Emori ..
 PROFILE Real Name : Sansan Posts : 150 Points : 0 MAGICIAN✦ CHARACTER ✦Magic: Air & EarthKlas: -Partner: In your dreams whatever they be, dream a little dream of me
 |  Onderwerp: Vivid Memories  ma feb 11 2019, 17:50 | |
| Ik weet het niet meer. Ik loop vast. Al wat ik kan doen is staren naar de mok thee in mijn hand. Volgens mij is het al een half uur koud, maar ik ben de grip op de tijd compleet verloren. Angstvallig schieten mijn ogen voor de honderdste keer naar de klok, maar ik weet me niet voldoende te focussen ook echt in me op te nemen wat er staat. Hoe kan ik zo dom zijn? Ik had het moeten weten en beter naar mijn gevoel moeten luisteren, maar het was al te laat voor ik er erg in had. Alles was perfect. Híj was perfect. Te perfect. Tot zijn buien omsloegen als donderslag bij heldere hemel. Alleen al de gedachte aan hem laat een ijzige rilling langs mijn ruggengraat gaan. Nerveus schiet mijn blik verder door de verduisterde kamer om ergens, achteloos in een hoek geworpen, mijn eindstuk van dit schooljaar op te merken. Een half afgewerkt schilderij wat er troosteloos bijstaat, wachtend tot ik de energie en inspiratie kan herwinnen me eraan te wagen. Sinds weken… maanden misschien wel? Ik weet het niet meer… Sinds tijden voel ik me enkel lusteloos, alsof hij al mijn energie heeft opgezogen om nooit meer terug te geven.
Ik voel me bijna opgelucht als het onheil nadert en de deur tenslotte piepend in de scharnieren wordt geopend.
Hoe laat was het ook alweer? Drie uur ’s nachts? Vier uur? Misschien bijna ochtend inmiddels…
“Em?” Zijn stem maakt me misselijk en blij tegelijk. In gedachten vervloek ik de dag dat ik hem ooit ben tegengekomen terwijl ik enkel een zachte “Hm…” kan uiten bij wijze van halfslachtig begroeten. “Ben je nog steeds wakker? Geen zin om te slapen?” Nee klootzak, ik wacht al eeuwen tot jíj eindelijk al die andere vrouwen van je af geslagen hebt om thuis te komen! Maar ik zeg het niet. Natuurlijk zeg ik het niet. Anders had ik hier niet gezeten. Shit… Is dit echt wie ik geworden ben? Waar is mijn stem gebleven?
“Hallo? Iemand thuis?” Ik kijk niet op als hij vlak voor mij neerhurkt en vragend een wenkbrauw optrekt. Zijn koude ogen laten mijn spieren verkrampen. “Nou, je hebt wat gemist.” Jou in ieder geval niet… “Maar goed… Als je toch niet tegen me gaat praten, ga ik naar bed.” Net zo makkelijk, net zo vlug, alsof hij er nooit geweest was, is hij alweer opgestaan. “Adam?” Vanuit mijn ooghoek zie ik zijn schaduw staken in de deuropening. “Hou je überhaupt nog wel van me?” Op het moment dat ik het mezelf hoor zeggen, krijg ik eigenlijk al spijt. Met moeite slik ik mijn kurkdroge keel. De eerste tellen gebeurt er niets… Misschien heb ik geluk en heeft hij niks gehoord! Mijn hart slaat echter een slag over als ik hem om zie kijken. Voor die ene seconde weten onze ogen elkaar te kruisen en zou ik zweren dat mijn ademhaling in zijn geheel stopt. “Dan moet je het wel eerst verdienen, hè?”
Nog voor ik kan reageren is hij doorgelopen. |
|
