Zo snel ze kon rende ze door de gangen. Wat had ze nu weer op haar hals gehaald? Nou… Eigenlijk had ze wel kunnen zien aankomen dat dit eraan zat te komen, maar wat kon het haar nou schelen? Als ze iets nodig had zou ze het gerust pakken, de consequenties wetend. Maar ze leken haar niet de deren. Ze hoorde de hoge stemmen, vol woede, achter haar schreeuwen – en soms zelfs gillen – maar ze leek het niet erg te vinden. Een horde woedende meiden kwam achter haar aan. ‘Kamergenoten’. Als je ze zo kon noemen. Als ze echt gewone kamergenoten waren geweest waren ze nu niet zo op haar uitgevallen. Ze had tot nu toe niets anders bij ze misdaan! Of wel?... Kon het zijn dat ze gewoon jaloers op haar waren, maar jaloers waarop? Ze had altijd al die minachtende blikken naar haar toe geworpen gekregen. Iedereen negeerde haar, op een enkeling na. Toen ze nog jonger was, en niet volgroeid, waren dingen een stuk simpeler. Ze had het te danken aan haar jaren lange training bij de gilde dat ze hier heelhuids uitkwam. Anders hadden ze haar allang te pakken hebben gekregen. En ze wilde niet weten wat er dan was gebeurd. Ze huiverde zachtjes onder het rennen door. Haar ademhaling was nog regelmatig eveneens als haar hartslag. Ze vroeg zich af hoe het met de conditie was van die andere meiden. Zij was het type dat altijd haar training voortzette, door weer en wind. Oké, natuurlijk nam ze soms wel eens een dagje pauze. Maar haar geweten knaagde dan aan haar, wat haar dan altijd zo erg irriteerde dat ze de dagen daarna weer volop ging trainen.
Glijdend kwam ze tot stilstand. Met een ruk draaide ze haar hoofd en keek ze over haar schouder. Ze vloekte geërgerd in zichzelf. Die wisten ook niet van opgeven, of wel soms? Zoekend keek ze om zich heen. Verder door de gangen rennen was zinloos. Ze kende hier de weg niet eens, ging maar gewoon uit van haar gevoel. Terwijl al die anderen – die nu achter haar aan zaten – de weg zowat uit hun hoofd kenden. Haar blik bleef vast haken bij een raam. Ze snelde erop af en probeerde hem open te maken. Ze had geen zin om nu wat wonden open te maken door het glas open te breken. Dus bleef ze onhandig door proberen het te openen. Toen het opende klom ze er vlug uit. Daar hing ze dan… Met haar blik zoekend naar iets waar ze verder kon klimmen. Maar er was niets. Ze slaakte een zucht en liet zich gewoon vallen. Ze kwam op de grond, op haar voeten. Om de klap op te kunnen vangen moest ze helemaal door haar benen gaan. Ze keek eventjes naar boven, naar het raam waar ze uit was gesprongen. De hoogte viel wel mee… Rustig rende ze verder, weg van het gebouw.

Met grote ogen, gevuld met pretlichtjes, liep ze over het gras – dat was bedekt met een laagje sneeuw -. Ze had een kort broekje aan, en lange kousen. Ze wist niet zeker of ze het kniekousen mocht noemen, omdat ze namelijk hoger reikten. Ze had ook een dik sweatshirt aan. Dus koud had ze het niet. Ze wist wel dat ze ook nog andere kleren had. Maar haar witte dunne jurkjes waren haar te klein geworden. En de kleding die ze van Ace had gekregen irriteerde haar. Het zorgde ervoor dat ze zich niet meer zo goed en katachtig kon bewegen als ze gewend was. Nu had ze wat kleren van de anderen gestolen. Ook de reden waarom ze zo kwaad op haar waren. Maar wat moest ze anders doen? In haar ondergoed rondlopen? Nee bedankt. Dan maakte ze maar geen vrienden. Nou… Ze had wel een paar vrienden, maar het leek er niet op dat ze nog veel nieuwe zou maken. Vooral met haar gedrag. Ze was nog steeds hetzelfde gebleven vanbinnen; jongensachtig, en tegelijkertijd moederlijk tegenover oudere jongens. Maar haar lichaam was veranderd, wat haar niet beviel. Haar haar was langer geworden, dat kon nog wel. Maar die overduidelijk vrouwelijke rondingen, ze werd er gek van. Vooral die boven haar middenrif. Ze had uren in de spiegel gestaan, met een frons. Hopend dat ze vanzelf zouden verdwijnen. Maar ze bleven, en hoe? Een zucht verliet haar mond.
Ze hield halt en staarde over het meer uit. Er lag een ijs op, maar alsnog waagde ze zich er niet op. Ze hield er niet van als ze geen vaste grond haar voeten had. Rustig ging ze zitten en trok ze haar knieën op, waarna ze haar armen eromheen sloeg. Met afwezige ogen staarde ze in het niets. Ze beet op haar lip, in haar gedachtes aan het verzinken. Tegen de tijd dat ze door had moeten hebben dat er iemand aankwam hoorde ze al niets meer; ze was weg gezonken in haar gedachtes.

{ Woesh, met een oude Mar ben ik veel vrijer ;o
En mijn inspiratie is tegenwoordig al schaars, dus ja >;U
Lekker puh.
Anyway; voel vrij om te reageren (;
Jong en oud, meisje en jongen
Lolz }

Caleb dwaalde, letterlijk, verder over het terrein. De kou maakte dat zijn handen haast vast waren gevroren in de zakken van zijn jack. Hij had geen besef van tijd of plaats, deels omdat hij natuurlijk blind was, deels omdat het hem niet interesseerde. Het enige waar hij nu naar op zoek was, was rust. Een ijzige wind stak op en speelde met zijn witte haar. De geur van zoet water vulde zijn neusgaten. Water? Dat was altijd waar hij voor moest uitkijken, zijn begeleidende lichtbollen hadden altijd moeite om water te detecteren waardoor hij er nog wel eens in kon vallen. Voor een "normaal" mens was dat niet erg, die kon gewoon naar de kant zwemmen als het ijs hem dat niet belette. Maar voor Caleb was het een zaak van leven of dood, eenmaal in het water wist hij niet waar heen te zwemmen. Een akelige rilling trok door hem heen aangezien het al eens eerder was gebeurd, of eigenlijk bijna gebeurd..verdronken.. Toen was zijn oudere broer erbij geweest die hem vliegensvlug weer naar de kant had getrokken, maar nu was hij alleen. Althans..dat dacht hij, maar toen hij een nieuwe schok door hem heen voelde gaan was zijn ongelijk bewezen. De drie lichtbollen waren naar iets of beter gezegd iemand toegezweefd en hadden hem dat duidelijk gemaakt. De persoon was niet ver van hem verwijderd en Caleb vroeg zich af waarom diegene hem niet eerst had opgemerkt, of was hij niet de enige blinde? Hij zuchtte waardoor de koude winterwind zijn ademwolk meevoerde naar onbekende plaatsen. Nee, hij was niet blind..enkel slecht ziend.. Eigenlijk wist hij zelf ook dondersgoed dat de allesomringende duisternis bewees dat hij wel degelijk blind was, maar hij haatte het woord..verachtte het. Caleb Solas..blind? Dat kon niet! Na al die jaren kon het nog steeds niet. Zijn helblauwe "slechtziende" ogen waren gesloten terwijl hij stil bleef staan en wachtte op een tegenreactie van de persoon. Hij mistte immers de informatie van lichaamstaal, dus wist hij niet of zijn bezoek inmiddels al was opgemerkt, maar dat hij gewoon niet gewenst was.

Boos balde het kleine meisje haar handen tot vuisten. Ze kneep er zo hard in dat haar knokkels wit kleurden. ‘Waarom weiger je me dit te laten doen?’ spuugde ze fel. De jongen voor haar draaide zich om. Een neutrale uitdrukking sierde zijn gezicht. ‘Omdat je nog te jong bent -’ ‘Maar niet te onervaren! Jullie hadden gezegd dat leeftijd niets uitmaakte hier, enkel het feit van wilskracht en doorzettingsvermogen. En het belangrijkste; je vermogens qua magie. Dat was alles! Jullie hebben gelogen… Allemaal…’ Nogal spottend aaide hij haar ruw over haar hoofd, waardoor haar blonde korte haren door de war werden gebracht. Woedend sloeg ze zijn hand weg. Met ontblootte tanden boorde ze haar amberkleurige ogen in die van hem. Maar hij gaf geen kik, zoals ze al had verwacht. ‘Je hebt nog veel qua zelfbeheersing te leren,’ merkte hij op. ‘Houd je mond! Ik heb meer zelfbeheersing over mijn pink, dan jij over je hele lichaam!’ Zuchtend schudde de jongen zijn hoofd. ‘Dit bedoel ik; je weet niet eens wat het nou precies inhoud. Dus wees niet zo ongeduldig jij, je tijd komt wel.’ Haar blik zakte af, en haar dreigende houding verdween. ‘Maar wat als ik niet de tijd heb om die tijd te bereiken?’ murmelde ze zachtjes. Met waterige ogen keek ze hem weer aan. De jongen fronste. ‘Je weet dat -’ hij kreeg geen woorden meer uit zijn keel, besloot maar zijn zin af te kappen. ‘Oké, jij je zin. Je mag gaan, op een voorwaarde; ik begeleid je.’ ‘Yes, Sir!’ riep het meisje enthousiast. Opgewonden volgde ze hem, met ogen stralend van blijheid. Ze wist wel dat het zou werken. De meeste jongens hier hadden een zwak voor haar als ze zo droevig naar ze keek. En als ze een ding had geleerd was het dat je je sterke punten moest gebruiken om je doel te kunnen bereiken, dus deed ze het zonder schaamte.

Ze sperde haar ogen open en hapte één keer licht geschrokken naar adem. Ze was weer eens te ver in gedachtes gezakt. Een trillerige zucht verliet haar mond, waarna ze haar ogen ergens naar liet afdwalen. Een lichtbolletje… De lichtstralen die haar wang betastten en ook tot haar ogen reikten hadden ervoor gezorgd dat ze uit haar gedachtes was opgeschrokken. Ze haalde een hand door haar haar, en draaide zich toen een beetje richting het bolletje. Met een zwakke glimlach keek ze ernaar, vond het wel lieftallig. Ze reikte ernaar, maar raakte het niet aan. Bang dat ze het misschien iets aan zou doen, ook al was het niet een levend organisme. Ze keek om zich heen, om nog een lichtbolletje te spotten. In totaal wist ze drie bolletjes te vinden, maar het bleef ook bij dat aantal. Waarschijnlijk waren er niet meer. Rustig stond ze op, zich beseffend dat die bolletjes hier niet zomaar toevallig waren. Iemand moest ze hebben gemaakt, met behulp van magie. Daar was ze zeker van; mede omdat ze de magie afkomstig van die bolletjes overduidelijk voelde. En omdat ze ergens een magisch aura voelde. Ze klopte wat sneeuw van haar achterste af, had er geen rekening mee gehouden toen ze was gaan zitten. Met een sierlijke kundige draai, draaide ze zich om. Al snel verscheen de jongen in haar blikveld. Ze bekeek hem. Weer eens iemand die groter dan haar was, wat haar best begon te irriteren… Wit haar… En zijn ogen… Die waren gesloten. Ze fronste. Waarom zou je je ogen nou sluiten? Wie weet was er wel iemand die je wat aan kon doen, recht voor je neus. Maar zou je hem niet zien; omdat je eventjes je ogen gesloten had. Met een scheve grijns, en een glim van onbegrip in haar ogen stapte ze op de jongen af. Ze zou hem eens duidelijk maken wat er gebeurde als je niet goed oplette… Enkel omdat ze wou dat hij wel zou opletten in de toekomst. Dan was de kans kleiner dat hem wat zou overkomen. Waarom ze zich daar nou weer mee bezighield; moederlijk instinct. Ze bewoog haar hand in rondjes; vanuit haar pols, zodat wat sneeuw begon te smelten en omhoog kwam. Het werd een lange sliert van water, waar ze rustig haar hand omheen klemde; waarna het veranderde in ijs. Nu had ze een soort van ijsspeer. Met een voldane blik keek ze er eventjes naar, om vervolgens ermee in de richting van de jongen te slaan. Ze zette nog een stap vooruit, draaide haar schouder toen een beetje en omklemde de ijsspeer nog steviger met haar hand. Ze had een serieuze uitdrukking, maar alsnog was dit alles maar gewoon een spelletje in haar ogen.

{ Sorry voor crappy vage post xd...
Maar wou dat er iets gebeurde D:
Je mag best terug vechten hoor, hebben we tenminste wat te doen (;

En sorry voor droomgedeelte in begin... Had er gewoon inspi voor D: }

Caleb wachtte nog altijd op een reactie van de persoon. Plotseling kreeg hij dan toch zijn zin: zijn oren hoorden iemand snel naderen. Behoedzaam van de onverwacht toegenomen snelheid bleef hij staan. Wat was hij van plan? Vliegensvlug keerden zijn lichtbollen terug en schoten langs de persoon heen zodat Caleb er ongeveer kon achterkomen waar hij mee bezig was. Het was namelijk meestal normaal dat je eerst iets zei voordat je erg dichtbij iemand anders kwam. De persoon was kleiner dan hij en had vrouwelijke rondingen.. Aha, het was dus een meisje? Wat deed die hier zo alleen? Zijn gedachten werden echter ruw verstoord door een nieuw signaal dat de vanuit de lichtbollen werd verzonden. Een..stok? Ze had een stok vast? Vreemd. Helaas was Caleb net niet op tijd om een slag van de stok te ontwijken en kreeg een aardige klap op zijn schouder. "Hé." riep hij verontwaardigd en opende automatisch zijn ogen. Dus een klein meisje wilde een blinde, of nee.."slechtziende" zoals hij gaan slaan? Fijn, dat kon hij er ook nog wel bij hebben. Voordat het meisje opnieuw kon toeslaan wist hij achter haar te komen met behulp van zijn krachten en pakte de stok vast. Gelijk trok er een rilling door zijn lijf. Wat was het koud! En vochtig.. ijs misschien? Voor de zekerheid vormde Caleb een fel licht met de hand die de stok omklemde zodat de hitte ervan het eventuele ijs zou smelten en licht het meisje zou verblinden. Dan waren ze tenminste gelijken. Hij voelde hoe de stok zich verkleinde en smolt tussen zijn vingers. Dus toch ijs ja. "Weet je..het is niet netjes om mensen zo te besluipen.." sprak Caleb daarna grijnzend tegen het meisje alsof ze een klein kind was. Hij wist immers niet hoe oud ze was en wat haar bedoelingen precies waren geweest met die slag. Misschien was ze alleen maar van hem geschrokken.

{Ah, hoe oneerlijk! Tegen een blinde vechten..tss.. Haha, vond je eerste stukje trouwens mooi geschreven! ;D}

Ze kneep haar ogen tot spleetjes, overduidelijk beledigd en niet onder de indruk. Hij had niet eens geprobeerd haar aanval te ontwijken. Terwijl het de simpelste aanval was waar ze op kon komen; gewoon iemand met slaan. Of hij had nog veel te leren, of hij nam haar gewoon niet serieus. Zou vast wel het tweede zijn. Ze zijn allemaal precies hetzelfde, dacht ze nijdig in haar zichzelf. Een verontwaardigde ‘Hé’ kwam uit zijn mond, maar ze trok er zich er niets van aan. Nu zou hij zijn ogen wel open doen, en eens goed opletten. Maar er ging een schok door haar lichaam, waardoor ze leek te bevriezen toen zijn oogleden omhoog gingen waardoor ze zijn ogen kon zien. Glazig, niet op degene gericht die hem had geslagen. Met grote ogen keek ze naar hem. Was hij… Oké, ze kon zich nu wel voor haar gezicht slaan. Hoe had ze zo dom kunnen zijn? Ze had gewoon iemand geslagen die zich niet eens goed kon beschermen. Het koude gevoel maakte plaats voor een akelig schuldig warm gevoel. Schaamte. Ze schaamde zich diep, voor haar on oplettendheid. Ze haalde de speer iets omhoog, omklemde hem anders en haalde hem met een snelle beweging omlaag. Ze liet haar blik afdwalen naar onder, schaamde zich nog steeds. Ze ging weer normaal staan en beet op haar lip. Misschien dat als ze zou zwijgen en het nu op een rennen zou zetten… Nee… Ze moest gewoon haar excuses aanbieden, dat was het beste wat ze kon doen. Ze keek weer op, maar de jongen was verdwenen. Zoekend keek ze om zich heen, tot ze een druk op ijzige wapen voelde. Hij stond achter haar… Plande hij erop haar nu wat aan te doen? Was hij – Ze staakte haar gedachtes. Ze moest nu niet zo onderschattend doen. Ze voelde hoe de warmte van lichtstralen de rug van haar hand verwarmde. Een warme glimlach kwam op haar gezicht. Wat schattig… Hij probeerde het ijs te laten smelten. Had hij niet door dat hij een Cassiaan voor zich had? Iemand die wist hoe ze dit moest verhinderen? Maar ach, ze zou hem zijn zin maar geven.

Ze wachtte eerst een paar hartslagen, hopend dat het ijs gewoon uit zichzelf zou smelten, maar het ging volgens haar gevoel te sloom. Gewillig liet ze het in water veranderen, zodat ze op de grond zou vallen. ‘Weet je… Het is niet netjes om mensen zo te besluipen,’ klonk de stem van de jongen. Met een frons bleef Marjolijn voor zich uitkijken. ‘Als ik het me goed herinner was jij degene die mij besloop. Ik zat daar gewoon, maar jouw lichtbolletjes trokken mijn aandacht. Mijn reactie was gewoon heel menselijk,’ de laatste woorden kwamen er nogal lacherig uit. Totaal niet serieus. Ze draaide zich om, maar keek niet op. Hij zou het toch niet zien… Om de een of andere reden vond ze het niet leuk om naar zijn ogen te kijken. Zorgde ervoor dat ze zich weer schaamde voor haar eerdere actie. ‘Ik ehh… Mijn naam is trouwens Marjolijn. Marjolijn van de Booghaard; weet je voor wie je moet oppassen,’ stelde ze zich met een warme stem voor terwijl ze weer onzeker opkeek. Zijn glazige blik… Hij leek haar te hypnotiseren. ‘Het spijt me dat ik je zo heb aangevallen… Ik had beter moeten weten. Je bent immers -’ ze staakte haar zin weer en beet op haar lip, wendde haar blik weer af. Hoe moest ze dit aanpakken? Zelf had ze het ook nooit leuk gevonden dat ze niet serieus werd genomen omdat ze nogal klein was, jong en een meisje. Natuurlijk kon dat niet opboksen tegen zijn blindheid. ‘Is het waar wat ze zeggen?’ Besloot ze maar haar eerdere opmerking weg te wissen. ‘Dat je andere zintuigen beter werken als er eentje verzwakt is?’ Ze zou niet ‘ontbreekt’. Dat zou misschien wel grof overkomen. Misschien waren die lichtbolletjes daarvoor wel geweest. Om zijn… ‘Handicap’ een beetje te compenseren. Zowel nieuwsgierig als vragend keek ze hem aan, benieuwd naar zijn antwoord.

{ Maar hij had zijn ogen dicht, dan kon ze het niet hebben gemerkt D:...
En Dank U Schön ^^' }

Caleb lachte zachtjes, het was een eerlijke lach en totaal niet kwetsend bedoeld. Zijn mondhoeken trokken een stukje omhoog terwijl zijn witte tanden zichtbaar werden. "Tuurlijk..heel menselijk.." zei hij lachend met een sarcastische ondertoon als tegenreactie op haar opmerking. Die had hij nog niet eerder gehoord: een blinde uit het niets aanvallen was menselijk. Maar ach..ze had ook wel een beetje gelijk al kon Caleb er natuurlijk niets aan doen dat hij zijn aanwezigheid niet eerder duidelijk had gemaakt, hij had haar immers ook niet gezien. Hij hoorde hoe het pittige meisje zichzelf aan hem voorstelde, dat viel hem alles mee. "He Marjolijn van Booghaard." Caleb nam maar niet de moeite om zijn hand uit te steken, omdat hij niet precies wist waar ze zich bevond. "Caleb Solas is de naam." stelde hij zichzelf ook voor. Hij moest zeker voor haar oppassen als ze nog eens met zo'n ijspegel aan kwam zetten, niet dat hij het dan wel zou weten als het gebeurde. Caleb hoorde plotseling hoe het anders zo mondige meisje haar zin staakte. Je bent immers-, was het laatste wat ze zei. "Blind?" maakte hij haar zin met een vriendelijk glimlach af. In feite haatte Caleb om het te moeten toegeven, maar Marjolijn voelde zich erg ongemakkelijk op het moment en wilde het niet zelf zeggen. Het was ook niet niks, dat begreep Caleb wel. "Dat klopt." bevestigde hij met een warme stem om haar wat op haar gemak te stellen. "En je hoeft je niet te verontschuldigen, je wist het niet. Alhoewel..als je me de hersens had ingeslagen had ik nog wel eens een andere mening kunnen hebben.." Zijn ijskoude ogen keken richting haar zonder enige emotie. Maar de toon in zijn stem verraadde dat hij beste bedoelingen had en zelfs met wat humor sprak. Het bleef even stil en Caleb schoof wat met zijn voet over de grond. Gelukkig stelde Marjolijn zelf nog een vraag, want Caleb wist ook niet goed wat hij moest doen met de ontstane stilte. "Aangezien ik niet altijd blind ben geweest zou ik zeggen "ja". Ik kan veel beter horen en geluiden herkennen en aanrakingen kunnen voor mij veel meer inhouden dan bij "normale" mensen." Caleb hief zijn hand en riep de lichtbollen terug. "Natuurlijk heb ik ook hulp van deze hier." Hij glimlachte nog steeds al wist hij niet of Marjolijn dat ook kon zien. Hij hoopte maar niet dat zijn "geheim" haar te erg had laten schrikken.

‘Tuurlijk, heel menselijk…’ sprak de jongen met een lacherige ondertoon. De sarcasme die hij in de zin had gestopt viel niet te negeren. Beledigd trok de blondine haar mondhoeken omlaag, terwijl ze met een beledigde en uitdagende blik naar hem keek. ‘Ja,’ ze deed haar best niet fel over te komen, maar toch kwam het er sissend uit. ‘Iedereen zou het hebben gedaan, dat weet ik zeker. Alle mensen zijn zo… Nou ja, niet ieder mens. Maar ik ben wel zo, en ik ben een mens. En er zijn vast wel meer zoals mij,’ verdedigde ze haar standpunt vol overtuiging. Ze was nou eenmaal getraind om altijd alert te reageren. Het zekere voor het onzekere. Toen hij daar stond had hij zijn ogen gesloten; toen had ze nog niet kunnen weten dat… Dat hij een van de belangrijkste zintuigen miste. Ach, aan zijn lacherige ondertoon te horen had hij het niet zo heel erg gevonden. Zij was het persoon dat dit soort momenten meestal al na een paar uur was vergeten; omdat ze de neiging had snel afgeleid te worden door anderen dingen. Zoals zijn ogen in het geval. ‘He, Marjolijn van de Booghaard,’ trok zijn stem haar weer terug in de werkelijkheid. Met een brede glimlach knikte ze, zijn blindheid kompleet negerend. Ze was trots op haar naam, soms iets té maar ach. Beter dan dat je je naam haatte, toch? ‘Caleb Solas is de naam,’ stelde de jongen – genaamd Solas dus – zich voor. Een prikkel ging door haar hand. Normaal schudde ze altijd de hand van anderen mensen. Natuurlijk had ze die gewoonte een beetje verwaarloosd; ze had met bijna niemand hier nog een hand geschud. En Caleb kon niet zien… Dus die zou niet uit zichzelf een hand uitsteken, omdat hij niet precies kon weten waar ze zich nou bevond. Voor een paar tellen dacht ze eraan zijn hand gewoon te pakken en hem te schudden, maar misschien zou hij het verkeerd opvatten. Alsof ze het erin wou wrijven dat hij blind was, wat dus helemaal niet haar bedoeling was. Ze had al een slechte start gemaakt… Dus veel slechter kon het niet worden, toch? Zonder verder nog over de consequenties na te denken pakte ze zijn hand gewoon vast en schudde hem stevig. Zachtjes grinnikte ze eventjes, waarna ze weer opkeek. ‘Aangenaam,’ sprak ze daarna zachtjes.

Ze had zijn hand al losgelaten voor ze haar onafgemaakte zin over haar lippen liet rollen. ‘Blind?’ maakte hij haar zin af. Onzeker keek het meisje op met haar amberkleurige ogen. Ze knikte, wetende dat hij het niet kon zien. ‘Ja,’ prevelde ze zachtjes, zodat hij haar bevestiging had erover. ‘Dat klopt,’ sprak hij. Maar Marjolijn hoorde hem maar half. Ze was te druk bezig in haar gedachtes. ‘Maar weet je… Blind is eigenlijk een fout begrip. Iedereen kan zien. Het feit dat je toevallig het zintuig mist dat je ogen hadden betekend niet dat je blind bent,’ ze begon steeds zachter te praten, een beetje wegzakkend in haar gedachtes, ‘Iedereen kan zien. Hoe je het ook bekijkt. Want sommigen dingen kun je niet eens zien met je ogen, maar alleen maar met je ziel… Of hart natuurlijk, maar mijn hart is nogal blind als ik erover nadenk,’ ze pauzeerde eventjes om zachtjes te grinniken. Ze richtte zich weer tot Caleb. ‘Maar Caleb. Je ogen mogen dan wel niet meer kunnen doen wat ze horen te doen, dat betekend nog niet dat je blind bent. Je kunt zien, hoe je het ook wend of keert. Het is maar wat je ervan maakt.’ Ze gaf hem een nogal harde klop op zijn schouder. ‘En geloof ik ben jij niet echt het type om het er maar bij neer te leggen, enkel omdat een ding tegen zit. Heb ik het goed of niet?’ Haar ongemakkelijke gevoel was weer weggeëbd, en de nonchalante Marjolijn was weer terug.
‘En je hoeft je niet te verontschuldigen, je wist het niet. Alhoewel… Als je me de hersens had ingeslagen had ik nog wel eens een andere mening kunnen hebben.’ Weer kwam er een beledigde blik op haar gezicht, maar ook een uitdagende. Ze wist dondersgoed dat hij het allemaal niet zou kunnen zien, maar haar emotie was ook heel goed uit stem te vissen. Net zoals bij hem. Zijn ogen hadden geen emotie, hoewel zijn mondhoeken bijna de hele tijd omhoog gekruld waren. En zijn stem warm klonk. ‘Ik deed het enkel om je op de proef te stellen. Tegenwoordig is iedereen zo onoplettend, terwijl er altijd iets gevaarlijks kan gebeuren. En ik wou het je gewoon duidelijk maken,’ murmelde ze, op een beledigde toon.

‘Aangezien ik niet altijd blind ben geweest zou ik zeggen; Ja. Ik kan veel beter horen en geluiden herkennen en aanrakingen kunnen voor mij veel meer inhouden dan bij normale mensen.’ Ze beet op haar lip. Ze voelde zich weer eens schuldig, omdat ze daar niet aan had gedacht. ‘Natuurlijk heb ik ook hulp van deze hier.’ Met grote ogen, met een glim van ontzag erin, keek ze naar de lichtbolletjes. Weer reikte ze er eventjes kort en vaagjes naar uit, wou ze proberen aan te raken. Maar vervolgens trok ze haar arm abrupt weer terug. Ze wou niet overkomen als een kind van… Zes jaar of zo. Ze richtte zich weer tot Caleb. ‘Dus je voelt dingen beter… Deed het erge pijn toen ik je had geslagen?’ vroeg ze zachtjes. Het leek er niet op dat ze hem pijn had gedaan, maar ze wou toch zekerheid hebben.

{ Sorry voor vage post,
Mijn hoofd staat er eventjes niet naar ;x }

Caleb voelde hoe Marjolijn zijn hand vastpakte en glimlachte. Het was best schattig: aan de ene kant was er de stoere, nonchalante Marjolijn die Caleb een beetje aan zijn broer deed denken en aan de andere kant was er de diepzinnige, onzekere Marjolijn..een ware filosoof.. "Aangenaam." sprak hij haar na en schudde haar hand. De prachtige opmerking over de term 'blind zijn' ontroerde hem echt. Weer iets wat hij niet van haar had verwacht, niet dat Caleb Marjolijn al echt kende maar goed.. "Je hebt gelijk." gaf hij toe nog altijd onder de indruk van haar woorden. "En als er iemand geen blind hart heeft dan ben jij het wel, Marjolijn.. Je weet namelijk precies hoe je me beter moet laten voelen, al doe je dat misschien niet bewust." voegde hij er met een warme stem aan toe. Beiden waren ze niet het type om erg hun gevoelens te uiten bij elkaar, dus was Caleb blij dat de nonchalante Marjolijn weer de overhand nam. De klap op zijn schouder deed hem even kuchen aangezien hij het niet had zien aangekomen, maar deed hem ook vermakelijk grijnzen. "Alweer goed geraden, madame." reageerde hij "charmant". Ondertussen mompelde Marjolijn alweer verder over andere zaken en leek enigszins beledigd door zijn eerdere opmerking. Caleb besloot het voor nu te negeren, hij had het immers niet kwaad bedoeld.
Toen de lichtbollen waren gearriveerd voelde Caleb dat Marjolijn haar hand ernaar uit stak door de luchtstroom die het opleverde. "Wonderlijk, niet?" bevestigde hij haar gedrag. Langzaam liet hij één van de bollen naar haar toezweven en even drie keer kort om haar heen cirkelen. Al kon Caleb niet zien hoe het gebeurde, hij wist wat hij deed en glimlachte. Hij hoorde hoe Marjolijn weer iets aan hem vroeg. "Nee hoor, ik kan wel tegen een stootje." antwoordde hij. Een voorzichtige grijns verscheen op zijn gezicht. "Maar ik moet toegeven: je kan best hard rammen voor een meisje!" Meteen na zijn woorden kreeg hij spijt. Caleb wist dat Marjolijn deze opmerking misschien verkeerd op zou vatten en in die term dus niet als een compliment. "Eh..sorry..zo bedoelde ik het niet.." zei hij er daarom maar snel achteraan.

‘Je hebt gelijk.’ Met een nogal verbaasde uitdrukking keek ze naar de jongen. Meestal zeiden anderen altijd dat ze haar mond moest houden; omdat ze onzin uitkraamde. Of ze negeerde haar, die variant was er ook nog. ‘En als er iemand geen blind hart heeft dan ben jij dat wel, Marjolijn… Je weet namelijk precies hoe je me beter moet laten voelen, al doe je dat misschien niet bewust,’ verklaarde hij vervolgens. Ze grinnikte zachtjes en krabde verlegen in haar nek. ‘Ach ja, heb wel beetje ervaring,’ glimlachte ze. Maar de glimlach maakte al snel plaats voor een nogal vermoeide blik. ‘Misschien een beetje te veel,’ voegde ze er moeizaam aan toe. Ze had, voor ze naar Starshine Academie kwam, altijd voor haar zes oudere broers gezorgd. Ze had dankzij hun een soort van moederlijk gedrag tegenover andere jongens ontwikkeld, ondanks haar pogingen het te negeren. Maar er was altijd nog de jongensachtige Marjolijn die het compenseerde, gelukkig maar. Anders zou ze voor gek staan. Achter iedere jongen aanlopend omdat haar instinct zei dat ze dat moest doen; ervoor zorgen dat alles wel goed zou gaan met de knaap. Maar al haar gedachtes waren een beetje gesplitst op het moment. Ze was licht in de war over zijn opmerking dat ze geen blind hart had. Maar meestal gingen de meeste emoties langs haar, deed ze niet eens de moeite ze op te merken. En zelf hield ze altijd al haar gevoelens lekker gezellig in zich, opgekropt en ervoor zorgend dat niemand ze ooit zou zien.
Nogal bezorgd haalde ze haar hand terug wanneer ze hem hoorde kuchen. Had ze te hard geslagen? Ze was er al mee bekend dat ze soms nogal ruw en hardhandig over kon komen, maar zo was ze nou eenmaal. ‘Alweer goed geraden, madame,’ was Caleb zijn reactie. Ze fronste. Als er iets was waar ze geen ervaring mee had was het charmant gedrag, of goede manieren. Ze had namelijk nooit een vrouwelijk rol model in haar leven gehad, dat haar dat soort dingen hoorde te leren. Ze bleef met haar gedachtes nog half bij die ene charmante zin hangen; snapte het nut er niet echt van. Maar toen Caleb weer sprak ebde de gedachte eraan langzaam weg. ‘Wonderlijk, niet?’ ‘Ja,’ stemde ze zachtjes in. Haar ogen werden weer groot en haar brede glimlach kwam weer tevoorschijn. Hij was zo breed dat hij ervoor zorgde dat ze kuiltjes in haar wangen kreeg. Als een klein enthousiast kind volgde ze het bolletje met haar ogen. Na de derde keer om haar heen hebben gedraaid ging hij weer terug naar zijn ‘eigenaar’. Nogal droevig keek ze ernaar. Ze wou dat zij ook de beschikking had over lichtmagie… Dan kon ze dat soort leuke trucjes ook doen.

‘Nee hoor, ik kan wel tegen een stootje,’ antwoordde hij op haar overbezorgde vraag. Opgelucht slaakte ze een zucht, blij dat ze niemand pijn had gedaan. ‘Maar ik moet toegeven: je kunt best hard rammen voor een meisje!’ Met een verwonderde blik keek ze naar de jongen, maar ze zweeg. Gaf verder geen kik. Hij had haar een meisje genoemd. Van al de dingen die ze haatte… Maar alsnog, zij had hem een beetje gekweld door die opmerkingen over zijn missende zintuig. ‘Eh… Sorry… Zo bedoelde ik het niet,’ sprak hij er vluchtig achteraan. Nog steeds zweeg ze, waarna ze een diepe zucht slaakte. Met een scheve grijns keek ze hem weer aan. ‘Het geeft niet. Je hoeft je niet te verontschuldigen. We staan nu toch immers een soort van quitte, toch?’ sprak ze nonchalant. Het maakte haar op dit moment niet echt uit. Ze ook een nare opmerking tegen hem gemaakt; zonder dat ze het doorhad. En hij leek er nogal spijt van te hebben. Dus het laatste wat ze kon doen was erover uitvallen tegenover hem. Dus vatte ze het maar luchtig op. Eerst had ze moed niet gehad hem in zijn ogen aan te kijken, maar nu merkte ze het niet eens meer op. Gelukkig maar. Anders had ze hem misschien alsnog zitten kwetsen, en het hem erin zitten wrijven dat hij blind was, zonder dat ze het doorhad.

Caleb hoorde voor een ogenblik geen kik van Marjolijn. Hij baalde van zijn laatste opmerking, daardoor was hij best opgelucht toen ze uiteindelijk sprak en daarmee zei dat het niet gaf. "Ja, we staan quitte." antwoordde hij op dezelfde luchtige toon. Caleb sloeg zijn armen over elkaar. Als zijn ogen normaal waren geweest dan hadden die haar geïnteresseerd aangekeken. "Dus..waar kom jij vandaan?" vroeg hij vriendelijk. Hij wilde wel eens wat meer over dit grappige meisje te weten komen. Waar ze bijvoorbeeld dat jongensachtige gedrag had aangeleerd. Het leek nu ook net alsof hij met één van zijn oude vrienden uit de buurt sprak. Aan de ene kant stelde dit Caleb wel gerust, want hij wist immers meer hoe een jongen zou reageren dan een meisje op bepaalde dingen. Aan de andere kant bleef Marjolijn natuurlijk een meisje met haar eigen "girly stuff" en hij kon niet inschatten wanneer ze dan ook jongensachtig zou reageren of niet. Zo zou zijn eerdere opmerking haar niet gekwetst kunnen hebben als "de jongen", eerder nog als een compliment overgekomen zijn, maar een meisje hield er waarschijnlijk minder van, wat overigens al duidelijk was nu. Caleb moest even vermakelijk grijnzen om zijn eigen gedachten en wachtte op antwoord. Ondertussen was de zon doorgebroken tussen de wolken vandaan, hij voelde haar warmte op zijn gezicht en beeldde zich haar stralen in.

Op gelucht slaakte de blondine zachtjes een zucht, waarna er weer een vrolijke brede glimlach op haar gezicht verscheen. Ze was blij dat hij zich nu ook zo gedroeg alsof het hem geen biet kon uitmaken. ‘Ja, we staan quitte,’ was zijn reactie op haar woorden. Ze gaf een klein knikje, enkel omdat ze dat als normale reactie had op dat soort zinnetjes. Ze wist ook wel dat Caleb het niet zou kunnen zien, noch merken. Dus zou ze er verder niet over doorgaan. Ze keek eventjes om zich heen, maar toch werd haar aandacht iedere keer getrokken door die lichtbolletjes. Bij het zien van die kleine spellingen die je voor elkaar kon krijgen met lichtmagie kwam ze weer in een soort van roes terecht. De roes die ze altijd had als ze aan haar levensdroom dacht. De droom om ooit alle soorten magie te kunnen beheersen. Ze wist wel dat dit niet mogelijk zou kunnen zijn, maar het viel te proberen. Nooit geschoten is altijd mis. Tot nu toe beheerste ze maar twee soorten; duister en water. Maar beter iets dan niets, toch? Het enige wat ze nu deed was theorie leren, over van alles en nog wat. En iedereen wist wel dat je met theorie alleen niet ver zal komen; het is de echte ervaring die je opdoet uit het toepassen van die theoretische dingen. Het liefst zou ze iemand hebben die haar zou helpen; die een ander soort magie beheerste en haar wat kon bijbrengen, bereid was een gokje te doen. Met afwezige ogen keek ze langs Caleb. Maar zo’n soort mensen waren schaars. De meesten werden tegengehouden door de werkelijkheid, het feit dat haar droom onmogelijk was om te verwezenlijken. Maar ze was te koppig om op te geven, en dat zal ze ook altijd wel blijven…

Ze hapte weer één keer licht geschokt naar adem toen Caleb zijn stem haar uit haar gedachtes trok. ‘Dus… Waar kom jij vandaan?’ Een droge uitdrukking maakte zich meester over haar gezicht. ‘Wat denk je?’ sprak ze sarcastisch. Ze legde een vinger op haar kin en keek bedenkelijk, maar iedereen kon uit haar eerdere woorden halen dat het maar schijn was. ‘Ze had een ijsspeer, zal vast wel toeval zijn. Nee, fout.’ Ze richtte zich weer tot Caleb. ‘Ik ben geboren op Cassia,’ beantwoordde ze zijn vraag tenslotte. Ze slaakte een zucht. ‘Maar ach, er zijn meerdere mensen die dat soort dingen niet snel doorhebben, vooral niet met mensen zoals ik. Mijn aura brengt ze in de war.’ Ze liet haar blik afdwalen naar de rug van haar hand, starend naar het brand merk erop. ‘Heb namelijk ook een tijd lang op Shadra gewoond. Daar heb ik de kunst van de duistere magie geleerd, dus het is nog niet zo vreemd dat je het vraagt,’ sprak ze op een schorre stem. ‘Maar, als je een beetje je hersens had gebruikt zou je eruit kunnen hebben halen dat ik geboren ben op Cassia,’ sprak ze, doelend op zijn eerdere opmerking dat zij haar hersens niet had gebruikt. ‘Maar genoeg over mij; kan uit die lichtbolletjes halen dat je waarschijnlijk komt van Nova, is het niet? Heb je ooit ergens anders gewoond in je leven?’ vroeg ze geïnteresseerd. Ze was niet alleen gefascineerd over al de soorten magie, maar ook over de verscheidene planeten. Afwachtend keek ze naar hem, nieuwsgierig naar zijn antwoord.

{ Sorry voor late flutpost ;x,
Maar ik heb echt alle inspiratie die ik in me had eruit moeten persen hiervoor ¬¬
Ach, pww is nu wel over. Gaat het vast beter al met de inspi bron x) }

Caleb hoorde geen reactie op zijn "quitte" opmerking, maar ging er vanuit dat Marjolijn waarschijnlijk in gedachten gereageerd had dus liet hij het erbij. Hij liet met zijn hand de lichtbollen wat figuurtjes maken om haar te vermaken. Hij voelde hun bewegingen door de lucht en lachte bij het idee hoe het eruit moest zien. Een blinde met talent voor lichtmagie..Dat was altijd een gevoelig puntje en wekte vaak zowel interesse als verbazing op bij mensen. Caleb hoorde hoe Marjolijn plotseling antwoord gaf op zijn vraag en grijnsde. Oké, ze had een punt, maar niet helemaal. Caleb had dan misschien een hint gehad aan de ijsspeer, hetgeen wat echt zijn aandacht had getrokken was de duisternis die van Marjolijn was afgekomen. Als Novaan voelde je dat, zelfs al was je blind. Het had iets met het gevoel te maken. Caleb opende zijn mond al om tegen haar in te gaan, maar besloot toch te zwijgen. Marjolijn was het type dat tot het einde zou gaan om haar gelijk te bewijzen en voor deze keer gaf hij haar gelijk. Maar hij was ook zo'n type en zou het de volgende keer niet bij laten zitten. In plaats van haar dus aan te vallen sprak hij zacht een korte reactie. "Dat heet nou interesse, Marjolijn. En ik was gewoon beleefd." Hij liet zijn opmerking gedeeltelijk beledigd klinken, maar grijnsde erbij om zijn ware betekenis duidelijk te maken. Caleb sloeg zijn armen over elkaar en zuchtte. "Maar ach..je bent gedeeltelijk een Shadraanse.." Hij lachte zachtjes. Iedereen wist dat Novanen en Shadranen vaak lijnrecht tegenover elkaar stonden door hun tegenovergestelde elementen en elkaar daarom zwart maakten. "En ja: ik kom van Nova." Caleb krabte even aan zijn kin door haar opmerking over of hij ooit ergens anders had gewoond. Ze kon beter vragen waar hij niet gewoond of verbleven had! Maar hij besloot het maar luchtig te houden. "Ja, ik heb een tijdje rondgereisd voordat ik hier kwam, dus heb ik op verschillende plekken tijdelijk gewoond." zei hij daarom en stopte de grijns weer weg.

Ik ben ook behoorlijk inspi loos, srry x]

‘Dat heet nou interesse, Marjolijn. En ik was gewoon beleefd.’ Het meisje trok een wenkbrauw omhoog, en zette haar handen in haar zij. Ze schraapte haar keel, en negeerde zijn grijns. ‘Interesse of niet; je had het kunnen weten,’ sprak ze kort af, het voor de rest maar negerend. Ze was iemand die alles deed om haar standpunt te verdedigen, en ervoor te zorgen dat anderen het ook met haar eens waren. Want ze zou zich nooit zomaar bij iemand anders zijn menig neerleggen; tenzij die mening hetzelfde was als de hare, of als hij of zij betere argumenten had. Dus soms kon ze nog wel eens een discussie uitlokken, wat ze eigenlijk niet zo erg vond. Ze vond het wel leuk, had ze weer eens wat te doen. Ze vond het wel leuk, zo’n kleine dingetjes. Normaal moest ze altijd vechten, en dan natuurlijk proberen te winnen. Nu had ze het moeten vervangen met het winnen van normale alledaagse discussies, die ze dan soms nog niet eens kreeg. Ze miste het wel. Het vechten om te overleven. De adrenaline die door haar aders werd vervoerd en haar een kick bezorgde. De dood die je soms recht in de ogen keek, en om dan niet weg te kijken… Dat was pas leven. Maar ze had alles ervan opgegeven. Waarvoor? Haar droom. Een school was een plek waar je veel kennis vandaan zou kunnen halen. Een bibliotheek zou je enkel en alleen kunnen gebruiken om theorie te vinden over bepaalde dingen. Maar practica is ook erg belangrijk, en ze verlangde ernaar al haar kennis eens goed te kunnen benutten in een of ander practicum. Maar tot nu toe had ze nog niets kunnen doen. Enkel zich vervelen, meer niet.
‘Maar ach… Je bent gedeeltelijk een Shadraanse.’ Met ogen – die tot speeltjes waren geknepen – keek ze weer naar de doelloze ogen van Caleb. Ondanks het feit dat zijn lach alles al een beetje verzachtte bleef ze het zien als een zin vol afkeur. Ja, hij mocht dan waarschijnlijk van Nova komen – Nova en Shadra waren en bleven elkaars tegenpolen qua magie, bewoners en ook gewoon planeet in algemeen – maar alsnog had ze zoiets niet van hem verwacht. ‘En ja; ik kom van Nova.’ Een triomfantelijke grijns kwam op haar gezicht; ze vond het altijd wel plezierig als ze dingen goed had.

‘Ja, ik heb een tijdje rondgereisd voordat ik hier kwam,’ Marjolijn haar ogen werden groter, gevuld met nieuwsgierigheid, ‘Dus heb ik op verschillende plekken tijdelijke gewoond.’ Het klonk net alsof het de gewoonste zaak ter wereld voor hem was. Maar hij moest eens weten wat het in haar ogen betekende. Zijn verlangde ernaar rond te kunnen trekken, van planeet naar planeet. Enkel om op iedere planeet wat nieuws bij te leren, proberen een nieuw soort magie te beheersen. Maar ze zag in dat het nog niet zo had mogen zijn, maar ze zou alles doen om haar droom waar te kunnen maken. Met een overduidelijke glim van interesse ging ze op haar tenen staan en pakte Caleb hardhandig vast bij zijn kraag. ‘Je moet me vertellen waar je bent geweest,’ commandeerde ze bijna. ‘En hoe het er was, wat er allemaal was, hoe de mensen daar zijn en… En wat je er allemaal hebt geleerd!’ ratelde ze enthousiast achter elkaar aan. Ze knipperde een paar keer met haar ogen waarna ze hem snel losliet. ‘Sorry,’ mompelde ze zachtjes, ‘Liet me beetje meeslepen,’ grinnikte ze nogal gegeneerd. Ze keek eventjes om zich heen. ‘Zeg, als je ook daadwerkelijk je hele levensverhaal gaat vertellen, kunnen we maar beter een plekje zoeken om te gaan zitten. Denk je niet?’ merkte ze op.

Caleb voelde hoe hij ruw vastgepakt werd bij zijn kraag en verwachtte elk moment een pijnlijk klap als reactie op zijn "Shadraan-opmerking". Gek genoeg kreeg hij alleen een waterval aan woorden over hem heen. Blijkbaar was Marjolijn erg geïnteresseerd in zijn avonturen. Hij lachte even naar haar en hoorde tegelijkertijd hoe ze zich verontschuldigde. "Geeft niet, ik vertel je graag hoe het was. De leuke en de.."minder leuke" kanten van mijn verhaal." Als reactie op haar voorstel liet hij zich op een vermoedelijke rots zakken met behulp van zijn handen en ging er gemakkelijk voor zitten. "Maar waar te beginnen..?" mompelde hij meer voor zichzelf en dacht terug aan de eerste gebeurtenissen van reis en zijn eerste halte: Gren. "Ik begin gewoon..bij het begin.." zei hij triomfantelijk en haalde diep adem. De koude lucht circuleerde in zijn longen. "Het was op een warme, zomerse dag toen mijn reis begon.. Waarheen en hoe wist ik toen nog niet, maar één ding wist ik zeker: ik zou een avontuur tegemoet gaan.." Geduldig en met enkele, korte tussenpozen vertelde Caleb het eerste gedeelte van zijn verhaal. Hoe hij mee wist te reizen met een handelskaravaan naar Gren en zo bij een soort zigeunersclan terecht was gekomen. Daar leerde hij alle wonderlijke spreuken en tradities van de bevolking kennen. Ook kwam hun uiterste gastvrijheid ter spraken. Niemand daar leek zich te bekommeren om zijn beperking en ze wilden hem juist met alle hartenlust hun gewoonten bijbrengen, puur omdat hun trots en eer daarnaar uitging. Het had Caleb werkelijk ontroert en na de eerste dag had hij zich daar al thuis gevoeld. De Gren leerden hem zo veel mogelijk van wat ze wisten hoe de natuur verzorgd moest worden en hoe de Aardgeesten gunstig gestemd konden worden. Spiritueel was het woord wat hen het beste kon omschrijven. En dat was ook hetgeen waar Caleb op Gren het meeste van het opgestoken. Maar uiteindelijk kwam er ook weer de dag waarop hij verder zou reizen en toen al met moeite afscheid kon nemen van de zigeuners. Het avontuur liet hem verder gaan en dus ging hij weer op weg. Caleb wachtte even en haalde eens diep adem. Ook hij was een ster in het aan een stuk door praten. "Avontuurlijk genoeg voor je?" vroeg hij glimlachend en keek richting Marjolijn. Hij wist dat dit haar avontuursdrang waarschijnlijk niet geheel kon bevredigen en dat was ook precies zijn bedoeling. Dit was ook maar het begin, het echte avontuur moest nog komen..

Onzeker keek ze weer op bij het horen van zijn lach. Blijkbaar zou hij haar wel vergeven voor haar overweldigde actie van daarstraks. Ze werd nog steeds overmand door schaamte door haar actie, goed dat hij haar niet kon zien. Want als iemand nu haar lichaamstaal had kunnen lezen met zijn of haar ogen… Dan was de schaamte alleen nog maar meer geworden. ‘Geeft niet, ik vertel je graag hoe het was. De leuke en de… “Minder leuke” kanten van mijn verhaal.’ Hij ging zitten, zwijgend keek ze ernaar. Eventjes een vluchtige blik om zich heen was genoeg om aan te tonen dat ze nergens een goede zitplek zou kunnen vinden zonder het gebruik van haar magie. Kalm balde ze een hand tot een vuist, waarna ze hem daarna rustig ontspande tot hij weer gewoon vlak naar onder hing. Wat sneeuw, dat in de richting onder haar hand lag, was gesmolten. Ze vond het persoonlijk fijner om met water dingen te doen, dan met sneeuw of ijs – de vaste vormen van water – waarschijnlijk omdat het minder wendbaar was. En het in haar ogen soms nogal koppig kon doen. Rustig maakte ze wat vloeiende bewegingen vanuit haar pols, zodat het water omhoog kwam en een vorm aannam. Ineens balde ze haar hand weer tot een vuist, waardoor gelijk al het water bevroor tot ijs. Met een voldane grijns ging ze zitten, op het ijskrukje dat ze had gemaakt. Eerst ging er een koude rilling door haar lijf; had geen rekening gehouden met het feit dat het ijs koud was. Ze slaakte eventjes een zachte zucht en legde een been over haar andere, waarna ze haar armen over elkaar sloeg.
‘Maar waar te beginnen?...’ Ze richtte zich weer tot Caleb. Gelukkig had haar speling met haar magie niet te lang geduurd en had ze dus niets gemist van zijn verhaal. Hij moest er vast over nadenken wat hij nou precies wou gaan vertellen. Des te meer nieuwsgierigheid kwam er op in het meisje. Als hij er over na moest denken betekende dat vast dat hij al een heleboel had meegemaakt! En als een avontuurlijk persoon als ze was kon ze de verleiding niet weerstaan om naar al zijn verhalen te luisteren, totdat ze uiteindelijk op waren. Een korte gedachte kwam in haar op om hem dan weer te gaan dwingen rond de wereld te reizen; zodat hij nieuwe verhalen kon krijgen. Ze schudde snel haar hoofd. Het was beter als ze gewoon zelf op avontuur uitging, dan iemand anders dwingen. Wat zouden anderen wel niet van haar denken? Al helemaal als ze Caleb dwong, de jongen was immers blind.

‘Het was op een warme, zomerse dag toen mijn reis begon… Waarheen en hoe wist ik toen nog niet, maar één ding wist ik zeker: ik zou een avontuur tegemoet gaan…’ Enkel door het woord avontuur dat over zijn lippen kwam wist hij ervoor te zorgen dat het meisje figuurlijk aan zijn lippen hing. Maar dit liet ze niet blijken door verder naar voren te leunen, dichter naar hem toe te schuiven. Nee, ze bleef gewoon haar houding houden. Maar keek hem strak aan, met half dicht geknepen ogen. Haar ogen gefocust op zijn mond, kijkend naar hoe ze bewogen terwijl hij sprak. Eerst had ze zoals ieder ander persoon naar de ogen gekeken van iemand anders; maar ze had altijd de neiging haar ogen dan heen en weer te bewegen. Waardoor ze haar gesprekspartner soms de stuipen op het lijf jaagde, zonder dat eigenlijk te willen. Ze wou gewoon het verhaal horen. Daarom liet ze haar blik altijd afglijden naar de mond van de persoon. Natuurlijk zou het er vreemd uit zien, maar haar ogen bleven bewegen. En daar kon ze niets aan doen. Dus had ze dat maar als oplossing bedacht.

‘Avontuurlijk genoeg voor je?’ Ze trok haar blik weer los en maakte haar ogen weer groot. Keek hem weer in de ogen aan. Daar vond ze geen emotie. Terwijl zijn ogen nu waarschijnlijk mee zouden hebben gelachen, samen met zijn mond. Ze bleef hem een tijdje aankijken, waarna ze haar blik weer afwendde. ‘Ach…’ begon ze achteloos, maar iedereen wist wel hoe ze een paar tellen geleden nog aan niet af te leiden was, alleen maar gefocust op zijn woorden, ‘Het is hoe je het bekijkt hé? Ik ben niet zo’n over emotioneel persoon. Heb al genoeg van dat soort dingen meegemaakt in mijn leven,’ ze stopte eventjes. Die laatste zin moest ze nodig zeggen; ze was jonger dan hem. Dus had ze ook een korter leven geleid. ‘Ben meer van de actie, hoewel dat in sommige levensverhalen me ook slecht tegenvalt. Zeg… Vertel me eens wat over de actie tijdens jou reis, ik weet vast dat er genoeg is gebeurd. Ik wed dat je me daar vast wel mee kunt boeien, heel erg zelfs.’ Een uitdagende grijns sierde haar gelaat. Ze was benieuwd naar de volgende woorden die uit zijn mond zouden komen. Zijn eerste verhaal had haar al geboeid, maar ze wist dat dat nog maar het minst interessantste stuk zou zijn van zijn hele verhaal.

{ Heb het gevoel dat mijn post beetje vaag is ;x }

Caleb rustte met zijn handen op zijn knieën en boog zich iets naar voren. Precies wat hij had verwacht: Marjolijn wilde of beter gezegd "verlangde" naar actie en dat kon ze krijgen ook! Hij had genoeg meegemaakt tijdens zijn reis wat actie betreft. Caleb zou het wel opbouwen, het beste voor het laatste bewaren. "Goed dan, actie.." Een grijns sierde zijn gezicht. Zijn ogen leken nu nog mysterieuzer dan normaal. "Laat ik dan maar beginnen bij Razen. Ja, het prachtige Razen met de vruchtbare bodem en vurige lavabeken.." begon Caleb op theatrale toon te vertellen zonder de grijns van zijn gezicht weg te poetsen. "Tenminste..dat is wat ik me heb laten vertellen. Maar dat is vast niet wat jij onder "actie" verstaat, hm?" hij wachtte niet op antwoord, ervanuit gaand wat dat zou zijn. "Goed." ging hij verder met zijn verhaal. "Ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe ik uit het spaceship stapte en de kokende hitte voelde branden op mijn huid. Razen is één bron van pure lava en toont zijn macht aan ieder die zich op de ruwe bodem bevindt. Eén ademtoch was genoeg om mijn longen bijna dubbel te laten klappen." Caleb haalde diep adem alsof hij de droge lucht opnieuw proefde. "Mijn verhaal daar begon eigenlijk in een heel knullig, klein café. Net als jij was ik op zoek naar het avontuur, de actie, maar ik wist niet waar ik heen moest. Tot een oude man mij plotseling benaderde. Hij stelde zich voor onder de naam Master Hirushu. Het bleek dat hij mij al een tijdje in de gaten hield en hij zijn verbazing over mijn krachten en blindheid niet langer kon bedwingen. Dus zo kwamen we in gesprek en vertelde hij mij dat hij de titel Master niet voor niets droeg, hij was namelijk één van de beruchte leermeesters in de firekrachttechniek." Caleb glimlachte bij het idee aan de oude man. Niemand had meer indruk op hem gemaakt tijdens zijn reis dan hij. Langzaam stond Caleb op en zette zich recht. Voordat hij de reden daarvoor vertelde bleef hij doodstil staan. Daarna ging hij plotseling verder met zijn verhaal. "En ik vertelde hem dat ik dus lightkrachten bezat en nog geen training had gehad. Zo kwam Master Hirushu uiteindelijk met het voorstel om mij mee te nemen naar de school waar alle vuurmagie aangeleerd werd. Natuurlijk greep ik direct die kans en ging met hem mee." Caleb vertelde door hoe hij meeging naar de school wat meer een soort klooster leek waar hij zijn dagen sleitte in het ontwikkelen van zijn eigen krachten met behulp van Master Hirushu die het als een uitdaging zag. "En zo heb ik het één en ander aangeleerd..." Caleb wist waar Marjolijn zich bevond en zorgde dat hij op voldoende afstand van haar kwam te staan. Daar hief hij zijn armen en maakte grote, sierlijke bewegingen met zijn armen waardoor allerlei gloeiend hete lichtstralen door de lucht schoten. Geconcentreerd maakte Caleb van de eeuwenoude vechtskunst een soort show, maar paste wel op dat de lichtstralen niet de dicht bij Marjolijn in de buurt kwamen. Normaal gesproken konden Novanen enkel licht creëren en geen warmte, maar dat was juist wat hij had geleerd in het klooster. Dit was echte actie zoals Caleb lenig allerlei uitdagende, gewaagde bewegingen maakte en indrukwekkende stralen van een mix van licht en vuur maakte. Toch was dit niet de enige actie die hij nog met Marjolijn wilde delen, maar alles op zijn tijd. Maar dit zou zeker ook indruk maken, want wie verwachtte ook zulke vechtskunsten van een blinde? Ja, Caleb bezat vele geheimen..

‘Goed dan, actie…’ Grijnsde Caleb als reactie op haar woorden. Met een twinkeling van opwinding krulden haar mondhoeken omhoog. Ze kreeg bijna altijd haar zin qua dit soort dingen. Meestal kwam het door het feit dat ze een meisje was. En niet zomaar een meisje. Ze kon zich soms net als een klein kind gedragen; wat ervoor zorgde dat ze in sommige ogen te schattig was om te negeren. Noch om haar te weerhouden om haar zin te krijgen, als dat betekende door enkel een simpel dingetje voor haar te doen. ‘Laat ik dan maar beginnen bij Razen.’ Ze richtte zich weer tot hem, benieuwd naar zijn volgende verhaal. Hij had gelijk dat bij haar de term ‘actie’ iets anders omvatte dan bij de meeste mensen. Als ze haar levensverhaal zou vertellen, zou dat volgens de meeste mensen veel actie bevatten. Maar in haar ogen was het niets. Helemaal niets. Het was gewoon weer een of ander verhaaltje, dat er niets toe deed. Dat niet interessant genoeg was. Nee, bij haar was het begrip actie niet zo breed. En vooral niet gemakkelijk om te bereiken. Ondanks haar achteloosheid qua haar verleden sprak ze er niet veel over. Wellicht door het feit dat ze er gewoon niet graag over praatte, het riep teveel herinneringen op. Zowel fijne, zoete en onvergetelijke als pijnlijke, verdrietige en duistere. Nee, ze wou er niet over praten, wou het eerder verzwijgen. Voor de hele buiten wereld. Het was haar geschiedenis, en van niemand anders. Ze hoeft niet te doen wat ze wil, en dat zou ze ook nooit doen. Want zo zat ze niet in elkaar.
Aandacht en gemeen geïnteresseerd luisterde ze naar zijn woorden. Hoewel ze het leuk vond te horen, stelde het haar teleur. Het was niet wat ze ervan verwacht had. Het klonk haar totaal niet als actie in de oren. Enkel weer wat wijze levenslessen die hij had geleerd. Bij het woord Master had ze wel voor een paar tellen al haar spieren samen getrokken van de spanning, maar naarmate hij zijn verhaal vervolgde ontspande ze zich weer. Ze bleef rustig luisterde, toonde niet of ze nou wel erg geïnteresseerd was of niet. Ze keek gewoon en luisterde, meer niet. Was ook niet nodig.

Hij ging staan. Maar ze vertrok geen enkele spier. Hief enkel haar kin op om haar blik op zijn gezicht gevestigd te houden. Ze liet haar blik weer eventjes afdwalen, langs hem heen. Vestigde hem op de overkant van de rivier. Ja, ze luisterde wel nog steeds. Maar ze zag eventjes het praktisch nut niet meer in van het aankijken van haar gesprekspartner. ‘En zo heb ik het één en ander aangeleerd…’ Haar ogen schoten weer terug naar het punt waar ze oorspronkelijk op waren gericht. Hij begon een soort van oefeningen te doen. Hij wou vast en zeker laten zien wat hij had geleerd van die Master. Rustig keek ze toe naar hoe hij te werk ging. Maar op zich boeide het haar niet zo veel als ze zou hebben verwacht. Ja, het zag er wel mooi uit. Maar het was niet wat ze ervan had verwacht. Natuurlijk was het knap wat hij kon, ondanks zijn blindheid. Maar toch… Ze had veel gezien qua dat soort vechttrucjes. Ze had zelfs iemand die mank was gezien, die ook nog best wat handige trucjes kon. Toen hij klaar was klapte ze langzaam in haar handen, terwijl een warme glimlach haar gezicht sierde. ‘Wow, dat was goed zeg!’ Oké, het was voor een deel een leugen. Ze was wel onder de indruk, maar niet zo zeer om die hele zin echt honderd procent te menen. ‘En dat heb je allemaal van hem geleerd?’ vroeg ze zachtjes. ‘Dat is niet niks.’ Ze keek eventjes om zich heen en keek toen weer naar Caleb. ‘Maar dit was niet echt de actie die ik bedoelde, als je me snapt…’ merkte ze op een neutrale toon op. ‘Continue the story please?’ vroeg ze vervolgens met een brede glimlach en op een zachtje, warme toon.

Caleb sloeg zijn armen over elkaar en blies wat stoom uit. Actie? Hmm.. In langzame, grote stappen beende hij richting Marjolijn. "Dus jij wilt echte actie..?" vroeg hij met een mysterieuze klank in zijn stem. Kalm zakte hij neer op zijn knieën neer zonder zijn blik van haar, tenminste dat schatte hij zo in, af te wenden. "Ik kan je wel wat actie vertellen..maar.." Een plotselinge duisternis in zijn hoofd maakte zich meester van hem. Ja, hij wist wel welk verhaal veel actie zou bevatten. Misschien té veel zelfs.. Maar zou hij het wel kunnen vertellen? Zou hij de woorden over dat verleden wel over zijn lippen kunnen krijgen? Alle horror, het bloed, de angst.. Een onverwachte schreeuw in zijn gedachten deed Caleb sidderen. De oude gevoelens waren nog niet vergaan, helaas. En de herinnering aan Shadra stond letterlijk in zijn huid gegriefd. "Het gaat zelfs over een bekende plek voor jou." begon Caleb. Afwezig liet hij zijn schouders een beetje hangen. "Eerst moet ik wel weten hoeveel je kan hebben." Marjolijn zou dit als grap kunnen opvatten, want Caleb had haar al eerder geplaagd terwijl hij echt wel wist dat ze sterk was. Maar dit keer was het bloedserieus en zo klonk het ook. Om zijn opmerking bijstand te geven trok hij voorzichtig zijn shirt en vest uit waarna hij zijn rug naar haar toedraaide. De grote littekens van zijn schouders tot zijn middel waren nog altijd angstaanjagend zichtbaar. Wie niet wist waar hij die opgelopen had zou zich waarschijnlijk rot schrikken. Het waren er tientallen en ze zagen en nog gedeeltelijk opgezwollen en donker uit. Zo donker als de herinnering zelf.. Geduldig maar met een zwaar hart wachtte Caleb op Marjolijn's reactie, zich afvragend of hij dit wel wilde en kon doorzetten.

‘Dus jij wilt echte actie?...’ sprak Caleb nadat hij een paar stappen naar haar toe had gezet. Ze knikte niet, keek enkel naar hem. Maar ze sprak ook niet. Ze wist dat dit enkel zo’n vraag was om wat meer spanning op te wekken, dus hield ze zich maar gedeisd zodat hij zijn zin kon krijgen. Ze bleef hem strak aankijken toen hij door zijn knieën ging. Zijn blik ging net een tikje langs haar, maar ze wist gewoon dat hij ervan overtuigd was dat hij precies op haar ogen was gericht. Ze had de grootste moeite niet te grinniken door dit schattige voorval. Ze wou hem immers niet beledigen. ‘Ik kan je wel wat actie vertellen… Maar…’ De rest van de zin kwam niet. De blondine fronste. Dacht hij soms dat ze te jong zou zijn om dat soort dingen te verdragen? Het waren maar verhalen! Waar gebeurt, maar toch. Ze keek een tijdje naar hem, tot de echte reden haar inviel. Zij had ook nooit over haar verleden willen praten, ondanks dat het wellicht een fantastisch verhaal zou kunnen zijn. Misschien had Caleb dat nu. Ze voelde hoe haar spieren in haar keel zich samen trokken, zodat het voelde alsof ze een brok in haar keel had. Met de grootste moeite slikte ze een paar keer. ‘Het gaat zelfs over een bekende plek voor jou.’ Shadra, dacht ze resoluut. Misschien zou het een beetje te snel en overtuigend gedacht zijn. Maar ze wist dat Cassianen zo vriendelijk waren dat die nooit echt voor actie konden zorgen. Zelfs al haalde ze vroeger de grootste kattenkwaad uit. Het leek net alsof die mensen gewoon niet boos konden worden, of ze het nou wilden of niet.
’Eerst moet ik wel weten hoeveel je kunt hebben.’ Met een scheve grijns keek ze naar hem. Was dat nou echt een serieuze vraag? Ze rolde een keer met haar ogen, waarna ze haar blik weer op de jongen vestigde. Ondanks het feit dat ze niet goed emoties uit zijn ogen kon aflezen, kon ze wel zien dat hij het deze keer meende – door een simpele blik op ze te werpen -. Met tegen zin hapte ze één keer naar adem, om haar longen te vullen met lucht om zo haar antwoord te geven. Ze leunde naar voren, in een nonchalante jongens houding. Haar benen uit elkaar en haar bovenarmen op haar knieën. Met een brede spottende grijns keek ze naar Caleb. ‘Caleb, mijn jongen. Ik heb de dood al meerdere malen recht in de ogen gekeken. Geloof me, ik kan wel wat hebben. Vooral als het een verhaal is; ook al is het echt gebeurd, ik weet alsnog niet hoe het echt gevoeld moet hebben. Dat weet niemand, behalve degene die het heeft mee gemaakt.’ Haar toon was serieus, ondanks het feit dat je zou denken dat ze sarcastisch zou zijn. Ze leunde weer naar achter en gooide haar ene been over het andere. Legde haar armen weer over elkaar en ze had weer de pose die ze eerst had.

Ze keek weer weg, kijkend of er niet iemand anders in de buurt was. Caleb leek een beetje erg afwezig te worden van al dit gedoe. Dus zou hij zich niet meer focussen op het checken van de omgeving. De enige die dan nog alles zou kunnen stopzetten als er een vreemde bij kwam was zij. Dus zorgde ze ook dat ze goed de wacht hield. Ze liet haar blik weer afglijden naar Caleb, maar verstijfde toen ze hem in haar gezichtveld kreeg. Hij had zichzelf ontdaan van zijn shirt, en vest. Ze knipperde een paar keer verbaasd met haar ogen. Waar was hij mee bezig? Het was hartstikke koud hier buiten! Nee, de situatie bracht haar niet in verlegenheid. Ze had haar broers al zo vaak in ondergoed door het huis zien lopen, ze was het al gewend. En soms had ze zelfs moeten helpen. Ze kon ze nooit weerhouden van het doen wat ze niet konden laten. En dat leverde soms de nodige schrammen op. Ze had van haar moeder geleerd hoe ze haar watermagie op een geneeskrachtige manier kon gebruiken. Want haar moeder had altijd geweten dat ze op een dag weg zou zijn, en dat zij dan alle lasten op haar schouders zou moeten nemen… Vandaar dat het haar ook werd geleerd. Ze schudde langzaam haar hoofd en richtte haar aandacht weer op Caleb. Hij had zich omgedraaid, toonde zijn rug. Littekens tekenden zich af op zijn rug, wat ervoor zorgde dat het beeld ervan nogal akelig werd. Met half dichte ogen reikte ze er langzaam met een hand naar uit. Halverwege haar beweging stopte ze. ‘Ze zijn te oud om nog volledig te laten herstellen. Ik kan wel de zwellingen weghalen, mits je dat wilt. En misschien kan ik dat nare donkere kleurtje ook weghalen. Maar je zult die littekens wel altijd bij je houden, meer kan ik niet doen. En ik wed dat niemand ze helemaal weg kan halen,’ sprak ze op een kalme toon. Natuurlijk zou een geschrokken reactie natuurlijker zijn geweest. Maar ze had al zo vaak dit soort gevallen gehad, natuurlijk minder erg. Maar alsnog, ze was het een klein beetje gewend. Zoals bijna alles op dit gebied. Ze had soms zelfs haar eigen wonden verzorgd. Natuurlijk was dit geval erger geweest dan al de andere die ze in haar leven had gehad. Ze was dan ook een klein beetje geschrokken, maar liet het simpelweg niet merken. Wie weet zou het hem alleen nog maar meer kwellen.

Caleb knikte toen Marjolijn voorstelde om iets aan de littekens te doen. Ze konden immers niet nog erger worden en het was een aardig gebaar van haar. Na een diepe hap lucht vond Caleb zichzelf klaar om verder te vertellen. "Dan zal ik je ondertussen het verhaal vertellen achter deze littekens." Met een schorre stem en af en toe weer korte pauzes begon Caleb te vertellen. Vanaf het moment dat hij op Shadra aankwam en al een tijdje had rondgereisd. "Ondanks dat de donkere magie daar mij als Novaan verzwakte had ik het best naar mijn zin op Shadra, maar op een dag bereikte de echte duisternis mij pas echt." Hij zuchtte. "En deze duisternis was nog groter dan degene die mijn hoofd vulde, of degene waarop de Zwarte Magie gebaseerd was." Even stopte Caleb en tekende met zijn rechterwijsvinger in de sneeuw al kon hij niet zien wat hij tekende. Daarna vond hij de kracht weer terug en vertelde verder. Zo kwam hij uiteindelijk bij het punt dat de bende smokkelaars hem vond en hem ontvoerde naar de "Gladiatorenkerkers" zoals Caleb zijn gevangenis aanduidde. "Vanaf die dag werd ik geacht deel te nemen in een soort gladiatorengevechten van de oudheid, alleen waren deze aangepast aan deze tijd. Blijkbaar vonden ze het wel een vermakelijk gezicht om een blinde te zien stuntelen op het slagveld en verwachtte dat ik na één gevecht al de dood zou vinden." Caleb snoof minachtend bij de herinnering en een nieuwe rilling trok door zijn lichaam. "Mijn bloed moest dienen voor het vermaak van anderen. Maar ze vergiste zich." Even lachte hij, maar het was geen hartelijke lach zoals hij eerder had laten horen. Nee, het had zelfs een enigszins duistere ondertoon. "Oh ja: ze vergiste zich ernstig. Het eerste gevecht won ik door mijn lichtmagie waarop ze zeker niet gerekend hadden, maar.." Opnieuw leek Caleb plotseling het warme bloed van zijn eerste tegenstander weer op zijn huid te voelen. "maar is was mezelf niet meer.. nee..vanaf die dag zou ik door het leven gaan als een..als een moordenaar." Hij voelde hoe Marjolijn bezig was met zijn rug en dat hield hem gelukkig kalm, maar de oude herinneringen keerden allen terug in zijn hoofd. "En ze wilde juist dat ik door zou gaan, die.." Even probeerde hij een geschikte naam te bedenken voor de personen die hem en vele anderen dit hadden aangedaan. "die beesten." maakte hij er toen maar van. "Het was ook helemaal niet dat ik een keus had, want zodra ik protesteerde..." weer klonk er die duistere lach. "Ach ja..je ziet het.." verzuchtte hij zich uiteindelijk terwijl hij zich voor een ogenblik niet meer in staat vond om verder te vertellen.


--sorry voor late reactie, maar had totaal geen inspiratie, gheghe. :c

Een opgeluchte zucht kwam uit haar mond bij het zien van zijn knikje. Gelukkig mocht ze wat doen, ze haatte het als ze maar moest blijven zitten en niets mocht betekenen voor anderen. Ze wist dat ze niet veel voor Caleb zou kunnen betekenen, maar het waren de kleine gebaartjes die lieten blijken dat de grote speciaal waren, toch? ‘Sorry, als het af en toe prikt, of koud aanvoelt. Het is immers water wat ik gebruik,’ meldde ze al van te voren. Ze leunde naar een kant en liet haar vingertoppen de sneeuw zachtjes bestasten. Het leek alsof ze de sneeuw leken op te zuigen, maar ze liet het simpelweg in water veranderen; dat zich als een soort handschoen om haar hand sloot. Ze gebruikte hetzelfde trucje bij haar andere hand. Langzaam stond ze op en liep ze dichter naar hem toe; zo kon ze gemakkelijker bij zijn rug. ‘Dan zal ik je ondertussen het verhaal vertellen achter deze littekens,’ kondigde hij met een schorre stem aan. ‘Neem je tijd,’ prevelde ze zachtjes, wetende dat hij hier moeite meer zou gaan hebben. Hij mocht er zolang over doen als hij maar wou; mocht zelfs halverwege zijn verhaal stoppen en er voor de rest over zwijgen. Maar ze had het gevoel dat het hem goed zou doen dit verhaal eens met iemand te delen. Vooral met iemand die zelf ook als… ‘Buitenlander’ op Shadra had gewoon. Nou, hij had er niet gewoon… Enkel een tussen stop gemaakt. Ach, je snapte vast wel wat ze nu op het moment zo’n beetje dacht. Voor ze te werk ging keek ze met half dichte ogen naar haar handen. Ze prevelde iets, het leek net alsof ze achterste voren praatte. Maar dat was niet zo. Het was enkel de taal waarin ze de desbetreffende spreuk moest zeggen, en die klonk gewoon toevallig alsof ze alles achterste voren zei. Het licht om haar handen begon zwakjes licht te geven. Met een voldane glimlach keek ze er een tijdje naar. Ze trok haar blik ervan los en richtte hem weer op Caleb zijn rug. Het beeld ervan was werkelijk vreselijk, maar om daar nou dan de hele tijd van te schrikken – of te doen alsof hij er dood aan ging – zou niemand helpen, en vooral hem niet. Ze kon beter proberen er iets aan te doen. Kalm raakte ze zijn rug met een hand aan, en volgde sierlijk met haar wijsvinger al de wonden. Terwijl ze dit deed fluisterde ze zachtjes onverstaanbare woorden. Ondanks dat het leek alsof ze totaal niet gefocust was op de woorden die uit zijn mond kwamen, hoorde ze alles ervan. Het was een hartverscheurend verhaal, vol horror en pijn. Aan de ene kant was ze wel blij dat hij blind was in die tijd. Stel dat hij beelden had opgevangen van hoe het daar uitzag? Dat zou voor eeuwig op zijn netvlies blijven branden. En om dit gewoon door te maken zonder zicht zou je je ergste vijand niet toewensen, dus laat staan met zicht.

Het water reikte alleen nog maar tot aan haar knokkels, voor de rest was het verspreid op zijn rug, alsof het erop was geplakt. Het gaf nog steeds zwakjes licht, sommige delen meer dan anderen. De delen waar ze vaker overheen was geweest met haar vingers. Ze stopte eventjes in haar vloeiende beweging wanneer de term moordenaar in de lucht galmde. ‘Moordenaar,’ echode ze hem zachtjes na, op een zangerige afwezige toon. Ze hoorde de rest van zijn woorden maar half, was te vast gegrepen door dat ene bewuste woord. Haar ogen waren er troebel door geworden. Rustig ging ze weer verder. ‘Het spijt me voor je dat dit je is overkomen in Shadra. Zoals je zei kan het er erg plezierig zijn.’ Haar stem was neutraal, bijna gespeeld rustig. Zij had zelf wel eens een keertje een gladiatoren gevecht gezien, in de tijd dat ze nog lid was van het gilde. Ze was te jong geweest om het goed te kunnen verdragen, het bloed, de pijn, alles. Ze had haar gezicht bang verstopt in een van de capes van de gilde broeders, tot haar geluk snapte deze het. ‘Maar ik snap wel half hoe je je voelt,’ sprak ze uiteindelijk in één adem. ‘Maar mijn verhaal wijkt totaal af van het jouwe, en is daarom nú ook niet belangrijk,’ vervolgde ze. Ze trok haar mondhoeken een beetje omhoog, vormde hiermee een zwakke glimlach op haar gezicht. ‘Gaat het weer een beetje?’ Ze hoopte dat het vertellen van dit verhaal hem niet totaal had gesloopt. Ze wist nog wat het met haar had gedaan toen ze voor het eerst haar levensverhaal deelde met iemand anders; een van haar broers nog wel, en dat had haar totaal gesloopt. En zij was nog steeds een vreemde voor hem, dus moest het vast nog zwaarder zijn.

{ No problem, beter een late goede post. Dan een slechte snelle post, toch ^^ ? }

Caleb voelde hoe iets koels langzaam verspreid werd over zijn rug en genoot ervan. Het was alsof de littekens die eerst nog een pijnlijk vuur door zijn lichaam verspreidde nu gedoofd werden. Hij sloot zijn ogen even en zuchtte vol genoegen. De kou van de winter deed ballen kippenvel op zijn huid verschijnen, maar het deerde hem niet zolang die pijn eindelijk iets meer wegtrok. Of kwam dat niet alleen door de fysieke heling? Nee, het kwam ook ergens anders door. Het feit dat Marjolijn zo'n goede luisteraar was geweest en zijn verhaal begrepen leek te hebben deed hem ook gedeeltelijk geestelijk genezen. Caleb was zo ontspannen dat hij zijn verhaal niet meer af wilde sluiten dan door de woorden: "Maar gelukkig ben ik ontsnapt en zit ik hier nog.." Hij wist dat als hij zijn ontsnapping en de tijd ervoor uitvoeriger beschreef, hij er weer bijna aan onderdoor zou gaan en dat wilde hij voorkomen. Marjolijn had het belangrijkste deel gehoord en de actie met hem ervaren. Caleb merkte plotseling dat er iets was verandert in haar gedrag, vanaf het moment dat zij hem na had gesproken of meer gemompeld met het woord 'moordenaar'. Stilletjes vroeg hij zich af wat er aan de hand kon zijn, maar vond snel een deel van zijn antwoord. Ze snapte half hoe hij zich had gevoeld én ze begon over haar eigen verhaal? Dus zij had ook iets vreselijks als het gladiatorengevecht ervaren..? Het idee alleen al deed hem pijn, hij wenste niemand dat verdriet en die horror toe. Met een geruststellende, warme glimlach draaide Caleb zich naar Marjolijn toe en keek riching haar. Ze was vlakbij en door de winterse kou wist hij ook waar ze zat door de lichaamswarmte die ze verspreidde. "Ja, het gaat." antwoorde hij eerst op haar bezorgde vraag. Vervolgens stak hij zijn hand uit en vond, na niet al te lang zoeken, haar schouder. Daar liet hij het rusten. "Maar misschien zou jij ook jouw verhaal met mij kunnen delen..?" Hij slikte even voordat hij nog iets aan zijn eerdere woorden toevoegde. "Niemand behoort alleen met de pijn van het verleden rond te dwalen, want dan zou iedereen door de greep des duisternis gevangen zijn." sprak hij een oude Novaanse spreuk terwijl hij zijn hand weer terugtrok. Hij wilde Marjolijn zo de kans geven om haar verhaal met hem te delen zodat zij niet meer de enige zou zijn die ervan wist en dat luchtte op, dat wist hij nu. Maar ze moest maar zelf beslissen of ze dit wilde en of ze hem hiervoor genoeg vertrouwde. Caleb vermoedde dat door zijn eigen vertelling ze eerder geneigd zou zijn hem haar verleden toe te vertrouwen.

‘Maar gelukkig ben ik ontsnapt en zit ik hier nog…’ sloot Caleb ten slotte zijn verhaal af. Afwezig knikte ze. ‘Ja,’ sprak ze kortaf. ‘Gelukkig maar,’ voegde ze er vluchtig en afwezig aan toe. Een koude akelige rilling trok door haar lijf. Ze wou niet weten hoe het zou zijn met de andere mensen; die niet instaat waren te ontsnappen. Ze wou er niet aandenken, maar zoals gewoonlijk dacht ze er daarom juist wel aan. Ze sloot haar ogen, zag de meest verschrikkelijke beelden, maar huiverde niet. Ze zou niet huiveren, niet in het bijzijn van anderen. Of althans, zo min mogelijk of onopgemerkt. Ze vond het een teken van zwakheid, en als er een ding was waar ze zich aan irriteerde was het het feit dat ze eigenlijk een zwak en gevoelig meisje was. Inmiddels wel al bijna een adolescent, maar alsnog. Ze zou het haar hele leven niet leuk vinden, dus zou haar leeftijd er geen rol in spelen.
Wanneer hij zich omdraaide schrok ze een beetje, had de actie niet verwacht. Resoluut viel al het water, dat eerst als handschoenen om haar handen zat, op de grond. En het water dat op Caleb zijn rug zat moest er nu vast en zeker af aan het druipen zijn. ‘Sorry,’ mompelde ze. Natuurlijk schoof ze de schuld ook een beetje op hem; hij had zich niet moeten omdraaien… Maar hij had het niet kunnen weten. Of misschien toch – Nee. Dat kon niet. ‘Ja, het gaat…’ glimlachte hij warm als antwoord op haar vraag. Ze sloeg haar ogen neer. Zo te zien was hij mentaal een stuk sterker dan zij ooit had kunnen worden. Een beweging deed haar weer opkijken. Een moederlijke glimlach krulde zich zwakjes rond haar lippen. Hij zocht met een hand vast en zeker naar haar. Ze verroerde zich niet, wetende dat hij hem vast snel zou vinden. Uiteindelijk rustte zijn hand op haar schouder, zoals verwacht. Rustig keek ze hem weer aan. ‘Maar misschien zou jij ook jouw verhaal met mij kunnen delen?...’ Haar ogen sperde zich wijd open. Haar verhaal? Nee… Dat… Dat kon ze niet! Daar was ze nog niet klaar voor. Wie weet zou ze in tranen uitbarsten, en zichzelf hopeloos voor gek zetten. Nee… Dat wou ze niet. ‘Niemand behoort alleen met de pijn van het verleden rond te dwalen, want dan zou iedereen door de greep der duisternis gevangen zijn.’ Ze fronste. Wat was hij nou weer voor vage dingen aan het brabbelen? Nee, qua woord gebruik was ze niet echt het snuggerste type. Maar ze deed wel haar best het meeste ervan te begrijpen, maar hier wist ze dus echt niets van de te maken.

Ze hapte één keer diep naar adem. ‘Ach, voor wat hoort wat,’ wist ze uiteindelijk moeizaam over haar lippen te krijgen. ‘Maar dan wel maar een klein stukje hoor, want jij hebt ook niet alles verteld,’ mompelde ze er achteraan. Ze wreef met een hand over haar kin. Een bedenkelijk ‘Hmm’ geluid kwam zachtjes uit haar keel. ‘Waar te beginnen… Ik denk dan toch maar bij het begin, is het passends.’ Ze zette weer een paar stappen achteruit; voelde hoe zijn hand van haar schouder afgleed, en installeerde zich weer op haar ‘ijs stoeltje’. Ze legde haar ene been over haar andere. ‘Nou, ik ben dus de jongste van mijn familie. Er zijn zes jongens voor mij geboren, dus was het enige meisje. Op mijn moeder na.’ Dit gedeelte was nog gemakkelijk, en kon ze zo over door ratelen zonder dat haar hart ook maar enkele symptomen van in elkaar krimpen vertoonde. ‘We woonden eerst op Cassia. Mijn ouders waren allebei Cassiaans, dus ben ik volgens iedereen dan een volbloed. Maar ach, ik geloof ze niet, maar dat doet er nu niet toe.’ Rustig vertelde ze door over hoe ze haar toen nog normale leventje leidde, van de meest oninteressante dingen tot de meest hilarische dingen. En natuurlijk ook over hoe haar moeder haar leerde Water magie te beheersen. ‘Ze heeft me ook al deze helings dingetjes geleerd. En alsnog had ik het niet door…’ Haar stem stierf een beetje weg. ‘Ze wist dat ze vroeg of laat weg zou gaan, en dat ik dan waarschijnlijk alles moest overnemen. En met zes broers… Ach, jongens raken om de haverklap gewond, lijkt alsof ze het gewoon expres doen.’ Ze had nog steeds geen woord los gelaten over haar vader, probeerde het te vermijden. ‘Maar aan alles komt een einde, dus ook aan dit gedeelte van mijn leven. Mijn moeder werd ziek…’ Een figuurlijke brok vormde zich in haar keel en ze zweeg. Staarde met nietszeggende ogen strak naar de grond.