Tears&rain

What if you felt like there was no ground beneath your feet, what if your whole world seemed to crumble without a reason?
Oud, vernietigd, verlaten. De ruïnes. Kijito kwam er eigenlijk nooit, het was zo'n stille, wanhopige plaats. Net of het verleden spijt had van zijn fouten en in stilte rouwde om deze trietste, grijze gebouwen. Maar in haar tranenvloed hadden haar voeten haar naar deze plaats gedragen, als was het de enige plaats waar ze op dit moment thuis hoorde. Normaal scheen de zon in Kijito's leven, maar dit was niet normaal. Een enorme plensbui was over haar heen aan het komen. Deze ochtend was alles nog goed, nog vrolijk. Tot ze een brief kreeg, van thuis, van Cassia. Er zat een stukje krantenbericht in, van de overlijdensadvertenties. Natuurlijk had ze toen al iets moeten vermoeden, maar Kijito had er niet aan durven denken. Alsof haar gedachten de letters konden veranderen. Het bericht was verwacht, maar toch onverwacht. Haar nichtje was overleden. Niet zomaar een nichtje, maar haar nichtje, haar beste vriendin op Cassia voor ze hier naartoe kwam, die haar sterk liet staan tegenover haar ouders, die haar nooit echt gewild hadden. Kijito wist wel dat ze ziek was geweest.. maar om haar leven zo snel beëindigd te zien? Even had ze zich sterk kunnen houden, tot ze bijna blindelings naar de ruïnes gerend was. Verslagen zakte ze op de grond, haar rug tegen een halfvergane muur. Ze had nu stevigheid nodig, nu even de zekerheid dat de wereld nog bestond en niet verdwenen was met die ene naam. Kijito liet haar hoofd verslagen in haar handen zakken en de tranen volgden vanzelf, terwijl het ook zachtjes begon te regenen. Ze had er totaal niet opgelet of iemand haar gevolgd was.

-Iemand? ^^-

Tomari was in de ruines aan het mediteren toen hij opeens iemand hoorde lopen, gezien Tomari zijn nieuwschierige aard ging hij op onderzoek uit, hij liep op zijn gemak naar de plek haar hij iemand hoorde lopen en zag een meisje tegen een muur zakken en hij herkende de houding die ze daarna aannam iets te goed om het te negeren, ze was aan het huilen en het leek wel alsof de wereld met haar mee wilde huilen want net op dat moment begon het te regenen, maar dat had hem nooit zo kunnen schelen, hij vond het niet erg om nat te worden, wat hij echter wel erg vond was een meisje dat alleen aan het huilen was aan haar lot over te laten zonder enige vorm van troost, hij liep zacht op haar af tot hij vlak bij haar was, hij ging met zijn benen gekruist tegenover haar zitten en zei zacht, zodat ze het het kon horen en niet schrok "wat er er gebeurt?" Tomari wou eigelijk niet zo direct zijn, maar zo te zien was het voor haar nodig om haar hart te luchten en had ze iemand nodig om haar te troosten

De regen tikte zachtjes op haar armen en op haar hoofd, maar Kijito negeerde het. Niets kon haar nu meer schelen, nu haar wereld in elkaar leek te storten voor haar gezicht. Ze was zo gedesoriënteerd dat ze niet eens schrok toen er plotseling een stem de stilte doorboorde, al klonk de stem zacht en aangenaam. 'Wat is er gebeurd?' Even vergetend dat haar gezicht onder de tranen zat keek Kijito verbaasd op. Een jongen met zwart haar zat tegenover haar, zijn aanwezigheid in niets storend voor een huilend meisje. Nog steeds verbaasd bedacht ze dat ze moest antwoorden. Met haar hand veegde ze een groot deel van de tranen van haar gezicht, al kwamen er binnen de kortste keren nieuwe, vermengd met regen. 'Mijn.. nichtje.. ze is.. overleden.. gisteren..' kwam er met horten en stoten uit. Kijito haalde even diep adem. 'Ik kreeg er vanmiddag.. bericht van.' Ze deed nogmaals een poging om haar tranen weg te vegen, weer zonder succes. Met een iets vastere stem vervolgde ze, opgelucht dat iemand naar haar luisterde. 'Ze was mijn enige echte.. vriendin op Cassia.. Mijn ouders wilden me niet echt, zie je.. Zij hielp me altijd en.. nu.. is ze.. dood..' Kijito merkte dat ze weer terugviel in het hakkelen, al kon het haar nu weinig schelen.

Tomari keek toe toen het meisje haar hoofd optilde en hij zag dat haar gezicht bedekt was met tranen die ze keer op keer probeerde weg te vegen, waarna ze elke keer binnen een paar seconde weer in volle kracht over haar wangen stroomde, ze vertelde hem dat haar nichtje, haar enige vriendin op Cassia, degene die haar zo had geholpen, was overleden, Tomari wist hoe het voelde om iemand te verliezen en voelde met haar mee, maar hij wist dat zijn pijn niet eens in de buurt kwam van haar pijn "Ik weet hoe veel pijn het doet om iemand te verliezen, dus ik weet dat ik weinig kan doen om je te troosten, ik zou je echter wel een droog plekje en een warm vuurtje aan kunnen bieden als je wil, dat je hart pijn doet wil nog niet zeggen dat jouw lichaam ook moet leiden" zei Tomari zo vriendelijk als hij kon "wees niet bang om alles er uit te laten, ik weet dat het pijn doet, maar het is erger als je het binnen houd" gaf hij als advies terwijl hij naast hiij ging zitten en zijn hand op de muur legde waar ze nu allebij tegen aan zaten

Kijito was net van plan haar blik weer op de grond te richten, waar de regen tegen de grassprietjes sloeg, toen de jongen sprak. Veel aardiger dan ze verwacht had van iemand die ze niet kende. Zijn woorden voelden goed, alsof hij haar werkelijk begreep.. wat hij misschien ook wel deed. 'Ik weet hoeveel pijn het doet om iemand te verliezen..' begon hij. Kijito knikte even, dat moest erg zijn, als hij zich toen net zo gevoeld had als zij nu.. 'Ik zou je echter wel een droog plekje en een warm vuurtje aan kunnen bieden. Dat je hart pijn doet hoeft nog niet te zeggen dat je lichaam ook moet leiden.' Daar had hij wel gelijk in, al had het Kijito net weinig kunnen schelen of ze ziek was geworden of niet. 'Wees niet bang om alles eruit te laten, ik weet dat het pijn doet, maar het is erger als je het binnen houd.' Nogmaals knikte Kijito, omdat haar stem het af liet weten. De jongen die zo vriendelijk en troostend was op dit moment, kwam naast haar zitten. Kijito veegde nog wat tranen van haar wangen af, al wist ze dat het geen zin had. Na eventjes te wachten op haar stem dacht ze na over een antwoord. 'Ja.. je hebt gelijk.. ik zal wel ergens moeten opdrogen..' Ze merkte dat haar kleding helemaal nat was van de tijd die ze in de regen had gezeten. Waar moest ze naartoe? Als ze nu naar de slaapzaal ging, ging iedereen haar aanstaren. Kon ze maar iets bedenken..

-Congrats, Halloween King! ^^-

Tomari zag het meisje alleen knikken en begreep daaruit dat haar stem waar in de steek had gelaten, even later sprak ze echter toch 'Ja.. je hebt gelijk.. ik zal wel ergens moeten opdrogen..' zei het meisje en Tomari zag haar denken, ze kon waarschijnlijk niet veel kanten op zonder raar aan gekeken te worden, dus besloot Tomari te helpen "blijf maar gewoon zitten, ik zorg dat wij beschutting krijgen" zei Tomari terwijl hij zijn hand tegen de muur aan drukte en zijn ogen sloot, hij begon met zijn aarde magie te werken en bouwde uit losse stenen in de buurt een overdekking, nu alleen nog zorgen voor vuur dacht Tomari en ademde diep in en uit, toen concentreerde hij zich weer, dit maal om te voelen of er hout in de buurt was, hij haalde het daarna naar zich toe door een combinatie van hout- en lucht magie, waar hij het ook mee droog maakte, het probleem was echter het aansteken, hij was niet goed met vuurmagie, maar waarschijnlijk zou hij wel een klein vlammetje kunnen maken, hij concentreerde zich opnieuw, maar dit maal op vuur en na drie pogingen lukte het hem om een klein vlammetje te maken, waar Tomari het hout mee aan stak, het zou waarschijnlijk wel even duren voordat het vuur zou groeien, maar het begin was er in elk geval, ze konden beginnen met zich te drogen, Tomari glimlachte zacht naar het meisje "zo hoef jij je in elk geval geen zorgen te maken om het aan nog meer mensen te vertellen voorlopig" zei hij en begon zich aan het groeiende vuur te warmen

'Blijf maar gewoon zitten, ik zorg dat wij beschutting krijgen.' De jongen begon, met zijn magie. Kijito was onder de indruk; zij kon vooral watersturen. Natuurlijk kon ze zichzelf droog houden tijdens een regenbui.. ze had er alleen de kracht niet meer voor. De jongen liet de stenen een overdekking vormen. Daarna kwam er hout en als vanzelf volgde er vuur. Om iets te doen stak Kijito haar hand uit naar het hout. Ze concentreerde zich even en riep het water, om het hout nog droger te maken. Het vuur begon te groeien, zachtjes aanwakkerend in de lichte bries die met de regen gepaard ging en toch nog in de beschutting binnendrong. 'Zo hoef jij je in ieder geval geen zorgen te maken om het aan nog meer mensen te vertellen, voorlopig.' De jongen glimlachte zacht. Kijito glimlachte zacht terug terwijl ze de warmte van het vuur op haar huid voelde. 'Bedankt.. voor alles eigenlijk.' Kijito glimlachte nogmaals. 'Ik ben Kijito trouwens. Het spijt me dat je vanwege mij in de regen moest zitten,' zei ze zachtjes, terwijl ze het water van de kleding van de jongen naar zich toe gebaarde en liet verdampen. Haar stem trilde nog steeds een beetje, maar ze had de tranen weten te stoppen.

"Ik heet Tomari" stelde hij zichzelf voor aan het meisje dat kennelijk Kijito heette "en je hoeft me niet te bedanken, of je te verontschuldigen, als ik het niet graag had willen doen had ik het niet gedaan, ik heb geen spijt dat ik nat ben geworden, of dat ik je heb zitten troosten, dit is gewoon mijn manier om met mensen om te gaan, inclusief mijzelf" zei Tomari met een zachte stem tegen Kijito terwijl hij zich aan het groeiende vuur warmde, hij sloot zijn ogen en genoot van het vuur terwijl hij zijn erergie die hij verbruikt had tijdens het maken van het vuur en de overkapping zichzelf weer liet aanvullen, Tomari voelde het water van zijn kleren af verdampen, Tomari had Kijito's stem nog horen trillen maar wist dat ze nu niet meer huilde, hij wist alleen niet zeker of dat was omdat ze het binnen hield of omdat ze was uitgehuild, Tomari gokte op de eerste zins dit een situatie was waar je niet zomaar over heen kwam "Je hoeft je tranen niet in het houden hoor, ik weet dat je nog steeds verdriet hebt, ik beloof dat ik niemand hier niets over zal vertellen als je dat niet wilt, aan niemand" zei hij serieus, hij wou niet dat ze er mee in haar maag zou blijven zitten, dat zou hij niemand gunnen, hij kende de pijn

Nog steeds verbaasde Kijito zich over de jongen die zomaar aardig deed, terwijl ze hem niet eens kende. Het maakte wel dat ze zich beter voelde. Ik heet Tomari" stelde hij zich voor "en je hoeft me niet te bedanken, of je te verontschuldigen, als ik het niet graag had willen doen had ik het niet gedaan, ik heb geen spijt dat ik nat ben geworden, of dat ik je heb zitten troosten, dit is gewoon mijn manier om met mensen om te gaan, inclusief mijzelf" zei hij vriendelijk. Kijito knikte, zoals altijd als haar stem haar tekort schoot. Ze zou sowieso niet weten hoe ze hem zou kunnen bedanken. Het betekende veel voor haar. Je hoeft je tranen niet in het houden hoor, ik weet dat je nog steeds verdriet hebt, ik beloof dat ik niemand hier niets over zal vertellen als je dat niet wilt, aan niemand." Hierdoor moest Kijito dankbaar glimlachen. Spontaan gleden er weer wat tranen over haar wangen, al waren het minder dan eerst. 'Dat weet ik.. ik zou het waarderen als je het niet aan iedereen zou vertellen,' voegde ze nog aan het eerste gedeelte van de zin toe. Ze merkte dat ze zich door het huilen al veel beter voelde, opgelucht, meer in staat de wereld en het verlies aan te kunnen. Al kon ze dat nu nog lang niet. Ze stak haar trillende, koude handen uit naar het vuur en voelde de welkome warmte zich door haar lichaam verspreiden. Ze wist even niets meer te zeggen. Misschien iets vragen over zijn schoolcarrière tot nu toe? Waar hij vandaan kwam? Dat klonk als een interessantere vraag. 'Even een ander onderwerp,' zei Kijito glimlachend, met nog steeds tranen op haar gezicht. 'Mag ik vragen waar jij vandaan komt? Je kunt al veel met je magie.'

Tomari zag hoe de tranen weer over haar wangen gleden en hoorde haar zeggen dat ze inderdaad niet wou dat hij het zou vertellen, dus zou hij dat niet doen, daarna vroeg ze echter nogal onverwachts naar waar hij vandaan kwam, maar Tomari vondt het niet erg om er over te praten, dus hij vertelde "dat is een goede vraag, ik weet het eigelijk niet, mijn vader komt van Erd en mijn moeder van Puffoon, maar eigelijk ben ik een mengeling en ben ik al reizende geboren, dus vandaar, door die reizen heb ik echter wel veel over alle verschillende soorten magie geleerd, dus ik vind het niet erg" vertelde hij aan Kijito, hij wist inmiddels dat Kijito van Cassia kwam, dus dat hoefde hij niet te vragen "zit je hier al lang op school?" besloot Tomari aan haar te vragen, hij wachtte daarna rustig op antwoord terwijl hij de warmte van het vuur zijn lichaam in voelde trekken en hem verwarmde

Hij leek het niet erg te vinden dat ze van onderwerp veranderde, ondanks het feit dat ze nog steeds zat te huilen. 'Dat is een goede vraag, ik weet het eigelijk niet, mijn vader komt van Erd en mijn moeder van Puffoon, maar eigelijk ben ik een mengeling en ben ik al reizende geboren, dus vandaar, door die reizen heb ik echter wel veel over alle verschillende soorten magie geleerd, dus ik vind het niet erg.' Kijito was best onder de indruk van zijn afkomst en het feit dat hij dus veel magie kon. Watermagie was bij haar echt het sterkst ontwikkeld. Daarnaast kon ze nog wel een klein beetje woudmagie toepassen door Master Norwood's lessen, maar daar hield het dan ook een heel eind op. Vuurmagie en dergelijke zou ze waarschijnlijk nooit beheersen. Het was ook zo in strijd met haar eigen afkomst. 'Zit je hier al lang op school?' vroeg Tomari rustig. Kijito schudde nu haar hoofd, voor de verandering. 'Nee.. ik ben een eerstejaars. Net een paar maanden hier. En jij?' Ze voelde zich al warmer worden door het vuur. Zo'n soort magie zou eigenlijk wel handig zijn. Ach ja, oefenen, oefenen en nog eens oefenen, niet? Ze had nog een paar jaar te gaan op SSA.

Tomari keek Kijito aan en zag de tranen nog steeds over haar gezicht lopen, mischien hielp de afleiding van het gesprek wel een beetje, in elk geval gingen ze er allebij een beetje in op, want ze vroeg hem nu hoe lang hij zelf al op SSA zat, Tomari dacht na en zei "eigelijk nog maar heel kort, een maandje, misschien zelfs iets minder" en Tomari glimlachte, hij had eigelijk al heel wat bereikt in die korte tijd, vrienden gemaakt, zelfs al een vriendin, hij had zelfs al wat mensen geholpen met problemen "heb je al veel vrienden gemaakt hier en wat studeer je eigelijk?" vroeg Tomari waarna hij er aan toevoegde "sorry als ik te nieuwsgierig ben, zo ben ik nou eenmaal" zei hij met een lichte blos op zijn wangen toen hij besefde dat hij eigelijk wel vrij veel over haar vroeg

Tomari bleek ook nog niet zolang op school te zitten, al wist ze zeker dat hij geen eerstejaars was. Hij zag er gewoon ouder uit. 'Eigelijk nog maar heel kort, een maandje, misschien zelfs iets minder,' antwoordde hij, met een glimlach. Kijito glimlachte als vanzelf terug. 'Heb je al veel vrienden gemaakt hier en wat studeer je eigelijk?' vroeg Tomari, "sorry als ik te nieuwsgierig ben, zo ben ik nou eenmaal.' Kijito lachte een beetje om zoveel vragen. Het leidde haar op een prettige manier af. 'Het geeft echt niet hoor. Ik heb nog niet zoveel vrienden gemaakt.' Ze dacht even na. 'In ieder geval Sapphire, Yara, Roxas en Faith. Ik ben niet zo populair,' glimlachte ze verlegen. Dat verlegene, zou dat mensen nu juist afschrikken? Ze hoopte toch van niet. 'Ik studeer Water Magic, maar ik hoop ook dat ik een beetje Wood Magic en misschien zelfs een beetje Air Magic mee kan pikken,' vertelde Kijito. Haar hart en haar kwaliteiten lagen bij de watermagie, maar woudmagie had haar altijd geïntrigeerd. Planten leefden ook van water. Tomari bloosde een beetje. 'Wat studeer jij,' vroeg Kijito toen nieuwsgierig. Iemand van gemengde achtergrond enzo, wat zou die voor interesses hebben?

Tomari keek naar Kijito, in elk geval leek ze afgeleid van wat er gebeurd was, en Tomari vondt het prettig om zo nieuwe mensen te ontmoeten en met ze te praten "zo te horen ben je net zo populair als mij" grinnikte Tomari, Kijito keek geintresseerd naar hem en vroeg hem wat hij studeerde "ehm... Mijn hoofdvak is Aarde, maar ik studeer zo veel mogelijk van alles" legde hij uit "ik vindt het gewoon leuk om dingen te onderzoeken" zei Tomari met een glimlach of zijn gezicht "wat zijn jouw hobby's eigelijk Kijito?" vroeg Tomari geïnteresseerd, Tomari vond het altijd leuk om achter nieuwe dingen te komen, dingen te ontdekken en soms zelfs nieuwe dingen maken, waarschijnlijk ging Kijito dat hierna ook aan hem vragen "wees niet verlegen om maar te vragen wat je ook wilt hoor" zei hij met een glimlach op zijn gezicht, hij wou haar op haar gemak stellen en zo te zien was dat al een beetje gelukt, maar als ze hem niet helemaal vertrouwde dan zou dit niet bepaald makkelijk worden voor hun om openlijk te praten

Blijkbaar had deze jongen er ook geen problemen mee als hij met nieuwe mensen kon praten. Gelukkig maar. 'Zo te horen ben je net zo populair als ik,' grinnikte hij. Het kwam er nonchalant uit, maar Kijito moest toch mee grinniken. 'Eh.. mijn hoofdvak is Aarde, maar ik studeer zoveel mogelijk van alles,' vertelde Tomari. 'Ik vind het gewoon leuk om dingen te onderzoeken,' voegde hij eraan toe. Kijito knikte; daar was ze het mee eens. Onderzoeken was interessant. Het maakte dat je zelf van alles kon ontdekken. Met een glimlach vervolgde Tomari. 'Wat zijn jouw hobby's eigenlijk, Kijito?' Daar moest ze even over nadenken. 'Ik houd wel van spelen met water.. en van zingen. Eerlijk gezegd interesseer ik me ook voor het wat meer spirituele, Wicca enzo. Niet dat ik het beoefen, maar ik lees er wel eens over. Lezen vind ik ook leuk,' glimlachte Kijito. 'Nu kun je zeker wel raden wat ik ga vragen,' voegde ze er met een bredere grijns aan toe. Ze merkte dat haar verlegenheid een beetje begon te wijken, om plaats te maken voor een iets beter gevoel, wat haar vrijer liet in haar woorden. Die verlegenheid was altijd zo vervelend, maar ze was gewoon niet zo uitbundig, behalve als je haar langer kende. Dan kon ze impulsief en dergelijke zijn. Meestal vonden mensen haar dan aardiger. Kon ze altijd maar zo doen..

Tomari glimlachte, zo te zien was ze al een stuk minder verlegen aan het worden, hij was aangenaam verrast toen Kijito Wicca opnoemde, hoewel ze er niet echt aan deed, Tomari dacht even na om zo veel mogelijk van zijn hobby's op te noemen, daarna zei hij "Mijn hobby's zijn Wicca, hoewel ik het echt beoefen, lezen, schrijven, nieuwe dingen leren en soms ontwerpen, zoals bijvoorbeeld nieuwe spreuken, hoewel die niet altijd even goed uitpakken", Tomari kreeg een beetje een rood hoofd bij het laatste deel van de zin, er was ook wel een een spreuk in zijn gezicht ontploft, "oh ja, en ik train ook nog best wel vaak" voegde hij eraan toe "zo te horen hebben we dus in elk geval een paar dingen gemeen" zei Tomari met een lach op zijn gezicht "en eigelijk vraag ik me nu af hoe goed je kunt zingen, heb je er bezwaar tegen om iets voor mij te zingen?" vroeg Tomari zo lief mogelijk uit nieuwschierigheid, die hij weer eens niet binnen kon houden

Terwijl Kijito's tranen een beetje stopten met stromen, vertelde Tomari wat zijn hobby's waren. 'Mijn hobby's zijn Wicca, hoewel ik het echt beoefen, lezen, schrijven, nieuwe dingen leren en soms ontwerpen, zoals bijvoorbeeld nieuwe spreuken, hoewel die niet altijd even goed uitpakken." Daar moest Kijito wel een beetje om grinniken. Ze kreeg er een vreemd beeld bij van zo'n ontploft lab met een verwarde professor erin. Tomari's hoofd werd een beetje rood. Blijkbaar moest hij ook terugdenken aan een ervaring met spreuken. 'Oh ja, en ik train best vaak.' Kijito knikte. 'Ik vind lezen ook leuk, en schrijven. Alleen in onderzoeken ben ik niet zo goed.. Knap dat je zelf spreuken maakt!' De bewondering was wel te horen in haar stem. 'Zo te horen hebben we in ieder geval wat dingen gemeen,' merkte Tomari op, met een lach op zijn gezicht. Ook bij deze woorden kon Kijito niet veel anders dan instemmend knikken. De volgende vraag verraste haar een beetje; niemand had dat ooit gevraagd! 'En ik vroeg me eigenlijk af hoe goed je kunt zingen. Heb je er bezwaar tegen iets voor me te zingen?' De vraag was heel vriendelijk, zodat het onbeleefd zou zijn te weigeren. Kijito wist ook dat zingen haar gelukkig maakte.. nu kon het geen probleem zijn. 'Ja hoor,' antwoordde ze, met een verlegen glimlach. 'Ken je Imagine?' Het was een oud liedje, maar ze vond het wel mooi. Haar stem was in het begin een beetje onzeker, maar ze merkte wel dat ze zuiver kon blijven zingen, al trilde haar stem nog wel van het gehuil net. Met een onzekere blik keek ze naar Tomari, hopend dat hij zijn handen niet voor zijn oren had geslagen.https://www.youtube.com/watch?v=sJrwTgFt3Ek&feature=related [Zo mooi als Avril zingt Kijito nu ook weer niet ;P]

Kijito stemde verlegen in met zijn verzoek om een demonstratie van haar zangkunsten en vroeg of hij een bepaald nummer kende, hij kon het niet, maar luisterde aandachtig toen ze begon met zingen, ze begon een beetje trillerig en verlegen, maar dat was al behoorlijk snel over en toen werd haar zangstem pas echt mooi, Tomari sloot zijn ogen half en genoot van de prachtige klanken die Kijito's zangstem waren, en kwam een brede lach op zijn gezicht en hij luisterde aandachtig door tot het einde, toen dat bereikt was en Kijito stopte met zingen klapte Tomari voor het effect even in zijn handen en zei tegen Kijito "bravo, je kan echt heel goed zingen", hij glimlachte vriendelijk en zijn gezicht liet wel zien dat hij de waarheid sprak, hij was bijna jaloers op haar talent, maar gunde Kijito het van harte, hij had wel andere dingen waar hij goed in was, Tomari grinnikte even "ik wil je bedanken voor dit prachtige optreden en ik zou als bedankje en ten demonstratie bijna een spreuk voor je ontwerpen, maar de ontwikkeling daarvan duurt meestal wel een paar weken tot maanden" zei hij al lachend tegen Kijito

Het klappen maakte dat Kijito moest lachen en blozen tegelijk. 'Bravo, je kan echt heel goed zingen,' zei Tomari. 'Bedankt,' lachte Kijito vrolijk terug. "ik wil je bedanken voor dit prachtige optreden en ik zou als bedankje en ten demonstratie bijna een spreuk voor je ontwerpen, maar de ontwikkeling daarvan duurt meestal wel een paar weken tot maanden." Kijito was nog steeds onder de indruk van het feit dat hij dat kon. 'Hoe doe je dat eigenlijk? Zo'n spreuk ontwerpen? Ik vind het echt ontzettend knap dat je zoiets kan!' Haar ogen waren groot van bewondering. Het zingen was gelukkig goed uitgepakt. Meestal klapte ze dicht van de zenuwen. Maar bij Tomari voelde ze zich genoeg op haar gemak om te zingen en vrijuit te praten. Nee, geen liefde, gewoon vriendschap. Hij was een heel aardige jongen. Eigenlijk had ze verwacht het stereo-type jongen tegen te komen, die lachend naar zijn vrienden zou rennen om hen te vertellen dat er een blond bruggertje zat te janken. Ze had het geluk gehad een schoolgenoot met verstand tegen te komen.

Tomari keek blij toe hoe Kijito bloosde en moest daardoor zelf glimlachen, ze bedankte hem ook voor zijn compliment, na zijn volgende opmerking kwam echter een vraag die vrij lastig uit te leggen was 'Hoe doe je dat eigenlijk? Zo'n spreuk ontwerpen? Ik vind het echt ontzettend knap dat je zoiets kan!' zei ze tegen hem, Tomari moest toch even nadenken hoe hij hierop zou antwoorden "eigelijk zou je mee moeten kijken om het helemaal te snappen, maar als ik een beetje een korte uitleg zou moeten geven dan zou ik zeggen dat je eerst een doel of actie voor ogen neemt die je wilt versterken of doen met de spreuk, daarna maak je er een tekst in een van de oude talen en verweeft daar een energiepatroon in die nodig is om de actie of versterking uit te voeren, als je daar een formule van maakt dan kan je dat vertalen in een spreuk zoals iedereen die kent", dit was het beste dat hij ervan kon maken, hoe zou niet weten hoe hij zo'n gecompliceerde reeks handelingen en acties uit zou moeten leggen anders dan dat, in elk geval was Tomari blij dat hij een vriend had gemaakt en haar een beetje van haar verdriet af had kunnen helpen

Voor het maken van een spreuk bleek nog een heleboel nodig. 'Eigenlijk zou je mee moeten kijken om het helemaal te snappen, maar als ik een beetje een korte uitleg zou moeten geven dan zou ik zeggen dat je eerst een doel of actie voor ogen neemt die je wilt versterken of doen met de spreuk, daarna maak je er een tekst in een van de oude talen en verweeft daar een energiepatroon in die nodig is om de actie of versterking uit te voeren, als je daar een formule van maakt dan kan je dat vertalen in een spreuk zoals iedereen die kent,' legde Tomari uit, en vanuit zijn mond klonk het alsof iedereen het zou kunnen. Kijito probeerde alles samen te voegen tot één geheel. 'Het is dus maar goed dat je zoveel magiesoorten kunt,' concludeerde ze na een tijdje. Tomari had best veel in zijn mars; verschillende soorten magie, geen al te slecht verleden zo te horen.. eigenlijk was ze een beetje jaloers als ze hen tweeën ging vergelijken. Nou ja, dan moest ze dat maar niet doen, toch? Plotseling vroeg ze zich iets af.. zelf wilde ze graag een huisdier, ooit, als het mocht van haar ouders.. 'Heb jij eigenlijk een huisdier, Tomari?' vroeg ze nieuwsgierig.

Tomari zag Kijito even nadenken, waarna ze 'Het is dus maar goed dat je zoveel magiesoorten kunt,' zei, zo had hij er eigelijk nog niet echt over nagedacht, maar hij besefte dat Kijito eigelijk gelijk had, toen hij zich daarna onbewust even liet wegzakken voelde hij echter een emotie van haar afkomen die hij niet verwacht had, het was maar een klein beetje, maar Tomari herkende het uit duizenden, jaloesie, Kijito veranderde echter het onderwerp daarna en Tomari besloot er niet verder op in te gaan, hij besefte zich dat wat hij had verteld inderdaad wel erg verleidelijk klonk, maar de waarheid lag daar ver van af, Kijito vroeg hem of hij een huisdier had, hij schoot weer de werkelijkheid binnen en knikte waarna hij tegen Kijito zei "ja, ik heb sinds kort een vossenwelpje, jij?" eigenlijk was Tomari nu wel nieuwsgierig waarom ze het vroeg, maar daar zou hij waarschijnlijk vanzelf wel achter komen

Tomari leek nieuwsgierig geworden door haar vraag. Kijito luisterde naar zijn antwoord. De regen werd al minder, alsof met haar humeur ook het weer opklaarde. Niet dat ze ook maar iets over het weer te zeggen had. Het was gewoon puur toeval. 'Ja, ik heb sinds kort een vossenwelpje. En jij?' Kijito glimlachte. 'Wat lief! Een vosje!' Nu moest ze wel antwoorden.. dat ze niets had. Niemand. Ze kon altijd liegen.. maar waarom? Wat had het voor zin te gaan liegen tegen iemand die ze vertrouwde? 'Ik zou heel graag een huisdier willen,' begon Kijito, 'maar ik mag er geen van mijn ouders. Ze vinden het onzin dat ik een dier zou willen. Maar misschien vind ik er ooit één,' sprak Kijito zichzelf moed in. Misschien.. Als ze achttien was, wat nog lang duurde, dan mocht ze zelf beslissen. En ze vond vast wel een lief huisdier. Toch? De warmte van het vuur was al door haar heen aan het trekken, en ze merkte dat ze niet meer rilde.

Kijito vond vosjes zo te horen wel schattig want ze glimlachte helemaal terwijl hij vertelde over Toki, ze keek echter minder gelukkig toen ze vertelde dat ze geen huisdier had en ook niet mocht van haar ouders, ze probeerde zichzelf echter wel moed in te spreken, ondertussen klaarde het weer al een beetje op en sinds kort waren Kijito en hij weer genoeg opgewarmd door het vuur om te stoppen met rillen, Tomari floot even en luisterde of hij een reactie hoorde, als het goed was bleef Toki nog altijd dicht genoeg in de buurt om hem te kunnen horen, dat hij hem achter liet had hij liggen slapen in een kleine schuilplaats die Tomari zelf voor hem had gemaakt en al snel hoorde hij dan ook geritsel, snel daarna zag hij het energieke vosje op hem af rennen waarna het op zijn schoot sprong, Toki keek daarna Kijito vragend aan, hij kroop van Tomari's schoot af en ging voorzichtig dicherbij, constant snuffelend, Tomari zei toen rustig tegen Kijito "Ik vindt het jammer voor je dat jij zelf geen huisdier mag, maar in de tussentijd mag je wel spelen met Toki hier, je kan hem gerust aaien als je wilt, hij doet geen vlieg kwaad", Tomari kreeg een lach op zijn gezicht toen hij het kleine vosje volgde en hem nakeek, hij was nog altijd even verzot op het beestje

Tomari floot zachtjes. Kijito spitste haar oren en keek om zich heen. Riep hij zijn vosje soms? Vlak na het signaal kwam er een klein, harig bolletje aangerend. Het sprong direct bij Tomari op schoot. Kijito glimlachte gecharmeerd. Wat een snoezig diertje! "Ik vindt het jammer voor je dat jij zelf geen huisdier mag, maar in de tussentijd mag je wel spelen met Toki hier, je kan hem gerust aaien als je wilt, hij doet geen vlieg kwaad,' zei Tomari. Snuffelend kwam het bolletje dichterbij. 'Toki,' fluisterde Kijito zachtjes, tegen het vosje. Ze stak voorzichtig haar hand uit, tot het diertje haar hand met zijn neusje aanraakte. Kijito glimlachte. Ze was 'verliefd' op het beestje, het was zo snoezig! Zachtjes kriebelde ze met haar vingers over het kopje, even alle zorgen vergetend. Toki leek het niet erg te vinden. De glimlach op Kijito's gezicht werd groter toen het vosje haar likte. 'Nee, ik ben niet eetbaar,' lachte ze. Ja, net als bijna alle meisjes had ze een zwak voor kleine en schattige diertjes.

PROFILE MAGICIAN

» [D] Crocodile Tears
» A wolf cries, but without tears.
» Blood, sweat and tears for what exactly
» Dancing with tears in my eyes.
» [One Shot] Tears Into Roses

Tears&rain

Tears&rain

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen