Het was een chaos. Over twee uur zou zijn afspraak zijn en de orde was nog niet te vinden in de kamer. Hij had zelf weinig spullen meegenomen. Zijn vele reizen over alle planeten middels de opleiding van de ALKB  had hem geleerd zo minimaal mogelijk te moeten leven en dat was ideaal, ware het niet dat de ALKB een lading aan relieken en boeken wilde huizen in het kamertje wat hij had en dat maakte het nu chaos. Overal stonden dozen met boeken, kratten zorgvuldig dichtgebonden met beelden of harnassen uit een willekeurig oud tijdperk van koekoewaka. Het was allemaal prachtig wat ze wilde en hij waardeerde de oudheden tot ten top, maar het kwam nu niet uit. Hij moest zijn lessen nog voorbereiden en zijn stagiaire nog ontmoeten en uitgerekend vandaag stond die hoge pief met twee mannen te verzekeren dat de zaken op orde waren hier. Ze pakte met hun twee alles uit en het enige wat Yume kon doen was deels meehelpen en af en toe wat koffie brengen. In zijn kop bleef het maar malen, maar in zijn agenda stond ongetwijfeld dat hij nog tijd had.
De twee uur kropen voorbij, maar uiteindelijk stond dat harnas op zijn plek, hij had de boeken ingeladen op alfabetische volgorde. Ze hadden in de boekenkast 7 planken neergezet en de kaften waren prachtig geordend op kleur als je ze op alfabetische volgorde zette. “Ze hebben smaak,” mompelde Yume en grinnikte. Literair én kunstzinnig, ook hoe ze de boekencollecties verspreidde dus. Hij keek glimlachend rond toen de rest hun spullen opruimde. De hogere raadsheer was tevreden en nam afscheid. De deur ging achter hun dicht en Yume keek op de klok. ‘Tien…minuten over?’ mompelde hij zuchtend. Hij liep naar het raam en klopte de kussen uit en zeeg neer in een kleine plek waar hij verschillende kussens had neergelegd. Hij sloot zijn ogen en richtte zich op zijn ademhaling. Zijn lichaam begon te gloeien en uit zijn borstkas kwam een licht geprojecteerd dat woorden maakte in een Novaanse taal. Het cirkelde om hem heen als koorden en gingen weer terug. Hij leek enkele te volgen met zijn ogen. Het licht veranderde soms van kleur en op het moment dat hij voetstappen hoorde in de gang stopte de stroom uit zijn borstkas. Hij volgde glimlachend en rustig de laatste woorden die langskwamen en opende langzaam zijn ogen en bewoog zijn hoofd even van links naar rechts om zijn nek los te maken. Hij was net klaar en er werd op de deur geklopt. Met beleid rees hij op en liep naar de deur en opende deze met eenzelfde rustige uitstraling. ‘Aloyisius, neem ik aan?’ sprak hij vriendelijk en glimlachend stapte hij opzij en hield zijn handpalm open en naar boven gericht naar binnen als zijnde: Kom binnen.