Een zucht verliet zijn mond. Hoe lang was hij hier nu niet al aan het lopen? Misschien had hij toch beter een kaart mee gebracht. Hij wist dat hij zich op schoolterrein bevond. Maar hij had niet kunnen denken dat dit bos zo groot zou zijn! Misschien was het niet zo groot, maar was hij zo dom om in cirkels rond te lopen. Ja die kans was heel groot. Hij had helemaal geen gevoel voor richting. Laat staan dat hij zijn weg hier zo vinden. Yugi zou zelf kunnen verdwalen in zijn eigenhuis. Wat al veel zei.. Hij zuchte nogmaals en draaide rond zijn as. Bomen over al waar hij keek bomen. Niet alleen dat maar alle bomen leken nog op elkaar ook. Het was ongelofelijk dat hij hier al was geraakt. Met een zucht liet hij zich op de grond vallen. Hij sloot zijn ogen en luisterde naar de geluiden die zich rond hem afspeelden. Het zachte geruis van de bladeren die door de wind in beweging werden gebracht. Het geluid van zingende vogels die zich hier helemaal thuis voelden. Hij opende zijn ogen langzaam en keek naar het blader dak. De bladeren leken een spelletje te spelen met het licht van de zon. Hij genoot van het zicht aangezien hij een licht magiër was en dus zoals het hoorde dol was op licht! Verder was het gewoon een mooi zicht en hij kon er zijn zorgen even door vergeten. Langzaam ging hij recht op zitten in kleermakers zit. Hij wreef met zijn handen door zijn haar. Hoe moeilijk was het om de school terug te vinden? Dit was een geweldig begin! Hij was hier nog niet lang en hij had niets te doen gehad. Dus leek het hem een goed idee om eens wat dingen te gaan onderzoeken. De school wat beter te leren kennen. Maar nu kreeg hij er langzaam spijt van. Straks zat hij hier voor altijd vast in dit woud. Hij gromde, misschien had hij moeten luisteren naar de mensen die hem nog gewaarschuwd hadden om een gids mee te nemen. Iemand die het terrein kende. Maar koppig als hij was, neen niet luisteren. Terwijl hij zelf wist hoe slecht hij was in zijn weg te vinden! Hij klopte zachtjes met zijn hand tegen zijn hoofd. “Denk Yugi! Hoe ben je hier gekomen?” hoe was hij hier precies terecht geraakt. Welke weg had hij genomen?
Hij stond weer op en klopte de aarde van zijn broek. Terwijl hij weer op weg ging. Als hij gewoon recht door liep moest hij uiteindelijk wel het einde van dit bos halen. Ondertussen genoot hij wel van dit bos. Het was prachtig, voor al het lichtspel was een wonder. Als hij niet zo hopeloos verdwaalt was geweest, had hij hier waarschijnlijk met het licht zitten spelen. Maar nu had hij andere gedachten in zijn hoofd. Terug keren naar de school. Waarna hij meteen naar zijn kamer zou gaan en er niet meer uit zou komen. Tenminste zo lang het niet nodig was. Een zachte glimlach vormde zich op zijn lippen, waarschijnlijk zou hij zijn kamer ook niet eens vinden. Yugi gromde, dit had hij geërfd van zijn vader. Zijn vader had de weg ook nooit gevonden! Gelukkig was zijn moeder daar wel een kei in geweest. Hij herinnerde zich een dag dat zijn vader het goede idee had gehad om te gaan vissen. Dat was de verschrikkelijkste dag van zijn leven geweest. Ze waren samen op weg gegaan en ze hadden het meer niet eens gehaald. In laats daarvan hadden ze wel drie tempels gevonden! En ze waren vier keer bij de zelfde tempel beland! De mannen die daar woonden hadden ze goed geholpen. Maar nu hij er terug aan dacht. De mannen hadden ze waarschijnlijk ook wel uitgelachen. Uiteindelijk had zijn moeder hun gevonden en ook zij had hun uitgelachen. Maar gelukkig had ze hun wel terug thuis gebracht en een lekkere warme chocolademelk gemaakt. Sinds die dag had zijn moeder zijn vader en hem nooit meer alleen het huis uitgelaten. Jammer dat zijn vader was gestorven aan een ziekte, en zijn moeder aan een gebroken hart. Hij miste zijn ouders nog altijd. Hij zou ze altijd missen.
Hij werd uit zijn gedachten getrokken doordat hij tegen een boom liep. Hij bleef even met zijn gehele lichaam tegen de boom staan. Grommend en vloekend, iets dat die boom daar niet hoefde te staan en dat ze hier weg wijzers moesten zetten in plaats van bomen op het midden van het pad. Langzaam deed hij een tap naar achteren. Hij zuchte en keek even rond. Niemand in de buurt. Hij wreef even over zijn neus, terwijl hij naar de boom keek waar hij tegen was gelopen. Ja dat kreeg je er van als je zat te dromen. Hij zuchte en liet zich langs de stam naar beneden zakken. Misschien was het beter even een pauze te nemen. Voor hij echte problemen zou krijgen. Misschien moest hij schreeuwen. Maar dat idee zette hij meteen uit zijn hoofd. Hij deed misschien idiote dingen. Maar hij was geen idioot. Tenminste, niet altijd. Hij schudde zijn hoofd. Geweldige dag dat dit was! Misschien moet hij maar een hond kopen. Die zou de weg wel terug kunnen vinden. Yugi zijn hart stond stil toen hij geruis in de bosjes hoorde. Had iemand hem gezien! Niet dat hij niet blij zou zijn dat er iemand hem zou kunnen helpen. Maar man die boom – boks was vernederend geweest. Hij was al de nieuwe. Maar als er nu een roddel over hem door het school zou gaan werd hij helemaal gek! Of misschien niet, maar het zou wel erg vernederend zijn. Hij zuchte toen het geruis stopte. Toch niemand die hem had gezien, misschien was het een konijn geweest, of een wolf… Hij klopte weer eens zacht op zijn hoofd. Hij moest ophouden met zijn drama. Een wolf er waren geen wolven in dit bos! Tenminste hij wilde niet geloven dat er wolven waren op het schoolterrein.

~Gereserveerd~
{Hoop dat je er wat mee kan XD Ik heb mijn best gedaan om het boeiend te houden.}

Mineko dwaalde over het schoolterrein. Hij was alleen. Hij was al dagen alleen. Mineko was alleen en normaal gesproken vond hij dat helemaal niet erg. Alleen zijn betekende vroeger kalmte en rust aan zijn hoofd. Nu was hij alleen en voelde de pijn ervan. Want hij wilde niet alleen zijn. Hij wilde bij Mizuki zijn. In plaats daarvan was zij bij een ander. HIj was verlaten. 

Zijn koptelefoon was zwart met groene details en vormde zijn enige gezelschap. Een zachte melodie stroomde in zijn oren en Mineko floot de noten mee, zachtjes, heel zachtjes. De bladeren waren allang van de bomen verdwenen en de grond was bedekt met sneeuw. Winter. Het paste bij zijn gevoel: Koud en eenzaam. Terwijl anderen in de leerlingenkamer plezier hadden stapte Mineko stug door. 
Mizuki zou de warmte van haar nieuwe liefde zoeken. De woede die hij voelde bij die gedachte zorgde dat hij een nieuw nummer uitkoos. Een hard rocknummer vulde zijn hele lichaam, de bas gaf de maat aan waarmee hij liep. Zijn ogen waren enkel gericht op zijn route, zodat hij niet vallen zou. Meer deed hij niet. Lopen en luisteren. Als een machine.

Tot hij letterlijk recht op iemand afliep. Hij had diegene niet gehoord, daarvoor stond zijn geluid te hard, maar nu namen zijn groene ogen diegene toch in zich op. Mineko zuchtte zachtjes en pauseerde zijn geluid. De koptelefoon werd van zijn oren afgeschoven en klapte om zijn nek. ''Hey.'' sprak hij dan, kortaf. Hij was zichzelf niet, maar de bruinharige jongen die hier verdwaasd op zijn eigen hoofd tikte zag er niet bepaald uit alsof hij in orde was. Verdwaald of net als hij op de vlucht voor iets? Wie weet. In zijn hoofd maakte Mineko het lied dat hij net gepauseerd had af, hij kon er slecht tegen als een melodie afgekapt werd. ''Gaat alles wel?'' klonk het dan. Ondanks zijn depresieve gevoelens bleef de zorgzame, behulpzame kant van Mineko toch altijd aanwezig, zo bleek maar weer.

[Argh, ik was dit helemaal vergeten en dat spijt me heel erg. Sorry voor het slechte en late antwoord ]

Hij moest echt iets doen tegen zijn probleem. Wie liep er nou altijd verloren… Hij kon zijn vader soms wel vervloeken voor dat. Ja hij had het van zijn vader. Maar hoe kon hij zijn oude man vervloeken? Hij hield toch zo veel van zijn ouders en het had soms ook wel zijn voordelen. Ja hij had veel slechte dingen van zijn ouders geërfd. Maar ook veel goede dingen. Ze hadden hem ook wijzer gemaakt dan hij zich had kunnen voorstellen en dat was ook een goed ding. Hij bleef op zijn hoofd tikken. Het maakte hem rustiger en het weerhield hem ervan om zich zelf bang te maken. Normaal werd hij niet zo snel bang. Hij raakte wel snel in paniek. Tenminste als hij verloren liep. Daarna begon hij zich zelf bang te maken. Net zoals hij net zich zelf probeerde wijs te maken dat er een wolf ergens in dit bos rond liep en… Hij gromde en tikte wat harder op zijn hoofd. Wat was er mis met hem? Hij zuchte en tikte weer wat zachter op zijn hoofd. ‘Je moet rustig blijven. Rustig.. Je moet.. Blijven.’ Zei hij in zijn gedachten tegen zichzelf. Het was al veel verbeterd. Vroeger zou hij gewoon tegen de boom hebben lopen praten. Ja hij was vroeger nog gekker geweest dan nu. Maar het was wel iets dat hem rustig had gemaakt. “Je moet gewoon zingen dan word je wel rustig.” Had zijn moeder hem ooit verteld. Hij had het ooit geprobeerd en hij moest toegeven. Hij was niet zo slecht in zingen en hij hield veel van muziek. Maar hij haatte het om zelf te zingen. Hij luisterde liever naar anderen. Hij hield er ook niet echt van als er veel ogen op hem gericht waren tenminste niet als hij zich niet zeker voelde. Het kon hem wel niet schelen als er mensen keken wanneer hij het echt meende en hij het ook goed bedoelde. Dan kon hij er weer niet tegen dat er geen mensen luisterde. Hij zou dan beter doen zoals zijn moeder zou doen. Beginnen te schreeuwen en mensen uitschelden tot dat hij aandacht had gekregen. Maar daar was hij nu net iets te rustig voor. Dan stopte hij gewoon en liep weg of zo. Ook al ging dat in een klaslokaal wel wat moeilijker… Zijn getik haalde hem weer uit gedachten. Rustig blijven ja dat was alles.
”Hey.” Yugi sprong letterlijk omhoog en keek verbaasd rond. Geschrokken van het onverwachte woord. Zijn licht rode ogen vielen op een jongen. Ongeveer zijn leeftijd. Meteen werd hij wel wat rustiger en toch. Had die jongen zijn boom aanval gezien? Man dat zou pas vernederend zijn. Maar het leek er niet op dat de jongen het had gezien. Anders had die toch zitten lachen… Toch? Hij kalmeerde en schonk de jongen een glimlach. ”Hey…” Zei hij zachter dan dat hij het normaal zou zeggen. De jongen leek ergens triest te zijn. Of toch niet helemaal zich zelf. ''Gaat alles wel?'' ‘dat kan ik ook aan jouw vragen…’ Dacht hij in zich zelf. Hij had het gevoel dat de jongen zelf nog ergens mee inzat. Maar hij zou het niet zomaar opbrengen. Dat kon hij gewoon niet. Niet tegen een vreemde… Hij knikte langzaam. Maar veronderstelde dat het eigenlijk helemaal niet zo goed ging. ”Wel om eerlijk te zijn ben ik wel verloren gelopen…” Hij kon er niets aan doen hij was gewoon onmogelijk… ”Ik ben nieuw hier en ken me weg dus niet en daarbij komt nog dat ik sowieso altijd verloren loop.” Hij lachte weer vriendelijk naar de jongen. Terwijl hij weer helemaal rustig was geworden. Hij bekeek de jongen nog eens goed. Ja die moest zeker ongeveer zijn leeftijd zijn. Aan zijn groene ogen en haar te zien zag de jongen er wel uit als een woud Magiër. Maar uiterlijk kon altijd verkeerd opgenomen worden. ”Ik ben Yugi Trouwens..” Zei hij toen weer op een rustige vriendelijke toon. Zoals hij normaal sprak. De jongen leek wel vriendelijk. Misschien een nieuwe vriend? Dat zou niet veel verschil maken aangezien hij iedereen als een vriend zag. Zelfs zijn ergste vijand zou hij nog altijd een vriend noemen… wat op sommige momenten van zijn leven al tot veel verwarring had gebracht. Zijn ergste vijand zijn vriend. Meer dan een vriend. Het ergste was dan nog wel dat ze familie waren…. Hoe kon… Hoe kon…. Hij richtte zijn aandacht weer op de jongen. Beter dan terug te gaan naar oude vergeten dagen. Dagen waar het licht in zich zelf niet had geschenen. Dagen waarin gedoofd was geweest. Kon hij die vijand vergeven? Misschien op een dag zou hij het allemaal wel kunnen vergeten, eenmaal hij tweehonderd jaar was geworden. Als hij ooit zo oud zou gaan worden. Ooit een dag.
”Sorry als het een last voor je is. Maar zou je het erg vinden om me de weg te wijzen?” Zei hij snel om al de andere gedachten uit zijn hoofd weg te vagen. Hij hoopte op het beste. Ook al kon hij niet zeker zijn. Hij wist niet hoe het kwam. Maar hij vertrouwde deze jongen wel. Waarschijnlijk kwam het door de koptelefoon aan de nek van de jongen. Iemand die met muziek rond liep kon niet slecht zijn. Toch in zijn mening. Mensen die van muziek hielden waren tenminste nog echt mensen. Hoe je het ook zag. Muziek had een ziel. Als je blij was hoorde je de muziek. Maar als je triest was hoorde je de betekenis. Muziek gaf leven en het deed hem denken aan zijn moeders liedjes. De avonden waarop ze had gezongen. De avonden dat ze hem in slaap had gezongen. Hij miste die nachten wal. Maar nu was hij ouder en had hij dat niet meer nodig. Nu was hij ouder en was zijn familie er niet meer. Nu was hij ouder en moest hij het zien te redden alleen. Gelukkig kon hij nog rekenen op vriendelijke mensen. Mensen die hij kon vertrouwen.

[Ah maak je geen zorgen heb je ook lang genoeg laten wachten ^^]

Zijn begroeting was kalm. Hij was kalm. Hij was als een boom, één met de natuur. Hij was een berk, buigzaam, maar sterk. Windvlagen konden hem niet raken, hij boog mee en veerde weer terug. Hij was sterk. Mineko had een van zijn buien waarin hij enkel door dit soort mantra's eindeloos te herhalen niet brak. Als hij brak zou hij een wrak worden. Een emotioneel wrak, huilend en klagend. Nee, dat zou hem niet vooruit helpen.

Dus begroette hij de vreemdeling kalm. De vreemdeling met rode ogen. Erg geschrokken. Had hij net als Mineko zelf gehoopt alleen te zijn? Dan zou dit gesprek gauw voorbij zijn, wat Mineko ergens niet eens zo betreurde. Hij wilde geen gezelschap in zijn gepeins, al zou het wellicht beter zijn om met iemand te praten in plaats van alles zelf op te willen lossen. Maar dat was wijsheid die de jongen alleen bezat als het over iemand anders problemen ging.
En de geschrokken tiener die hier tegenover hem stond had de blik in zijn ogen die aangaf dat er iets aan de hand was. ”Wel om eerlijk te zijn ben ik wel verloren gelopen…” Zachtjes knikte Mineko, dit was een probleem waar hij zich niet zo zeer mee kon identificeren, maar de oplossing was in elk geval makkelijk.

”Ik ben nieuw hier en ken me weg dus niet en daarbij komt nog dat ik sowieso altijd verloren loop. Ik ben Yugi trouwens..” Yugi de nieuweling. Mineko schoof onrustig aan zijn koptelefoon tot die comfortabel rond zijn nek rustte. ''Oh, je leert het vanzelf wel kennen hier, met wat uitproberen. Uiteindelijk.'' Mineko kon zich zijn eerste dagen op Starshine nauwelijks herinneren, er was sindsdien zo veel gebeurd. Nee, zijn leven had geen moment stil gestaan. ''Mineko.'' voegde hij er dan met een zweempje verlegenheid aan toe. Zijn naam was voor de meeste niet-Grenanen vreemd, omdat het een ongebruikelijke klank had. De betekenis, kalme berg, pastte echter wel bij hoe hij wilde zijn.
”Sorry als het een last voor je is. Maar zou je het erg vinden om me de weg te wijzen?” Een haast onhoorbare zucht verliet zijn lippen. Het was alle frustratie en twijfel die zijn lichaam verliet. Hij zou zich nu op Yugi focussen en daarmee zou alles goed komen. ''Nee, natuurlijk niet. Ik liep toch enkel een beetje rond.'' Mineko glimlachte oprecht, hij had geen spijt van zijn woorden, iemand helpen was voor hem eerder een instinct dan een maatschappelijke plicht of last. ''Hoe lang ben je al hier?'' vroeg hij dan nieuwsgierig, terwijl Mineko in de richting van het naburige pad begon te lopen.

De jongen voor hem leek ook niet helemaal op zijn gemak te zijn. Dat kon hij zien aan de handeling met de koptelefoon. Zag hij er zo angstaanjagend uit? Oké hij wist dat zijn rode ogen afschrikwekkend konden zijn. Maar hij had wel speciaal zijn haar laten kleuren naar bruin om het niet nog erger te maken. Normaal was zijn haar zwart. Maar dat had al meer mensen weggejaagd dus had hij het laten kleuren naar bruin. Ook al miste hij zijn zwarte haar wel. Ooit zou hij het wel weer laten uitgroeien. Zodat hij weer helemaal zich zelf kon zijn. Maar voor nu was het best om de nieuwe jongen te zijn die altijd zijn weg verloor. Niet dat hij het expres deed. Neen dat zeker niet. Maar eenmaal dat ze hem beter zou leren kennen. Zouden ze ook wel weten dat hij een heel andere kant had. Een kant die soms beter uit kwam dan de andere. Maar jammer genoeg kreeg hij niet veel de kans om die kant te laten zien aan iemand. Hij zuchte lichtjes. Het was meer uitademen door zijn mond. Hij wou de jongen voor hem niet laten denken dat hij vervelend was. Hij was heel blij dat de jongen was komen opdagen. Nu kon hij hier tenminste uitraken. Zonder voor nog meer problemen te zorgen. Meer problemen dat hij zichzelf aandeed. Maar hij kon er niets aan doen. Hij was hier nu eenmaal nieuw en ja hij hield er wel van om op onderzoek te gaan. De school zelf had hij nog niet echt gezien. Meer omdat hij zich daar niet in de nesten wilde werken. Ook wel omdat hij mensen voor de komende tijd een beetje wilde vermeiden. Niet dat hij niet van mensen hield. Maar na wat er gebeurd was met zijn familie wist hij niet hoe hij zou gaan reageren en hij wilde niet de verkeerde indrukken geven. Als mensen nu de verkeerde knop in zouden drukken dan… Dan wist hij zelf niet wat hij van zich zelf zou kunnen verwachten. Maar hij zou het zoals altijd positief zien en wetend dat geen enkele leerling wist wat er met hem gebeurd was. Was de kans ook klein dat ze de verkeerde knoppen in zouden gaan drukken. Dus de kans dat hij zou gaan flippen was ook kleiner geworden. Tenminste als hij zelf niet de verkeerde knoppen in zou gaan drukken.
''Oh, je leert het vanzelf wel kennen hier, met wat uitproberen. Uiteindelijk.'' Hij schonk de jongen een vriendelijke glimlach en knikte. Daar was hij nog niet zo zeker van. Maar hij zou wel op de jongen voor hem vertrouwen. Die zou het waarschijnlijk nu wel beter weten dan hem en dat zei veel heel veel. Hij was er ook al achter of dat hoopte hij toch. Dat de jongen hem niet tegen de boom had zien boksen en het al zeker niet gehoord. Was hij anders zo vriendelijk geweest? Hij geloofde dat alle mensen goed waren dus ja!
''Mineko.'' Voegde de jongen er nog bij. ‘Mineko’ Zo’ naam had hij nog niet gehoord. Maar hij vond het wel een geweldige naam om te hebben. ”Fijn je te ontmoeten Mineko.” Hij schonk de jongen nog een vriendelijke glimlach. Aangezien hij ook wel zijn best deed om hem te helpen. Of zo leek het er op. Maar hij kon in de ogen van de jongen ook zien dat er iets piepte. Iets waar de jongen mee leek in te zitten. ''Nee, natuurlijk niet. Ik liep toch enkel een beetje rond.'' Nu kreeg hij op zijn beurt een glimlach van Mineko. Het was een oprechte glimlach en hij knikte. Blij dat hij uit dit bos zou raken en blij dat hij een eerste vriend had gevonden. Tenminste hij zag Mineko nu al als een vriend. Maar hij zag iedereen als een vriend en hij had ook niet echt vijanden. Behalve.. neen dat was ook geen vijand niet eens na wat zijn broer had gedaan. Toch, Toch kon hij niet zeggen dat hij nog veel respect en liefde voor zijn oudere broer bezat. Hij kon niet zeggen dat hij blij was dat die zijn broer was en nog minder dat ze familie waren. Maar hij zou er niets aan kunnen veranderen. Het was nu eenmaal gebeurd en het verleden kon hij niet veranderen en zou hij niet veranderen. Volgens zijn broer hadden hun ouders gekregen wat ze verdienden. Volgens hem was zijn broer gewoon helemaal het noorden kwijt en niet alleen letterlijk.
''Hoe lang ben je al hier?'' Klonk een nieuwsgierige stem. Hij kreeg een glimlach op zijn lippen. Terwijl hij naast Mineko ging lopen. ”Nog niet zo heel erg lang. Ik ben pas gisteren echt aangekomen.” Hij was hier al een paar keer eerder geweest. Kijkend naar de omgeving. Maar pas gisteren was hij echt in de school gegaan als een nieuwe leerling. Het was weer een nieuw hoofdstuk in zijn boek. Het boek van zijn leven die nog maar 17 pagina’s had. Voor elk jaar één pagina en hij hoopte dat het een dik en spanend boek zou worden. Tot nu toe kon hij niet klagen. Hij had al het één en ander meegemaakt. Misschien moest hij echt eens een boek gaan schrijven? Hmm ja dat moest op zijn te doen lijstje komen. Tenminste ooit zou het wel op zijn te doen lijstje gaan komen. Ooit, maar nog niet meteen.
”Dus ja ik ken de omgeving nog niet. Misschien had ik toch beter een gids meegenomen.” Hij schonk. Mineko nog een glimlach. Ze hadden gezegd om iemand mee te nemen. Maar hij had geweigerd, te koppig om ook maar toe te geven dat hij zou gaan verdwalen. ”Valt de school een beetje mee?” vroeg hij toen. Zijn stem klonk zeker en vriendelijk. Maar in zijn gedachten was de zin er onzeker uit gekomen. Hij wist niet wat hij kon verwachten van een school als deze. Hij was nog nooit echt een school jongen geweest en nu had hij geen keuze.

Van alleen in het woud naar een nieuweling vergezellend. Ach, wat maakte het ook uit. Het was misschien maar beter ook, dan had hij minder tijd om in zelfmedelijden weg te zinken. Een gevoel dat toch geen zin had, je enkel sloom en verdrietig maakte. Zelfmedelijden, het zorgde dat je langzamer ging, niets meer deed, wegzakte in depressie. Dat zou hem niet gebeuren. Nee. Miku had hem nodig, hij kon niet zo asociaal en egocentrisch zijn om zich door negatieve gevoelens mee te laten voeren.
”Fijn je te ontmoeten Mineko.” Ja. Ja, insgelijk- dat straalde zijn warme blik uit. Mineko's emerald groene ogen namen Yugi onbevreesd in zich op, de rode ogen van de jongen deden hem ergens denken aan die van een wild beest, maar de uitdrukking die erin lag liet zien dat Yugi dat absoluut niet was. ''Hoe lang ben je al hier?'' Hij had zich volledig omgezet, de knop gedraaid. Hij was nu klaar voor een conversatie en een welkomspraatje. Het was belangrijk om op je eerste dag op Starshine een goed welkom te krijgen, dat zorgde dat je het oude kasteel als vriend zou zien, in plaats van als kille school.
”Nog niet zo heel erg lang. Ik ben pas gisteren echt aangekomen.” Ah, dan was het logisch dat Yugi de omgeving was gaan verkennen. ”Dus ja ik ken de omgeving nog niet. Misschien had ik toch beter een gids meegenomen.” De jongeman schudde zijn hoofd zachtjes, grinnikend, de groenige haren dansten mee met zijn beweging. ''Tja, ik ben dan wel geen professionele gids, maar toch tot je dienst.'' sprak hij licht plagerig. Mineko zou hem zo dingen kunnen vertellen over de prachtige varieteit aan planten die je hier kon vinden, maar vooral toch over de zangvogels die zich in het bos schuilhielden. De eekhoorntjes ook, die nu met hun voorraden noten de winter door kwamen, de enkele wolven die in de schemering naar buiten traden. Misschien konden ze nog even langs de waterval lopen, dat was altijd mooi om te zien.
”Valt de school een beetje mee?” Even nam hij de tijd om daarover na te denken. ''MIj bevalt het geweldig, maar dat is persoonlijk.'' Hij was niet ziek van een beetje leren en de artistieke vakken bevielen hem al helemaal. Natuurlijk speelde het ook mee dat hij thuis nooit de ruimte had gekregen om magie te oefenen, waardoor de vrijheid op Starshine hem als een geschenk aandeed. ''De meeste leraren zijn vriendelijk, net als de leerlingen. Er zitten wel wat vreemdere types tussen, die je op een normale middelbare school niet zomaar aantreft, maar daar wen je wel aan. Oh, en de hoofdmeester is erg strikt en de geruchten die over hem in de rondte gaan zijn niet echt positief, maar zolang je beleefd en respectvol blijft overleef je het wel.'' Een glimlachje van plezier speelde om zijn lippen. Ze bereikten een kruising, waar Mineko stil bleef staan. ''Dus, Yugi, wat wordt het: Naar het kasteel terug of zal ik je wat moois laten zien?''