De gangen van de school zijn rustig rond deze tijd van de week. Vrijdag avond, de laatste lessen zijn een paar uur geleden geëindigd. De meeste studenten die hier nu nog rond lopen, vinden hun weg naar de grote poort om het begin van het weekend in Oak's Field te vieren. Deze roodharige blijft liever op haar eentje tussen de muren van de school. Een goed moment om zonder enig probleem door de gangen rond te dwalen. Ze is hier al een paar maanden, maar ze ontdekt elke week weer een nieuwe hoek. Sommige gezellig, andere... niet zo gezellig... hoe dan ook! De kleine ontdekkingsreiziger loopt met een rustige pad, scant elk mogelijke opening. Elke gang of trap is het bezichtigen waard, of toch tot zo ver het mag. Ze weet dat de gangen van de docenten en de legendarische magiërs verboden terrein zijn voor studenten. Olivia is dan ook niet de persoon dat opzettelijk problemen gaat opzoeken, wat maakt dat ze toch tot haar spijt die gangen ook nooit gaat bezoeken. Hoe later op de avond, hoe stiller de gangen en hoor je alleen het doffe stapgeluid van Olivia en het regelmatig tikken van Siegmunds nagels. Ook hij durft eens in gaten te koekeloeren, wat soms gewoon voor een spin op zijn neus zorgt. 
Dit zijn de momenten waar Olivia wel van geniet. Vrijdag avond en in de rest van het weekend is alles rustig en kan ze gaan en staan waar ze wilt. Geen lessen waar ze rekening moet houden en ze kan op haar eigen tempo alles van de voorbije week overlopen en zich klaar stomen voor een nieuwe lesweek. Natuurlijk kan ze ook wat meer tijd spenderen met haar Duitse Herder. De trouwe vriend die ook aanvoelt waar ze beter niet naartoe gaat en bij wie ze beter uit de buurt blijft. Het geeft haar een zekerder gevoel om ook nieuwe mensen te ontmoeten. Eigenlijk was het jaar voor nu al heel indrukwekkend. De omgeving zorgt ook wel voor bepaalde prikkels, zoals de haar handen die ineens warm worden als ze zich in het nauw gedreven voelt. Gelukkig is dat al veel verbeterd sinds haar lessen met Master Geralt. Ze heeft ook een paar mensen waar ze van weet dat ze bij hen terecht kan als het even niet gaat, waar ze even kan schuilen. Zonder het te beseffen is ze helemaal in haar gedachten verzonken en staat ze plots voor een open deur. Open kan je het niet echt noemen, het staat op een kiertje, maar het is open in haar geval. Het is een uitnodiging om verder te kijken. Voorzichtig zet ze haar oor op de deur, maar kan ze niets horen. Zachtjes opent ze de deur en krijgt ze nog steeds geen reactie van de andere kant. Mmh, dat is raar. Als de deur open genoeg is zodat ze haar hoofd erdoor kan steken, ziet ze pas waar ze is. Ze loopt rond in de gangen van de klaslokalen, en deze bevat een ... vleugelpiano?! Dit moet dan het muzieklokaal zijn, de piano, waarvan zijn deksel door een stok  wordt ondersteund. Ze heeft ooit geweten hoe dat noemde, maar de naam ontsnapt haar. Ze kijkt nog eens achter haar in de gang, maar is voor nu nog steeds alleen. Eindelijk neemt ze haar moed bij elkaar en stapt ze in het lokaal, sluit de deur achter zich. Wat ze niet weet is dat ze het niet ver genoeg duwt en daardoor het weer op zijn vorige plaats stopt. Siegmund heeft de hint begrepen en neemt zijn plaats in een verre hoek van het lokaal, verstopt in de schaduwen van de ondergaande zon. Ze stapt aarzelend naar het prachtig zwart instrument. KLEPSTOK! dat was het! Een grijns siert haar lippen als ze zich eindelijk het woord kan herinneren. Ooit was ze ermee begonnen, maar omdat de kosten van die lessen haar te veel werden heeft ze haar vader voorgelogen dat muziek toch niet hetgeen was dat ze wou volgen. Al had ze er zo veel plezier in om haar vinger op de witte en zwarte toetsen te laten dwalen. Meegaand met de melodie dat elke slag van haar getokkel teweegbrengt. Nu ook gaan haar vingertoppen over de toetsen, zonder ze in te drukken. Nu kijkt ze naar de binnen kant van de piano, nog steeds gefascineerd over de compositie van de snaren. 
Zuchtend gaat ze in een hoek van het lokaal zitten en neemt haar rugzakje van haar rug om daar dan haar tekenmateriaal uit te halen. Het kleine schriftje opent ze op een nieuw lege pagina en ze tekent de piano in zachte potlood lijnen. De muren en de ramen er rond tekent ze mee in de juiste perspectief en wanneer de grootste lijnen er staan neemt ze haar aquarellen materiaal. Door de vulbare penselen hoeft ze geen potje meer te vullen en kan ze meteen beginnen. De zonnestralen strelen over het zwart instrument en het geeft het gehele beeld en sprookjesachtig verschijnsel. 
Ze kijkt het nog even na en beslist dat ze er nu best niet meer aan verder doet, het is goed zo. Eén probleem, nu moet het nog drogen. Weer wordt ze door de piano aangetrokken. Ze legt het boekje open neer op de piano en neemt eindelijk plaats op het bankje. Meteen wordt het haar duidelijk dat de vorige persoon veel groter was dan haar en dat ze daardoor de knop om de hoogte aan te passen vaak moet draaien om het zitje hoger te zetten. 'Okay, elleboog negentig graden, knieën negentig graden. Rechte rug...' en plots wordt de kamer gevuld door de zachte melodie van een muziekje die zich regelmatig ver in haar achterhoofd afspeelt. Een zacht lachje ontsnapt haar bij het gelukkig gevoel dat dit moment haar geeft. 

Nadat het kort melodietje is gedaan, legt ze haar handen weer op haar benen. De noten galmen nog na in de kamer, tot het ineens door een heel onbekend geluid wordt verstoort. Ze draait zich om naar de hoek waar Siegmund moet liggen en inderdaad: het bijna onhoorbaar grommend geluid komt van bij hem. Zijn blik vastgepind op de deur die nu al iets meer open staat en het duidelijk is dat er iemand aan de andere kant staat. Dit is niet van zijn normale doen. "Siegmund," zegt Olivia commanderend, gevolgd door een 'sht' geluidje om hem nog extra tot bedaren te brengen. Hierbij stopt hij, maar houdt hij zijn blik op de deur gericht. "Euhm, sorry," draait ze zich dan weer om naar de persoon achter de deur. Eigenlijk mag ze hier niet zijn, of toch niet zonder toestemming. 

@Horatio

Melodie:

Plaatsing van het tekenboekje:

Soms was hij ook wel een vergeetachtige kluns. Hopelijk was Aido niet meer terug naar het lokaal gekomen, na de laatste les, want zo'n blunder als dit hoopte hij toch graag te voorkomen tijdens zijn eerste week. Zijn sleutels vergeten! Wat een oen was hij toch ook. Met vlotte passen liep de nieuwe muziek stagiaire door de gangen. Hij had mazel gehad dat hij zijn map met bladmuziek ook had laten liggen, anders had hij er waarschijnlijk niet eens aan gedacht. En nu kon hij nog wel naar het lokaal gaan. Al zouden de eerste tekenen van zijn.. aandoening snel zichtbaar worden, was hij bang voor. En dan zat hij toch liever veilig achter slot en grendel...

Toen Horatio bij de gang van de lokalen aankwam hield hij zijn pas echter in, nog voor hij bij de deur was, want hij hoorde klanken. Piano klanken om precies te zijn. Zacht binnensmonds vloekend sloop hij de laatste meters naar de enige deur die nog op een kier stonden. Aido was hem vast aan het opwachten. De opluchting verlichte zijn houding aanzienlijk toen hij zich realiseerde dat Aido nooit zo matig zou spelen en het vast iemand anders moest zijn. Wat meteen zijn nieuwsgierigheid prikkelde. Iemand was het lokaal in geglipt en had het niet kunnen laten om de piano onaangeroerd te laten staan. Voor een moment werd Horatio overspoelt met nostalgie, terug denkend aan de tijd dat hij uren die deur, in de inrichting, had gezeten. Luisterend naar de muziek die een mede patient toen maakte. En ondanks het feit dat het niet zo professioneel klonk als Aido's muziek, kon Horatio toch horen dat er veel gevoel en concentratie in werd gelegd. Maar voornamelijk genot. Horatio's blauwe ogen gluurde door de kier van de deur heen en het eerste wat hij zag waren vuurrode lokken. Met een kleine zet schoof hij de deur iets verder open en kwam in de deuropening staan om het meisje beter te kunnen zien. Genietend van het korte moment dat ze ervoer, terwijl ze zich liet verdiepen in de warme klanken van één van zijn favoriete instrumenten. Een glimlach op zijn lippen. Hij kende het nummer, al was het even geleden dat hij het had gespeeld.

Toen ze klaar was met spelen werden zowel het roodharige meisje als Horatio zelf opgeschrikt door een geluid. Een geluid die Horatio maar al te goed herkende. Kennelijk was het meisje niet alleen in het lokaal. Horatio's blik richtte zich naar de hoek waar hij twee glinsterende ogen kon zien. Vast gepind op hem. Hij snoof. Horatio vond het vreselijk als wat voor dier dan ook zo'n reactie op hem had. Zijn ogen vonden het meisje weer die een naam zei, vermoedelijk die van het grommende dier, gezien die vrijwel direct stil werd bij haar waarschuwing. Hij glimlachte weer en stapte verder het lokaal in. "Sorry waarvoor? Ik was eerlijk gezegd aan het genieten van je spel." Hij zette twee stappen het lokaal in, maar bleef toen wat twijfelachtig staan terwijl hij een korte blik op de hond wierp. Hij sloeg zijn handen op zijn rug en liet ze daar ruste en bleef daar staan. Zijn ogen terug naar het meisje richtend. "Waar heb je dat geleerd?"

@Olivia