Het universum was eindeloos groot, toch waren er verschillende planeten en op die planeten leven weer andere mensen. Iedere planeet heeft iets unieks, zij kwam van Shadra en is een Shadraan, al is haar vader een Raziaan. Ze kon net zo goed 'was' zeggen, ze wilt niks meer te maken hebben met één van die twee. Met haar moeder zou ze ook niks meer te maken kúnnen hebben, ze was overleden, vermoord was echter een passender woord. Het had toch ooit moeten gebeuren, dat een moordmachine zou sterven. Nee, dat klopte niet. Haar moeder was geen moordmachine, maar ze hield er wel van, te erg, ze hield van het bloed en de duisternis maar gaf wel om haar familie. En zij hield ook van haar, haar moeder vermoorde veel mensen en wezens. Misschien was dat wel de ergste nacht van haar verleden geweest, toen haar moeder vermoord werdt. En door wie, je zou denken dat de dader nog steeds niet achterhaald is en het een groot mysterie was. Ja, het was een mysterie, want waarom was het gebeurd? Waarom had haar bloedeigen vader haar moeder vermoord? Hij hield van haar, even als andersom. Misschien was het één of andere missie, ze wist het niet. Maar die beelden, de beelden van die nacht kon ze niet vergeten ze waren ingeprint in haar geheugen en onwisbaar. Een traan liep langs haar linkerwang. Snikkend, vol met tranen stromend uit beide ogen, zou je denken. Nee, stil met enkel een traan stromend uit haar linker oog. Dát was ook iets wat ze had overgehouden aan die nacht.

Met haar arm veegde ze de traan weg, ze wou niet dat iemand haar zo zag. Niet dat het veel zal boeien, ze wou gewoon geen vragen of roddels over heel de school. Ze zou er mee moeten leven, met alles. En ze moet ook weten dat het verleden onwisbaar is, je kan niet teruggaan in tijd en alles veranderen, helaas. Alles wat je dan nog kand oen is andere vergeven, het enigste wat je dan nog zou kunnen doen ja. Ze schudde haar hoofd heen en weer, klapte tegen haar wangen en keek naar boven, naar de maan en sterren. Ze zat op een rots die langs het water lag, één voet in het water en de andere op de rots gebogen, haar ogen tuurde langs de sterren en maan. Ze kon het nét aan zien, ze zag een rode vlek of iets in die richting. Dáár was haar vader, het was een moordenaar en ze wou weten wáárom hij haar moeder had vermoord. Daarna ging haar blik naar een donkere planeet, hij was net aan zichtbaar maar als je goed keek kon je Shadra zien, daar ergens lag haar moeder. Maar ja, er zijn meerdere raadsels in het leven en vele zou zij niet meemaken en zou het de taak zijn van de volgende generatie's om deze te achterhalen. Ze glimlachte, ze voelde het bijzijn van iemand. Ze wist niet wie en wie weet zou hij niet eens hierheen gaan, ze besteedde er geen aandacht aan.

~ T a k u m i

Het leven. Bevatte leugens en mysteries. Zaken die nooit opgelost zouden worden. Dingen die onverklaarbaar waren. Die niemand ooit zou kunnen bevatten. Dingen die boven natuurlijk waren. In het leven waren er verschillende paden die bewandeld konden worden. Sommigen paden brachten je hogerop, leidden je naar het licht en ver weg van de duisternis. Andere paden daalden dieper en dieper. Cirkelden omlaag naar de donkerste dieptes. En eenmaal daar aangekomen werd je verzwolgen door duisternis en was er geen weg terug. Nooit meer. Hoe herkenbaar. Diezelfde duisternis had ook hij ervaren. Hij een halfbloedje. Half Raziaan, half Novaan. Planeet van het licht nog wel. Hoe was het dan mogelijk zo diep te zakken? Had je zijn moeder moeten vragen. Nee, die was niet meer voor antwoord vatbaar geweest. Wat er gebeurd was die nacht in hun villa? Niemand wist het. Alleen hij. Niemand had het overleefd. Alleen hij. Waarom? Was dat wat men het lot noemde? Was het zijn geluk geweest? Hij had nergens heen gekund. De enige oplossing was rennen. Rennen en rennen. Zonder na te denken had hij zich in een donkere steeg begeven. Om uiteindelijk dat donkere pad te volgen. Het pad dat hem bijna fataal geworden was. Dat bijna zijn eigen ondergang betekend had. Het enige lichtpuntje dat hij destijds had was Yuu. En ook dat werd hem afgenomen. Elke keer dat het leek alsof hij zichzelf weer hervonden had, leek het alsof er iets gebeurde waardoor hij weer in het diepe werd gegooid. Verdronk in de duisternis.

Met beide handen streek hij eens door zijn gezicht en richtte zijn gezicht toen op naar de donkere nachthemel. Keek daarna eens zijn kamer rond die hij nu al sinds enkele dagen betrokken had en ging op het randje van zijn bed zitten. Een zucht verliet zijn keel toen hij zijn hoofd liet hangen. De enigste les waar hij tot nu toe met plezier heen was gegaan was de muziekles. Omdat hij in de muziek alles kwijt kon. Emoties, gevoelens, herinneringen. Alles. Kon alles even vergeten. Muziek was zijn alles. Het enigste wat hij nog had. Het enigste dat altijd bij hem zou blijven en waarvoor hij niet bang hoefde te zijn dat het hem ontnomen werd. Want muziek was overal. Hing in de lucht om je heen. Binnen vier muren zitten was zeer lastig voor hem. Meestal zocht hij een uitweg om weg te komen. Glipte weg naar buiten. Een scheve grijns verscheen op zijn gezicht. Stond abrupt op, griste zijn gitaar uit de hoek en hing hem over zijn schouder. Er was niets beters dan spelen in de buitenlucht. Onder een heldere sterrenhemel en de maan die hem vergezelden. Zachtjes sloot hij zijn kamerdeur achter zich. Sneakte stiekem weg. Sloop de gangen door. Dan kwam het leven op straat toch wel goed uit. Al die ervaringen van stiekem rond sluipen. Stil zijn. Geen enkel geluid makende. Toen hij de frisse buitenlucht op zijn huid voelde sloot hij genietend zijn ogen. Automatisch kwam hij in beweging. Wilde eerst naar het stille meer gaan. Paste toen zijn koers aan om richting de ruïnes te gaan. Echter op het allerlaatste moment liep hij richting het geluid van de waterval. Het vallende water had een mysterieus effect en bracht hem tot rust. Tot zijn verbazing ontdekte hij echter al snel dat hij niet de enigste hier was. Een meisje. Twee, drie jaar jonger dan hij was met ravenzwart haar zat op een steen. Natuurlijk wilde hij haar niet storen maar ze had hem vast allang opgemerkt. Rustig liep hij naar de waterval toe. Nam enkele meters verderop plaats op een steen en knikte haar vriendelijk toe waarbij zijn vuurrode ogen over haar heen gleden. Hij haalde zijn gitaar tevoorschijn. Streek met zijn vingers liefdevol over het hout, gevolgd door de snaren die hij teder streelde om daarna een stukje te spelen. Een stukje dat geïmproviseerd was. Keek omhoog naar de nachtelijke hemel. Hoorde het vallende water dat als een instrument op zichzelf klonk en voegde toen zijn eigen stem daarbij.

Liedje dat hij zingt:

Spoiler:

De voetstappen die naderde, werkte meer op haar zenuwen dan normaal, waarom wist ze niet. Het boeit ook niet, nee, misschien ook wel maar ontkende ze het gewoon. Dom als ze was draaide ze haar hoofd richting de bosjes waar de voetstappen vandaan kwamen. Zo heel erg was het ook weer niet, om iemand dichtbij haar te hebben, zolang dat iemand niet iemand is die je zal veraden. Verraad was zowat het enigste wat ze had meegemaakt in haar leven, ze was er niet blij mee, zeker niet. Ze hield haar kleine en tengere hand door haar ravenzwarte haar. Helaas, er zaten wat klitten in, die zou ze er maar is moeten uitborstelen, zelfs al zou dat pijn doen. Vroeger haatte ze het als haar moeder haar haar borstelde. Toch vind ze het heerlijk als iemand zijn hand door haar haar haalt of met haar haar bezig is. Het gevoelig is moeilijk te beschrijven, het was gewoon een veel te fijn gevoele, zacht en teder, je voelde gewoon de liefde van de andere persoon. Ze zuchtte, keek omlaag naar het water. Ze had zin om erin te duiken, het was alleen net wat te koud daarvoor en zeker als ze een ander hoorde naderen zou dat het laatste zijn wat ze zou doen. Het leek alsof ze niks voelde, alles was zo leeg, haar hoofd ook, helemaal leeg er hing niets in. Ze haatte dat gevoel, net als dat ze het haatte als er een rare stem in haar hoofd kwam, ze praatte door elkaar heen en je hoofd is te vol. Rill.

Ze sloot haar ogen, hoorde voetstappen en het getik van een snaar. Ze opende haar ogen, sloeg haar armen om haar knieën en keek naar de jongen, hij was ouder dan haar, hoeveel ouder wist ze niet, zeker 2/3 jaar, maargoed. Ze hoorde zijn stem zich met de muziek voegen. Ze sloot haar ogen. Hallucination. Ze kende dit lied, ze glimlachte en het duurde even maar ze zong mee met hem. Muziek, één van de dingen waarvan ze hield, mensen blij maken met haar stem. Echter is dat haar nog nooit gelukt, helaas. Hij had een mooie en kalme stem, hij kon echt zo mooi zingen ze kon het echt niet helpen..

https://www.youtube.com/watch?v=c3vVtdW2MAw