New world

Ik heb nu al geen zin... Met een ontspannen nonchalante houding kwam Nezumi de Shadra-raket uit. Zijn grijze ogen begonnen bekritiserend rond te kijken, duidelijk niet erg onder de indruk. In zijn hele jeugd had hij genoeg kastelen gezien terwijl ze met de koets rondreden, dus geïmponeerd was hij niet meer. Bovendien had hij zelf ook als een prins in een kasteel geleefd, verwend door allerlei dure en mooie dingen, het beste eten en het mooiste kasteel. Bah, hij moest er niks van hebben. Rijkdom was absoluut niets wanneer je niemand had om het mee te delen. En dat was nou Nezumi's situatie geweest. Aan zijn ouders die nog netter en preutser waren dan de paus had hij niets gehad. Die werkten alleen maar, kenden alleen het woord werk, haalden altijd de headliners en waren meer bezig met publiciteit en het geld in hun hasses te stoppen dan met hun kind van 7 om te gaan, die maar thuis zat en de saaiste lessen ooit volgde. Tja, rijkdom was dus niet alles. Nezumi had het liefst in die periode het huis afgebrand, het geld in een papierversnipperaar gegooid en zijn ouders wat onschuldige drugs gevoerd zodat ze eens leerden te leven. Dat alles had hij helaas niet kunnen doen. Het enigste wat hij kon doen was weglopen, en dat had hij later ook gedaan. Nu leefde Nezumi in een normaal huis, had inmidds het geld van zijn dooie ouders geërft maar liep er niet mee te koop en gebruikte het slechts om noodzakelijke dingen te halen. Hij hoefde geen kingsize bed. Het lag natuurlijk wel comfortabel maar aan een eenpersoonsbed had hij genoeg. Hij hoefde ook geen belachelijk dure garderobe. Met spijkerbroeken en t-shirts deed hij het prima. Hij had gewoon geen behoefte meer aan het prinsenleventje wat hij eerst leefde. Hij wou liever normaal.zijn dan een hele arrogante celebrity.
Nezumi keek om toen de raket weer vertrok en pakte zijn koffer die ze voor hem op de grond hadden gezet. Drie kleine muisjes kropen van zijn koffer af en klommen langs Nezumi's lichaam omhoog of omlaag om zich daarna te vestigen in een van zijn zakken. 'Nou, daar gaan we dan...' mompelde hij.

Azure please~

Het was niet altijd prettig, in de koude eetzaal of in de koude buitenlucht. Azure had haar sjaal strak omgeslagen, en de zwarte vogel op haar schouder zat ineengedoken. Misschien was het tijd om weer naar Gren te gaan, naar haar moeder. Daar was het bovendien een stuk warmer. Maar verlof had ze niet, en de vakantie duurde nog wel even. Zuchtend slenterde het zwartharige meisje verder. Pas over een halfjaar werd ze zeventien. Wat zou ze dan gaan doen? Mitsu was nu achttien, en hij deed ook niet veel meer dan dat wat hij altijd had gedaan. Het was zo uitzichtloos, soms. Haar oren sloten het gefluit van verschillende jongens buiten, terwijl ze haar blik emotieloos voor haar had gericht. Onbewust was ze naar de raketten van Shadra gegaan. Misschien kwam het door haar vreemde interesse in duistere magie dat haar leven zo eentonig was. Haar natuurlijke, Grense magie botste behoorlijk met de duistere magie. Dat betekende een hele hoop trainen, natuurlijk. Trainen en leren, en dan kwam al dat onderzoek naar de creeper er ook nog eens bij. In haar hand bungelde zoals gewoonlijk een fototoestel, zodat ze alles wat ze zag en interessant vond, later ook nog kon bekijken. De vogel op haar schouder klapperde even met zijn vleugels, kraste zachtjes. Azure keek op uit haar gedachten, volgde met haar blik de vogel die op een gestalte afvloog. ‘Nee, Shamei, niet doen,’ riep ze, maar de vogel had al besloten dat deze jongen zijn nieuwe speeltje was, en begon om hem heen te vliegen. Zonder er over na te denken holde Azure op de jongen af, en greep de raaf hardhandig uit de lucht. ‘Shameimaru, wat heb ik gezegd over mensen lastig vallen? Of moet ik je als we op Gren zijn weer thuis laten?’ Schuldig keek de raaf haar aan met de zwarte kraaloogjes van hem, en worstelde zich uit haar greep. ‘Sorry hoor, ik had beter op hem moeten letten,’ bood Azure haar halfgemeende excuses aan. Het was tenslotte niet volledig haar fout, Shameimaru was ook maar een wild dier wat ze toevallig een beetje had weten te temmen.

Het gepiep van zijn bruine muisje Cravat leidde Nezumi af. Hij groef in zijn jaszak en haalde het muisje eruit, om daarna te zien dat het de zwarte, Antoinette, was. Hij legde Antoinette terug in zijn zak en stak zijn hand in zijn andere jaszak. Toen hij het muisje eruit haalde zag hij dat het Cravat was. 'Wat is er, Cravat?' vroeg hij en keek naar het muisje die op zijn hand zat, die piepte en bewegingen met zijn armpjes maakte. 'Hmm? Je bedoelt dat ik iets ben vergeten?' Geen enkel persoon op aarde had kunnen begrijpen wat Cravat bedoelde, niet uit zijn bewegingen, niet uit de kleine piepjes die geen klein beetje op de spreektaal leken. Nezumi begreep ze echter. Hij kon gewoon met ze communiceren alsof ze in een soort geheimtaal praatten, al sprak Nezumi natuurlijk geen muis. Gelukkig begrepen ze wel altijd wat hij zei, wat het communiceren makkelijker maakte.
Nezumi dacht na, wat in hemelsnaam kon hij vergeten zijn? Hij had zijn koffer bij zich, zijn drie muisjes... Wacht, nee, fuck. Hij was zijn ene rugzak nog vergeten. En de raket was al weg. Nezumi kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan door zo'n fout. Misschien zou de raket nog terugkomen om de verloren voorwerpen af te geven? Hij vreesde van niet. Gelukkig zaten de belangrijkste dingen in zijn koffer en waren de spullen in zijn rugtas niet zo heel belangrijk. Zijn muizen hadden nu alleen geen voer, maar die kon hij altijd nog kaas voeren dus zo'n groot probleem was het uiteindelijk niet.
Hij zuchtte diep en keek op, om daarna opeens een zwart voorwerp op zich af te zien suisen. Hij wou het weg slaan met zijn vlakke hand, tot hij zag dat het een raaf was die hyperactief om zijn hoofd ging vliegen. Hij leek was overrompeld door dit gebeuren en hij probeerde de raaf weg te wuiven, tot een zwartharig meisje kwam en de raaf weg haalde. Oh, dus de raaf was van haar... Dan mocht ze dat beest echt beter in toom houden... Met een ietwat geïrriteerde blik keek hij naar de raaf en het meisje en stopte Cravat terug in zijn broekzak om daarna weer zijn ijzige blik op haar te vestigen. Toen ze haar raaf had gepreekt, begon ze tegen hem te praten. 'Ja, inderdaad...' mompelde hij en plukte een veer uit zijn haar.

‘Nou, sorry hoor,’ Haar reactie was nu niet echt aardig, maar dat hoefde ook niet. Hoe hij haar aankeek, alleen al. Het wast toch niet haar schuld, dat Shameimaru ineens had besloten iemand te irriteren? Azure beantwoordde zijn ijzige blik met een vurig rode. Nou, dat was een lekker begin. Bitchen van begin tot eind, waarschijnlijk. Met haar rode ogen nam ze de jongen in zich op. Zwart haar, blanke huid, blauwe ogen. Een jaar of zeventien, achttien. Normaal haar doelgroep, maar nu niet. Eigenlijk was ze haar interesse verloren toen Shameimaru op hem afvloog, uit pure gewoonte. Als ze hem niet op haar manier kon benaderen, was het out of the question dat er iets zou gebeuren. Het leek niet zo, maar Azure had al haar flirts als een soort map in haar hoofd zitten. Als er een bepaalde situatie was, haalde ze de herinnering aan de vorige keer dat het die situatie was geweest op, en kon ze daarnaar handelen. Maar deze situatie was er nog nooit geweest, dus zou er niets van komen. Zuchtend richtte ze haar blik op Shameimaru, die haar schouder weer als rustplaats had genomen. Haar gezicht was half verborgen onder de lange, met bladerpatroon bedekte sjaal. De raaf kraste wat, en met een bedenkelijke blik knikte ze. ‘Dat is een idee,’ Licht fronste ze. ‘Maar of het leuk gaat worden weet ik niet.’ Nu richtte ze haar blik weer op de vreemde jongen. Met tegenzin stak ze haar hand uit. ‘Ik ben Azure,’ stelde ze zich voor. ‘De klassenoudste van de klas van Master Norwood, deel van de School Council.’ Die twee titels waren als een soort reflex na haar naam gegroeid. Iedere keer als ze zich voorstelde, vertelde ze ook meteen dat ze daarbij hoorde. ‘Nogmaals sorry van mijn raaf.’ Het kwam er op een toon uit alsof ze het totaal niet meende, wat ook zo was.

Een onaardige reactie terug. Ja, die had Nezumi al verwacht. Hij deed vaak ook alleen maar onaardig tegen anderen dus was het meer dan logisch dat hij zo'n reactie kreeg. Hij was het wel gewend. Hij kon op sommige momenten nog wel aardig zijn, maar dat was echt en alleen wanneer hij iemand mocht. En sinds veel mensen zo naief als wat waren, mocht hij ze niet. Als hij dan eens een keer aardig deed, was het wel weer op een spottende manier. Niet zozeer gelijk op een gemene manier maar hij gaf wel stiekem steken onder het water. Tja, zijn manier van handelen. Viel weinig aan te doen. Als hij nou eens aandacht had gekregen van zijn ouders was hij misschien nog wel een aardig persoon geweest.
Nee, nee, nee! dacht Nezumi. Hij was vast en alleen maar een rijk en verwend joch dat zich verheven boven de rest voelde, net zoals zijn egoïstische ouders. Nee, hij was juist blij dat ze hem geen aandacht hadden gegeven. Hij was blij met hoe hij nu was, of hij er nou vijanden mee maakte of niet.
Nezumi besloot toen maar even om het meisje toch wel wat aandacht te geven. Ze stond hier nu immers pal voor hem en weggaan wou ze ook niet. Hij bekeek haar even, zwart haar, rode ogen, niet zo heel erg lang waarschijnlijk sinds ze hakken droeg. Er hing ook nog eens een fotocamera om haar nek. Waar had ze die nou weer voor nodig? Foto's van interessante dingen? Oh, daar viel hij dus niet onder. Niet zo heel gek. Hij grijnsde even kort, geen idee waarom en keek naar haar uitgestoken hand toen ze zich voorstelde nadat ze met haar raaf had lopen praten. Nezumi besloot maar eventjes beleefd te zijn en nam haar hand. 'Nezumi.' zei hij kort. 'Oh, dat geeft niet hoor.' Dat laatste klonk zo sarcastisch als maar kon sinds zij het blijkbaar ook niet meende.

Hij heette dus Nezumi. In Azure's brein was ergens wel opgeslagen dat dat rat betekende, en om de een of andere reden vond ze dat maar al te passend bij de jongen. Hij was niet klein ofzo, maar zijn uiterlijk.. Het was niet afstotend, maar scheen haar gewoon zo toe. Vreemd, normaal was het niet zo dat ze iemand op zijn naam beoordeelde. Soms waren de besten degenen met de meest flauwe namen, maar dit keer besloot ze niet verder te gaan dan het uiterlijk. 'Aangenaam,' reageerde ze terwijl ze haar hand terugtrok uit de zijne. Erg aardig was ze niet vandaag, maar hij was ook niet de beleefdste. Eigenlijk had het zwartharige meisje grootste moeite om nog beleefd te blijven staan. Veel meer deed ze dan ook niet, naast een stilte laten vallen. Ongemakkelijke stiltes maakten vaak een soort antireactie bij mensen los, alsof ze niet wilden zwijgen. Het was niet fijn als een ander het veroorzaakte, maar als ze het zelf deed vond Azure de stilte niet eens erg. Vaak verbrak ze hem dan ook zelf, wanneer ze achtte dat die persoon er klaar voor was. Dat ze diegene lang genoeg had geïrriteerd. Boven hun hoofden trokken langzaam wolken samen, maar Azure sloeg er geen acht op. 'Dus Nezumi,' verbrak ze haar zelfgecreëerde stilte, 'Kom je volledig van Shadra of kwam een van je ouders van een andere planeet?' Azure had het idee gekregen dat de meeste mensen op deze school "halfjes" waren, met een ouder op de ene planeet, en de ander op een andere. Zelf was ze een volbloed Grenaanse, maar net als Mitsu had ze een redelijke aanleg voor andere magieën. Hoewel ze dan wel meteen moeilijk had gedaan om duistere magie te gaan bestuderen, alsof ze het leuk vond om zichzelf op te schepen met een hele hoop werk. Ach, dan had ze tenminste wat te doen. Ze hield haar hoofd een beetje schuin, terwijl ze in zijn zilveren ogen keek met haar robijnrode.

Beter wordt het even niet vandaag~ Sorry~

'Ook aangenaam.' zei Nezumi kort en vestigde zijn hand in zijn jaszak, waar hij de vacht van Antoinette voelde en een paar kleine tandjes die speels aan zijn vinger begonnen te knagen. Het deed geen pijn of zo, Antoinette was de liefste van de drie muizenbroeders. Hij hoorde niks meer, alleen maar het ruisen van de wind en het ritselen van zijn kledingstukken die wat in beweging kwamen door de wind. Hij pakte zijn sjaal en schoof hem wat over zijn kin om de kou buiten te houden. Het gebied van Shadra waar hij vandaan kwam was nooit erg koud. Het was er vaak warm genoeg om in een t-shirt rond te lopen. Deze planeet was hij echter nog niet gewend. Terwijl het hier overduidelijk herfst was, was het op Shadra lente. Ach ja, hij zou er op den duur toch wel aan wennen. Het was bovendien niet zo'n heel erge temperatuurdaling, hij had het alleen maar een beetje koud.
Nezumi keek op toen Azure weer begon te praten en had de stilte niet eens gemerkt. Hij stoorde zich daar nooit aan, vond het zelfs wel eventjes fijn. Het was raar, maar het kon ook gewoon komen door het feit dat hij nauwelijks gaf om wat mensen deden, of ze nou een stilte creërden of niet. 'Ik kom volledig van Shadra.' antwoordde hij. Ja, zijn arrogante familie vond het noodzakelijk om met Shadranen te trouwen, dus hadden ze een verbod opgelegd op het trouwen met mensen van andere planeten. Nezumi wist niet zeker of ze zich allemaal aan die regel hielden maar voor zover hij wist, was hij gewoon volbloed Shadraan. Ach, wat maakte het ook uit. 'Jij dan?'

Volledig Shadra. Ergens diep in haar wezen was Azure stikjaloers op de jongen, hoewel ze hem totaal niet mocht. Kwam zij aan met haar halfhartige pogingen om de duistere magie te beheersen. Ze twijfelde er niet aan of Nezumi zou haar vierkant uitlachen. Wie haalde nu zijn eigen rug open met een simpele manipulatiespreuk? Nou, Azure dus. 'Volbloed Gren. Maar mijn moeder schijnt ook nog wel ergens andere familie te hebben. Ik heb een redelijke aanleg voor andere magiën, in ieder geval.' Ja, voor water- licht- en aardmagie had ze een behoorlijke aanleg. Mitsu ook, dus het zat overduidelijk in de familie. De wolken trokken dichter samen boven het platform, begonnen van donkergrijs naar zwart te verkleuren. Met een geïrriteerde blik keek ze omhoog. 'Bah, regen,' merkte ze op, niet meteen tegen Nezumi bedoeld. De druppels vielen langzaam naar beneden, ondanks hun grootte. Het leek wel iedere dag meer regen te worden, zwaardere bewolking, slechter weer. Fijn, stond ze hier in haar rokje en blouse. Ge-wel-dig. Tegenover een jongen die ze allesbehalve mocht. 'Nou,' begon ze nogal aarzelend, niet wetend wat precies te zeggen, 'Zal ik je anders maar naar je etage brengen? Hier blijven heeft weinig zin, zeker als het begint te regenen.' Zonder op zijn antwoord te wachten draaide het meisje zich om, om Nezumi de rug toe te keren en met een flinke pas naar de ingang van de school, de raaf nog steeds op haar schouder. Het rokje wapperde in de wind, en de druppels waren koud op haar blote huid, maar dat verbeet ze. Ze was niet zo zwak dat ze iets als dit haar liet stoppen.

Dit gaat dondersveel op de scene van Shibusen lijken... xD

Ah, volbloed Gren dus... Één van de planeten waarvan hij de magie maar niet kon beheersen. In zijn vrije tijd had hij regelmatig geprobeerd om zijn magie te versterken door middel van training. Hij had een eeuwenoude rol gekocht waarin stond hoe je iets moest beheersen en welke bewegingen je daarbij moest maken. Die had hij gevonden op een veiling in de stad en had meer dan genoeg geld om er één te kopen. Daarmee was hij dus aan het trainen geweest. Zijn eigen magie, Dark, ging erg goed in tegenstelling tot Woudmagie. Hij had ooit geprobeerd om een plantje te laten groeien die hem kruiden zou geven tegen de ontsteking die hij destijds had opgelopen. Helaas stierf het plantje al voor hij ook maar uit de grond kwam dus moest hij toch maar weer naar het dorp om daar een medicijn te halen die hij net zo goed thuis had kunnen maken.
Nezumi keek ook omhoog naar de grijze lucht en wist dat het ongetwijfeld ging regenen. Hij voelde de eerste druppels al naar beneden komen en besloot dat hij maar beter naar binnen kon gaan. Hij keek Azure weer aan, die hem vroeg of ze hem naar zijn etage kon brengen. Hij antwoordde nog niet eens en ze liep al weg. Hij volgde haar maar en sleepte zijn koffer moeiteloos mee, die was immers niet erg zwaar. De regen voelde koud aan op zijn gezicht terwijl hij liep, maar Azure had het vast nóg kouder. En nou ja, toen kon hij het niet laten. Hij had nog steeds kleine stukjes van zijn gentleman-gedrag over en hij was het nog steeds niet afgeleerd om een jas aan een jongedame te geven die in de regen stond. Hij trok zijn leren jas uit waar hij een zwarte hoodytrui onder aan het en hield hem naar Azure toe. 'Hier.' mompelde hij kort.

-Dat was awesome, dit dus ook~ ~~Ofmijninspiratiewasevenheelvertezoeken~~
Ze ergerde zich dood aan de jongen, zonder ook maar een idee waarom. Het liefst had ze Shameimaru wel willen afmaken omdat hij op de jongen was afgevlogen, maar dat kon ze niet. Het beest was ook maar een wild dier, en bovendien een van de weinige personen die haar leek te begrijpen in haar manier van doen. Haar sjaal danste licht mee met haar stevige passen, niet de elegante lichte dans die Azure's normale manier van lopen was. Nee, er was nu niemand om te plezieren met het uitzicht. Alleen Nezumi, en hem mocht ze niet. Dat was voor Azure snel besloten, gezien ze zelfs master Savador een kans had gegeven, ondanks alles wat hij Nina en Mitsu had aangedaan. Waarom irriteerde Nezumi haar zo? Hij had in feite niets gezegd of gedaan om haar te beledigen. Ja, misschien was hij niet in haar geïnteresseerd, was dat hetgeen haar irriteerde. De regen sloeg haar in het gezicht, maar dat negeerde ze. Ze hoorde dat Nezumi haar volgde. Dom was hij dus niet, want anders zou hij de slaapzalen vast nooit vinden. Als Mitsu haar de weg niet had gewezen, was ze volledig de weg kwijt geraakt. Wat haar echt verbaasde, was heb feit dat Nezumi zijn jas uittrok. Was hij gek ofzo, het ging zo storten. 'Hier.' Verbaasd keek de zwartharige op. 'Wat?' Ze zag de jas, die naar haar werd uitgestoken. Normale meisjes hadden misschien gebloosd, maar Azure fronste alleen maar. 'Dank je. Maar-' Twee wolken boven hen botsten, maakten haar woorden onverstaanbaar. Maar goed ook, van de "Ik heb het niet nodig" zag ze al snel af. Met tegenzin nam ze de jas aan, liet haar armen in de veel te grote mouwen glijden. 'Als we snel zijn, halen we het nog voordat de hel losbarst.'

Nezumi hield de jas gewoon naar haar toe, niet lettend op haar woorden omdat hij wist dat ze hem eventueel toch wel zou aannemen. Hij wist hoe de meeste meisjes waren, van suiker. Bij Azure was dat wel anders maar toch had hij genoeg mensenkennis om te weten dat ze zijn aanbod niet zou afslaan wanneer de hel daarboven los zou barsten. En dat bleek binnen een paar minuten ook te gebeuren. Hij had gelijk gedacht, want ze nam zijn jas toch maar aan. Hij was wat te groot. Logisch. 'Laten we dan opschieten.' mompelde hij. Want hij wou liever ook niet doorweekt geregend worden. Hij was weliswaar geen suikerklontje maar hij was nog altijd liever droog dan nat en bezopen. Zijn muisjes Antoinette en Cravat merkten toen de verandering van drager van de jas en kropen nieuwsgierig uit de zakken van zijn jas. De zwarte en bruine muis kropen langs Azure omhoog en gingen naast elkaar op haar vrije schouder zitten om daarna nieuwsgierig naar Shamei te kijken, zich waarschijnlijk afvragend wat voor een dier het was en of hij eetbaar was. Nezumi grinnikte zachtjes en pakte het handvat van zijn koffer weer vast om hem weer mee te slepen en in een snelle pas met Azure mee te lopen.

De jas was nog warm van de vorige drager, maar in tegenstelling tot eerdere keren kon Azure er niet van genieten. Ze wilde niet dat ze hulpeloos was, dat ze Nezumi moest laten helpen. Ze had gewoon weg willen gaan toen het bewolkt werd, maar haar aard had het niet toegelaten. Haar hand wilde zich vertwijfeld in de zak steken, toen er iets uitkroop. Het was klein, bruin en zacht. Even schrok ze, waarna er nog iets uitkwam. Zwart, maar even zacht. Ze voelde de kleine muizenpootjes over haar arm trippelen, maar deed er niets tegen. Dat ze Nezumi niet mocht, betekende niet dat ze zijn huisdieren niet mocht. Als dit tenminste huisdieren waren, straks was het ongedierte. Eigenlijk vond Azure dat wel iets voor hem, om haar op te schepen met wilde dieren. Bah, nee. Even huiverde ze, van de kou van de regen die op haar belachelijk blote benen spatte. Ze had, in verhouding, lange benen, slank en soepel. Ze had een paar jaar op dansles gezeten, maar was eraf gegaan vanwege haar studie. Het was best leuk geweest, met goedkeuring in strakke pakjes dansen. De jongens in haar groep waren ook blij met Azure geweest, en ondanks alles wat ze met de jongens deed, had ze er een aantal goede vrienden aan overgehouden. Jammer dat er op Starshine geen dansschool was, anders was ze acuut lid geworden. Ze keek naar haar schouder, waar de twee muisjes zaten. Even wilde ze glimlachen, maar net toen ze het zwarte muisje in haar handpalm had, hoorde ze Nezumi's gegrinnik. 'Wat, is het grappig?' vroeg ze koud, maar te vertederd door het kleine beestje in haar handpalm om echt boos te kunnen klinken. De raaf op haar schouder wapperde zijn vleugels. 'Shamei, af. Je mag ze niet hebben, klaar.' De raaf en het meisje hadden een band, niet meteen telepathisch, maar ze begrepen elkaar. Het kon ook zonder woorden, maar als Azure iets duidelijk wilde maken, ging het altijd hardop. Uiteindelijk kwamen ze aan onder het afdak, bij de toegangshal. 'Nou, zal ik je dan maar meteen meenemen naar de kamers, of wil je hier blijven rondhangen, kijken hoe de regen de dag verpest?' Ze moest hem nu wel helpen, kon hem moeilijk laten staan nadat hij zo... Beleefd was geweest.

-Topic in Etages openen?-

Nezumi gooide de capuchon van zijn hoody die hij onder de jas aan had over zijn hoofd en liep op hetzelfde tempo als Azure liep. Zijn grijze ogen keken rond, de omgeving in zich bestuderend. Er waren veel bomen, voor Nezumi betekende dat veel zitplekken omdat hij graag in bomen zat. Er was veel gras, veel natuur, iets waar Nezumi zich zeker niet aan zou storen. Hij was het inmiddels wel gewend. Het stadsleven was sowieso niks voor hem. Daar kreeg hij alleen maar te maken met relschoppers of met de bewakers van de villa van zijn ouders. Geen leuke plek dus. Hij had meerdere keren moeten vechten tegen de relschoppers of de bewakers om daar weg te komen. Niet dat Nezumi ze niet graag in elkaar sloeg, maar de kans bestond gewoon dat hij opgepakt kon worden. En dat wou hij liever niet. Een cel was niet veel beter dan het huis van zijn ouders.
'Nee, ze lijken ze te mogen...' verklaarde Nezumi. In tegenstelling tot mij... maakte hij zijn zin in gedachten af. Hij keek even naar zijn muisjes, die hij in het huis van zijn grootvader opgeduikeld had. Het huis was nogal oud geweest, maar hij had eenmaal een plek nodig om zich tijdelijk te verstoppen. De stad had net iets te ver gelegen waardoor hij het risico niet kon nemen. Onderweg kon hij gepakt worden, in de stad kon hij gepakt worden. De enige plek waar ze niet zouden zoeken was dan toch wel het huis van zijn grootvader. De muisjes hadden hem daar gezelschap gehouden omdat hij anders helemaal alleen zou zijn. Toen Nezumi besloot om naar StarShine te gaan, gingen ze ook mee.
'Neem me maar mee naar de kamers.' mompelde hij toen ze eenmaal onder het afdakje stonden en Azure hem twee opties had gegeven. En wie wou er nou naar de regen kijken?

PROFILE MAGICIAN

» A New Kid In This World
» hello world :D
» Big big world
» [RPG] Mad World
» At the end of the world~

New world

New world

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen