Het was nog vrij vroeg in de morgen. De allereerste zonnestralen van die dag waren net over de toppen van de bomen geklommen. In de shuttle had Elyon er lang naar gekeken. Het had geleken alsof ze een wedstrijd deden. Om te kijken wie er als eerste over die hoge boomtop kon komen. Wie als eerste de nacht over het land kan verdrijven en een nieuwe warme zomerdag kan aankondigen. Elyon had de nachtdieren weer terug in hun holletjes zien kruipen, bang voor het zonlicht dat zijn lange armen strekte om te reiken naar de horizon. Zachtjes zuchtte ze waarbij ze haar regelmatige ademhaling niet verstoorde. Ze had nog wel uren naar de ontwaking van de natuur kunnen staren als ze niet geland waren en ze niet iets aan haar blonde lokken had voelen trekken. Elyon keek even opzij, niet verast want ze wist dat het niemand minder dan Caleb kon zijn. De mooie zacht bruine ogen van de torenvalk keken haar rustig aan terwijl hij haar vlecht los liet uit zijn snavel. Hij had haar gewaarschuwd dat ze moest uitstappen hier. Als dank boog Elyon zich een klein stukje naar voren en streek de vogel zachtjes over zijn verenpak met de toppen van haar wijs- en middelvinger. Het voelde zacht aan en glansde goudbruin in de vroege ochtend zon. Caleb leek te genieten van Elyons ritmische bewegingen over zijn rug en Elyon zou zweren dat ze haast een rilling voelde gaan over Calebs rug. Dat zou ze niet eens raar vinden ook. Caleb was niet altijd een torenvalk. Lang geleden was hij een mens net als zij. Elyon zou niet weten hoe oud hij was. Misschien was hij wel ouder dan honderd, al leek haar dat iets onwaarschijnlijker. Een vreselijke vloek had Caleb in elk geval toen in een valk veranderd. Hij was niet langer in staat te praten. Maar ondanks dat had Elyon nooit moeite gehad om met hem te communiceren. Caleb begreep haar en zij begreep Caleb. Daar kwamen geen woorden aan te pas, van beide kanten niet. Caleb spreidde zijn vleugels een beetje en Elyon wist dat hij tegen haar zei dat ze nu echt moesten gaan. Anders zou de piloot van de shuttle maar ongeduldig worden of in het ergste geval weer wegvliegen zonder dat zij uitgestapt waren. Elyon maakte haar gordel los en pakte haar tas die ze om een schouder slingerde. Caleb ging op haar andere schouder zitten en duwde zijn kop even liefkozend tegen Elyons wang. Een lichte glimlach verscheen om Elyons lippen. Ze wist nog precies hoe ze Caleb ooit had ontmoet. Hij was toen al in een valk veranderd. Elyon was aan het spelen geweest bij een klif. Maar toen haar moeder had geroepen niet zo dichtbij te gaan omdat ze anders zou vallen had Elyon dat niet gehoord. Hoe had ze dat ook gekund? En toen ze bijna gevallen was had Caleb haar bij haar shirt gegrepen en terug getrokken. Elyon beschouwde Caleb als haar eigen bescherm engel. En sindsdien week zij nooit meer van zijn zijde en visa versa. Haar moeder had het goed gevonden omdat Elyon Caleb wel scheen te begrijpen.
Elyon liep naar de deur van de shuttle en keek nog even om naar de piloot. Ze glimlachte en stak haar hand op als afscheidsgroet. De piloot maakte hetzelfde gebaar. Daarna draaide Elyon zich om en liep voorzichtig het trappetje af tot ze weer vaste grond onder haar voeten voelde. Achter haar werd het trappetje van de shuttle ingehaald en werd de deur gesloten waarna de shuttle weer opsteeg. Op naar zijn volgende bestemming. Elyon stond erg dichtbij de opstijgende shuttle. Dichterbij dan mensen normaal gesproken zouden doen. Ze keek hem na tot hij was opgestegen. Pas daarna liet ze haar blik voor het eerst over het platform van haar nieuwe school glijden. Een beetje met onzekerheid in haar ogen. Als ze haar hier maar zouden begrijpen. Dit was haar eerste openbare school sinds.....Elyon wou er niet aan denken. Ze streek met wat houterige bewegingen een paar kleine plukjes blond haar uit haar ogen en rilde even. Ondanks de broeierige warmte, die al aankondigde dat dit een hete dag zou worden, had ze het ijskoud en dat kwam niet door de airco die in de shuttle had aangestaan. Elyon bande het hartverstikkende gevoel uit haar lijf door haar aandacht op andere dingen te richten. Ze liet haar blik weer verder dwalen. De eerste indruk die ze van deze school had gekregen was groot. Alleen het platform voor de shuttle's al, en dan had ze nog niet eens de rest van de school gezien. Het maakte haar wel alvast nieuwsgierig naar wat komen ging. Elyon hoorde niet de voetstappen die zo vroeg in de ochtend over het steen van het platform galmde en na echoede tegen de muren. Er kwam een persoon aangelopen, maar Elyon stond met haar rug naar hem of haar toegekeerd.

Zoals hij wel vaker dan eens deed, was Savador de gehele nacht wakker gebleven. Deze keer echter was het niet bewust geweest om continu Shadraanse spreukenboeken door te spitten of tot diep in de nacht voor de haard in zijn eigen klaslokaal in een leunfauteuil te zitten met een glaasje wijn in gezelschap van zijn slang. Deze nacht had hij avondpatrouille gehad in het nabijgelegen bos vlakbij de school, maar het was iets langer uitgelopen dan hij verwacht had. Hij stond erop in de vroege uren terug te keren naar de school, zijn bed op te zoeken en de drukke aankomende werkdag voor vandaag over te slaan. Je moest ook wat met een dubbele baan. Een plek voor vrije tijd had hij nauwelijks meer. Voornamelijk alleen 's nachts, wanneer hij eigenlijk behoorde te slapen om er de volgende dag uitgerust en wel weer tegen aan te knallen. Maar een overbekend geluid had zijn aandacht getrokken en hem naar het lanceringsplatform gelokt. Zijn nieuwsgierigheid overwon zijn vermoeidheid, en doodop en met zijn slang Saethion om zijn schouders had hij besloten toch maar een kijkje te gaan nemen. Je wist immers nooit wat voor gespuis zich op het terrein van zijn school waagde, waar hij nu het beheer over had. Hoogst waarschijnlijk één van de nieuwste leerlingen die zich er hadden aangemeld, maar het kon net zo goed ook een ongewenst persoon zijn. Die liepen hier er immers al genoeg rond. Althans, personen die hij als ongewenst opvatte. Nu stond hij hier. Een lange bleke man met lang zwart haar dat tot zijn onderrug reikte, gouden slangachtige ogen omlijst door donkerpaarse strepen die alles en iedereen met een priemende blik opnamen. Zijn altijd donkere kleding was na zijn nachtelijke plicht scheef en slordig gaan zitten om zijn bleke maar nog aardig gespierde lichaam. Dat was aan de buitenkant moeilijker te zien. Hij had brede schouders evenals de rest van zijn bovenlichaam, maar door zijn kleding leek hij magerder. Vooral in zijn gezicht. De eerste zonnestralen verdreven ieder kenmerk van de nacht en kondigden een nieuwe dag aan. Savador stond met over elkaar geslagen armen in de koele schaduwen tegen een muur waar het daglicht gelukkig nog niet kon reiken. Hij haatte licht. Met een nors gezicht, een uitdrukking die altijd en overal wel centraal op zijn gelaat stond, keek hij in stilte toe hoe een shuttle als uit het niets de heersende ochtendstilte verbrak met al zijn kabaal en landde op één van de voor shuttles bestemde plekken. Zijn gouden ogen staarden gefixeerd naar het massieve voertuig, dat tot nu toe wel de enige moderniteit in dit gehele sterrenstelsel leek te zijn, wachtend op iemand die uitstapte. Toen dat uiteindelijk ook gebeurde, versmalden zijn dunne verticale pupillen zich tot smalle streepjes. De persoon die uitstapte was klaarblijkelijk een leerling, met haar tienerlijke gestalte en blonde vlechten. De magiesoort die het kind van zich afstraalde, beviel hem alles behalve. Hij had een behoorlijke hekel aan licht- en woudmagiërs. Maar watermagiërs waren nog wel het ergste. De shuttle steeg even later alweer op, de kersverse leerlinge moederziel alleen achterlatend. Niet helemaal. Met zijn armen nog over elkaar heen geslagen, bewoog Savador zich in de schaduw voort om het meisje te benaderen. Zijn benende stevige pas zorgde daarvoor voor nagalmende voetstappen die over het platform klonken als zweepslagen. Direct had hij al zo zijn afkeur voor het kind, toen ze hem niet eens opmerkte op het moment dat hij tegen de muur achter haar tot stilstand kwam. Hoe kon je zulke luide voetstappen nu niet horen? Het was nu haast het enige geluid dat de stilte verbrak en het beeld van een vredige ochtendglorie verpestte. In ergere gevallen kon het zelfs je dood betekenen als je niet alert genoeg was bij dit soort dingen. Aan de andere kant viel hij nauwelijks op in de schaduw; hij kon zo over het hoofd gezien worden. Maar Savador zweeg in alle talen en liet het kind dat daar stond zelf achter het feit komen dat ze niet de enige aanwezigheid op het lanceringsplatform was, zijn armen nog over elkaar heen geslagen en zijn priemende, haast hypnotiserende blik niet van haar afwendend.

Elyon streelde Caleb zachtjes over zijn veren terwijl haar blik met een kleine glimlach op haar gezicht om zich heen bleef kijken, behalve achter zich. Ze zoog alles in zich op als een spons dat doet met water. Elke nerf in de vloer plinten, het gevoel van de harde stenen ondergrond onder haar voeten. Heel even sloot Elyon haar ogen en haalde zonder geluid even diep adem. Ze ademde door haar mond weer uit terwijl haar oogleden langzaam weer open gleden. Het rook er naar benzine en olie. Maar een geur de haar hier niet thuis leek te horen pikte ze ook op. Direct voelde Elyon haar hart in haar keel kloppen terwijl haar handen onbewust licht begonnen te geven. Ze rook naast de gebruikelijke geuren die je bij shuttle's zou ruiken ook een soort aftershave geur. Zwakjes, dus niet net aangebracht. Maar sterk genoeg om te weten dat er een man of jongen achter haar moest staan. De eerste confrontatie op een nieuwe school, daar was Elyon altijd bang voor geweest. Ze had het ook gehad toen ze van basisschool moest veranderen. Na de dood van haar vader en Elyons ongeluk had haar moeder het het beste gevonden als Elyon naar een speciale school ging. Ze was pas negen geweest. Ze voelde twee korte rukjes aan haar vlecht. Caleb waarschuwde haar en zij wist precies wat twee keer kort in hield. Met verrassende snelheid draaide ze zich om en zag direct wat Caleb bedoelde. Ze keek recht in twee goudgele ogen van een man, volgens Elyon een leraar. Misschien zelfs wel iemand met een hogere positie maar dat kon ze zo niet van hem zeggen. Zijn blik was priemend en hypnotiserend. Het was moeilijk voor Elyon om haar blik af te wenden. Dit lukte haar dan ook niet. Haar blauwe ogen, net zo blauw als een strak heldere lucht, bleven hem aankijken. Hij was behoorlijk lang en als hij vlak voor haar neus had gestaan dan had Elyon ongetwijfeld omhoog moeten kijken. Zijn slanke gelaat en brede schouders, maar vooral zijn gezicht, haar en ogen deden haar een beetje aan een slang denken. Ze voelde de warme kop van Caleb tegen haar wang aan. Alsof hij haar aanmoedigde zichzelf voor te stellen. Elyon voelde haar handen trillen en het leek alsof ze bewegingen ermee wou maken. Alsof ze niet stil zou kunnen zitten. Ze beet zacht op haar onderlip, maar toen ze de warme smaak van bloed proefde zoog ze zachtjes om het bloeden te laten stoppen.

Terwijl hij nog doodstil op dezelfde plek stond en geen spier bewoog, vroeg hij zich af hoe lang hij nog moest wachten tot het meisje hem eindelijk opmerkte. Zijn toch al weinige geduld begon hij langzaam maar zeker te verliezen, en Savador was al bereid zelf op haar af te stappen toen ze zich met een ruk naar hem omdraaide. Direct daarna keek hij in twee helderblauwe ogen. Even moest hij daardoor aan Diva denken, maar er was geen enkele verandering of aantoning aan zijn gezicht op te merken. Hij zette Diva juist zo snel mogelijk uit zijn hoofd. Dat kind hoefde nog niet te weten dat hij een relatie met één van zijn eigen leerlingen had. Hij wilde immers geen eerste indruk maken die haar mogelijk een pedofilisch beeld van hem kon geven. Savador bleef ongestoord terugstaren toen het meisje kennelijk haar blik niet van hem wilde of kon afwenden. Zonder zijn blik van haar ogen los te scheuren, merkte hij in zijn ooghoeken op dat ze rusteloos met haar handen bewoog. Was het een tic of iets anders? Het zou ook weinig uitmaken. Een moment later maakte hij zich los van de schaduwen en stapte het vroege zonlicht in dat langzaam versterkte. Terwijl hij dat deed, kneep hij zijn ogen half dicht tegen het felle licht en schoot er een pijnscheut door zijn hoofd. Een stevige hoofdpijn, door de hele nacht wakkerblijven en de felheid van het ochtendlicht dat hem begroette. Gelukkig werd het deels tegengehouden door zijn roetzwarte lokken, die in droge steile strengen over zijn gezicht vielen. Saethion begon steeds luider te sissen naarmate zijn meester het kind verder naderde. De slang had het niet op vreemden, maar al helemaal niet op gevederde dieren. De turkooisgekleurde ogen van de slang waren dreigend gericht op de valk op de schouder van het meisje. Vlak voor haar bleef Savador stilstaan. Hij torende hoog boven haar uit en staarde met een afkeurende blik op haar neer. Toen plotseling begon hij te spreken. 'Voel je niet verwelkomd. Voel je ook niet gewild. Dat zou een goede instelling zijn voor wat je hier nog te wachten staat,' zei hij nors. Zijn gouden ogen scheurden zich eindelijk los van de blauwe ogen van het meisje en gleden even over haar gezicht en haar gestalte. Daarna zochten ze de bruine ogen van de valk, die waarschijnlijk haar huisdier was, op. 'Het schoolhoofd hier is Savador,' vervolgde hij alsof hij het over een totaal ander persoon had dan zichzelf. 'Discipline, verantwoordelijkheid, respect en motivatie is wat we op onze school verwachten. Die vier eisingen zijn het enige waarvoor wordt gestreeft. De rest kan worden uitgebannen als oude stukken vuil. Hoor jij daarbij?' Savador wachtte nauwelijks op antwoord, maar bedaarde Saethion met zacht sussende woorden in de Shadraanse taal tot rust toen de slang nu nog heftiger begon te sissen, diens ogen nog steeds gericht op de torenvalk.

Elyon voelde al haar spieren aanspannen en samentrekken toen de lange, bleke man zich los maakte uit de schaduwen en het zonlicht in stapte. Nu kon Elyon hem beter bekijken. Het zonlicht verried zijn vrij gespierde lichaam dat haar eerder door de zwarte kleding niet was opgevallen. Maar nu zag ze duidelijk elke lijn en elke scherpe hoek die de kleding probeerde te verhullen. Voor Elyon konden zulke dingen niet langer geheim blijven. Zodra hij het zonlicht instapte kon Elyon zien dat hij direct last had van het zonlicht. Ze had al direct gezien dat hij Shadraans was. Zo'n postuur, zulke kille en priemende ogen. Net alsof hij al die tijd zijn prooi in de gaten hield en het juiste moment afwachtte om toe te happen zodat het dier zijn laatste adem in een schrille piep zou uitbrengen. Verlamd van pijn en angst maar ook van verrassing. Niet wetend wanneer de toch wel verachtte aanval zou komen. Zo'n beschrijving vond Elyon erg goed bij deze man passen. Elyon kon zelfs zien dat hij last had van een stevige hoofdpijn. Dat zou twee oorzaken kunne hebben. Of een flinke kater, of gewoon te weinig slaap. Voor nu hield Elyon beide opties open. Elyon keek enkel naar de man en was zich daardoor niet bewust van de slang die tegen Caleb bleef sissen. Caleb merkte dat daarentegen wel op. Zijn zachte bruine ogen keken kalm naar de slang. Totaal geen angst was erin te zien. Ze waren niet dierlijk. Ze hadden geen instinctieve blik. De ogen van Caleb leken nog het meest menselijk. Als Elyons beschermer kon hij ook niet anders dan rustig blijven in elke situatie. Elyon had alleen naar de man gekeken. Ze legde haar hoofd nu iets in haar nek waardoor haar blonde vlechten achter haar schouders op haar rug vielen, en de grote zilveren ringen die aan de onderkant vast gemaakt waren tikte tegen elkaar en produceerde een zuiver tik geluid als van een wind gong. Of als je met je vinger over de rand van een glas streek. Elyon lette niet op haar haren die op haar rug hingen. Ze had al haar concentratie nodig voor de man nu. Ze keek nu echter niet meer naar zijn ogen. Haar blik was op zijn lippen gericht. Ze bleef ingespannen naar de bewegingen kijken. Onbewust en haast onmerkbaar mompelde ze het zonder geluid te maken mee om de woorden beter te kunnen ontcijferen. Elyon was namelijk doof. Daarom had ze de man niet horen aankomen. Daarom had ze zijn slang niet horen slissen en het tikkende geluid van de zilveren ringen niet gehoord. En daarom trok Caleb altijd aan haar haren om haar te waarschuwen. Omdat Elyon het gewoonweg niet kon horen. Maar ze kon wel liplezen. Maar nu de man had gepraat moest Elyon wel reageren. Ze vroeg zich alleen af of hij wegwijs kon woorden met haar woordeloze communicatie. Zonder haar blik nu van zijn woorden af te wenden begonnen haar handen vertrouwde bewegingen te maken. In gewone spreektaal zei Elyon dit: Aangenaam, mijn naam is Elyon Brown. Ik wil hier wel mijn best doen maar u brengt me in verwarring. Ik bezit over de vier eigenschappen die u opnoemde tot zover dat gaat met mijn beperking. Maar zou ik u mogen vragen of u het schoolhoofd bent?
Ze durfde niet de naam Savador te spellen met haar vingers. Bang dat ze het fout zou doen. Om de een of andere reden wou Elyon deze man niet graag kwaad zien. Ze had zo het gevoel dat hij toch al een hekel aan haar had. Daar was mee te leven. Meer mensen hadden problemen met haar. Vaak omdat ze doof was en anderen gefrustreerd raakte omdat het ze niet lukte om met haar te communiceren.

Savador bleef afwachtend en met een diepe frons in zijn voorhoofd op het meisje neerkijken. Zijn blik gleed langzaam naar haar blonde haar toen hij er een helder, zuiver geluid vanaf hoorde komen en merkte de zilveren ringen op die eraan bevestigd leken te zijn. Zijn ogen gingen weer terug naar de ogen van het meisje. Ze had nog geen woord gezegd en leek dat ook niet van plan te zijn. Was hij soms niet duidelijk genoeg geweest? Bovendien leken haar gedachten van hem af te dwalen toen ze constant naar zijn lippen bleef kijken. Hij ontblootte zijn scherpe puntige hoektanden en ging er met opzet even met zijn lange tong langs, om aan te tonen dat hij geen genade zou tonen als ze zich niet zou gedragen naar zijn verwachting. Savador kon haast niet geloven wat hij daarna zag. Dat kind zat gewoon bewegingen met haar hand te maken alsof zijn woorden er niet aan toe deden. 'Hoe durf je, jij kleine - !' snauwde hij terwijl hij als, inderdaad, een slang die in een razendsnelle beweging zijn slag sloeg, naar haar kleding greep en bereid was zijn woede volop op haar los te laten. Dat zou hij ook hebben gedaan als zijn slang niet zacht in zijn oor had gesist, ten teken dat het goed was en alles behalve bedoeld om hem kwaad te maken. 'Trankvila,' versterkte Saethion zijn handeling met een onmenselijke stem die klonk als sissend gefluister. Savador liet het meisje langzaam los maar scheurde zijn blik niet van haar los toen Saethion, die oorspronkelijk een slangensoort afkomstig van Razen was, in zacht sissende woorden in het Raziaans de gebaren van het meisje begon te vertalen. 'Esstasss plezure renkonti vin, mia nomo esstass Elyon Brown. Mi volasss fari mia plejjj bona, ssed vi esstass konfuze mi. Mi possedass la kvar nemoveblaĵojjj ke vi sspecifiss kiel for esstass ebla kun mia restrikto. Ssed bonvole permesssu ke mi demandu al vi sse vi esstass la kapitalo?' Zoals wel gebruikelijk was, sliste de slang bij iedere s-toon. Dat weerhield Savador er niet van om hem alsnog duidelijk te kunnen verstaan. Met zijn kleine kennis over de Raziaanse taal kon hij toch ieder woord opvatten. Nu het hem overduidelijk werd, richtte hij zijn blik weer op de ogen van Elyon. Geen wonder dat ze zo naar zijn lippen stond te staren. 'Ik wist niet dat je doof was,' gaf hij eerlijk toe. 'En dat klopt, ik ben het schoolhoofd. Naast dat ook je leraar vuurmagie.' Onbewust begon hij zijn woorden wat duidelijker uit te spreken, in de hoop dat ze hem door middel van liplezen in één keer kon begrijpen en hij geen dingen hoefde te herhalen. Maar zelfs nu hij dit wist, verdween de frons in Savadors voorhoofd niet. Een dove op zijn school, dat was wel iets anders dan de gebruikelijke relschoppertjes en aandachttrekkertjes die zich normaal gesproken op zijn school aanmeldden.

Elyon slikte even ongemakkelijk toen ze de ontblootte, scherpe hoektanden van Master Savador zag. Ze begon bang over haar hele lijf te trillen toen hij haar beet greep bij de zachte stof van haar blauwe bloes. Ze voelde haar hart als een gek bonzen want zo'n man leek Elyon in staat tot alles. Ze wende haar blik af en kneep haar ogen stijf dicht. Haar handen gloeide al lichtjes op om een eventuele aanval af te weren. Maar plots voelde Elyon dat ze op de grond werd gezet. Op het platform hing nu een gespannen sfeer. Elyon opende voorzichtig een oog en keek weer naar Master Savador. Die keek haar nog steeds aan maar leek afwezig te luisteren naar iets anders. Elyons ogen gingen naar de slang om zijn nek. Het leek wel of die sprak tegen hem maar Elyon kon niet goed aflezen wat. Over het algemeen praatte de slang sissend en snel waardoor ze niet kon zien welke woorden zijn bek vormde. En die woorden die ze wel kon aflezen waren in een onbegrijpelijke taal. Maar Master Savador scheen er elk woord van te verstaan. Ze voelde Caleb zacht aan haar vlecht trekken. Dan wou de valk dat Elyon hem aankeek. Elyon richtte haar blik op de valk op haar schouder en keek recht in zijn rustige ogen. Caleb legde zijn vleugel over haar ogen heen en streek daarna over haar borstkas. In hun taal betekende dat dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Elyon glimlachte even licht. Ze wees op zichzelf, kruiste daarna haar armen voor haar borst alsof ze een mummie was en wees daarna op Caleb. In doventolk betekende dit hetzelfde als 'ik hou van jou'. Caleb leek haast even te glimlachen maar keek toen naar Savador waardoor Elyon automatisch zijn blik volgde en precies op tijd zag dat hij weer begon te spreken. Veel duidelijker deze keer zodat Elyon het niet zacht mee hoefde te fluisteren. Ze knikte zachtjes op zijn woorden ten teken dat ze het begrepen had. Ineens bedacht ze zich iets. Ze pakte haar tas die naast haar op de grond was gevallen nadat Master Savador haar zo ruw bij haar kleding had gepakt, en pakte er pen en een kladblok uit. Ze ging op een knie zitten en liet haar andere knie als steun dienen om beter te kunnen schrijven. Met een duidelijk handschrift begon ze dingen op te schrijven. Het handschrift moest wel duidelijk zijn anders had ze er nog niks aan. Toen ze klaar was stond Elyon weer op en gaf het kladblok aan Master Savador. Dit had ze geschreven:
U kon ook niet weten dat ik doof was. Het is niet bepaald iets wat je aan de buitenkant ziet dus ik neem het u niet kwalijk. Maar ondanks dat ik doof ben, ben ik nog niet hulpeloos. Ik heb Caleb ook die mij helpt. En ik hoop dat u, omdat ik doof ben, mij niet anders wil behandelen. Dat had ik ook niet verwacht om eerlijk te zijn.
Ze keek hem zwijgend en afwachtend aan. Ze voelde even de snavel van Caleb zachtjes door haar haren strijken alsof hij haar gerust probeerde te stellen.

Zwijgend liet Savador zijn blik op Elyon rusten. Het was vreemd; hij was gewend op een 'ja-meneer, meteen-meneer' antwoord te wachten in brave woorden, maar die zouden er niet komen van haar kant. Ze zou niet kunnen horen wat ze zelf zou zeggen. Hij hoopte maar dat hij zijn kleine geduld lang genoeg kon bewaren voor dit kind. Ze had een handicap, iets waar ze niets aan kon doen. Daar kon hij moeilijk boos over worden. Savador keek in stilte toe hoe de valk met Elyon communiceerde op zijn eigen manier, en Elyon reageerde door middel van doventolk. Hij liet haar doen toen ze bij haar tas neerknielde om er iets uit te pakken. Uiteindelijk zag hij dat het een kladblok was, waar Elyon dingen op begon te schrijven. Toen ze klaar was en weer opstond, kreeg hij het kladblok overhandigd. Zijn gouden ogen schoten snel en geconcentreerd over de regels. U kon ook niet weten dat ik doof was. Het is niet bepaald iets wat je aan de buitenkant ziet dus ik neem het u niet kwalijk. Maar ondanks dat ik doof ben, ben ik nog niet hulpeloos. Ik heb Caleb ook die mij helpt. En ik hoop dat u, omdat ik doof ben, mij niet anders wil behandelen. Dat had ik ook niet verwacht om eerlijk te zijn. las hij in stilte. Savador wierp Elyon over het kladblok even een fronsende blik toe toen hij uitgelezen was. Hij stak zijn bleke hand voorzichtig naar haar uit om haar geen schrik aan te jagen, en pakte de pen uit haar hand. Hij sloeg de bladzijde van het kladblok waar Elyon op geschreven had om zodat hij een blanco nieuwe bladzijde voor zichzelf had. In zijn eigen sierlijke handschrift begon hij een reactie terug te schrijven: Je moet weten dat je in het nadeel staat met je handicap. Doof zijn in deze wereld is een gevaar voor je eigen leven. Daarom heb je extra begeleiding nodig waar dat noodzakelijk is. Ik ga je niet anders behandelen, wel anders ondersteunen. Ondanks je beperking verwacht ik wel dat je je aan de regels houdt en alles op alles zet wat betreft het onderwijs zoals iedere andere leerling. Je handicap vind ik daarbij geen excuus. Laat me er ook niet achterkomen, mocht je je doofheid op wat voor manier dan ook misbruiken. Savador gaf het kladblok weer terug aan Elyon, samen met de pen. Hij had het evengoed ook gewoon in woorden kunnen zeggen, maar schriftelijk communiceren maakte weinig verschil. Als ze hem maar begreep.

Elyon stond al klaar om achteruit te deinzen toen Savador zijn hand uitstak maar liet hem gewoon de pen uit haar handen pakken. Nu voelde ze ook dat Caleb weer ontspande. Hij was kennelijk ook nog niet vergeten dat Master Savador Elyon daarnet nogal ruw had vastgegrepen en haar de stuipen op het lijf had gejaagd. Waarschijnlijk had hij het ook niet over zijn kant laten gaan als Master Savador het nog een keer gewaagd had Elyon aan te raken. Elyon zou een leraar en dan vooral het schoolhoofd niet zo snel iets aandoen, maar voor Caleb gold dat absoluut niet. Hij moest Elyon beschermen en helpen, koste wat het kost. En als hij daarbij de ogen van het schoolhoofd uit zijn kassen zou moeten trekken had de valk daar geen enkel probleem mee. Niemand kwam aan zijn Elyon, zijn beschermelinge. Elyon pakte het kladblok voorzichtig aan toen Master Savador het terug gaf aan haar en keek naar de woorden die hij geschreven had. Hij had een mooi handschrift. Sierlijk maar toch goed leesbaar. Niet echt een handschrift dat bij een man zou horen. Vrouwen schreven vaker met sierlijke letters. Elyon niet. Zij had moeten leren duidelijk te schrijven, niet sierlijk of mooi. Haar handschrift was dus nogal gewoontjes, maar goed leesbaar en daar ging het haar om. Als haar gehoor dan uitgeschakeld was moest ze elke andere vorm van communicatie gebruiken. Dan kon je geen onleesbaar handschrift hebben. Elyons ijsblauwe ogen gleden langs de regels, elk woord goed in zich opnemend. Uit de woorden die er stonden kon Elyon opmaken dat Master Savador misschien nors en kortaf was en zo'n beetje alles leek te haten, maar hij was wel eerlijk. Hij schreef zelfs dat hij haar wou helpen ondersteunen zodat zij gewoon net als elk ander kon studeren op deze school. Elyon pakte de pen en zette even een korte streep onder de tekst die Master Savador had geschreven. Daaronder krabbelde ze èèn zin op. Eigenlijk waren het niet meer dan twee woorden. Het was niet eens een zin te noemen. Elyon toonde wat ze geschreven had aan Master Savador. Vlak onder de streep stond:
Natuurlijk meneer.
Elyon pakte daarna haar tas op en hing die om een van haar schouders. Ze keek Master Savador even vragend aan. Alsof ze wou vragen of ze permissie had haar etage op te zoeken. Het zonlicht had zich onderhand over het hele platform verspreid en liet alle dieren die overdag actief waren weer ontwaken. Vogels begonnen al te fluiten op deze ochtend al zou Elyon ze niet kunnen horen. Dat maakte niet veel uit. Elyon hoorde via Caleb en via haar ogen. Dat klonk misschien gek, maar als zij naar vallende sneeuw keek zou ze zweren het getingel van kerstklokjes in haar hoofd te kunnen horen. Bij regen bijvoorbeeld een onophoudelijke stroom aan mooie zuivere tonen die net als de regen tegen de ramen tikte door haar gedachte zwierven.

Savador sloeg kalm zijn armen over elkaar heen en wachtte in stilte af toen Elyon het kladblok weer van hem aanpakte en haar blauwe ogen over de letters die hij zojuist op papier had gezet gleden. Saethion liet zijn lange lijf langzaam langs Savadors nek glijden zodat hij zijn kop en een stuk van zijn lichaam voortbewoog en met die delen half in de lucht bleef zweven. In zijn strenge slangenogen lag al net zo'n afwachtende blik als die van zijn meester. Er gleed even snel een frons over Savadors gelaat toen Elyon de pen weer pakte en er een lange haal mee op het papier maakte. Hij hief zijn hoofd wat op om te zien wat ze deed. Lichtelijk begon hij zich al te irriteren en zich op te winden over het feit dat ze zijn woorden misschien gewoon zat door te strepen, om aan te geven dat ze er alles behalve mee eens was. Dat zou ze niet moeten wagen. Hij had niet voor niets twee minuten van zijn leven verspild om een begrijpelijke boodschap voor haar terug te schrijven. Hij bedaarde zich daarna wat toen de pen vlak daarna met onregelmatige bewegingen iets op papier zette. Savador kneep zijn ogen even tot spleetjes toen Elyon het kladblok omdraaide en hij kon zien wat ze geschreven had. Onder zijn woorden stond een doodnormale streep. En daaronder stonden niet meer dan drie simpele woorden. Zijn gouden ogen gleden naar boven om de ijsblauwe ogen van Elyon op te zoeken. 'Mooi,' vormde hij geluidloos met zijn lippen. Hij trok even een wenkbrauw op toen Elyon haar tas oppakte en hem een vragende blik toewierp. 'De etages zijn te vinden vanaf de derde verdieping. Ze lopen hoger op vanaf die etage, dus kijk zelf even waar je heen moet. Als je de grote centrale trap volgt vanaf de welkomsthal op de begane grond, kom je langs alle etages,' sprak Savador zuchtend terwijl hij zich omdraaide en al voor haar uit liep. Hij stopte bij een muur en leunde er even met een hand krampachtig tot vuist gebald tegenaan. Dat was waar ook. Ze had niks aan zijn uitleg als ze zijn gezicht niet kon zien. Met samengeknepen lippen draaide hij zich nors naar haar om. 'Trap volgen,' herhaalde Savador kortaf.