Woudmagie: les #2 - Yume Leaf [ Jodaline - Liam ]

Met kalme handelingen knoopte Norwood zijn warmere jas dicht. De gure winden die over de grasvelden gleden waren geen pretje voor een normale wandeling en hij moest toch naar de afgesproken plek zien te komen. Norwood liep met Aageth naar de afgesproken plek waar hij hem overdraagde aan een wat jongere vrouw die rond de 26 er uit zag. Hij glimlachte vriendelijk en woelde Aageth nog een keer over zijn bol. Hij had steeds vaker deze oppas genomen en Aageth kwam altijd vol energie thuis. Hij weet exact wat de jongevrouw met Aageth allemaal deed, maar Aageth leek net als Norwood langzaam aan weer op te bloeien. Norwood glimlachte naar de jongedame en zwaaide nog een keer. Aageth leek dol enthausiasme haar mee te trekken om waarschijnlijk zijn nieuwste vouwkunsten te tonen.
Norwood liep met een kalme pas door de gangen richting de grote poort die het kasteel dicht hield. Hij stapte door een daarvoor bestemde deur zodat de poort niet volledig open moest. Hij liep enkel met zijn jas over het veld dat er grauw en guur bij lag. De lucht zag er uit alsof het ieder moment kon losbarsten in een hevige storm. Norwood wist dat dit niet zou gebeuren, gezien de vogels nog steeds rondvlogen. Een teken dat het niet hard ging regen, of uberhaupt niet ging regenen. Norwood wist dat hij dit buiten moest doen, en bij regen konden ze nog naar de gymzaal. Hij glimlachte terwijl de haren door de wind werden meegenomen op speelse wijze. Ze wapperde wild om zijn hoofd heen en Norwood veegde het tevergeefs opzij. Het was niet het meest warme weer, maar hij wist wie hij voor zich had. Liam en Jodaline. Beide waren het geen types die er ongetwijfeld acht op sloegen. Vuurmagiërs hadden zoiezo langer geen last van de winter dan gemiddelde tovenaars. Norwood hield halt op een groot open stuk waar hij het gevoel had dat hij voldoende ruimte had. Zijn lichaam maakte een strakke beweging en hij sloeg zijn armen naar de zijkanten. Onder zijn lichaam schoot een groene lichtbundel in een perfecte cirkel naar buiten. Het was zichtbaar doordat het veel weg had van een lijn van een noorderlicht dat zich over het oppervlakte recht naar boven uit stak en na een centimeter of twintig zo transparant was dat je het nagenoeg niet meer zag. Norwood glimlachte. Het had een precieze straal van vijftig meter om hem heen. Eenmaal in de cirkel konden de aangewezen personen er niet zomaar meer uit. Ze moesten minimaal binnen een straal van vijftig meter van Norwood blijven tijdens het vuist tot vuist gevecht, waarin magie toegestaan was. Norwood glimlachte kalm en wachtte tot de eerste leerling zou komen.

449 woorden | voor Jodaline en Liam

Liam had al verschillende keren naar buiten gekeken en de lucht in de gaten gehouden. Het zag er nu niet zo uitnodigend uit, en al helemaal niet wetende dat zijn volgende les buiten ging zijn.
Niet dat hij niet wilde of regen haten, maar zonnig weer was meer zijn ding. Hij had liever warme zomer dagen waar iedereen liep te klagen dat het te warm was en al begonnen te zweten als ze hun grote teen bewogen, dan vond hij het juist lekker, maar dat was ver te zoeken in de wintermaanden.

Met een zucht en een kreun stond hij toch maar op om naar de les te gaan. Het weer ging er waarschijnlijk niet beter op worden, net zoals zijn zin er in.
Met een simpele beweging pakte hij zijn meloen geprinte tas van de grond en deed de band over zijn schouder heen. Als het goed is had hij er alles in zitten wat hij vandaag nodig zou hebben.

Met de eerste paar stappen buiten voelde hij de wind al door zijn kleding gaan en kippenvel op zijn huid creëren. Liam had niet echt een jas of iets sinds hij meestal het met zijn magie wel kon managen.
Kort rilde hij door de wind en kippenvel waarna zijn vlammen al snel op zijn schouders begonnen te branden en hij zijn temperatuur wat veranderde zodat hij geen last meer had van de kou.

Tijdens het lopen zochten zijn ogen naar de Leraar, of beter gezegd, zoekend naar iemand die de leraar kon zijn. Met dit weer leek het gelukkig niet zo moeilijk te zijn, sinds niet echt iemand buiten wilde zijn.
In de verte zag hij de man wachten en liep dichter naar hem toe.
"Morning... Liam Egao." Zei hij niet boeiend welk dagdeel het nu was. "Je hebt een lekker weertje uitgekozen om buiten les te geven." Zei hij neutraal en keek naar de lucht toe, onderzoekend of het nu wel of niet ging regenen.

Norwood staarde even naar de lucht. Het leek er niet op dat het ging regenen, maar hij kon zich ook vergissen. Met kalme houding schreef hij wat notities op een noteblok en liet de geluiden an de natuur zijn oren kalm binnenstromen. Luisteren, was het beste wat je kon doen. Het verraadde hem dat er iemand naderde en hij keek even op in de richting waar het vandaan kwam. Een jongeman met gespierde bouw en vlammen op zijn schouders. Liam, wist Norwood op te vissen uit de klaagzangen van Savador in de leraren kamer. Norwood vinkte het vierkantje aan en glimlachte. Hij was minstens op tijd, daar hield Norwood van. Geruchten van zijn lakse houding waren met zijn aankomst nog niet echt standvastig. Het kon zijn dat hij tijdens de lessen niet veel deed, maar dat zou Norwood afwachten. Met kalme houding keek hij achter Liam in de verte. Jodaline zou ook moeten komen, maar de tijd begon te dringen. Liam stelde zich netjes voor, zoals het beaamde van een goede leerling. Norwood knikte terug. ‘Goedendag, meneer Egao,’ sprak Norwood kalm en vriendelijk terug. ‘Tsja, ik heb de gymzaal ook gereserveerd, voor het geval dat het zou gaan regenen,’ sprak hij kalm. ‘Geen zorgen, ik heb vertrouwen in dat het weer dit keer mee zit,’ sprak hij en grinnikte. ‘Je hebt niets van je partner meegekregen, denk ik? Jodaline?’ sprak Norwood vragend en keek op de grote klok aan de toren van het schoolgebouw. ‘Ze heeft zich ingeschreven, maar niets meer bevestigd,’ sprak Norwood kalm en haalde zijn schouders op. Rustig legde hij zijn notitieblok weg en legde zijn tas om zijn schouder. Hij had nog vijf minuten gewacht, maar besloot de les met enkel Liam te voeren. ‘Dus, Liam,’ sprak hij kalm. ‘Ik zie dat het inmiddels tijd is om dan de les maar te beginnen, Jodaline kan ieder moment insluiten. Heb je enige kennis met illusiespreuken?’ sprak Norwood. Na de uitleg knikte hij. ‘Mooi, we gaan het heel simpel doen. Eerst beginnen we gewoon een vuist tot vuist. Sparren met het gebruiken van spreuken die licht verwondingen kunnen veroorzaken, zonder intentie tot het doden van de anderen,’ sprak Norwood. ‘In die tijd zal ik je de spreuk op je uitvoeren,’ sprak hij kalm. ‘Zoals je misschien niet opgemerkt heb ben je verplicht in een cirkel van vijftig meter bij me te blijven. Ik ben benieuwd hoe je te werk gaat,’ sprak Norwood kalm en glimlachte. Hij legde zijn rechter onderarm achter zijn rug en zette een voet naar achteren zodat zijn linkerzijde naar Liam gericht stond. Zijn hand was in een vlakke positie en Norwood knikte. ‘Laat maar eens zien wat Razen voor magiërs heeft,’ sprak Norwood kalm.

450 woorden |

Liam stelde zich voor aan de man, maar door hoe hij hem terug begroeten twitchte zijn oog kort. "Meneer Egao is men vader. Don't call me that." zei hij op een wat waarschuwende toon. Als er iets was waar hij een hekel aan had was het gelinkt of geassocieerd worden met zijn vader.

Na zijn opmerking op het weer keek hij van de lucht naar de leraar toe. "Mij maakt de regen niet uit. Het is maar water..." Zei hij op een niet echt boeiende stem. Liam zijn weer voorspel kunsten waren nu niet zo geweldig. Het enigste wat hij wat kon voorspellen was een storm, maar dat was ook niet zo moeilijk.
Een wenkbrauw ging al snel omhoog toen hij een onbekende naam hoorde. Al snel haalde hij zijn schouders op. "Ik ken haar niet, dus geen idee." Zei hij recht voor zijn raap. Misschien zou hij haar ooit op de gangen of zo hebben zien lopen, maar daar zou het ook bij blijven. Gedeeltelijk door zichzelf, maar ook door anderen en Alba had hij niet echt veel contact met de mensen hier.

Tijdens het wachten had Liam ondertussen zijn tas naast hem op de grond gezet en was wat rustig rond aan het kijken. Toen Norwood weer begon te praten draaide hij terug naar hem toe en keek hem rustig aan. De vraag kwam licht onverwachts. Zijn eerste reactie was ook weer zijn schouders op halen. "Niet echt. Ik heb wel een paar keer een illusie spreuk op me gehad, maar daar had ik zelf toestemming voor gegeven." Antwoordde hij en keek wat weg bij hem. De reden van de illusie spreuk was iets dat hem nog steeds verdrietig maakte. Als je goed op zijn ogen letten zag je ook dat hij iets meer down keek.
Zijn blik kwam langzaam terug naar de leraar terwijl hij begon uit te leggen, maar ook die ging al weer snel van hem vandaan en naar de ruimte om hun heen. Hij had de cirkel niet opgemerkt en begon naar magie in zijn buurt te voelen. Nu pas merkte hij de cirkel waardoor hij zich wat minder prettig voelde. Zijn vlammen schoten kort wat boos omhoog, maar meer deed het niet.

Ondanks dat Liam gewoon naar de uitleg had geluisterd keek hij Norwood verbaast aan. "Haa...??" Klonk hij vragend toen hij zei dat ze vuist op vuist gingen en zo stond. Hij was nu niet zo geweldig in aanvallen doen zonder daadwerkelijk veel schade aan te richten. Dat was iets waar hij nog nooit op getraind was. De aanval die hij had die niet veel schade deed, maar wel vreselijk irritant kon zijn was zijn 'Higan'.

Niet goed wetend wat te verwachten van de leraar strekte Liam zijn armen voor zich en deed ze gestrekt naar boven zijn hoofd. Hij kraakte zijn nek kort waarna hij met gebogen knieën ging staan. Zijn ogen werden wat uitdagender en een smirk kwam op zijn gezicht. "Ik zal het zachtjes proberen te doen, maar kan niks beloven. Dat is nu niet echt iets waar ik op getraind ben." Waarschuwde hij Norwood en liep voor de zekerheid achteruit om wat meer ruimte tussen hun te creëren. Hij lied zijn tas gewoon daar op de grond staan en bedacht tijdens het lopen hoe hij het beste kon beginnen. Sinds hij het alleen met magie moest doen, zo had hij het opgevat althans, werd het wat puzzelen. Hij was meer wapen vechten met magie gecombineerd gewend.
Om de leraar eerst maar wat uit te testen maakte hij net geweertjes van zijn handen en richten die op Norwood zijn borstkas. Hij schoot snelle kleine vuur kogeltjes uit zijn vingers.
Als de kogeltjes Norwood zouden raken zou het een tintelend gevoel achter laten, alsof hij door naalden gestoken werd. Ook zou het kort heet aanvoelen, maar geen brandwond veroorzaken. Dat had hij voor deze opdracht uit zijn magie gehaald. Ook zouden zijn kleding heel blijven.

~x~ Ik heb maar 2 rolls gedaan, een voor iedere hand. Ik weet nog niet echt goed hoeveel je van die rols er in moet zetten af en toe. ~x~

De gebruiker 'Liam' heeft de volgende actie uitgevoerd: Dices Of Fate

'Arena Dice' :
Woudmagie: les #2 - Yume Leaf [ Jodaline - Liam ] 20090805185204!Category_sword

Woudmagie: les #2 - Yume Leaf [ Jodaline - Liam ] 20090805185204!Category_sword

Norwood zijn ogen hadden het kleine twitche wel opgemerkt en zijn waarschuwende toon bleef niet onopgemerkt. ‘Excuses, Liam,’ sprak Norwood op vriendelijke toon tegen Liam. ‘Ik zal er op letten,’ sprak hij terwijl Norwood er verder geen acht op sloeg. Als docent diende je leerlingen respect te geven voor hun keuzes en zo kon je sneller respect terug krijgen. Hij won er niets mee door Liam er op te wijzen dat hij het laatste woord had. Daarbij opgeteld was bij zijn voornaam aanspreken een stuk makkelijker. Liam zijn reactie op het weer gaf Norwood wat respect. Meeste leerlingen kwamen hun bed amper uit met dit weer. Norwood gaf hem een vraag en knikte bij zijn antwoord. Norwood schoof de bril rustig omhoog op zijn neus en noteerde wat. ‘Geen zorgen, dit keer ga je hem zonder toestemming ontvangen,’ sprak Norwood kalm, en vervolgde zijn uitleg. De verbaasde reactie deed hem grinniken. Norwood zette zijn bril rustig af en deed hem in de tas die hij wat opzij schoof. ‘Geen zorgen, Liam. Ik heb met meerdere leerlingen gespard die magie uitvoerde op niveau dat niet meer ontwapenend was,’ sprak hij kalm. ‘Ik vind wel een manier om te ontsnappen aan je spreuken,’ sprak Norwood grijnzend toen hij zag hoe Liam zich rechte en zijn nek knakte. Norwood stond klaar in zijn houding en zakte iets wat door zijn knieën. Norwood zag hoe Liam zijn eerste zet maakte door pistooltjes te maken van zijn handen. Een grijns ontstond en hij sloeg zijn handen tegen elkaar waar al snel een witte substantie tegen aan leek te plakken. Norwood trok het in een fractie uiteen in een gevechtstok, zonder scherpe zijdes. Norwood wist deze spreuk na een training met Lesaiah. Haar boomhars had hem geinsipreerd. Norwood maakte snelle bewegingen om de hete vlammetjes een andere richting in te wenden, maar Liam was sneller dan geanticipeerd. Norwood voelde een enkeling er tussendoor glippen en die raakte zijn borstkas op enkele punten. Norwood vond dat het tijd werdt om minder defensief te spelen. Uit de grond groeide wat lianen die de benen van Liam probeerde te vergrendelen door zichzelf er omheen te wenden. Norwood gebruikte de illusie niet direct, het moest onverwachts aankomen bij Liam, zodat hij het beste ervaarde wanneer het gebeurde. Norwood rende toen recht door de kogelzee van Liam. Zijn lichaam brokkelde bij iedere rake klap uiteen in bladeren. Hij kon Liam hierdoor nog net niet bereiken, want zijn halve lichaam brokkelde uiteen. Alsof hij enorm snel was stond hij laag gebukt met dezelfde stok vlak onder Liam. Bewust hield Norwood een paar seconde stil zodat Liam kon anticiperen hier op en daarna haalde hij uit naar de benen, dat enkel een pijnlijke klap kon veroorzaken. Norwood draaide de stok over zijn rug richting de zij van Liam, maar dit ging niet zoals verwacht.

Liam luisterde en antwoordden Norwoods vragen. Toen ze over Illusie spreuken begonnen was hij ergens niet helemaal blij te horen dat hij het zonder toestemming ging krijgen. De man vertelde hem niet wat voor spreuk hij op hem ging uitoefenen of wat het zou doen of inhouden. Het maakte hem licht nerveus, maar omdat het een school bleef kon het niet erg zijn, toch?

De aankondiging van dat ze met elkaar gingen vechten was nu ook niet helemaal wat hij verwacht had, maar hij ging er wel mee op in.
Tijdens zijn aanval zag hij Norwood meteen gaan verdedigen. Hij keek hoe zijn kogels afgekaatst werden, maar hij zag er ook zo nu en dan er door heen gaan en hem raken. Zijn grijns groeide wat breder. De man had echter gezegd dat hij wel een manier zou vinden om ze te ontwijken, dus dat hij hem alsnog raakte was natuurlijk leuk, maar zijn grijnsmoment duurde niet lang.
Bij het voelen van de lianen die bij zijn benen omhoog kropen stopte hij met de kogels afschieten en probeerde de lianen te verbranden. Tegelijkertijd hield hij Norwood in de gaten, wat maar goed was ook, want hij nam een charge naar hem toe. Hij stopte met het verbranden en maakte zich klaar om te verdedigen.

Het moment dat Norwood af begon te brokkelen keek Liam met grote ogen toe. Hij had zoiets nog nooit gezien en volgde de blaadjes die op de grond vielen.
Toen Norwood ineens voor hem was hapte hij naar adem en wilde weg stappen, maar zijn verwondering en interesse in de magie had hem off guard gemaakt. Bijna struikelde hij achterover, maar hij hield zich staande. Echter kon hij niet de klap ontwijken en voelde een pijn boven zijn knie ontstaan. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Geen enkel geluid verliet hem van de pijn.

Nog voordat Liam echt had verwerkt wat er zojuist was gebeurt en wat er gaande was, zag hij de stok al van richtig veranderen en voor Liam zijn heup gaan. Hij hapte wat naar adem en boog zijn knieën. Snel leunde hij naar achteren toe en zetten een hand kort op de vloer. In een soort limbo stand ontweek hij de slag.
Gelijk als tegenaanval en verdediging deed hij zijn andere hand omhoog en ging daar mee voor Norwood zijn ogen langs. Zijn hand lied een sliert van vuur achter die zijn zicht blokkeerde. Liam zijn benen begonnen heet te branden en verbranden de lianen. Via een achterwaartse handstand ging hij van Norwood vandaan. Zodra hij stond wreef hij zijn handen snel tegen elkaar aan. Zijn handen begonnen te gloeien in een licht gele/groenige kleur. Kleine bolletjes kwamen van zijn hand af en begonnen tussen hun te zweven en omcirkelde hun twee al snel.
Als een bolletje aangeraakt werd ontplofte het en zou een kleine brandwond achter laten. Liam had geprobeerd het er af te halen, maar dat lukte hem niet geheel. Wel had hij de sterke hitte er af kunnen halen. Zodra het ontplofte zou je nu ook maar kort wat warmte voelen en vervolgens de pijn van het brandwondje.

"Ik zou oppassen voor de 'vuurvliegjes'." Waarschuwde hij de ander. Ondertussen bestudeerde hij Norwood, proberend te zien of er veranderingen waren. Sinds hij wist dat er een illusie spreuk gebruikt ging worden was hij erg op zijn hoede om proberen te zien of het er al was. Bij de Norwood die in blaadjes veranderde dacht hij al dat het de spreuk was, maar hij wist eerlijk gezegd niet wat de man kon en wist niks van zijn magie kunsten af. Het maakte hem zowel op zijn hoede als afgeleid dat er een illusie ging komen. Hij wilde weten wanneer het zou gebeuren, maar hij twijfelde of hij de onderscheid er in kon maken. Het enigste wat hij hoopte was dat hij geen complete fool van zichzelf maakt en nu en voor Norwood gewoon in het niets stond te slaan of te doen.

Norwood zag dat Liam het niet fijn zou vinden, maar hij moest begrijpen dat hij op school zat. Het laatste wat Norwood zou doen is Liam traumatisch gaan bestoken met illusies. Norwood zou het subtiel aanpakken. En hij wist dat Liam twijfelde of het afbrokkelen nu wel of niet de illusie al was. Norwood wist dat hij nog niet zo ver was. Norwood wilde een tweede slag maken met zijn stok, maar Liam boog zichachterover en sloeg vuur richting zijn ogen. Norwood sloot zijn ogen instinctief en zette behendig een paar stappen naar achteren. Deze kerel had vaker in gevecht gezeten, hij reageerde alert en instinctief op de zintuigen van anderen. Hij wist zijn tegenstander een aantal stappen voor te blijven met ideeën, maar wist ze snel te aan te passen. Norwood had bewondering voor Liam opgebouwd, want veel leerlingen hadden deze potenties niet of nauwelijks. Norwood opende zijn ogen toen ze licht waren afgekoeld en zag gelijk de vuurvliegjes. Zijn grijns verbreede zich en wierp zijn stok opzij richting een van de bolletjes die ontplofte. Norwood wist voldoende, echt verstandig was het niet ze aan te raken. En ze waren nog best verspreid over de ruimte. Norwood ging rustig zitten en sloot zijn ogen. Vanuit de omgeving schoten allerlei bladeren om Liam heen en bleven om hem heen wervelen. Het zorgde er voor dat zijn zicht van Norwood afgehaald werd. Norwood kreeg een klein grijnsje en focuste zich op het zichtsorgaan van Liam. Ineens vielen de bladeren stil neer en was Norwood verdwenen. Ineens stond hij achter Liam, als defensieve aanval zal Liam vermoedelijk naar achteren slaan of iets uithalen om de veilige afstand te creëren. Tenminste, dat vermoedde Norwood. Eens zien wat Liam vanaf dit punt zou doen, want de illusie was voor Norwood duidelijk in werking getreden.

Nadat Liam wat ruimte had gecreëerd tussen hun twee en zijn vuurvliegjes los had gelaten keek hij alert naar Norwood toe. De stok sloeg er eentje kapot en hij kon zien aan Norwood dat hij geen zin had ze aan te gaan raken.
Denkend dat hij nu een verdediginkje op had kunnen zetten, werd hij verrast door de bladeren om hem heen. Kort schrok hij er van, denkend dat hij opgesloten was, maar al snel realiseerde hij zich dat het bladeren waren. Zijn handen en armen vatten vlam en begonnen de bladeren te verbranden. Ondertussen probeerde hij te zien wat Norwood deed of waar hij was, maar zijn zicht kwam niet verder dan de bladeren. Eenmaal dat ze neer vielen merkte hij meteen dat Norwood niet meer op de plek zat waar hij daarvoor was.
Zo snel als hij kon wilde hij rond kijken, en dan vooral achter hem. Maar toen hij zijn hoofd net naar achteren draaide zag hij Norwood al in zijn ooghoek. Zonder te zien wat hij deed of ging doen ging hij op zijn hurken zitten en boog iets meer voorover.
De meeste mensen zouden weg stappen of vluchten als er iemand ineens zo dicht bij je stond. Maar omdat Liam ring vechten gewent was, en daarbij altijd maar een gelimiteerd stuk had, ging hij niet van zijn plek af.
Met zijn rug open en bloot naar Norwood lied hij zijn vlammen los op zijn rug. Een flinke hitte kwam er van af, maar zou hem niet verbranden. Hij probeerde op die manier Norwood juist naar achteren te laten gaan.
Of Norwood nu wel of niet naar achter was gestapt draaide Liam op de bal van zijn voet rond zodat hij richting Norwood keek en zou uithalen naar zijn kruis toe.
Als hij iets geleerd had, was het wel dat geen enkel gevecht eerlijk gevochten werd. Een gevecht is een gevecht en het is aan jou of je het wint. Hem maakte het niet uit of het een leraar was of wat dan ook.

Norwood vond de manier waarop Liam vechtte beangstigend confronterend. Het was een sterke combinatie van tacktiek en kracht die hij uitoefende op hem. De vuurvliegjes was er een voorbeeld van. Liam was een leerling met heel veel ervaring als het ging om actual combat. Hij zou leerlingen best nog wat bij kunnen brengen als het ging om je leven te redden. Norwood keek Liam aan met een tevreden grijns. De bladeren die op Liam af vlogen waren voldoende, het teken dat Liam in zijn illusie was gevlogen. Zelfs het verbranden van de bladeren hielp hem niet bij het creëren van extra tijd. Nee, het was al te laat om nog er uit te ontsnappen. Norwood had zich er op voorbereid dat Liam weer naar zijn gebruikelijke punt keek, zodat de nieuwe plek van zijn aanwezigheid hem zou verassen als hij omkeek. Liam deed het al snel genoeg en reageerde zoals gebruikelijk accuraat en uitstekend op de situatie. Als het vechttechnieken betrof kon Liam zelfs Norwood nog tips geven, besefte Norwood. Hij bukte zich laag en schoot uit zijn rug vlammen. Norwood zag hoe hij zich in een ruk omdraaide en uithaalde naar het meest gevoelige gedeelte van een man. Iets wat enorm pijn kon doen als het raakte. Norwood bleef echter onbeweegelijk in de vlammen staren en toen de vuist het kruis zou raken, werd het voor Liam waarschijnlijk akelig duidelijk waar hij in beland was. Zijn vuist gleed door het materieloze lichaam. Alsof het een geest was, een luchtspiegeling, schoot hij verder. Norwood draaide zich om en haalde uit richting de dijbeen met zijn knie, om hem een pijnlijke klap toe te richten, op het moment dat Liam de illusie toch wist te ontwijken, reageerde Norwood te laat er op. Zachtjes vloekte hij in zichzelf. De aard van de illusie was nu meer dan duidelijk. Norwood had controle over de zintuigen van Liam. Hij had de pijn toch laten opspelen, terwijl het visuele beeld ontweken werd. Het zorgde er voor dat het zicht en gevoel zich tegenstrijdig opspeelde in de illusie. Voor Norwood was het rede genoeg om dit dadelijk aan te halen bij zijn lesmaterie. Norwood was ook niet perfect en de vechtstijl van Liam gaf hem lichtelijke verbazing over wat leerlingen ook konden bereiken.

Liam had de vlammen op zijn rug vol open staan, maar dan zonder de pijn er van. Met een snelle draai draaide hij zich om op de bal van zijn voet en haalde uit naar het kruis van de leraar. Echter op het punt dat hij het zou raken bewoog zijn hand dwars door hem heen. Kort verloor hij daardoor zijn evenwicht, maar herstelde net op tijd om niet te vallen. Zijn ogen waren groot geworden, niet begrijpend wat er nu net gebeurt was.
Hij had geen tijd om er over na te denken doordat Norwood zijn volgende aanval al weer aan het uitvoeren was. Liam rolde weg van de trap en stopte op een been. Hij zat nog steeds laag op de grond en met de massa van de rol lied hij zich doordraaien om een lage trap tegen de enkel van Norwood aan te geven, maar voor hij die daadwerkelijk gaf voelde hij een steek door zijn dijbeen gaan dat hij daar alsnog geraakt was.
Door de onverwachtse pijn kreunde hij kort pijnlijk en zijn trap was er door minder sterk. Liam zijn voet ging weer door het lichaam heen waardoor Liam nu wel doorhad dat het een illusie was. "Fuck!" Schold hij hard. Hij zou de volgende aanval van Norwood weer ontwijken, maar dit keer met een ruimte creërende move. Hij kon Norwood niet raken, maar hij hem duidelijk wel. Ook al had hij het het ontweken. Het was nog al een mind fuck voor hem waardoor hij niet goed wist hoe er nu op te reageren.
De vuurvliegjes die nog in de lucht zweefden, maar dan een beetje van hun vandaan, stuurde Liam terug naar hem toe. De bolletjes begonnen naar elkaar toe te gaan en grotere bollen te vormen die Liam achter zijn rug stuurden. Al wist hij niet of ze af zouden gaan als Norwood ze nu aan zou raken, hij voelde zich er wel iets prettiger bij.
"Okay Okay I get it. I'm it right now." Zei hij duidelijk pissig. Hij zou de Norwood die hij zag in de gaten houden, maar ook om zich heen in de gaten te houden. "Ga je nog leren hoe hier er uit te komen of ga je me eerst bont en blauw slaan?" Vroeg hij alsof het heen normaal was.

Norwood wist dat Liam zijn vechtstijl zich niet zomaar had ontwikkeld. Of hij was goed getraind door een soort meester of hij was geforceerd tot overleven en had het zichzelf eigen gemaakt. Er waren tal van andere mogelijke scenarios maar dit waren de grootste en meest voorkomende van kerels die op deze leeftijd al zo’n techniek hadden. Als de laatste scenario bleek waar te zijn, kon het voor Liam zelfs overgaan op serieus gevechten en Norwood hield zich daarom bewust op de defensieve kant. Hier en daar een lichte klap van zijn benen, want ook die deed hij niet voluit. Norwood bleef een docent en kende tal van meer spreuken die een vuurmagiër als Liam, zelfs met zijn potentie, snel genoeg aan de grond hadden genageld. Echter had dat hier geen zin en bleef Norwood enkel bij zijn training voor Liam hierin. Echter was Liam snel in het leren, want hij gaf zelfs aan dat hij het doorhad. Norwood had inmiddels wat afstand opgebouwd en stond op een paar meter van hem vandaan. Zijn glimlach vormde een tevredenheid. ‘Dat wilde ik horen,’ sprak hij kort. ‘Een illusie die de zintuigen beïnvloed kan nagenoeg niet worden doorbroken wanneer een verschil tussen twee magiërs te groot is. Enkel een andere magiër had je er uit kunnen halen, vandaar dat de les in tweetallen plaatsvinden,’ sprak Norwood. ‘Nu je begrijpt hoe het werkt, wat over het algemeen bewonderingswaardig is. Scheelt dit voor ons tijd en zal ik hem onderbreken,’ sprak Norwood. Hij maakte met zijn wijsvinger en middelvinger een zegel en mompelde een release totem. Het beeld om Liam brak uiteen in bladeren die de illusie nog licht weerspiegelde en uiteenvielen in gruis. Norwood stond bewegingsloos in dezelfde houding op een tien meter afstand van hem vandaan. Norwood liep vervolgens naar Liam toe en knikte. ‘Het heeft geen zin een leerling bont en blauw te slaan, Liam,’ sprak hij. ‘Ik ben hier om jullie nieuwe spreuken aan te leren, niet om je de ziekenzaal in te slaan,’ sprak hij. ‘Daarnaast moet ik jullie veiligheid tijdens de lessen in het vaandel houden,’ sprak hij met een wat serieuze toon. ‘Goed,’ vervolgde Norwood toen weer rustig. ‘Yume leaf is een spreuk gebasseerd op woudmagie, de meest instabiele vorm van magie doordat het samengesteld is uit alle anderen. Het gebruiken van illusies is voor de bovenbouw, om het zo maar te noemen,’ sprak Norwood. ‘Zoals je merkte, je ontweek mijn aanval visueel, maar qua gevoel raakte ik je. Dat was een fout van mijn kant,’ sprak hij kalm. ‘Het is daarom extra moeilijk om alle zintuigen te beïnvloeden op hetzelfde moment. Probeer daarom te focussen op degene die je nodig hebt om het ‘realistisch’ te doen lijken,’ sprak Norwood en glimlachte. ‘De spreuk lijkt veel op de Fira Morgana,’ sprak Norwood. ‘In vuurmagie is dat ook een illusiespreuk op een wat lager niveau,’ sprak Norwood. ‘Hetzelfde als Fira morgana wordt de spreuk geïnitieerd door een lichte connectie te maken met de persoon,’ sprak Norwood. ‘Dit kan worden gedaan door een slag tegen het lichaam of enkel het schudden van de hand,’ sprak Norwood. ‘Tijdens deze aanraking breng je een kleine dosis van je magie door de huid aan. Oppassen dat het niet teveel is, goed ontwikkelde magiërs kunnen dit voelen,’ sprak Norwood. ‘Een valkuil is dat hoe sterker de magiër des te meer er gebruikt kan worden,’ sprak Norwood. ‘Wanneer je deze fase hebt bereikt, kan de magiër op ieder gewenst moment worden beïnvloed. Je kan dus uitstellen wanneer je de spreuk echt tot zijn recht laat komen,’ legde Norwood toe en nam weer een paar meter afstand. ‘Nu je dit weet, wil ik graag zien wat jij voor elkaar krijgt,’ sprak Norwood en glimlachte vriendelijk. Klaar om Liam’s tacktiek in levende lijven te ondervinden.

Liam had zich defensief opgesteld. Niet wetend wat waar vandaan zou komen en het zien van een persoon die hij niet kon raken beviel hem voor geen meter. Het enige voordeel wat hij had was dat Norwood van te voren gezegd had dat hij een illusie spel ging meemaken en leren. Als hij dat niet gezegd had zat hij nog steeds met raadsels met hoe hij dit moest oplossen en wat er nu gebeurden. Het grote nadeel wat hij had was dat hij niet wist wat leraren, of leerlingen zelfs, nu daadwerkelijk konden. Niet dat hij ze onderschatten, maar ondanks dat je een magie beheerste was het aan de magiër waar hij of zij in getraind was met wat voor spreuken hij deed. Liam's en Max hun magie waren beide compleet anders, ondanks dat Max grotendeels Raziaans was.

Liam probeerde nog steeds alles in de gaten te houden. Hij hield niet van surprise attacks. Al snapte hij wel dat ze tactisch waren, voor degene die geambushed werd was het zwaar prut.
De uitleg die Norwood begon te geven lied Liam zijn tanden licht knarsen. Het was logisch te denken dat Norwood hem zelf uit de illusie kon halen, maar wetende dat zijn ''partener'' niet op was komen dagen maakte hem dat hij vast zat in zijn spel tot hij hem los zou laten. Misschien kwam het door zijn verleden, misschien door zijn ervaring met Savador, maar hij had niet het idee dat hij hier zo makkelijk uit zou komen. Echter toen Norwood de spell stopte en hem vrij lied keek hij weer verbaast naar de bladeren en uiteindelijk terug naar de echte Norwood. "Dan ken je duidelijk de hoofdmeester niet." Zei hij enkel dat leraren hem niet bond en blauw gingen slaan.

Liam knipperde een paar keer uit verwarring dat de man het daadwerkelijk leek te menen en verder ging met zijn uitleg. Het hielp hem met zijn concentratie er bij te houden. Alle informatie die hij in een korte tijd kreeg duurde een paar tellen voor het verwerkt was na dat de man klaar was met praten. "Okay..." Zei hij weer rustig en nadenkend. Hoe hij de spell moest doen wist hij niet goed van. Iets met magie over brengen, maar hoe?

Denkend over hoe hij dit moest gaan doen hield hij beide handen licht op. Vuur begon in de palm van zijn hand te branden. Hij concentreerde zich op zijn vuur, maar wist niet goed wat te doen er mee. "Norwo-...od..." Zijn stem stierf weg toen hij zijn leraar net een vraag wilde stellen. Een bekent gevoel kroop van zijn rug naar zijn nek toe. Voor hij iets kon doen of wat anders zeggen doofde het vuur uit op zijn handen en viel hij als een lappenpop op de grond. Hij was voornamelijk recht naar achter gevallen waardoor hij op zijn rug lag. Hij had een rustige ademhaling en een ontspannen lichaam. Liam zijn narcolepsy was op gekomen en had hem in slaap laten vallen. Zijn aandoening had geen timing en kwam en ging wanneer het ging.

Norwood zijn houding was rustig en bestudeerde hoe Liam te lijf ging tegenover zijn illusie. Het was vermakelijk om te zien en aan de andere kant ook weer tergend intrigerend hoe hij te werk ging. Norwood kon nog wat leren van Liam, hoe vaak hij het ook bekeek. Norwood zag dat Liam een eigen stijl had ontwikkeld die gebasseerd was op vele bekende technieken. Hij wist ze feilloos te combineren, maar bovenal zou hij buiten de illusie een vervaarlijke leerling voor Norwood kunnen zijn. Zijn vuur was nog niet eens serieus te noemen en Norwood moest harde spreuken oproepen om zijn hout te laten weerstaan tegenover de hitte die in dit mannetje schuil ging. Norwood glimlachte kalm over de woorden van Liam en legde kort uit hoe de illusie gebroken kon worden. ‘Nounou, dat zijn conclusies die je niet kan stellen, Liam. Ik ken de hoofdmeester beter dan je zelf zult denken. Jij bent hier degene die mij verkeerd ingeschat had en op een lijn zette met de hoofdmeester. Een miscalculatie, maar ik neem je het niet kwalijk. Wat moet je anders dan dat de hoofd van een school je martelen zou, geloven dat de rest van de docenten dat niet doen is dan pure naïviteit, niet? Het is begrijpelijk,’ ging Norwood er op in. Hij ging over in zijn uitleg en maakte het zo duidelijk mogelijk voor Liam. Liam had overduidelijk niet geoefend met illusiespreuken die vaak werkte door een connectie te vormen van twee magiebronnen. Je zag de raadselachtige vraagtekens op zijn gezicht getekend staan. Norwood glimlachtte enkel. ‘Probeer het maar,’ sprak hij enkel en bleef kalm stilstaan. Liam begon serieus, ondanks zijn onduidelijke stukken pakte hij het goed op. Hij sprak toen ineens zijn naam en Norwood merkte aan zijn stem dat er iets mis was. Meteen zette hij zich af en rende richting Liam die al als een lappenpop neerviel. Standaardprocedure was zijn vingers in zijn nek te leggen. Goed, hartslag en ademhaling zijn gewoon normaal. Is dit de geruchten van de slaapstoornis dat hij had, narcolepsy? Norwood glimlachte rustig en liep naar zijn tas waar hij een thermoskan uit haalde en rustig een kopje koffie inschonk. Geen zorgen, Liam zou ongetwijfeld wel wakker worden. Het weer was niet het warmste en Norwood maakte snel een klein vuurtje om de warmte toch bij Liams lichaam te houden. Langzaam groeide er een boomstam van een omgehakte boom uit de grond en Norwood nam er rustig op plaats, wachtend tot Liam wakker werd.

PROFILE MAGICIAN

» Woudmagie: les #2 - Yume Leaf [ Lea ]
» Master Yume Senou
» ❧ In need of four-leaf clovers [Matthew]
» » floating on the wind. }-- & Jodaline, Zanei.
» [TotM] Match 6~ Elveria Down VS. Jodaline Yvar

Woudmagie: les #2 - Yume Leaf [ Jodaline - Liam ]

Woudmagie: les #2 - Yume Leaf [ Jodaline - Liam ]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen