Het was druk op de gangen. Erg druk. Drukker dan hij gewend was. Carll keek om zich heen. Een lichte nervositeit was te zien in zijn ogen. Al die nieuwe gezichten..niets voor hem..wat als ze hem iets aan wouden doen? Hij zag dat sommige leerlingen hem raar aankeken. Waarschijnlijk door zijn nogal ongebruikelijke kleding Carll kon dat weinig schelen. Het was dan wel 1 van de redenen dat hij vroeger veel gepest was..hij droeg het met trots. Trots die alleen hij kon begrijpen. De hele tijd werd Carll gevolgd door een groot figuur. Ook hierdoor trok hij veel bekijks. Echter, bleef Carll gewoon doorlopen. Ondanks alle blikken die hij kreeg. Dit, omdat hij wist dat alle pestkoppen nu wel op afstand bleven door Nirvana. Hij was immers op weg naar zijn slaapzaal. Hier zat hij meestal het grootste gedeelte van de dag, als hij niet in de les zat of at. Hij deed helemaal geen moeite om te socialiseren met zijn mede-schoolgenoten. En al helemaal niet met zijn afdelingsgenoten. Die waren vooral eng...Maar ja. De meeste kwamen ook van Shadra..dus kon het niet anders dat ze dit waren.. Toen de gangen iets rustiger leken te worden was hij al gauw meer op zijn gemak.

[Beetje kort, maar ik moet weer ff inkomen met hem]

Hatsjoe! Het was al de vierde keer vandaag dat ze moest niezen en het was nog maar net na de middag. Arague hield een zakdoekje tegen haar neusje gedrukt en moest ondertussen denken aan de manier waarop ze verkoudheid had opgelopen. Ze moest denken aan Jason en glimlachte tegen al haar principes in toch. Ze wist dat ze niet te veel moest hopen op een echte vriend, maar hoe kon hij zich nog meer tegenover haar bewijzen? Hij had haar gerustgesteld, zij had hem verteld over haar verleden en hij had haar vervolgens gered uit het meer. Dankzij dat meer had ze nu trouwens een verkoudheid opgelopen en liep ze hier de hele dag te niezen. Het meisje trok een strakke jeans aan en een topje, waar ze een roze trui over aan deed. Ze kamde haar gitzwarte haar en zorgde dat haar pony perfect viel. Ze keek zichzelf aan en zag haar lichtgroene ogen fonkelen. Ook al was ze nog altijd bang dat ze opnieuw gepest zou worden, ze moest toegeven dat ze iets meer op haar gemak werd gesteld door Jason. Hij had haar een andere kijk op deze school gegeven en ze hoopte dat ze niet teleurgesteld zou worden. Haar kamergenoten zeiden niet veel tegen haar en dat vond ze prima. Soms moest ze wel iets vragen en dat deed ze dan ook met een bang hartje, maar de meisjes die ze tot nu toe had aangesproken, hadden altijd aardig geantwoord. Ze was blij dat het hier niet erger was dan op haar vorige school. Toch was ze nog altijd best voorzichtig met het vertrouwen van andere mensen. Buiten Jason had ze eigenlijk ook nog niet echt met iemand gesocialiseerd. Ze zuchtte even en draaide zich weg van de spiegel. Ze wilde niet langer meer in haar onzekere blik kijken, ze wilde zich nu even focussen op zelfzekerheid. Met een zenuwachtige blik op de deur liep ze de slaapzaal uit, de trappen af en liep daarna door een drukke gang. Het eerste wat haar opviel was een blonde jongen met een enorm raar ding achter hem aan. Een tikkeltje nieuwsgierig - maar ook bang voor het figuur dat achter de jongen liep - liep ze achter de blonde jongen aan. Het leidde haar naar een iets rustigere gang en Arague voelde de angst om gepest te worden wegnemen zodra bleek dat ze nog maar met een paar mensen door de gang liepen.

Met een voorzichtige tred kwam Arague ietsje dichterbij de jongen. Ze probeerde zich te concentreren op de magie van de jongen, maar ze wist nog niet goed welke magie hij had. Daarvoor moest ze toch echt dichterbij hem komen. Arague voelde de zenuwen toeslaan. Vanaf hier leek hij helemaal geen slechte jongen, maar ze had vaker pesterijen van mensen doorstaan die op het eerste zich ook wel onschuldig leken, maar het daarna niet eens waren. Ze haalde diep adem, concentreerde zich daarna op een zeker gevoel en wandelde toen ietsje dichterbij. Ze beet op haar onderlip toen ze het figuur achter hem zag en zette zich over haar angst. Jason was ook blond en hij was toch ook aardig? Oké, het was een rare vergelijking, maar het hielp wel. Arague overbrugde de laatste afstand die ze moest afleggen om nu naast de jongen te lopen. 'He,' zei ze zachtjes tegen hem, waarna ze een nerveuze blik op het figuur achter hem wierp. Wat moest ze doen als die haar opeens zou aanvallen? Ze probeerde haar zenuwen te beheersen. Ze durfde de jongen niet echt te observeren. 'Ben jij ook op weg naar de les?' vroeg ze, omdat ze niet wist wat ze anders moest zeggen.