New faces ║ Mint

Me een glimlach tikte hij tegen Nica’s snuit aan. Het geitje blaatte een keer kort en keek verdwaasd naar haar baas, die op zijn buik op zijn bed lag. Zijn haren zaten nog door de war. Hij had zich wel aangekleed, maar had geen moeite gedaan zijn haren te kammen. Nica keek de hele ochtend al doods voor zich uit en leek de hele nacht wakker geweest te zijn. Nee, dat wist hij zeker. Hij had haar midden in de nacht het bed afgetrapt, omdat ze teveel bewoog. Zelfs Louis, zijn kamergenoot, had hem tot twee keer toe zijn kussen toegegooid om van het beest af te zijn. Uiteindelijk hadden ze beide hun nachtrust gekregen en was Nica op de grond in slaap gevallen. Dit waren nachten waarin Kit blij was dat Louis geen huisdier had.. Hij wilde niet eens weten hoe dat afgelopen zou zijn.
Hij draaide zich op zijn rug en ging rechtop zitten. Zijn goudbruine ogen gleden naar Louis, die zoals altijd met een boek in zijn handen zat. De blonde jongen keek over de rand van zijn boek en zuchtte zacht. ‘Wat?’ Kit grijnsde bij die vraag en schudde zijn hoofd, waarna hij opstond van het bed en zijn haren snel kamde. De kam werd naderhand op het bed gegooid en hij klakte een keer met zijn tong, waarna Nica opstond en naar haar baas toe liep. ‘Verdrink er niet in.’ Zei hij plagend tegen Louis, voordat hij de deur opende en de kamer uit liep.

Met een grijns op zijn gezicht en de gebruikelijke twinkeling in zijn ogen, liep hij over het terrein heen. Hij had geen idee waar hij precies heen ging. Hij had het alleen niet nog een half uur uitgehouden met Louis. Hij had niks tegen de jongen, maar Louis was soms net iets te druk bezig met zijn boeken.
Zijn ogen gleden even naar Nica, die vrolijk voor hem uitrende. Een zucht ontsnapte zijn mond en hij haalde zijn handen even door zijn haren. Waar haalde dat beest al die energie altijd weer vandaan? Nica stopte en draaide zich om toen ze zag waar ze heen liepen. Kit glimlachte geruststellend en hurkte naast het geitje neer. ‘Geen zorgen, we gaan nergens heen.’ Waar zou hij heen kunnen? Het huis waar hij opgegroeid was, was helemaal leeg. Zijn ouders waren dood en zijn broer was hier. De mensen die hem in huis genomen hadden, wilden hem waarschijnlijk nooit meer zien, wat niet eens zo vreemd was. Hij zou precies hetzelfde denken als iemand die hij in huis genomen had, uit het niets weg ging zonder ook maar te denken aan afscheid nemen. En de oude man die hem Nica gegeven had.. Hij wist niet eens of die man nog leefde. Hij kon nergens heen.. De enige plek waar hij kans had, was bij het huis van Leylya en zelfs daar zou de deur gesloten blijven. Haar vader was ervan overtuigd dat hij een rol had gespeeld in haar dood, haar moeder had hem nooit echt gemogen en hij kon niet van haar broer vragen tegen zijn ouders in te gaan. Bovendien zou hij het zelf niet kunnen. Hij zou het huis van Leylya niet binnen kunnen gaan zonder te breken.
Zijn hand gleed over de kop van het geitje en hij pakte haar bekje vast. Hij wist wat voor een hekel het geitje had aan de shuttles. Wat had hij dan ook verwacht? Dat een geit stond te springen om in zo’n ding te kruipen? Leuk gedacht. ‘Ik ben gewoon nieuwsgierig, meer niet.’ Hij was hier niet meer geweest sinds zijn aankomst, maar nu had hij toch niks beters te doen. Hij stond weer op en tikte een keer kort tegen de kop van het geitje aan, die langzaam met hem mee liep.
Een van de shuttles trok zijn aandacht en hij kantelde zijn hoofd iets, een bekende trek die zijn tweelingbroer zo nu en dan van hem overnam. Een glimlach brak door op zijn gezicht en op een eindje van de shuttle bleef hij stil staan, benieuwd wie eruit zou komen.

HOPE IS A STRANGER

Mint's nog slapende gezicht wordt verlicht door de ochtendzon die door haar raam naar binnen priemt. Mint verkeerd nog compleet in dromenland wanneer haar wekker af gaat; een melodietje wat haar oren doet piepen zo hard! Een luid gegrom vult de anders volledig stille kamer, kort daarna klinkt een luide knal en het piepen stopt. Mint's slaperige gezicht verschijnt boven de dekens, haar ogen nauwelijks op een kiertje; haar blonde pieken alle kanten op. Vermoeid wrijft ze door haar ogen heen, terugdenkend aan de zoetsappige droom van die nacht. Zodra ze daadwerkelijk wat kan zien glijden haar ogen naar de kalender waar bij de datum van vandaag in rode letters 'D-Day' staat geschreven. O. Mint springt uit bed, haar korte pyjama negerend terwijl ze naar beneden strompelt. Beneden begroet ze kort haar jongere zusje Mini en haar boterham smerende moeder. Haar moeder mompelt wat over boterhammen maar Mint is al weg voordat ze verplicht is om antwoord te geven. Mint plukt het juiste zomerjurkje uit de wasmand en strompelt weer de trap op naar haar kamer.

+45 minuten.

Voordat Mint zich heeft uitgekleed, aangekleed en opgedoft zijn er drie kwartier verstreken. Mint zet een rode cirkel rondom het woordje 'D-Day' op haar kalender en zucht diep. Ze wilt niet, haat haar vader om het haar te verplichten en is stront jaloers op haar zusje omdat díe niet hoeft. Chagrijnig sloft ze de trap af waar haar zusje en ma nog steeds met nieuwsgierige ogen staan te wachten. Mint had haar koffers gisteren al gepakt, had er keurig de tijd voor genomen ondanks haar tegenzin. Haar ma geeft aan dat haar boterhammen klaar staan op het aanrecht maar Mint schud haar hoofd. ''Ik hoef je boterhammen niet. Geef me liever de kans om hier thuis te blijven.'' Haar moeder zucht en schud haar hoofd voordat ze duidelijk kwaad de keuken uit loopt. ''Wat moet je Mini.'' zegt ze tegen haar zusje, haar een snijdende blik schenkend. Nog een half uur en ze moest gaan, alles wat ze nu nog aan ze kwijt wilde moest ze nu zeggen, geen remmen en vlammen maar. Mini verslikt zich bijna in haar drinken en loopt vervolgens achter haar moeder aan de keuken uit. Ze had honger, wilde die boterhammen van haar moeder verslinden maar deed het niet, allemaal uit trots. Dit was een spelletje, en diegene die het meest zou opgeven zou winnen, zíj zou het winnen.

Het half uur verstrijkt sneller als Mint gedacht had. Tot Mint's diepe teleurstelling heeft haar ma niet meer geprobeerd om de ruzie uit te breiden, waardoor Mint nu met een leeg gevoel achterblijft. Stiekem kijkt ze om het hoekje heen van de woonkamer waar haar moeder en zusje samen omarmt op de bank zitten. Mint bijt op de binnenkant van haar wang maar grijpt dan haar paraplu en loopt de deur uit, boterhammen achterlatend op het aanrecht. Het is een wandeling van enkele minuten naar het shuttle-station en daar is Mint dankbaar om. Ze wil niet meer tijd hebben om na te denken over haar idiote gedrag, ze wil niet omdraaien en zwak en afhankelijk lijken. Ze is prima in staat om voor zichzelf te zorgen, ze is 16; dan is er geen ruimte meer voor moeder's boterhammen. Eenmaal bij de shuttle die haar naar de school zou brengen chartert ze een man die haar koffers in kan laden waarna ze zelf plaats neemt in de shuttle. Mint heeft het niet zo op hoogtes, laat staan voor een half uur of langer. Mint zucht en sluit haar ogen terugdenkend aan het beeld van haar zusje en moeder.

Halverwege de reis wordt Mint misselijk, op z'n zachtst gezegd. Had ze nu toch maar wat gegeten! Was ze nu maar niet zo koppig geweest en had ze gewoon genoegen genomen met haar moeder's boterhammen die ze met liefde voor háár gesmeerd had. Mint voelt zich stom, een echte bitch dat is wat ze is geworden. Dat is wat de wereld van haar gemaakt heeft. Mint veegt wat tranen weg met haar handpalmen en staart afwezig naar haar koffers. Vandaag zou ze niets eten, ze zou zichzelf straffen voor haar egoïstische gedrag, voor haar moeder's vallende tranen. De vlucht gaat langzamer, veel langzamer als dat Mint gehoopt had. Haar vader had haar verteld dat het schoolgebouw gigantisch is en dat ze zou genieten van alle aanwezige natuur. Mint had het zich afgevraagd, had zich afgevraagd of ze in staat zou zijn om vrienden te maken. Nog nimmer in haar korte leven had ze voor een lange tijd vrienden gehad, iets wat schijnbaar onmogelijk is met haar attitude. Ineens gaan de rode lampjes aan voor de gordels. Mint grabbelt snel naar de gordel en zucht opgelucht wanneer ze hem vastgeklikt heeft voordat de shuttle een enorme duik naar beneden neemt. De landing blijkt verschrikkelijk te zijn en Mint heeft maar liefst tien minuten nodig om er van bij te komen. Terwijl iedereen al langzaam de shuttle uitstroomt blijft Mint koppig zitten. Zodra de tien minuten verstreken zijn en ze het gevoel heeft dat ze weer recht kan kijken en lopen maakt ze haar gordel los. Met moeite trekt ze haar zware koffers mee naar de opening van de shuttle. Met haar grote blauwe ogen kijkt ze het lanceringsplatform rond, verrast door de hoeveelheid mensen die er rond lopen.

''Shit'' zegt ze hardop wanneer ze niet een twee drie iemand kan vinden die haar met de loodzware kisten achter haar kan helpen. ''Ik heb geen hulp nodig.'' mompelt ze dan verbitterd, tanden plaatsend op de binnenkant van haar wang. Met een harde sleur aan een van de kisten weet ze het ding in beweging te krijgen, en naar beneden te gooien. Met een zachte knal land deze op de vaste grond, tevreden glimlachend gaat Mint voor de volgende. Deze weet ze op precies dezelfde manier uit de shuttle te werpen, het enige verschil is dat deze bij de landing open springt waarbij deels van haar kleding uit de koffer springt. Shirts, broeken, BH's en panties vliegen door de openbare ruimte heen. Ondanks Mint's stalen zenuwen loopt Mint lichtjes rood aan bij het zien van haar minder persoonlijke en hoogst persoonlijke kledingstukken. Met haar paraplu in hand scheurt ze van de trappetjes af richting haar kisten met kleding. De kist die goed geland was loopt ze voorbij, haastig maar met opgeheven hoofd onderweg naar de open kist en belangrijker haar kleding. Vluchtig grist ze wat shirts en broeken bij elkaar, ze in een razend tempo terug de kist in stoppend. ''Wat een klote klere dag.'' mompelt ze voor zichzelf. Als kers op de taart knort haar maag een aantal keren, waardoor ze genoodzaakt is om naar haar buik te grijpen. ''Klote klere dag, klote klere dag, klote klere dag.'' mompelt ze als een yel. Plots voelt ze zich bekeken, waarop ze over haar schouder kijkt.

Hij had geen seconde langer bij Louis in de buurt kunnen blijven, was dan waarschijnlijk spontaan dingen naar diens hoofd gaan gooien. Zou niet de eerste keer zijn. Louis leek er nooit blij van te worden en het eindigde vaak met Kit die buiten de kamer stond en de komende uren niet meer binnen zou kunnen komen. Hij gaf Hisashi het liefst de schuld. Zijn tweelingbroer moest wel een slechte invloed op hem hebben.
De buitenlucht kon ook nog eens goed werken. De laatste tijd had hij vaker last gehad van zijn problemen. De flitsen voor zijn ogen en de pieptonen in zijn oren kwamen hem meer dan eens plagen. Niet altijd zo heftig, maar elke seconde was teveel. Hij had het nooit kunnen bewijzen, maar hij was ervan overtuigd dat de buitenlucht hem ermee hielp.
Nica leek het er niet helemaal mee eens te zijn dat ze hierheen waren gegaan. Hij kon het kleine beestje geen ongelijk geven. Hij kon zich herinneren hoe het geitje had gereageerd toen ze hierheen waren gekomen. Het geitje had niet kunnen stoppen met trillen en hij had vrijwel de hele reis bij haar moeten zitten om haar gerust te stellen en te voorkomen dat hij bij aankomst meteen een dierenarts op kon zoeken. Na die dag was hij hier niet meer gekomen, niet met haar tenminste.
Toen een van de shuttles zijn aandacht trok, bleven zijn ogen erop hangen. Toen hij een koffer uit de shuttle gegooid zag worden, fronste hij lichtjes. Het was een beetje een zielig gezicht. Toen de tweede koffer kwam hield hij zijn hoofd iets scheef. Zelfs vanaf de plek waar hij stond, zag hij dat het ding open viel. Hij zuchtte zacht en tikte Nica zacht op haar hoofdje, waarna hij richting het meisje liep, dat met een rode kleur op haar wangen achter haar koffer aanliep. Een kleine glimlach sierde zijn lippen, maar die verdween toen hij iemand vlak bij een opmerking hoorde maken. Hij wierp de jongen een kwade blik toe, maar zei er niks van. De jongen had hem niet gezien en het zou toch geen zin hebben hier ruzie te maken.
Hij liep meteen naar de andere koffer van het meisje, de koffer die ze achter had gelaten. Hij keek er even naar, voordat hij zich omdraaide naar het meisje, dat hem intussen had opgemerkt en hem over haar schouder aankeek. Hij glimlachte vriendelijk. Hij had haar gevloek gehoord en kon er niks aan doen dat zijn ogen geamuseerd twinkelde. ‘Niet helemaal je dag, hm?’ Nica blaatte zachtjes en bleef een beetje twijfelend naast haar baas staan, niet zeker of ze het meisje kon begroeten. Het geitje was nooit echt een fan geweest van vreemden en liet dat vaak ook blijken ook.
Hij knikte naar de koffers. ‘Hulp nodig?’ Zijn stem klonk kalm en de twinkeling in zijn ogen was zachter geworden. Ineens besefte hij dat hij zichzelf niet eens voorgesteld had. Hij boog zijn hoofd lichtjes en lachte zacht toen hij dat besefte. ‘Sorry. Mijn naam is Kit.’ Hij knikte naar het geitje. ‘En deze kleine heet Nica.’ Nica blaatte nog eens en ging achter hem staan, terwijl haar kopje omlaag ging en ze tussen zijn benen door naar het meisje keek.

Laat en flut, sorry

HOPE IS A STRANGER

Stuk voor stuk raapt ze haar belangrijke kledingstukken op, zo snel maar nauwkeurig als mogelijk, zodat ze dadelijk niet meteen al alles moest gaan wassen. Haar faalactie van zojuist was natuurlijk niet zómaar voorbij gegaan, nee nee.. Het leek wel alsof het hele platform even een pauze had genomen van waar ze ook mee bezig waren. Tsjee, fijn, er valt een koffer en die schiet open; hoe interessant, move on people. Sprankjes irritatie hebben zich verzameld in het midden van haar wenkbrauwen, die nu naar elkaar toe wijzen. Bij het horen van voetstappen die aardig dichtbij leken te zijn, kijkt Mint over haar schouder heen op zoek naar het paar brandende ogen.

Daar ontmoet ze een jongen met zonnestraal gouden lokken die warrig om zijn gezicht heen vallen. Een warme glimlach siert zijn lippen zodra hij ook Mint's blik gevonden heeft. Mint strijkt langzaam de geïrriteerde vouwen in haar gezicht glad en krult haar mondhoeken omhoog. Een paar woorden vliegen tussen de jongen zijn lippen.''Hoezo? Mijn dag is werkelijk prachtig.'' Langzaam bekijkt Mint de jongen keurend van onder naar boven. Aangezien vandaag alles faalt, zal deze ontmoeting ook wel niet veel soeps zijn, bedenkt ze stilletjes. Opgewekt probeert ze langs zijn lange benen te kijken waar een geit lijkt te staan. Mint kijkt verbaasd naar het diertje voor ze enkele malen niest. Ook dat nog. ''Is het van jou?'' vraagt ze wellicht op een starre toon. Bij zijn voorstel schud ze abrupt haar hoofd, ze heeft goudlokje's hulp niet nodig. Pfuh. Met haar blauwe ogen op de koffer gericht klikt ze deze weer dicht en komt ze overeind. Haar paraplu zet ze naast ze zich neer, lichtjes door een heup knikken terwijl ze erop steunt. Goudlokje stelt zich voor, waardoor Goudlokje in een keer 'Kit' is geworden. ''Aangenaam Kit en uh Nica.'' Een smalle glimlach weet zich te sieren op haar lippen. ''Je mag me Mint noemen.'' zegt ze; haar pony recht vegend. ''Wat brengt jou hier, Kit?'' vraagt ze, haar koffer recht op de wieltjes drukkend. De tweede wil overigens niet rechtop staan waardoor Mint een aantal keer eraan moet sjorren. Na kort gewacht te hebben op zijn antwoord wil Mint wegstappen. Sterker nog ze heeft de eerste pas al gezet wanneer ze zich bedenkt. Mint's maag knort nog een keer waardoor een beschaamd blosje nogmaals haar wangen kleurt. ''Vertel waar kun je hier goedkoop eten?'' vraagt ze mompelend. Het liefst was ze zelf gewoon gaan zoeken, maar de realiteit is dat Mint haar koffers niet langer kan trekken als van het platform naar de school. Onschuldig en toch ergens ook heel bewust van haar karakter, wacht ze op antwoord van Kit.
[late en prut. So sorry.]

Hij kon de grijnzende mensen om zich heen niet uitstaan, wilde ze het liefst stuk voor stuk slaan. Hij wist hoe het was om uitgelachen te worden, vernederd.. Hij deed zijn best zichzelf rustig te houden toen hij naar het meisje liep, dat druk bezig was haar persoonlijke spullen bij elkaar te rapen. Hij kon haar moeilijk ongelijk geven. Niemand stond erop te wachten dat iedereen kon zien wat ze meebrachten. Die dingen werden niet voor niets persoonlijk genoemd.
''Hoezo? Mijn dag is werkelijk prachtig.'' De keurende blik negeerde hij, terwijl hij breed grijnsde. Hij schudde zijn hoofd, waarbij zijn haren zacht mee wiegden. ‘Ik vraag me af of je het zelf geloofd.’ Zijn ogen twinkelde plagend en hij kantelde zijn hoofd iets, terwijl hij het gezicht van het meisje in zich opnam.
Haar blik ging naar Nica, die tussen zijn benen twijfelend toekeek wie de nieuwkomer was. Het niezen van het meisje zorgde ervoor dat zijn ogen van haar naar het geitje gleden en hij zacht lachte. ''Is het van jou?'' Het.. Subtiel, heel erg subtiel. Hij knikte kort en draaide zich half om, waarna hij Nica even met een glimlach aankeek en het geitje zacht op haar snuit tikte en wenkte dat Nica een stukje verderop moest gaan staan. Hij wilde de dag van het meisje niet veranderen in een regelrechte ramp.
Zijn voorstel werd heel erg duidelijk afgewezen bij haar geschud. Hij knikte even kort en besloot het niet nog eens te vragen of een poging te doen haar over te halen. Hij wist dat hij die drang altijd had, dat kon hij niet ontkennen. Maar hij kon nu moeilijk besluiten om het het arme kind nog moeilijker te maken. Al wist hij zeker dat zijn tweelingbroer dat wel zou doen.. Oké, misschien beide wel een beetje.
Ze sloot haar koffer, stond op en zette haar paraplu naast zich neer. Het ding trok even zijn aandacht, voor hij zichzelf en Nica voorstelde. ''Aangenaam Kit en uh Nica.'' Een smalle glimlach hield haar mondhoeken omhoog. ''Je mag me Mint noemen.'' Kort knikkend glimlachte hij. ''Wat brengt jou hier, Kit?'' Hij keek toe hoe ze aan het stunten was met haar koffers. Toen ze halverwege haar gevecht met de tweede zat, glimlachte hij zwakjes. ‘Ontsnappen aan mijn kamergenoot.’ Hij grijnsde en keek haar aan toen ze haar gevecht met de koffers gewonnen leek te hebben.
Mint had al een stap gezet om van hem weg te lopen toen ze zich ineens leek te bedenken. Hij glimlachte zwakjes bij het horen van haar maag en sloot zijn ogen even. Het deed hem denken aan het kleine meisje dat een half jaar lang elke dag blij was geweest als hij thuis kwam. Thuis.. Wat kon hij thuis noemen? Het thuis waar hij nu aan dacht.. Hij betwijfelde of hij daar nog welkom was. Hij had het hartje van dat kleine meisje vast en zeker een kleine stukjes gebroken.
''Vertel waar kun je hier goedkoop eten?'' Haar mompelende woorden trokken hem uit zijn gedachten en hij opende zijn ogen, een beetje verdwaasd. ‘Goedkoop eten?’ Hij bleef haar even zwijgend aankijken en knikte toen naar haar koffers. ‘Zoveel bagage, maar geen tijd gehad om te eten?’ De twinkeling in zijn ogen verdween en maakte plaats voor een blik die zowel verbazing als bezorgdheid uitstraalde. Hij zuchtte even. ‘Probeer de grote zaal.’ Zijn ogen bleven onderzoekend op haar hangen, terwijl hij zich afvroeg waarom ze niks gegeten had.

Laat X_X

PROFILE MAGICIAN

» What the .. [Mint]
» Mint Edona Mattél
» Blue sky and new faces
» [Closed] New Faces ~ Open
» When old faces meet again ~ Emori

New faces ║ Mint

New faces ║ Mint

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen