Ze trok de witte stof omhoog, van haar lichaam af. Haar hoofd halverwege de hals merkte ze op dat er een gele theevlek op de stof zat. Haar zucht klonk gedempt door de stof voor haar mond en ze strekte haar armen geheel uit, nu gekleed in broek en ondergoed.
Haar handen – nagels gevijld en zwart gelakt – vouwden het shirt met een ervarenheid die alleen met jaren kan komen op en trokken daarna aan de joggingbroek die haar benen bedekte. Het ondergoed moest er ook aan geloven en een seconde lang staarde ze in de spiegel, onbedekt.
Blauwe plekken, hickeys, vingerafdrukken. Paarsig en geel en groenig, de krassen donkerrood en half genezen. Bree zuchtte. Het was te pijnlijk om ze te genezen, emotioneel gezien. Het zou voelen alsof ze de gebeurtenis ontkende en als Bree iets wist, dan was het dat je dingen die je moeilijk vond of waar je je voor schaamde nooit moest ontkennen: dat leidde immers alleen maar tot problemen.

Ze hees zichzelf in het badpak wat het grootste deel van de blauwe plekken, vooral op haar heupen. De rode plek op haar nek kon ze niet bedekken, maar ze droeg hem nu al dagen zonder bedekking – het zou wel goedkomen. Er waren toch mensen die haar beoordeelden om de hickey op haar nek: ze waren te druk met hun eigen levens om de levens van anderen te bekijken, laat staan te beoordelen.
Er leken weinig mensen te zijn en daar was ze blij om: Aubree hield niet zo van mensen en ze hield al helemaal niet van mensen die naar haar staarden als ze zwom. Jammer genoeg waren er geen privébaden, dus moest ze het doen met de wedstrijdbaden bij de gymzaal.
Ach, op donderdagavond was er kennelijk niemand. Moest ze onthouden – dan kon ze vaker zwemmen.

Aubree zonk het lege bad in. De lucht verdween uit haar longen en de huid op haar hals spleet – ze groeide longen binnen dertig seconden en haalde diep adem onder water. Een paar seconden zweefde ze in het diepe bad, daarna zwom ze helemaal naar de bodem, raakte hem aan en zwom toen naar de kant.
Ze kwam boven, maar hapte niet naar adem: dat kon ze immers niet, met de kieuwen, tikte de rand aan en zette zich af. Haar lichaam verdween weer onder water en ze schoot. Als Bree zwom dan dacht ze niet echt, haar gedachten schoten net zoals zijzelf door het water.
Toen ze halverwege de derde baan was, merkte ze op dat er een schaduw op het water was gevallen. Abrupt hield ze halt en zweefde ze naar boven, het water uit haar ogen wrijvend voordat ze degene aan wie de schaduw toebehoorde aankeek.

‘Hey.’ kwam er als wat onzekere groet uit.

Lighto~

Ze knipperde een keer. Toen nog eens. Het water bevatte meer chloor dan haar ogen leuk vonden en daar had ze last van, maar uiteindelijk wist ze een scherp beeld te krijgen en kon ze de ander even bekijken. Hij had bruin haar, blauwe ogen en was verder fysiek niet… bijzonder ofzo. Er waren veel vreemdere mensen (Bree rekende zichzelf met haar witte haar en paarse ogen ook tot die groep) dan deze jongen. Dat moest fijn zijn, er een beetje natuurlijk uitzien.
Wat hij aanhad was echter minder normaal. Een rode zwembroek met witte bloemen.. Bree’s broer had er ook zo een gehad. Hij was echter gescheurd toen ze met z’n tweeën waren gaan duiken voor koraal en hij was blijven haken aan de stijger. Ah, leuke tijden. Op Cassia. Met haar ouders nog bij elkaar. Toen alles nog goed was.

Bree schudde haar hoofd, wat ervoor zorgde dat haar natte haar in het rond vloog en spetterde. ‘Neuh. Het water is een beetje aan de warme kant, maar kom erin.’ Ze had nooit zoveel problemen gehad met samen zwemmen. Zolang Aubree haar gang kon gaan, vond ze het wel prima.
Dus dat deed ze weer – ze ging gewoon door met waar ze mee bezig was geweest. In een vloeiende beweging dook het meisje weer onder water en liet de kieuwen weer groeien, waarna ze rustig baantjes begon te trekken.

I'm so lazy ~

"Feels like I am falling down a rabbit hole, falling for forever, wonderfully wandering alone"

Het water was altijd haar vlucht geweest. Als ze met haar moeder ruzie had dook ze van de steiger achter haar huis het water in en bleef uren onder, tot haar vader naar haar toe zwom en het met haar uitpraatte. Speelde ze verstoppertje met haar vrienden, dan moesten er altijd regels zijn over het gebruik van water omdat Bree zich anders verstopte onder steigers en in oneindig diepe stukken van de rivier. Zelfs als ze mot had met haar broer was het water haar beste vriend, want hij had de kieuwen niet geërfd, hij had de telepathie van hun moeder.
Steeds vaker gebruikte ze het water om weg te vluchten van haar leven. Er was niemand die vragen stelde als ze zwom, niemand die vroeg of ze partij koos voor haar moeder of vader, niemand die vragen stelde over Nathan, niemand die vragen stelde over school of haar toekomst of over het leven en dat waardeerde Aubree. Ze waardeerde het geruis van water in haar oren meer dan ze stilte waardeerde.

Zelfs nu er iemand in hetzelfde zwembad zou zwemmen vond ze het fijner dan alleen zijn boven water. Ze was gewend geraakt aan het gezelschap. Zolang ze niet teveel sprak zou ze waarschijnlijk gewoon baantjes kunnen blijven trekken tot ze geen zin meer had – dat zou nog wel even duren, overigens. Bree hield veel van zwemmen. Teveel.
De jongen dook vanaf een duikplank het bad in. De kieuwen kwamen met het voordeel dat ze ook onderwater aardig scherp kon zien en toen ze door de bubbels heen keek, keek hij haar aan en schoot hij in een keer het water aan. Ze zuchtte en zwom langzaam omhoog.

Met slechts haar armen (sterker dan je zou verwachten) hees ze zichzelf op de kant en ging ze zitten. Ze draaide haar hoofd en keek naar de jongen, zuchtte opnieuw en wachtte tot de kieuwen weer in haar huid zonken.
‘Het is iets Cassiaans.’ probeerde ze te verklaren. ‘Novanen kunnen goed zien, Grenanen praten met planten en Cassianen ademen onder water. Niets vreemds aan. Kijk niet zo raar.’

Hij was dan zeker niet veel gewend, als hij het al niet aankon dat een Cassiaanse rustig kieuwen groeide. Het was een vrij normale eigenschap om te hebben, zeker in het gebied waar Aubree vandaan kwam. Nu was de jongen hoogstwaarschijnlijk niet zo bekend met de Cassiaanse cultuur, maar elke stommeling wist wel iets af van de erfelijke eigenschappen van de andere planeten, right? Bree schudde even kort haar hoofd.‘Is okay. Iedereen reageert een beetje freaky op die dingen.’
Ze ging met een hand naar haar nu gewone, menselijke hals en voelde aan de plek waar de kieuwen groeiden. Er zat nog steeds een hickey daar, maar door het constante vervormen vervaagde hij snel. De huid was gevoelig, zelfs als de kieuwen er niet zaten. Wilde je haar irriteren, haar aandacht of haar… aan de gang krijgen, dan was haar hals the way to go. Wilde je iets van Bree, raakte je haar nek aan. Ze haatte het zelf – degenen die het wisten vonden het nog best handig.

Of ze indruk wekte.
‘Niet heel erg. Ik bedoel, er is een hele etage met mensen zoals ik. ‘K ben niet eens een bijzonder geval ofzo. Gewoon, basic watermagie en wat ijs en helen en shit.’ Sommige mensen behandelden magie nog steeds alsof het iets wonderlijks was. Bree begreep het aan de ene kant wel, sommige gebieden waren niet al te rijk aan magiërs, maar aan de andere kant was ze zelf met magie opgegroeid en begreep ze dus niet waarover mensen zo moeilijk deden: het was een deel van haar dagelijks leven, zoals lezen en schrijven dat was.

Hij kwam het water weer in en stelde zich voor. Light, Light Yagami. De voornaam en de achternaam klopten in Aubree’s hoofd niet bij elkaar, alsof ze van twee heel verschillende culturen kwamen. Veel wist ze echter niet van talen, ze was meer een beta-gamma kind, maar er was iets mis mee. Niet genoeg om er dieper over na te denken dan dit, though, want er waren belangrijker dingen.
Dingen zoals zich voorstellen. Yay. ‘Ik ben Aubree. Aubree Kingston. Zeg maar Bree, dat doet iedereen.’ antwoordde ze schouderophalend. Iedereen behalve Nathan noemde haar Bree. Want meneer Collins moest haar zo nodig Kingston noemen.

Of het pijn deed. ‘Nee, niet echt. Het voelt wat apart, maar het is niet alsof mijn huid scheurt.’ De kieuwen openden zich slechts, lagen zelfs nu onder haar huid. Een ongeoefend oog zou het niet zien, een ongeoefende hand zou ze niet voelen, maar in vergelijking met andere mensen had Bree een bijna onzichtbare ribbeltjes van de achterkant van haar oor tot haar sleutelbeen lopen. Onder haar huid lagen de kieuwen, klaar voor gebruik. Het maakte haar onkwetsbaar en het was haar achilleshiel: een klap, een streling, een beet of een kus was zoveel intenser op haar hals dan waar ook op haar lichaam.
Maar het was niet alsof dat belangrijk was, right? De laatste keer dat iemand er misbruik van had gemaakt was het onbewust geweest en Bree was niet van plan om dat nog eens te laten gebeuren, dus zich er zorgen over maken had weinig zin. Zolang ze het aan niemand vertelde, was het gewoon een van haar domme kleine geheimen.

Ze grijnsde wat. Hij was direct, dat mocht ze wel. Het meisje was geen fan van mensen die om het punt heendraaiden, hoe vaak ze dat zelf ook deed. ‘Ik lees, een hoop. En ik ben captain van het voetbalteam. Voor veel meer is er in mijn leven geen tijd, vrees ik.’ Het feit dat ze af en toe feestjes bezocht georganiseerd door een stelletje dorks liet ze er vrolijk buiten, dat was niet iets wat iemand hoefde te weten. Daarbij, ze geloofde het zelf nog niet, dat ze een soort van vrienden had gemaakt na zestien jaar zonder gedaan te hebben.