Eenzaamheid, angst, verdriet. Die drie woorden, woorden die veel zouden betekenen, die zijn leven zouden beïnvloeden. Die zijn wereld zouden omgooien, zijn visie zouden veranderen, die hem in de staat zouden zetten zoals hij nu was. Het gebeurde allemaal toen Rhine en hij uiteen gingen, dat hij voor het eerst een leegte voelde in zijn hart, een leegte die hij nog eens zou gaan voelen. Maar dat wist hij nog niet, nee, hij was naïef genoeg om te denken dat er nog goede tijden zaten aan te komen met hem. De excursie met Miss Sugar, hij leerde een meisje kennen waar hij toen nog niet zo veel mee sprak, want toen besefte hij het nog niet, wat er komen zou. De toekomst was immers onzeker, dus hij liet deze open, had een geweldige tijd op die excursie. Het meisje zou hij weerzien, op een dag dat hij een picnic hield in het dorpje. Ze had honger en natuurlijk was hij zo vriendelijk genoeg om te delen, zo was hij immers, een karaktertrek die hij er automatisch had bijgekregen bij de geboorte; zijn vrijgevigheid. Er bloeide iets, ze kusten een paar weken later. Ze waren een koppel. Maar ze was weg en Zack wist niet naar waar. Zijn hart brak, voor de tweede keer, maar het blije masker kon hij niet ophouden, wat hij nog net kon bij dat kleine meisje dat hij had geholpen een paar nachten geleden.

Rimpels verschenen in het water, maakten het heldere water waar je je reflectie in zou zien normaal troebel. De jongen met het ravenzwarte haar draaide achtjes in het water met zijn wijsvinger. Op zijn buik lag hij aan de oever van het meer, afwezig voor zich uit starend met zijn helderblauwe ogen die wel licht leken te geven, ookal leken ze nogal dof. Maar ja, hoe zou je zelf zijn als je elke keer tegenslag had met werkelijk alles? Je zou net zoals deze jongen alle hoop verliezen en gewoon een soort van opgeven. Opgeven, geen moeite meer doen om nog te 'leven'. Zack had nog amper sociaal contact met anderen buiten de lessen waar hij met al zijn moeite een positief masker bleef ophouden. Alsof er niets aan de hand was, maar natuurlijk was deze jongen gebroken, maar alleen zou je het niet merken. Zack was eenzaam, maar zocht geen hulp. Nee dat wilde hij niet, hij wilde zijn problemen niet met een ander delen. De rede? Hij wilde mensen niet mee zijn put intrekken. Dat was iets wat hij nu echt niet wilde.

Het was goed weer, een goede keuze om naar buiten te gaan, een luchtje te scheppen en misschien gewoon wat afwezig denken bij het meer. Stiekem deed het Zack wel goed, na al die tijd binnen gezeten te hebben. Maar nog steeds haalde dit prachtige weer hem niet uit de put, misschien had hij echt wel iemand nodig om mee te praten? Misschien moest hij echt wel een persoon opzoeken die hij vertrouwde? Voor zover Zack wist had hij niet echt iemand, misschien één iemand, maar dat was zijn laatste noodoplossing. Met een zucht fluisterde hij haar naam; "Rhine..".