Zijn blauwe kijkers leken net te stralen vanaf het moment dat de planeet waar hij moest zijn in zicht kwam en voor een moment drukte hij zelf zijn gezicht tegen het kleine raampje om het beter te kunnen bekijken. Het was best een tijdje geleden dat hij nog een voet op die planeet gezet had en hij moest zeggen dat de zenuwen toch begonnen te komen. Niet alleen om het feit dat hij terug in een leslokaal zou moeten staan om zijn taken als stagiaire uit te voeren, maar ook omdat hij misschien bepaalde mensen terug zou zien. Eigenlijk was er een persoon in het bijzonder die hij aan de ene kant graag terug zou willen zien, maar aan de andere kant ook weer niet. Hij had namelijk tegen niemand gezegd dat hij wegging en was dan ook van de een op de andere moment gewoon vertrokken. Lorenzo wilde best geloven dat Elveria verschrikkelijk kwaad zou zijn als hij zijn hoofd terug in de school liet zien, als ze daar nog naar school ging tenminste. De kans dat ze van school was gestuurd, was nu niet bepaald uit te sluiten, maar ergens had hij het gevoel dat ze er nog altijd rondhing. Dit was de eerste keer dat hij zo zeker van iets was en dat zorgde er alleen maar voor dat het enthousiasme dat hij voelde alleen nog maar toenam. De gedachte aan het feit dat Elveria hem hoogstwaarschijnlijk een klap zou geven, dwong hij even naar de achtergrond en tevreden leunde hij wat naar achteren in zijn stoel. Nog even en zijn leven zou terug helemaal compleet zijn.

Nog geen halfuur later landde de shuttle met een doffe plof op het lanceringsplatform en toch wat zenuwachtiger dan hij verwacht had, stapte de jonge man uit. Meteen kneep hij zijn ogen even tot spleetjes toen de zon het nodig vond om recht in zijn gezicht te schijnen. Iets of wat geïrriteerd door het directe zonlicht hief Lorenzo zijn arm op om zijn ogen zo voor de zon af te schermen. Misschien had zijn laatste reisje naar Shadra er toch voor gezorgd dat hij iets gevoeliger was voor de zon dan vroeger, maar dat zou na een tijdje wel wegtrekken, toch? Wat onhandig viste de jonge man een pakje sigaretten en een aansteker uit zijn broekzak nadat hij zijn tas op de grond had gezet. Ja, hij was begonnen met roken. Het was eigenlijk begonnen als een probeersel, maar al snel was hij er een beetje verslaaft aan geraakt. Nadat hij er dan ook eentje had aangestoken en de rest terug in zijn zak had gepropt, begon hij richting het kasteel te lopen. Eerst zijn spullen op zijn kamer droppen en dan kon hij daarna gaan zoeken naar eventuele bekenden. Zich aanmelden bij zowel het schoolhoofd als de lerares verzorging van fabeldieren kon later nog altijd. Met die gedachte in zijn hoofd vervolgde Lorenzo zijn pad terwijl hij soms de sigaret even uit zijn mond haalde om de rook uit te blazen totdat er niet meer dan een kleine peuk van overbleef. Netjes gooide hij het ding in een van de vuilnisbakken die de school telde en wilde verder lopen toen er iemand zijn aandacht trok. Gewoon de manier waarop ze liep was voor hem al genoeg om haar te herkennen en met ene brede grijns op zijn gezicht bleef hij staan. “Elveria!” Zijn stem galmde over het terrein. Hij had werkelijk geen idee of ze hem gehoord had. Nja, als ze het niet gehoord had kon hij nog altijd haar kant oplopen om haar te begroeten.

Als er iets saai was vandaag. Dan was het wel de dag. Weekend. Al haar vrienden waren er op uit, en hadden haar niet mee genomen. Wat je vrienden kon noemen. Ze keek naar de grijze lucht terwijl ze op haar bed zat met een tekenblok voor zich. Eigenlijk diep van binnen was ze best alleen. Maar ze gooide die gedachte weer aan de kant en richtte zich weer op haar tekening. Het was een schets van een hoofd. Een jongens hoofd met mooie blonde haren, een lieve glimlach en die prachtige ogen. Het was zomaar gebeurd. Ze scheurde de tekening er uit, en gooide hem in een overvolle prullenbak. Ze moest hem uit haar hoofd zetten. Misschien zou een frisse lucht wel helpen. Ze pakte een tas om haar schetsboek, een paar potloden en een gum in te doen, deed haar zwarte jack aan en pakte haar telefoon. Ze plugde ze witter oortjes in de telefoon en ging naar een afspeellijst van muziek. Rustig liep ze het gebouw uit. Het was wat frisjes voor een zomerdag maar dat maakte Elveria niet uit. Haar haren waren langer geworden en haar gezicht was misschien wat vrouwelijker geworden, maar ze had nog steeds dezelfde, jongensachtige kledingstijl en het brutale karakter. Met haar handen in haar zakken liep ze rustig richting het grasveld. Een oortje had ze niet goed in gedaan en viel uit haar oor, wat haar niets uitmaakte. Er was haast niemand buiten, het leek alsof iedereen van de aardbodem verdwenen was en zij de enige was die was overgebleven. Ze bleef even staan om een liedje uit te kiezen toen ze een stem hoorde die haar naam riep. “Elveria!” En ze kende de stem maar al te goed. Ze rechtte haar hoofd en staarde met geschokte ogen voor zich uit. Toen draaide ze zich om en zag hem staan. Met koffers en al. Ze liet haar telefoon bijna vallen en stond als versteend. Daar stond hij! Stompzinnig glimlachend naar haar. Alsof er niets aan de hand was, alsof er nooit wat was gebeurd. Het was de jongen van de tekening. Lorenzo. Plotseling was hij er weer. En met een sigaret in zijn mond. Met grote passen en een gezicht waar niet op af te leiden was hoe ze zich voelde, beende ze op hem af. Ze stond voor hem stil, haalde de sigaret uit zijn mond en gooide die in het gras. Vervolgens keek ze hem aan en gaf hem een harde klap op zijn wang. Haar ogen waren gevuld met tranen. 'Waar in godsnaam ben JIJ geweest?!' Zei ze met een onvaste stem. Haar hand trilde en voelde aan de plek waar ze hem zojuist had geslagen. Haar hart wist niet wat ze moest voelen. Blijheid, of boosheid. 'Je bent veel te lang weg geweest.' Zei ze kwaad. Ze haalde haar hand weg van zijn gezicht en keek weg, onzeker van wat haar ogen zouden vertellen.

Langzaam begonnen de tranen over haar wangen te biggelen. Het liefst wilde ze niet huilen, maar ze kon het niet laten stoppen. Ze beet verwoed op haar onderlip en keek door haar waterige zicht naar de smeulende sigaret van Lorenzo die ze zojuist kwaad in het gras had gegooid. “oh” kwam er verdwaasd uit. Ze had net een tirade van woorden op hem los gelaten, hem geslagen en het enige wat hij kon zeggen was oh? De jongen begreep het niet. Hij begreep niet waarom ze nu huilde, waarom ze zo blij eigenlijk was dat hij weer terug was. Terug in haar leven.  “Hoezo ik ben veel te lang weggeweest? Is er iets gebeurd ofzo?” Hij klonk duidelijk bezorgd en hij probeerde haar aan te kijken maar ze bleef wegkijken. Er was helemaal niets gebeurd. Het enige wat ze er mee bedoelde was dat hij eigenlijk helemaal niet weg had mogen gaan. De klootzak.  “En ik ben overal en nergens geweest. Altijd naar een andere plaats en soms zelfs een andere planeet. Het is daardoor dat ik besloten heb om terug te komen en mijn opleiding om leraar te worden af te maken, alleen bij een ander onderwerp.” Zijn stem klonk zachtjes en na een korte aarzeling legde hij zijn hand op haar wang om er zo voor te zorgen dat ze hem aan moest kijken. Het liefst zou ze zijn hand weg willen slaan, maar ze deed het niet. Elveria keek hem aan met tranende ogen.  “Het spijt me echt dat ik ben weggegaan zonder iets te zeggen, maar ik ben gewoon nogal slecht in… afscheid nemen.” Hij wreef met zijn duim over haar wang. “Het spijt me.” fluisterde hij en hij keek haar smekend aan. Het waren gewoon zijn ogen, die om vergiffenis smeekte. Zonder een woord te zeggen sloeg ze haar armen om zijn hals en begroef haar hoofd in zijn nek. 'Je had helemaal niet weg moeten gaan, stommerd.' Zei ze terwijl de tranen steeds sneller begonnen te stromen. 'Je had me mee moeten nemen!' Ze keek hem aan, haar gezicht was helemaal rood van het huilen.

Snikkend begroef ze haar gezicht in zijn nek. Lorenzo wreef troostend over haar rug.   “Dat kon gewoon niet en dat weet je even goed als ik. Ik wilde dat je je studies afmaakt en iets doet met je leven in plaats van mee te gaan rondzwerven. Als jij er niet was geweest, kon het heel goed zijn dat ik niet eens teruggekomen was en mijn opleiding in Cassia voltooid had.” Hij leek moeite te hebben met praten, en hij ging met zijn hand door haar haren. 'Ik geef geen klote om die stomme studies van mij. Dat weet jij ook net zo goed als mij' Elveria was nou eenmaal niet het braafste meisje van de klas, en ze was liever weg van de lessen dan er in. Een koude wind die langs hen heen waaide, deed Elveria's haartjes overeind staan. Volgens mij had ze zich iets te koud aangekleed. “Heb je het niet koud? Anders mag je mijn jasje wel hebben.” Elveria maakte zich los van Lorenzo die bezig was zijn stoffen jasje uit te trekken. Ze snikte en schokschouderde nog even na maar de tranen waren zo goed als weg. Hij legde het jasje om haar schouders en het voelde aangenaam warm aan. Ze glimlachte zwakjes maar keek hem niet aan. Ze was te bang dat hij haar verdriet en wanhoop naar hem zou zien en ze wilde sterk blijven. Het stoere meisje zijn dat niets om niemand gaf. Maar dat imago had ze nu wel allang laten varen met dat huilen. Stomme trut die ze was. 'Bedankt,' klonk het zwakjes, maar ook niet heel erg vriendelijk. Ze pakte zijn hand vast, de hare was vrij koud, en loodste hem zonder iets te zeggen naar een bankje waar ze hem op duwde en waar ze naast hem ging zitten. 'En vertel me over je reis,' Ze wilde klinken alsof ze er interesse in had, maar eigenlijk kwam nu pas de echte woede naar boven dus het klonk meer boos dan dat het bedoeld was. Goeie start Elveria, goeie start.