Ze snoof de nachtlucht op. Hij was fris en koud en soms keken haar donkere, haast zwarte ogen hoe een sneeuwvlokje vanuit de hemel als een messias naar de aarde werd gestuurd om daar zachtjes neer te strijken op het witte kleed dat onder haar kistjes lag. Een aantal voetafdrukken werden achter haar weer langzaam weggezogen in de sneeuw tot er niets meer van over bleef. Elveria stond dicht bij een lantaarnpaal en ze keek hoe langzaam de druppels die vanmiddag nog ijspegels waren nu als tranen naar beneden drupten. De lichtgevende bollen huilden had ze altijd gedacht toen ze jong was. Ze zijn verdrietig dat het zo koud was voor haar en wilde haar warmen, maar ze zaten vast gevroren aan de grond en het enige wat ze konden doen was licht schenken en de duisternis tegenwerken. Ze zuchtte en zette een paar stappen verder, haar handen zaten zo diep mogelijk weg gezonken in haar jaszakken maar haar nek stond fier omhoog terwijl ze naar de lucht tuurde. Deze leek haast licht te geven door de weerkaatsing van de sneeuw. Er was weinig volk op straat maar dat maakte haar geen zak uit. Elveria was een avondmens, soms een nachtuil en was het liefst buiten in het donker. Op griezelige plaatsen of op kleine feestjes die tot diep in de nacht werden gehouden en zakte dan doodop terug in bed rond vier uur om er om zeven uur weer bijna dood uit te kruipen om aan de lessen deel te nemen, te eten, huiswerk te maken en vervolgens weer tot diep in de nacht te feesten of problemen op te zoeken. Ze had meer afstand gedaan van haar vriendin Enya die ondertussen weer een nieuwe vriend leek te hebben. Elveria was liever van de One-night stand en had liever niets vast. Ze keek hoe een ademwolk uit haar mond kwam en in de mistige nacht verdween. Misschien was het tijd om haar stijve, koude benen te strekken.

Zo had ze een tijdje rondgelopen en zat een beetje te tobben wat ze wilde gaan doen. Ze bewoog een beetje heen en weer door zichzelf naar voren te duwen en haar hielen te lichten zodat ze wat warmer bleef. Veel zin had ze nu niet in een feestje, ze was vermoeider dan ooit had ze het gevoel. Van ver weg klonken de hippe beats van de Jolly Jester wat betekende dat het al ver na elven was. Ze zuchtte en keek nog een keer naar de ramen waar de felgekleurde discolampen de glas-in-lood ramen spectaculairder maakten dan ooit. Maar toch draaide ze het de rug om en ging richting een donker plekje. Het kort. Het landhuis stond volgens mensenheugenis al eeuwen leeg en men zei ook dat het spookte. Maar de dagen dat Elveria daar dan was had ze totaal niets gemerkt. Ze had dan wat op de bank gelegen en naar de diamanten luster gestaard en heel af en toe een sigaretje op gestoken. Ze liep het pad op, er was duidelijk nog iemand voor haar geweest. Dat zag ze niet zo vaak, en ze zag duidelijk dat deze nog niet was teruggekeerd. Ze zag een schaduw door een gat in de muur kruipen en zij koos zelf een heel andere weg. Ze liep niet precies om maar ergens was een raam waar ze makkelijk door kon kruipen.
Zodra ze binnen was kwam ze zachtjes neer op het muffe tapijt en haar hand gleed naar haar been, waar ze duidelijk het koude handvat van een pistool voelde. Ze stond op en keek voor zich. Ze had zich al verraden door haar schaduw die duidelijk zichtbaar naar de volgende kamer gleed. Een jongen was verschenen. ‘’Goeieavond’’. Zei de jongen opgewekt. Ze trok een wenkbrauw op. het zal wel, dacht ze. 'Jij hetzelfde', Zei ze alleen en ze haalde haar hand van het pistool af. Hij leek niet iemand die zomaar haar zou uitmoorden.