Rose hoorde plots voetstappen, en ze kreeg wel wat angst. Ze hield haar gezicht op haar benen, en ze sloot daarna haar ogen weer. Even deed ze een oog open, en daarna weer ineens dicht. Ze keek niet op als er wat licht was, en ze hield haar ogen gesloten. Dan hoorde ze ineens een stem, en ze keek heel even op naar hem. Ze zweeg gewoon tegen hem, en ze voelde haar hart weer sneller slaan. ze sloot haar ogen weer, en ze rilde nog steeds van de kou.

Savador bleef Rose zwijgend aanstaren, afwachtend op haar reactie. Toen die niet kwam zuchtte hij diep en ritste zijn vest open. Hij trok het uit en legde het over Rose's schouders - het was misschien wat te groot, maar beter dan niets. Savador keek haar even met een peinzende blik aan; hij kreeg er vast spijt van dat hij dit deed, maar hij wilde veel doen om haar mee te kunnen krijgen naar Miss Madeline. Hij stond weer op en reikte zijn gewonde, maar vuurvrije hand uit. 'Kom,' zei hij zacht terwijl hij op Rose neerkeek. 'Je kunt je niet eeuwig in deze grot verstoppen.' Savador wachtte geduldig af tot ze haar hand in de zijne legde en met hem mee zou gaan.

Rose keek hem niet aan, en ze voelde dan plots zijn vest op haar schouders. Ze keek dan ook op nadat hij dat gedaan had, en ze luisterde niet veel later naar zijn woorden. Ze merkte dan plots dat hij zijn hand uitstak, en ze keek er dan ook naar. Ze nam zijn hand maar vast, en ze had echt veel spijt dat zijn hand verbrand was. Ze slikte heel even kort, en ze hoorde dan zijn laatste woorden. Ze stond met zijn hulp recht, en ze hield zijn vest op haar schouders. Haar ogen sloot ze heel even kort, en ze ging dan dichtbij hem staan. "Master Savador het spijt me dat ik wegliep." Zei Rose dan tegen hem, en ze omhelsde hem heel even. "Als u zin hebt kan ik het wel vertellen waarom ik daarnet tranen had." Zei ze dan niet veel later tegen hem, en ze hield hem voor even vast met nadeel dat ze weer rood zag.

Savador verbeet de pijn toen hij Rose met zijn gewonde hand overeind hielp en keek haar met zijn gelige ogen zwijgend aan terwijl hij haar haar excuses hoorde aanbieden. 'Ja, is al goed,' reageerde hij wat kortaf. Hij keek afkeurend op Rose neer toen ze hem omhelsde en duwde zich van haar af. Savador merkte dat hij zijn snauwerige houding aannam; hij zou hoe dan ook zijn gedachte niet veranderen en Rose nog altijd meenemen naar Miss Madeline. Ze had hem immers verwond, gezoend, omhelst en was van hem weggelopen. 'Vertel me het maar,' zei Savador toen hij haar verdere woorden hoorde. Hij wilde het graag horen, maar was niet van plan haar te troosten of medelijden te tonen.

Rose keek hem aan, en ze merkte dat ze weg geduwt werd. Ze keek dan weg, en ze schud haar hoofd dan ook heel even kort. Ze hoorde zijn woorden, en ze slikte heel even kort. Dan begon ze te denken hoe ze het hem zou vertellen, waarna ze hem dan in de ogen aankeek. Ze hoefde van niemand medelijden hebben, aangezien ze het verdriet om haar familie alleen wilde verwerken. "Uhm ok dan. Kent u de phoenixclan?" Vroeg ze dan eerst zacht, maar ze wachtte niet op een antwoord. "Ik ben de dochter van de phoenixclanleider, en we hebben allemaal een kenmerkteken van de phoenix. 10 jaar lang ging het goed met onze clan, en we deden dan ook veel trainingen om onze vuurmagie op peil te houden. Ook probeerden we onze woede en magie onder controle te houden. Het was mijn 10e verjaardag toen er plots mensen onze clan aanvielen, en mijn familie vocht dan ook tegen hen. Ik en mijn neef Gwydion waren inkopen gaan doen om mijn verjaardag te kunnen vieren, maar toen we thuis kwamen bij ons domein zagen we iedereen liggen op de grond. Mijn vader was zwaargewond, maar de anderen waren al dood. Mijn vader vertelde mijn neef dat hij voor mij moest zorgen, en natuurlijk huilde ik omdat mijn familie ineens werd vermoord. We hadden geen vijanden, maar toch bleek dat wel zo te zijn. We hadden nooit iets gedaan om mensen als onze vijand te maken, en we waren zelfs in samenwerking met de clans van de andere planeten. Deze waren ook geschrokken van het nieuws, en sindsdien heb ik afstand gehouden van de mensen en doe ik ook zo bot tegen iedereen. Alleen dat is niet mijn bedoeling, maar ik vertrouw niet snel iemand. Wat ik ook deed bij u was niet mijn bedoeling, maar ik heb lang met haat geleefd. En nu na de school zal ik mijn familie wreken samen met mijn neef, en de andere clans waar we nu nog mee samenwerken. Daarom zit ik hier op deze school om mijn krachten te versterken, maar ook om mijn woede vanbinnen te kunnen onder controle houden." Zei Rose dan tegen hem, en ze keek dan weg van hem. Ze draaide haar rug naar hem toe, en ze keek naar de grond. Daarna deed ze haar topje omhoog, en ze toonde het kenmerkteken van de phoenix. "Dit teken is al van toen we klein waren gebrand op de rug, en de phoenix die je waarschijnlijk gezien hebt is onze phoenix die al eeuwen bij onze familie hoort." Vervolgde ze dan haar verhaal, maar ze bleef met haar rug naar hem gericht waarna ze haar topje weer omlaag deed.

Savador luisterde aandachtig en wilde zijn licht verkleurde gezicht wegdraaien toen Rose haar topje omhoog deed. Maar hij zag het phoenix brandmerk op haar rug en kon zijn blik er niet van af scheuren. 'Zulke dingen gebeuren,' antwoordde hij. 'Je moet nooit verwachten dat je geen vijanden hebt op deze zeven planeten.' Savador liet de hand met de steekvlam wat nadenkend zakken. 'Nee,' vervolgde hij zacht, 'in deze hele wereld. Ik ben zowat al op de helft van mijn leven, en in heel mijn leven heb ik vaak genoeg slachtpartijen gezien of meegemaakt. Op slagvelden, maar ook op plaatsen waar massa's mensen zijn. Veilig ben je nooit; een aanval kan uit iedere hoek komen.' Savador spreidde zijn armen en keek met een serieuze blik op Rose neer. 'Daarom moet het hier wel veilig zijn als het om belang van de Academy gaat, zodat iedere leerling met een gerust hart kan leren en zich kan vorderen. Het is mijn plicht.' Savador streek wat haren uit zijn gezicht en staarde een tijdje zwijgend in de steekvlam op zijn handpalm voordat hij verderging. 'Je neef, hè... zit hij ook op een Academy?' vroeg hij terwijl hij zijn blik weer op Rose richtte.

Rose hoorde zijn woorden, en ze keek hem dan even aan. Ze wist niet meer wat zeggen, en ze keek dan weer naar de grond. "Maar waarom doen ze dan allemaal zo?" Vroeg ze aan hem, en ze draaide haar lichaam weer naar hem toe zodat ze hem in de ogen aankeek. Ze hoorde zijn andere woorden, en ze keek dan in het rond. Ze deed een stap dichter naar hem toe, en ze hield zijn vest even stevig vast. "Mijn neef zat in het ministerie." Zei Rose dan tegen hem, en ze keek nog in zijn ogen.

Savador streek een lok achter zijn oor en hoorde Rose's vraag. 'Omdat mensen snakken naar macht,' antwoordde hij met ontblote tanden. 'Het zit er ingestampt bij iedere Magican. Macht is belangrijk - als je geen macht hebt, ook niet een klein beetje maar, dan heb je geen plaats op de wereld.' Savador zag dat Rose zich weer naar hem toedraaide en ging verder: 'Je ziet het hier ook op de Academy; als je niet voor jezelf opkomt, wordt je een buitenbeentje.' Rose zette een stap dichterbij, en even had hij de neiging haar neer te slaan als ze té dicht bij kwam. Die neiging verdween echter snel toen hij haar uithoorde over haar neef. 'Het ministerie..,' herhaalde Savador langzaam, 'ik hoop echter wel dat je neef zijn bezweringen en spreuken heeft geleerd van goede leraren op een goede Academy.' Hij keek Rose aan en hoorde buiten de grot geruis van bomen.

Rose keek hem aan, en ze luisterde naar zijn woorden. Ze bleef op een klein afstandje staan, en ze deed haar topje weer goed. Ze merkte dat hij het niet wilde dat ze dichter kwam, en ze deed dan maar een stapje naar achteren. Ze zucht heel even diep, waarna ze dan even kort nadacht. "Hij is een goede magician, en hij kent elke kracht die er is. Maar vuur is zijn grootste passie, en hij is er echt heel goed in." Zei Rose dan tegen hem, en ze rekt zich heel even uit waardoor haar topje weer omhoog kroop. Ze had het niet echt door, aangezien ze hem in de ogen aankeek. Zijzelf hoorde niet dat er wat buiten was, en ze keek dan naar zijn vest. "Uhm sorry dat ik van je wegliep." Zei ze dan nog tegen hem, en ze hield zijn vest weer vast. "Wat gaat u eigenlijk doen als ik bevoorbeeld gevoelens voor u zou hebben? Dit is gewoon een vraag hoor." Vroeg Rose dan zacht aan hem, en ze keek even naar haar voeten.

Savador keek met een verwrongen grimas van Rose weg toen ze zich uitrekte en haar topje omhoog kroop; hij voelde zich altijd ongemakkelijk als zoiets gebeurde wanneer hij vrouwelijk gezelschap had. 'Ja, ik hoop maar dat je neef er zo goed in is zoals je zegt,' zei Savador nuchter terwijl hij Rose weer met een nijdige blik aankeek. 'Je zult immers alles op alles moeten zetten als je zo graag je familie wilt wreken.' Savador liep richting de uitgang van de grot en liet zich leiden door het licht van de steekvlam. 'In het vervolg loop jij niet meer van me weg,' schalde zijn stem door de grot terwijl hij doorliep. 'Of ik zal een kleine bezwering moeten uitspreken waardoor je in een diepe slaap valt.' Savador stopte en draaide zich om om naar Rose te kijken, die een heel eind verderop stond.

"Wat gaat u eigenlijk doen als ik bevoorbeeld gevoelens voor u zou hebben? Dit is gewoon een vraag hoor." Herhaalde Rose dan zacht aan hem, en ze keek even naar haar voeten. Dan merkte ze dat hij al naar de uitgang liep, en ze deed dan onverwachts een beweging met haar handen. Daardoor was zijn broek gezakt, en ze stapt dan naar voren met zijn vest om haar schouders. Ze liet niet merken dat zij dat gedaan had, en ze keek hem dan met een zucht aan. Ze keek heel even naar zijn kont, maar al vlug weer naar voren. Ze merkte nu pas dat haar topje omhoog was gekropen, en ze deed dat dan vlug nog omlaag.

Savador hield zijn broek stevig vast met zijn gewonde hand. Wat zojuist gebeurd was drong niet echt tot hem door. Met een knalrood gezicht draaide hij zich naar Rose toe. 'Gevoelens?' herhaalde hij wat stotterend. Hij knoopte zijn broek vast en keek haar met vernauwde ogen aan. 'Dacht ik het niet,' zei Savador grimmig terwijl hij zich weer op de uitgang van de grot richtte; het was nog een klein stuk lopen voor ze weer buiten stonden. Maar hij bleef staan en wierp een blik op de maan. 'Daar kan ik niets tegen doen, dus doe ik er ook niets aan. Al vraag ik me wel af wat er zo interessant is aan mij waarbij je hart sneller gaat kloppen, sinds ik al vaak gehoord heb dat ik niet de meest geliefde leraar ben.' Savador zweeg even en luisterde naar het wakkerende geluid van de steekvlam. 'Daarbij ben ik ook de jongste niet meer,' voegde hij er zacht aan toe.

Rose merkte dan zijn knalrood gezicht op, en ze keek hem even aan. Ze zucht heel even diep, en ze keek dan in het rond. Ze liep achter hem dan naar buiten, en ze hoorde dan zijn woorden. "U ziet er toch niet oud uit?" Zei Rose dan tegen hem, en ze keek wat naar de bomen. "Trouwens mij werd altijd vertelt dat leeftijd geen rol speelt in de liefde, en als 18jarige maakt dat niet uit want ik ben meerderjagerig." Zei ze dan zachter tegen hem, en ze liep al wat naar voren. Ze was de koude nu al een beetje gewend, en ze hield nog wel zijn vest op haar schouders.

Savador rilde even van de kou toen hij naar buiten liep en een briesje in zijn gezicht voelde slaan. Alleen een dunne coltrui was niet genoeg om zich te beschermen tegen de kou, maar hij liet Rose zijn vest dragen. 'Ja,' zei Savador loom toen hij Rose's uitleg hoorde. Hij grijnsde even; hij zag er dus niet oud uit? Zulke complimenten hoorde hij niet vaak. 'Maar een liefdesverhouding tussen een leraar en een leerling is tegen de regels,' voegde hij er aan toe terwijl hij de steekvlam op zijn handpalm liet doven. 'Tevens heb ik liefde niet eerder gevoelt en weet ik de fijne kneepjes er niet van.' Dat laatste zei hij heel zacht, bijna te zacht om te verstaan te kunnen worden. Savador keek Rose aan, en fronste even; waarom vertelde hij dit aan een leerling? Die liet hij haast nooit met zijn persoonlijke zaken bemoeien.

Rose keek hem aan, en ze merkte dat hij wat rilde. Ze keek naar zijn vest, en ze keek dan weer naar hem. "Nou men zal er niet achter kunnen komen als het geheim is." Zei ze dan tegen hem, en ze wist nu echt niet meer wat ze moest doen. Ze dacht aan Selavin voor kort, en ze schud haar hoofd heel even. Dan hoorde ze zijn andere woorden, en ze keek hem weer even aan. "Uhm ik ben zelf ook nog nooit verliefd geweest hoor, en ik weet amper wat ik moet doen in een relatie." Zei ze dan zacht tegen hem, en ze liep dan al rustig verder.

Savador beet op zijn tong terwijl hij door het kille licht van de maan werd verlicht, die nu haar hoogste punt had bereikt. 'Ik ben niet van plan mijn baan te verliezen!' antwoordde hij aangebrand. Vanuit zijn ooghoeken keek hij Rose even aan. 'Ik heb geen interesse met Miss Madeline in aanvaring te komen omwille van jou. Stel je voor dat het wordt ontdekt!' Hoe boos hij ook mocht wezen, toch vond hij dit bijzonder. Nooit eerder had een vrouw interesse voor hem getoond, en nu - op zijn vijftigste - was het moment dan eindelijk daar. Savador wist ook niet wat hij moest doen; ermee verdergaan? Dit was immers de eerste, en misschien ook de allerlaatste keer in zijn leven dat zoiets gebeurde. Maar Rose is en bleef een leerlinge van hem, en daarbij behoorde ze ook nog bij de irritante kinderen hier op de Academy. In een stug tempo liep Savador door - hierover praten was goed, maar het maakte hem wel erg verward.

Rose liep gewoon door, en ze had zijn woorden gehoord. Ze zucht heel even diep, en ze keek kort naar de maan. Ze hoorde wat gekrijs van een vogel, en ze keek dan om haar heen. Ze vond het vreemd dat de phoenix niet naar huis gegaan was, maar ze liet het gewoon zo. Dan keek ze naar de leraar, en ze volgde hem met haar blik. "Meneer het is die kant op." Zei Rose dan tegen hem, en ze wees dan in de richting. Deze weg had de phoenix haar getoond, en ze keek naar de hemel.

Savador zweeg en merkte dat Rose geen reactie terughad. Hij hoopte maar dat hij haar niet gekwetst had. Hij keek op toen hij ook het gekrijs hoorde, en zag de phoenix die volgens Rose bij haar familie hoorde. Hij hoorde Rose en volgde haar wijzende vinger in een andere richting. 'Als je maar geen omweggetjes denkt te kunnen maken,' antwoordde Savador wat verbeten, maar zijn woorden gingen verloren in een kille bries. Hij liep met haar die richting in en zweeg.

Rose keek hem aan, en ze legt haar handen achter de rug. "Dat zal niet ontdekt worden dat je een relatie hebt met een leerling." Zei ze dan nog vlug, en ze liep dan al in de juiste richting. "Toevallig weet de phoenix wel de weg, en maak je nou eens geen zorgen." Zei ze dan tegen hem, en ze keek even naast haar.

Savador wierp Rose een geïrriteerde blik toe. 'Doe niet zo stom!' baste hij. 'Hoe weet je dat nu zo zeker? En hoe denk je ermee om te kunnen gaan als je in mijn lessen zit?' Een diepe frons verscheen tussen zijn ogen, en hij negeerde haar laatste zin. 'En zelfs als we een relatie hadden,' ging hij nors verder, 'zou je niet lang van me kunnen genieten. Jij hebt nog een heel leven voor je, en ik verlaat ongetwijfeld over een twintigtal jaren of meer deze wereld al.' Savador keek Rose niet aan terwijl hij liep. Hij hield zijn blik strak op het pad voor hen gericht en rilde af en toe van de kou. Hij begreep maar niet waarom Rose iets in hem zag.

Rose keek hem aan, en ze zucht dan ook heel even. "Ten eerste ik ga niet anders doen in je les, aangezien mijn studies ook voor gaan." Zei Rose dan tegen hem, en ze bekeek hem dan heel even kort. Ze liep acher hem, en ze keek om haar heen. Daarna keek ze zelf ook voor zich, en ze nam zijn vest van haar schouders. Ze had namelijk gemerkt dat hij weer rilde, en ze liep naar hem toe. Ze deed de vest om zijn schouders, en ze liep hem dan gewoon voorbij. Alweer slaakt ze een diepe zucht, en ze keek recht voor haar zonder nog om te kijken naar hem.

'Dat zeg je nu,' reageerde Savador snauwerig. 'Wacht maar tot de liefde echt opzwelt. Dan wil ik weleens zien of je nog steeds diezelfde gedachte hebt.' Hij draaide zich niet om om Rose aan te kijken terwijl hij tegen haar praatte. Hij voelde iets op zijn schouders en zag dat Rose hem voorbij liep. Meteen kreeg Savador het een stuk warmer nu hij zijn vest weer terughad; het was nog warm door Rose's lichaamstemperatuur. Hij deed zijn vest aan en versnelde zijn tempo om haar bij te kunnen houden. 'Ik weet niks van liefde, maar ik heb al vaak genoeg gehoord dat het de overhand neemt,' vervolgde hij grommend. Savador wierp een ongure blik op Rose en ritste zijn vest dicht.

Rose liep gewoon door, en ze keek dan naar haar handen. Ze moest oppassen nu, aangezien haar handen ineens konden branden. Maargoed dat was dan ook vaak zo, en ze wist niet waarom dat was. Ze hoorde de woorden van hem, en ze keek even om naar hem. "Dan zal je dat wel merken." Zei ze tegen hem, en ze liep gewoon door. Ze merkte dan dat hij haar probeerde bij te houden, en ze luisterde naar zijn woorden. Ze keek hem niet aan, en ze voelde haar handen warm worden. "Imfelis Dragonis Filleth." Mompelde ze dan onhoorbaar voor hem, en ze voelde haar handen weer normaal worden van temperatuur.

Savador knarsetandde toen Rose gewoon doorliep en hem een kort antwoord gaf. 'Hoezo zal ik dat dan wel merken?' vroeg hij op een argwanende toon. 'En spreek me aan met 'u'!' Hij bleef Rose woedend aanstaren terwijl hij op haar antwoord wachtte, maar ze leek te zwijgen en liep door. Savador hoorde niet dat ze een spreuk uitsprak en gromde geïrriteerd. 'Geef antwoord als ik iets vraag!'

Rose keek om naar hem, en ze zucht heel even diep. "U zal wel zien of ik die gedachte nog behoud." Zei Rose dan tegen hem, en ze stond dan stil. Ze draaide zich dan ineens om, en ze keek hem aan. "U hoeft zo niet te doen tegen mij, ik was daarnet even een spreuk aan het zeggen voor iets ergs te voorkomen, en daarom antwoorde ik niet direct." Zei ze dan tegen hem, en ze liep dan weer gewoon verder.