my dreams don't comfort me

Rustig gleden haar vingers over de toetsen van de piano. Het klassieke 'Für Elise' weerklonk in het lege muzieklokaal. Ergens vroeg ze zich af of ze hier wel mocht zijn buiten de lessen om, maar dan dacht ze aan haar familie fortuin en wist ze dat ze geen zorgen hoefde te maken. Ja, zo oppervlakkig konden mensen zijn. Seira had al sinds zeer jonge leeftijd door hoe makkelijk te gebruiken de macht was die met haar familie-naam kwam. Het enige wat ze er in principe voor hoefde te doen was perfect zijn. Een Ravin zijn. Ze kon de eerste lessen geen eens meer herinneren. Muziek-lessen, geschiedenis-lessen, magie-lessen, etiquette-lessen. Er was geen onderdeel waar een Ravin niet in uit blinkte. En Seira, wiens enige natuurlijke talent haar vuur-magie was, was vaak tot diep in de nacht blijven oefenen totdat ze een bepaald onderdeel kende. Nee, haar perfectie was haar niet aan komen waaien. Maar dat mocht niemand weten. Liet mensen maar in de illusie dat ze zo geboren was. Dat er geen enkel talent was dat ze niet bezat. En zolang mensen gewoon geloofde dat ze enkel en alleen een vuur-magiër was, zou dat geen enkel probleem zijn.

“Merde!” De vloek was eruit voordat ze erg in had. Wat haar veel meer irriteerde was de reden achter de vloek. In de laatste draaiingen van het nummer had ze een noot verkeerd gespeeld. Wellicht was het niemand op gevallen, maar het zwartharige meisje vervloekte zichzelf er om. Hoe vaak had ze dit nummer wel niet gespeeld? Waarom, in godsnaam, struikelde ze dan nu over het laatste stukje? Geïrriteerd drukte ze haar lippen op elkaar. Die klassieke stukken waren ook gewoon ontzettend vermoeiend, maar dat was alles wat er van haar verlangd werd te spelen. Niet de hedendaagse pop-muziek haar aantrok. Nee, dank je, ze wilde wel wat meer klasse dan een meisje dat met een veel te korte jurk met haar kont naar de tv stond te schudden. Haar aandacht werd naar een ander muziek-genre getrokken. Een genre dat ze liever voor zichzelf hield. Maar nu ze hier alleen in het lokaal zat, zag ze niet waarom ze het niet kon spelen. Haar in zwarte handschoenen gestoken vingers lagen nog steeds op de toetsen van de piano. Even veegde ze een zwarte krul die naar voren was gevallen achter haar schouder voordat ze begon met spelen. Zo zonder de drums, gitaar en viool was het nummer bijna klassiek. Het klonk niet zo heftig als het originele nummer was, maar het meisje vond het nog steeds dezelfde magie hebben. Ze ging zelfs zo op in de muziek, dat ze zonder dat ze het zelf in de gaten had haar mond open deed en mee zong. Haar stem was niet perfect om zangeres te worden, maar dankzij ontelbare zanglessen kon je het zeker ook niet vals noemen. Natuurlijk niet. Zingen werd als een natuurlijk talent gezien, een talent dat elk perfect meisje onder de knie moest hebben en hoewel haar zachte stem er dus niet ideaal voor was, was het niet onprettig om naar te luisteren.
“I hate feeling like this. I'm so tired of trying to fight this. I'm asleep and all I dream of is waking to you. Tell me that you will listen.”

het nummer dat ze speelt
//voel je vrij om te reageren *puppy eyes*

Alois zat rustig van een afstandje mee te luisteren.zachtjes zat hij mee te neurien.de klanken die de piano maakte gingen door hem heen.de klanken raakte hem heel erg.hij had piano les gekregen van claude zijn butler.zachtjes pakte hij zijn keybord en begon er zachtjes zijn eigen liedje te spelen die hij op de begrafenis van zijn kleine broerjte gespeeld had.tranen liepen over zich heen.hij werd meegleurd door de klanken.zijn gevoel voor muziek was weer gekomen.zachtjes begong hij te zingen.The full moon slightly chipped
That's so me .So please .Save me and hold me tight .Just make me all right .Under the dark clouds .Wingless swans in my soul .From the fortress, a pessimist

My howl in the night, To the isolated star .Don't drive me crazy .Everything seems too far .The sky so deep .Spread endlessly .How on earth can I get to the strawberry field?

The full moon slightly chipped .Uncertain .Oh please .Save me and let me smile .Just make me all right .Over the bed of trees .My heart spins around

My howl in the dawn .To the isolated star .I dare to forgive you. Everything seems too far.But care for me tenderly. How on earth can I get to the strawberry field?
hij zong wel zachtjes zodat bijna niemand het kon horen.

liedje dat alois speelde en zon https://www.youtube.com/watch?v=GrIjU_onBMo

Ze was al bijna aan het einde van het nummer, toen ze de klanken van een keyboard herkende. Ze had zichzelf altijd ver weg van die elektrische troep gehouden, ze hield niet van de mechanische klank die een keyboard met zich mee bracht. Gaf haar maar een echte piano, die zowel warm als sierlijk tegelijk kon klinken. Terwijl ze haar eigen nummer afspeelde, ze moest altijd alles af maken waar ze mee begonnen was – een lichte dwangneurose misschien, fronste ze haar wenkbrauwen. Op dit moment irriteerde twee dingen haar. Ten eerste dat iemand het lef, en de onbeleefdheid, had om dwars door haar nummer te gaan spelen en ten tweede dat ze het nummer niet kon plaatsen. Ze verwachtte, nee eiste, van zichzelf dat ze elk nummer op z'n minst zou moeten herkennen. Het nummer wat ze nu hoorde liet geen eens een belletje rinkelen en dat irriteerde haar mateloos. Toen ze eenmaal klaar was met spelen, stond ze op en liep naar waar het andere gespeel vandaan kwam. Haar rode ogen vonden een blonde jongen die ze ergens vaag herkende. Hoorde hij ook niet tot de adel? Het meisje kneep even met haar ogen terwijl ze naar een naam zocht. Ze wist dat ze het zou moeten weten. De adel kende elkaar immers allemaal. Dus hoe heette dat joch ook al weer? Allen? Nee. Alure? Nee.. Ze bracht haar hand onder haar kin en keek nog steeds tegen de rug van het jongen aan. Alois. Dat was het.
“Welk nummer speel je?” Ze had haar hand weer naar beneden laten vallen en stond er als perfect bij. Rechte rug, kin om hoog – maar niet te ver, en haar handen achter haar rug in elkaar gevouwen. Haar stem had zoet geklonken, vriendelijk, maar een lichte irritatie had ze niet kunnen verbergen. Waarom kende ze dat nummer nou niet?

alois glimlachte naar het meisje.ik speel het lied The Slightly Chipped Full Moon maar ik kan ook wel een vrolijke lied gaan spelen want me broertje is terug alleen niet zo als hij was.hij keek treurig.hij had verwacht dat zijn broertje het zelfde zou zijn maar zijn broertje leek net een ander persoon.hij stopte met spelen.hij stond op en maakte een buiging.Earl Seira rose is het niet?u kunt erg mooi spelen. hij stond weer recht over eind.hij glimlachte klein.hij was erg beleefd voor een jongen maar dat had hij van claude geleerd.hij zuchte.hij ging weer achter zijn keybord en speelde nu een ander liedje.hij glimlachte.die was het begin liedje van zijn leven.minstens zo noemde hij het.

https://www.youtube.com/watch?v=oVZoQfHySs0

Luka kwam binnen en zag alois zijn lieveling liedje spelen.zachtjes was hij in een hoekje gaan zitten.daarna merkte hij dat alois begin liedje van alois en zichzelf speelde.hij glimlachte en pakte zijn viool en speelde het liedje mee.volgens hem klonk het heel mooi ook al was het de eerste keer dat hij viool speeld kon hij het al erg goed.hij glimlachte en ging naast alois staan terwijl hij verder speelde.Grote broer is dit goed?hij vroeg het wat onzeker maar glimlachte wel.

Toen de jongen haar een glimlach schonk, wist ze dat ze over tenminste een ding gelijk had gehad. Hij was Alois. Earl Alois Trancy: geen adel van bloed, maar opeens verschenen in de adelfamilies. Sowieso was hij maar een 'Earl', zolang hij geen 'Duke' was of op z'n minst 'Marquis' was hij minderwaardig aan haar, als je het aan haar vroeg tenminste. En alsnog werd er van haar verwacht dat ze vriendelijk glimlachte, beleefd bleef en helemaal volgens de etiquette praatte. Ze wilde niet weten hoe zeer ze vader zou teleur stellen als hij hoorde dat ze iemand van de adelstand had af gekat. En hem teleur stellen stond gelijk aan zichzelf teleur stellen: een ondragelijke last. Dus bleef haar rug recht en haar ogen vriendelijk. Vriendelijk terwijl ze zichzelf het liefste zo snel mogelijk wilde omdraaien en weg maken. Haar eigen muziek weer spelen, haar verboden -heerlijke- muziek. Maar dat deed ze dus niet, ze had geen andere keuze.
'Ik speel het lied The Slightly Chipped Full Moon, maar ik kan ook wel een vrolijke lied gaan spelen want me broertje is terug alleen niet zo als hij was.' Ah, antwoord op haar vraag en overbodige informatie. En toch bleef die glimlach op haar perfecte gezichtje liggen. Alles om vader tevreden te houden. “Het is zeker een zeer fijn gevoel dat hij terug is bij uw zijde.” Ze knikte hem vriendelijk toe en wist zelf een bezorgde blik op haar gezicht te toveren toen ze zijn verdrietige ogen opmerkte. Dat elk spoortje van vriendelijk verdween onmiddellijk toen hij voor haar boog en haar aansprak. “Dat is Duchess Seira Rose voor jou.” De valse woorden waren er uitgeglipt voordat ze erg in had en ze kon zichzelf van binnen wel vervloeken. Dat was niet perfect, totaal niet perfect en de jongen behoorde nog wel tot haar rangen. Hij was geen normale burger, ze kon het niet maken om zich onbeleefd of koud tegenover hem te gedragen. Gelijk herstelde ze zich en glimlachte verontschuldigend. “Sorry,” sprak terwijl ze neer daalde op één van de stoelen die zich in de ruimte bevond, “ik wilde niet onbeleefd zijn. Ik heb de laatste tijd weinig slaap gehad.” En toen ze die zoete glimlach op haar gezicht behield, hoopte ze maar één ding van binnen: maak er alsjeblieft geen punt van.
Rustig bleef ze zitten en luisterde naar het gespeel van de jongen. Dat was wel het minste wat ze nu kon doen. Haar handen lagen in haar schoot en haar rode ogen waren op hem gericht totdat er een nieuw persoon de ruimte betrad. Hij begon ook te spelen en hoewel Seira minuscule foutjes opmerkte, moest ze eerlijk toegeven dat hij erg goed was. Zeker voor zijn leeftijd. Even werd haar blik koud. Natuurlijk talent, ze had er nooit tegen gekund. Maar ze drong die koude blik weer naar achteren, een tweede fout kon ze zich niet permitteren. Net toen ze zich afvroeg wie dat kleine jochie was, hoorde zijn vraag. Oh, dat was dus de jongste telg van de Trancy-familie. Goed om te weten.

alois keek naar luka.ja,dit is goed luka.hij glimlachte naar hem.zijn kleine broertje had al talent vanaf zijn 3de.hij stopte met spelen en keek naar Gravin Seira.Luka...je weet dat ik nu een graaf ben...ik moet je voor stellen aan een bijzondere gravin.hij keek naar luka.Die dame die daar zit is Duchess Seira Rose.Zo moet je haar ook aan spreken.ze is van adel dus je doet keurig tegen haar. hij glimlachte.hij wist dat luka alleen begrijpelijk zou knikken dus ging hij niet verder met praten.hij pakte het een ander stuk uit zijn tas genaamt fure elise van beethoven.hij legde het op de houder en begon het zachtjes te spelen.de noten galmde door de ruimte.

PROFILE MAGICIAN

» still dont know how
» Distant dreams
» dreams & disasters
» Dark Dreams ║ Elliot
» Drown all Dreams ║ Luna

my dreams don't comfort me

my dreams don't comfort me

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen