Skateboard onder zijn voeten, want lopen duurde te lang. Hij moest er snel zijn. Al was hij er een uur te vroeg, hij zou wachten. Al zou ze morgen komen. Ze kwam. Daar had hij zolang op gewacht! Eerst had ze bij Aesa gezeten en nu was ze eindelijk een tijdje bij hen geweest. Om eerlijk te zijn had hij haar de eerste tijd niet zoveel naar buiten willen laten gaan, want je wist nooit wat Aesa ging doen. Hij zag haar nog best vrij breken uit de kliniek, om eerlijk te zijn. Met die vrouw wist je echt nooit. Akiko had het netjes volgehouden en naar hen geluisterd, ze had zelfs vandaag nette kleding aangetrokken had hij gehoord. Arme Akiko, zelf hield hij ook niet heel erg van nette kleding. Hij had wel één outfit, maar daar bleef het dan ook bij.
Nu reed hij op hoge snelheid langs allerlei mensen om zo snel mogelijk bij de shuttles te zijn en haar te knuffelen en mee te slepen. Hij had haar zo ontzettend gemist! En al was zijn beschermendheid niet echt eerlijk naar het meisje toe, hij had het zelf nauwelijks door. Wilde die schuld rechtzetten die hij gemaakt had in de vijf jaar dat ze verwaarloosd was, nee, erger nog.
Hiroto zou daar zelf wel komen, dat had hij met zijn leeftijdsgenootje en stiefbroer afgesproken. Wie wist waar de jongen uit zou hangen? Hij wilde sowieso op tijd zijn vandaag dus Hiroto moest zelf maar komen. Dat kon hij toch wel? Ja, tuurlijk. Hiroto was een aardige gast, Jason kon het prima met hem vinden. Hij maakte dan ook niet snel vijanden. Met een soepele beweging flipte hij zijn board omhoog zodat hij tot stilstand was gekomen en kon staan wachten bij de shuttle. Het zou toch niet lang meer duren.
Zijn arm hing over de leuning van het bankje, zijn board rolde heen en weer onder zijn voet. Het duurde lang. Hé. Stipje in de verte. Kwam snel dichterbij. Tijd voor een sneakattack. Niet veel later stopte de shuttle, liep langzaam leeg. Uiteindelijk kwam dat bekende hoofdje tevoorschijn, die witte muts en ongetwijfeld die koptelefoon die hij nu niet kon zien. Had ze hem al gezien? Hij liet zijn skateboard voor wat het was, zou hij later wel weer pakken, en haastte zich naar haar toe. 'KIKOOO!' Met een ontzettend blij gezicht sloeg hij zijn armen om haar heen, gaf haar een knuffel. Hoe goed hij Hiro ook had leren kennen en hoeveel die ook als een broer voelde, niemand zou haar kunnen vervangen. Zijn eigen zusje. 'Goede reis gehad? Hiro is er nog niet, maar die komt zo wel. Wat heeft pa je toegetakeld, trouwens,' lachte hij. Toegetakeld, dat jurkje. Het stond leuk, daar niet van, maar het was gewoon niets voor Kiko. Ze was niet zo'n meisjes meisje, ging zelfs mee om te kijken naar het skaten. 'Ik weet zeker dat je het hier hartstikke leuk gaat vinden!' Hij gebaarde even naar de tas om zijn middel, had zijn schooltas niet eens gedumpt. 'Trouwens, heb je honger? Of dorst? Ik heb wat dingen mee.' Overbezorgde kant enter. Hij deed het niet expres, hij gaf gewoon teveel om haar. Uiteindelijk liet hij haar los, grijnsde naar haar. 'We zitten trouwens op ongeveer dezelfde etage,' vertelde hij er nog bij. Er was dan ook zoveel te vertellen.