Terwijl Yazz zijn blauwe haar met een paar lokken geel erin probeerde te modelleren, sleurde hij zijn koffer achter zich aan. Zoals veel pas gearriveerde mensen wist hij niet waar hij naartoe moest. Alles leek hier zo op elkaar en de gang leek eindeloos lang. Zijn blik bleef even hangen bij iemand die daar verderop stond, maar die leek zich niet te bekommeren om iemand zoals hem. Hij haalde zijn schouders op en liep ondertussen gewoon door. Hij had een hand in zijn broekzak gestoken en met de ander probeerde hij zijn koffer vooruit te slepen, terwijl hij zijn lichtblauwe ogen de omgeving liet verkennen. Zijn blik bleef even hangen bij een man met lang, zwart haar, maar algauw liep hij gewoon door. Hij had niet echt zin om met iemand te praten. Niet dat hij niet sociaal was, maar hij hield er niet van om midden in zijn zoektocht gestoord te worden. Dan moest hij praten en zoeken tegelijk. Dat kon hij niet zo heel goed. Hij had al moeite om zijn eigen magie onder controle te houden. Hij had Shadraanse krachten, maar ook Raziaanse krachten. Hij moest die nog leren te combineren en het ging hem niet altijd even goed af. Hij grijnsde even flauw naar iemand die hem aandachtig aankeek, maar liep alweer gauw door. Hij wou niet de aandacht naar zich toetrekken. Misschien was hij gewoon de jongste op zijn eigen zaal. Hij ging naar de Raziaanse zaal. Daar vonden ze het misschien niet zo erg als hij de boel eens opwarmde. En dan had hij het niet over zijn krachten. Hij grijnsde even. Eigenlijk was hij best nog kwajongensachtig. Misschien was dat ook de reden waarom hij naar Starshine gestuurd werd. Nou ja, wat de reden ook was, hij ging zijn ouders in elk geval niet missen. Ze konden ten eerste toch niet van elkaar afblijven en dat irriteerde hem mateloos. Ten tweede werd hij altijd in elkaar getrapt door zijn stiefvader. Waar zijn echte vader uithing? Het zou hem een worst wezen. Hij had geen zin om iemand te gaan zoeken die zich nooit maar dan ook echt nooit met zijn jeugd bemoeid had. Hij was geen slechte jongen, hij wou alleen geen contact met zijn vader. Zijn moeder accepteerde dat en zijn stiefvader haalde daar alleen maar zijn voordeel uit door de jongen af en toe flink in elkaar te slaan als die zijn best deed. Hij deed het altijd als zijn moeder weg was. Dat zou nog wat worden, mocht zijn moeder sterven. Dan ging hij nooit meer weg van Starshine. Hij zuchtte even en opende een deur, waarna hij zijn koffer op een bed smeet en wegliep. Hij zou straks wel zijn koffer uitpakken, nu gaan chillen in de aula. Hij liep dus een paar trappen af. Hij stak nu twee handen in zijn spijkerbroek. Hij had daarover een zwarte trui met capuchon aan. Zijn haren zaten in een piekerige staat overeind. Hij keek ondertussen goed naar links en naar rechts, om in het oog te houden of er zeker niet iemand op hem afkwam om hem vragen te stellen. Toen dit niet het geval bleek te zijn, liep hij naar een leegstaand tafeltje en plofte daar neer, waarna hij even over zijn gezicht wreef en afwachtte.

-Iedereen welkom. ;D-

Lawliet had interesse in de grote zaal die aangeduid werd op de kaart die hij zonet in zijn handen had gepropt gekregen. Zonder enig woord van dank opende hij ze en liep hij naar de meest interessantste kamer en belandde hij in de grote zaal. Hij ging op de zitbank staan en hurkte neer. Natuurlijk trok hij het meeste aandacht van allemaal en Lawliet staarde ze allemaal een per een aan zoals zij naar hem keken. Meteen draaiden ze zich weg en draaide hij zich om. Hij keek even naar de jongen over hem en begon dan met een lepeltje dat hij uit zijn zak had gefrutseld, en marshmallows een torentje op de lepel te bouwen. Eenmaal er een vijftal zorgvuldig opgestapeld en in balans kon houden, stak hij ze allemaal in zijn mond en kauwde erop zodat de heerlijke zoetigheid zijn mond vulde. Hij grijnsde eventjes van de heerlijkheid van het snoepgoed. Hij besloot dan de rest van de zak in zijn mond te steken telkens hij het goed had doorgeslikt. Hij zag er enorm mager uit maar de schijnbare tegenstelling was dat hij enorm veel snoep at. Zijn zwarte haar stak alle kanten en hij keek dan vervolgens aandachtig naar de jongen die recht over hem zat. Zwart haar met geel ertussen en pieken en een paar ogen zonder wallen, die L wel had. Hij vestigde vervolgens zijn aandacht op de zak marshmallows waar hij er weer vijf uitnam en ze in zijn mond stopte. Na een uur was de zak ongeveer leeg en keek hij de jongen weer aan. Zichzelf afvragend waarom die hier zat, normaal ontweken ze hem of liepen ze weg eenmaal hij in de buurt was, omdat hij zogezegd niet ‘normaal’ was. Omdat hij immers nooit sprak. Maar misschien kwam daar ooit wel eens verandering in, maar niet nu, daar had L helemaal geen zin in. Tenzij ze hem vragen begonnen te stellen en eigenlijk gewoon bleven aandringen, dan kreeg je misschien er een woord uit. Hij bleef nog altijd naar de jongen kijken, met een afvragende blik.

Een beetje geagiteerd keek de jongeman met het blauwe haar opzij, toen hij merkte dat iemand hem onafgebroken aankeek. Als het op staren aankwam, was Yazz de beste. Zodra hij merkte dat het een oudere jongen dan hem was, plaatste hij zijn armen onder zijn borstkas en keek de jongen doordringend aan. Met zijn blik probeerde hij een vraag door te seinen, maar hij wist niet zo goed of die aankwam of niet. Hij probeerde met zijn blik te vragen wat de jongen van hem moest. Toen pas merkte hij op dat hij hier de jongste was in de aula en hij daarom waarschijnlijk opviel. Dat kon toch niet anders? Of was hij echt zo opvallend, met zijn blauwe haar met blonde pieken erin? Nou ja, er zaten hier ook meisjes met rood en paars haar, dus hij zou niet weten waarom hij juist zo opvallend was. Als het met zijn grootte te maken had, dan begreep hij het wel. Hij zag er als zestien uit, ook al was hij nog maar veertien. Het beviel hem wel dat anderen hem als een oudere zagen. Alhoewel hij niet kon opmerken in de jongen zijn blik hoe oud hij hem zou schatten. Hij herinnerde zich ook dat hij een geel soort litteken onder zijn linkeroog had uitsteken. Hij wist niet waar het litteken van was, maar hij vermoedde dat hij, toen hij klein was, ooit in contact was gekomen met stroom en daarom dat gele litteken ontstaan was.
‘Hoi,’ zei de jongen uiteindelijk maar, waarna hij zijn hand even als een korte groet omhoogstak. Hij wist niet wat hij anders moest zeggen. Socialiteit met andere mensen was niet zijn ding, ook al was hij een alleraardigst joch. Hij kon alleen niet zo goed beslissen wat hij nu precies moest zeggen. Dat kwam door zijn stomme stiefmoeder, die hem corrigeerde met alles wat hij zei. En zijn vader liet het maar toe, totdat hij overleed. God, wat was het mens ongelukkig. Zei ze. Na een paar dagen had ze alweer een nieuwe en was ze ervandoor gegaan. Toen moest hij naar zijn moeder en die had een vent die hem altijd in elkaar trapte. Ook niet echt een heerlijk leven dus. En nu zat hij op Starshine, zwijgend over zijn verleden en kijkend naar een jongen die zichzelf met mashmallows volpropte. Het viel hem nog mee dat hij geen boer liet, ook al was hij daar zelf niet vies van. Alleen had hij het afgeleerd omdat hij altijd een schop kreeg als zijn stiefvader het hoorde. Ook niet echt fijn, dus.
‘Blijkbaar is het wel lekker,’ zei Yazz grinnikend, waarna hij naar de zak marshmallows wees. Hij herkende het merk niet, maar hij had dan ook nog nooit echt marshmallows gegeten. Volgens verschillende mensen waren ze wel lekker, dus hij zou ze tijdens een kampvuur wel een proberen te eten.
‘Ik ben nieuw hier,’ liet hij gauw weten, zodat hij geen irritante vragen daarover zou krijgen. Hij legde zijn armen in zijn nek en liet zijn blauwe oog hangen op de jongen, terwijl hijzelf een beetje heen en weer wiebelde met zijn stoel. Iets wat hij vaker deed en wat hij, ondanks de trappen van zijn stiefvader, zichzelf niet afgeleerd had.

- Bedankt voor het reageren ^^ -

Geagiteerd keek de jongen terug naar Lawliet. Lawliet staarde gewoon terug. Zijn diepzwarte ogen waren onverslaanbaar. De jongen keek hem doordringend aan. Hij vroeg met zijn ogen wat Lawliet van hem wou. Eigenlijk gewoon niets, hij was verbaasd dat de jongen nog niet eens was weggelopen met gillen als lekker extraatje. De jongen was de jongste in de aula, Lawliet schatte hem veertien, hoewel hij groot was verraadde zijn gezicht zijn leeftijd. Zelf was Lawliet 18 en ongeveer 2 meter 5 groot. Lawliet’s ogen verkenden de jongen zijn gezicht, een litteken, zag eruit als een litteken als je jezelf sneed en dat de wond niet helemaal genas. ‘Hoi,’ zei de jongen uiteindelijk maar, waarna hij zijn hand even als een korte groet omhoogstak. Lawliet stak zijn hand ook omhoog maar zei verder niets, sociaal zou hij nooit worden. Hij stak nog een marshmallow in zijn mond. Boeren deed hij nooit, dat had hij geleerd, hij had tenminste manieren, wat zijn ouders helemaal niet hadden. ‘Blijkbaar is het wel lekker,’ zei de jongen grinnikend, waarna hij naar de zak marshmallows wees. Lawliet keek naar de bijna lege zak en dan weer naar de jongen met een droge blik. Hij vroeg zich af wat de jongen probeerde te bereiken. Na vijf seconden kwam hij tot de conclusie dat hij alleen maar een gesprek wou. Maar de jongen stelde geen vragen, dus antwoorden kwam niet aan de orde. Hij reikte de jongen miraculeus genoeg een marshmallow aan. Delen deed hij nooit maar vandaag was hij in een eigenlijk goede bui. ‘Ik ben nieuw hier,’ liet de jongen weten. Maar Lawliet stelde geen vragen. Hij zette de marshmallow voor de jongen neer en nam er zelf nog om die dan in zijn mond te steken.

(flut.)