How It Feels To Be Young [VICTOIRE]

Come on darlin' have some indecency, you know there's nothing you could say that would embarrass me.

‘Dát is de vrouwe van het water?’ Zijn stem schoot aan het eind van de zin de hoogte in, aangevend dat hij het niet helemaal geloofde. Gezeten achter een paar bosjes bedekt met rijp staarde hij naar de persoon die hij bedoelde. Dát leek niet op een tweehonderdjarige vrouw. Dát… mensding, dat was nog best interessant. Ze was aantrekkelijk in zijn ogen. Haren die wit leken maar niet zo wit waren als de zijne, een mooi figuurtje en een knap gezichtje. Ho, stop. Hij was hier niet om de natuur en de beweegredenen van het vrouwelijk geslacht te ontdekken. Ja, gedeeltelijk. Maar dat vond hij leuk en hij hoorde het niet leuk te vinden hier. Hij was Jack bloody Frost, de geest van de winter. Hij hoorde hier niet te zitten als een of ander adviseurtje als hij sterker was dan iedereen. Goed, dat was hij niet, maar passief gezien wel. Actief kon hij zijn krachten meten met een volwassene – misschien zelfs meerderen, als hij oefende. Maar passief, passief was hij een van de vier sterkste entiteiten in dit universum. Wie anders bracht er winter op zéven planeten? Wel, de vrouwe van het water niet. En hoe schattig hij haar ook vond, als professionele rokkenjager, hij mocht haar niet aardig gaan vinden. He’d done the crime, now he’d do the time. Daarna was hij klaar hier. En die tijd die hij hier moest doorbrengen, daar ging hij niet van genieten. Punt uit. ‘Maar serieus? Zij is het?’ Hij praatte in zichzelf, maar dat gebeurde nu eenmaal als je altijd alleen was.
Hij fronste. De jongen met het sneeuwwitte haar en in zijn rechterhand een lange stok die aan het eind kromde, fronste diep. Hoe ging hij dit aanpakken? Gewoon erop af. Rechtoe rechtaan, kon ze daar meteen aan wennen zodat ze er later aan zou kunnen wennen dat er met Jack níets rechtoe rechtaan was. Hij keek even links naast zich, naar het grijze konijntje wat hem vergezelde. ‘Wat denk jij Bunnymund, zullen we haar verrassen?’ Het beestje keek op met zijn onschuldige kraaloogjes, zei niets omdat konijnen van nature niet kunnen praten en wreef met zijn voorpootjes over zijn snuitje. ‘En bedankt, daar heb ik veel aan.’ Hij zou het toch wel doen, of zijn konijnenmaatje het nu een goed idee had gevonden of niet. Jack had niet de gewoonte om naar anderen te luisteren als ze hem tegenspraken. Vond hij maar lastig, dat hele tegengesproken worden. Kostte alleen maar tijd, belemmerde hem alleen maar in zijn doen en laten.
Hij rechtte zijn rug en daarna zijn benen, stond rechtop. Het zou hem waarschijnlijk niet eens verraden – welke weldenkende volwassene gelooft er nu in Jack Frost? Zijn staf in de hand steeg hij een beetje wiebelig op. Zijn manier van vliegen was niet zo precies of nauwkeurig, maar het was dan ook niet meer dan meevliegen op de wind die je vroeg naar een kant te waaien. Ja, hij communiceerde met de wind. Maar hij praatte ook tegen een konijn. Wat was er nu vreemder?
Het was niet ver naar de overkant van het meer – hij had het zo kunnen schaatsen, maar dat was niet in overeenkomst met zijn, in eigen woorden geniale, plan. Grijnzend hield hij zijn hand open – nog steeds vijftien centimeter boven de grond – en blies hij erop. Een klein sneeuwballetje vormde zich en met een precisie die alleen kan komen van jarenlang, jarenlang oefenen mikte hij het op het achterhoofd van de erg schattige vrouwe van het water. Hij schoot met enorme snelheid naar rechts, gooide nog eens, dan weer links, dan weer rechts, vanuit alle hoeken die hij kon bedenken. Na een minuut van de vrouw bekogelen steeg hij verder op, plantte hij zijn stok in de grond en ging gehurkt op de kromming zitten. ‘Hello darling,’ grijnsde hij, wetend dat de kans dat ze hem en zijn stok kon zien een op duizend was. Zijn stem was echter voor iedereen te horen.

Words: 660
Mood: Rushed
Comments: Lady Victoire

Zodra ze uit bed stapte en de ijskoude wind langs haar blote voeten voelde strelen wist Victoire dat vandaag een goede dag zou worden. Dat gevoel werd bevestigd toen ze naar buiten keek. De witte sneeuwdeken was zo mogelijk nog dikker geworden en de vochtige wind maakte hem nog guurder. Ieder normaal denkend mens zou binnenblijven en zich dik ingepakt voor de openhaard begeven, maar Victoire niet. Ze vond het fantastisch weer, vooral omdat haar element zo goed werd vertegenwoordigd. Overal waar je keek zag je sneeuw of ijs. Plots bedacht ze wat voor voordeel ze op de andere Legendarische Magiërs had, maar ze wierp die gedachte snel van zich af. Het was de bedoeling dat ze overkwam als het onschuldige, naïeve meisje uit Cassia, al kon ze zich dood ergeren aan de overdreven zelfverzekerdheid van de andere magiërs. Ze was niet bepaald naïef, maar dat zou iedereen later wel ontdekken.
Met een grijns op haar gezicht trok ze een wijde, lichtblauwe jurk aan en knoopte er een cape met een stevige bontkraag omheen. Voordat ze naar buiten liep hield ze nog even halt bij de kleine poel die zich midden in haar kamer bevond om te kijken of de twee vissen er zwommen. Ze kon ze niet ontdekken en liep snel weer verder naar haar grote balkon. Ook over de balustrade lag een laagje ijs. Zonder twijfel klom ze er op en liet zich naar beneden vallen. Voor een buitenstaander had dit er uit gezien als een poging om zichzelf te vermoorden als ze niet op het laatste moment de sneeuw zo stuurde dat ze als door een comfortabele deken werd opgevangen. Glimlachend bleef ze nog even liggen en ontdekte dat ze in haar haast was vergeten om schoenen aan te doen. Nonchalant haalde ze haar schouders op en liep naar het meer toe.
Ook het meer was niet aan de kou ontsnapt. Victoire wilde net haar voet op het ijs zetten toen er iets tegen haar achterhoofd aankwam. Toen ze haar hand er naartoe bewoog voelde ze het koude water dat langzaam richting haar rug sijpelde. Ze rilde even, maar zocht er niets achter. Als er iemand in de buurt was dan zou ze hem wel hebben gehoord. Die gedachte werd ruw verbannen toen er plotseling nog een sneeuwbal tegen haar achterhoofd aan knalde. En er volgden nog meer. Met een frons draaide ze zich om, maar er was niemand te bekennen. Plotseling verscheen er een flauwe grijns op haar gelaat terwijl ze naar de sneeuw onder haar voeten boog. Kundig maakte ze een sneeuwbal en verhardde hem met een laag ijs. Met haar ogen licht samengeknepen keek ze om zich heen en wachtte tot er opnieuw een sneeuwbal kwam. Maar uiteindelijk bleek er geen te komen. Ietwat beteuterd dat ze nu niet terug kon gooien wilde ze net het ijs op stappen toen ze een stem hoorde. Ze kon niet helemaal bepalen waar de stem vandaan kwam, maar hij was luid en duidelijk. ‘Hallo, dat waren een aantal uitstekende sneeuwballen die je per se op mij moest gooien.’ Er was geen spoor van sarcasme in haar stem te horen. Alles wat ze zei was half gemeend, maar ze zou diegene later nog wel terug pakken. Omdat ze de sneeuwbal in haar hand niet meer nodig had liet ze hem wegsmelten tussen haar slanke vingers. Intussen was ze wel benieuwd geworden naar wie het lef had om een Legendarische Magiër te bekogelen. ‘Het zou fijn zijn als ik je gezicht kon zien,’ sprak ze met een heldere stem. Ongeduldig en nieuwsgierig wachtte ze af.

Ik heb wel een kader, maar het lukt niet met de code..

Come on darlin' have some indecency, you know there's nothing you could say that would embarrass me.

Hij kon het niet helpen te lachen. Het was onvolwassen en onprofessioneel, maar de reactie van de vrouw was geniaal. Zijn gegrinnik was niet zoals je zou verwachten als knisperende sneeuw, maar eerder de lach van een jongen van zeventien. Dat was hij mentaal gezien ook – een puber die een seizoen bracht, die mensen voor de gek hield en de joker speelde in deze wereld. He didn’t care. Never did, never would. Een eeuwige tiener en dat maakte hem tot wie hij was – the Trickster. De eeuwige winter lachte zich dood, gezeten op zijn staf. Het was een raar gezicht geweest als je het had kunnen zien – maar niemand kon hem zien, dus hij schaamde zich niet. Zou hij ook niet doen als hij wel gezien zou kunnen worden. Sja, na een tijdje begin je de meningen van anderen onbelangrijk te vinden – zeker als je al zolang had geleefd als Jack Frost.
Bovendien was hij niet helemaal zonder reden sneeuwballen gaan gooien. Het ijs, daar ging het hem ook om. Als ze daarop was gaan staan was ze er waarschijnlijk doorheen gezakt en hoe leuk hij dat normaal ook vond, op dit moment was het geen handig idee. Zou de situatie alleen maar ongemakkelijker maken. Ja, hij zou haar heldhaftig te hulp kunnen schieten – als dat al nodig was – maar bij de uitleg bij wie hij was, zouden verwijten kunnen ontstaan. Verwijten waren saai, hij moest dingen uitleggen en het kwam waarschijnlijk allemaal terug op “verantwoordelijkheid.” Ja, hij had een verantwoordelijkheid – hij was gewoon niet verantwoordelijk. Deal with it.
Ze maakte zelf een sneeuwbal! Die durfde. Zomaar een sneeuwbal maken met het doel om hem op Vader Winter zelf te gooien. Weer grinnikte hij – dit keer bijna onhoorbaar. ‘Ik weet het, mijn sneeuwbalkunsten zijn onovertroffen. Met dat ijsballetje haal je weinig uit.’ Hij hoefde alleen maar naar het geval te wijzen voordat het in kleine ijskristalletjes uiteenviel en samensmolt tot een roosje gemaakt van ijs. Charmant, dat was hij wel. ‘Je wil mijn gezicht zien?’ vroeg hij plagerig als antwoord. ‘Dat wordt moeilijk, love.’ Vandaag was hij Brits. Darling, Love, honey, ze zouden waarschijnlijk allemaal voorbij komen. Het was nu eenmaal moeilijk om af te leren wat je al je hele leven deed – het doorgronden van het vrouwelijk geslacht door zo dichtbij mogelijk te komen. Niet dat hij ooit een relatie was begonnen, maar hij had al meerdere keren de boodschap gekregen dat hij goed was met vrouwen. Maar ze waren nog steeds een mysterie voor hem. Hij snapte ze niet.
Wat ook een vraag was was hoe hij dit ging aanpakken. Gewoon meteen eerlijk zijn, of de vrouw nog een beetje plagen? Dat eerste waarschijnlijk, want daarna kon hij altijd nog verder met zijn treiterige trekjes. ‘Want zo te horen geloof je niet meer in sprookjes.’ Hij leunde naar voren, viel van zijn stok, landde op zijn voeten en pakte de staf in zijn rechterhand. ‘Ken je Jack Frost? Dat maakt het een stuk makkelijker. Want hoi, aangenaam, Jack Frost. Geest van de winter.’ Hij maakte een buiging – ondanks dat ze het waarschijnlijk niet kon zien en daarom maakte hij een nogal idiote buiging, waarbij hij een been optilde en daardoor net een vliegtuig imiteerde – en ging verder. ‘Helaas is het niet mogelijk om mij te zien als je niet in me geloofd.’

Words: 555
Mood: Rushed
Comments: Hij is derpisch D:

[/quote]

Verbaasd keek ze op toen de jongen begon te lachen, want ze hoorde heus wel dat hij geen meisje was. Het geluid dat hij produceerde deed was vrolijk en had een haast opwekkend effect. Met haar mondhoek die licht was gekruld keek ze in de richting van het geluid. Haar rechterwenkbrauw was licht verhoogd. Het was vreemd dat ze de jongen niet kon zien. Ergens voelde ze een magiebron, maar ze kon niet helemaal bepalen waar dat was. Degene die nu tegen haar sprak moest een zeer krachtige illusionist zijn, of iets in die richting, maar zelfs de sterkste duistere magiër moest zijn dekmantel ooit laten vallen. En omdat ze onsterfelijk was had ze alle tijd van de wereld. Toen de jongen klaar was met lachen liet hij haar weten dat hij erg vol was over zijn sneeuwbalkunsten. Met een grijns keek ze naar het roosje dat in haar hand verscheen. Charmant. En nu wist ze gelijk dat hij in ieder geval watermagie bezat. Ze fronste licht van verbazing toen hij haar aansprak met een koosnaam. Love, Niet iedereen had het lef om haar zo te noemen. Dit maakte dat haar nieuwsgierigheid naar degene achter de stem alleen maar groeide. ‘En waarom niet?’ vroeg ze terwijl ze haar armen over elkaar heen sloeg. Het roosje van ijs hield ze nog steeds vast tussen de punten van haar duim en wijsvinger. Natuurlijk smolt het niet, ze was immers vrij koud omdat water zich aanpaste aan de temperatuur van de lucht en omdat ze het ding met haar magie in deze staat kon laten. ‘Nee, ik geloof niet dat roodkapje zo uit het bos komt gelopen met een hongerige wolf in haar schaduw.’ Nog steeds was haar stem neutraal, maar dit keer rolde ze kort met haar ogen om aan te geven dat ze niet erg serieus was. Ze zei niet veel, omdat ze er vanuit ging dat de stem snel verder zou vertellen en ze liever niet wachtte tot zijn illusie was uitgewerkt. Hoewel ze vrij geduldig was, al helemaal vergeleken met bepaalde collega’s, moest ze de jongen niet belemmeren om verder te praten. Toen ze haar antwoord kreeg veranderde haar houding licht. Een moment lang geloofde ze hem, maar daarna schudde ze haar hoofd alsof ze wilde zeggen: Victoire, laat je dit niet wijsmaken. ‘Jack Frost,’ begon ze. ‘Dat was altijd een van mijn favoriete sprookjes, al heb ik meerdere versies gehoord. De meesten zeggen dat hij een wijze maar strenge man is die winter in heel Kovomaka brengt, maar van een paar mensen hoorde ik dat hij een kleine lastpak is.’ Met een lichte grijns om haar mond wachtte ze een reactie af. Jack Frost als dekmantel gebruiken was buitengewoon slim van degene achter de stem. Hij was inderdaad iemand die niet kon worden gezien tenzij je in hem geloofde, dus dat zou zijn illusie kunnen verbergen. Maar Jack Frost was iemand waarover kinderen verhalen hoorden, niet iets tastbaars zoals de stem haar wijs wilde maken. Diep vanbinnen wilde ze dat het waar was wat hij zij. Het zou bijzonder interessant zijn om de geest van de winter te ontmoeten. Ze dwong zichzelf om er niet bij weg te dromen, want ze had haar concentratie nodig om de illusie te doorbreken. ‘Vertel me eens, Jack Frost of hoe je dan ook mag heten, waarom zou ik het verhaal van een onzichtbaar persoon geloven?’

Come on darlin' have some indecency, you know there's nothing you could say that would embarrass me.

Sneeuw dwarrelde op zijn schouders, op zijn haar. Het gleed langs zijn nek maar de rillingen die het bij ieder ander bezorgd zou hebben, bleef weg bij hem. Jack Frost was zelf weinig warmer dan de winterse kou waardoor de vlokken ijskristallen niet meer dan gewicht waren op zijn huid. Het was als een lentebriesje, de snijdende winterwind. Maar het maakte hem niet zichtbaar. De sneeuw op zijn lichaam bleef maar heel kort liggen, vloog direct weer weg. Een silhouet was niet te zien doordat er sneeuw op zijn schouders viel; helaas voor deze vrouwe, maar goed voor hem – het overtuigen van mensen was een van de dingen waar hij ongelooflijk dol op was geworden. Wel, het overtuigen van volwassenen. Want die waren leuk om te zien als ze beseften dat ze fout zaten. Kinderen echter, kinderen waren pijnlijk. Waar ieder kind vroeger in hem had geloofd, was hij nu een vergeten sprookje. Ja, dat deed pijn, vergeten te worden. Maar pijn vergat hij, net als verantwoordelijkheden.
Victoire was echter gewoon een volwassene en bij volwassenen kon hij eindeloos treiteren. Ze waren zo vastgeroest in hun geloof dat er niets was dan de mensheid en magie, dat ze de échte magie vergeten waren. De magie uit verhalen, mythen en sprookjes. Wezens van pure magische energie, wezens als hij. Ze waren vergeten door volwassen bezigheden en het was moeilijk om die bezigheden minder belangrijk te laten lijken dan het geloven in een sprookje. Maar soms, heel soms, als het lukte – oh dat gevoel was als de eerste dag dat het vroor. Dan kon een oude man net weer een kind zijn en met hem – met Jack Frost, voedsel voor legenden over plaaggeesten en stoute kinderen – door de sneeuw rollen. Sneeuwpoppen bouwen. Maar die mensen waren zeldzaam. Zeer zeldzaam.
Zij geloofde niet in sprookjes, hij was er een. Het was een grappige compositie, vanuit zijn gezichtsveld. Een zeventienjarige jongen die eeuwenoud was en een vrouw van in de twintig die al twee eeuwen op deze wereld rondliep. Zij kon de jongen echter niet zien. Daar moest wat aan veranderen – let the games begin. ‘Ach, ik heb zo mijn periodes.’ wuifde hij het verhaal over strenge vader winter weg. ‘Natuurlijk, je bent een onsterfelijke entiteit, je hebt bepaalde verplichtingen en je moet een seizoen brengen, maar dat verveelt snel. Ik ben er na driehonderd jaar mee opgehouden. Niet met de winter, wel met het strenge. Het was toch geforceerd. Maar een plaaggeest ben ik niet.’ Die laatste zin kwam er nogal waarschuwend uit. Ja, hij hield ervan mensen te jennen, maar hem vergelijken met iets als een hobgoblin? Dat was gewoon beledigend. Daar was hij pietepeuterig in, je mocht hem niet beledigen. En Jack Frost was snél aangebrand. Heel snel.
Maar waarom zou ze hem inderdaad vertrouwen? Hij was echt en hij wist dat ook heel goed, maar argumenten leken mensen beter te overtuigen dan een simpel “je hoort me toch?” Goed, here it goes. ‘Noem me maar Jack. Of Frost. Whatever you like. Je hebt gelijk, waarom zou je me vertrouwen?’ Hij viel even stil. ‘Ik ben hier niet vrijwillig, weet je. Stomme dingen gebeuren en soms doe ik iets stoms. Een jaar of vierhonderd geleden deed ik dus iets stoms en mijn straf is jou advies geven. Tot je sterft.’ Als de heerser van Cassia een man was geweest, had hij erachter gevoegd dat hij hoopte dat dat snel zou zijn, maar dit was een vrouw en een aantrekkelijke, dus deed hij dat niet. ‘Plus, wie zou er nu tegen jouw gezichtje durven te liegen?’ Hij kon het gewoon niet laten.

Words: 600
Mood: Rushed
Comments: School. Blegh.

Victoire grinnikte zachtjes. Blijkbaar vond Jack het niet erg leuk om een plaaggeest genoemd te worden. Ze besloot dat ze er voor even niet op in zou gaan. Het leek steeds kouder te worden aan de rand van het meer en de wind liet de sneeuwvlokken om haar heen suizen. Het werd even stil en haast ongeduldig wachtte ze tot Jack weer zou beginnen te praten. Stiekem vond ze een stem die uit het niets kwam wel fascinerend. Ze probeerde zich voor te stellen hoe Jack Frost er uit zou zien. Zoals hij had aangegeven zag hij er niet uit als een oude man met een lange baard en daarbij paste zijn stem ook niet bij zo’n persoon. Het was moeilijk om te bepalen hoe oud hij er uit moest zien, want hoewel zijn stem bij iemand van rond de twintig paste moest hij al erg oud zijn, wilde ze de verhalen geloven. Misschien was hij wel ouder dan zijzelf.
‘Iedereen doet wel eens stomme dingen,’ mompelde ze vergevend. Ook zij was geen uitzondering. ‘Ik neem aan dat ik daar nu niet verder over moet vragen?’ Zei hij nou een jaar of vierhonderd? Dan was hij zeker een stuk ouder dan zij. Een rilling liep over haar rug en ze merkte dat ze medelijden met hem kreeg. Iemand die met opzet iets fout had gedaan zou daar nooit zo over spreken. Victoire ook niet. Ze had het nooit met anderen over haar verleden, omdat het niemand iets aanging en omdat ze zich er voor schaamde. Het zou tegen haar gebruikt kunnen worden en dat wilde ze koste wat kost voorkomen. Misschien kwam het omdat hij haar had omgepraat of door haar medelijden, maar ze besloot Jack te geloven. Op het moment dat die gedachte door haar hoofd schoot verscheen er een figuur op een paar meter afstand. Hij zag er inderdaad uit als iemand die niet ouder was dan twintig en zat met een kleine grijns bovenop zijn stok. Ze probeerde een zelfvoldane glimlach in bedwang te houden. Hij had even met haar gesold en nu was het haar beurt. ‘Wie er tegen mij durft te liegen?’ Lichtjes trok ze een wenkbrauw op. Ze zorgde ervoor dat ze Jack niet recht aankeek, maar keek langs hem heen richting de bomen. ‘Ha,’ stootte ze spottend uit. Met een scheve grijns op haar gezicht draaide ze om en liep het ijs op. Ze hoorde het gekraak wel, maar de barsten kwamen niet bij haar in de buurt. ‘Misschien die achterlijke collega’s van me,’ antwoorde ze. Nu Jack bleek te bestaan en hij haar adviseur was kon ze het net zo goed vertellen. ‘Ze zijn arrogant en overdreven zelfverzekerd en denken stuk voor stuk dat ze in hun eentje de balans tussen de planeten kunnen bewaren.’ De vrouwe rolde met haar ogen en schreed verder over het ijs. Ze zuchtte even en de frons die zich inmiddels op haar gezicht had gevormd maakte plaatst voor een lichte grijns. ‘Nu vraag ik me wel af wat de beruchte Jack Frost allemaal kan. Je zult me iets moeten laten zien als je wil dat ik je geloof.’ Ze richtte haar blik weer op het roosje van ijs en haar grijns verbreedde. Dit kon nog eens leuk worden.

PROFILE MAGICIAN

» It's feels like...
» It feels cold and painful
» The sun is shining but it feels cold outside.
» Well hello young one.
» Victoire Firenze

How It Feels To Be Young [VICTOIRE]

How It Feels To Be Young [VICTOIRE]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen