En opeens was de raket geland. Gelukkig maar, want het was een lange reis geweest. Nogal vermoeid opende Kazumi haar ogen, slaakte een diepe zucht, stond op en keek naar buiten. Daar zag ze een hele andere wereld, dat was ze niet gewend. Eenmaal uitgestapt viel het haar pas goed op wat de verschillen waren. Hier was alles veel groter, en jammer genoeg was het er ook wat minder groen, want ze hield erg van de natuur. Maar daarvoor was ze niet gekomen. Ze wilde nieuwe ervaringen opdoen op deze school. Samen met andere leerlingen liep ze richting de school. Ze werden verwelkomt en er werd uitleg gegeven. Maar op een of andere manier voelde ze zich er nog niet thuis. Ze vroeg zich af of er ook leerlingen waren die net zoals zij waren. Want Kazumi was erg verlegen en teruggetrokken, maar meestal wel vriendelijk tegen anderen. Op haar vorige school werd ze niet gepest, maar ze hoorde er ook niet zo bij. Gelukkig heeft ze daarmee leren leven, ze is er wel aan gewend. Maar de hoop om nieuwe vrienden te maken bleef wel groot bij haar. Het was niet zo dat ze niet vriendelijk was. Niet genoot van het leven. Thuis wel. Thuis was ze wie ze werkelijk was. Maar ze moest ook naar school. Leerlingen deden wel aardig tegen haar en zij tegen hen maar veel meer dan dat was het ook niet. Meer kwam er ook niet van. Altijd voelde ze zich alleen. Kreeg nooit de kans om zelf volledig tot bloei te komen en haar ware gezicht te laten zien. Hoe graag ze dat ook wilde het lukte haar gewoon niet. Ook nu was ze bang. Bang dat hetzelfde zou gebeuren. Maar ze zou er tegen vechten. Er voor zorgen dat mensen haar zagen staan. Dat mensen haar naam ook zouden onthouden. Dat ze er ook bij betrokken zou worden. Al was het maar één goede vriend of vriendin. Zolang ze zichzelf maar kon zijn. Haar goudkleurige ogen zochten om haar heen. Zochten naar mensen die ook alleen stonden. Kazumi zag er wel een paar maar durfde het niet aan er op af te gaan. Godsamme waarom lukte het haar niet gewoon!? Alle anderen konden het ook. Deden alsof het niets was. Nou zij vond het anders dood en doodeng om op vreemden af te stappen. Een zucht verliet haar keel. Hoe ging ze dit ook redden? Een hopeloos geval was ze. Ze liet haar kin voor een moment op haar borst rusten en sloot haar ogen. Opende ze opnieuw en zag dat er dit keer iemand op háár af kwam lopen.

Itachi zat bij die hoop nieuwe leerlingen maar hij zweeg terwijl de rest rond zijn oren lagen te kwebbelen en te kwelen. Hij zuchtte en besloot zich af te zonderen. Hij stond een eindje van een meisje vandaan dat zich ook had afgezondert van de rest. Hij keek met zijn rode ogen naar het meisje. Ook het stille type, dat zag hij nu al. Hij besloot langzaam op haar af te stappen, hij wist niet waarom en hij zette zich neer naast haar. Zonder iets te zeggen deed hij zijn mp3 uit die eigenlijk al de hele tijd in zijn oren muziek aan het produceren was en hij richtte zich tot het meisje "Afzijdig, niet graag in de belangstelling staan, stil zijn. Zo ben ik ook. Alleen haat ik het als ze er mij bij willen betrekken wanneer ik dat niet wil." zei Itachi met zijn vrij lage stem. Hij had haar daarnet horen zuchten, hij vroeg zich af waarom, maar hij vroeg het maar beter niet. Hij had zelf ook problemen, want hij had zijn broer zien lopen, dat kon gewoon niet goedlopen. 'Sasuke' mompelde hij haast onverstaanbaar. Zijn broer haatte hem, zonder eigenlijk een rede te geven. Misschien had Sasuke wel gelijk. Misschien was hij wel anders als de rest en hoorde hij er niet bij. Misschien was hij wel een hopeloos geval. Maar Itachi bleef erin geloven dat hij dat niet was, terwijl Sasuke zei dat hij ongelijk had. Itachi keek dan weer naar het meisje, tijd om zichzelf voor te stellen: "Itachi Uchiha, ik ben Itachi Uchiha."
Zou vast heel handig zijn om zijn naam te weten.

(flut o_o)