Hij verveelde zich, realiseerde de zwartharige jongeman op zijn weg naar zijn gebruikelijke plek in de ruïnes. En als er iets was wat hij, Orihara Izaya, haatte, dan was het wel verveling. Het paste hem niet, hoorde niet bij hem. Hij wist altijd wat te doen, al was het ten koste van anderen. Het liefst ten koste van anderen. Zoals hij, in de korte tijd dat hij hier was, had opgemerkt, was deze school typisch. Je had groepjes, gangs, zelfs een aantal clubs, maar het kwam erop neer dat het ieder voor zichzelf was in een noodsituatie. Zelfs de meest trouwe vrienden haakten vaak af in Izaya’s spelletjes. Het deed hem denken aan zijn geboortestad, waar hij zelfs een hele groepenoorlog in gang had gezet. Niet dat iemand dat wist, daar was hij veel te goed voor. Ze fascineerden hem, die wezentjes die zichzelf mensen noemden. Hoe ze zich ontwikkelden, met anderen omgingen, goed en slecht onderscheidden. Geweldig om te zien. Hij hield van zijn kleine mierennest, zoals hij het ook wel noemde. Deze school was een mierennest, en hij was degene die door de glazen wanden keek hoe de mieren leefden. Hij bewonderde ieder klein wezentje, van de bange eersteklasser tot de dreigende schaduw van de hoofdmeester. Hij hield van alle mensen, had hij besloten. Van ieder mens, op een na. Shizuo Heiwajima, dat was de enige mens die zijn “liefde” niet kreeg. Hij verdiende het niet, verdiende de naam mens niet. Met zijn onverbeterlijke korte lontje en onmenselijke kracht. Nee, Shizuo verdiende het niet mens genoemd te worden. Het besmette de goede naam van “zijn mensen”, maakte het pijnlijk om eraan te denken. Nee, Shizuo had hem ook nooit gemogen. Maar waarom, dat was Izaya een raadsel. En hij hield al niet van verveling, raadsels haatte hij zo mogelijk nog meer. Misschien was dat de reden dat hij naar Starshine toegekomen was. Bah, de naam alleen al verafschuwde hij, maar Shizuo was hier. Izaya haatte Shizuo, maar hij was de enige die hem kon afleiden, hem bezig kon houden. Al was het door hem constant achterna te zitten, met machines te gooien en lantaarnpalen uit de grond te rukken. Gevaarlijk, maar Izaya kon het prima hebben. Zijn combinatie van lucht en duister, en zijn talent voor parcour hadden hem altijd geholpen. Dus waarom zou hij niet doorgaan met de spelletjes die hij altijd had gespeeld? Met Shizu-chan –de bijnaam die Izaya Shizuo gegeven had- was het spelletje nooit echt afgelopen. Het eindigde nooit echt, omdat Izaya Shizuo bleef irriteren, en Shizuo Izaya nog steeds wilde doden. Het was kat en muis, maar onduidelijk wie kat was en wie muis. Soepel klom hij de ingestorte muur op, keek uit over het terrein. Zijn terrein, zijn speelplaats. De mensen niet meer dan een paar pionnen, die hij weggooide zodra ze nutteloos werden. Zijn handen stak hij in zijn eeuwige jas met bontkraag, voelde even naar zijn mes. Het was er. Voor de zekerheid. Want je wist maar nooit waar en wanneer de blonde vandaal kon opduiken.

[Shizu-chaaaaaaaaaaaaaaaaaaan]

En weg was de verveling. Precies zoals hij had gewild, maar dat zou Shizuo nooit te weten komen. Als Izaya het niet zo had gewild, had de blonde man, want jongen kon je hem niet noemen, waarschijnlijk niet eens van zijn aanwezigheid af geweten. In de drie weken dat hij er nu was, waren de geruchten zich gaan verspreiden zoals gepland. Meisjes roddelden onder elkaar, wezen hem na. De jongens hoorden het tijdens de lessen uit het gegiechel van de meisjes, en ga zo maar door. Hij had maar een kind aan moeten spreken, uiteindelijk. Het was zo'n simpel systeem, als je zag hoe het in elkaar zat. Je moest gewoon de juiste schakel uit de keten hebben. En Izaya had die schakel met succes gevonden. "I-ZA-YA-KUN!!" Shizuo's stem klonk de zwartharige jongen als muziek in de oren. Zijn oren vingen ook iets anders op naast die overbekende stem. Shizu-chan's bewegingen waren niet voorzichtiger geworden met de jaren, kennelijk. Voordat het rotsblok Izaya ook maar naderde, was hij al opzij gesprongen en had zich op een hoog, smal muurtje weten te situeren. Hij stond, met zijn handen nog in zijn zakken, geamuseerd naar zijn blonde speeltje te kijken. Nee, hij mocht Shizuo niet, maar hij was en bleef zijn favoriete spelletje. 'Shizu-chaan,' klonk zijn stem vrolijk door de ochtendlucht, alsof hij niet net bijna was geraakt door een rondvliegend rotsblok. 'Dat is lang geleden. Twee, drie jaar?' Drie jaar, twee maanden en zestien dagen, om precies te zijn. Izaya's openbare optredens stonden al meer dan drie jaar op rust. Zonder Shizuo was alles veel makkelijker geweest, omdat niemand hem kon tegenwerken. Hij had de groepen zich laten herorganiseren, maar de spanningen bleven laag. Izaya had geen reden tot uitbarsting gehad. Geamuseerd glimlachend stak hij zijn rechterhand in zijn zak, haalde het mes eruit en knipte het open. 'Veel te lang geleden,' herhaalde hij, verder doodstil blijven staand. 'Maar erg veel ben je niet veranderd, zie ik. Nog altijd de bruut.'