Verveeld struinde de witharige jongen door de ruïnes heen. Hij had zijn handen in de zakken van zijn zwart leren jacket en zijn rode ogen staarde verveeld voor zich uit. Hij had vandaag de dag niet veel te doen. En had sowieso al geen zin om op school te blijven. Dezelfde shizzle als altijd kreeg je dan over je heen. En daar had meneer niet echt veel zin in. Dus was hij de school ontsnapt en zijn toevluchtsoord hier bij het oude gedeelte van de school gezocht. Hier kon hij tenminste een beetje rondhangen zonder telkens gestoord te worden door irritante leerlingen.

Soul zuchtte zachtjes en klom op een hoger gelegen gedeelte. Waarom was het leven zo ontzettend saai? Zo kon hij helemaal nergens iets van maken. School was facked-up, vrienden had 'ie niet, zijn familie wilde hij niet meer zien. Nou, dan had je echt een geweldig leven. Soul trapte een steentje weg en zakte neer langs een afgebrokkelde muur. Hij ergerde zich soms echt dood aan zichzelf. De meeste mensen hier leken bang voor hem te zijn of zo. Wat had 'ie in godsnaam verkeerd gedaan? Ja, hij was rebels en ja, hij had niet de makkelijkste persoonlijkheid om mee om te gaan. Maar, come on. Zo erg was het toch niet. Een kleine grom kwam uit Soul's mond, terwijl hij zijn hoofd tegen de muur liet leunen.

Een geluidje aan zijn linkerkant deed hem niet eens meer opkijken. Waarschijnlijk zou diegene wegvluchten op het moment dat hij zich zou bewegen, zoals wel eens vaker gebeurd. Hij hielt zijn rode ogen gesloten, terwijl hij zich focuste op het geluid dat dichterbij kwam. Toch deed hij niets, bleef kalm zitten en vroeg zich af wat er zou gaan gebeuren. Zou hij zich bewegen? Zich omdraaien en dan iemand laten schrikken? Neh, misschien was dit wel iemand die niet bang van hem was. Al had hij er geen grote hoop op...

Hij zat hier nog niet eens een week op de school, maar vond het er nu al somber. Hij zag te weinig blije mensen, en werd er zelf ook nogal sip van. Iets wat niet bij hem paste, vooral niet met zijn kleren. Hij sloot zijn ogen, slaakte een zucht. Het was toch wat… Zich aanpassen aan nieuwe omgevingen was niet echt iets waar hij goed in was, maar hij maakte overal altijd het beste van. Er waren hier teveel deuren. Veel te veel, en hij raakte zijn weg ook iedere keer kwijt. Was ook geen wonder als je hier nog niet eens een week was, in een groot gebouw als dit. Weer een deur. Maar natuurlijk. Hij pakte de deurklink vast, opende hem. De frisse herfstbries trok zijn volle aandacht. Buiten… Een weg naar buiten!
Blij huppelde de jongen rond, draaide wat rondjes. Ja, het was frisjes, maar dat deed er nu niet toe. Hij was buiten en daar ging het om. Hij keek eventjes om zich heen. Er was niemand… Nou, ook weer zo gezellig. Hij fronste zijn wenkbrauwen, krabde in zijn nek. Wat moest hij nou dan doen? Normaal liep hij altijd wel op de eerste beste persoon af. Hij kon altijd wel een gesprek met iemand aangaan, sociaal als hij was. Maar er was hier niemand. En als er al iemand was… Die blikken die op hem werden geworpen bezorgden hem gewoon rillingen.
Hij begon maar wat rond te lopen, pakte zijn hoedje vast en haalde deze van zijn hoofd af. En drukte hem vervolgens tegen zijn borst. ‘Everyone thinks I have it all,’ klonk zijn eenzame zangstem die werd gedragen door de lucht, ‘It’s so empty living behind these castle walls.’ Langzaam kwamen de woorden over zijn lippen, allemaal zingend. Zijn stem was zuiver, trilde niet eens. Maar er was jaren oefening voor nodig om hem zo te krijgen, en natuurlijk ook zijn enthousiasme en de liefde ervoor. Tijdens het zingen liet hij zijn benen hem maar ergens naartoe brengen.
‘There’s no one here at all, behind these castle walls…’ Zijn stem was nog steeds eenzaam, en zou dit waarschijnlijk ook wel blijven. Maar hij voelde zich zo alleen, wou gewoon iets hebben waarnaar hij kon luisteren. Wetende dat hij niet droomde of iets in die zin. Hij stopte met lopen, bleef staan. Weer keek hij om zich heen. Ach, er was waarschijnlijk toch niemand. Tot zijn blik omhoog dwaalde, bleef hangen op een gestalte. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Hij kon het niet goed zien, klom daarom maar omhoog. Het was overduidelijk dat hij er niet de handigste mee was. Toen hij de persoon pas goed kon zien stopte hij met zijn onhandige geklauter. ‘Ehm… Zou je mij misschien kunnen helpen?’ glimlachte hij ietwat beschaamd. Hele charmante pose had hij nu, moest om hulp vragen omdat hij het zelf niet kon. Wat dat betreft reageerde hij nu op de situatie als een meisje. Brede glimlach en een blos op zijn wangen, omdat hij zich schaamde en meer niet. Een doodnormale jongen zou waarschijnlijk niet om hulp hebben gevraagd, was daar te trots voor of iets dergelijks.

Toen hij voor de muur had stond dacht hij het wel zou kunnen met een hand, uiteindelijk bleek hij het fout te hebben. Hield het hoedje dus vast met zijn mond, maar toen hij wat had moeten zeggen had hij hem weer op zijn hoofd moeten zetten. Waardoor zijn grip minder was geworden en hij bijna was gevallen. Hij was ook echt de handigste persoon op aarde, o de sarcasme ook. Hij was blij dat het antwoord van de ander ja was, aangezien deze hem een hand uitreikte. Zonder ook maar een tel te aarzelen pakte hij de hand vast, liet zich omhoog trekken. Zijn ogen werden groter, hapte geschrokken één keer naar adem. Oké, persoon was sterker dan hij had verwacht.
Hij durfde zich niet te bewegen, maar ging uiteindelijk zitten, bungelde nogal zinloos met zijn benen. Zijn blik dwaalde af naar beneden, waarna deze omhoog schoot. Hoger dan hij had zien aankomen, de muur had ook niet zo groot geleken. Waarschijnlijk was hij gewoon slecht in inschatten, wat nog niet eens zo’n wonder was. Maar hij deed wel vrijwel alles op gevoel als hij iets moest doen in het huishouden… Maar er was ook een groot verschil tussen een muur opklimmen en iets koken of iets in die richting.
Hij keek zijdelings naar de ander, grijnsde een tikje nerveus. ‘Ja, hoor!’ Normaal zou hij zich anders hebben opgesteld, maar de plek waar hij zat beviel hem niet. Hij kreeg er een ongemakkelijk gevoel van, stond liever gewoon op de vaste grond. Waar hij zo vaak kon vallen als hij wou, maar nooit echt een ernstige op zou lopen. Op die tand door zijn lip na, een keertje. Maar dat was omdat de vloer glad was geweest, en het was dus zijn eigen schuld. En je zag er nu toch niets meer van, dus het was niet zo erg.
De jongen stelde zich voor als Soul. Aparte naam. Maar erg vriendelijk het niet over, vooral omdat er geen aanstalten werd gemaakt voor het typische hand schud ritueel. Of ja, zo zag hij het. Deed het ook enkel en alleen omdat het normaal zo hoorde. ‘Ik ben Luca, aangenaam,’ glimlachte hij, ‘En ik ben hier omdat ik nog geen lessen heb, zit hier pas een week en heb mijn rooster nog niet. Zit jij hier ook pas? Dat je gewoon hier zo… Zit. Of heb je gewoon geen zin om te gaan, of heb je tussen uur of – Ik moet stoppen met praten.’ Aan het eind van zijn zin was zijn stem klein geworden, had hij zijn blik afgewend. Hij moest niet zoveel vragen stellen, hoewel het zijn gewoonte was. Maar… Nou, hij wist niet waarom hij het niet zou moeten doen. Maar hij kreeg er een nogal opdringerig gevoel van.

Hij pakte met zijn beiden handen zijn hoedje vast, zette het weer eventjes goed op zijn hoofd. Het was eerst een overhaaste actie geweest zodat hij niet zou vallen et cetera. Maar nu kon hij zich gewoon bezighouden met zijn uiterlijk. Hij kon het niet laten om te fronsen toen hij zag hoe de blik van de ander over hem heen gleed. Hij vond het niet leuk als anderen hem zo bekeken, enkel omdat zijn stijl een beetje kleurrijk was. Een beetje erg kleurrijk. Sommigen vonden hem er zoet uitzien, dachten dat ze hem konden eten of zo. Gekke mensen ook, kon hij ze eventjes uitleggen dat het maar kleren waren. Vooral die kleine kindjes, die waren het schattigst. Hij had er soms wel over nagedacht wat minder kleur te gebruiken, maar het beviel hem gewoon niet. Maar als het echt moest, dan zou hij zich wel aanpassen.
Hij keek op toen de ander hem wat vroeg, schudde zijn hoofd. ‘Nee, enkel onwennig,’ glimlachte hij, ‘Meestal sta ik altijd met mijn beiden voeten op de grond. Het is niet dat ik hoogtevrees heb, maar het is altijd wel een beetje wennen in het verschil… Het verschil in verwijdering van de begane grond. Da’s alles.’ Hij wist eigenlijk niet of hij hoogtevrees had of niet, maar als hij het echt zou hebben zou hij die muur op zijn geklommen. En als hij dat dan al zou doen, dan zou hij zich nu als een of andere malloot aan Soul vastklampen. Mits het een erge vorm was dan.
‘School irriteert je?’ herhaalde hij de woorden van de jongen nogal onbegrijpend. Hij was dolblij dat hij eindelijk normaal naar school kon, zich weer kon focussen op zijn toekomst. Maar dat kwam ook door het feit dat hij bang was geweest voor altijd vast te zitten aan zijn moeder, het was wel lief en aardig. Maar hij verlangde ook zijn vrijheid. En omdat hij er goed vanaf wou komen zou hij zich wel bezighouden met de school en zo, dat was al een goed begin. ‘Waarom ben je dan hier, op Starshine, moest het van je ouders?’
Hij schudde zijn hoofd, grinnikte zachtjes. ‘Nee, natuurlijk niet! Als jij niet naar school wilt is dat jouw beslissing, ik heb daar vrede mee. Ik ga heus niet het schijnheilige jochie uithangen die iedereen verklikt die zich niet aan de regels houdt. Want zelf doe ik het ook niet altijd, dus zou dat gewoon lullig zijn.’ Hij haalde zijn schouder op. ‘Het is maar wat je wilt doen met je leven. Ik ken je amper, dus zal ik wel de laatste persoon zijn die je erin corrigeert.’