Yeah, I need my friend right now.

Don’t judge me on how I look, but on how I am inside.

Alles wat er de afgelopen tijd was gebeurt was Nina even te veel geworden. Allereerst de ontmoeting met Mitsu, of je kon beter zeggen ontmoetingen, laten we die bij het kampvuur niet vergeten. De confrontatie daarbij met Bell, het boekje met de foto's. Er was op het moment maar een iemand die ze alles kon vertellen en haar misschien wel kon helpen. Misschien ook niet, maar het was het proberen waard. Nina moest daarbij toegeven dat ze sinds de ontmoeting met Mitsu zich niet meer zo sletterig gedroeg of laat staan kleedde. Misschien betekende het wel iets. Met kalme passen liep ze richting de etage waar haar vriendin zich bevond. Ditmaal, zoals Wren misschien wel zou verwachten, was ze niet gekleed in iets schaars, maar in een simpele broek met sneakers een een hemdje. Voorzichtig klopte ze aan de deur, deed de deur klink omlaag en zocht overal tot ze Wren had gevonden. Ze had alles wat ze nodig had, wat ze bij zich wide hebben bij zich en had het keurig in een kleine handtas verborgen. Een klein glimlachje kwam om haar lippen toen ze Wren zag en ze sloeg haar armen om haar heen. Nog steeds was het een wonder dat ze met Wren vriendinnen was geworden, maar ze was blij ook, waar had ze anders naar toe gemoeten.
Wat aarzelend stond Nina voor Wren. "Lief, ik moet je spreken, heb je tijd?" Haar stem klonk niet zo hard als voorheen, maar eerder zacht, alsof er toch echt iets was ontdooit. Ze glimlachte en trok Wren mee. Eigenlijk eerder voordat ze antwoord kreeg. Nina hield haar mond tot ze minstens de school poorten uit waren. "Wren ik weet niet meer wat ik moet doen." Zei Nina zachtjes terwijl ze richting het kleine plaatsje liepen buiten de stad. "Alles gaat de laatste tijd zo snel en zo raar. Dat ik het gewoon niet meer weet. Snap jij dat nou?" Voorzichtig pakte Nina een sigaret. Iets waar Wren een hekel aan had, dat wist ze. Maar ze snakte er nu naar. Voorzichtig stak ze hem op. Zorgde ervoor dat de rook niet bij Wren in de buurt kwam. Ze liepen even toen ze aankwamen bij een klein herbergje. Niet heel veel boeiends, het enige wat Nina prettig leek was dat het er rustig zou zijn. Nina trok Wren mee naar een tafeltje. Haar sigaret was inmiddels al op en had ze buiten ergens neer gegooid. Nina rommelde wat in haar, o zo chaotische, tas, wist er het boekje uit te vissen. "Hier begon het allemaal mee," Zei ze verder zonder uitleg. Waarschijnlijk snapte Wren er maar weinig van. Nina keek toe naar de foto's van haar kleine Alice-Falicity. Terwijl ze rustig op verdere vragen van Wren wachtte. Ze moest en zou haar ei kwijt kunnen en de enige op dit moment was Wren.

WRENNIE GIRL, IT'S TIME TO TALK AGAIN!!
COMEEE HEEREEEE..
okee de post is wel een faal.. hij zit beter in mn hoofd dan op de pc en ik krijg hem niet meer zoals ik het wil,,, =.='

Twee armen sloten zich om haar heen en hoewel ze eerst dacht dat het Waylon was, liet één blik achterom haar anders beslissen. 'Nina!' groette Wren blij, waarna ze de soort omhelzing beantwoordde. Ze moest haar spreken.. Het was inderdaad al een tijdje geleden dat ze een goed gesprek gehad hadden. De manier waarop Nina het vroeg maakte duidelijk dat het nodig was, ze moest echt iets vertellen. 'Natuurlijk,' antwoordde Wren bijna direct. Ze stond op uit de stoel waar ze eerst op gezeten had en liep met Nina mee. Er leek iets anders aan haar.. De manier waarop ze praatte, de manier waarop ze zich kleedde. Veel minder uitdagend. Had ze haar dag niet, of.. Nina glimlachte zelfs, al deed ze dat naar Wren wel vaker. Toch had deze glimlach een minder scherpe kant, alsof er iets in haar veranderd was, een standpunt weggevaagd of uitgebreid. Nina zweeg en sprak pas weer toen ze buiten de schoolpoorten waren. Ze wist niet meer wat ze moest doen.. Wren kneep zachtjes in Nina's hand. Ze wist niet precies wat ze daarop moest zeggen; wat was er aan de hand? Maar Nina praatte al verder. Even vertrok haar gezicht, lichtjes, toen Nina een sigaret opstak. Wren besloot haar te laten; ze zag eruit alsof ze wel iets kon gebruiken. 'Soms verandert alles in één keer,' merkte Wren op, terwijl ze meeliep naar een klein herbergje. Gelukkig was dat plaatsje niet zo ver van school; erg sportief was ze nu ook weer niet. Voor Nina zou ze het in ieder geval gedaan hebben. Samen gingen ze zitten en dat was het moment waarop Nina besloot haar een boekje toe te schuiven. Er stonden foto's in van een klein kindje, dat haar totaal niet bekend voorkwam. Waarom betekenden deze foto's zoveel voor Nina? Het enige jonge kind dat ze kon bedenken waar Nina misschien enige binding mee was, was de afgepakte baby waar ze Wren eens over verteld had. Vragend keek Wren op. 'Wie is dat, Nina? Is het dat meisje dat van je afgepakt werd?' Ze wilde het niet ruw zeggen, maar wist niet precies hoe het te formuleren. 'Hoe heeft zij alles gestart?'

NIIIINAAA

Don’t judge me on how I look, but on how I am inside.

Nina zuchtte. "Natuurlijk kan alles in een keer veranderen, maar hoe alles nu gaat. Ik weet het gewoon niet. Het is allemaal zo raar." Nina keek strak vooruit terwijl ze haar arm door de van Wren stak en verder liep. Ze zou zo alles uitleggen, voor zover dat kon. Voor zover dat lukte. Ze liepen inmiddels het herbergje in waar vrijwel niemand was. Ze had het boekje uit haar tas getoverd en schoof het naar Wren, die de foto's bekeek. Alle foto's waren ronduit vertederend voor Nina. De kleine armpjes, beetjes, het rompje en dan het hoofdje. Het was zo'n schatje om te zien. In het begin was ze nog jong, hooguit een twee maanden, waarschijnlijk vlak na haar vertrek. Nina keek even op toen ze Wren hoorde. Voorzichtig knikte ze op de vraag van Wren. "Alice-Falicity." Haar mond was droog en het kwam er moeilijk uit. Ze wenkte even naar de bar waarna er een vrouw naar hen toe kwam. Nina bestelde een cola voor haar en Wren, geen idee of ze het wilde, maar ze bestelde het gewoon. "Nouja, starten.. Laat ik zeggen dat hiermee totale verwarring begon." Nina keek even op toen de vrouw twee cola neer zette en Nina liet de helft van de inhoud in haar mond verdwijnen. Ze bevochtigde haar lippen even toen ze Wren weer aan keek. "Ik kreeg een envelop toegestuurd, van huis uit. Het is al een wonder dat ik hem kreeg, ik had op zijn minst verwacht dat Savador hem wel zou afpakken." Nina rommelde in haar tas en greep het verfrommelde briefje eruit.

briefjee:

"Ik kan zo boos worden, die stomme Savador heeft hen in zijn macht. Echt woest kan ik er om worden." Nina zuchtte even. Liet Wren even het briefje even lezen. Ze frunnikte wat met haar vingers aan haar shirt. Ze keek even naar Wren. "Nou.. Ik was dus helemaal over stuur dat ik dat kreeg, wist me god niet wat ik er mee aanmoest. Stond zelfs op het punt om Savador de huid vol te schelden, toen ineens een vriend van vroeger voor mijn neus stond." Nina moest een glimlach onderdrukken. Het idee om het aan Wren te vertellen. Nina was volledig in de war door hem. Je zou kunnen zeggen dat ze haar ik was verloren maar dat die eigenlijk ook weer terug kwam, kortom totale verwarring!

- Ontzettend sorry voor de late reactie! D: -

Met haar arm door die van Nina gehaakt was het allemaal heel vertrouwd, hoewel het onderwerp waarover ze zouden spreken zwaarder zou zijn dan normaal. 'Alice-Falicity,' herhaalde Wren, lichtelijk vertederd door de foto's van het jonge meisje. 'Een mooie naam,' meende ze oprecht. Het paste echt bij het schattige kindje. Er kwam een cola aan op het moment dat Nina vertelde dat er totale verwarring geweest was.. of misschien nog steeds. Eigenlijk zou ze het niet kunnen zeggen, maar daarom zou ze ook naar Nina luisteren; als vriendin. Hoe ze ooit vriendinnen waren geworden begreep ze nog steeds niet helemaal, aangezien ze allebei het type waren dat ongeïnteresseerd was naar de rest toe en nogal brutaal was, maar op de één of andere manier had dat geklikt. Vreemd maar waar, en helemaal niet erg. Daarna kreeg Wren een briefje, wat ze aandachtig doorlas. Toen ze opkeek keek ze zowel verontwaardigd als ongelovig. 'Nee hé! Die zak krijgt ook alles voor elkaar!' Met een ruw gebaar vouwde ze het briefje weer dicht en schoof het terug naar Nina. 'Dat ze daarin trappen,' foeterde Wren op de voor haar onbekende ouders van Nina. Hoe konden ze dat doen? Zagen ze dan niet wat voor vent het was? Nina's uitdrukking verzachtte weer toen ze begon over iemand van vroeger. Nu was Wrens interesse pas echt gewekt. 'Dus, Savador verpest je ouders die je Alice niet meer laten zien en toen dook er iemand van vroeger op? Vertel op, ken ik die vriend?' Ze boog met een lichte glimlach voorover. 'Ik geloof inderdaad dat er totale verwarring is.. zet alles maar eens goed op een rijtje,' vond Wren.

Don’t judge me on how I look, but on how I am inside.

Goed. Ze zat hier tegenover Wren, haar beste vriendin hier op de aardkloot, en ze was haar tong kwijt. Ze stond zelfs op het punt om keihard te gaan krijsen als een klein kleutertje. Het zat haar inmiddels tot boven een toelaatbaar level en de verwarring was groot. En van voornamelijk de verwarring van binnen. "Zo kan je het noemen, ja." Zei ze op Wren's kleine korte samenvatting. Ja Savador verpeste haar leven totaal, en toen kwam er dat kleine lichtpuntje dat ineens een groot lichtpuntje was. Alles op een rijtje zetten was een goed idee. Vandaar dat ze Wren nodig had. "Hij heet Mitsu." Begon ze voorzichtig haar hele uitleg die nu ging volgen. "Ik leerde hem kennen op een van zijn vakantie's op razen. Eerst op het strand, toen hij tegen me aan botste tijdens het frisbeën. heel gedoe. Ik werd boos, blabla, je kent me wel een beetje. Nou uiteindelijk hadden me zussen me uitgedaagd en ik deed een potje mee. Onwijs gelachen trouwens. Hoewel ik was nog steeds een rebel. Hij wilde me meenemen, soort van uit, date achtig iets, alleen zo heb ik het nooit gezien, en toen na wat uitleg en mijn moeder over halen, ik had namelijk huisarrest, toch mee gegaan." Nina zuchtte even bij het idee en de herinnering. De mooie plek was werkelijk waar een droomplek. "Hij nam me mee naar het mooiste plekje dat ik ooit heb gezien." Eigenlijk was het behoorlijk romantisch nu ze er aan terug dacht. Hoewel ze er nooit aan toe zou geven. "Goed ik als rebelse tiener met de grootste ruzie's thuis en dan nog alle problemen er omheen, hij was er altijd voor me. Een echte vriend. Alleen..." Nina zuchtte even. "Hij vind me leuk. En dan bedoel ik niet gewoon leuk, maar echt leuk leuk." Nina keek even naar Wren. Hopelijk wist zij wat ze moest doen, of kon Nina misschien helpen. Want zelf wist ze er echt geen raad mee. "Ik weet gewoon niet wat ik er mee aan moet, nog nooit heeft iemand me op die manier leuk gevonden, en daarbij, ik heb een kind.." Nina keek even naar Wren. De wanhoop en angst was in haar ogen te lezen. Ze kwam er voor geen mogelijkheid uit..

Even was Nina stil, alsof ze niet wist wat ze moest zeggen. Wren had de neiging haar stoel achteruit te duwen en naast haar vriendin neer te ploffen, gewoon zodat ze gemakkelijk haar armen om haar heen kon slaan. Maar daar besloot ze nog even op te wachten, het had nu meer zin als ze haar aan kon kijken tijdens haar uitleg. Omhelzingen konden altijd nog, niet? Ze zweeg weer en begon geïnteresseerd te luisteren naar Nina's uitleg. Mitsu.. Die naam moest ze eens onthouden. Een glimlach krulde omhoog toen Nina uit begon te wijdden over het strand, de ontmoeting, hoe ze vroeger - en nu eigenlijk nog steeds - was.. Aan het einde werd het probleem echt duidelijk; hij vond haar leuk en Nina, de eeuwige flirt, wist niet wat ze ermee aan moest. Een serieus probleem, wat Wren zich best voor kon stellen. Vooral als je leven op z'n kop werd gezet door alles en iedereen. Savador wilde hen nog steeds straffen vanwege het ongeluk met de Onyxkreeften, alsof ze dat expres gedaan hadden. Ze liet zich bijna afleiden door haar gedachten, maar bedacht dat Nina veel belangrijker was, vooral nu. Wren dacht er even over na. Zelf was ze ook geen expert, al had ze dan een vriendje. 'Ik denk dat, als hij je echt leuk vindt, hij Alice ook geen probleem zal vinden,' begon ze. Natuurlijk kon ze zeggen dat Nina Alice waarschijnlijk niet terug kreeg, maar dat zou niet echt helpen, vooral nu niet. 'Weet je, ik denk dat, als jij hem ook leuk vindt, dat je voor hem moet gaan,' besloot Wren resoluut. 'Je komt genoeg jongens tegen die je nakijken, maar je komt niet vaak iemand tegen die echt zoveel om je geeft..' Ze hoopte dat Nina wat had aan haar advies, al wist ze dat die kans niet zo groot was. Tijd voor de andere stap. Toen er even niets meer gezegd werd schoof Wren haar cola wat naar voren, zodat ze deze niet om zou stoten, schoof haar stoel een eind naar achteren en liep naar Nina, die ze spontaan omhelsde. 'Het komt wel goed,' kon ze niet laten te zeggen, omdat haar moeder die woorden ook altijd gebruikte. En uiteindelijk kwam alles weer op z'n pootjes terecht..

- Zou je het erg vinden als ik mijn verhaallijn in dit topic door wil laten lopen? Er komt niemand anders bij dan, alleen een telefoontje voor Wren ^^ -

Nina knikte even. "Dat zegt hij ook, dat hij er zijn zijn voor me enzo, en ook als het moet als ik Alice bijvoorbeeld terug heb.. Maar ik weet het gewoon niet. Het is een kind van een totaal ander mens. Daarbij heb ik dus het bed gedeeld met een ander en nog een ander.. Maar dat is toch juist frustrerend, ik bedoel, het is niet meer speciaal ofzo, niet iets wat je meestal voor de eerste bewaard zegmaar." Nina liet een verwarrende zucht vallen. Nina keek even op van her resolute antwoord van Wren. Misschien had ze gelijk. Misschien ook niet. "Ik ben bang, voor alles. Misschien wel voor wat ik allemaal voel voor hem, of bang voor wat er misschien wel gaat gebeuren.." Nina's stem was zacht. Als een klein kind dat bang was voor straf. "Hij gaat naar mijn moeder toe. Om er dingen uit te krijgen over Alice. Wat áls het hem lukt, wat als hij er achter komt waar ze is? Wat als ik het helemaal niet kan. Dan stel ik hem teleur.. Want hij heeft dan wel die moeite gedaan. Of wat als ik hem om mijn gedrag teleur stel. Dat wil ik niet..." Nina keek Wren even aan. "Ik wil hem niet kwijt, Wren, ik ben bang om hem kwijt te raken, om onze vriendschap kwijt te raken.'' Zei ze nu extreem zacht. Kon ze alles wel aan. Nina was normaal gesproken de rebelse tiener, de eeuwige flirt. Maar nu zat ze erbij als een onzeker klein eerste klassertje, die de eerste dag zag aankomen. Nina legde haar arm even stevig om Wren heen toen ze haar een knuffel gaf. "Ik hoopt het, echt waar." Nina zuchtte. Nam een teug van haar cola. Glimlachte naar Wren op een manier die ze alleen naar haar en Mitsu deed, warm en vriendelijk. "Dankje voor je advies!" Ze grinnikte even. "Goed, nou moeten we alleen nog een manier vinden om die Savador te slim af te zijn, hij zal me binnenkort wel weer aanspreken op mijn gedrag a.k.a. spijbelgedrag." Nina keek Wren even geniepig aan. Toen ineens haar mobiel ging rinkelen...

--- Zooooow, kan je verder met je verhaallijn, vind het niet erg hoor Wink

ook weer typisch Nina om over te gaan op iets anders =.=' haha

- Thanks <3 Lol, ja, Nina en Wren zijn ook echt van die onvoorspelbare probleemkindjes xD-

<div style="width:290px;height:360px;overflow:scroll;overflow-y:scroll;overflow-x:hidden;margin-bottom:25px;margin-left:50px;magin-top:150px;margin-right:50px; align="center"> Nina uitte haar twijfels, die volgens Wren totaal begrijpelijk waren. Het was ook allemaal zo anders.. 'Maar het hoeft niet altijd voor de eerste,' vond ze. 'Als je echt van iemand houdt is het altijd speciaal,' merkte ze op, in de hoop Nina wat op te beuren. Wren mocht dan geen ervaring hebben met kinderen of verwarrende relaties, als vriendin wist ze veel beter wat te doen. De twijfels werden nog verder gespecificeerd; angst om hem kwijt te raken, angst voor de toekomst.. Wren wilde zo graag dat ze alles goed kon laten komen, maar hoe kon ze dat doen? Zij was niet in staat om alles te veranderen, zij was geen godin.. Wren voelde zich een beetje bedrukt, maar probeerde dat niet te laten merken. Kon ze nu maar de juiste woorden vinden.. Nina's glimlach beurde haar weer wat op. 'Goed,' begon haar vriendin. Nieuwsgierig keek Wren op, wat kwam er nu? Zodra de zin verderging werd haar lach breder, maar niet direct vriendelijker. 'Inderdaad.. Ik krijg echt schoon genoeg van die vent. Mijn ouders hemelen hem op iedere keer als ik iets over hem te zeggen heb. Over dat hij me überhaupt al op school wil..' Wren wist zeker dat het haar met Nina ging lukken; samen zouden ze hem kunnen blokken, op de één of andere manier. 'Hij moet ons eigenlijk samen laten nakomen,' grijnsde ze. Een vrolijk geluidje onderbrak haar gedachtes. Wat? Tegelijkertijd voelde ze een trilling in haar vestzak. Wacht, het was haar mobieltje! 'O, sorry! Vergeten uit te zetten.. Het is thuis, ik moet opnemen,' verontschuldigde Wren zich. Ze had nog helemaal niet de tijd gehad om aan Nina te vertellen hoe het was met haar vader, dat hij in het ziekenhuis lag en erg verzwakt was. Nou ja, dat kon ze altijd nog ter sprake brengen. Een onzichtbare persoon begon tegen haar te praten. 'Wren, lieverd? Ben je daar?' Gelukkig stond het niet op luidspreker.. 'Ja, maar praat alsjeblieft wat zachter! Ik ben in een openbare plek,' mopperde Wren. 'Schatje, ga even zitten,' zei haar moeder. Waarom zo slijmerig? Wren negeerde het, al zorgde ze wel dat ze vlakbij een stoel stond. Je wist het maar nooit, zo deed haar moeder normaal niet.. 'Het is je vader.. Ze konden niets meer doen,' zei de stem, nu zacht. Wren slikte. 'Niets meer doen? Betekent dat..' De stem aan de andere kant zweeg, maakte het ergste waar. Wren slikte, schudde haar hoofd. 'Nee..' De tranen die in het begin niet wilden komen begonnen over haar wangen te lopen, ze liet zichzelf op de stoel ploffen en drukte haar moeder weg. Haar mobieltje liet ze op de tafel vallen. 'Nee!' Ze drukte haar hoofd in haar handen, deed niet eens de moeite om de tranen weg te vegen. 'Papa is dood,' snikte ze, als enige uitleg naar Nina toe, met een gebroken stem. 'Hij is weg..'

Don’t judge me on how I look, but on how I am inside.

Nina kreeg een grijns, een valse grijns, op haar gezicht toen ze overgingen op Savador. Ja die man kreeg het nog een keer oor zijn kiezen. "De eerst volgende les, wordt een ramp voor hem." Grinnikte ze. Ze werden echter uit het gesprek gehaald door een vrolijk gerinkel. De telefoon van Wren. "Is goed, ik ga nergens heen, we moeten toch een plannetje maken." Nina nam een slok van haar cola, bekeek haar nagels en keek op naar Wren, die een steeds minder vrolijke uitdrukking op haar gezicht kreeg. Fronsend keek ze haar aan. Ze begon iets te momepelen over niets meer te doen en toen begon ze met een nee.. nee. Nina stond op toen ze zag dat het gesprek afgelopen was, Wren op een stoel plofte en er tranen over haar wangen begonnen te rollen. Wat was er in vredesnaam aan de hand. Nina knielde naast haar neer, legde een arm over haar schouders en begon die zachtjes te strelen. De woorden van Wren deden Nina nog meer fronsen. Dood? Als in helemaal mors dood. Zachtjes begon ze haar toe te sussen, legde haar andere arm ook om Wren heen en sloot haar armen. Sloot Wren in een omhelzing terwijl ze zachtjes suste. "Wren, hij is misschien niet meer hier, maar hij is nooit weg. Nóóit!" Ze keek Wren even aan en tilde haar kin een stukje omhoog. "Hij zit namelijk voor altijd hier!" Ze drukte zachtjes met haar vinger op de plek waar haar hart zat terwijl ze het zachtjes uitsprak. Nina kreeg er bijna zelf een brok van in haar keel. "Stil maar." Zei ze nog zachter terwijl ze Wren nog dichter tegen zichzelf aan drukte en met haar hand over haar rug streek. Een groepje dat net binnen kwam staarde naar hun waardoor Nina boos werd. "Kijk toch lekker ergens anders naar!" Snauwde ze naar hen waarna ze gelijk doorliepen.

Nina's woorden over een plannetje tegen Savador waren nog leuk geweest, maar ze was het nu alweer bijna vergeten. Haar vader is.. was veel belangrijker. Ja, hij had een slechte gezondheid, altijd al gehad, maar moest het nu echt haar vader zijn die ze nooit meer zou zijn? Ja, in een lijkkist, zijn huid bleek, zijn handen over elkaar gevouwen, zijn nette kleding aan die hij nooit droeg. Zijn altijd blijvende glimlach verzwakt tot een rechte lijn van zijn lippen, zijn ogen gesloten.. Waarom zag ze het al voor zich? Alles zou nog wel komen.. de begrafenis, de regelingen.. ze wilde het niet weten, simpelweg niet weten. et voelde alsof de grond onder haar voeten verdween, alsof ze zou vallen en nooit meer op kon staan. Tot de warmte van Nina's armen haar weer steun gaven, alsof er nog iets was.. Wren keek kort even op, om zeker te zijn dat het Nina was. Nooit weg.. Ze herhaalde de woorden, omdat ze de pijn verzachtte, omdat ze de stukken van haar wereld bij elkaar hielden. Altijd in haar hart.. altijd.. Wren keek even naar haar borst, alsof ze haar hart even niet kon vinden. Daarna jaagde Nina wat mensen voor haar weg. 'Be-bedankt, Nina,' snotterde Wren, die over haar ogen wreef. Ze had nooit veel tranen gehad, maar ze glommen nog steeds in haar ogen. 'Het is zo.. plotseling.. Hij had altijd wel een slechte gezondheid enzo, en hij lag al lang in het ziekenhuis, maar ik wist niet..' Ze kreeg de woorden opnieuw niet uit haar keel. 'Het is zo ineens.. Sorry dat ik ons gesprek verpest,' mompelde ze. Waarom hij? Waarom papa?

Don’t judge me on how I look, but on how I am inside.

Nina maakte nog wat sussende geluiden, iemand verliezen was nooit leuk, op welke manier het ook was, het was nooit leuk. Zachtjes ging Nina haar hand op en neer over Wren haar rug. "Het is al goed, liefje." Zei ze zachtjes. "Het is nooit leuk om iemand te verliezen en zeker niet je vader." Zei ze zachtjes. Nina glimlachte warm naar Wren die begon te vertellen over zijn slechte gezondheid. Weer kwam er een sussend geluid uit Nina haar mond. "Misschien klink het stom, maar misschien is het wel beter voor hem, Wren. Als je het zo bekijkt, hij heeft geen pijn meer. Hij heeft nergens meer last van, soms is het goed voor iemand om te gaan, hoe naar het ook is voor de familie." Nina grinnikte zachtjes. "Doe niet zo gek meid. Jij kan er niks aan doen. Kom vertel me eens iets leuks over je vader." Nina geloofde er altijd in dat je aan de leuke dingen moest denken van die persoon. De leuke momenten samen, dat hij zo dichterbij is. "Je moet alleen aan de vrolijke dingen denken Wren. De positieve momenten in zijn leven en de herinneringen samen, je zult zien, daar knap je zelf ook een beetje van op." Nina trok een stoel bij Wren en ging tegenover haar zitten. Met haar hand wreef ze zachtjes haar knie.

--uhm, ja.. Niet zoveel inspiratie?

Nina's stem was zacht, lief, liet haar merken dat ze er niet alleen voorstond. Misschien was de wisseling van school naar Starshine lang niet zo erg als ze gedacht had. Om eerlijk te zijn, had het haar meer gebracht dan welke school ook. Al klonk het zo vreemd, Nina had gelijk. Ja, ze had eigenlijk gewoon gelijk. Wren knikte zachtjes bij haar woorden, probeerde ze bij zich te houden. Hij had geen pijn meer, het was beter zo.. Al deed het haar verdomde veel pijn, op dit moment. Eigenlijk was ze blij dat ze hier was, weg van haar familie, die haar nog meer aan het huilen zouden maken. Ze had de armen van haar moeder misschien meer nodig dan ze besefte, maar op dit moment had ze er geen zin in. ..Iets positiefs? Die momenten waren er genoeg, toch? Haar tranen maakten dat ze langzamer dacht, hinderden haar. 'Eerst woonden we op Razen,' begon Wren, waarna ze even haperde. 'En.. en daar gingen we altijd naar het strand, papa en ik. Hij liet me altijd de zonsondergang zien..' Wren zag het weer voor zich, de lach op het gezicht van haar vader, alles.. Ze merkte dat het haar beter liet voelen, zoals Nina al voorspeld had. 'Hij ging altijd heel veel met mij en m'n broer en zus om.. en ik mis hem.. Maar die positieve dingen helpen wel..' Wren ging wat rechter zitten, streek nogmaals haar uit haar gezicht. 'Laten we over wat anders praten,' stelde ze voor, al liet haar creativiteit haar in de steek.

-Moet weg, sorry D:-

PROFILE MAGICIAN

» Yeah...whatever.
» yeah, Bye now
» you are the old friend?!
» |GZ| Friend
» When would I get a friend?

Yeah, I need my friend right now.

Yeah, I need my friend right now.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen