When the night falls

Voorzichtig liep Emily door het donkere bos heen. Hoewel ze zich zwaar ongemakkelijk voelde moest ze. Ze moest en zou die plek eens zien. Met grote stappen paradeerde ze door het bos heen. Haar vingers stevig om de halsketting geklemd. Als er wat was kon ze onmiddellijk er op op drukken. En dan zou Sorax meteen komen. Hoewel ze het toch wel van plan was om er op te drukken. Allen het liefst nog niet in het bos. Na minuten takken wegslaan, klimmen en klauteren kwam er een einde aan het duistere bos en kwam Emily op een open plek. En dan niet een open plek midden in het bos nee de open plek om de waterval heen. Verbijsterd hing haar mond open. Het was zo prachtig. De sfeer die er hing, het kletterende water en de schemerige avond. Aan de rand van de waterval en het meertje er om heen ging Emily zitten. Ze had Sorax al dagen niet gezien en verlangde naar hem. Voorzichtig drukte ze op het gouden deel in het rode hartje. Wie weet hoe hij zou reageren. Het gaf haar wel een warm gevoel, zeker omdat ze hem wee zou zien. Maar ook een spannend gevoel. Wie weet zou hij boos worden omdat ze op het hartje had gedrukt, of was hij bang dat er wat was, wat hoogst waarschijnlijk ook zo was. Hij had het ding immers gemaakt voor haar, als er iets aan de hand was. Maar je kon het ook anders bekijken, er wat iets aan de hand. Ze miste hem. Was dat niet erg genoeg. Een kleine grijns vormde op haar lippen. Ze keek uit naar het water. Haar element, haar leven. Hoewel er zoveel dingen waren die in haar leven waren gebeurt. En alles had ze opgesloten. Dat ene meisje had wijze woorden en misschien moest ze zich daar maar eens aan geloven. Haar hart luchten. Hoewel ze liever.. Emily grinnikte. Ineens hoorde ze geluiden achter zich. Hoewel ze niet bepaald zich gerust voelde bleef ze stokstijf zitten. Haar ogen wijd open naar de waterval toe. Misschien was het ook wel iemand anders..

-- Sorax and me only. ^^

Sorax lag kalm te slapen op zijn bed. Snurkend lag hij languit op het bed. Rustig draaide hij op zijn zij. Daarna op zijn ander zij. Daarna weer op zijn rug. Loom kwam hij overeind toen een hoog piepje zijn oren vulde. Zijn ogen verwijdde zich. Hij sprong overeind en trok zijn kleding aan. Hij sprong door het raam naar buiten. Hij had zich nog snel gefatsoeneerd. Emily had hem nodig. Of ze wilde hem gewoon zien. Hij hoopte alleen op het laatste. Met snelle passen liep hij richting het piepje dat alleen voor hem hoorbaar was. Hij sprong door de takken van de bomen en landde bij het rand van de bos bij de waterval. Kalm keek hij naar Emily die op de rots zat. Even leunde hij tegen de boom. Ze was dus niet in gevaar. Hij was blij dat te zien. Met kalm liep hij naar haar toe en legde zijn handen voor haar ogen. "Eenmaal raden?" vroeg hij kalm en grinnikte.

Emily haar ogen werden verduisterd. Ze zag niks meer. Hoorde alleen een stem die haar hart een slag liet overslaan. "Sorax" Zei ze zachtjes met een grote lach op haar gezicht. Ze greep zijn handen vast, draaide zich om naar hem toe en stond op. "Je bent er!" Grinnikte ze zachtjes terwijl ze een kus op zijn mond drukte. "Ik heb je gemist." Fluisterde ze in zijn oor. Ze glimlachte liefde vol naar hem terwijl ze nog een kus gaf. Daarna ging ze zitten. "Weetje. Ik vroeg me laatst af.. Hoe het kwam dat alles soms zo hard terug kaatste in je gezicht. Weet jij hoe dat kan?" Hoewel ze al een keer antwoord had gehad hoopte ze dat hij ook zo'n antwoord gaf. Waarom wist ze niet. Misschien omdat ze klaar was om alles te vertellen. Omdat ze nagedacht had. Ze wist het niet. Alleen dat ze bij hem wilde zijn als ze alles er uit zou gooien. Gewoon dicht tegen hem aan. Omdat ze van hem hield.

Sorax keek met kalme blik naar Emily en glimlachte. "Hmmm..hoe wist jij dat..." sprak hij alsof hij teleurgesteld was. Hij grinnikte en ging naast haar op de rots zitten. "Ja ik ben er. Je hebt me immers geroepen..." sprak hij kalm. "Wat dacht je van mij. Ik heb een les proberen te volgen maar ik dacht continu aan jou..." sprak hij kalm. "Terugkaatst in je gezicht?" sprak hij. "Als het over herinneringen gaat kan je niets anders doen dan ze met iemand bespreken. Iemand die dicht bij je staat. Zoals een goede vriendin. Of zelfs vriend. Opproppen gaat niet, het maakt dingen vaak erger dan ze al zijn..." sprak hij kalm en legde zijn arm over haar schouder en drukte haar zachtjes tegen haar aan. "Hoezo..." vroeg hij kalm.

Emily grinnikte bij zijn eerste woorden. Hij ging naast haar zitten en Emily glimlachte. Bij zijn woorden over dat hij continu aan haar dacht bloosde ze even. Voor het eerst hoorde ze zoiets. "Ik houd mijn hoofd er ook niet helemaal bij in de lessen." Sprak ze zachtjes. Toen ze zijn woorden hoorde en een arm over haar schouder voelde glimlachte ze enkel. "Ik weet het. Ze zijn al erger dan dat ze waren.. Toen der tijd." Ze keek Sorax even aan. En daarna draaide ze haar blik naar het water. "Ik heb een broer.." begon ze zachtjes. "Waar wij beiden niks van wisten." Ze slikte even. "En nu bleek dus dat ik geadopteerd ben. Alleen ik durf mijn ouders niet echt onder ogen te komen.," Ze slikte, dacht aan de vele ruzie's die ze had gehad met hen. De ruzie's die leidde tot de eenzame uren alleen op haar kamer. En waarschijnlijk, doordat ze dit nu wist, zouden haar ouders woest zijn. Ze voelde het gewoon. "Ik heb altijd vele ruzie's met mijn ouders gehad, we lagen elkaar vaak niet. Hoewel ik wel zielsveel van ze hou, kon ik ze soms wel..." Emily slikte nog eens. Nooit had iemand geweten van die ruzie's laat staan die eenzame uren.

Sorax sloot kort zijn ogen en glimlachte. "Wel opletten, ik wil niet dat je zakt doordat je teveel aan mij denkt..." sprak hij kalm en knikte. Hij hoorde haar woorden en glimlachte. 'Hmm....dan heb je iets wat ik niet heb..." sprak hij. "Veel ruzie met je ouders is nooit leuk, sprak hij kalm. Ik zelf heb het nooit gehad dsu echt weten hoe dat voelt weet ik niet..." sprak hij na haar woorden. "Maar ik ken het gevoel, ze soms iets aanwillen doen...." voegde hij er aan toe. "Emily, ik weet haast zeker dat desondanks de ruzies je ouders er voor je willen zijn en om je geven." voegde hij er aan toe. "Ze hebben geen enkele rede om woest te zijn. "En desnoods ga ik mee..." sprak hij en keek haar daarna aan met vastberaden blik. "Ik zou je ouders maar wat graag willen ontmoeten..." sprak hij en glimlachte. Hij legde zijn hand op haar rug en ging onder het topje. Hij streek met zijn vinger zachtjes over haar rug vlak boven de heup. Hij glimlachte en bleef tegen haar aan zitten. Wachtend op een mogelijke reactie.

Emily knikte. Ze hield ook heel veel van haar ouders. Maar des ondanks. Haar vader was vele malen uitgevallen tegen haar, en er moest toch een reden zijn dat ze het verborgen hadden dat ze niet haar echte ouders waren. Door zijn woorden haalde ze opgelucht adem. "Ik hou ziels veel van ze. Ik snap alleen niet waarom ze het altijd zo verborgen hadden gelaten." Emily zuchtte even. "Dan had het waarschijnlijk een stuk makkelijker geweest." Zei ze er zachtjes achter aan. Toen voelde Emily de hand van Sorax om haar rug. In eerste instantie niks ergs maar al snel merkte ze dat zijn hand onder haar top ging. Even hield ze haar adem in en haar ogen verwijdde zich. Bij het strelende gevoel zuchtte ze langzaam in en uit. Haar ogen waren nu gesloten en haar hart ging te keer. Ze probeerde de mogelijk beelden die op kwamen weg te duwen. Tegen zichzelf spreken en zichzelf rustig krijgen. Hoewel ze nu heel stijf zat, merkte Emily dat het onrustige gevoel langzaam weg ebde. Voorzichtig deed ze haar ogen open, en naast haar zat gewoon Sorax. Ze glimlachte even. Het voelde op dit moment.. goed. Maar toch was het ook raar. Dat zo'n gevoel nare beelden terug brachten maar tegelijkertijd goed voelde. Emily keek strak in Sorax ogen. Zo wist ze zichzelf te blijven overtuigen en die nare beelden weg te drukken. "Het is goed." Zei ze heel zachtjes, eerder tegen zichzelf dan tegen Sorax. Emily ging nu wat relaxter zitten. Haar lichaam ontspande. Haar blik verzachtte.

Sorax keek kalm naar Emily en hoorde haar woorden. "Alles gebeurt met een rede, Emily. Ik denk dat ze het expres deden zodat jij niet zou gaan zoeken naar iets wat je misschien nog treurig zou kunnen maken ook... " sprak hij kalm. "Daarnaast zou het misschien nog moeilijk zijn geweest. Ik zou niet weten of ik ze moest geloven of niet..." sprak hij kalm en keek voor zich uit. Ineens merkte hij dat ze verstijfde en haar ogen verwijdde. De zachte streling staakte Sorax onmiddellijk. Hij legde zijn hand op haar zij en stopte direct. "Sorry..." sprak hij kalm. "Ik wist niet dat zoiets al teveel zou kunnen zijn. Verontschuldig me..." voegde hij er aan toe. Hij hoorde haar woorden en glimlachte. Zachtjes streelde hij over haar zij, terwijl het topje gewoon op zijn plek bleef. Tussen zijn hand en haar in. Hij glimlachte en keek haar met warme blik aan.

Emily keek naar Sorax. Het was allemaal zo waar wat hij zei dat het eng was. Ze glimlachte en knikte. Waarschijnlijk had zij het ook niet geloofd als haar ouders met zo'n kletspraatje aan kwamen. Of ze hadden weer zo'n ruzie gekregen die dagen duurde. Misschien was dat de rede wel dat ze niks hadden gezegd. "Je hebt gelijk." Zei Emily zachtjes. Ze drukte haar hoofd tegen zijn borst kas aan, sloeg haar armen om zijn middel en snoof de lucht die voorbij stroomde in. Zijn geur kwam mee en ze glimlachte tevreden. Bij zijn verontschuldiging glimlachte ze. "Het geeft niet." Zei ze zachtjes. "Ik wen er aan." Ze glimlachte naar hem en voelde zijn hand nu over haar zij gaan. Dit maal over haar topje heen. Ze keek hem aan en zag zijn warme blik. Iets waar ze gelijk van wegsmolt. Het liet haar alles vergeten. Het was alleen zij en Sorax. Iemand waar ze steeds verliefder op werd. Elke dag een beetje meer. Zachtjes gaf ze hem een kusje op zijn kin. Glimlachte breed en drukte hem tegen haar aan. "Ik wil je nooit meer kwijt." Zei ze zachtjes terwijl ze in zijn ogen keek.

Sorax glimlachte en keek naar de lucht. "Ik heb altijd gelijk..." zei hij met een opscheppende toon en grinnikte om te laten merken dat hij het alles behalve meende. Zijn ogen gingen naar beneden toen Emily haar hoofd tegen zijn borstkast duwde. Hij glimlachte. Haar guur prikkelde zijn neusgaten en hij keek vermakend vooruit. Ze had zo'n aparte geur, iets dat hem nieuwschierig maakte en daarnaast ook nog mysterieus leek. Hij glimlachte. Haar woorden deden hem even knikken. Hij keek terug. "Laat mij nooit je alles worden..." sprak hij ineens. "Want als je het verliest ben je alles kwijt..." sprak hij waarschuwend en knipoogde. "Maar tuurlijk, ik wil jou ook niet verliezen..." sprak hij kalm. Ik heb al voldoende verloren dacht hij in zichzelf. Zijn ogen zochten de lucht op. Deze was helder blauw en de waterval vormde door het opstuivende water een regenboog. Sorax glimlachte, het was hier prachtig.

Emily moest lachen om zijn opmerking.. "Weet je het zeker?" Vroeg ze erna waarna ze haar tong uit stak. Ze giechelde met hem mee. Emily drukte zich nog meer tegen hem aan. Bij zijn waarschuwende woorden liet ze hem weer wat meer los en keek hem aan. Tuurlijk wilde ze dat hij haar alles was. Maar zijn woorden lieten haar wel bedenken dat hij gelijk had. Ze knikte. Al wist ze niet of ze zichzelf er aan kon houden. Ze glimlachte toen hij hetzelfde zei. Ze richtte haar ogen op de waterval die zich voor haar vormde. Het was prachtig en het gaf een romantische sfeer. Ze richtte niet veel later haar blik naar boven en wachtte geduldig tot zijn blik die van haar kruiste. "Ik hou van je." Zei ze zachtjes en vastbesloten om het te zeggen. Haar hand streelde zachtjes zijn rug en een vredige glimlach lag op haar gezicht. Ze duwde zichzelf omhoog om zijn lippen te raken met die van haar. Eerst een simpele kus die overging in een tedere zoen. Een zoen die vol passie zat en haar ogen gesloten, genietend van het moment.

Sorax hoorde haar woorden en glimlachte. Hij zweeg en keek naar de lucht. Het was prachtig weer. "Hmm, ja zo'n beetje wel..." sprak hij grinnikend op haar woorden. Zijn ogen gingen naar haar toen hun blikken elkaar kruisden. Hij grinnikte en keek haar aan. Hij knikte. "En ik van jou..." sprak hij glimlachend. Ineens pakte hij haar vast en liet zich achterover vallen. Trok zijn benen van de rots die nog er nog op lagen en duwde haar tegen de grond. Niet veel later schoten er een stel vlammen overheen. Sorax stond op en keek naar de richting waar vuur vandaan was gekomen. Fijn om een populaire reputatie te hebben. Iedereen wilde tegen je vechten om te laten zien dat ze beter waren. Sorax was misschien wel populair onder de meiden, maar toch bleef Emily bij zijn hart. En de jongens wilde hem dolgraag in een wedstrijd verslaan als het ging om de aandacht op hun te vestigen. Met zijn vuisten gebald keek hij naar de jongen. "Zeg, kun je niet een andere keer aanvallen, ik heb ook zo mijn leven..." sprak hij kalm en keek naar de jongen. Deze luisterde gelukkig wel en liep weg. Sorax keek naar Emily en glimlachte. "Sorry, om een of andere reden willen ze altijd mij hebben..." sprak hij kalm.

Ze kreeg het weer voor elkaar om te blozen toen hij zei dat hij van haar hield. Ze drukte haar lippen op die van hem en toen ze ineens voorover viel, omdat Sorax zelf naar achter viel en haar meenam, glimlachte ze enkel, hoewel ze ook wel zou kunnen lachen, haar lippen nog steeds tegen de zijne. Niet veel later werd Emily omgedraaid en tegen de grond gedrukt en drukte ze gretig haar lippen op de zijne. Klampte zich vast aan hem, door haar benen om zijn middel te gooien en haar handen in zijn nek te planten, toen er ineens vuur over hen heen schoot. Hoewel Emily niks in de gaten had doordat haar ogen gesloten waren voelde ze Sorax opstaan en liet ze hem met tegenzin los. Met grote ogen die nu open waren geschoten keek ze naar Sorax die nu boven haar uit schoot, geen idee wat er gebeurd was. En omdat ze lag leek hij meters lang. Emily draaide haar hoofd een stuk opzij en naar achter en zag een of andere jongen staan, de zoveelste die hun kwamen storen. Ze luisterde naar Sorax en kon het niet laten hem aan te vullen. "Ga toch lekker iemand anders vervelen." Ze grinnikte toen hij weg liep, niet met een bepaald vrolijk gezicht. Bij zijn verontschuldiging grijnsde ze even. "Dat komt gewoon omdat je zo'n leukerd ben." Grinnikte Emily. Ze was inmiddels gaan zitten en keek nog even die jongen na. Daarna keek ze met een warme en liefdevolle blik naar Sorax. "Maar ze hebben pech.. Want je ben van mij." Een twinkeling stond in haar ogen. Ze leunde wat naar achter en leunde op haar handen die vlak achter haar stonden.

Sorax grinnikte toen Emily kennelijk niet doorgehad had dat er een aanval was uitgevoerd. Zijn ogen gingen weer naar Emily. "Maar goed, waar waren we..." sprak hij. "Oh ja..." sprak hij en ging zitten. Liet zich achterover vallen op zijn rug naast Emily. Hij draaide op zijn zij en keek haar aan. "Pfff, ze mogen proberen maar het lukt hun toch niet..." sprak hij en gaf haar een kus op haar mond en liet deze daarna vlug over gaan in een passievolle zoen. Hij sloot zijn ogen en ging over haar heen hangen. Hij stopte en keek haar in haar ogen. "Je blijft net een gevallen engel, een wonder op aard, een lichtgevende druppel in een zee van druppels die pogingen doen het ook te doen maar falen..." sprak hij grinnikend en keek haar in haar ogen.

Emily grinnikte bij zijn opmerking en zag hem weer gaan liggen. Toen hij zich op zijn zij draaide ging Emily van het half zitten naar het liggen op haar zij. Ze grinnikte en voelde zijn lippen op die van haar. Haar hand gleed soepel over zijn gezicht en streelde zachtjes zijn wangen toen ze kus van een kus naar een passievolle zoen ging. Emily ging weer op haar rug liggen toen ze merkte dat Sorax over haar heen hing. Haar ogen gingen weer open toen zijn lippen van die van haar af gingen en ze keek recht in zijn prachtige ogen. Wat hij precies zei ging lichtelijk langs haar heen. Het enige wat ze wist was dat er weer eens een lichtelijk blosje op haar wangen verscheen. Dat ze smolt van binnen en alleen maar kon genieten van hem. Ze wist ook niets om terug te zeggen op zijn woorden. Nee in plaats daarvan ging ze met haar hoofd naar voren toe en sloot haar ogen op het moment dat haar lippen die van hem zachtjes raakte. "Je bent als een bloem die nooit verdort, en altijd prachtig bloeit, geen doorns heeft en nooit iemand kwaad kan doen." Zei Emily bijna geruisloos tegen zijn lippen aan. Glimlachte en keek hem in zijn ogen aan. "Ik kan zelfs verdrinken in je ogen, zo mooi." Voegde ze er nog stilletjes achter aan.

PROFILE MAGICIAN

» The Dark Falls
» When the moon falls down - Open
» And the rain falls down, cleaning all of our thoughts
» In the dark of the night
» What a Night...

When the night falls

When the night falls

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen