Alsof iemand een grote emmer koud water bovenop hem had gedumpt, schoot Hyōka overeind. Met beide blauwgroene ogen staarde hij voor zich uit in de eindeloze duisternis, terwijl koud zweet over zijn voorhoofd kroop en zijn ademhaling ietwat gejaagd was. Enkele seconden van doodse stilte tikte langzaam voorbij, voor hij zich realiseerde dat wat hij zojuist had meegemaakt niets meer dan een droom was. Niets meer dan een herinnering die toch iets dieper in zijn geheugen stond gegraveerd dan dat hij voor lief had. Hij liet de adem, waarvan hij nu pas ontdekte deze in te houden, uit zijn longen ontsnappen in de vorm van een diepe zucht. Echter maakte dat plaats voor een eindeloos schuldgevoel. Hoe had hij zo stom kunnen zijn? Als hij anders had gehandeld, er was geweest toen zij hem nodig had of haar überhaupt nooit had ontmoet om mee te beginnen, zou enkele decennia geleden het leven haar niet ontnomen zijn, en dat bracht hem op nog gevaarlijker terrein: zijn pleegvader. Hij was zijn sneeuwuil eeuwig dankbaar toen ze hem met een krijs uit zijn gedachten trok op dat precieze moment. Alsof ze zijn gedachten had kunnen lezen met haar grote gele ogen. Zo snel hij kon drukte alles zo ver als mogelijk weg in de diepste en duisterste gronden van zijn hoofd, in de hoop dat het nooit meer terug kwam, en liet zich achterover vallen op zijn bed. Met een ietwat trillende hand ging hij door zijn warrige, witte lokken lokken haar en deed voor een goede twintig minuten zijn best niet weer terug te vallen op het eerdere onderwerp. Veel succes boekte hij niet met niets meer dan duisternis om hem heen en een klapperend raam op de achtergrond. Hij stond op en gooide datzelfde raam met iets meer kracht dan nodig dicht. En nu alle toevoer van frisse en koude lucht was verdwenen, besefte hij dat hij het gebouw even helemaal zat was. Zo was hij al snel bezig wat andere, simpele kleding aan te trekken en samen met zijn kerkuil zich een weg naar buiten aan het maken. Hij had geen speciale bestemming in gedachten, zolang er maar wat water in de buurt was vond hij alles prima. Tenzij een of andere lolbroek hem een fles water besloot aan te reiken om die wens te vervullen.
Zijn dwaaltocht bracht hem uiteindelijk bij het meer, maar tegen zijn verwachtingen in bleek het een populaire hangplek te zijn midden in de nacht. Als de stemmen een indicatie waren daarvoor tenminste. En ja hoor, bij de waterrand zaten twee meiden. Beide zo te zien in de aanwezigheid van hun huisdieren. ”Het meer is populair onder de nachtbrakers zo te zien.” Hij keek ze beide even kort aan en zou toch zweren dat hij het roos-harige meisje herkende, maar besteedde er verder geen aandacht aan om dat uit te pluizen.