Sheena had besloten vandaag een dag haar watermagie bij te gaan schaven. Dus had ze een losjes joggingpak aangetrokken, en was ze op weg naar een het begin van het meer, de waterval. Ze jogde op een rustig tempo erheen, het was nog vroeg en zo werden haar spieren alvast een beetje warm. Toen ze eenmaal in de buurt kwam minderde ze vaart, en ging gewoon lopen. Ze zwaaide met haar armen om ze op te warmen, en haalde diep en gecontroleerd adem. Eenmaal bij de waterval aangekomen was het precies wat ze van te voren dacht, een flinke stroom, maar maar een klein stukje open daaronder, de rest bevroren. Ze ging langs de kant staan en strekte haar armen uit naar het water. Ze sloot haar ogen en voelde alleen nog maar, de aanwezigheid van het water, de kracht ervan, en natuurlijk het ijs dat het tegenhield. Ze hield haar ogen gesloten en trok lijnen in de lucht, waarna het akelige geluid van brekend ijs diep van onderin de ijslaag kwam. Het geluid werd steeds harder en duidelijk, en toen de barst uiteindelijk het ijs spleet, vlogen Sheena's ogen weer open om het resultaat te bekijken. Een triomfantelijke glimlach lag om haar lippen, haar ogen twinkelden. Ze sloot haar ogen weer en begon dieper en sneller adem te halen, waarbij haar armen weer langzaam lijnen trokken. Weer kwam het akelige geluid van barstend ijs naar boven, steeds harder, steeds erger. Daarna zwelde de sterkte van het geluid langzaam af, hoewel je veel meer kleine barstjes tegelijk hoorde komen. Een brede glimlach op Sheena's gezicht toen ze in een zwaai haar armen de lucht in hief, al het ijs omhoog spatte en het midden nu geheel leeg was. Alle splinters ijs belandden aan de rand, op het dunne laagje ijs dat zich daar altijd vormde. Ze lachte, hardop, waarbij het water zachtjes meeklotste.


[Zo wauw, flutpost. Maarja, als jij er eenmaal bent gaat het wel beterr. ]

Caleb dwaalde voort. Zijn gedachten waren bij de vele reizen die hij had gemaakt, over hogen bergen en door diepe dalen. Een beetje zoals zijn leven er ook uit zag. Momenteel bevond hij nu ergens in het midden. De drie lichtbollen zweefden voor hem uit en zochten naar een geschikte route voor hem. De bodem was rotsachtige en elk stukje reliëf waar ze over streken deden een schok door Caleb's lichaam gaan. De koude, winterse wind deed hem goed. Tevreden nam hij een grote hap frisse lucht en liet het door zijn longen glijden. Caleb had zich laten vertellen hoe mooi het terrein hier was en meer dan ooit verlangde hij om het ook te kunnen zien. Het zacht voort ruisen van water deed zijn nieuwsgierigheid vergroten. Het geluid deed hem denken aan thuis, aan het woud waar hij vroeger altijd met zijn broer en vrienden speelden. Een waterval.. Door het moment opgeslokt stapte hij voort, niet geheel beseffend waar hij zich precies bevond. De wind speelde vrolijk verder met zijn witte haar. Zijn ogen waren gesloten. Het plotselinge gebulder niet van hem vandaan deed Caleb verwonderd een stap achteruit zetten. Op zulke momenten waren zijn lichtbollen niet goed genoeg om hem te kunnen helpen. Wat was dat? Opnieuw klonk het gekraak alleen nu nog vele malen luider. Verschrikt hield Caleb stil en wachtte, waarop wist hij niet. Misschien tot iets hem zou bereiken? Of op een verklaring voor het geluid. Zijn armen hingen slapjes langs zijn lichaam. Het was bij dit soort gebeurtenissen dat hij zich pas echt zwak voelde en besefte wat hij mankeerde.

Sheena's ademhaling werd langzaam rustiger, ze genoot een tijdje van de stilte. Haar ogen nog groot van opwinding, terwijl ze langzaamaan het water tot rust baande, de waterval iets minder luid liet bulderen. Uiteindelijk zette ze een aantal stappen achteruit om het resultaat te bekijken, te bekijken hoe goed het was gelukt. Maar ineens verscheen er een gedaante in haar linkerooghoek. Ze draaide zich langzaam naar hem om. Meteen had ze door dat er iets niet klopte, dat er iets mis was. Hij was dan wel knap, lang, en zeker niet verkeerd gebouwd, maar hij keek heel verschrikt. Langzaam liep ze naar hem toe, ging voor hem staan. Ze hield wel een meter of wat afstand. Het duurde niet lang voor ze het probleem snapte. Zijn ogen fixeerden zich niet op haar, keken dwars over haar heen. Ze schraapte even haar keel, zodat hij wist dat ze er was. 'Sorry dat ik dit zo direct vraag. Maar je bent... blind, niet?' Haar ogen bleven in de zijne hangen, ze wachtte tot hij ze zou laten zakken naar het punt waar ze stond. Ze zette, expres niet zo stil en lichtvoetig als normaal, maar gewoon zoals een normaal mens zou doen, een kleine stap vooruit. Haar stem was zacht en warm, tegen zijn verschrikte uitdrukking 'Ik bestuur watermagie, ik was het ijs aan het breken.' Een glimlach was duidelijk in haar stem te horen, vooral om de dubbele betekenis van 'het ijs breken'. Haar stem werd hierna nog iets zachter en warmer. 'Ik ben Sheena Fujibayashi.' Ze legde zacht een hand op zijn bovenarm, als teken van begroeting. 'En wat kwam jij hier doen, zo vroeg in de ochtend?' Ze woorden klonken heel warm en vriendelijk, maar toch kregen ze ook al een licht Sheena-toontje, verleidelijk, suggestief. Maar dit had nog niet de overhand, hoewel het er vaak geen moeite mee had dat wel te krijgen.

Caleb hoorde ineens een ander geluid, niet ver van hem vandaan gevolgd door een stem. Er ging een kleine schok door hem heen aangezien hij niet geweten had dat hij niet alleen was. Snel herstelde hij zich weer en draaide zijn hoofd een stukje naar de persoon toe, van waar hij uit de stem kon opmaken dat het een meisje was. Hij schraapte zijn keel. "Ja, ik..ben blind." antwoordde hij, al leek zijn opmerking meer een zucht. Caleb haatte het om toe te geven dat hij blind was, maar dan was het maar gebeurd nu. Wat ongemakkelijk deed hij een stap richting het meisje, tenminste dat schatte hij zo in. In zijn gedachten probeerde hij een beeld van haar te krijgen door de lichtbollen die om haar heen cirkelde. Ze was kleiner dan hij en goed gebouwd, vast niet onaardig om te zien. De schrik van eerder was intussen verdwenen en Caleb hoorde de verklaring van het fenomeen zwijgend aan. Ijs breken? Klonk logisch genoeg. Er ging opnieuw een schok door hem heen toen hij het meisje, dat blijkbaar Sheena heette, een hand op zijn arm legde. Glimlachend pakte hij haar hand vast en schudde die een beetje onhandig. "Caleb Solas is de naam." Zijn stem klonk mysterieus en nieuwsgierig tegelijk, iets waar hij om bekend stond. "En ik kwam hier een beetje.."ronddwalen"." Zijn glimlach veranderde gedeeltelijk in een grijns. "Ijs breken klinkt..leuk.." voegde hij er nog aan toe en liet Sheena's hand weer los. "Interessant." Caleb lachtte zachtjes, iets wat hij niet snel deed en waar hij ook nu weer snel mee stopte.

Zodra hij toegegeven had dat hij blind was was alle ongemakkelijkheid bij haar weg, hoewel die bij hem er nog even in zat. De vliegende lichtbollen om haar heen verwarden haar even, hoewel het misschien zijn manier van kijken was. Toch had ze het idee dat hij haar niet echt kon zien, maar meer alleen een beeld in zijn hoofd kreeg van hoe ze was, want deze bollen konden nooit als ogen fungeren. Toen hij haar hand pakte glimlachte ze nog breder, liet de hare elegant in de zijne hangen, hoewel ze ook de zijne pakte toen hij haar hand schudde. Ze knikte toen hij zijn naam vertelde, hoewel ze zich daar achteraf stom om voelde, dat kon hij natuurlijk niet zien. De klank in zijn stem had iets wat haar interesse wekte, en zijn vlotte babbel ook wel. 'Ronddwalen hè?' Zei ze lachend. 'Was je niet stiekem op zoek naar mij?' De ondeugendheid weerklonk duidelijk in haar stem, en ze ging nog iets dichter bij hem staan, zodat er nog maar een centimeter of tien tussen hun lichamen in was. Ze keek op naar zijn gezicht, dat nog wel een stuk verdeer was gezien hij zoveel groter was. Toch baalde ze niet van haar lengte, ze had voor de rest alles mee wat een meisje nodig had, en bovendien kon ze dan stilleto's aan zonder dat iemand er ook maar over zeurde. Ze liet haar hand zacht strelend uit de zijne glijden, het lichamelijk en verbale contact was natuurlijk het enige wat hij mee kreeg, het oogcontact zou er bij hem nooit zijn. Dus ging ze niet moeilijk doen, zo had ze tenminste een goede reden hem aan te raken. Ze hoorde zijn lach, grijnsde met hem mee. 'Zéér interessant. Ik kwam hier om mijn watermagie bij te schaven. In de lessen watermagie leer je nog vrij weinig als dat je afkomst is.' Ze kleine glimlach die nog op haar gezicht aanwezig was weerklonk nog steeds in haar stem, hoewel de verleidelijke klank erin steeds meer ruimte kreeg om zich te vertonen. Hij wekte haar interesse. Vooral om te zien hoever ze iemand kon krijgen die haar niet kon zien, was een grote uitdaging, gezien haar grootste charme vaak haar vrouwelijke vormen en verleidelijke ogen waren. 'Ik neem aan dat dat voor jou bij lichtmagie ook zo is? Of heb je daar nog geen les in gehad?' Haar stem suggereerde dat hij nieuw was, want ze had hem nog nooit gezien. Langzaam en zacht liet ze haar hand weer in de zijne glijden. 'Kom, we gaan ergens zitten.' Ze trok hem zacht mee aan zijn hand, zodat hij mee zou komen zonder meegesleurd te worden, zodat ze hem kon leiden. Ze bracht hem mee naar een stapel rotsen, pakte zijn andere hand en ging langzaam zitten. Hij stond vlak naast een platte steen, die mooi en recht gevormd was, waardoor ze dacht dat hij daarop wel kon zitten. Ze hield zijn handen vast totdat hij zat en liet ze daarna weer los. Ze draaide haar hele lichaam naar hem toe, benieuwd hoeveel daarvan hij kon zien met die lichtbollen van hem.

Caleb luisterde geïnteresseerd naar Sheena's stem. Het klonk warm en vriendelijk, iets wat hem goed deed en toch zat er nog een verleidelijk randje aan ook. Daarbij was ze niet van zijn "beperking" geschrokken en ging hem niet uit de weg, dat was nieuw.. Een oude herinnering flitste kort door zijn hoofd. De opgewektheid van het meisje deed de mist in zijn hoofd gedeeltelijk vervagen. Caleb lachte zijn witte tanden bloot en speculeerde hoe Sheena er echt uit moest zien, als het mogelijk was geweest hadden er kleine pretlichtjes in zijn ogen geblonken. Maar voor nu waren ze helblauw en koud als altijd, geen emotie tonend. Zijn lach verraadde echter wel zijn gemoed. Het ruisen van de waterval klonk plotseling als muziek in zijn oren, misschien omdat hij het geluid te lang had moeten missen. "Naar jou op zoek? Da's een goeie.. In dat geval ben ik zeer getalenteerd in verstoppertje." mompelde hij met toch enige humor in zijn stem. Caleb merkte hoe Sheena iets dichterbij kwam en vroeg zich de reden daarvan af. Niet dat hij bezwaar had natuurlijk, aangezien hij niets anders had dan haar stem en aanraking. Glimlachend liet hij zich meevoeren door haar en zakte neer op een rots met enige hulp van zijn handen. Caleb ging even verzitten zodat hij zich gemakkelijker kon voortbewegen. Per ongeluk raakte hij daarbij Sheena arm, dus ze was nog steeds dichtbij? De koude wind waaide voort en blies een heerlijke frisse geur vanaf Sheena naar hem. Dat was wel een mooie kant van zijn handicap: Caleb kon juist meer genieten van de kleine dingetjes in het leven; een speelse aanraking, een aardig woord of een genotzaam geurtje. Sheena zorgde daar nu momenteel allemaal voor, dus Caleb had het prima naar zijn zin. "Nee, ik heb nog geen training gehad.." sprak hij uiteindelijk, express na wat langer gewacht te hebben. Hij wilde juist dat Sheena zich afvroeg wat er allemaal in zijn hoofd speelde. Noem het flirten, maar voor Caleb was het nu "bezigheidstherapie". "Ik ben nieuw hier zie je en thuis nam ik niet de moeite om lessen te volgen." Hij hief zijn rechterhand op en bracht zo de drie lichtbollen naar zijn hand, hij voelde hun aanwezigheid nu nog sterker. "Maar ik heb wel dit als training.." Eigenlijk waren zijn gidsen meer een training om te kunnen functioneren als blinde, maar het was ook een manier om zijn Lightkrachten verder te ontwikkelen. "Hoelang ben jij hier eigenlijk al, Sheena?" Caleb sprak haar naam op een uiterst verleidelijk manier uit, zoals hij dat kon misschien deels door de extra "flair" die het gaf doordat zijn ogen niet met hem meewerkten.

Sheena glimlachte toen hij per ongeluk haar arm aanraakte, vond het alles behalve erg. De twinkeling in haar ogen, die hij waarschijnlijk niet kon zien of merken, verraadde haar plezier in het spelletje. De stilte deed haar verschillende dingen denken, bijvoorbeeld of hij twijfelde wat hij wilde antwoorden, of wilde hij juist een geschikt antwoord formuleren? Ging hij liegen? Of had hij moeite met de waarheid? Het maakte haar meer geïnteresseerd in zijn antwoord, hoe nutteloos haar vraag eigenlijk ook was. Het antwoord wat uiteindelijk over zijn lippen kwam, waar ze onbeschaamd naar keek, klonk eerlijk en betrouwbaar. Zijzelf viel ook stil, ze wist er geen geschikt antwoord op te geven. Ze bleef ze maar naar zijn gezicht kijken, hoewel haar ogen uiteindelijk iedere keer teruggetrokken werden naar zijn koele, lege ogen, zijn ogen waaruit te lezen viel wat er met hem was, hoewel de rest van zijn uitdrukking geheel anders stond dan zijn ogen. Haar ogen schoten weer naar zijn mond zodra hij weer begon met praten, haar ogen volgden zijn lippen, kijkend hoe hij de woorden vormde. 'Hmhm.' Antwoorde ze vrolijk op zijn woorden, de klank in haar stem nog steeds verleidelijk. 'Wat doen ze precies?' Haar stem klonk evenals nieuwsgierig als warm, terwijl haar ogen zich op de lichtbollen richtten. Ze stonden tussen verwonderd en verward in, ze had niet zoveel ervaring met lichtmagie. Toen hij verdersprak ging haar ogen weer naar zijn mond toe. De vorm van haar ogen werd nog speelser toen ze merkte hoe hij haar naam uitsprak, haar toon was hem kennelijk niet ontgaan. Ze leunde iets dichter naar hem toe, zette haar handen neer om op te steunen, enkele centimeters van zijn been. De verleidelijkheid in haar stem was nu het enige wat er nog te horen waren, terwijl haar ogen even over zijn lichaam gleden, hem keurend, beoordelend, goedkeurend. 'Ik kwam hier tien dagen voor kerst. Dus anderhalve maand, nu, Caleb.' Ze imiteerde zijn klank op een vrouwelijke manier, haar lippen om zijn naam heen strelend. Haar hand legde ze zachtjes op zijn knie, terwijl ze nog iets verder naar hem toe leunde. Haar gezicht nu nog maar een centimeter of twintig van het zijne, haar stem heel zacht, verleidelijk. 'En vermaak je je wel een beetje hier, op de academy?' Ze kon zijn ademhaling op haar gezicht voelen, dus hij waarschijnlijk ook de hare. Haar ademhaling was ietsjes versneld, iets wat normale mensen waarschijnlijk niet op zouden merken. Hij misschien wel, omdat hij sterkere zintuigen had dan gewone mensen, behalve zijn ogen. Hij was versneld omdat ze opging in haar spelletje, vond de spanning eruit juist altijd het mooist, het opwindendst.

Caleb steunde met zijn ellebogen op zijn knieën en liet zijn hoofd op zijn handen rusten. Zijn ogen waren geopend en staarde in de leegte voor hem. Hij hoorde hoe Sheena hem een vraag stelde en liet de lichtbollen tussen hen in zweven. "Deze?" Ja, hoe ging hij dat uitleggen? Hij dacht even na en ging weer rechtop zitten. "Nou, kijk.." begon hij zijn reactie. "Deze drie lichtbollen zweven voor mij uit over de grond en langs plekken. Onderweg detecteren ze dingen, of eigenlijk de vormen van dingen. Zo weet ik altijd waar ik bijvoorbeeld uit moet kijken waar ik loop of waar iemand is." Hij glimlachte flauwtjes. "Nou ja..niet altijd dan." verbeterde hij zichzelf terugverwijzend naar hun onverwachte ontmoeting. "Het zijn een soort handen voor mij: om het moment dat ze iets passeren wordt er een signaal naar mijn hersenen gestuurd waardoor ik de vormen van het object "voel"." Caleb hield zijn hoofd een beetje schuin en dacht terug aan zijn eigen uitleg. Daarna knikte hij bevestigend. "Ja, zo zit het." Caleb was nog maar net uitgesproken toen hij Sheena's hand plotseling op zijn knie voelde, weer iets waar zijn magie hem niet op voorbereid had. Hij was dan wel gedeeltelijk afhankelijk door lichamelijk contact, dit deed hem toch enigszins ongemakkelijk voelen, puur omdat hij niet gewend was dat meisjes hem dat soort aandacht gaven. Toch, ondanks zijn blindheid, had hij wel eens eerder gemerkt dat hij een bepaalde uitwerking op vrouwen had, of eigenlijk dat had zijn oudere broer hem laten weten. Hij scheen, volgens hem, afstandelijk en mysterieus te zijn wat vrouwen aantrok. Vaughn, zijn broer, had dat voorbeeld willen volgen maar was er toch niet in geslaagd hetzelfde effect te veroorzaken, misschien omdat hij wel kon zien..? Een plotselinge windvlaag deed Caleb weer opschrikken uit zijn overpeinzingen terwijl hij bemerkte dat de windvlaag helemaal geen windvlaag was. Het was..lucht, lucht vanuit iemands lichaam. Het ongemakkelijke gevoel nam langzaam maar zeker toe. "Ehm..prima." mompelde Caleb als antwoord op de vraag die hem op verleidelijke wijze werd toegefluisterd. Zijn toon was nog altijd hetzelfde ondanks alle wisselingen van emoties. "Jij?" vroeg hij snel om de aandacht van zichzelf af te leiden.