Look to the water and believe I can swim in the water...

Friedl werd wakker in een stille wereld, maar het heerlijke gevoel in haar buik was niet te missen. En dat kwam door Reeve, die ze een paar dagen geleden had ontmoet. Hij zorgde voor een heerlijk gevoel in haar buik. En dan was er nog haar grote broer, Caleb. Ze vond hem echt lief. Hij ontfermde zich over haar als een echte broer. Friedl had eerst er tegen op gezien om hier te verblijven, maar nu was het allemaal wel een leuk leventje. Ze had geen ruzie met Caleb of Reeve, alleen maar met dat mens die hier op haar etage verbleef. Ze keek naar het meisje die haar vaak duwde als ze niet antwoordde. Als iemand niet antwoordde hoefde je toch niet meteen die persoon te duwen? Ze keek opzij naar het meisje en vroeg zich af of ze deze keer ook een duw kreeg. Lag Gina hier niet ergens? Friedl speurde in het rond, maar kon haar niet vinden. Ze haalde haar schouders op. Misschien verbleef Reeve ook op deze etage. Friedl voelde de vlinders in haar buik al aanwakkeren bij het idee. Ze deed een witte jurk aan. Sinds dat ze hier op Starshine verbleef, durfde ze weer jurkjes en rokjes te dragen. Bij haar vader was dat wel anders geweest. Friedl schudde haar hoofd zoals iemand anders zou doen om een vervelende strontvlieg weg te jagen. Friedl liep naar buiten sloot opgelucht de deur. Zin om weer ruzie te krijgen met dat mens dat helaas een bed naast haar lag, had ze niet. Misschien moest ze het maar tegen Caleb zeggen als de pesterijen erger werden. Maar dan leek het eerder alsof ze nergens tegen kon en dat wou ze nu ook weer niet. Ze wou niet voor elke scheet naar Caleb toe. Dat zou Caleb zelf trouwens ook niet leuk vinden, ook al gaf hij daar een geheel ander beeld over. Friedl probeerde de drang om terug te gaan en doorns tegen het meisje haar gezicht te werpen, wat trouwens op dit moment erg aantrekkelijk leek, te negeren en liep stug door. Langs dit gedeelte was ze nog niet gekomen, maar het uitzicht beviel haar meteen. Ze had al een grasveld gezien, een aula en ze had ook al een meertje gevonden. Oh ja, dan was er nog dat grote, koude, enge, duistere bos, die daar ergens lag. Friedl rilde weer als ze eraan dacht hoe koud het was. Het viel haar op dat ze geen schoenen had aangetrokken. Friedl haalde haar schouders op en liep gewoon door. Eigenlijk was het redelijk grappig als je er zo over dacht. Bij het meertje had ze Caleb ontmoet, bij het duistere bos Gina en bij het grasveld Reeve. Friedl genoot zachtjes en keek naar de lucht. Ze ontspande zich langzaam en wierp haar blik weer voor zich. Een mooie waterval kwam tevoorschijn. Ze hoorde de waterval niet, maar als ze zou kunnen horen, dan wist ze zeker dat dit een prachtig geluid zou geven .Even voelde Friedl zich weer triest omdat ze niet kon horen, maar ze negeerde dit algauw weer. Zij kon andere dingen weer goed wat andere mensen niet konden. Zo had iedereen zijn of haar talenten!

Alleen Friedl&Orelinde

Órelinde was er vroeg uitgegaan en liep nu door de sneeuw. Voor haar liep Snow White die haar naar een bepaalde plek leidde. Sinds ze Cakeb had ontmoet en de kat daar zelf even had mogen rondlopen was de drang naar avontuur terug gekeerd bij de kat. Soms was ze zelfs zelf weggegaan en had ze verschillende nieuwe plaatsen ontdekt. Ze gingen nu naar een bepaald meer toe of zoiets. Dat had ze begrepen uit de gedachten van de kat, maar nu hoorde ze het ruisen van water en keek de kat verbaasd aan. Bracht de kat haar nu naar een waterval? Normale katten hielden al niet van water, maar Snow White was Erd en Razen gewend en wilde daarom al helemaal nooit met water in contact komen behalve als ze dorst had. Een paar seconden daarna zag ze ook echt de waterval en hoe het de zwakke stralen van de zon weerspiegelde en daardoor zelf nog meer schitterde. Haar voeten stopten met bewegen en ze keek hoe het water viel in een rivier die daaronder lag en uiteindelijk uitmondde in het stille meer. Haar ogen vonden de kat weer die gewoon was doorgelopen en nu bij een groenharig meisje stil stond. Ze hoorde de bekende klaagzang van de kat al voordat ze daadwerkelijk was begonnen met miauwen. De kat drentelde rond de benen en smeekte het meisje om haar te aaien. Órelinde liep er snel naartoe en bleef op een paar passen afstand hoofdschuddend staan toen ze zag dat de kat het ook nog voor elkaar kreeg. ‘Snow White. Zo heb ik je toch niet opgevoed? Laat dat meisje eens met rust!’ Ze zag de kat boos naar haar toelopen, halverwege zich omdraaien en naar haar sissen en teruglopen naar het meisje. Daar ging ze voor haar zitten en miauwde weer. Órelinde keek haar verbaasd na. Was ze nog steeds boos op haar vanwege die keer dat ze alleen wilde zijn? Ze liep de kat maar achterna en ging ook voor het meisje staan. Ze moest zoals gewoonlijk naar beneden kijken en ergerde zich even aan haar lengte, maar dat was maar tijdelijk. ‘Hallo’, zei ze met haar normale warme stem tegen het meisje. ‘Mijn naam is Órelinde, maar noem me maar Linde. Dit is Snow White.’ Ze wees even naar de kat. Daarna richtte ze haar blik weer op het meisje. ‘En wie ben jij?’ vroeg ze. Benieuwd naar wie het meisje voor haar was.

Friedl zat ingespannen te luisteren naar de waterval. Ze hoorde niks. Hierover frustreerde zij zich een beetje, maar ze legde zich er uiteindelijk maar bij neer. Toch zou ze het graag is willen horen. Of het een mooi geluid was, of het hard of zacht was. Verdrietig keek ze naar het water. Even geloofde ze zelf dat ze erin zat. Haar lichaam kreeg een vleugje tinteling en heel haar lijf werd stijf van de kou. Ze sloot haar ogen en bracht zichzelf helemaal op in die gedachte. Ze schrok zich dan ook rot toen ze iets zachts langs haar benen af zag glijden. Een kat! Friedl's gedachte van het koude water verdween meteen weer om dit dier te aaien. Glimlachend keek ze naar het beest. Ze zag het mondje op en neer gaan, maar wist niet wat ze zei; Het was wel steeds hetzelfde. Friedl keek naar de mond van de kat, maar hoe zeer ze ook het geluid probeerde te ontdekken, het lukte niet. Het was iets van 'mouw' of zo iets. Ze schudde haar hoofd en schrok toen ze op de grond een schaduw zag. Ze keek omhoog en zag een meisje staan, Friedl schatte iets ouder dan haar. Friedl keek naar het meisje en glimlachte vrolijk. Hoe lang zou ze er hier over doen om haar doofheid te verbergen? Niet lang meer. '... maar noem me maar Linde,' kon Friedl lezen. Ze wist niet of de begroeting al geweest was, dus knikte ze zacht vriendelijk. Ze keek weer omhoog. '... Snow White,' zei het meisje weer. Friedl had te snel naar beneden gekeken. Ze schold zichzelf diep in haar hoofd uit, maar keek glimlachend naar de poes. Wie kon het meisje, Linde, anders bedoelen? Ze keek naar boven. Linde's lippen begonnen te bewegen en gelukkig las Friedl nu heel de zin. 'Ik ben Friedl,' stelde Friedl zich vrolijk voor en ze stak haar hand uit, niet wetend of dit het goede was wat ze moest doen. Dit meisje klonk, naar de warme stem in de toon te onderscheiden, al vriendelijk. Gelukkig had ze nu alleen nog maar aardige mensen meegemaakt. Friedl keek naar Linde. Het was een mooi meisje met lange, zwarte haren. Friedl keek er even naar. Daarna richtte ze haar blik op de kat, Snow White. Het was wel een toepasselijke naam. Snow White. Friedl streelde de kat nogmaals. Zou het een poes of een kater zijn? Friedl schaamde zich weer haar gedachte en keek gauw de andere kant op, maar richtte haar blik daarna op de mond van het meisje.

Ze keek het meisje aan met haar warme blik. Ze zag de schuchtere bewegingen en vroeg zich af wat er aan de hand was. Ze was toch niet zo eng? Of was het meisje gewoon onzeker en wilde ze liever alleen gelaten worden. Als ze dat wilde dan hoefde ze het maar te vragen. Er kwam een glimlach op haar gezicht toen het meisje zich voorstelde als Friedl. Dat was een mooie en aparte naam en te zien aan haar uiterlijk leek ze op een meisje van Gren. Ze had die fijne bouw alsof ze een elf was en je durfde haar bijna niet aan te raken. Toch pakte ze de uitgestoken hand snel vast, niet wetend hoe lang ze al aan het denken was. Ze schudde de hand even en liet daarna de hand los. Ze liep naar de steen naast het meisje en ging daar op zitten. Ze draaide zich naar het meisje en glimlachte naar haar. Automatisch kwam Snow White haar achterna en sprong op haar schoot om daar lekker te gaan liggen. ‘En wat doe jij hier alleen in de sneeuw?’, vroeg ze rustig. ‘Heb je het niet koud?’, kwam er daarna snel achteraan. Ze keek even bezorgd naar wat Friedl nu precies aanhad. Dat was niet echt warm te noemen.

-Sorry.. Heb koppijn en kon verder even niets bedenken.

Friedl keek naar het meisje en glimlachte. Het meisje, Linde, leek een beetje in de gedachten verzonken te zijn, omdat ze niks zei. Of had ze nu iets gemist? Friedl begon te panikeren. Het zou typisch haar zijn om een deel te missen van een bepaalde zin. Dat had ze bij Caleb en Reeve ook een paar keer gehad. Ze keek opzij naar het meisje. '... jij hier alleen in de sneeuw?' klonk het en Friedl keek naar Linde, niet zeker wetend of ze het goed gelezen had. 'Een beetje uitrusten,' antwoordde ze er simpel op en ze glimlachte. Friedl wou net haar hoofd afwenden, toen ze Linde's lippen opnieuw zag bewegen, waardoor ze naar Linde's lippen bleef kijken. 'Nee hoor,' glimlachte ze. Veel mensen dachten dat. Eigenlijk was het een beetje logisch. Het was sneeuw en zij zat hier met een zomers jurkje. Friedl kon het echter niet echt schelen wat sommige mensen ervan dachten. Als ze maar zichzelf mocht en kon zijn. Ze keek naar Linde. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen tegen Linde. 'Heb jij al veel mensen ontmoet?' kwam er toen uiteindelijk over haar lippen. Voordat Linde een wederkerende vraag zou kunnen stellen, zei Friedl: 'Ik Caleb en Reeve.' Bij Reeve's naam voelde ze haar hart sneller kloppen. Alleen bij zijn naam al. Dat moest ze tegen Caleb vertellen! Dat zou vast de overtuiging geven. Ze keek naar Linde's lippen.

- Slechte post -

Órelinde kroelde zacht met haar hand door de vacht van Snow White die het zich gemakkelijk had gemaakt in haar schoot. Op de woorden van Friedl lachte ze terug. Ze zag er niet echt uit alsof ze veel rust nodig had ondanks haar tere gestalte. De stilte die volgde na de woorden van Friedl was half ongemakkelijk. Órelinde wist best dat ze iets zou moeten zeggen, maar ze had geen idee wat dus bleef ze maar zitten en genoot van de waterval. Ze hoorde hoe het vallende water op de ondergrond kletterde en zag hier en daar al een vroege vis zwemmen. Pas in de lente zouden ze hier in grote getale zijn net zoals in het stille meer. Die zou dan niet meer zo stil zijn. Ze keek weer naar Friedl toen zij haar wat vroeg en moest even nadenken. Wie had zij allemaal al ontmoet? Ze dacht even snel aan Caleb toen ze zijn naam zei. Ze voelde haar hart een keer overslaan en zichzelf warmer worden toen ze aan hem dacht. ‘Dan heb ik al wat meer mensen ontmoet. Ik ben met Kerst hier gekomen en heb sindsdien al tien mensen hier ontmoet en echt mee gepraat.’ Ze telde op haar vingers toen ze de namen afging. ‘Ik heb Master Savador ontmoet natuurlijk, Kjito, Mitsu, Medira, Bellingar …’ Ze lachte even bij de gedachte aan die situatie met Bell. Dat was gewoon absurd geweest. ‘Verder nog Nina, Miss Delaija, Quinn, Caleb en jou. Dat zijn er tien.’ Ze had haar blik gericht op het meisje dat voor haar zat. ‘Hoe lang ben jij hier al dan?’, vroeg ze zacht met haar warme stem. Verbaasd keek ze op toen de kat onder haar handen begon te sputteren en hield haar handen omhoog zodat de kat weg kon. Ze liep weer naar Friedl toe en nu keek ze de kat even geërgerd aan. ‘Snow White. Laat haar nu eens even met rust.’ Daarna richtte ze haar blik weer op Friedl. ‘Als je niet wilt dat ze bij je komt, dan moet je haar gewoon wegsturen.’ Toch kwamen haar gedachten weer stilletjes uit op Caleb. Deels omdat ze hem eigenlijk altijd in haar gedachten had en omdat het zo was dat Friedl hem ook kende. Ze kon wel eens even gaan peilen wat Friedl precies van hem vond. Ze was best benieuwd hoe hij zich gedroeg als hij met andere meisjes omging. Ze was niet jaloers, maar gewoon nieuwsgierig. Ze leunde iets naar achteren, maar hield haar hoofd recht zodat ze Friedl aan kon kijken. 'Wat vind jij van Caleb?'

PROFILE MAGICIAN

» I believe I can swim
» Just a nice day to swim (Roakes)
» Let's take a swim!
» Swim...
» Take a swim - Open

Look to the water and believe I can swim in the water...

Look to the water and believe I can swim in the water...

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen