Maanden was Emily weg geweest, voor een goed doel, zo vond zij zelf. En nu, na al die maanden, had ze besloten terug te komen, terug naar Starshine. En daar zat ze dus. Emily rekte zich uit. Het was heerlijk om eens een dagje uit te kunnen slapen. Een nacht die ze niet vaak had. Maar sinds ze hier was ging het steeds beter. Misschien kwam het wel doordat alle zorgen om Sorax weg waren. Hij had alles laten verdwijnen bij hun weerzien. Emily glimlachte breed bij het denken aan die dag. Ze was van alles zo moe geweest. De onzekerheden maar ook alles wat er was gebeurt in die maanden. Ze was naar een therapeut gegaan, om over haar angsten te komen, om te durven vertellen wat er was gebeurt toen ze op Cassia woonde. En ze was blij dat ze het gedaan had. Normaal zou ze alles in een potje stoppen, niet naar de vervelende dingen terug kijken. En altijd maar positief blijven. Maar dat bleek helemaal niet te werken. Het enige wat ze er aan over hield was het ongelukkig zijn. Tuurlijk de tijd toen met Sorax was onwijs leuk, maar er waren dingen geweest, blokkades, die haar ongelukkig maakte.
Emily stapte uit haar bed. Ze voelde haar tenen weg zakken in het kleed dat er naast lag, heerlijk zacht, een verwenning voor je voeten. Even bleef ze staan. Ze draaide zich om en keek vanuit het raam naar het terrein waar ze zo naar verlangde. Je kon de lente al langzaam zien komen. En zelf daar kon ze nu van genieten, en dat was eerst wel anders geweest. Ze was een heel ander persoon geworden. Iemand die weer het zin had in het leven. Iemand die nu kon genieten van alles, goed of fout. De dingen die niet gingen zoals ze wilde en die ze normaal gesproken op borg, waren nu de dingen waar ze op vooruit kon gaan, waar ze op kon bouwen. Met een haast te vrolijke lach op haar gezicht voor de vroege morgen trok ze haar pyjama uit verving het voor haar dagelijkse kleding, niet veel verandering in het normale. Ze liep naar de badkamer om zich op te frissen en vervolgens greep ze haar jas van de kapstok. Met ditmaal een heel ander gevoel liep ze het gebouw uit. Op weg naar een plek die altijd al bijzonder voor haar was, en zeker als Cassiaan. De weg had ze al vele keren bewandeld, maar geen ene keer was het zelfde als deze keer. Ze voelde zich als herboren,.
Zonder enige moeite liep Emily door de bossen door. Enkel moest ze af en toe haar lange blauwe haren tussen de takjes weg trekken. Emily huppelde haast. En bij het zien van haar einddoel, de waterval, kreeg ze een nog grotere grijns op haar gezicht. Hier was ze al zo lang niet meer geweest. Te lang niet. Het was misschien wel het prachtigste plekje op starshine. Maar misschien ook wel van alles. Met en tevrede grijns ging ze zitten op een rots. Iets verder naar beneden, tot aan het water. Ze liet haar voeten uit haar laarzen glijden en dompelde ze onder, het water was niet koud, zoals je verwacht had in deze tijd. Het water was hier warm, heerlijk warm. Emily leunde met haar rug tegen een andere rots, Ze liet haar hoofd naar achter vallen. Dit was de perfecte plek om ongestoord uit te rusten.. Dacht ze.