Diva zag dat Master Savador begon te trillen van woede. Ze omhelsde hem door haar armen om zijn middel te slaan en hield hem stevig vast in de hoop dat hij iets zou kalmeren. Ze liet hem pas los toen ze hoorde dat hij een beetje was uitgehijgd van zijn woede. Ze schuifelde voorzichtig wat naar achteren en keek hem aan. Daarna voelde ze zijn hand op haar wang. Ze luisterde naar zijn woorden maar gaf er eigenlijk geen reactie op.

Antony keek even naar Master Savador en Diva. "Ik ga nu,ik ga die bezetene zoeken die dit deed"zei hij tegen haar. "Hou die ijszak er goed tegen Diva"zei hij. Hij knikte naar beiden en verdween toen. Aleen het grijze lint van zijn mantel zag je maar al snel was dat ook weg.

Savador wierp even een ontroerende blik op Diva's kruin toen ze hem omhelsde in de hoop hem te kalmeren. Hij gaf haar voorzichtig een aai over haar hoofd, en pakte toen de ijszak op. Die drukte hij lichtjes tegen haar zere wang. Savador keek zwijgend over zijn schouder naar Antony toen hij de gymzaal verliet. Hij knikte zwak terug toen Antony hen toeknikte.

''Het spijt me dat U door mij nu ook in de problemen zit'' zei Diva zachtjes. Master Savador had namelijk een grote kans zijn baan te verliezen dankzij haar. ''Misschien had U me beter kunnen doden toen U daar de kans voor had'' mompelde ze zachtjes verder. Dan hadden ze dat gedonder met Donovan ook nooit gehad.

'Spoel je mond!' antwoordde Savador nijdig toen hij Diva hoorde. Hij schrok van zijn eigen toon en probeerde meteen te glimlachen. 'Wat zeg je me nu, Diva?' vroeg hij vervolgens op een rustigere toon. 'Ik kan jou niet doden noch verwonden, dat weet je best. Donovan vormt geen énkel probleem voor me.'
Savador streek rustig een lok achter zijn oor en keek met een geruststellende blik op Diva neer. Althans, dat probeerde hij.

Diva keek even op van de nijdige toon. Ze moest toch nog steeds uitkijken met wat ze Master Savador wel en niet vertelde in dit soort situaties. Met behulp van de muur door ertegenaan te leunen stond Diva weer op. Ze wankelde even op haar benen. Die klap was toch harder aangekomen dan ze had verwacht. Ze bleef een paar minuten zo tegen de muur geleund staan.

Savador bleef een aantal seconden in gehurkte positie zitten terwijl hij nadacht, toen hij zag dat Diva overeind probeerde te komen. Met behulp van de muur lukte het haar om weer recht te staan, al zag Savador haar nog wel op haar benen wankelen. Hij stond zelf ook op en hield stevig haar arm vast, om te voorkomen dat ze om zou vallen.

Diva voelde dat ze door Master Savador werd vastgegrepen. Ze bleef zo even staan totdat alles weer wat helder was en ze niet meer wankelde. ''Het spijt me van wat ik heb gezegd'' zei ze daarna wat zachter. Master Savador zou haar inderdaad nooit pijn kunnen doen evenmin als zij hem. Een paar dagen geleden had ze daar wel anders over gedacht maar nu niet meer.

Savador's mondhoeken krulden om in een veelbetekende glimlach. 'Dat is al goed,' zei hij zacht. 'Het spijt mij dat ik een lugubere toon tegen je aansloeg, al zul je dat al wel gewend van me zijn.'
Hij streek grijnzend een lok achter zijn oor en keek Diva aan. Haast iedereen hier op de Academy zou hem vast niet anders kennen dan de norse leraar Fire Magic die een haat leek te hebben voor alles en iedereen. Gelukkig wisten de meeste nog niet dat hij geen haat voor Diva had.

''Waarom doet U eigenlijk altijd zo?'' vroeg Diva plots. Ze keek Master Savador recht aan. Tegen bijna alle leerlingen deed hij snauwerig en nijdig. Al sinds de eerste keer dat ze hem leerde kennen had ze zich al af gevraagd wat hem zo had kunnen maken. Vooral als de het verschil zag tussen hoe hij tegen haar deed en hoe hij tegen andere leerlingen of leeraren deed. Eigenlijk alleen Miss Madeline niet maar dat was waarschijnlijk omdat ze Savador`s baas was.

Savador voelde zijn hart sneller kloppen toen Diva die vraag stelde. Hij keek haar een tijd zwijgend aan. Zijn gezicht stond peinzend terwijl hij twijfelde of hij het haar zou vertellen. Uiteindelijk besloot hij dat het toch wel beter was om het wel te doen. Savador liet Diva los en sloeg zuchtend zijn armen over elkaar heen. Hij liep naar het midden van de gymzaal en bleef daar met zijn rug naar Diva toegekeerd staan. 'Ik vetrouw niemand,' begon hij zacht. 'Op jouw leeftijd was ik gelukkig en had ik lieve ouders. Alles ging goed tot die familieruzie.' Savador merkte dat zijn stem al lichtelijk begon te trillen van woede. Hij richtte zijn hoofd op en keek even door de grote ramen naar de oranje gloed van de zonsondergang. 'Mijn oom was allerminst blij met me, maar hij zette altijd zijn vriendelijke masker op. Dat was zijn dekmantel. Mijn ouders trapten erin, maar ik dacht er anders over. Ze lieten hem binnen wanneer hij maar kwam, en altijd op een moment wanneer mijn ouders niet keken kreeg ik doodsverwensingen naar mijn hoofd geslingerd. Ook vond hij het moeilijk om zijn handen thuis te houden.'
Savador begon over zijn lichaam te sidderen, en het kostte hem alle moeite zich in te houden. Maar hij wilde zijn verhaal afmaken voor hij in woede zou uitbarsten. 'Maar hij was ongelofelijk listig. Het lukte hem mijn ouders tot het uiterste te drijven; de lieve ouders die ik kende waren gehersenspoelt. Ze eindigden als psychopaten en ik wist dat ik spoedig ook aan de beurt kwam. Alleen wist hij niet dat ik dat niet zou laten gebeuren. Toen hij in een gebruikelijke dronken bui kwam opdagen verstopte ik een mes in mijn broek en deed ik zoals gewoonlijk open. Je kunt al wel raden wat er toen is gebeurd.'
Savador beet op zijn tong. Hij werd altijd laaiend als die herinneringen weer te boven kwamen. 'Ik was gevlucht,' ging hij zacht verder nadat hij zijn woede onder controle had. 'Met het fortuin dat we in ons bezit hadden. Mensen vermoedden dat mijn ouders mijn oom hadden gedood toen ze zijn lijk aantroffen. Ze zijn nooit achter de echte waarheid gekomen, de stommelingen. Maar ik begon een leven als straatkind en ik beschermde het familiefortuin met mijn leven. Van dat geld heb ik mijn eigen studies kunnen betalen.'
Toen hij uitgesproken was draaide hij zich niet naar Diva om, maar bleef zwijgend in dezelfde positie staan.

Diva ging rechtop staan en bleef Master Savador aankijken al draaide hij met zijn rug naar haar toe. Ze bleef hem aankijken toen hij begon te vertellen. Ze bleef luisteren naar zijn woorden. Naarmate hij steeds verder vertelde moest Diva terug denken aan haar eigen jeugd. Toen hij klaar was zweeg Diva voor een tijdje. Dit had ze nooit gedacht. Ze keek even uit het raam. Daarna liep ze langzaam op Master Savador af. Haar kalme passen weergalmde door de zaal terwijl ze een rechte houding had met haar kin wat opgeheven alsof ze met een paar zware boeken op haar hoofd balanceerde. Toen ze zo op Master Savador afliep en luisterde naar de regelmaat van haar eigen passen zag ze ineens weer de gang bij haar eigen huis voor zich. Diva sloot een moment haar ogen en opende ze pas weer toen ze vlak achter Master Savador stond. ''U zou het misschien zeggen maar ik weet wellicht hoe U zich voelt'' zei ze zacht met een beheerste stem.

Aigaithis slenterde wat over het schoolterrein. Hij liep langs de gymzaal toen hij door het open raam twee personen hoorde praten. De een klonk als een volwassen man terwijl de ander overduidelijk een vrouw was. Waarschijnlijk nog een meisje. Aigaithis` nieuwschierigheid won het van zijn verstand en hij besloot even te gaan kijken. Met zijn donkere ogen, precies dezelfde als die van Donovan aangezien ze identiek waren, keken naar de twee personen verder. Hij had gelijk gehad. De een was een man, waarschijnlijk een leraar en de ander was een meisje. Aigaithis schatte haar een jaartje jonger als hem.

Savador luisterde naar de voetstappen van Diva, die door de gymzaal galmden. Hij besefte dat Diva vlak achter hem stilstond toen hij het geluid van de voetstappen hoorde wegsterven. 'Hoe kun je dat weten?' vroeg hij zacht. Savador draaide zich naar Diva om en keek haar zwijgend aan. Hij kon niet geloven dat iemand anders behalve hijzelf dezelfde pijn kon voelen die hij had doorgemaakt. Dat was gewoon te onlogisch in zijn ogen. Savador had niet opgemerkt dat ze werden bekeken.

''Wat U voor relatie met Uw oom had, had ik met mijn ouders'' zei Diva zacht. ''U moet zich wel goed beseffen dat ik ben opgegroeit in een nogal ouderwets gezin. Eentje waar de vrouw niets te vertellen heeft. Er werd bij ons thuis altijd in gehamerd dat je een vrouw moet zien en niet moet horen. Soms op een nogal hardhandige manier door mijn vader. Mijn moeder was na de bevalling van Celede altijd erg ziek. Mijn vader gaf mij en Celede er de schuld van. Hij schold ons altijd uit, sloeg ons. Zag ons liever dood dan levend, riep ook vaak dat hij liever twee zonen had gehad. Op een gegeven moment durfde ik niks meer tegen mijn ouders te zeggen. Bang om het fout te doen en weer vol blauwe plekken komen te zitten. Twee jaar geleden brak er tussen onze familie en een andere een kleine oorlog uit. Ik vond het de perfecte kans. Mijn ouders zijn niet omgekomen door een spreuk van de vijhand maar door die van mij. Mijn vader was met opzet maar ik wist niet dat ikdaarmee mijn moeder ook zou laten sterven aan een gebroken hart. Ik kon niet begrijpen dat ze echt van die man hield'' vertelde Diva zachtjes. Ze keek Master Savador niet aan. Ook had ze de jongen bij de deur nog niet opgemerkt.

Donovan verscheen ongemerkt achter Aigaithis. Hij had hem naar de gymzaal zien gaan en wou weten wat hij uit zou spoken daar. ''Is het leuk om mijn verloofde te bespioneren?'' vroeg hij zacht maar dreigend. Hij zijn broer recht aan. Heel even ging zijn blik naar Diva en Master Savador maar toen al gauw weer terug naar Aigaithis.

Aigaithis luisterde naar de verhalen van de twee. Hij vond dat ze allebij een moeilijk hadden meegemaakt. Hij zou zich niet kunnen voorstellen hoe zoiets moest voelen. Ineens schrok hij van de zachte dreigende stem van zijn broer achter hem. ''Donovan'' riep hij uit en draaide zich om. Hij zette een paar passen achteruit en besefte zich niet dat hij zo in het volle zicht van de twee personen verderop stond. Aigaithis keek zijn broer even aan.

Savador's ogen vernauwden zich nadat Diva was uitgesproken. 'Je moeder was een dwaas,' zei hij zacht. 'Je vader echter verdiende de dood. Mensen als die man en mijn oom verdienen het niet om te leven.' Hij sloeg vastberaden zijn armen weer over zijn borst en keek met een wat strenge blik op Diva neer. 'Je mag trots op jezelf zijn, Diva. Al heb ik er niet vaak van één gehouden, een vrouw is nog zoveel meer dan dat. Het was een slimme keuze je vader uit de weg te ruimen.'
Hij knikte even en sloot voor een moment zijn ogen. Als vanzelf haalde hij het beeld weer te boven hoe hij als tienerjongen het mes in de buik van zijn oom stak. Hij had er niet bij verteld dat hij vervolgens lachend gevlucht was. Savador opende zijn ogen weer en keek Diva aan. Hij glimlachte zwakjes en legde een hand op haar hoofd. 'Jij mag gezien én gehoord worden,' zei hij zacht. Savador schrok lichtelijk toen hij een jongen de gymzaal binnen zag komen. Een jongen die hij nog niet kende; vast een nieuweling. Hij zei niets maar keek hem wel afwachtend aan.

Donovan liep uit de schaduw van de ingang op Aigaithis af en greep hem bij zijn kraag. ''Wees verstandig Aigaithis en bemoei je niet met mijn zaken. Dan raakt er ook niemand gewond'' mompelde hij zacht maar dreigend tegen Aigaithis. Zijn blik ging even naar Diva en Savador. Hij negeerde hen en keek daarna weer naar zijn broer. Nu die twee tegenover elkaar stonden was de gelijkenis in hun ogen onmiskenbaar. ''Ben ik duidelijk?'' siste hij hem toe nog net niet vol walging en minachting.

Savador verloor de jongen niet uit het oog, maar er verscheen echter wel een frons toen hij Donovan zag binnenkomen. Zijn gezicht betrok meteen. Hij ging beschermend voor Diva staan en hield zijn ijzige blik op Donovan gericht. De andere jongen was hij even vergeten. Savador hoopte maar niet dat hij hen had afgeluisterd. Hij zag Donovan liever dood dan levend.

Diva glimlachte zachtjes en keek even op naar Master Savador. ''Dank U'' zei ze zacht. Ze draaide haar hoofd met een ruk opzij toen ze iemand 'Donovan' hoorde roepen. Ze zag verderop een blonde jongen staan. Vrij knap, waarschijnlijk van Nova. En gezien zijn bouw en lengte gokte Diva zeventien jaar oud. Maar het waren zijn ogen die haar angst aanjoegen. Het ware precies dezelfde als die van Donovan. Toen Donovan zelf binnenkwam sloeg Diva`s hart een slag over. De gelijkenis tussen de ogen van hem en de blonde jongen waren gewoon eng.

Aigaithis voelde hoe Donovan hem bij zijn kraag greep. Hij was niet bang voor zijn broer maar hij was ook niet zo gek om hem uit te dagen. Hij staarde kwaad naar de grond toen Donovan tegen hem siste. ''Volkomen'' zei Aigaithis met opeengeklemde kaken. Dat zijn broer nou twee minuten ouder was hoefde nog niet te betekenen dat hij direct de baas over Aigaithis kon spelen. Hij zou hem hier nog wel ens voor terug krijgen.

''Uitstekend'' zei Donovan kalm maar nog steeds dreigend. Hij liet Aigaithis` kraag los. Ze blik ging even naar Savador die voor Diva was gaan staan. Over een paar jaar is ze van mij leken zijn ogen hem te zeggen. Hij snoof even minachtend en vertrok toen weer. Hij liet Aigaithis achter voor het stuk vuil dat hij was.

Savador haalde opgelucht adem nadat Donovan de gymzaal net zo snel weer verliet als hij gekomen was. Toch bleef hij in dezelfde beschermende positie voor Diva staan en keek de onbekende jongen strak aan. Wie weet wat voor relatie hij met Donovan had, als hij zich zomaar door hem liet doen. Savador dacht even aan de blik in Donovan's ogen. Die leken wel te zeggen alsof hij Diva toch wel zou krijgen, op welke manier dan ook. Savador probeerde de gedachte uit zijn hoofd te schudden.

Aigaithis voelde hoe hij werd losgelaten en hij keek Donovan na. Daarna keek hij naar de man en het meisje. ''Het spijt me van mijn broer......meestal doet hij niet zo'' begon hij stamelend maar Aigaithis wist wel dat hij gewoon deze twee mensen onderbroken had in een belangrijk gesprek. ''Ik ga wel'' mompelde hij zacht terwijl hij naar de grond staarde.