De rennende passen van de jonge vrouw die op haar blote voeten met haar schoenen in haar handen op de koude, stenen vloer terecht kwamen waren bijna niet te horen. Het was rond half elf 's avonds, hoewel dit detail totaal niet belangrijk was voor haar. Haar zicht was vertroebeld door de tranen die zich in haar ogen vormde en langs haar wangen liepen. Door het rennen namen sommige tranen en andere weg en liepen bijna horizontaal richting haar haar. Ze rende, terwijl de blauw, bijna wittige jurk om haar heen wapperde, door het doodstille kasteel. Haar doel lag niet vast in haar geest, hoewel haar lichaam wel wist waar het heen ging. Ze woede, teleurstelling, verdriet en andere emoties waren van haar vervrongen gezicht af te lezen, hoewel woede het meest zichtbaar was. Ze rende richting de trap die naar de Luchtzaal leide, de kamer met de slaapkamers waar zij haar plekje in het kasteel had gevonden. Hoe had dit kunnen gebeuren, hoe had haar vader zich zo kunnen laten gaan. Die gedachte, met allerlij andere mengelingen galmde steeds door haar heen als het zondagse klokkenspel in een kerk waar je niet omheen kon. Ze rende, en merkte haar eigen gehijg door gebrek aan conditie niet op door de stoot adrenaline die door haar woede was opgewekt en nu door haar adere pulseerde als gif niet op. Ze merkte niet hoe ze langs een lang gestalte, in donker gehulde kleding en zwart lang haar die een stuk verderop in een zijgang stond rende. Haar benen denderde door, terwijl ze de trap op vloog. Hoe hoger ze kwam - natuurlijk moest de Airetage helemaal bovenin zijn - hoe luidruchtiger, en minder zwevend haar passen werden. Normaal waren haar passen vaak bijna niet te horen, iets wat de mensen in haar gezin vaak storend vonden. Zelf was het haar nooit echt opgevallen, maar haar moeder vergelijkte het vaak dat het net leek alsof ze door de lucht opgetild werd en voorgeduwd. De tedere blik in de ogen van haar moeder als ze dit zei zou ze nooit vergeten, het bracht altijd een gevoel van waardigheid bij haar op. Haar moeder accepteerde haar, zag een stukje van zichzelf in haar dochter en hier was Ephony trots op. Midden op de wenteltrap moest ze even blijven staan om haar ademhaling niet naar hyperfentileren over te laten slaan. Ze bleef trillen staan, leunend tegen de muur. Toch dwong haar lichaam haar door te gaan, en de laatste trede rende ze weer naar boven. Ze rende door, door naar de deur en stak haar hand uit om de deurklink naar beneden te duwen. Helaas was ze met deze handeling te laat, en met haar schouder knalde met volle vaart ze tegen de nog dichte deur aan die ze had willen open duwen. De pijnscheut door haar schouder drong door tot in haar hoofd, en een extra snik verliet haar lippen samen met een vervrongen pijn kreetje. Venijdig duwde ze de klink omlaag en viel half naar binnen. Met een harde knal gooide ze de deur achter zich dicht en stond stil in de algemene 'woonkamer' van het vertrek. Haar zicht werd nog steeds vertroebeld door de vele tranen die erin lagen en omstebeurd langs haar ooghoeken via haar wangen naar beneden drupte op haar jurk of op de grond. In een opwelling smeet ze haar schoenen, die bedekt waren met een dun laagje modder de kamer in. Ook haar eigen onderbenen waren bedekt met strepen en uitgelopen drubbels modder van het in de buitenlucht rennen. Met slepende voeten en snikkende ademhaling bracht ze zichzelf naar het haardvuur, dat altijd leek te branden. Daarvoor plofte ze moedeloos en slapjes op de grond, waarna ze met haar rug tegen de stoel leunde. Haar ogen staarde naar de vlammen, de rode gloed hypnotiseerde haar bijna. De warmte die de vlamme afstraalde deed haar goed, hoewel haar zintuigen afgestomd waren en niet alles registreerde. Door haar geest galmde weer het moment, de grote ruzie voor al die mensen en haar gezicht vervromde weer in een pijnlijke emotie. Snikkend trok ze haar knieën op tot aan haar borst en sloeg haar armen erom heen. Niets merkte ze meer van de buiten wereld, alleen de pijn binnenin vrat aan haar zoals ze nog nooit gevoeld had. Haar blonde haar zat verward, en hier en daar was er een blaadje in vast geraakt door het rennen. Ze liet vutloos en snikkend haar voorhoofd op haar knieën rusten en bleef zitten als een hopeloos votje op de grond voor de stoel. Haar lichaam schokte hevig onder de vele emoties die door haar heen gingen, de lichaam van een jonge vrouw die er nu uit zag als het lichaam van een klein, hulpeloos meisje.

[ Enge Saf ;3 ]

Zoals wel gebruikelijk was voor hem, zwierf Savador nu ook tot 's avonds laat door de duistere gangen. Met als eigenlijke doel om patrouille te lopen. Het ging het gebruikelijke uit leraren opgestelde lijstje af, en vanavond was de beurt aan hem. Normaal gesproken zou hij het een amuserende taak vinden om leerlingen die op dit tijdstip eigenlijk allang op hun etages behoorden te zijn, maar het nog durfden te wagen zich op de gangen te bevinden, op heterdaad te betrappen. Met een furieuze preek van zijn kant als gevolg. Maar nu had hij er een stuk minder zin in dan gebruikelijk was. Misschien omdat er nog een hoop werk in zijn kantoor lag te wachten. Administratief werk, zoals waar veel schoolhoofden mee te kampen hadden. Maar ook nog een berg nakijkwerk. Dat zou weer laat worden voor hij uiteindelijk zijn bed kon opzoeken. Met een nors gezicht waarvan duidelijk was af te lezen dat hij er flink van baalde, bewoog Savador zich benend en met stevige passen voort door de schaduwen. Hij staakte zijn looppas abrupt toen de doodse stilte op de gangen, die alleen verstoord werd door het galmen van zijn eigen stappen en het zacht, haast onopmerkbare flakkeren van de brandende toortsen aan de wanden, verstoord werd door een tweede ritmesessie aan luide voetstappen. Duidelijk hoorbaar nu hij zowat zijn adem inhield en zich roerloos gedeisd hield om zijn aanwezigheid niet te laten blijken. Het zou hem niets verbazen als het één of ander joch was van zijn rivalenlijstje die 's avonds laat op rak ging om zoveel mogelijk kattenkwaad uit te halen. Dat zou hij niet laten gebeuren. Het was zijn verplichte taak nu hij aan dienst was gezet. Hij merkte plotseling op dat de stappen sneller gingen dan als van een normaal lopend persoon. Vluchtig en haast gehaast alsof hij of zij op de hielen werd gezeten. Behalve dat hoorde hij ook gehijg. Of die persoon was beangstigd door iets, of hij of zij had gewoon een slechte conditie. Het drong tot hem door dat het hijgen gecreërd werd door vrouwelijke stembanden. Savador bleef kalm in de zijgang staan terwijl de persoon naderde als een door een stormwind voortgedreven donderwolk. Het silhouette van de nachtwandelaar kwam akelig tot detail toen hij, waarschijnlijk zij, langs de zijgang waar hij stond schoot. Alsof hij onzichtbaar was. Hij moest ook toegeven, het was onderhand ook een algemeen bekend feit dat hij nauwelijks opviel op donkere plekken. Alsof hij één was met de schaduwen. Zijn gouden ogen fonkelden terwijl hij de tiran in zijn blik hield, maar zijn adem stokte voor een moment even in zijn keel toen het wapperende blonde haar, het slanke postuur en de blauwige jurk die erover viel hem maar wat te bekend voorkwamen in het licht van een brandende toorts. Vandaag was het maandag. Ze behoorde mensen op het moment te vermaken op het feest dat nu waarschijnlijk werd afgesloten, met oppervlakkige praatjes en lachjes ter reputatie van haar vader. Hij vroeg zich af wat Ephony hier nu deed in het kasteel. Warempel rennend nog wel. Meteen spookte het idee rond in zijn hoofd dat er mogelijk iets gebeurd moest zijn, waarvan ze van streek was geraakt. Savador twijfelde geen moment en kwam uit zijn schuilplaats vandaan, Ephony op enige afstand volgend in een kalme looppas. Als hij zou gaan rennen kon hij haar inhalen, want zijn conditie was nog verassend goed voor een vijftigjarige, maar dan bestond de kans dat hij haar alleen maar zou afschrikken waardoor ze enkel nog meer van streek zou raken. Haar op de enige voet blijven volgen werd nogal lastig, aangezien zij nog steeds voor hem uitrende en hij het rustig aan deed. Maar het was hem gelukkig niet ontgaan dat ze haar vlucht de trap op die naar de etages leidde, vervolgde. Daardoor wist hij dat ze naar nergens anders op weg was dan de etage voor luchtmagiërs, waardoor het dus ook minder noodzakelijk zou zijn om zijn pas te versnellen nu hij toch wist waar ze heen ging. Savador werkte zich trede voor trede een weg naar boven en kon aan Ephony's voetstappen, die steeds luidruchtiger leken te worden, precies horen waar ze zich nu ongeveer moest bevinden. Maar op slag hield de eentonige melodie aan denderende voetstappen op en keerde de doodse stilte terug. Zijn eigen herenschoenen die keer op keer op het steen van de trap neerkwamen, compleet met lage hakken waardoor het geluid alleen maar versterkt werd, leken de stilte deze keer nog niet eens te verbreken. Toen hij uiteindelijk aankwam waar Ephony haar sprint gestaakt had, zag hij de oorzaak van de wederkering van immense sereenheid. Ze stond met haar rug tegen de muur, zwaar hijgend en met een emotie op haar gezicht die hij in de duisternis die op dit deel van de trap heerste nauwelijks kon zien. Hij wilde net zijn mond openen om iets te zeggen, te vragen hoe het was geweest of waarom ze zo gefrustreerd leek te zijn, toen Ephony plotseling haar vlucht vervolgde. Savador slaakte een zachte, haast onhoorbare zucht, en liep haar achterna. Al was ze nu uit het zicht verdwenen, hij wist waar hij heen moest. Hij zag haar nog net de etage van luchtmagiërs binnenvallen terwijl hij de laatste tredes opliep, en hij vroeg zich af wat haar zo in verwarring had gebracht. Hij bleef nog even twijfelend voor de deur staan, maar hakte toen de knoop door. Niet veel later nadat Ephony binnen was gekomen, betrad Savador de woonkamer. Hij sloot kalm de deur achter zich terwijl hij zijn gouden ogen door het vertrek liet gaan. Hij zag haar schoenen eenzaam en alleen in een hoekje van de kamer liggen, waarschijnlijk weggesmeten in haar driftbui. Ephony zelf vond hij verslagen zittend voor het haardvuur, met haar rug tegen de leunstoel. Het bracht hem wat van zijn stuk haar zo kwetsbaar te zien. Ze leek er haast geen tiener meer door te zijn. Met zachte passen liep Savador naar de haard en naar haar toe. De hakken van zijn schoenen klakten ritmisch op de houten vloer. Pas nu zag hij hoe verfomfaaid ze eruit zag; haar haar zat door de war en bevatte losgeraakte blaadjes die zich tussen haar lokken hadden verstrengeld, haar gezicht was behuild en hij merkte dat ze nog steeds verdriet had en de jurk leek lang niet meer zo chique te zitten na dat hele stuk rennen. Het was ook aan haar benen te zien dat ze zelfs buiten gerend had, met kennelijk opspattend modder van dien. Hij kon de bruine vegen duidelijk op haar huid zien. Zwijgend zeeg Savador naast Ephony neer tegen de stoel. Hij was een stuk langer en groter dan haar, waardoor hij een aantal koppen boven haar uitstak. Maar dat was nu ook meer dan logisch nu ze als een klein bang vogeltje in elkaar gedoken zat. Hij strekte zijn lange benen over het kleedje op de grond, vlak voor het haardvuur. De neuzen van zijn pikzwarte schoenen glommen aangenaam in het licht van het vuur. In zijn al net zo zwarte broek die hij vanochtend nog schoon en gestreken aangetrokken had, zaten diepe plooien die verrieden dat hij behoorlijk actief geweest was vandaag. Er lag ook een vermoeide uitdrukking op zijn bleke gelaat, maar in zijn gouden ogen lagen ongebluste vuren van activiteit en fitheid. Zijn wat oudere leeftijd leek nauwelijks verschil te maken in vergelijkenis met de leeftijden van zijn collega's. Hij werkte hele dagen, had twee banen, maar zelfs dat was voor hem geen excuus om iedere avond om zeven uur 's avonds oververmoeid het bed in te duiken om er de volgende morgen weer volop tegenaan te gaan. Hij richtte zijn blik in stilte opzij naar Ephony, de reden waarom hij hier gekomen was. 'Zo te zien was het geen succes,' zei Savador zacht. Hij volgde de tranen die over haar wangen gleden met zijn blik. Uiteindelijk schoof hij wat dichter naar Ephony toe en sloeg troostend een arm om haar heen. 'Wat is er gebeurd?' vroeg Savador met een licht, haast onopmerkbaar vleugje van medelijden in zijn stem.

[Enge Eph ;3]

Haar schouders schokte onder de huilbui die haar hele geest en ziel in beslag hield. Haar eigen gesmoorde snikken in haar armen ontnam haar de kans om de geluiden buiten zichzelf te horen, en nam hierdoor het geluid van de voetstappen van Savador niet in zich op. Pas toen ze naast zich een een beweging voelde werd ze zich weer iets bewust van de buitenwereld. Toch kon ze de kracht niet vinden om haar hoofd op te tillen en te zien wat die beweging had veroorzaakt. Haar armen lagen krampachtig om haar benen heen geslagen, alsof ze zich zo bij elkaar wilde houden. Voor haar kon net zo goed Ené naast haar gaan zitten, of een of ander dier. Ze registreerde het niet, en ze was de 'beweging als gauw weer vergeten door de lange stilte die volgde. Pas toen zijn stem tot haar door drong sloeg ze een snik over. Haar ogen opende zich ongelovig, en haar geest werd een tikeltje helder. Ze staarde voor zich uit en schudde lichtjes, waarna haar snikken verder ging en er opnieuw tranen over haar wangen liepen. Het enige wat ze wilde was iets wat haar verdriet weg nam, die de frustratie en de teurstelling weg zou wissen of haar tenminste kon helpen ermee. Het leek alsof die oproep in haar hart werd beantwoord toen ze vanuit haar ooghoeken Savador naar haar toe zag bewegen, en even later zijn arm om haar schouder voelde. Haar snikken werden wat minder, omdat ze haar uiterste best deed om hem te antwoorden. Ze zakte uitgeput, snikkend tegen hem aan en hief langzaam haar hoofd op. Haar ene arm hield ze met haar hand vast, maar hing slapjes - voor zover dat ging - naar beneden. De oude sporen van de tranen lagen nog op haar gezicht, half vervaagd door de tranen die nog op haar gezicht lagen. Ze keek op en keek in zijn ogen, haar emoties lagen als een open boek op haar gezicht en in haar ogen. Even keek ze alleen maar aan, niet in staat om iets te zeggen. Met een pijnlijke zucht sloeg ze haar ogen neer, hoewel haar gezicht naar hem toe gericht bleef. Ze knikte eerst alleen maar, terwijl ze naar zijn kleding keek. 'Mijn vader...,' fluisterde ze, en schudde haar hoofd weer terwijl ze haar ogen dicht kneep waarbij er weer een paar tranen langs haar gezicht naar beneden gleden. 'Ik deed het niet expres, dat wist hij. Toch... in de kamer... het geschreeuw,' kwam er fluisterend uit, het hele verhaal onlogisch in elkaar gezet. Haar hand wreef langs haar gezicht, waarna ze hem door haar haar haalde zodat het uit haar gezicht op haar rug kwam te hangen. Met lichte verbazing keek ze naar het takje, geheel in stijl met blaatje en al uit haar haar haalde. Ze gooide het met een agresieve zwaai het ding naar het vuur, maar het haalde de afstand niet. Met doodgeërgerde blik keek ze naar het takje dat nu voor haar voeten lag, naast die van Savador. 'Het is niet eerlijk. Ik dééd mijn best,' fluisterde ze terwijl ze haar hoofd terug draaide en hem wanhopig aankeek, alsof ze hem smeekte hier een einde aan te maken. Haar ene hand hing slap in de lucht, terwijl haar andere hand er voor zorgte dat haar arm niet zou vallen. Ze leunde tegen hem aan, dankbaar voor de steun die hij haar gaf, al was het maar een klein beetje. Haar wanhopige blik bleef, totdat ze haar blik weer naar beneden richte en de tranen weer langs haar wangen liepen alsof ze een eigen wil hadden.

[ Antwoorden op PB :3 ]

Met een lichte frons bleef hij kijken naar Ephony's schokkende schouders en haar ineengedoken positie. Zijn bleke hand ging zacht heen en weer over haar bovenarm, troostend. Althans in de zin van. In stilte bleef Savador luisteren naar het gesnik dat aanhield, en later zelfs een eigen ritme leek te krijgen. Nieuwe woorden om haar te comforteren lagen op het puntje van zijn tong, maar hij slikte ze door tezamen met de brok in zijn keel. Hij wist niet goed hoe of op welke manier hij haar het beste gerust kon stellen, aangezien hij daar niet zo open voor stond. Daarom besloot hij maar op antwoord op zijn laatste vraag te wachten. Hij bleef haar met een zijdelingse blik tussen zijn zwarte sluike lokken door verwachtingsvol aankijken, toen ze hem opmerkte en met een lege blik voor haar uit bleef kijken. Niettemin zou hij haar alle tijd geven om te reageren. Hij zou er het werk dat op hem wachtte op kantoor, twee dagen oude stapels formulieren die schreeuwden om doorgekeken en getekend te worden, voor laten rusten. Zijn gouden ogen volgden de nieuwe, verse tranen die over Ephony's wangen liepen, het verouderde zoute spoor volgend van eerdere tranen. Savador draaide met een hand onder haar fijngevormde kin haar gezicht wat meer naar zich toe om met zijn duim over haar wang te gaan en de tranen met beleid weg te vegen. Alsof hij haar duidelijk wilde maken dat huilen geen enkele zin had. Hij liet het toe toen ze zich het volgende moment wanhopig en verslagen tegen hem aan liet zakken, zodat ze nu wat op zijn borst rustte. Haar hoofd werd telkens een klein beetje naar voren geduwd wanneer zijn longen zich volzogen met lucht tijdens het inademen. Hij draaide zwijgend zijn hoofd naar Ephony toe op het moment dat ze zich op hem richtte. Er kwamen ook geen woorden bij te pas toen hij recht in haar ogen keek, en zij terugkeek. Ook bleef hij haar aankijken toen ze daarna haar ogen neersloeg en een zucht slaakte. Omdat haar gezicht nog naar hem toegekeerd was, blies ze tijdens haar zucht in zijn gezicht, waardoor hij haar adem haast automatisch in hem opnam. Er gleed kort een kleine frons over Savadors bleke gelaat toen ze uiteindelijk haar verhaal begon. Haar zin startte direct met haar vader, dat begon al behoorlijk goed. Hij had zo het erge idee dat haar vader haar iets onvergefelijks had aangedaan voor de ogen van de overige bezoekers op het feest. Ephony kon amper haar zin afmaken, of haar emoties namen de touwtjes weer in handen. Zijn hand, die nog op haar bovenarm rustte, kneep bemoedigend in haar schouder. Hij moest zich daarna wat inspannen om uit haar fluisterende verhaal woorden te kunnen halen. Hij zweeg toen ze daarna een kleine pauze leek in te lassen om haar haar uit haar gezicht te vegen. De details die hij tot nu toe had, waren duidelijk genoeg om er, door een beetje na te denken, een overzicht op te stellen over wat er zich op het feest had afgespeeld. Zijn ogen volgden het takje waarop Ephony was gestuit tussen haar blonde lokken, waarna het richting het haardvuur werd gesmeten. Het bleef roerloos liggen voor haar blote voeten. Hij keek haar daarna weer aan toen ze weer fluisterend begon te spreken. 'Natuurlijk deed je dat,' sprak Savador haar zacht toe. 'En je kunt ook niet meer doen dan je best.' Zijn vrije hand, die niet om haar schouders lag, werd opgeheven om de overige takjes en blaadjes voorzichtig uit haar haar te plukken. Die handeling moest hij staken toen ze tegen hem aan ging leunen, en hij niet meer overal bij kon. Toen hij de tranen weer over haar wangen zag lopen, trok Savador haar wat meer tegen zijn lijf aan en sloeg zijn beide armen om haar heen. Zwijgend, maar in de hoop haar wat te kunnen troosten.

[Doe ik morgen wel. Mag hier nu eigenlijk niet zijn =x ]

Ze keek hem met waterige ogen aan toen ze zijn hand tegen haar kin voelde, en ging gewillig mee met de beweging. Haar mondhoeken trilde, en vormde een lichte glimlach op haar droevige gezicht toen ze zijn duim over haar wang voelde gaan om de tranen weg te halen. Ze had haar ogen voor een moment in een opwelling van verlegenheid neer geslagen, maar keek hem nu weer aan met de trillende glimlach op haar gezicht. Haar hoofd steunde nu weer tegen zijn borst, met een gevoel van veiligheid die in haar opkwam. Ze keek niet op toen ze zijn geruststellende woorden hoorde. 'Ik wou dat mijn vader dat ook inzag,' fluisterde ze, en voelde weer een golf van tranen opkomen die ze met alle mach probeerde te onderdrukken, iets wat maar gedeeltelijk ging. Ze voelde zich net een klein meisje dat hevig was gepest door de pestkoppen in de straat, toen hij de takjes uit haar haar haalde. Ze kon zich niet meer herinneren hoe ze daar gekomen waren, eigen kon ze helemaal niet meer goed herinneren hoe ze hier gekomen was. Gewillig kroop ze tegen hem aan toen hij zijn andere arm om haar heen sloeg. Haar ene hand lag naast haar hoofd tegen zijn borst gedrukt, haar benen nog opgetrokken terwijl ze tegen hem aanzat. Ze voelde zijn ademhaling, waardoor haar hoofd ritmisch mee bewoog. Ze voelde de warmte van zijn lichaam die haar omhelste. Zijn ritmische ademhaling had een kalmerende werking, en langzaam werden haar snikken minder. Ze haalde een keer diep adem, terwijl ze over haar eigen knieën naar het vuur staarde. Aangemoedigd door onzichtbare dingen, door de kalmte die Savador uitstraalde verbleek haar snikken naar af en toe een krampachtige ademhaling. Haar tranen stroomde niet meer als een waterval langs haar gezicht, en even hief ze de hand die op Savadors borst lag op om de oude sporen van haar gezicht af te wrijven. Meteen hierna plaatste ze haar hand terug op het warme plekje op zijn borst, alsof ze nooit bewogen had. 'Ik deed wat me opgedragen was...' begon ze uit het niets zachtjes te praten. Haar ogen staarde nog steeds naar het vuur, alsof ze daar het verhaal vanaf las. 'Ik brach af en toe hapjes rond als de obers het te druk kregen, ik hield me op de achtergrond behalve als er iets van me gevraagd werd,' vervolgde ze haar verhaal. Hoe meer ze vertelde hoe wanhopiger haar stem werd, hoe krampachtiger haar hand op zijn borst lag. Ze vertelde hem het verhaal, niet wetend of het hem zou boeien of niet. Ze vertelde hem hoe ze het blad had laten vallen, en daarbij de twintig zware champagne glazen die erop lagen gebroken waren. Hoe twee gasten kleine wondjes waren opgelopen, en haar vader haar aan haar arm uit het zich had gesleurd, de kleine zijkamer in. Hoe hij daar in schreeuwen was uitgebarsten, haar uitschold en alle kleine foutjes in de avond omhoog haalde alsof het moordpogingen waren geweest. Ze vertelde krampachtig, terwijl ze haar eigen woede weer omhoog voelde komen, hoe ze eerst zwijgend had geluisterd totdat ze het niet meer had gehouden en haar eigen mond had open getrokken. Hoe ze tegen hem uit was gevallen, hoe ze hem de grond in had geboord, tegen hem geschreeuwd had dat hij een naar macht uit gaande man was geweest, alleen al om dit feestje te organiseren. Hoe ze het niet kon begrijpen dat hij zijn eigen dochter zo kon gebruiken. Dat ze op ten duur door elkaar aan het schreeuwen waren, en dat in de grote zaal ernaast alleen nog maar de muziek klonk, dat iedereen zijn gesprek gestaakt had omdat hun geschreeuw duidelijk te horen was. Hoe ze het glas dat ze nog in haar handen had voor de voeten van haar vader aan diggelen had gegooid en zich om had gedraaid om weg te rennen. Hoe haar vaders vingers zich om haar arm had gesloten en haar met een ruk terug gesleurd had, waardoor ze bijna gevallen was. Hoe ze zich zowat losgevochten had en weg was gerend, terwijl haar vader haar na schreeuwde. Hoe haar moeder haar nog naar haar riep, op een lievelijke bezorgde toon, maar hoe ze er niet op had kunnen reageren. Ze pauzeerde even en probeerde zichzelf weer rustig te laten ademhalen. 'Mijn moeder had niets fout gedaan, ik wilde haar niet negeren. Maar ik kon daar niet blijven,' sprak ze daarna, haar stem teruggebracht op een bijna onhoorbare zachte toon. 'Ik ga nooit meer terug,' sprak ze zachtjes, maar vol overtuigen terwijl ze met een woedende blik voor zich uit keek. 'Ik zal nooit meer iemand zo over me heen laten lopen. De volgende kan.. kan...' ze beet op haar onderlip in een poging iets verschrikkelijks te bedenken om dat persoon te straffen, maar kon niets bedenken. Ze liet het maar zo, haar punt was duidelijk. 'Ik zal niet meer de zachte, gehoorzame en oh zo aardige Ephony zijn. Ik heb er genoeg mee, het heeft me niets geholpen,' sprak ze waar wat luider, terwijl ze opging in haar eigen boosheid waardoor ze haar eigen woorden geloofde.

Wat verrast merkte hij de glimlach op Ephony's gezicht op tijdens het wegvegen van haar tranen, al was het dan maar een kleintje. Het was goed als ze nog kon glimlachen, al voelde ze zich dan zo rottig. Als vanzelf schonk Savador haar een glimlach terug. Steun op die manier kon immers ook gunstig zijn. Hij legde de arm verder om haar schouders toen ze weer tegen zijn borst steunde. Haar hoofd kon hij door de stof van zijn zwarte colltrui heen tegen zijn huid voelen drukken. Hij hield zijn mond gesloten toen Ephony weer begon te spreken, en liet haar zwijgend uitpraten. 'Jouw vader moet vast blind zijn om het niet in te kunnen zien. Blind door zijn eigen reputatie, die hij ten kosten van alles moet behouden,' gaf Savador zacht antwoord op haar woorden. Zijn hand, die nu verassend warm was voor zijn doen, ging even medelevend over haar rug. Het kwam ongetwijfeld omdat ze nu dicht bij de haard zaten, waar het warmer was. Hij liet zijn greep wat verslappen om haar ruimte te bieden toen ze tegen hem aankroop. Daarna legde hij zijn armen weer om haar blote armen heen, die klammig lauw aanvoelden. Het epateerde hem wat toen hij haar hand tegen zijn borst voelde, die in tegenstelling tot haar armen warm, haast heet aanvoelde. De warmte drong door de vezels van zijn kleding door dat het zelfs voelbaar was op zijn blote huid. Het deed hem in ieder geval goed op te merken dat het snikken langzamerhand leek te verminderen. In de wanhoop raken door een bruut familielid die zijn eigen genoegen belangrijker vond dan de rest, dat gevoel wist hij maar al te goed door zijn oom. Savador verspilde er geen woorden of handelingen aan. Hij bleef kalm en in stilte in de omhelzing zitten terwijl hij Ephony weer tot rust liet komen. Dat ze nu opeens zo dicht bij hem durfde te zitten verbaasde hem wat. Het was immers nog niet eens zo heel erg lang geleden dat hij haar het leven nog wilde beroven. Hij sloeg zijn ogen even naar haar neer toen hij de warme hand even niet meer op zijn borst voelde. Wat afwezig keek hij toe hoe Ephony nieuwe of verouderde tranen wegveegde, waarna de hand weer tegen zijn borst werd gelegd en ze weer in dezelfde positie als voorheen zaten. Hij schrok echter weer wat wakker toen hij op het punt stond weg te zinken in zijn eigen overpeinzingen, toen ze plots als vanuit het niets weer begon te spreken. Het waren geen moeilijk opmerkbare feiten dat, naarmate ze verder sprak, haar stem een steeds wanhoperige toon kreeg en de hand op zijn borst krampachtiger op zijn borst rustte. Hij bleef vervolgens aandachtig luisteren naar het hele verhaal dat daarna volgde. Het klonk als een ongelofelijke ware ramp zoals ze het vertelde. En hij wist dat het op zulke soort feestjes ook zou worden aangezien als een ramp, als taboe. 'Dat is een heel verhaal,' kon Savador alleen maar uitbrengen omdat hij gewoonweg niets anders kon bedenken om te reageren. 'Het spijt me voor je. En voor de bestwil van je vader heeft het uiteindelijk toch niets uitgehaald. Wellicht was het toch beter geweest als ik wel mee was gegaan, al zou ik me dan enkel op de achtergrond hebben gehouden.' Hij zweeg even om in gedachten verschillende mogelijke antwoorden te ordenen, maar het was op het moment dat Ephony vertelde over haar moeder en dat ze nooit meer terug zou gaan. 'Kind, je zult wel moeten,' sprak Savador kalm op die woorden. 'Je krijgt hier eten, onderwijs en een dak boven je hoofd, maar je kunt je hier niet voor eeuwig verstoppen. Dat gaat helaas niet,' vervolgde hij zijn woorden zachter. Hij betrapte zichzelf erop zijn vingers voorzichtig door Ephony's blonde haren te laten gaan. 'Het beste medicijn voor verdriet en verwarring is rust en afleiding, denk je ook niet?' eindigde Savador met een vraag zacht in haar oor.

Ze snoof even toen ze zijn woorden hoorde. 'Hij is blind, blind en ziet alleen zichzelf. Ik snap niet dat me moeder nog bij hem blijft,' sprak ze woedend, terwijl haar hand een vuist vormde met de trui van Savador erin. Pas na een tijdje merkte ze dat haar hand krampachtig in een vuist bleef en onstpande hem gauw. Met een wat schaapachtige gezicht probeerde ze het t-shirt weer glad te strijken en mompelde een sorry. Toen ze de eerste reactie van Savador hoorde op haar verhaal kwam er een droevig gegrinnik bij haar naar boven. Ze kon het niet laten, op de een of andere manier. Haar lichaam was nog steeds gespanning, maar misschien omdat ze haar verhaal kwijt had gekunt viel er een last van haar af. Ze voelde wel hoe haar lichaam langsaam los liet en ontspande. Haar krampachtige spieren deden bij tijdens dit proces, wat haar bijna de neiging gaf om de wanhoop te blijven voeden en haar lichaam gespannen te houden. Ze keek glimachend op toen ze Savador hoorde en keek hem even aan. 'Dank u,' zei ze eerst alleen maar, totdat de rest van zijn woorden echt tot haar door drongen. Ze legde licht zuchtend haar hoofd weer terug op het warme plekje en sloot haar ogen even. 'Ik snap niet meer hoe ik u ooit zag als de duivel op aarde,' sprak ze fluisterend de zin uit die ontzettend vaak door haar heen was gegaan. Op de een of andere manier was er een soort schakeling bij haar om gegaan die haar blik op hem totaal veranderd had. 'Laat mensen u niet wijs maken dat u hartloos bent,' ze hield haar ogen gesloten, en voelde de warmte van hem en het vuur over haar huid strelen. Ze schudde lichtjes haar hoofd toen hij zei dat ze het niet kon laten om weg te blijven. 'Ik vind wel een manier. Desnoods maak ik een hutje in het bos en overleef daar. Ik ga niet terug... Ik zoek wel een baantje hier op school, al is het maar als kantinejuf, meer ben ik toch niet waard volgens hèm,' sprak ze koppig, doelend op haar vader. 'En ik begin het bijna te geloven,' haar stem klonk weer krampachig, uit het veld geslagen en ze beet op haar onderlip. Een tik die ze vaak had als ze gespannen was, zich zorgen maakte of geconcentreerd was op iets wat op dat moment niet wilde lukken. Haar hand die losjes op haar been had gelegen ging langzaam omhoog en met haar vingertoppen ging ze langs de paarsachtige oorbellen, bijna liefkozend. Ze was nog steeds ontzettend dankbaar dat ze ze had mogen lenen. Ze glimlachte even in het niets, niet wetend of Savador het kon zien. 'Ik denk het, hoewel ik niet denk dat ik nu zo gauw de geschikte afleiding kan vinden of verzinnen,' haar stem klonk bijna teleurgesteld en haar glimlach stierf langzaam weg. Ze voelde een vlaag warme adem van Savador langs haar gezicht strijken toen hij sprak en het verwarmde haar koude huid. Op dit moment maakte het niet uit wie het was die haar trooste, en ze moest de neiging weerstaan om zich krampachtig aan Savador vast de klammen en de warmte vast te houden die haar een rustgevend gevoel gaf.

Hij zweeg op het moment dat Ephony woedend op zijn woorden reageerde, maar de woede was niet op hem gericht. Savador kon begrijpen hoe ze zich nu moest voelen, al kon hij niet weten hoé het precies voelde. Immers waren zijn eigen ouders als engelen op aarde voor hem geweest, voor ze knettergek naar een inrichting werden gebracht door zijn oom, waar ze als gehersenspoelde psychopaten waren gestorven. Zijn gouden ogen fixeerden zich kort even op haar hand op zijn borst, die zijn kleding krampachtig samenkneep en waardoor de trui wat strakker om zijn lichaam werd getrokken. Aangezien de colltrui ook zijn hals bedekte, kreeg hij automatisch een kleine benauwing tijdens het ademhalen toen de kleding zich daar ook strakker om zijn hals sloot. Zijn mondhoeken krulden even om tot een zwakke glimlach toen Ephony zich daarna verontschuldigde en een poging deed zijn kleding weer glad te strijken. 'Het is de band tussen vader en moeder. Het is voor me begrijpelijk, omdat..' Hij maakte zijn zin niet af, maar zweeg in de plaats daarvan. Ze zou zich vast niet meer zo op haar gemak gaan voelen als hij vertelde dat zijn vrouw iemand was die haast net zo oud als haar was, en dat hij er zelfs kinderen mee had. Door het ouderschap en de liefdevolle omgang tussen zijn eigen ouders vroeger was hij de term liefde wat beter gaan begrijpen. Savador liet zijn woorden vergaan en keek met een wat vragende uitdrukking op Ephony neer bij het horen van haar droevige gegrinnik. Hij schonk haar een lichte glimlach terug toen ze het volgende moment dankbaar naar hem opkeek. Zijn blik richtte hij op de flakkerende vlammen in de haard, toen ze daarna haar hoofd weer teruglegde tegen zijn borst. Hij snapte even niet goed waarom ze nog steeds tegen hem aanleunde, nu haar huilbui haast compleet was overgewaaid. Het was immers voor de troost geweest. Met een kleine zucht sloot hij zijn ogen. Wat maakte het ook uit? Hij vond het niet erg. Hij opende half zijn ogen weer toen de stilte onderbroken werd door Ephony's fluisterende woorden. Toen die eenmaal tot hem waren doorgedrongen, staarde hij met wat verwijdde ogen naar het vuur. Het bracht hem wat van zijn stuk, raakte hem diep van binnen. Evenals de rest van haar woorden die daarna volgden. Hij zweeg, omdat hij er simpelweg niets op terug wist te zeggen. Het had hem sprakeloos gemaakt. Savador probeerde zijn gebruikelijke kalme houding te herstellen en negeerde de kleine knoop in zijn borst. Ephony ging al gauw verder, maar haar antwoord deed hem geen goed. 'In het bos is het 's nachts te gevaarlijk. Bovendien behoren leerlingen er dan niet rond te dwalen. Tenzij je verscheurd wilt worden door hongerige nachtdieren. Daarbij kan ik het niet waarderen dat je werkt op dezelfde plaats waar je ook onderwijs krijgt,' sprak hij haar woorden kalm tegen. Haar laatste toegevoegde woorden riep weer een stilte in zijn ziel op. Hij zag haar krampachtige, verslagen uitdrukking, zag hoe ze op haar onderlip beet. 'Enkel dwazen geloven dat,' reageerde hij zacht om toch maar iets te zeggen. Hij merkte niet lang daarna Ephony's hand op, die omhoog ging om liefkozend, haast koesterend over zijn uitgeleende oorbellen te gaan. De glimlach die daarna haar gezicht sierde was hem ook niet ontgaan. Het gaf hem een voldaan gevoel haar zo dankbaar te zien. Maar dat gevoel vervaagde samen met Ephony's glimlach en haar teleurgestelde woorden. 'Praten en je hart luchten is zeer afleidend,' antwoordde hij met een kleine glimlach. Savador hief een arm op om naar de deken te reiken die over de rugleuning van de stoel achter hen hing. Hij sloeg het zachte kleed om zijn en Ephony's schouders, zodat ze er samen onder zaten, en hield de deken om haar heen geslagen door in zijn omhelzing de punten zorgvuldig bij elkaar te houden.

(Gefelici~ met je 100ste bericht xD)

Toch schudde ze weer koppig haar hoofd. 'Mijn vader is de laatste jaren erg veranderd. Ik weet niet hoe het komt, misschien stress of iets dergelijks, maar hij is steeds onuitstaanbaarder geworden. Komt bijna niet thuis en... Hij verdiend mijn moeder niet. Ze is een schat, word niet gauw boos en kan je al kalmeren of geruststellen met een simpele blik of een hand op je schouder. Het is gewoon magisch, en een echt voorbeeld,' sprak ze haperend. Ze sloot haar ogen, terwijl haar lichaam het laatste beetje spanning uit haar weg liet stromen. Haar lichaam was futloos, vermoeid door de inspanning die haar drift- en huilbui geëisd hadden. Toch stroomde de adrenaline door haar adere heen, die haar spieren energie gaven, terwijl haar geest nog steeds verward was. Ze had niet verwacht dat hij antwoord zou geven op haar woorden, die eruit waren gevlogen zonder dat ze erbij na had gedacht. Nu ze er wazig aan terug dacht schaamde ze zich diep, hoe had ze zo direct kunnen zijn met haar woorden. Toch drukte ze dat gevoel weg met de gedachte dat ze haar woorde wel degelijk had gemeend. 'Nou, vooruit,' sprak ze met een kinderlijke opstandigheid en keek naar hem op met een pruillipje. Ze had zich voorgenomen niet meer het zielige meisje te zijn, anders zou ze nog wel eens ontzettend verkeerd overkomen. Toch glimlachte hartelijk en dankbaar naar hem. 'Dank u,' wist ze uit te brengen en legde haar hoofd weer neer. Hoewel ze zich had voorgenomen geen traan meer te laten en niet meer als het zielige meisje op de grond te zitten bleef haar hoofd terugkeren naar het warme plekje op Savadors borst. Het was een veilig plekje geworden, een plekje waar ze even niet hoefde na te denken over de afgelopen tijd en gerust kon liggen. Ze lachte opgelucht met een heldere lach, die nog wel zachtjes klonk. 'Daar heeft u een heel goed punt,' sprak ze zuchtend, opmerkend dat haar eigen spanning al heel wat was afgenomen. 'Dank u.. voor hier te zijn,' haar stem klonk zeker maar toch zachtjes. Dit soort dingen kon je gewoon niet uitschreeuwen, maar met gevoel gezegd worden. En dit gaat bijna altijd gepaard met een zachte toon. Ze hief haar hoofd niet op toen ze zijn lichaam voelde strekken omdat hij zijn arm uitstak. Maar toch bewoog haar hoofd omhoog toen ze de zachte stof op haar koude huid voelde toen de deken om haar heen geslagen werd, zodat ze in een soort cocon kwam te zitten. Na een paar seconden voelde ze al het effect ervan en de warmte die haar huid verwarmde. Autmatisch, niet nadenkend kroop ze wat dichter tegen hem aan, en liet haar hand die eerst op zijn borst lag over zijn middel rusten, zodat haar arm over zijn buik lag. Ze sloot vermoeid haar ogen, terwijl in haar geest duizende dingen kolkte. Ze kon geen rust vinden, hoe moe haar lichaam ook was. Ze moest een manier vinden om de draaikolk in haar hoofd te verwijderen. 'Wat doet u als u rustig wilt worden in uw hoord?' vroeg ze hem met gesloten ogen, hopend dat het haar op ideeën zou brengen.

[ Hee, had het niet eens gemerkt ö! JEAH, dank je wel! :3 ]

Wat fronsend richtte hij zijn blik op Ephony toen ze koppig met haar hoofd schudde. Savador luisterde zwijgend naar wat ze te zeggen had. Hij sloeg zijn gouden ogen even met een trieste uitdrukking op zijn gezicht neer toen hij hoorde hoe ze over haar moeder sprak. Zijn eigen moeder was precies zo geweest; een sterke vrouw, zowel geestelijk als lichamelijk als op het gebied wat betreft magie, en die je met enkel een klein glimlachje al moed in kon spreken. Maar wat in Ephony's geval wel zo was en bij hem niet, was dat het in plaats van als troost voor het botte gedrag van een vader bij hem als troost om de pesterijen op school was. Het was met elkaar te vergelijken. Alleen had hij in tegenstelling tot haar geen moeite gehad, met geen van zijn beide ouders niet. Hij richtte zijn blik droevig op de likkende vlammen in de haard tijdens de nagedachtenis aan zijn ouders. Het waren goede mensen geweest. Hij werd wakker geschud uit zijn overpeinzingen toen hij Ephony's stem hoorde, en draaide zijn gezicht naar haar toe. Het eerste wat hij zag was haar zielige pruillipje, waar hij, ondanks zijn eerdere negatieve gedachtegang over Puffoonse humor, toch wel om kon glimlachen. Die glimlach werd breder, aangenamer, toen hem ook een hartelijke glimlach werd teruggeschonken. Hij schudde zacht zijn hoofd ten teken dat ze hem niet hoefde te bedanken, al wist hij niet precies waarvoor dat was. Savador schokte even haast onopmerkelijk en zacht met zijn schouders toen Ephony daarna haar hoofd weer te rusten legde tegen zijn borst, alsof dat haar steevaste plekje was geworden. Hij slikte wat moeizaam, maar duwde haar echter niet weg en verspilde er ook geen woorden aan. Als het haar gerust stelde, dan was het goed. Hij voelde haar hoofd wat heen en weer tegen zijn borst strijken toen ze een heldere lach liet horen. Het deed hem goed haar weer opgevrolijkt te zien, en vroeg zich af of dat door hem kwam. 'Het is onnodig me te bedanken,' zei hij zacht terug toen ze hem weer bedankte. Hij leunde kalm tegen de stoel aan en liet het toe toen ze dichter tegen hem aankroop. Maar hij trok zijn buik van schrik wat in toen hij Ephony's arm erover heen voelde, niet goed wetend wat te doen of te zeggen. In stilte bleven ze zo een tijd zittend, zij in strijd met haar vermoeidheid en propvolle hoofd, hij met zijn ongemakkelijkheid. Hij scheurde zijn blik van de haard af toen hij haar vraag daarna hoorde. Even keek hij nadenkend op haar neer. Daarna slaakte hij een zachte zucht terwijl hij zijn blik naar het plafond liet afdwalen, nog steeds denkend. Wat deed hij dan eigenlijk? Meestal werd de drukte in zijn hoofd veroorzaakt door woede, die hij eerst kwijtraakte door zich op iets of iemand af te reageren. 'Meestal ga ik dan naar mijn.. Ik trek me terug in mijn kantoor en lucht mijn hart bij Saethion,' antwoordde Savador uiteindelijk zacht, zijn eerdere zin gauw vervangend voor iets anders. Gewoonlijk zocht hij Diva dan op, of als dat niet mogelijk was dacht hij voornamelijk aan haar in plaats van aan zijn problemen. Maar het feit was er nog steeds dat hij Ephony niet aan haar neus wilde hangen dat hij een relatie had met een veel en veel jongere partner, die hij zelfs nog les moest geven.

Ze was blij dat hij lachte, gewoon omdat de spanning dan een beetje weg vaarde. Lichtelijk tevreden staarde ze nu weer naar het vuur. Ze had niets door van ongemakkelijkheid, terwijl ze weer in haar eigen gedachtes zonk. Ze zuchte, de tegenstelling in haar lichaam en haar geest hielp niet bij het proces van rustig worden. In plaats hiervan, terwijl ze naar de vlammen keek die het hout onzichtbaar opaten, kreeg ze meer energie. De woede had een reserve tonnetje met energie open gescheurd, en dat vloeide nu langzaam door haar heen en verspreide zich tot in de puntjes van haar tenen. Ze schudde haar hoofd weer lichtjes, terwijl haar wang hierbij over zijn shirt wreef. 'Nee, dat is niet onnodig. Dit is heel aardig van u, en daar wil ik u voor bedanken. Dat is het minste wat ik kan doen,' sprak ze zeker, hoewel ze haar blik op het vuur gericht hield. Door zijn zucht veerde haar hoofd wat omhoog, waarbij een kort gegiechel bij haar naar boven kwam. Ze luisterde aandachtig naar zijn woorden, maar werd teleursgesteld omdat ze er zelf niets uit kon halen. Ze vroeg zich af waarom hij de volghorde van zijn zinnen had veranderd, terwijl hij het zelfde wilde gaan zeggen. 'Dat is een optie,' sprak ze bedachtzaam alsof ze samen een plan aan het bedenken waren om haar hoofd rustig te krijgen en de overige energie weg te halen. De grote staan klok in de kamer sloeg elf slagen, en haar ogen flitste even naar het dicht bijzijnde raam die ze kon zien waar de sterre hemel, wolkloos doorheen scheen. Ze hief haar hoofd op en bleef uit het raam kijken. Haar hoofd draaide om en ze keek naar de klok, alsof die zijn aantal slagen had gelogen en ze het nog even wilde checken. Haaf hoofd keerde zich weer terug en haar ogen bleven even op het haardvuur hangen terwijl ze dacht. Toen keek ze Savador aan, waarna haar ogen weer uit het raam schoten. 'Houd u van de nacht, meneer Savador?' sprak ze helder, met een vleugje mysterie in haar stem terwijl ze uit het raam keek de heldere nacht in. Haar lichaam was warm, weer gedeeltelijk aangevuld met energie en haar geest was opeens verbazingwekkend helder met een briljant idee. De ene keer dat ze 's nachts naar buiten was gerend was omdat Ené besloten had een nachtelijke vlucht te nemen, en ze gedwongen was om haar achterna te gaan. Toen had ze master Norwood leren kennen, per toeval natuurlijk. Maar nu zou er een kleine kans zijn dat er meer mensen buiten zouden zitten. En nu was het vakantie en er waren maar enkele leerlingen op het kasteel aanwezig voor verschillende redenen. Haar ogen gleden langzaam naar de goude ogen van Savador, terwijl ze hem met een klein, betoverend glimlachje aan keek. 'De nacht kan fantastisch zijn, als je het maar op een juiste manier benaderd,' sprak ze zachtjes terwijl ze hem met dat zelfde glimlachje aankeek. Langzaam bevrijde ze zich uit de omhelzing, waarbij de deken van haar af viel. Ze pakte het, wikkelde het van zijn schouders en sloeg het om alsof het een cape was. Ze stond half op, waarna ze zijn hand pakte en hem mee omhoog trok. 'Laten we naar buiten gaan, de nacht betreden,' dit was perfect om haar geest ten rust te leggen, en de afgelopen avond te vergeten. 'De wereld is nu zo anders. Wild u mee gaan?' ze keek met een twinkeling in haar ogen hem aan, tevreden met haar eigen idee. 'U hoeft niet te gaan, maar ik ga. Mijn geest heeft opheldering nodig,' zei ze terwijl ze hem lichtelijk mee trok, maar toen bleef wachten om hem niet te dwingen. Ze zou met of zonder hem gaan. Maar het had haar geen goed plan geleken om zomaar de kamer uit te rennen zonder iets te zeggen over haar plan, en zonder hem erbij te betrekken.

Een korte stilte volgde weer, waarin alleen het stroeve tikken van de klok te horen was, en waarin ze beiden naar het haardvuur keken. Iemand tot rust stellen gebeurde voornamelijk ook alleen met rust zelf. Savador voelde zich wat soezelig worden, onder de warme dekens en bij het warme haardvuur. Hij schrok weer uit de strijd om de slaap uit te blijven bannen op toen hij Ephony's hoofd over zijn borst heen en weer voelde gaan. Hij hield zijn gouden ogen gericht op de vlammen die op de houtblokken in de haard dansten, terwijl hij naar haar woorden luisterde. Er gleed een lichte glimlach over zijn gezicht. 'Goed dan,' antwoordde hij zacht terug, zonder zijn blik van de haard af te scheuren. Hij liet een zachte eenmalige gniffel horen in de vorm van een korte uitademing door zijn neus toen hij haar hoorde giechelen, al wist hij de reden er niet precies van. Hij zweeg bij haar reactie op wat hij deed als hij rustig wilde worden in zijn hoofd. Maar hij schudde even later zacht zijn hoofd. 'Voor oudere eenzamere mannen is het een optie, niet voor springlevende meisjes die in de bloei van hun leven staan. Jullie soort moet het plezier opzoeken in zulke gevallen,' zei Savador zacht. Zijn blik dwaalde even af naar de klok toen die elf luide slagen sloeg, en hij verbaasde zich erover dat het al zo laat was. Het feit dat de tijd zó snel kon gaan, irriteerde hem aanzienlijk. Hij draaide zijn gezicht wat nieuwsgierig naar Ephony toe, toen hij haar hoofd niet meer tegen zijn borst voelde, wat net zo fijn lag. Hij blikte even op het raam toen haar aandacht erop gericht leek te zijn, en vroeg zich af wat er in haar hoofd omging. Toen ze haar hoofd weer naar hem terugdraaide, keek hij recht in haar ogen. De vraag die ze daarna stelde, deed zijn mondhoeken omkrullen tot een veelzeggende grijns. 'Of ik van de nacht hou? Shadranen zijn de strijders van de nacht, onze magie is dan het sterkst. Daarbij leef ik liever 's nachts dan overdag,' gaf hij nonchalant antwoord. Hij gaf haar een enkele knik met zijn hoofd op haar volgende woorden. 'Je haalt de woorden uit mijn mond.' Savador keek wat verbaasd toe toen Ephony zich uit zijn omhelzing bevrijdde, maar gaf haar daarna alle ruimte om op te kunnen staan. Met een wat vragende uitdrukking bleef hij leunend tegen de stoel zitten en liet zich de deken van zich afpakken, die ze als een cape om haar schouders sloeg. Hij pakte haar hand beet toen ze hem die aanreikte, en hielp zichzelf erdoor overeind. Hij staarde haar wat verbluft aan toen ze voorstelde om naar buiten te gaan, alsof haar droevige geest spontaan van stemming was omgeslagen. Omdat het idee zo plotseling was, moest hij even tijd nemen om op een antwoord te komen. Hij liet zich lichtelijk meetrekken en glimlachte toen ze hem weer losliet. 'Als je er op staat..,' begon hij met diezelfde glimlach. 'Graag.' Savador bleef kalm wachten op een vast overblije reactie van Ephony, en tot ze aanstalten zou maken om met hem de nachtelijke wereld te betreden.

Ze keek hem even fronsend en afkerend aan toen hij zei dat hij oud was. 'Als u oud bent, dan ben kan ik vliegen,' sprak ze streng, hoewel ze moeite moest doen om geen glimlach op haar gezicht door te laten breken. 'U bent pas oud als u daar zelf van overtuigd bent. Je bent zo oud als je je voelt, is een perfecte zin als je het mij vraagt,' sprak ze grijnzend. Zijn grijns als eerste reactie op haar vraag deed ook haar mondhoeken krullen, en haar ogen lichte op. 'Ja okee, ik geeft toe. Het was een domme vraag,' ze haalde haal schouders op maar keek hem grijnzend aan. Even wreef ze in haar ogen, om de laatste tranen die achter gebleven waren voorgoed te vervagen. Ze hees de deken weer wat op haar schouders, aangezien hij de hele tijd afgleed. Ze bleef hem hoopvol aankijken terwijl haar kin opgeheven was aangezien Savador nogal wat groter was dan zijzelf. Heel even keek ze verbaasd naar het lengte verschil, maar negeerde het toen maar omdat ze nogal verbrouwereerd keek en die emotie gauw van haar gezicht af veegde. Haar gezicht spleet bijna in tweeën toen hij antwoord gaf, en er kwam een vrolijke lach uit haar keel. Ze greep zonder te denken en in een opwelling zijn hand ten trok hem mee naar de deur. Terwijl ze de deur open trok rilde ze lichtelijk toen ze de warme kamer uit ging en haar blote voeten haar stappen vervolgde op de koude stenen van het trappenhuis. Ze trippelde hierbij even spastisch op en neer voordat ze de trap af ging, Savador nog altijd mee sleurend. 'Het grasveld is altijd mooi in de nacht,' sprak ze hardop denkend terwijl ze haar ogen op de aflopende traptreden voor zich hield. Aan het einde van de trap liep ze met grote passen, en een uitgestrekte arm naar achteren, naar de deur. Plots stond ze stil, en draaide haaf hoofd. 'Het meer moet nu prachtig zijn. De maan is zichtbaar, en het is een wolkeloze hemel,' haar stem was bijna dromerig, terwijl ze zich weer omdraaide en haar weg vervolgde. Toen ze de deur door ging en een paar passen naar buiten zette stond ze stil. Langzaam liet ze de hand van Savador los en liet haar armen slap langs zich heen hangen. Haar gezicht was opgeheven terwijl ze naar de sterren keek. Ze slaakte een diepe zucht, terwijl ze haar ogen sloot en van de wind die langs haar huid streelde genoot. Langzaam opende ze haar ogen weer en draaide zich om, terwijl ze vrolijk met achterwaardse passen haar weg vervolgde. 'Of heeft u nog ideeën om heen te gaan?' sprak ze grijnzend tegen de man. De paarse oorbellen schudde vrolijk heen en weer terwijl ze liep, terwijl er een speelse glimlach op haar gezicht lag. Haar ogen gleden bijna ongezien over het gelaat van Savador in het heldere maanlicht. Ongewild gingen haar gedachtes terug naar de eerste ontmoeting, die haar bijna haar leven had gekost door zijn woede. Ze weet nog dat ze die komende maanden in grote angst had geleefd telkens als ze hem zag, of Deshas, hoewel ze hem eigenlijk nooit werkelijk zag. Langzaam had ze met zichzelf afgesproken dat ze zich niet zou laten kennen, en een andere manier zou vinden om met die 'duivel' om te kunnen gaan. Die manier, die ze had toegepast op de etage die afgelopen zaterdag had geholpen. En daar was ze ongelovelijk blij mee. Speels en wild werd haar haar naar voren geblazen over haar schouders en wapperde met slierten heen en weer voor haar gezicht en weer terug. Haar jurk ging mee met de beweging, terwijl hij zacht klapperend rond haar benen likte.

Er verscheen even een glimlach op zijn bleke gelaat toen Ephony het er niet mee eens leek te zijn dat hij oud was. 'Je moet beter luisteren. Ik zei je dat ik ouder was, niet oud,' reageerde Savador kalm glimlachend. 'En ik ben inderdaad ouder dan je, nietwaar? Of ben je ook een persoon die op wonderbaarlijke wijze een leeftijd van duizenden jaren bereikt heeft, maar er jonger uitziet dan ze werkelijk is?' Hij zette zijn handen in zijn zij en lachte even zacht om zijn eigen woorden. Hij schudde zacht zijn hoofd op haar toegeving. 'Geen enkele vraag is dom en iedere vraag mag gesteld worden. Daar zijn ze voor, niet? Om gesteld te worden. Personen die vragen dom vinden zijn zelf hersenloos,' sloeg hij haar woorden af. Het deed hem goed Ephony even later enthousiast te zien over zijn instemming om mee te gaan. Het was immers te verwachten met haar spontane karakter. Hij grinnikte zacht mee toen ze een heldere lach liet horen, waarna hij vluchtig meegetrokken werd. Meteen voelde hij de vlagen van warmte afscheid van zijn lichaam nemen zodra hij een voet buiten de woonkamer zette. Op de lange stenen trappen was het natuurlijk een stuk killer dan bij de haard. Savador verwrong zijn gezichtsuitdrukking naar vragend, en keek glimlachend en met zijn wenkbrauwen wat gefronsd toe hoe Ephony een klein trippeldansje maakte voor hij weer werd meegesleurd om aan de afdaling van de lange weg over de trappen naar beneden te beginnen. 'Daar moet ik je gelijk in geven,' zei hij zacht op haar woorden, over dat het grasveld mooi in de nacht was. Dat was het inderdaad. Hij was er nog vaak geweest op heldere nachten, onder de uitstrekkende sterrenhemel. Hij klemde zijn grotere en bredere vingers om de lange en slanke van Ephony om haar bij te kunnen houden. Wat betreft tredes aflopen was ze net iets sneller. Hij kwam naast haar tot stilstand toen ze plots even bleef staan. Zijn gezicht betrok even toen ze behalve over het grasveld, nu ook over het meer begon. 'We gaan niet naar het meer!' riep hij uit op een teruggekeerde gebruikelijke en snauwende toon. Hij wilde zich later verontschuldigen voor die botte reactie, maar hij bleef zwijgen toen ze verder gingen. Eenmaal buiten liep Savador het grasveld op, in het volle maanlicht. Ephony had zijn hand losgelaten alsof hij vanaf hier zelf verder kon. Hij bleef op een klein stukje achter haar staan, eveneens een zachte zucht slakend bij het hemelse gevoel wanneer hij zijn versterkte krachten door zijn bloed voelde stromen. Een koele nachtbries wierp zijn lange zwarte lokken achter zijn schouders, die dof in het bleke maanlicht glansden. Zijn gouden ogen, die allebei ook een kleine glans hadden, gleden kort over de sterren, een aantal zwak, anderen weer helder en fel. Zijn blik eindigde weer bij Ephony toen ze tot hem sprak. 'Het ligt eraan waar je heen wilt. In het bos kun je nauwelijks iets van de sterren zien, naar het meer of de waterval ga ik niet,' zei hij zacht terug om de nachtelijke rust niet te verstoren. Savador staarde haar een langere tijd aan, toen Ephony zijn gezicht leek te bekijken en even later haar haar over haar schouders werd geblazen door een bries in haar rug. Niettemin was het een leuk gezicht, wat hem een lichte glimlach deed bezorgen.

Ze zuchte grinnikend en keek hem vrolijk aan. 'Nee okee,' gaf ze zuchtend toe toen hij door ging over zijn leeftijd. Ze slaakte een lach en keek hem vermaakt aan, waarna ze nog wat na grinnikte. 'Nou, wie weet,' sprak ze met een geheimzinnige toon toen hij het over de wondelijke wendingen van leeftijd en lichaam had die soms niet met elkaar mee gingen. 'Wie weet heeft u wel te maken met een of andere... goddelijkheid?' ze keek hem quasi schijnheilig aan. Ze liep met een vrolijke, stralende glimlach nog wat passen achteruit. 'Heeft u iets tegen water?' sprak ze met een zangerige stem terwijl ze haar ogen sloot en haar handen naar opzij uitstrekte. Op haar tenen draaide ze een rondje, waarbij haar jurk sierlijk mee bewoog. Toen ze stopte keek ze hem met een grijns aan. Haar geest werd steeds vrijer, terwijl ze dunne avondlucht haar longe vulde. Het gras kietelde haar blote voetzolen en tussen haar tenen, maar het was een heerlijk gevoel. Ze bande de gebeurtenissen van het feest eruit, en concentreerde zich op het gelukzalige, vrije gevoel dat nu door haar heen ging. 'Dan maar het grasveld. De sterre versieren niet de hemel om niet gezien te worden,' sprak ze weer dromerig terwijl ze weer met haar eigen sierlijke en lichte passen doorliep alsof ze Savador even vergeten was. Haar haar speelde rond haar gezicht, terwijl de wind was gaan liggen. Ze draaide zich weer om, en keek ongeduldig naar Savador. 'Dan bent u wel ouder, maar sneller mag ook,' een brede grijns sierde haar gezicht terwijl ze hem plaagde. Ze liep met de zelfde luchtige passen naar hem toe en greep weer zijn hand. Door haar omstuimige vrolijkheid die ze zelf opgepompt had om haar verdriet geen kans meer te geven gooide alle remmen los. Het maakte haar niet meer uit met wie ze was, als ze maar haar vrolijkheid kon delen met de gene die erbij was. Voor haar was op dit moment de verhouding leerling en leraar verdwenen, het was nu man en vrouw, waarbij de vrouw een overdosis aan energie heeft. Haar warme hand sloot zich zachtjes, maar dwingend om die van Savador, terwijl ze hem weer vrolijk mee trok. Haar passen werden sneller, totdat ze met een heldere, harde lach haar passen versnelde tot een jog tempo. Midden op het veld, wat niet zo heel ver was geweest werden haar passen weer lopend, terwijl ze voor Savador uit liep. Haar passen werden langzamer, terwijl haar blik op de hemel was gericht. Langzaam gleed haar hand uit die van hem, haar vingertoppen gleden nog net langs zijn vingers voordat het contact totaal werd verbroken. Ze liep even sneller vooruit dan Savador, en stond stil toen er een meter of vier tussen hun verwijderd was. Ze stak haar armen de lucht in, zodat ze een soort V vormde langs haar hoofd. Ze ademde diep in, haar ogen gesloten en haar gezicht naar de hemel gericht. Het was windstil, maar rond Ephony begon het gras merkwaardig snel te bewegen. Met een dromerige glimlach op haar gezicht draaide ze langzaam op haar plek rond, terwijl de wind rond haar lichaam sneller begon te gaan en haar haren de lucht in werden geblazen. Als een soort wervelwind bewoog de lucht rond haar heen, nam een enkel verdwaalde bladeren met zich mee die een extra effect eraan gaven. Toen liet ze haar armen zakken, stopte ze haar rondraaien en werd haar lach duidelijker nu de wind plots weer stil lag. Met een lichte hijgende ademhaling, en een vrolijk gegiechel stond ze stil. Ze was totaal vergeten dat Savador er had gestaan, toen ze haar gevoel haar lichaam over had laten nemen. Luchtmagie had weinig spreuken nodig, meer gevoel. En dat was één van de dingen waar ze zo van hield, aangezien spreuken onthouden niet iets voor haar was. Haar glimlach stierf even weg toen ze Savador aanstaarde. Toen sloeg ze verlegen haar ogen neer en plukte met haar handen. 'Ik... ik liet me even gaan, sorry,' sprak ze verontschuldigend, wetend dat Savador geen fan was van elk soort magie dat een beetje vrolijkheid bevatte.

Hij streek een lok die door de wind in zijn gezicht ging hangen achter zijn oor en glimlachte op Ephony's geheimzinnige woorden. 'Ik krijg het aan de stok met iemand als ik je zo zou noemen,' sprak Savador in een beschaamd zacht lachje toen ze beweerde misschien wel een goddelijkheid te zijn en doelend op Diva. Dat zou ze waarschijnlijk toch niet weten, maar dat maakte hem niet uit. Het leek hem ook beter als ze het niet wist. Hij bleef nog met een nauwelijks zichtbare glimlach toekijken hoe Ephony in haar opgewekte bui nog een aantal passen achteruit zette, maar hij wendde zijn blik met een verharde uitdrukking van haar af bij het horen van haar vraag. 'Trek geen vooroordelen!' schoot hij opnieuw deze avond snauwend tegen haar uit zijn slof. In feite sloeg ze er meteen de spijker mee op zijn kop, maar hij kon er niet tegen als buitenstaanders van zijn angsten wisten. Vooral op de zangerige toon waarop Ephony haar vraag gesteld had, deed hem behoorlijk irriteren. Alsof water niets was, gewoon een verschijnsel waarmee gespot kon worden. Haast niemand dacht er zoals hij over, hoeveel gevaar het wel niet met zich meebracht. Vooral als je leven bijna geëindigd werd in water. Dat kon hij maar al te goed weten, en het gelukkig nog navertellen. Hoewel hij na die bijna-dood situatie nog vaak gedacht had dat het beter voor hem zou zijn geweest als hij toen verdronken was, aangezien het leven hem niet echt toegelacht had destijds. Met een diepe frons in zijn voorhoofd en met een verbeten uitdrukking op zijn gezicht, keek Savador toe hoe Ephony op haar tenen een rondje om haar as draaide. Hij schonk haar noch een grijns, noch een glimlach terug toen ze hem daarna vrolijk aankeek. Alsof alle vrede en toegankelijkheid die hij in de afgelopen tijd langzaam maar zeker voor haar opgebouwd en bewaard had, in één keer uit zijn binnenste wegvloeide. Zijn bleke gezicht stond hard en emotieloos. Zelfs het feit dat hij nu buiten was in een heldere nacht en de maan zijn krachten oplaadde, leek hem nu niet tevreden te kunnen stellen. Hij negeerde Ephony's woorden, over dat ze dan maar op het grasveld zouden blijven, hoorde ze ook amper. Zijn gouden ogen sloegen zich koppig neer op haar kleine plagerijtje dat volgde. Normaal zou hij er om geglimlacht hebben, misschien had hij er wel zacht om kunnen lachen. Maar niet nu, niet op dit moment. Hij schrok duidelijk zichtbaar op toen hij weer bij zijn hand gegrepen werd en opnieuw door Ephony werd meegetrokken. Fervent, alsof er maar geen einde leek te komen aan haar ongebluste geestdrift. Wat stumperig zette hij gehaast voet voor voet in het gras neer, haast struikelend, om haar enthousiaste pas bij te kunnen houden, totaal verrast door deze handeling die een overvloed aan vrolijkheid naar hem had terwijl hij zich nog steeds geërgerd voelde. Tot overmaat van ramp stootte Ephony een luide lach uit terwijl haar pas warempel ook nog eens versneld werd tot hij houterig achter haar aan moest joggen, geforceerd aangezien ze hem nog steeds meetrok en, als hij niet meewerkte, achter haar aan gesleept werd. Eindelijk, midden op het veld, kwam aan het gedwongen meetrekken een einde toen ze uiteindelijk tot stilstand kwam. Niet helemaal, haar gejog nam een plotselinge omschakeling naar lopend, waardoor hij nog wel een klein stuk werd meegetrokken voor ze haar hand uit de zijne liet glijden. Savador keek nog even naar hoe ze zich een aantal meters van hem begon te verwijderen, en zeeg een zachte zucht slakend neer in het zachte gras, die door de zomerse sfeer nu ook duidelijk naar gras geurde. Van zijn zitpositie liet hij zich langzaam zakken tot hij op zijn rug op een ongemaaid stuk lag waar het gras verwilderd en lang was, zodat je er goed in weg kon zinken of je erin kon verstoppen. Zijn lange donkere lokken verspreidden zich over de lange sprieten, terwijl de rest op zijn rug of over zijn schouders rustten, wat hem op een leeuw met zwarte manen deed lijken. Hij draaide zijn bleke gezicht, die nog bleker in het kille licht van de maan leek, naar Ephony toe, die een stuk verderop stond. Als een of andere toverfee stond ze weer rondjes te draaien, met iets om haar heen dat hem sterk deed denken aan een minihoos of een erg verzwakte tornado. 'Puffoonsen,' sprak hij zijn gedachten hardop uit, alsof hij de volle afkeur had tegenover dat luchtige volkje. Die luchtigheid was overduidelijk bij Ephony terug te vinden, die nu als één van de vele sterren aan de hemel leek te stralen. Ook haar lachen maakte het hem duidelijk. Ze liet er weer één horen nadat de wind om haar heen was gaan liggen, er was nauwelijks iets om te kunnen lachen. Soms had hij gewoon het idee dat ze iets teveel van het leven genoot, en hij gewoon jaloers op haar was sinds hij het nooit als leuk op had kunnen vatten. Tenminste, niet op haar leeftijd. Op haar leeftijd zwierf hij nog over straat, levend in een koude steeg en van etensrestjes van een gezin met normale inkomsten dat wat van de maaltijd over was, 's avonds bij het vuilnis zette. Pas op zijn twintigste was hij verder gegaan aan studies en onderwijs, op een universitaire school op Razen, om in de leer te gaan voor vuurstudie. De kosten had hij ermee betaald van zijn nagelaten familiegeld, dat hij simpelweg niet aan eten en onderdak had uitgegeven om zijn toekomst te kunnen betalen. Diploma's en certificaten had hij niet gehad toen. Ze hadden genoeg aan enkel zijn motivatie en buitengewone IQ waar hij de beschikking over had om hem op de school toe te laten. Savador zweeg toen Ephony zich verontschuldigde met het excuus dat ze zich had laten gaan, maar hij bleef haar alleen maar in stilte over het hoge gras aanstaren, zijn gouden ogen fonkelend als van een hongerig roofdier dat zich eveneens in hoog gras had verstopt om zijn toekomstige prooi te observeren voor het zijn definitieve slag zou slaan.

Ze keek hem lachend aan toen hij antwoorde op haar waarschuwing, dat hij misschien wel te maken had met een goddelijk iemand. 'Nou, wees maar niet bang. Ik denk niet dat ik als goddelijk overkom,' sprak ze lachend, terwijl ze haar zelf eigenlijk naar beneden haalde. Ze stond, na haar ronddraaien nog even stil, en keek naar Savador die in het gras lag. Haar vrolijke glimlach was van haar gezicht geslagen toen ze zijn snauwende woorden had gehoord over haar vooroordeel. Ze had niet geweten dat water zo'n gevoellig onderwerp was bij hem, en was geschrokken van zijn reactie. 'Ik.. Ik trek geen vooroordelen,' zei ze zachtjes, terwijl ze hem uit het veld geslagen aankeek. 'Ik wilde u niet beledigen, sorry,' fluisterde ze bijna terwijl ze haar ogen neersloeg. Ze had niet zo vrolijk op zijn duidelijke woorden moeten antwoorden. Als ze even had opgelet toen hij duidelijk zei dat ze niet naar de waterval of naar het meer zouden gaan had ze haar gedachtes niet hardop uitgesproken, maar haar conclusies in haar hoofd gehouden. Ze stond zo'n twee meter van hem vandaag, terwijl de uitdrukking op haar gezicht eruit zag alsof ze net keihard in haar gezicht was geslagen. Als ze haar gedachtes niet alleen maar bij haar eigen vrolijkheid had gehad, had ze misschien zijn hobbelende rennen opgemerkt, dat ze hem niet had moeten mee trekken. Haar uitbundige vrolijkheid was behoorlijk geblust, en ze stond een beetje sullig midden in het veld naar haar voeten te staren. Zijn blik brande in haar huid, toen ze voelde dat hij haar aan bleef kijken. Haar vrolijheid was niet beantwoord, iets wat aan de ene kant nogal duidelijk kon zijn omdat hij nogal overenthausiast was. Maar aan de andere had ze gehoopt dat Savador een beetje door zou breken, uit zijn norse gelaat te komen en zijn gezicht met een welgemeende glimlach zou sieren. Maar ze werd teleurgesteld, toen ze zijn goude ogen zag waar eigenlijk geen vrolijkheid meer uit straalde. Om zich toch niet gewonnen te geven liep ze langzaam naar hem toe nadat ze de deken van de grond had gegrepen die was van haar schouders was gegleden, waarna ze twijfelend naast hem in het gras ging zitten. Ze had haar blik afgedraaid, haar gevoel ging haar tegen om hem aan te kijken. Op haar gezicht was geen vrolijkheid meer af te lezen, haar ogen waren naar de omgeving gericht die zich in stilte om hun heen bevond. De deken lag als een hoopje op haar benen, terwijl haar lichaam naar Savador was gericht. Ze opende haar mond, had al diep ingeademd om te gaan spreken, maar snel sloot ze hem weer alsof een onzichtbare kracht haar stem had weg genomen. Haar hoofd was nu gebogen terwijl ze naar het kleed staarde. De maan verlichte de omgeving, geholpen door de sterren die in honderdtallen de hemel verlichte. Als je ogen eraan gewend waren leek het bijna wel dachtlicht, maar met een magisch tintje erin. Vroeger, als klein meisje, had ze altijd als ze niet kon slapen uit het openstaande raam gehangen. De maan had altijd iets met haar gedaan, haar gerustgesteld, haar geboeid. Soms, als ze echt ergens mee zat begon ze hardop te praten, gooide haar frustratie eruit alsof de maan naar haar luisterde. Veel van de kinderliedjes die haar moeder voor haar en haar zusje zong hadden de maan als onderwerp, en met veel vreugde zong ze ze altijd mee. Haar moeder had haar altijd aangemoedigt met zingen, aangezien de heldere stem van Ephony erg door haar gewaardeerd werd. De afgelopen jaren had ze eigenlijk nooit meer gezongen, hoewel haar moeder het af en toe voorstelde om met haar achter de piano een nummer te spelen. Uit het niets draaide ze zich om en ging naast Savador in het gras liggen, de deken op haar buik en haar handen er losjes boven op. Ze blies een blonde sliert haar uit haar gezicht terwijl ze de sterre hemel afzocht. Ze wilde hem iets vragen, vragen waarom hij zo'n afkeer had tegen elk soort magie was losjes was, vrolijk. Magie zoals lucht, licht en woud magie. Maar ze durfte de vraag niet hardop te stellen, bang dat de spanning die er nu bij haar hing alleen maar gevoed werd door die vraag.

Half verborgen in het gras en zijn geluiden meegenomen door de wind zodat het haast leek alsof hij er niet eens lag, bleef hij starend naar Ephony gluren. Haar lachende antwoord op zijn eerdere woorden, deed Savador nauwelijks iets. Geen glimlach verscheen er op zijn gezicht en ook geen vrolijkheid leek terug te keren. Hij behield zijn harde, vruchteloze uitdrukking. Ook toen ze achter het feit kwam dat hij niet langer meer zo open stond voor haar enthousiasme. Hij zweeg op haar zachte, teleurgestelde woorden en haar verontschuldiging die daarop volgde. Alsof hij nu weigerde om met haar te spreken. Toch maakte haar uit het veld geslagen uitdrukking iets los bij hem, al was dat aan de buitenkant niet te zien. Hoe ze daar stond een eindje verderop in het gras, sip en hopeloos naar haar voeten starend, was toch wel zielig. En hij was er nog wel zo voldaan over geweest dat ze een stuk was opgevrolijkt nadat hij haar getroost en gesteund had. Hij had het zich voorgenomen dat ze zijn steun daarstraks verdiend had, aangezien ze er beide moeite in hadden gestoken om haar geheel klaar te maken voor het feest van haar ouders, dat helaas toch niet zo soepel was gelopen als dat hij voor haar gehoopt had. Savador bewoog geen spier toen Ephony uiteindelijk een besluit nam en zijn richting op kwam gelopen. Ze zeeg naast hem in het gras neer, en hij scheurde zijn blik nog altijd niet van haar af. Hij moest nu een beetje omhoog kijken aangezien hij plat op zijn rug lag en zij in een zitpositie zat. Ze zat er bij als een emotioneel verwoest meisje, ineengedoken en haar hoofd te neer geslagen, alsof ze bezweek onder de inspanningen die op haar werd uitgeoefend. Haar blonde lokken glansden haast goud in het licht van de maan, een natuurlijke glans die aantoonde dat ze haar haardos goed verzorgde en het gezond was. Het viel hem op dat het zo bij ieder meisje wel was, wat een lichte jaloezie bij hem opriep aangezien zijn eigen haar dof en slap over zijn rug hing. Als hij het zou wassen en kammen, kwam er net zo'n glans in zijn lokken te zitten, maar hij nam er de moeite gewoon niet voor. Savador keek zwijgend toe hoe Ephony een moment later naast hem in het gras ging liggen. Haar ogen gingen de heldere hemel af, en leken zijn blik te ontwijken. Hij draaide zijn hoofd terug om zijn blik peinzend op de maan te vestigen, die hem als een groot bleek oog streng aanstaarde. Hij moest het weer goedmaken, laten zien dat het weer oké was. Hij draaide zijn hoofd de andere kant op, van haar af, en liet zijn ogen het hoge gras binnen handbereik afzoeken. Zijn bleke hand reikte naar een uitgegroeide paardenbloem, dat als een wit pluizenbolletje boven alle grassprieten uitstak. Uiteindelijk draaide hij zich weer terug, en schuifelde met zijn lichaam dichter naar Ephony toe. Vlakbij haar oor blies hij zacht de vruchtpluisjes van de bloem af, die bij en boven haar bleven zweven alsof ze ze aantrok. Savador keek haar nu wel weer glimlachend aan nadat hij dat gedaan had, in de hoop de vrede weer terug te brengen.

Zijn stilzwijgen maakte haar steeds zenuwachtiger terwijl ze naar de maan keek. Zonder het aan haarzelf toe te geven verlangde ze weer terug naar het moment voor het haartvuur, waar de stilte toen helemaal niet zo erg leek. Haar vingers frunnikte aan de deken die haar buik verwarmde, terwijl haar keel akelig droog voelde. Haar ogen schoten even opzij waarbij ze meteen in de goude ogen van Savador blikte. Haar grijs blauwe ogen keken hem even verschrikt aan, waarna ze gauw weer weg keek. Vanuit haar ooghoeken probeerde ze Savador in de gaten te houden, maar toen hij zijn hoofd van haar af keerde focuste ze zich weer op de maan. Het was bijna volle maan, de donkere vlekken waren het enige bewijs van het reliëf in het oppervlakte van de maan. Ze beet op haar onderlip terwijl er verschillende gedachtes door haar hoofd heen vlogen, zich niet kunnen focussen op eentje. Haar ogen schoten terug naar Savador, waarna haar hoofd volgde toen ze plots zijn lichaam tegen die van haar voelde. Toch draaide ze haar hoofd meteen terug, hoewel ze hem vanuit haar ooghoeken bleef volgen. Er schoot een gegiechel spontaan uit haar keel toen ze zijn adem langs haar oor voelde gaan en boven haar gezicht plots alle kleine paraplu achtige zaadjes zag zweven. Ze keek lachend naar de pluisjes die langzaam naar beneden zweefde, en blies krachtig de zaadjes weg zodat ze niet op haar gezicht zouden landen. De twinkeling in haar ogen was weer terug, en een verlegen glimlachje sierde haar lippen toen ze haar hoofd draaide en naar Savador keek. Ze bleef hem even aankijken, recht in zijn goude ogen en vroeg zich weer af hoe het kon dat ogen zo'n kleur konden hebben. Haar schouder lag tegen die van hem aan, op gelijke hoogte. Maar als je naar hun voeten keek zag je dat die van haar een stuk boven zijn enkels lagen, wat aangaf dat er wel degelijk een lengte verscheel was. Ze verbrak met een laatste verlegen blik het oogcontact en keek om zich heen. Haar ogen zochte de berijkbare plantjes tussen het hoge gras af, maar ze werd zwaar teleurgesteld toen ze geen paardebloem vond om Savador mee te bedekken. Met een sip gezicht hief ze haar hoofd lichtjes op zodat ze naar de grond kon kijken die bij haar voeten lag. Toen ze daar niets kon vinden liet ze haar hoofd met een plof terug zakken en probeerde toen over de borst van Savador heen te kijken om te zien of daar iets stond. Met een opgetogen grijns op haar gezicht kwam ze op haar ellebogen omhoog en draaide met haar boven lichaam naar Savador toe. Ze boog over hem heen, waardoor ze een soort van half op zijn borst lag en greep naar een paardebloem. Ze bleef op haar elleboog steunen terwijl ze met een grijns naar Savador keek en toen zachtjes tegen de bloem blies, waardoor de zaadjes richting zijn gezicht gingen. Met een quasi voldane glimlach ging ze terug op haar rug liggen, en grijnsde onschuldig naar hem alsof ze niets gedaan had. 'Wraaak,' sprak ze geheimzinnig, terwijl ze onbedoeld op meerdere dingen duide dan alleen zijn bloemetje.

[ WHAAA, inspi loos... :3. Jij nog leuke ideeën? ]

[ niet zoveel.. =/ ]

Aan verschillende dingen kon hij opmerken dat Ephony zich niet meer op haar gemak voelde. Haar ogen die ze haast gedwongen op de maan gericht hield, alleen maar om zijn blik te ontwijken, haar vingers die aan de deken op haar buik friemelden. Maar Savador voelde zijn adem even in zijn keel stokken toen ze haar hoofd daarna omdraaide en hem recht aankeek, iets wat hij op het moment nu niet van haar had verwacht. Hij bleef zwijgend terugstaren, in zijn gouden kalme ogen was geen enkel teken te bespeuren dat het hem wat verrast had, tot op het moment dat ze wat verschrikt haar blik weer van hem afscheurde. Hij liet zijn ogen daarna weer afdwalen naar de maan. Toen hij zijn lichaam langzaam maar zeker over het gras naar Ephony toeschuifelde, bleef hij met een starende blik kijken naar de zijkant van haar gezicht. Zijn mondhoeken krulden om tot een brede glimlach toen er een geamuseerd gegiechel uit Ephony's keel ontsnapte, nadat hij zacht de pluisjes van de bloem had geblazen. Savador volgde de pluisjes met zijn ogen, die duidelijk in de gouden glans in zijn irissen weerspiegeld werden. Sommigen dwaalden verder af over het grasveld, om op de uiteindelijke bestemming waar ze neerdaalden later ook uit te groeien tot paardenbloemen. Weer anderen daalden neer op Ephony's gezicht, alsof ze haar plaagden. Een aantal werden meegenomen door een zachte avondbries, waardoor ze omhoog naar de maan leken te rijzen. Hij draaide zijn gezicht naar Ephony toe om zich weer op haar te richten toen hij vanuit zijn ooghoeken opmerkte dat ze naar hem keek. Hij schonk haar op zijn beurt een glimlach terug. De hare leek verlegen, al begreep hij niet hoe dat kwam. Ongestoord bleef hij haar een lange tijd aanstaren in de stilte die volgde, waarin alleen de nachtgeluiden waren te horen en de zachte wind die door het hoge gras ging. Zijn verticale pupillen versmalden zich tot dunne spleetjes in zijn gouden ogen, alsof hij nauwkeurig ieder detail van haar in zich opnam. Het was romantisch te noemen, hoe ze beiden in het gras onder een duistere hemel rijk aan nachtelijke schoonheid lagen. Maar hij wilde er niet aan toegeven met zijn koppigheid. Het zou ook fout zijn, maar het was dat het zo moeilijk te weerstaan was. Soms vroeg hij zich weleens af of, als hij een vrouw was geweest, het allemaal makkelijker voor hem was. Vast niet. Savador liet zijn blik weer naar de sterren afdwalen. Zijn ouders waren daarboven. Hij geloofde immers dat ze na hun dood niet in een slechte plaats terecht waren gekomen. Dat zou hem verbaasd hebben, want noch zijn moeder noch zijn vader waren slechte mensen geweest. Hij schrok uit zijn overpeinzingen wakker toen Ephony plotseling half op hem ging liggen. Eerst dacht hij verschrikt dat ze haar positie bij het haardvuur zou vervolgen, tegen zijn borst rustend, maar in dit geval dan liggend. Hij begon al lichtelijk in paniek te raken, want mocht Diva hem nu zo zien, dan wilde hij alles behalve dat het overkwam alsof hij vreemd ging. Dat ging hij ook niet, hield hij zich voor. Hij had enkel comfort geboden aan een meisje dat deze avond nog tranen met tuiten had gehuild, en was met haar mee naar buiten gegaan om haar af te leiden van het vernederende voorval wat haar vanavond was overkomen. Pas toen hij zag dat ze hem enkel even voor steun gebruikt had om een paardenbloem te pakken, liet hij zijn adem in een zachte zucht ontsnappen. Hij wist al wat hem te wachten stond toen ze op haar ellebogen steunde en hem een veelzeggende grijns schonk. Savador sloot met een kleine glimlach zijn ogen toen Ephony de pluisjes van de bloem blies, om ze niet in zijn ogen te krijgen. Ze bleven zich vasthaken aan zijn haar en daalden op zijn borst neer. In plaats van dat hij ze wegblies, liet hij ze gewoon maar neerkomen. Hij gunde haar dat plezier nu wel. Zijn glimlach veranderde kort even naar een grijns op haar woorden, nadat ze weer terug in het gras was gaan liggen. Plotseling zag hij iets lichts in zijn ooghoeken bewegen, waardoor zijn aandacht getrokken werd. Toen hij opkeek zag hij een duizendtal aan zwevende lichtjes een aantal meters recht boven hun hoofd. 'Vuurvliegjes,' zei hij zacht, haast fluisterend om ze niet weg te jagen. 'Lampiroj,' zei hij de naam van de kleine diertjes er daarna nog zachter in het Raziaans achteraan. Zo stonden ze op de meeste andere planeten ook wel om bekend, aangezien er op Razen ontzettend veel vuurvliegjes waren. Dat bracht hem op een idee. Savador strekte een bleke hand uit, waarin hij met zwarte magie een donkergekleurde roos uit schaduwen vormde. Het nam een realistische vorm aan, waarna hij het met vuurmagie vlam liet vatten. Met een speciale spreuk vlamde het, maar zou het zelf niet fikken en kon het ook andere objecten niet laten ontvlammen. Hij streek wat blonde haren achter Ephony's oor, en stak de nog brandende roos tussen haar lokken. Met een voldane glimlach keek Savador vervolgens naar net resultaat.

Ze voelde de drukkende knoop in haar borst los glijden toen ze hem terug zag glimlachen. Haar lach klonk weer zachtjes toen hij zijn ogen dicht deed en de pluimpjes over zijn gezicht dwarrelde. Haar vinger gleden over zijn gezicht en borstkast terwijl ze ze voorzichtig weg veegde toen hij ze liet liggen. Rustig liet ze zich weer op haar rug zakken, haar schouder tegen die van hem. Ze staarde dromerig over Savadors borst heen, door het hoge gras waardoor haar gezicht lichtelijk naar hem toe gebogen was. Alleen als je vanuit het raam van de Luchtetage zou kijken zou je hun in de verte kunnen zien liggen, verder werden ze overschaduwd en omringt door het hoge gras. Har was op de een of andere manier een knus plekje, aangezien ze een aardig grote privacy hadden. Ze keek op toen ze de kleine luchtpuntjes in hun richting zag komen, en er lach weer eens een glimlach op haar mond. 'Lampiroj,' herhaalde ze zijn woorden zachtjes, vaag herkennend. Ze steunde weer op een van haar ellebogen en keek naar de vliegjes die in grote getallen rond hun heen vlogen. Ze stak haar viger uit, waarna er een stuk of twee vuurvliegjes op haar vingertoppen gingen zitten. Langzaam trok ze haar vinger naar zich toe, tot het moment dat de diertjes waar weg vluchte en zich bij de groep voegde. Hun oplichtende achterlijven weerspiegelde in haar ogen, terwijl ze naar het kleine, magische moment van moeder natuur keek. Ze keek naar Savadors hand, die nog witter leek in het maanlicht en het licht van de vuurvliegjes, toen hij hem uitstak. Nieuwschierig schoten haar ogen naar zijn gezicht, en weer terug naar zijn hand. Ze keek met openhangende mond naar de kleine gebeurtenis in zijn hand, en slaakte een bewonderende zucht toen ze de roos zag. Hij zag er perfect uit, in volle bloei, en in het zwart. Ze slaakte een verwonderende zucht, gevuld met een klank dat op een giechel leek toen ze de roos zag vlam vatten. Ze keek hem aan, toen hij haar haar weg streek en een verlegen glimlachje speelde op haar lippen. Even schrok ze toen ze merkte dat hij de roos achter haar oor deed. Ze sloeg haar ogen neer, terwijl ze haar wangen weer wat warmer voelde worden, en niet door de vlammetjes op de roos. Ze voelde lichtjes de vlammetjes, de warmte, maar geen pijn. Voorzichtig gleden haar vingertoppen langs de bloem. 'Hoe heeft u dat gedaan?' haar stem klonk ongelovig, maar voornamelijk dankbaar. Ze bleef in haar houding zitten, terwijl ze zich verbaasde over de roos. Langzaam draaide ze haar boven lichaam en zette haar handen achter zich zodat ze erop steunde. Er lag, zonder dat ze het merkte een glimlach op haar mond, terwijl ze weer dromerig voor zich uit staarde. Ze haalde diep adem en vestigde toen haar blik op de goude ogen van Savador. Even bleef ze kijken, zonder iets te zeggen. Ze slikte een keer om haar droge keel te smeren voordat ze sprak. 'Laten we gaan lopen. Misschien richting het bos, daar ben ik nog nooit geweest,' haar stem klonk onvast, ook al kon ze niet goed zeggen waarom. Ze glimlachte naar hem, niet in staat om iets anders te doen.

Het deed hem meer dan goed Ephony's vrolijke reactie te zien toen hij de pluisjes niet wegblies. Hij voelde kleine kriebelige tikjes iedere keer wanneer er een vruchtpluisje zijn huid raakte. Savador opende zijn ogen weer toen hij geen pluisjes meer neer voelde komen, en keek Ephony aan op het moment dat hij haar zachte vingers over zijn gezicht en borst voelde gaan om de overige pluisjes weg te halen. Alsof het hem een voldaan gevoel gaf nu hij pluisjesloos was, sloot hij tevreden zijn ogen. Hij voelde Ephony's schouder langs de zijne strijken, wist dat ze weer naast hem was gaan liggen. Zijn gezicht lag haar kant opgedraaid, hij hoefde enkel zijn ogen te openen om te beseffen hoe dicht ze nu wel niet bij elkaar lagen. Er gleed een zuinige glimlach op zijn gezicht toen ze het Raziaanse woord herhaalde, en hij opende zijn ogen. 'Lampiroj, met de klemtoon op je 'oj'. Je spreekt het uit als ozj,' verbeterde hij haar zachtjes, hoewel hij er niet echt op gelet had of ze het wel juist had uitgesproken of niet. Zijn slangachtige ogen probeerden één van de vele vliegjes te volgen, maar het kleine kevertje, want vuurvliegjes waren in feite eigenlijk gewoon kevers, verdween al gauw tussen de duizenden anderen. Hij draaide zijn hoofd glimlachend naar Ephony toe, toen hij zag dat er twee vuurvliegjes op haar vingertoppen zaten. Hij bleef geboeid toekijken hoe ze ze langzaam naar zich toetrok. Zijn glimlach werd breder toen de twee enkele vuurvliegjes uiteindelijk weer wegvlogen om bij de rest van de groep te blijven. 'Ze mogen je,' zei Savador zacht terwijl hij de twee vuurvliegjes nakeek tot ze ergens verdwenen in de onoverzichtelijke vele aantallen aan lichtpuntjes. Zelf stak hij een moment later ook zijn hand uit, in de hoop eveneens wat vuurvliegjes aan te trekken. Maar geen van de insecten nam nog het risico om de trouwe groep te verlaten. 'En mij vinden ze vast afschrikwekkend,' vervolgde hij zijn woorden glimlachend, en hij trok zijn uitgestrekte arm weer terug. Hij bracht spontaan een klein lachje uit bij het zien van Ephony's gezicht toen hij de roos voor haar maakte. Alsof magie, het meest gebruikte hulpmiddel in deze wereld, iets was om van op te kijken. Niettemin was de roos betoverend mooi. Zijn lach ging over in een kalme glimlach, toen hij het verlegen glimlachje op Ephony's gelaat opmerkte tijdens het insteken van de roos in haar blonde lokken. Maar de verkleuring op haar wangen viel hem net niet op. De brandende roos had daarvoor gezorgd, die met een schijnsel van de vlammen haar gehele gezicht oranje deed kleuren. Hij ging met een glimlach half op zijn zij liggen, steunend op zijn linkerarm in het gras, zodat hij Ephony's blije reactie goed kon zien. Hij kon het niet laten een tweede lach uit te stoten. 'Met magie,' gaf Savador simpelweg antwoord op haar vraag. Hij bleef glimlachen toekijken hoe ze steunend op haar handen in het gras lag, dromerig voor haar uitstarend en een glimlach die haar lippen sierden. Hij staarde haar zwijgend aan toen ze hem een lange tijd aankeek, wachtend op wat ze te zeggen had of wat ze ging doen. 'Als je erop staat,' zei hij glimlachend op haar voorstel, waarna hij de schouder van de arm waar hij niet op steunde, lichtelijk ophaalde. Het volgende moment hielp hij zichzelf overeind, klopte het gras en de laatste pluisjes van zijn kleding en gooide zijn haar achter zijn schouders. Hij reikte Ephony daarna een hand aan, en trok haar voorzichtig overeind. Maar hij kende zijn eigen krachten niet, waardoor hij haar iets verder doortrok dan dat zijn bedoeling was en waardoor ze nu ze op beide benen op de grond terecht kwam, tegen hem aan stond. Savador hield haar met zijn eigen lichaam tegen met als bedoeling om haar soort van op te vangen. Hij keek haar even zwijgend in haar grijsblauwe ogen aan, maar glimlachte toen. 'Weet je zeker dat je naar het bos wilt? Het is 's nachts geen plek voor een meisje,' zei hij met een geheimzinnige grijns, deels om Ephony te plagen maar deels zeker ook gemeend.

Ze glimlachte vaagjes toen ze zijn voldane glimlach zag en ging weer rustig liggen. Er kwam een lichte lach uit haar keel toen ze hoorde hoe hij haar uitspraak verbeterde. 'lààmpiroozj,' sprak ze overdreven en keek even voldaan voor zich uit alsof ze net de wereld had gered met haar uitspraak. Ze keek hem even met een vrolijke twinkeling in haar ogen, die benadrukt werd door de oranje gloed die over haar gezicht lag door de roos achter haar oor toen ze zijn woorden hoorde. 'Waarschijnlijk gewoon toeval,' antwoorde ze hem over zijn argument dat de vuurvliegjes haar mochten. 'Ach, dat zal vast wel ontzettend meevallen,' sprak ze hem zachtjes tegen. Ze keek hem licht geërgerd aan, aangezien hij het moment verpest had met zijn droge opmerking. 'Ja dat snap ik,' sprak ze licht geïrriteerd waarna haar vingertoppen weer teder langs de vlammetjes gingen die aan haar vingers likte. 'Maar sommige dingen doen me nog steeds versteld staan,' zei ze zuchtend, weer van haar stuk gebracht omdat de vlammetjes haar huid alleen wat verwarmde, maar geen brandend gevoel achterlieten. Ze moest grijnzen om zijn antwoord op haar voorstel. 'U bent wel makkelijk over te halen, niet?' zei ze lachend, aangezien dit al de tweede keer dat hij voor haar bestwil mee ging. Toen hij opstond gingen haar eigen handen langs haar onderbenen, waarbij ze de opgedroogde moderstrepen van haar gladde onderbenen afklopte. Even staarde ze naar haar blote voeten, dacht terug aan haar schoenen die ergens in e kamer lagen, waarna haar gedachtes meteen doorstroomde naar de afgelopen avond op het feest. Ze werd uit haar gedachtes gerukt toen ze zijn uitgestoken hand zag, en legde met een vage glimlach haar hand in die van hem. Ze gaf een licht gilletje, wat meer leek op een zucht met geluid, toen ze merkte dat haar lichaam doorzwaaide toen ze op haar benen stond. Ze zag zijn borst wonerbaarlijk snel dichterbij komen waarna ze tegen hem aanstond, verdwaasd knipperend met haar ogen die naar de donkere stof van zijn trui keken. Haar hand lag weer op zijn borstkast, op de plek waar zijn hart zat, net zoals bij het haardvuur. Ze voelde zijn hart kloppen, en hoewel het een normaal iets was dat een mensen hart klopte vond ze het een rare belevenis. Haar andere hand lag nog in die van hem, en de knoop in haar buik begon weer vaste vorm aan te nemen terwijl ze tegen hem aan stond. Ze kantelde haar hoofd zodat ze naar boven keek en hem aan kon kijken. Ze antwoorde zijn glimlach lichtjes, niet wetend wat ze precies moest doen. Haar gezichtsuitdrukking veranrde in quasi beledigt, waarna hij veranderde in een overdreve hooghartige uitdrukking, die door haar slechte toneelkwaliteiten er nogal ongeloofwaardig uit zag. 'Dit meisje kan best wel voor zich zelf zorgen, dank u,' haar stem klonk beledigd, maar door de combinatie met haar slechte toneelstukje kwam er al gauw een grijns op haar eigen gezicht. 'En anders heeft ze nog haar persoonlijke redder, die uit een enkele schaduw een prachtige roos kan creëren,' haar stem klonk zachter, menend terwijl de grijns op haar gezicht bleef liggen die haar serieusheid wat verzwakte. Ze draaide haar hoofd, waarbij ze naar de bosrand kon kijken en beet even op haar onderlip, zodat die half tussen haar tanden bleef haken. 'We hoeven natuurlijk niet helemaal naar het hart ervan, de bosrand is goed genoeg. Ik heb ook geen schoenen aan, en daar groeit nog wel wat mos wat makkelijker loopt. Ik ben alleen gewoon nieuwschierig naar die plek, gewoon omdat ik er nog nooit geweest ben,' mompelde ze alsof ze haar eigen idee onderuit wilde halen. Ze keek even vluchtig naar de goude ogen en draaide toen haar lichaam van hem af, zodat ze niet meer tegen hem aan stond. Dat contact had eigenlijk veel te lang geduurd, maar ze had het niet door gehad, waar ze zich nu aan ergerde omdat de knoop in haar buik haar verwarde. Ze stak haar arm door de zijne, waarbij ze zijn hand half los liet en probeerde haar eigen twijfels een masker te geven door een betoverende lach op haar gezicht te toveren. 'Kom, u bent de gids,' en ze trok hem weer lichtjes mee. Alleen nu bleef ze naast hem lopen, met een licht zenuwachtige blik op het bos gericht. Ze zou zich nu niet voor hem wagen, hem mee trekken. Het gras kietelde langs haar blote benen, maar werd steeds korter naarmaten ze dichter bij het bos kwamen. Terwijl ze liep hief ze even haar armen op, en begon aan de zijkant van haar hoofd een vlecht te maken, waarin de steel van de vlammende roos stevig in zat. Ze haalde een klemmetje uit haar haar, die het in model had gehouden en zette de vlecht daar strak mee vast. 'Zo verlies ik hem niet,' mompelde ze eigenlijk in het niets om de rede te geven van haar handelingen, waarna ze haar arm weer losjes terug legde.

Hij glimlachte zwakjes op Ephony's overdreven uitspraak. Hij kende haar dan nog niet al te lang, maar hij kon al zeggen dat dat echt iets voor haar was om te doen. 'Bij Medusa, de Razianen lachen je vierkant uit als je op iedere lettergreep een klemtoon zet,' zei Savador met een kalme glimlach. Niettemin werd zijn glimlach iets breder toen hij zag dat Ephony er in ieder geval blij mee was het volgens haar goed uit te spreken. Zijn blik bleef tussen een aantal sluike lokken door op haar gefixeerd toen ze reageerde op zijn eerdere opmerking over de vuurvliegjes. 'Vraag het ze,' grapte hij zonder enige aantoning, geen glimlach en ook geen grijns, dat het niet gemeend was. Hij merkte dat zijn antwoord op haar vraag haar wat ergerde, en besloot er verder niet op in te gaan om de sfeer niet voor haar te verpesten. 'En terecht,' reageerde hij zacht op haar woorden. Zijn gouden ogen waren gericht op de nog altijd brandende roos achter haar oor. 'Nu is dit een doodnormale combinatie van vuur- en duistere magie, maar het is alsof er tijd op tijd iets geheel nieuws ontdekt wordt in de magie.' Hij haalde met een klein glimlachje zijn schouders op op Ephony's opmerking dat hij wel makkelijk over te halen was, aangezien hij er niets op wist te antwoorden. Op het moment dat Savador besloten had wat elegant te zijn en Ephony overeind geholpen had, waarna ze het volgende moment tegen hem aanstond, gingen zijn ogen met een lichte frons over haar blonde lokken, die een vreemd schijnsel in het maanlicht en de gloed van de vlammen hadden. Hij voelde haar hand tegen zijn borst, en de plek op zijn hart door zijn shirt heen verwarmen. Haar andere hand lag nog steeds in de zijne, die door haar warmte nu aanvoelde als ijskoud en klam. Als bevroren staarde hij terug in haar gezicht, toen ze haar hoofd naar hem ophief. Hij moest zijn kin haast tegen zijn borst drukken om terug te blikken, aangezien ze een stuk kleiner was en nu dicht tegen hem aan stond. Hij trok lichtelijk al een wenkbrauw op toen ze zijn woorden koppig afsloeg, maar er kon bij hem eveneens een klein grijnsje vanaf toen ze later grijnsde. 'Dat zijn standaard woorden voor meisjes in de puberteit, is het niet? Proberend zo adolescent te zijn, maar uiteindelijk neemt alles toch een geheel andere wending dan ze gebruikelijk denken. Je hoeft niet je best te doen flink te zijn nu ik in je gezelschap verkeer,' zei hij met een geamuseerd glimlachje terug. Savador wendde zijn blik even van Ephony af toen hij haar toegevoegde woorden daarna hoorde, gevleid en voldaan. 'Ik zal mijn best doen,' zei hij zacht, haast fluisterend terug als antwoord, waarna zijn mondhoeken omkrulden tot een glimlach. Hij volgde haar blik toen ze haar hoofd draaide, en kreeg de bosrand in zicht. 'Hoe dieper het bos in, hoe gevaarlijker,' reageerde hij kalm. 'De bosrand is goed. Reageer je frustratie alleen niet op mij af als je voeten gepijnigd worden door takjes en dennenappels.' Hij bracht een zachte lach uit om zijn eigen woorden, en keek Ephony weer aan toen ze haar lichaam uiteindelijk weer van hem afdraaide. Direct daarna kreeg hij weer een vrij, veilig gevoel. Te dichte contacten moest hij eigenlijk zoveel mogelijk vermijden. Het voelde fout handelingen te doen bij ieder meisje en iedere vrouw die geen Diva heette. Zijn gouden ogen dwaalden af naar omlaag, naar zijn arm, toen Ephony hem daar beetpakte. Er veranderde niets in zijn blik of houding. Hij richtte zijn gezicht weer op toen ze aanstalten maakten om naar het bos te lopen. Er verscheen een lichte glimlach op zijn gezicht bij het horen van Ephony's aansporing, waarna hij langzaam in beweging kwam in een rustige looppas. Voornamelijk ook omdat hij licht werd meegetrokken, wat hem geen reden gaf om nog langer te blijven staan. Het lopen werd makkelijker wanneer ze dichter bij de bosrand kwamen, vooral doordat het gras hier veel korter was. Savadors aandacht werd getrokken door Ephony. Ze had haar armen opgeheven en maakte een vlecht aan de zijkant van haar hoofd. Hij keek in stilte toe hoe ze met snelle handelingen lok voor lok om elkaar heen wikkelde, verbazend over het feit hoe vrouwen daar zo handig in konden zijn. Hij kon zelf amper een vlecht maken, ook omdat hij het niet vaak deed. Maar als hij er één maakte, was het resultaat vaak slap en ging het al snel daarna uit, een kleine slag in zijn anders zo steile haar achterlatend. Uiteindelijk had Ephony haar keurig uitziende vlecht vastgezet met een klemmetje. Hij glimlachte op haar woorden, en richtte zijn blik weer voor zich uit. Savador stopte bij een aardig grote eikenboom, een aantoning op het kale grasveld waar de rand van het bos begon. 'We zijn bij je bestemming,' glimlachte hij Ephony toe. Voorzichtig haalde hij zijn arm uit haar haking los om wat vooruit te lopen. De bomen die hier al dicht op elkaar stonden, creërden een donkere schaduw op de plek waar zij stonden. Hij keek even over zijn schouder naar Ephony om en schonk haar een glimlach, ten teken dat het goed was. Bij het terugdraaien van zijn hoofd kon hij in de verte boven het grasveld de honderden kleine oranje-achtige lichtjes van de vuurvliegjes nog zien. Savador hield zich vast om de stam van een boom en knielde neer, zijn ogen op de grond gericht. Het leek alsof hij iets aan het bekijken was. Hij kwam daarna weer overeind en liep een stuk verder. Maar vervolgens verdween Savador tussen een aantal bomen, waarna hij het volgende moment nergens meer te bekennen was.

Ze keek hem onschuldig aan, toen hij haar uitspraak opmerkte. 'Ik moet toch oefenen?' ze haalde haar schouders op richte haar ogen op hem. Ze keek hem onderzoekend aan, waarna haar verbazing doorbrak toen ze zijn voorstel hoorde. 'Vragen?' mompelde ze onbegrijpelijk en richte haar ogen op de zwerm lichtbolletjes. Ze keek hem verwonderlijk aan, toen hij door ging over de roos en knikte alleen maar op zijn woorden. 'Je leeft er elke dag mee, maar toch doet het je soms versteld staan,' sprak ze mijmerend terwijl ze in de verte keek. Haar ogen vergrote zich en ze keek hem met een licht openhangende mond. 'Pardon, ik ben over een weekje volwassen. Hoewel ik, vergeleken met veel leeftijdsgenoten, al volwassener in elkaar zit,' sprak ze met haar kin opgeheven om haar woorden meer kracht bij te zetten. 'En ik hou me niet flink hoor,' zei ze plagend voordat ze haar blik van hem af draaide en de andere kant op keek. Ze grijnsde naar hem toen ze merkte wat voor effect haar woorden op hem hadden en keek hem even geamuseerd aan, waarna ze haar blik weer het bos in wierp. 'Genoeg schaduwen om een bloemenveld van te maken,' mompelde ze terwijl haar blik tussen de bomen gleed. Ze lachte lichtjes toen ze zijn waarschuwing hoorde, 'Pas maar op, misschien spring ik wel uit frustratie op uw rug als u niet aardig doet,' sprak ze luchtig terwijl haar ene mondhoek omhoog krulde in een halve glimlach. Haar blik was op het gras voor haar uit terwijl ze rustig door liep, bezig met haar eigen gedachtes die eigenlijk nergens over gingen. Er kwam een zacht geluid uit haar keel, een nuriënd geluid die een vaste vorm aan nam. Ze nuriede een liedje dat haar moeder altijd zong, een liedje die haar oma aan haar moeder had doorgegeven, een geruststellend liedje. Het liedje bevatte niet veel tekst, en er werd vaak alleen maar de muziek van herhaald. Op de een of andere manier was het liedje in haar hoofd gekomen, waardoor ze het nu niet voor zich kon houden en het zachtjes zong. Ze keek verbaasd op en stopte met haar gezang toen Savador sprak. Ze glimlachte lichtjes als beantwoording van die van hem en keek naar de boom. 'Niet alleen mijn bestemming,' zei ze gedachteloos en liet haar vingers langs de scheurtjes van de bast gaan nadat Savador zijn arm terug getrokken had. Ze draaide zich om en keek naar Savador, die zich net op dat moment ook omdraaide en haar aan keek met een glimlach. Ze keek hem aan, met een licht vragende blik omdat ze hem niet snapte. Ze deed een stap naar voren toen hij zijn hoofd weer weg draaide, maar bleef daarna aarzelend staan. Haar ogen waren op zijn achterhoofd gericht, alsof ze haar antwoord daar vanaf probeerde te halen. Ze sloeg haar armen om haar middel heen en keek naar Savador terwijl hij door zijn knieën zakte, ging eventjes op haar tenen staan om te kijken waar hij naar keek, maar zag niets ongewoons. 'Meneer?' mompelde ze zachtjes terwijl hij opstond. Haar blik gleed naar de wortels van de boom, waar ze de grond in gingen en keek weer op. Haar ogen schoten over het stukje landschap voor haar, terwijl ze niets zag. Ze draaide haar hoofd, en keek zoekend om zich heen. Er kwam een paniekerig gevoel bij haar naar boven terwijl ze de lange, duinkere gedaante zocht. 'Meneer?' fluisterde ze, alsof hij naast haar stond. Ze draaide zich om en liep naar de boom, waarna ze als het ware over de grens tussen het bos en het grasveld stapte om achter de boom te kijken. 'Meneer,' sprak ze harder, paniekeriger. Hij kon toch niet zomaar weg zijn? Waar was hij gebleven. 'Meneer, als dit een of ander duistermagie grapje is, dan is die niet leuk,' haar stem klonk geïrriteerd, terwijl haar paniek plaats begon te maken voor boosheid. Ze keek om, wierp een laatste blik op het grasveld en de zwerm lichtjes in de verte waarna ze haar blik langzaam op het donker vestigde tussen de bovem voor haar. Ze haalde diep adem en begon met voorzichtige en langzame passen het bos in. Haar stappen waren behoedzaam, haar zintuigen op scherp. 'Master Savador!' riep ze wat harder terwijl ze haar ogen probeerde te laten wennen aan het donker. 'Savador!' riep ze nu, haar stem langzaam vullend met paniek. Ze keek om, en kon in de verte nog net het luchtpuntje zien van het maanlicht op het veld. Ze slikte en draaide zich weer om. Ze stond doodstil, en leunde met haar ene hand tegen een dunne boom. 'Savador!' haar stem weergalmde tussen de bomen door, en het frustreerde haar dat dat het enige geluid was wat ze hoorde. Toch werd die stilte verbroken toen ze een geluid hoorde, maar niet het geluid dat ze gehoopt had te horen. Er klonk gekraak, waarna ze het gehuil van een troep wolven hoorde. Haar ogen vergrote zich nog verder, terwijl haar hoofd heen en weer schoot waarbij haar blik paniekerig tussen de bomen zocht. 'Dit is niet leuk. Als je nu niet gauw te voorschijn komt, dan... dan.. Ooh geloof me dan gebeurd er iets heel vreselijks,' sprak ze zachtjes, dreigend. Haar woorden waren voor Savador bedoeld, en ze was haar gevoel voor respect tegenover een leraar totaal kwijt terwijl haar paniek het overnam. De takjes onder haar voeten voelde verdacht scherp, maar ze negeerde de pijn terwijl ze tegen de boom aan stond geleund terwijl haar andere arm slap langs haar lichaam hing. Het enige echte lichtverschijnsel was de roos in haar haar, en ze twijfelde er niet aan om hem eruit te halen.