Hij stootte een klein zacht lachje uit op Ephony's niet-begrijpende reactie over zijn lolletje dat ze het anders persoonlijk aan de vuurvliegjes moest vragen. Kennelijk zag ze het niet als grap in. Savador glimlachte over haar mijmerende woorden over magie, en knikte nauwelijks zichtbaar als instemming. Zijn glimlach werd alleen maar breder op haar eigenwijze reactie over volwassenheid. 'Natuurlijk,' zei hij met een sarcastisch grijnsje om haar zogenaamd maar te laten winnen en een eindeloze discussie te vermijden. Daarom ging hij ook niet in op haar latere woorden, dat ze zich heus niet inhield. Hij gaf haar daarna een zacht stootje tegen haar schouder met zijn elleboog. 'En gefeliciteerd,' voegde hij er nog gemeend aan toe. Over een week zou dus ook haar verjaardag zijn, als hij dat goed had. Hij grinnikte zacht op Ephony's woorden toen ze een blik op de schaduwen langs de rand van het bos wierp. 'En genoeg kracht om dat vanavond waar te maken,' vulde hij haar woorden glimlachend bij, zijn blik ook op de lange donkere streep van schaduwen gericht. Alleen zag hij niet in waarom hij er een bloemenveld van zou creëren. Hij haatte bloemen, al konden alle donkergekleurde er nog bij hem door. Hij glimlachte bij Ephony's waarschuwing, die langzaam maar zeker verzwakte om quasi-streng over te komen wanneer hij begon te spreken. 'Je moet het niet wagen me vanuit het niets opeens te bespringen. Buiten schooltijd of niet, ik kan je nog altijd strafwerk geven wanneer ik dat wil,' gaf hij als waarschuwing terug. Het had streng en hard geklonken, maar tijdens het lopen was Savadors gezicht met een kleine glimlach in de verte gericht. Hij scheurde nauwelijks zijn blik van de bomen in de verte af, zijn gouden ogen schoten alleen in een fractie van een seconde naar Ephony's richting toen hij haar zacht hoorde neuriën. Een melodie die hij niet kende, het was vast van Puffoon van origine. Maar het deed hem ongewild denken aan iedereen die ooit een liedje voor hem geneuried had, als troost voor de pesterijen op school die iedere dag erger werden of vlak voor het slapengaan terwijl zijn moeder ook toepasselijke achtergrondmuziek maakte met een harp in zijn kinderjaren. Hij kon zich herinneren dat Diva, en ook Madeline ooit een liedje voor hem geneuried hadden. Het riep automatisch een droevige glimlach bij hem op. Bij de rand van het bos aangekomen had hij alle trieste herinneringen uitgeband om iets te bekijken bij de voet van een boom. Hij reageerde niet op Ephony die hem riep, want zijn aandacht werd getrokken door een snelle schaduw die hij in het duister door het bos zag schieten. Nieuwsgierig als hij was, was hij er zonder ook maar een moment te twijfelen op af gelopen, waarna hij verdween tussen de bomen. Hij hoorde Ephony een stuk verder hem nog roepen, haar stem werd steeds paniekeriger, maar dat weerhield hem er niet van alsnog te gaan kijken wat die schaduw geweest was. Savador liep met stevige passen verder het bos in, zijn schoenen kraakten onder takjes en vijgjes terwijl hij langzaam om niet te struikelen van een kleine helling schuifelde. Met een arm hield hij een aantal takken die anders in zijn gezicht zwiepten opzij, en plots bleef hij stilstaan. Daar was het weer; een donkere vlek gleed als een zoeklicht kort en snel over het kleine open stuk waar hij vlak voor stond. Geërgerd klakkend met zijn tong, draaide hij zijn hoofd geïrriteerd met een ruk om toen Ephony's luide stem dichterbij klonk, en ze er de schaduw mee verjoeg. Hij hoorde nu ook haar voetstappen luid en duidelijk, maar voordat ze de plek bereikte waar hij nu stond, was hij al weg en toonde alleen een natrillende tak aan dat er nog een seconde geleden een aanwezigheid was geweest. Voor een moment leek alleen Ephony's stem de stilte nog te verbreken, en leek ze ook de enige aanwezigheid in het bos te zijn. Plotseling ontklemde een bleke hand haar mond en werd ze achterwaards tegen iemands lichaam aangetrokken. 'Stilte!' siste Savadors stem snauwend in haar oor. Hij klakte met zijn tong. 'En dek die roos af! Je trekt iedere ongewenste aanwezigheid aan!' Zonder dat ze ook maar de kans kreeg de bloem af te dekken, knipte hij eenmalig in zijn vingers waarna de vlammen rond de roos spontaan doofden en het zo stikdonker in het bos werd. In de gespannen eeuwig lijkende stilte die volgde, verroerde Savador geen spier terwijl hij Ephony nog steeds met een hand voor haar mond met ingehouden adem tegen zich aangedrukt hield. Zelfs het versnelde kloppen van zijn hart zou hoorbaar voor haar zijn. In de verte weerklonk het gehuil van een roedel wolven weer. 'Uitstekend gedaan! Ze waren mijlenver maar jij hebt ze gelokt met je onnodige geroep! Bij Medusa, probeer ik ook eens iets hartelijks te doen, en raak ik verzeild in dít!' verbrak hij de stilte in een sarcastisch gesis toen het gehuil weer weggestorven was. Hij haalde zijn hand van Ephony's mond en draaide haar wat ruw aan haar schouders om, zodat ze nu naar hem toe stond. 'Luister!' bracht hij hees uit terwijl hij zacht aan haar schouders schudde. 'Dit zijn geen echte wolven. Het zijn enkel hun schaduwen die één of andere maniak met duistere magie van de echte hondsdolle beesten heeft losgemaakt. Ze zijn in hun voordeel als schaduwen. Ze kunnen zich hier makkelijk in andere schaduwen verbergen en ze zijn razendsnel. Daarbij is het volle maan, waardoor er áltijd een lichtschijnsel is wat tegen ieder object een schaduw kan werpen. Begrijp je de situatie waarin we nu verkeren, jij dwaas! We kunnen ieder moment aan stukken verscheurd worden, zonder dat we hun aanwezigheid ook maar kunnen voelen!' Savador liet Ephony met een ruk los en duwde haar ruw aan de kant. Uit ergernis waren zijn voetstappen luid en onvoorzichtig terwijl hij zich naar de schaduw van een grote boom begaf. Hij knielde er neer en legde twee vingers op de overschaduwde plaats terwijl hij een zachte spreuk siste, die zo zacht was dat alleen de scherpe s-klanken door de stilte van het bos sneden. De grote schaduw van de boom verstrekte en versmalde zich terwijl het langzaam maar zeker vervormde tot een duidelijke schaduw van een wolf. Het bewoog zich flitsend snel voort, maar behield ten alle tijden zijn vaste positie alsof er een schaduw plat op de grond werd geworpen van een wolf die rechtop stond en van de zijkant belicht werd. Daardoor waren ook alleen maar twee poten te zien, behalve als hij rende, één oor en de zijkant van zijn snuit. Het was dan ook geen realistische driedimensoniale wolf, maar een schaduw als een doodgewone schaduw plat op de grond. Savador knielde verder neer en boog zijn gezicht naar de grond toe. De schaduwwolf zou vooral van bovenaf goed te zien zijn dat hij zijn snuit nieuwsgierig naar Savador oprichtte, en zijn kop een kwartslag draaide om zijn oren open te stellen voor wat hij in zijn oor ging fluisteren. 'Ga!' beval Savador bevelend toen hij klaar was en terwijl hij opstond, een ruw gebaar met zijn arm makend om zijn woorden kracht bij te zetten. De schaduwwolf rende met doffe stappen van zijn poten die op de bosgrond 'neerkwamen' tussen de andere schaduwen door weg en verdween uiteindelijk in het duister in de verte uit het zicht. Met een diepe frons draaide Savador zich daarna weer naar Ephony toe. 'Een schaduwwolf tussen andere schaduwwolven valt niet op. Het zal zijn soortgenoten uitschakelen nadat het zich bij de roedel heeft gevoegd, net zoals ik hem opgedragen heb,' zei hij op een strenge toon. Hij liet zijn gouden ogen daarna wat ernstig door het bos glijden. 'De schaduwen zijn dan wel los van hun eigenaars, ze zijn nog altijd wel verbonden. Ook in de zin van leven. Enkel een aantal welbekende demonen kunnen schadowloos zijn en in leven blijven. Dit zal een hele populatie aan wolven uitschakelen,' voegde Savador er met een klagelijke zucht aan toe.

Ze wierp hem alleen maar een veelzeggende blik toe toen hij haar woorden over haar volwassenheid niet serieus nam. Toch glimlachte ze zwakjes toen hij haar alvast feliciteerde. 'Ach, ik denk niet dat het zo'n geslaagde verjaardag zal worden,' sprak ze afwezig, doelend op de ruzie van de afgelopen avond met haar vader. Ze keek hem grijnzend aan toen hij haar streng toesprak en maakte een overdreven saluut gebaar alsof ze als soldaat een oorder opvolgde. 'Yes sir, gesnopen,' nog even en ze kon zo het leger in.
Haar hart stopte bijna met kloppen van schrik, haar ogenvergrote zich tot het uitsterte en elke spier in haar lichaam spande zich door de schrik. Haar handen schoten naar de hand die zich op haar mond had gedrukt, waardoor haar gil werd gesmoord. Haar vingers sloten zich om zijn pols, en die van haar andere hand probeerde zijn hand weg te halen. Ze stribbelde hevig, probeerde de de gedaante van zich af te duwen wat nogal moeilijk ging aangezien het haar tegen zich aan trok. Haar lichaam verstijfde direct toen ze zijn gesis in haar oor hoorde, en de stem herkend. Meteen begon haar hart weer te kloppen, en haar angst nam af. Ze bleef stokstijf staan, zijn bevelen niet opvolgend aangezien haar lichaam geen gehoor gaf aan haar wil. Het was nog steeds verstijfd van angst, door de plotselinge aanval van achteren. Plotseling overmande de nacht haar toen het enige licht puntje naast haar hoofd verdween. 'Mhmm,' probeerde ze zijn aandacht zachtjes op haar te vestigen, hopend dat hij zijn hand weg zou halen. Ze wist niet of het geholpen had, maar na zijn preek - waarbij haar eigen woede werd opgeroepen doordat ze het totaal niet met hem eens was - voelde ze de ruk aan haar schouders en keek plots in de goude ogen van Savador. 'Hee,' sisde ze zachtjes, protesterend aangezien het nogal ruw ging. Ze keek hem woedend aan, en hield haar schouders stijf toen hij haar heen en weer schudde. 'Ze klinken behoorlijk echt,' mompelde ze opstandig, met nog steeds een woedende blik in haar ogen terwijl ze hem aanstaarde. Zijn woorden berijkte haar wel, maar ze bleef hem met een woedende blik aankijken. Ze galmde door haar hoofd, en ze probeerde de preciese betekenis erachter door te laten dringen. Even ging er een vleem van verbazing door haar blik, die al gauw weer verdween. Ze zwaaide haar handen omhoog toen hij haar wegduwde, om zelf zijn handen van haar schouders af te werpen. 'Als meneer niet zo nodig in het niets had willen verdwijnen zonder iets te zeggen, had ik misschien niet lopen schreeuwen,' fluisterde ze snauwend, en keek hem woedend aan. De vleem van boosheid die ze had gevoeld voor hem in het begin wakkerde weer voor een moment aan. De angst zat haar nog steeds in het hart, doordat hij zomaar was verdwenen en haar aan de rand van het duister bos alleen had laten staan. 'Misschien was het toen niet nodig geweest om in paniek naar jou te gaan zoeken, als je gewoon had gezegd waarom je zonodig moest verdwijnen,' ging ze woedend door en keek hem recht in zijn goude ogen aan. Ze haalde diep adem en sloot haar ogen even, tewijl ze haar bevende handen weer in bedwang wilde krijgen. Ze opende haar ogen weer met een rustige uitdrukking, hoewel ze nog wel zwaar adem haalde. Ze keek even naar Savador die zachtjes sprak terwijl hij bij de boom zat, maar ze ging er niet op in en sloot ze weer om haarzelf rustig te krijgen. Toch opende haar ogen fronsend toen ze de schaduw zag bewegen en in een wolf zag veranderen. 'Volgen we de voorbeelden van een maniak op?' sprak ze nijdig naar hem en keerde haar hoofd van hem af. Ze had het even helemaal zitten met die gozer. Tegen haar wil in registreerde ze hoe zijn oorbellen tegen haar gezicht aan stoote toen ze zich omdraaide, hoe de roos nog steeds stevig in haar vlecht zat, hoewel het zijn magische vuur verloren had. Ze hoopte vurig dat hij, als ze hier weg waren, het vuur weer terug zou brengen. Hoewel de zwarte roos zo ook al iets uitstraalde, gaf het vuur er iets extra's aan. Toch werd haar blik even terug naar de vervormde schaduw getrokken toen ze het bevel van Savador hoorde, en volgde de bewegende schaduw totdat het niet meer te zien was. Ze keek Savador aan terwijl hij sprak, hoewel haar lichte woede nog steeds te zien was. 'Wat als het hem dat niet lukt. Eén simpele wolf kan toch niet zo veel andere uitschakelen, hoe weet je dat hij zijn taak kan vervullen zonder zelf uitgeschakeld te worden voordat elke andere wolf dood is?' sprak ze hem tegen, niet in zijn plan vertrouwend. Hij was dan wel verder gevorderd in zijn magie, maar ze kon zich niet helemaal in leven in zijn plan. Haar handen, die nu nog lichtjes trilde, kneep ze in elkaar terwijl ze hem bezorgd aankeek. Haar angst had nu plaats gemaakt voor onrust, ze wilde hier zo graag mogelijk vandaan. Haar ogen schoten heen en weer, terwijl ze het licht puntje zocht wat aangaf dat het open veld niet ver weg was. Ze werd teleurgesteld, aangezien ze alleen de duisternis zag waarin zij en Savador werden opgeslokt. 'Wie doet zoiets gruwelijks, om lichaam en schaduw van elkaar te scheiden?' vroeg ze zachtjes waarna ze haar ogen op die van Savador richte. Alleen omdat hij dichtbij stond kon ze ze zien, hoewel het leek alsof de goude kleur oplichte in deze duisternis. Haar hoofd schoot opzij, terwijl ze automatisch een achterwaardse stap naar Savador toe deed toen ze akelig dichtbij een gekraak hoorde en het gesnuif van een dier. Haar ogen schoten door het duister, en haar irritatie werd groter toen ze merkte dat ze geen steek zag. Ze balde haar vuisten, en concentreerde zich op haar gehoor. 'Ze zijn niet allemaal uitgemoord,' sprak ze overbodig fluisterend, toen een tweede gekraak weer te horen was. Ze sloot haar ogen, aangezien ze toch niets aan haar zich zou hebben, en probeerde de plek van de beweging te lokaliseren . Rond haar vuisten begon bijna zichtbaar, als er tenminste iets meer licht was, de lucht rond te draaien. Het suisen was fluisterend hoorbaar, iets wat ook gewoon een zuchtje wind had kunnen zijn. Ze verplaatste haar voeten geruisloos een kwartslag, waardoor ze zijwaarts tegenover Savador stond. Als het dier zou toespringen, zou hij zijn eerste vlieg les krijgen.

Hij voelde Ephony's warme vingers om zijn hand, maar hij hield het strak om haar mond geklemd. Savador zou het risico niet wagen gehoord te worden omdat zij zonodig een gilletje moest slaken. Zijn gouden ogen gingen gespannen door het bos, vooral langs de plekken met veel schaduwen. Hij negeerde Ephony's pogingen om iets door zijn hand heen te mompelen. Haar stem werd er toch door gedempt, en dat was maar goed ook. 'Sst!' siste hij bevelend op haar verontwaardigde 'hee', nadat hij haar naar zich toe gedraaid had. 'Doe niet zo hersenloos!' vervolgde hij snauwend in haar gezicht toen ze zei dat ze ze behoorlijk echt vond klinken. 'Heb ik niet gezegd dat dit schaduwwolven zijn?! De echte wolven zullen nog ergens rondlopen, of al gestorven zijn nu ze zonder schaduw door het bos zwerven. Maar dat levendige gehuil.. dat komt niet van de echte af!' Over haar hoofd liet Savador zijn blik nog even snel langs de bomen glijden voor hij zich weer tot Ephony richtte. 'Natuurlijk klinken ze echt! Dacht je dat schaduwen niets meer dan schaduwen zijn? Ze kunnen alles doen wat wolven normaal ook kunnen doen. Alleen geld het geval nu heel toevallig dat ze tien keer zo snel en onverwachts zijn. Begrijp je het nu of moet ik het nog driemaal uitleggen?' voegde hij er spottend aan toe. Savador liet Ephony achter bij de boom om zich naar de schaduw van een andere boom te begeven. Hij draaide zich woedend met een ruk naar haar om bij haar brutale woorden, en wierp een tak als waarschuwing haar richting in, die doormidden brak nadat het met een doffe klap tegen de boom terecht kwam waar ze vlakbij stond. 'Spreek niet op zo'n toon tegen me!' siste hij ziedend terug. 'Als mevrouw niet als een dwaas was blijven staan en meneer gewoon gevolgd had, was er niets gebeurd!' Hij knielde bij de schaduw neer om verder te gaan wat hij eigenlijk had willen doen. Ephony leidde hem daarin behoorlijk af met haar opstandige tegenspraken. 'Houd je mond!' grauwde hij haar luider dan een fluistering, maar zachter dan op een gewone toonhoogte over zijn schouder toe. 'Je spreekt me nog steeds met 'u' aan!' Savador negeerde Ephony's volgende opmerking nadat hij zelf een wolf uit schaduwen gecreërd had. Hij had zijn aandacht en concentratie hard nodig. Hij richtte zich weer tot Ephony toen zijn spreuk succesvol verlopen was en de schaduw van de wolf nog vaag in de verte was te onderscheiden van andere schaduwen. 'Het lukt hem wel. Eén simpele wolf kan eenvoudig een roedel uitschakelen, als hij maar slim denkt en handelt door ze zo onopvallend mogelijk één voor één af te maken,' wierp hij haar tegenreactie simpelweg tegen. Hij kon het moeilijk hebben dat ze hem niet in zijn plannen vertrouwde. Met een kleine zucht zocht Savador steun bij de boom waar Ephony bij stond, en keek haar aan bij haar vraag. 'Ik ken er genoeg hier die het leuk vinden het mij zo lastig mogelijk te maken,' reageerde hij, zijn gezicht geërgerd verwrongen. Vlak nadat hij dat zei, voelde hij een vlaag van paniek door zijn hart gaan toen de doodse stilte verbroken werd door een knappend takje, gevolgd door gesnuif. Met een ruk had hij zijn hoofd opgeheven, zijn gouden verwijdde ogen gericht op het struikgewas waar hij dacht dat het vandaan kwam. In gedachten vervloekte hij Ephony toen ze doodleuk begon te spreken. 'Meen je dat nou?!' beet hij haar zo zacht mogelijk toe. Geschrokken hoorde Savador een zacht suisend geluid, maar hij voelde niets van een bries door het bos gaan. Vanuit zijn ooghoeken zag hij Ephony klaar staan in een aanvalshouding. Met een paar enkele voorzichtige passen sloop hij wat vooruit en ging met een arm laag uitgestoken ten teken dat ze achter hem moest blijven, voor haar staan. Over zijn schouder staarde hij Ephony streng aan. 'Ben jij helemaal gek geworden?' leken zijn lippen geluidloos te vormen. Hij moest zijn hoofd weer met een ruk omdraaien toen het gekraak zich vermeerderde, nu afkomstig uit verschillende richtingen. Zijn gouden ogen namen duidelijk de puntoren en de borstelige staart op de bosgrond tussen twee struiken in op. 'Orbis Ignis!' handelde Savador snel. Om de schaduwwolf heen rees een kleine cirkel van vlammen op, die door het licht van het vuur geen schaduw binnen de cirkel wierp, en waardoor de schaduwwolf zo uitgeschakeld kon worden. Simpelweg omdat er geen schaduw meer was. Direct nadat die wolf uitgeschakeld was, doofden de vlammen weer en keerde de duisternis terug. Zijn blik ging geconcentreerd langs de omgeving, maar er leek geen teken meer te zijn dat de andere schaduwwolven zich nog in struiken verscholen en hen begluurden. Met een opgeluchte zucht liet Savador zijn armen slap langs zijn lichaam vallen. Wat hij echter niet opmerkte, was het geknap in de struiken achter Ephony, en een andere wolf uit schaduwen die haar haast geluidloos besprong.

'Ik doe niet hersenloos,' snauwde ze hem fluisterend terug. Ze moest moeite doen om haar stem zacht te houden, aangezien haar irritatie steeds meer op wakkerde doordat hij haar behandelde als een klein kind. Ze keek hem alleen maar aan toen hij haar een zoveelste preek gaf, en toen hij zijn blik van haar af richte gaf ze hem een gezicht die je kon vergelijken met een kind dat liep te zaniken, alleen dan zonder geluid. Ze vond hem vreslijk irritant, maar misschien kwam dat ook alleen omdat de spanning door haar lichaam gierde. 'Weet ik veel wat die schaduwen allemaal kunnen. Ik heb nooit goed les gehad over duistere magie,' beantwoorde ze zijn spottende woorden geïrriteerd. Hoe moest zij dat nou weten? Ze dook automatisch met een schrik weg toen hij de tak naar haar wierp, waarbij ze een verontwaardigd geluid liet horen. 'Ja sorry hoor. Ik denk dat we ons meer zorgen moeten maken om die schaduwwolven, dan dat ik even het wederzijdse respect verlies,' mompelde ze terwijl ze hem woedend aankeek. 'Misschien was mevrouw ongerust, ooit daarover na gedacht?' sneerde ze terug toen hij haar beschuldigde en sneed haar blik van hem af. Kon hij niet even doordenken en bedenken dat ze misschien een gevoel had, en niet alleen dom bezig was geweest. Ze voelde haar eigen ademhaling verhoge, terwijl haar handen weer begonnen te trillen. Ze haalde bijna onzichtbaar haar schouders op toen hij haar twijfelende woorden de grond in boorde, ze was nog steeds niet gerust gesteld. Ze keek op toen ze Savador zag lopen, haar vuisten gespannen en de rondcirkelende energie eromheen tot het uiterste. Toen ze zijn teken zag, twijfelde ze eventjes, voordat ze haar vuisten ontspande en de cirkelende lucht verdween. Ze ontspande haar schouders iets en ging rechtop staan terwijl ze hem met haar ogen volgde. 'Sorry hoor,' vormde haar lippen geluidsloos terwijl ze hem een velle blik toe wierp. Wat wilde hij dat ze ging doen? Met haar arme wijd staan en de wolfen haar gewoon laten bespringen alsof ze hun avondmaal was. Toch, na zijn gebaar ging ze niet terug in haar stijve houding. Ze wist dat, als ze hier heelhuids uit wilde komen, ze hem moest vertrouwen en volgen. Haar hart sloeg een slag over toen ze het geluid hoorde en de wolf zag, gelijk gevolgd door de roep van Savador, en de oplichtende vlammen zee. Ze keek verschrikt om zich heen, terwijl haar lichaam mee draaide. Ze snapte zijn bedoeling, en keek even naar de rug van Savador. 'Slim bedacht,' zei ze zachtjes, complimenterend. De woede uit haar stem was verdwenen, ze was te onthutst door wat er net gebeurd was. Achter zich hoorde ze een krakend geluid van een takje die brak, een geluid dat akelig dichtbij klonk. Ze draaide zich om, en haar ogen vergrote zich toen ze de beweging zag. Het was geluidsloos, vloeiend en dodelijk. Hij sprong naar haar toe, en doordat ze haar waakzaamheid had laten zakken op het moment dat Savador haar terug op haar plaats had gewezen was ze hier niet van voorzien. Ze zag het dier vooruit komen, en wilde in actie komen. Wat wilde ze doen? Hoe wilde ze een schaduw met lucht bevechten. Ze voelde een steek, een pijnlijke slag in haar zij. Het voelde alsof kleine mesjes zich erin boorde, terwijl haar lichaam naar achteren werd geworpen door de kracht. Haar pijnlijke kreet vulde de stilte en galmde tussen de bomen. Een kreet die net zo plots ophield, als hij was begonnen toen haar lichaam met een zware klap tegen de grond aan smakte. Haar hoofd knalde tegen de harde ondergrond, de lucht werd uit haar longen geperst en haar ogen keken naar boven zonder iets te zien. Ze wilde schreeuwen, krijsen door de pijn die ze voelde. Het brande, een ander soort branden dan als je je aan het vuur brand. Het enige wat ze uit haar keel kreeg was een schapend gehijg, gevuld met pijn terwijl ze haar longen weer probeerde te vullen met lucht. Haar jurk was gescheurd, in de vorm alsof er een enorme hap uit genomen was. Hij liep van half haar buik, tot een deel op haar rug. De punten waar de tanden in haar huid waren gegaan waren duidelijk zichtbaar, terwijl het bloed er in dunne straaltjes uit stroomde. Ze lag te kronkelen op de grond, en alsof de hemel op aarde kwam vulde haar longen zich weer met lucht. Ze haalde diep adem, en terwijl ze dit deed voelde ze haar hoofd ligt worden. Haar ogen schoten om haar heen, zochten de goude kleur waar ze zo wanhopig naar op zoek was. 'Sa...' wist ze nog tussen haar gehijg door te brengen toen ze zijn ogen eindelijk vond en hem wanhopig met pijn aankeek. Toen vervaagde haar beeld, terwijl het lichte gevoel in haar hoofd verstikkend werd en haar geest vertroebelde. Haar lichaam lag doodstil op de grond, terwijl haar ogen dicht vielen. Ze registreerde niets meer, haar bewusteloosheid bracht haar ver van de echte wereld af en bevrijde haar van de pijn.

'Dan wordt het eens tijd dat je die lessen gaat volgen! Wat denk je anders dat je hier op school te zoeken hebt?' siste hij snauwend terug op Ephony's woorden dat ze nog geen les in duistere magie gehad had. Dan stond je erg in het nadeel, aangezien de school een overvloed had aan Shadraanse magiërs. Savador balde een hand tot een trillende vuist om zijn woede te bedaren. Ephony's opmerkingen werkten hem op de zenuwen. 'In leven of op het randje van de dood, je zorgt er maar voor dat je áltijd respect voor me behoudt!' blafte hij haar zonder luidruchtig te zijn toe, nadat hij de tak haar richting in geworpen had. 'Het is onnodig voor mevrouw ongerust te zijn, aangezien het geweldige idee van mevrouw afkomstig was om gezellig leuk naar de rand van het bos te gaan!' snoof hij er achter aan. Hoe konden vrouwen soms zo ongelofelijk zijn? De brutaliteit was niet om aan te voelen. En hij nam haar ook nog eens in bescherming. Ontevreden feeks. Voldaan en hooghartig keek Savador toe naar zijn eigen resultaat, hoe de schaduwwolf door het licht van de likkende vlammen vervaagde. Zijn mondhoeken krulden zich om tot een kleine, maar fiere glimlach op Ephony's compliment. Hij steunde met een arm tegen de stam van een boom om weer even tot rust te komen nu de spanning langzaam maar zeker wegdreef. Hij had er één uitgeschakeld, maar dat was nog lang niet genoeg. Ze waren met meerderen, en hij wist dat ze zouden blijven terugkomen nu hun aanwezigheid verraden was. Hij sloot zijn ogen even om alles in zijn hoofd te ordenen. Ze moesten weg hier, ver weg bij het bos vandaan. Het grasveld over steken, zo snel als ze konden, en weer terug.. Plotseling werden alle gedachten wild door elkaar gegooid toen hij opschrok van een plotselinge, ijselijke gil. Savador draaide zich met een ruk om en zag nog net hoe Ephony hard neerkwam op de bosgrond. Met afgunst staarde hij naar de flinke bijtwond in haar zij, en kon nauwelijks geloven dat zijn verdediging gefaald was. Hij bleef ernstig toekijken hoe Ephony van de pijn over de grond kronkelde, en schoot haar even later vluchtig te hulp. 'Niet bewegen en niet praten!' droeg hij haar nors op terwijl hij haar stevig bij een arm pakte om haar stil te laten liggen. Maar het was waarschijnlijk al te laat haar die tips te geven. Ephony's ogen waren gesloten en ze lag roerloos op de grond. Savador wilde net zijn armen onder haar door wurmen om haar op te tillen, toen hij een moment later ook aan de beurt kwam. Een helse pijn ging door zijn borst toen hij in zijn bovenlichaam gebeten werd. Het was duidelijk te zien door de schaduw op de bosgrond. De bek van de wolf was opengesperd en hing aan zijn borst, ging daarna over naar zijn schouder. Hij had het gevoel dat zijn pezen en botten werden vermorzeld tussen de sterke kaken van het dier, en hij vroeg zich in de leegheid die tijdens de aanval in zijn hoofd opspeelde af waarom deze wolven plotseling zo aanvallend waren geworden. Over het algemeen vielen ze zelden mensen aan, alleen ter verdediging of wanneer ze ten prooi vielen aan onmenselijke handelingen zoals stroperij. Daarom vond hij het maar vreemd. Savador slikte zijn pijnkreet met ontzettend veel moeite door om de spreuk uit te voeren die hij daarnet ook gebruikt had. De schaduw verdween in het licht van de vlammen, en hij nam kort de tijd van de pijn en vermoeidheid te bekomen. Een arm stak hij langs Ephony's rug, om haar bij haar andere arm onder haar oksels te pakken. Zijn andere arm ondersteunden haar knieholtes terwijl hij haar zo met veel pijn en inspanning overeind probeerde te tillen. Savador hield haar in zijn armen en wankelde tijdens zijn eerste stappen, terug richting de rand van het bos, van de vlagen pijn die door zijn borst schoten. De tanden van de wolf hadden zich door de stof van zijn vest en colltrui heengescheurd, en een groot gapend gat naar zijn bleke huid achtergelaten. Lang bleek zou het in ieder geval niet blijven, want uit de verse bijtwond sijpelde steeds opnieuw bloed dat zijn huid rood liet kleuren. Ondanks de vlijmscherpe pijn, lukte het hem de helling terug op te klimmen en het bos en de agressieve wolven achter zich te laten. Met Ephony in zijn armen strompelde hij moeizaam voort over het grasveld, dat opeens niet meer zo vreedzaam leek als dat het vanavond wel was geweest. Een stuk van het bos vandaan, legde hij Ephony voorzichtig neer in het gras, vlakbij een regenplas. Terwijl hij de pijn in zijn borst negeerde, liet Savador zich naast haar op zijn knieën vallen. Met zijn laatste beetje magiekrachten, creërde hij een grote vuurcirkel om hen heen, zodat ze in ieder geval veilig zouden zijn voor de schaduwwolven zolang ze maar binnen in de cirkel bleven. Zacht kreunend door een nieuwe pijnscheut, trok hij Ephony voorzichtig op zijn schoot. Hij moest haar jurk kapot scheuren om fatsoenlijk bij haar wonden te kunnen. Zonde. Terwijl hij dat deed probeerde hij niet naar haar vrouwelijke delen te kijken die daarbij onthuld werden. Met een afgescheurd stuk van Ephony's jurk, doopte hij het in de regenplas en streek met de vochtige stof voorzichtig langs de bijtgaatjes in de hoop het bloed te stelpen. Savador zou het op die manier niet optimaal kunnen reinigen, maar het was beter dan niets.

Haar geest was gevuld met mist, terwijl het voelde alsof ze los was van alles. Het was een vrij gevoel dat door haar heen stroomde. Ze zag niets, voelde alleen wat haar geest waarnam in de dikke mist. Ze voelde haar lichaam niet, voelde de afschruwelijke pijn in haar zij niet die werd veroorzaakt door de wond. Het deerde haar niets, ze vond het alles behalve erg dat ze niets voelde. Toch leek het alsof ze zweefde zonder zorgen. Een vliegend gevoel, een gevoel waar ze altijd naar gesnakt had. Ze had vol jaloezie naar de vleugels van Deshas gekeken toen hij in het oefengevecht met Zalas zat, en had haar oude droom weer omhoog voelen komen. Een wens om te kunnen vliegen. Ze had het niet eerlijk gevonden dat iemand van het duister vleugels had, terwijl zij de gene was die in contact stond met het luchtruim. Zij was een puffoon, als er iemand vleugels zou moeten hebben zouden het wel de luchtmagiërs moeten zijn, zij. Ze zette de kwellende gedachtes aan de kant en focuste zich op het vrije gevoel. Haar mist werd gedeeltelijk doorboord toen ze zich voor een moment weer bewust werd van haar lichaam die bewoog, maar niet door haar. Meteen kwam er een vlaag van pijn mee, maar al gauw nam de mist het weer over en werd ze weer verlost van het gevoel. Ze zweefte verder, rustig en met een gevoel dat niets haar kon overkomen. Toch drong de ergenis tot haar rustgevende plekje door toen er weer een breuk in haar mist kwam. Ze voelde een getrek aan haar lichaam, waarbij de pijn als hevige scheut door haar heen ging. Ze kreunde zachtjes, nog half bewusteloos toen Savador haar leveloze lichaam op zijn schoot trok. Ze wilde terug kruipen, terug kronkelen de mist weer in. Maar hij liet haar niet meer toe, hij liet haar achter, terug in haar eigen lichaam die gevuld was met pijn. Terwijl ze langzaam weer bij bewustzijn kwam vervaagde het moment in de mist, totdat ze het zich niet meer kon herinneren. De pijn die weer tot haar door drong, de koude lucht die ze op haar blote huid voelde, alles registreerde ze weer. Haar oogleden trilde waarna ze ze langzaam open deed. De koude nachtlucht omhulde haar nog koudere lichaam. Ze kon zweren dat het net leek alsof ze alleen maar in haar ondergoed lag, terwijl ze het gras tegen haar huid voelde kriebelen. Ze opende haar ogen en zag als eerste de volle, wolkloze hemel van de nacht die gevuld was met sterren. Ze was niet meer in het bos, en een veilig gevoel overspoelde haar. Ze werd zich bewust van het koude water dat langs haar zij sijpelde, langs haar blote huid. Ze tilde met een pijnlijke zucht haar hoofd op en werd verbijsterd door wat ze zag. Ze lag half op savador schoot, terwijl hij met een - nu rood gekleurde - stuk jurk haar wond schoon probeerde te maken. Haar jurk was gescheurd, hing nu nog gedeeltelijk in flarden aan haar lichaam. Ze voelde zich angstaanjagend naakt in alleen haar ondergoed. Toen er weer een nieuwe golf pijn door haar heen ging toen Savador met de stof langs haar zij streek spande haar spieren en kwam er weer een pijnkreetje over haar lippen, terwijl haar buik zich aanspande, iets wat de pijn alleen maar heviger maakte. Haar ademhaling ging gejaagd, terwijl haar ogen paniekerig heen en weer schoten. Haar handen verwrongen zich tot vuisten en ze probeerde de pijn te negeren, en zich op een vast punt te focussen. Het enige beeld dat dicht bij genoeg was was de zijkant van Savadors gezicht. Met een wilde blik in haar ogen keek ze ernaar, volgde de oneffenheden op de wittige huid die nu nog bleker leek in de rode gloed van het vuur. Vuur, wat deed vuur hier? Ze ging er niet op in, bleef naar zijn gezicht staren en probeerde zich op andere waarnemingen van haar lichaam te focussen. Ze voelde de bloem, die nog in haar haar zat, en was opgelucht dat ze hem niet kwijt was geraakt. Haar hand spande zich, waarbij ze een stuk van de trui van Savador mee greep en ze sloot haar ogen. Haar gedachtes gingen terug naar het bos, en ze besefte dat ze niet meer precies wist wat er gebeurd was. 'Sa..,' mompelde ze weer, niet wetend of haar wakkerheid al door hem opgemerkt was. Haar gezicht vervrong weer in een pijnlijke spanning voordat ze hem beveelde om weer te ontspannen. 'Wat..wat is er gebeurd?' haar stem klonk zwakjes, en ze opende haar grijs blauwe ogen weer met een doffe blik erin waarna ze de goude ogen van Savador zocht.

Hij moest het stuk stof vaker dan eens in de regenplas onderdompelen, het zelfs vervangen voor een nieuw stuk toen het al met bloed doordrenkt was. Terwijl Savador nog steeds bezig was om Ephony's wonden te reinigen, vroeg hij zich af hoe hij de aanval van de wolf niet aan had kunnen zien komen. Hij stond er met zijn rug naar toegekeerd, het geknap van vijgjes en takjes moest hem toch niet ontgaan zijn? Hij nam zich maar voor dat hij te druk bezig was geweest bij te komen van de eerste hinderlaag. De persoon die de schaduwen van de echte dieren gescheiden had, moest ze op de één of andere manier vast ook agressief hebben gemaakt. Het was hem een groot raadsel waarom of met welke bedoelingen. Wat schoot je ermee op? Savador richtte zijn blik op Ephony's gave gezicht toen hij haar oogleden zag knipperen, en ze ze even later langzaam maar zeker opende. 'Ephony,' sprak hij zacht haar naam uit, nauwelijks hoorbaar. Ze leek zijn aanwezigheid nog niet te hebben opgemerkt, terwijl ze toch vlak bij hem was. Haar lege ogen leken het rijk versierde luchtruim te observeren. Hij gaf haar kalm de tijd om alles weer tot haar door te laten dringen. De aanval van de wolf was al heel wat, maar achteraf had ze daarna ook een flinke smak gemaakt. Hij besloot gewoon maar door te gaan met zijn handelingen, misschien bracht haar dat wat sneller naar de werkelijkheid. Savador keek weer naar Ephony toen ze haar hoofd wat ophief en zich er uiteindelijk bewust van werd dat ze op zijn schoot lag en hij een poging deed haar wonden te verzorgen. Hij wilde haar hoofd terug op zijn bovenbeen duwen, haar zeggen dat het beter was als ze nog even bleef liggen en het voorlopig rustig aan moest doen. Maar hij kon niets anders doen dan haar alleen maar zwijgend aanstaren, met de inmiddels roodgekleurde lap stof in zijn handen. Hij vroeg zich van binnen af of hij later een klap in zijn gezicht zou krijgen, voor het kapotscheuren van de duur ogende jurk. Maar het was allemaal voor haar eigen bestwil geweest. 'Sorry,' bood hij benauwd en met een hese stem zijn excuses aan toen Ephony een pijnkreetje uitbracht op het moment dat hij de lap weer over haar wonden liet gaan. Hij merkte nauwelijks dat ze wat begon te paniekeren. Hij had het veel te druk met de wonden in haar zij. Maar hij kon wel voelen dat ze naar hem keek terwijl hij alles deed wat haar weer op been zou kunnen helpen. Tussen een paar sluike lokken door, schoten zijn gouden ogen voor een kort moment haar kant even op. Savador bracht uit schrik een kreun uit toen Ephony zich vastgreep aan zijn trui, en de kleding zo over zijn eigen wond schuurde. Hij negeerde de pijnscheuten die daarna nog volgden straal. Zijn blik was weer op Ephony gericht. Hij kon zweren dat ze iets gezegd had. Het volgende moment kreeg hij een vraag om te beantwoorden, waarop zijn mondhoeken uit opluchting even omkrulden tot een klein glimlachje. 'Je was aangevallen door één van die beesten,' begon hij zacht uit te leggen terwijl hij de gebruikte stoflappen op een wankele stapel opvouwde. 'Vlak daarna verloor je je bewustzijn. Ik heb je het bos uitgetild. Ik moest wel.' Zijn gouden ogen gleden na die woorden langs de vlammen om hen heen. 'Het vuur houdt ze op afstand. Dezelfde aanval die ik op ze gebruikt heb, gebruik ik nu als verdediging voor onszelf,' voegde hij er aan toe. Hij zei er niet bij dat hij zelf ook gewond was geraakt tijdens zijn vlucht om Ephony en zichzelf het bos uit te krijgen. Dat deed er wat hem betreft ook niet echt toe. Savador scheurde nog een klein stuk uit Ephony's jurk en depte het nat in de plas. Met een geruststellende glimlach ging hij met de vochtige lap over haar gezicht om haar wat op te frissen na haar bewusteloosheid. 'Hoe voel je je?' vroeg Savador zacht terwijl hij met de lap nu voorzichtig over Ephony's wangen ging.

Haar klamme lichaam trilde onder de spanning die er door haar heen ging. Ze verzette zich tegen de pijn, probeerde hem uit te bannen. Maar wat ze ook deed, hoe haar lichaam ook kronkelde op zijn schoot, het wilde niet weg gaan. Haar ogen schoten naar zijn hand, waar haar nu rode stukje jurk in lag. Er kwam een flauwe, pijnlijke glimlach op haar gezicht bij dit beeld, bedenkend dat haar jurk zijn eerste en laatste avond had gehad. Haar ogen zochten die van Savador toen ze hem hoorde kreunen, en ze keek hem onderzoekend aan. Ze keek hem met een lege uitdrukking in haar ogen aan, en knipperde af en toe verdwaasd toen ze hoorde wat er was gebeurd. De beelden kwamen weer terug, van het moment dat ze zich had omgedraaid en de schaduw naar zich toe had zien springen, tot het moment dat het zwart werd voor haar ogen. Ze glimlachte, een dankbare glimlach naar hem. 'Dank u. Het word bijna gebruikelijk dat ik me in levensgevaar bevind als u bij me bent,' haar stem klonk zacht, gevuld met pijn terwijl ze haar woorden luchtig wilde laten klinken. Haar glimach om haar eigen woorden veranderde al gauw in een pijnlijke grimas toen ze haar heup bewoog zonder dat ze het door had gehad. Ze knikte op zijn woorden over het vuur. 'Heel slim,' fluisterde ze, niet in staat weer een lach op haar gezicht te toveren. Ze sloot even haar ogen toen ze het water langs haar gezicht voelde gaan. Ze had het bloedheet, hoewel haar lichaam koud aanvoelde. Haar gezicht ontspande, waarna ze haar ogen weer opende en recht in die van Savador keek. Ze glimlachte flauwtjes voordat ze hem antwoorde. 'Slecht,' fluisterde ze eerst met de glimlach op haar mond. 'Maar de pijn trekt al weg. En veilig,' haar doffe ogen bleven hem dankbaar aankijken. Haar ogen gleden van zijn gezicht af naar beneden, waarbij ze met een schok op zijn borst bleven hangen. Haar mond ging ietsjes open, alsof ze iets wilde zeggen. 'U bent gewond,' fluisterde ze onthutst, terwijl ze naar de bloedvlek op zijn t-shirt keek. Met bijeen geschaapte kracht drukte ze zichzelf omhoog, de hevige pijnscheuten negerend die vanuit haar zij over haar hele buik liepen. Moeizaam ging ze zitten, terwijl haar handen op de schouders van Savador lagen. Er ging een rilling door haar heen door de inspanning en door de kou die ze voelde nu ze niet meer tegen Savador aan lag. Haar hand gleed naar de plek waar zijn wond zat, maar ze raakte hem niet aan. 'Het is mijn schuld,' ze keek met afschuw naar de gaten in zijn borst. Zij was de gene geweest met het belachtelijke idee om naar de bosrand te gaan. Zij was de gene die dom genoeg was geweest om het bos in te lopen toen Savador was verdwenen. Ze had moeten blijven staan, ze had moeten wachten, desnoods terug gaan naar het kasteel. Maar dat alles had ze niet gedaan, ze was met haar stomme kop het duister ingelopen, en dit was het resultaat. Haar andere hand greep naar een flarde jurk die nog aan haar lichaam hing en schurde hem af waarna ze het de wond voorzichtig bedekte. 'Je moet het bloeden stelpen, dan kunnen we het daarna schoon maken,' ze was haar eigen pijn totaal vergeten, en richte zich op de wond op Savadors borst. Zijn t-shirt was gescheurd waar de wolf hem had gegrepen, en met belijd trok ze hem verder open zodat hij niet meer op de wond zou hangen. Ze maakt een gat, gefocust op zijn wond en er totaal niet bij na denkend dat Savador dit alles misschien niet zou accepteren. Ze beet op haar lip, terwijl ze koortsachtig probeerde te bedenken wat ze moest doen. Voorzichtig depte ze rond de gaten om de viezigheid weg te halen en het bloed waarna ze een nieuwe lap pakte en het erop drukte. 'Het is mijn schuld,' fluisterde ze weer in het niets, aangevreten door schuldgevoelens. Dit was nog erger geweest dan toen ze hem met haar woede had geraakt, en hij totaal anders had gereageerd dan ze had gedacht. Ze had hem in tranen gebracht, een beeld die ze nooit meer zou vergeten en iets wat ze zichzelf nooit zou vergeven.

Met een drukkende hand op Ephony's schouder, hoopte hij haar bewegingen wat te verminderen. Hij begreep dat het pijn deed, maar het zou alleen maar meer pijn doen als ze zich zo wild op zijn schoot bewoog. 'Probeer het te verbijten,' suste Savador haar zacht toe. Na zijn eigen pijnkreun ging hij gewoon door waar hij mee bezig was geweest, alsof er nooit iets gebeurd was. Niettemin kreeg hij het wat benauwd toen hij besefte dat Ephony hem een langere tijd onderzoekend bleef aankijken. Hij schonk haar een flauwe glimlach op haar woorden na zijn uitleg over de situatie van daarnet, die ze door haar bewusteloosheid niet bijgewoond had. 'Bedank je geluk in plaats van mij,' wuifde hij haar dankbare woorden weg. Zijn glimlach werd ietjes breder op haar complimentje over zijn bescherming in de vorm van vuur. Zwijgend liet hij de natte doek zacht over haar gezicht gaan. Hij keek in stilte op haar neer na het stellen van zijn vraag. Bij haar antwoord kneep hij de doek even uit en schudde hij zacht zijn hoofd. 'Het kan altijd slechter,' herinnerde hij haar er met een zwakke, nauwelijks zichtbare glimlach aan. 'De pijn zal wegtrekken, maar je moet je wel op de ziekenzaal laten behandelen. Het gaat hier om een bijtwond. Je moet je na laten kijken op infecties.' Hij betrok zichzelf er niet bij, terwijl hij zelf toch ook met een aardig grote bijtwond te kampen had. Savador wilde net de stoflap weer bevochtigen, toen Ephony achter het feit kwam dat hij eveneens gewond was. 'Het is niets ernstigs,' zei hij vlug terwijl hij de lap op het gras liet liggen voor wat het was en wat flarden kleding over de wond streek om het tevergeefs te verbergen. Hij keek fronsend toe hoe Ephony zich even later overeind probeerde te helpen. 'Voorzichtig,' zei hij zacht, een steuntje in haar rug zettend met zijn hand. Hij liet haar voorzichtig los toen ze overeind zat, terwijl zijn ogen weer terug omhoog naar haar gezicht gleden nu ze haar handen op zijn schouders liet rusten. Zijn gouden slangachtige ogen volgden haar slanke hand die langs zijn hals en borst naar de wond gleed. Hij voelde zijn adem in zijn keel stokken hoe dichter haar vingers naar de randen van de wonden gingen. Hij zweeg allereerst een kort moment op haar zelfbeschuldiging. 'Het is de schuld van degene die de schaduwen van de wolven heeft gescheiden,' verbeterde hij haar zacht, maar ook weer niet ontkennend dat het ook wel een beetje haar schuld was. Savador beet zijn tanden op elkaar toen Ephony met een afgescheurd stuk van haar jurk zijn wond bedekte. Een verenzachte tinteling deed al zeer. 'Dat is niet nodig,' gaf hij als koppige reactie op haar woorden nadat hij van de pijn bekomen was. 'Laten we ons eerst op jouw wonden richten, de mijne kunnen wachten.' Hij liet een zachte kreun ontsnappen toen ze het gat in zijn shirt groter maakte om beter bij de wond te kunnen. Die kreun ging over in een luidere pijnkreet toen ze daarna de wonden depte en er met een andere lap op drukte. De pijn was niet te verdragen. 'Het is niet jouw schuld!' bracht hij hijgend van de pijn en de inspanning uit terwijl zijn hand naar haar pols sloot en haar hand wegtrok van zijn borst. 'Het is niet jouw schuld,' herhaalde hij zijn woorden nu zacht. Voorzichtig liet hij haar hand weer los. 'Laat mij..' Savador maakte zijn zin niet af. Hij moest eerst fatsoenlijk op adem komen en de pijn de tijd geven om wat weg te trekken. Met trillende vingers ritste hij zijn vest los en trok het uit. In het kledingstuk, dat hij gebruikelijk over alle shirts en onderkleding heendroeg, zelfs in hartje zomer, zat een groot gat op de plaats waar de wolf hem aangevallen had. Nu hij alleen zijn zwarte colltrui nog aanhad, was het beter te zien hoeveel bloed hij al verloren had. Het gat bij zijn borst was donkerrood gekleurd, maar behalve daar zaten ook donkerrode vlekken op de plaats van zijn buik. Hij legde zijn armen over zijn buik en pakte de zoom van zijn trui beet om het over zijn hoofd uit te trekken. Hij was nog flink gespierd voor iemand van zijn leeftijd, dat viel direct op. Alsof hij pas een trainingssessie had afgerond en dit afgetrainde lichaam het resultaat was. Door zijn overvloed aan woede werd hem vroeger aangeraden het kwijt te raken in de vorm van beweging, toendertijd had hij met haast iedere bestaande halter of andere spierkweek-apparaten die er ook maar bestonden getraind. Dat was nu nog duidelijk te zien, al oefende hij er nog lang niet zoveel mee als dat hij vroeger deed. Nog een kenmerk dat opviel was dat hij geen haar op zijn lijf had. De enige haren zaten op zijn hoofd, zijn wenkbrauwen en zijn wimpers. De melkwitte huid van zijn bovenlichaam dat nu kledingloos was, was gaaf en glad. Dat had voornamelijk met zijn familie te maken, die uit de nummer één van de grootste voorliefdes voor slangen in Kovomaka zelf ook slangachtige kenmerken bezaten. Savador ving wat nieuw bloed op dat uit de wond sijpelde, die nu erg duidelijk afstak tegen zijn grauwe lijkbleke huid. In plaats van dat Ephony het voor hem deed, deed hij met een van pijn betrokken gezicht en af en toe een pijnkreet slakend nu zelf een poging het te verzorgen.

Ze keek hem fronsend aan, en schudde zwakjes haar hoofd. 'Nee, ik moet u bedanken,' sprak ze vast en keek hem bijna streng aan, alsof ze hem waarschuwde haar niet tegen te spreken. Haar blik veranderde weer naar een zachtere tint en ze glimlachte flauwtjes toen ze zijn opmerking hoorde. Ja, het kon altijd erger. Ze leefde nog, en daar was ze blij mee. 'Ziekenzaal,' mompelde ze afwezig. Nou, ze zou eerst zelf alles proberen. Ze had het niet zo met mensen in witte jassen. Ze had zijn wegwuifende woorden over zijn wond genegeerd en ging koppig door. Ze beet op haar onderlip en sloeg haar ogen omhoog, waarbij ze plots recht in zijn ogen blikte. 'Nee, er valt niets anders over te zeggen. Het ìs mijn schuld,' haar stem was zachtjes, hoewel hij wel vast klonk onder de woorden die ze zij. Als reactie op zijn woorden dat zij eerst moest scheeurde ze een lange reep van haar jurk, waarna hij alleen nog als een soort lint van haar ene schouder naar beneden liep naar de tegenovergestelde heup die niet gewond was. Ze bond het ding om haar middel, strak waarbij haar gezicht door de pijn vertrok maar ze ging door. 'Zo, nu niet meer over mij. Bij jou is het gevaarlijker dan bij mij,' ze keek hem streng aan, waarna een glimlach op haar gezicht doorbrak. 'Sorry, ik doe me best,' zijn pijnkreet had haar even in elkaar doen duiken, en haar gezicht stond gespannen. Ze voelde zijn krachtige greep, en ze keek hem pijna angstig aan, bang dat ze hem te veel pijn bezorgde. Ze hief haar hand op toen ze zijn woorden hoorde, en keek hem krampachtig aan. Ze leunde wat naar achter en volgde zijn handelingen. Haar ogen verknepen toen ze het grote verlies aan bloed zag, en ze voelde haar schuldgevoel groter worden. Haar blik gleed over zijn lichaam, die werd ontsierd door de wond. Ze slikte bij het complete beeld, en ze werd zich ontzettend bewust van haar eigen halfnaakte lichaam. Ze moest zichzelf inhouden om te voorkomen dat ze haar vingertoppen over zijn huid liet glijden, om te controleren of het wel echt was, en geen standbeeld. Ze hield haar handen bij zicht, gespannen terwijl ze haar blik van hem afwende en de koude lucht langs haar naakte huid voelde gaan. Haar waarnemingen, van haar eigen toestand, die van Savador die nu zijn wond probeerde te schonen, waren irritant goed aanwezig. Ze vestigde haar blik krampachtig op zijn wond en haalde diep adem. Haar hand schoot naar voren bij zijn zoveelste pijnkreet en greep zachtjes zin hand vast en keek op in zijn ogen. Ze hadzich zelf weer in de hand, en had een rustige uitdrukking op haar gezicht. 'Dit gaat niet goed zo,' zei ze zachtjes, doelend op zijn pogingen. Ze trok zijn hand zachtjes bij zijn eigen borst vandaan, zodat hij niet door kon gaan. 'U doet uzelf alleen maar onnodig pijn,' haar gezicht vertrok even toen ze op haar knieën ging zitten, schuin naast Savador. Haar buiterste been lag tegen die van hem aan. 'Als u een verbanddoos in uw kamer heeft, dan kan ik misschien iets doen,' ze wilde niet naar de ziekenzaal. Ten eerste omdat ze er een hekel aan had, door deze rede had haar moeder haar vaak zelf verbonden en het was eigenlijk altijd goed gegaan. Zo had zij zelf ook wat dingen van har overgenomen, waar ze nu heel blij mee was. Haar vingers gleden eventjes over zijn pols voordat ze hem los liet en zichzelf omhoog duwde met behulp van de grond, en gedeeltelijk Savadors dichtbijzijnde been. Haar ademhaling werd zwaarder en ze sloot even haar ogen om de duizeligheid en de pijn onder controle te krijgen. 'We kunnen hier niet blijven zitten,' zei ze zachtjes, met gesloten ogen. Even voelde ze haar evenwicht haar in de steek laten, waardoor ze een stap opzij deed en haar ene hand naar haar hoofd schoot. Ze bleef onzeker staan, haar ogen gesloten en zich concentrerend zich op een beter gevoel.

Hij stopte even midden in een poging het nieuwe bloed uit zijn wond met de doek op te vangen om Ephony aan te kijken toen ze met een zekere stem de conclusie trok dat ze hem moest bedanken. 'Goed dan,' gaf Savador uiteindelijk toe bij het zien van haar strenge blik. Hij veegde het zweet dat nu, ondanks dat hij er nu halfnaakt bij zat, op zijn voorhoofd parelde er met de rug van zijn hand af. Hij ging verder met het verzorgen van zijn wond, maar zijn gouden ogen zochten de grijsblauwe van Ephony weer op toen hij haar reactie hoorde over dat ze naar de ziekenzaal moest gaan. Hij bleef haar een langere tijd onderzoekend aankijken, nog steeds geteisterd door erge pijnvlagen die door zijn borst schoten. Ze zou toch echt naar de ziekenzaal moeten voor een professionele behandeling, wat hij deed en kon was nog niet eens waardig om het een EHBO-hulp te noemen. Zelfs al zou hij de medische richting in gaan, dan boorden Hatori en Mèadraid hem diep de grond in. Hij kon niemand beters bedenken die gevordender was op medisch gebied dan die twee. Savador kneep zijn ogen voor kort even dicht toen Ephony zijn woorden negeerde en gewoon verderging. 'Wellicht had je beter enkel bij de rand van het bos moeten blijven. En wellicht was het beter geweest als ik niet het bos ingegaan was,' gaf hij aan haar fouten toe, al was het ergens met tegenzin. Hij dompelde zijn bleke handen even onder in de plas om Ephony daarna te helpen met de reep stof van haar jurk die ze om haar middel verbond. Maar voor hij ook maar normaal iets had kunnen doen, zat het als verband al strak en handig om haar lichaam gebonden. Hij keek haar met een lichte vermoeide glimlach aan toen ze zich weer op zijn wonden wilde richten. 'Het is nog steeds 'u' voor je,' zei hij zacht, bedoeld als sarcastisch grapje. Hij beet tot bloedens toe met zijn scherpe hoektanden door op het puntje van zijn tong, alleen maar om de pijn te verbijten. Hij reageerde amper op haar verontschuldiging toen ze hem onopzettelijk pijn deed, maar staarde licht hijgend van alle inspanningen naar het gras. Savador verzamelde al zijn kracht bijeen om het van Ephony over te nemen. Dat ging gepaard met veel pijn en pijnkreten. Hij hijgde even flink na, na een zoveelste pijnkreet, en blikte met een moeilijke blik terug in Ephony's ogen toen haar slanke vingers zijn klamme hand omsloten. Hij reageerde niet op haar woorden, maar deed een poging zijn hand ruw terug te trekken toen ze die bij zijn borst vandaan trok. 'Ik weet wat ik doe!' snauwde hij terug. Maar hij maakte geen aanstalten meer het bloed te stelpen toen ze daarna schuin naast hem ging zitten. 'Ik heb een verbanddoos in mijn kantoor,' gaf hij als kalme reactie op haar woorden. Koppig als hij was wilde hij zichzelf altijd eerst proberen te helpen als hij weer eens een verwonding opgelopen had, dan dat hij meteen als een gek naar de ziekenzaal rende. Ook al was het feit bij hem bekend dat zijn eigen handelingen zwak beginnerswerk was in vergelijking met de handelingen op de ziekenzaal. Savador keek op toen Ephony plotseling opstond. Hij volgde haar voorbeeld door zich als een oude bejaarde man overeind te helpen, een hand klauwend over zijn borst van de pijn die hem daarbij teisterde, vlak onder zijn wond. Hij pakte Ephony van achteren bij haar beide schouders beet, om haar te helpen haar balans te behouden. 'Hier,' zei hij met een schorre stem terwijl hij zijn eigen vest om haar schouders legde. 'Je hebt een uitstekend lichaam, maar ik kan het je niet aandoen zo de school te betreden.' Hij liet zijn blik even peinzend over het donkere grasveld buiten de vuurcirkel gaan, alsof hij zich bedacht wat ze nu het beste konden doen. Voorzichtig duwde hij Ephony met zijn handen nog om haar schouders voor zich uit, naar de cirkel toe terwijl hij zacht een spreuk mompelde. Vlak daarna bewoog de cirkel automatisch met hen mee, stopte wanneer zij tot stilstand kwamen en kwam weer in beweging wanneer ze verderliepen. Savador legde Ephony's arm om zijn brede schouders zodat ze steun had tijdens het lopen. Er ging even kort een rilling over zijn rug bij het voelen van haar warme arm op zijn blote klamme huid. Hij loodste haar op die manier over het grasveld, terug naar de school toe. Eenmaal vlak voor de grote hoofddeur liet hij de vuurcirkel om hen heen verdwijnen. Hij trok Ephony zacht mee naar binnen, waar ze veilig zouden zijn. 'Gaat het nog?' vroeg Savador zacht, de licht bezorgde uitdrukking op zijn bezwete gezicht duidelijk zichtbaar in het licht van de brandende toortsen aan de muur.

Ze ontweek zijn onderzoekende blik en bleef strak voor zich uit staren. Hij hoefte niet te weten wat voor afkeer zij had tegen ziekhuizen of zalen. Haar gezicht stond gespannen, de druk op haar heup was groot. Maar door de band die ze er strak omheen had gedaan voorkwam ze dat ze leeg zou bloeden. Ze keek hem niet aan toen ze zijn woorden hoorde over de verschillende mogelijkheden die beter hadden gekund. Ze sloeg haar ogen neer waarbij ze ze sloot, haar gezicht vertrokken van pijn. 'Er valt niets meer aan te doen,' concludeerde ze zachtjes waarna haar ogen plots opkeken. Haar hand streek even over het stuk jurk om haar middel, waarna ze aan het stuk trok dat nog om haar ene schouder hing. Met de kleinste krachtinspanning scheurde het, en viel in haar handen. Even staarde ze ernaar, ongelovig. Het was een prachtige jurk geweest, eentje die je nooit meer zou vinden. Maar na de avond die ze had beleefd, zou ze hem toch nooit meer aangetrokken hebben. Dit was beter, een tweede rede waardoor dat nooit meer zou gebeuren. Eentje die zelfs zonder uitleg in de ogen van een buitenstaander begrijpelijk zou zijn. Hij was gebroken, kapot. Even kwam er een gepijnigde glimlach op haar gezicht bij de gedachte dat ze zich precies zo voelde als de jurk. Ze keek op naar Savador, en haar glimlach werd iets breder. 'Sorry, menéér,' fluisterde ze zachtjes, terwijl er een zachte, korte lach bij haar naar boven kwam. Ze had zijn snauwen genegeerd alsof hij een klein, opstandig kind was. Ze wist dat ze het beter zou doen dan hij, en dat moest hij simpelweg gewoon accepteren. Haar gezicht ontspande duidelijk toen ze hoorde dat hij een verbanddoos had. 'Ik denk dat ik daar wel iets mee kan doen. De wond is niet diep, alleen gemeen en op een hele vervelende plek. Hij moet vooral schoon gemaakt worden, maar hechten of iets dergelijks kan hier niet gebeuren, daarvoor zijn de randen te onregelmatig. En dat kan doorstromen naar ontstekingen,' mompelde ze hardop, terwijl haar blik op zijn borst ruste. Haar benen voelde gammel onder haar lichaam, slapjes alsof haar spieren hun werk vergeten waren. Ze voelde zijn handen om haar schouders, een gebaar waar ze dankbaar voor was. Ze schonk hem een dankbare glimlach en zette haar voeten stevig op de grond zodat ze niet weer haar evenwicht zou verliezen. Ze keek naar het stukje gras waar ze gezeten hadden, en waar zij gelegen had. Het gras was roodgekleurd, net zoals de kleine regenplas. Ze werd misselijk bij het zien van haar eigen bloed, dat niet meer in haar lichaam zat. Ze had aardig wat verloren, en ze zou de komende dagen maar rustig in bed doorbrengen wilde ze dit weer herstellen. Haar ogen keken op toen ze het kledingstuk langs haar armen en schouders voelde glijden en keek Savador weer dankbaar aan. Haar blik veranderde in een uiterst verlegen lach toen ze hem hoorde en haar ogen schoten naar het gras, waarna ze haar armen voorzichtig in het vest stak. Er kwam een zacht en zenuwachitg lachje uit haar keel. Ze liet zich vooruit duwen, niet in staat om ook maar enige weerstand te bieden. Ze keek op naar de vlammen toen ze mee bewogen en bedacht zich dat ze uiterst dankbaar moest zijn dat ze Savador bij zich had. Zonder hem zou ze het waarschijnlijk niet gered hebben. Haar passen waren uiterst voorzichtig, minder lichtvoetig als hoe ze normaal waren. Ze merkte pas later dat haar arm om zijn schouders lag, en vond het wel best. Zolang ze veilig bij het kasteel zouden komen vond maakte het haar allemaal niet uit, al moest ze hem dragen. Even greep ze zijn schouder, waardoor haar vingers over zijn huid gleden waarna ze zich vastzette, toen haar voeten even niet deden wat ze wilde en bijna struikelde. Ze slaakte een geïrriteerde zucht waarna ze haar evenwicht weer herstelde en door liep. Haar ademhaling werd rustiger, en ook haar lichaam ontspande toen het kasteel steeds dichterbij kwam. Ze slaakte een diepe, tevrede zucht toen de deur uiteindelijk veilig achter hun sloot en haar ogen schoten naar Savador. 'Het doet alleen pijn als ik beweeg, of adem,' grapte ze zachtjes, terwijl ze hem met een vage glimlach aankeek. Ze bleef hem aankijken, alsof haar blik gevangen was. Toen draaide haar lichaam naar hem toe en sloeg haar andere arm om zijn hald. Voorzichtig omhelste ze hem, zorgend dat ze hem geen pijn zou doen. Even sloot ze haar ogen. 'Het spijt me ontzettend,' fluisterde ze waarna ze van hem weg stapte en haar armen van hem af gleden. Ze sloeg haar ogen neer, en keek hem niet aan. Ze wist niet hoe hij dit zou opvatten, of hij misschien boos zou worden of iets dergelijks. Het contact had misschien niet langer geduurd dat een seconden of vijf, maar had genoeg gezegd. Haar schuldgevoel was groter geworden, hoe meer ze hem pijn had zien lijden. 'Ik denk dat we beter je.. de wonden kunnen verzorgen,' mompelde ze terwijl ze zich langzaam omdraaide.

Hij slaakte een zachte zucht en knikte op Ephony's woorden. Ze had gelijk. Er viel ook niets meer aan te doen. Savador slikte toen hij de laatste reep om Ephony's schouder die de overblijfselen van de jurk in tact hield, plotseling scheurde. Nu was het definitief vernield, en het voelde alsof hij daar verantwoordelijk voor was geweest. Er kon toch een klein grijnsje bij hem van af toen Ephony totaal niet geërgerd terugreageerde op zijn gesnauw. Het hoefde ook niet. Het was nu beter gekibbel te vermijden in deze situatie. Hij richtte zijn blik op de nu nog korte afstand naar het schoolgebouw en luisterde zwijgend naar Ephony's woorden over de verbanddoos. 'Ik heb geen verstand van verbanddozen. Neem me niet kwalijk als ik het aan jou overlaat.' Zijn mondhoeken krulden om tot een kleine glimlach na die woorden. Mede om zijn eigen reactie, en mede als een glimlach terug naar Ephony's dankbare glimlach. Het was een geluk geweest dat hij vijfentwintig jaar ervaring had aan vuurstudie. Met duistere magie die schaduwen bestrijden had weinig tot niets uitgehaald. Schaduwen met schaduwen bestrijden, het resultaat was dan dat je dan een alleen nog grotere en sterkere schaduw kreeg. Hij schrok op uit zijn overpeinzingen toen Ephony hem plotseling beetgreep toen ze haast struikelde. Zijn vrije arm schoot om haar middel om haar tegen te houden. Hij liet zijn adem in een opgeluchte zucht door zijn neus ontsnappen terwijl hij Ephony zijdelings glimlachend aankeek. Ze moest nu ook niet nog een verzwikte enkel oplopen, dan hadden ze dubbel zoveel werk. Gelukkig leek de afstand naar het kasteel ongelofelijk kort, terwijl het net nog een eindeloos lange weg leek met hun pijn en gestrompel. Toen de deur achter hen gesloten was, durfde hij uit opluchting weer om zich heen te kijken. Savador richtte zijn blik bezorgd op Ephony en glimlachte pijnlijk bij haar grapje. 'Het is nog een eind de trappen op naar mijn kantoor. Moet ik je dragen?' Hij vroeg het niet graag. Het zou voor hem alleen nog maar meer pijn kunnen betekenen, omdat hij naast de inspanning die hij al kreeg tijdens het lopen met die wond, ook nog de verantwoordelijkheid kreeg over Ephony die hij dan droeg. Maar hij voelde zich schuldig over de jurk en wilde minstens iets terug voor haar doen. Hij staarde Ephony afwachtend aan toen ze, in plaats van dat ze antwoord gaf, haar lichaam naar hem toedraaide en haar andere arm ook om zijn hals legde. Ze droeg dan wel zijn vest, maar hij durfde zijn blik niet lager te laten gaan dan haar gezicht. Naast het vest droeg ze nu niet veel meer dan enkel haar ondergoed. Hij liet een zachte kreun van ontzetting ontsnappen toen Ephony hem omhelsde, niet goed wetend hoe hij erop moest reageren. Wat onhandig liet hij zijn handen om ze ergens te laten maar op haar onderrug rusten, vlak boven haar billen. Savador schudde licht en langzaam zijn hoofd op haar verontschuldiging toen ze hem daarna weer losliet. Hij voelde haar warme handen tijdens het loslaten over zijn schouders en de spieren van zijn armen gaan, maar sloeg er geen acht op. Ze moest er echt behoorlijk spijt van hebben, ook al zoiets waar hij moeilijk mee om kon gaan. Als hij iets met alle geweld eiste en daarna teveel van het goede kreeg waar hij om gevraagd had, wist hij ook niet hoe erop te reageren. Hij stak een bleke hand uit en gaf haar een geruststellend schouderklopje, om aan te tonen dat het al goed was. 'Dat denk ik ook,' zei hij zacht met een kleine glimlach op haar woorden. Hij duwde haar met een hand in haar rug zacht vooruit en bleef dicht bij haar lopen, mocht ze steun nodig hebben. Savador hield haar uit voorzorg vast toen ze de trappen moesten beklimmen. Zelf moest hij zich ook hier en daar vastgrijpen om niet mis te stappen, maar met behulp van de trapleuning en de muren die steun bieden kwamen ze al een heel eind. Het duurde wat langer dan hij ingeschat had voor ze de etage waar het hoofdkantoor zich bevond bereikten, maar toen ze eenmaal voor de deur stonden liet het hem met een zelfvoldaan gevoel achter. Met een kleine zucht van verlichting wierp hij een blik op Ephony's blonde kruin. Daarna deed hij de deur open en hielp haar naar binnen. Met een knip van zijn vingers ontvlamden de kaarsen in het kantoor, die een onheilspellende gloed op de muren wierp. Hij loodste Ephony naar zijn bed toe, die gewoon in de ruimte stond, en duwde haar er zacht op neer. Zelf liep hij naar een klein eikenhout kastje aan de muur en haalde er een ijzeren zwartgekleurde trommel uit. Hij nam het mee naar zijn bed, waar hij naast Ephony op neerzeeg. De trommel op zijn schoot openen ging wat stroef, aangezien het niet vaak geopend en al helemaal niet vaak gebruikt was. Eigenlijk nog nooit. Alle attributen die erin lagen waren ongebruikt en in gelijke aantallen. Er lag vanalles in wat je in een standaard verbanddoos ook kon vinden. Savador legde de trommel neer op het bed en keek Ephony met een glimlach aan. 'Ik weet niet wat we hieruit kunnen gebruiken voor de wonden, maar ik neem aan dat jij wel een idee hebt?' vroeg hij zacht.

Ze grijnsde naar hem toen ze zijn mondhoeken omhoog zag krullen. 'Dat vind ik helemaal niet erg, laat ik enige ervaring hebben met wonden verzorgen. Mijn oma heeft me alles geleerd wat ze wist. Ze was Heelster bij een of ander gemeenschap waar ze nogal vaak nodig was,' sprak ze luchtig en keek weer voor zich uit. Ze keek hem even verontschuldigend aan toen ze haar evenwicht verloor, en richte haar blik gauw op de weg voor haar. Haar blik gleed door de stille, grote hal van het kasteel. Ze richte haar kin op en keek omhoog, langs de trap totdat het steen haar blik blokkeerde. Haar ogen gingen nu bijna automatisch naar Savador toen hij antwoord gaf. Ze grinnikte zachtjes om zijn schouderklopje en richte haar blik op de trap waarna ze zijn hand op haar rug voelde en haar benen in beweging zette. Ze gaf geen reactie op steun toen ze de trappen op liep en probeerde met vaste passen naar zijn kamer te lopen. De houten deur doemde na een zware klim eindelijk voor hun op. Haar ogen gleden erover heen alsof er achter iets bevond waar ze al zo lang naar op zoek was, of iets wat zo geheim was dat het eigenlijk voor niemands ogen bestemd was. Ze wist dat dit overdreven was. Maar toch, dit was de plek waar je alleen vrijwillig naar toe ging als je gratis wilde worden afgesnauwd, of onvrijwillig als je er uit was gestuurd. De situatie waar ze zich nu in bevon was totaal anders, en dat hield ze scherp in haar gedachtes. Met voorzichtige passen stapte ze de donkere kamer in nadat Savador de deur had geopend en probeerde om zich heen te kijken. Plots gingen de kaarsen aan wat haar zicht hielp, en ze nam de details van de kamer in zich op. Het vage licht gaf een duister tintje aan de kamer, maar eigenlijk verbaasde het haar niet. Het was tenslotte Savadors kamer, wat wilde je? Gedachteloos, terwijl ze nog door de kamer heen keek, werd ze naar het bed geloodst en ging voorzichtig zitten. Haar handen streken een beetje verbaasd over het dekbed. Toen ze opkeek van een geluid dat uit de richting van Savador kwam zag ze het trommeltje. Ze legde haar handen op haar naakte bovenbenen en keek naar het trommeltje toen Savador naast haar ging zitten. Ze pakte het van het bed en ging met haar handen en door heen. Tilde hier en daar wat omhoog, en ging met geoefend oog langs de dingen. 'Niets gebruik zie ik?' zei ze grijnsend tegen Savador zonder haar blik af te wenden. Ze glimlachte naar hem en knikte. 'Het is misschien het handigste als je... u gaat liggen, zo kan ik het beste bij de wond,' mompelde ze na haar verbetering. Ze stond op en wachte totdat hij haar instructie opgevolgd had. Haar blik stond geconcentreerd terwijl ze zich voorzichtig op haar knieën liet zakken. Haar gezicht vertrok even bij de steek die er door haar heen ging toen ze te snel bewoog, en bleef even half gehurkt zitten terwijl haar hoofd naar voren hing en haar ogen gesloten waren. Ze dwong zichzelf door te gaan en gooide haar haar naar achtere. Ze legde het kistje naast hem op het bed en haalde er wat dingen uit. Ze opende het flesje jodium en pakte een watje waar ze het voorzichtig op goot. Ze mompelde iets, terwijl ze strak naar het watje keek wat licht blauw opgloeide en daarna weer terug ging naar zijn oorspronkelijkheid. 'Dit zal even pijn doen, maar maakt de wonden schoon en versneld het helingsproces voor de kleine wondjes,' zei ze waarna ze met het watje voorzicht om de grote gaten heen ging. Ze veegde het opgedroogde bloed weg, en zag de kleine schaafwondjes dicht gaan. Ze glimlachte zelfvoldaan om haar werk, in gedachte haar oma bedankend dat ze haar kleindochter haar eigen kunste had geleerd. Toen ze hier na een tijdje mee klaar was legde ze het nu rode watje naast zich en graaide weer in de verbanddoos. Zachtjes mompelde ze voor zichzelf wat ze nodig had. Haar aandacht was niet meer bij Savador, alleen bij zijn wond. Ze was weer in een zelfde soort trance gekomen waarbij ze altijd kwam toen ze met haar oma aan het oefenen was. Ze was af en toe met haar mee gegaan en had haar geholpen. Haar moeder vond het nooit een fijn iets, maar had haar nooit openlijk tegen gehouden. Haar oma was de moeder van haar eigen moeder, een zuive puffoon met een medische achtergrond. Haar ogen gleden naar de wond die nu open en bloot lag, zonder bloed bedekt. Het watje had het bloeden gestelpt, en de gebroken en doorgescheurde bloedvaatjes gedicht. Ze staarde ernaar, terwijl haar handen stil hingen boven het doosje. Daarna, met een vluchtige blik, pakte ze er een zalfje uit en andere verbindings materialen. 'Je hebt hier precies de goede basis dingen in,' mompelde ze haar gedachtes hardop uit. Haar blik was afwezig, terwijl ze met de spullen bezig was. Af en toe mompelde ze iets, hield op en dacht na en ging toen verder. 'Dit zal even ijskoud aanvoelen, maar het gevoel daarna is bij iedere wond en bij elk individueel persoon anders,' concludeerde ze met een eentonig stem, alsof ze het opdreunde uit een boek. Met haar vinger ging ze voorzichtig over de wond met een gemengde zalf vervuld van kleine medische spreukjes. Meteen toen ze klaar was greep ze naar de verbinding en drukte er wat gaas op. 'Even gaan zitten alsjeblieft,' vroeg ze vriendelijk waarna ze het verband rond zijn borst wikkelde zodat het gaas en de rest goed zou blijven zitten. Ze maakte het vast en controleerde even haar werk. Toen ze klaar was verdween de afwezige waas in haar ogen en keek ze met een tevrede glimlachje op naar Savador. 'Over een paar dagen moet het er af, en moet het gecontroleerd worden,' ze zakte opzij en draaide zich zuchtend om. Ze zakte wat onderuit met haar hand op haar zij en legde haar hoofd achterover op het bed. Ze sloot haar ogen en haalde langzaam adem. Ze hat geen fut om haar zelf nog te verzorgen, de verzorging van Savador had haar concentratie gekregen, en ze voelde haar ogen prikken en de hoofdpijn opkomen.

'Je oma?' herhaalde hij haar woorden wat vragend, op een geïnteresseerde toon, al was het meer als afleiding voor de pijn. Savador wierp Ephony een licht glimlachende blik toe. Hij hoopte erop dat ze wat medische ervaring van haar grootmoeder geërfd had, misschien hoefden ze daarna niet eens naar de ziekenzaal te gaan. Al leek het hem beter van wel. Het moest wel waar zijn dat Ephony enige medische ervaring had, toen ze haar handen handig en met een blik in haar ogen die vertelde dat ze precies wist welke materialen voor welke handelingen waren, door de verbandtrommel liet gaan. Savador wendde beschaamd zijn blik van Ephony af toen ze hem erop betrapte dat er nog niets uit de doos gebruikt was. Het was een kleine aantoning op zijn koppigheid, dat hij zijn wonden vaak gewoon zelf wilde laten genezen dan dat er iets direct aan gedaan werd. Hij ging met lichte twijfeling op zijn rug op het matras liggen toen Ephony hem dat opdroeg. Hij kon van haar op aan gaan, vertrouwen had hij nu wel voor haar. Niettemin vond hij het nog steeds ongemakkelijk behandeld te worden door een vrouwelijk schaars gekleed persoon. Het was beter nu behandeld te worden dan dat ze samen als twee halfdode beesten een weg naar de ziekenzaal strompelden. Vooral op dit late tijdstip. Zwijgend keek hij toe hoe ze uit de trommel een watje en het flesje jodium pakte, en hield zich het idee voor dat ze vast wel wist wat ze deed. Zijn bleke gezicht betrok direct toen Ephony aangaf dat het volgende wat ze ging doen wat pijn kon doen. Hij hield er niet van, die kleine doktershandelingen die pijn deden. Maar als het nu niet gebeurde, gebeurde het nooit. Zijn bleke handen klauwden over het matras en grepen de stof van het matrasovertrek beet bij de kleine steekjes die door zijn wond schoten toen ze met het watje er voorzichtig om heen ging. Maar hij verbeet de pijn en zorgde ervoor dat hij het vooral niet liet merken. Om zoiets kleins zou hij zich niet laten overgeven. Savador slaakte een opgeluchte zucht toen ze daar in ieder geval mee klaar was na een kleine tijd. Hij vroeg zich af wat voor leuks er nu kwam, en of hij daar ook met alle moeite zijn pijn bij moest verbijten. Hij negeerde Ephony's gemompel. Normaal zou hij er om gegniffeld hebben, dat ze zo in dit werkje op ging. Maar zijn gouden ogen waren wat gespannen op de doos gericht, en met zijn hoofd zat hij teveel bij de behandeling. Hij vroeg zich bijtend op het puntje van zijn tong af wat ze nu ging doen, wat er door haar heen ging toen ze haar starende blik op zijn wond gericht hield. Hij volgde haar handen die weer naar de trommel gingen, en er nieuw materiaal uithaalden. 'Dat is mooi,' reageerde hij zacht op haar woorden, waarna hij met de rug van zijn hand het zweet van zijn voorhoofd veegde. Hij vroeg zich af hoe het kwam dat hij het ontzettend warm had, maar de lucht in de omgeving toch kil aanvoelde voor zijn huid. Koorts? Savador ademde plotseling zo snel en luid in dat zijn adem duidelijk hoorbaar door zijn keel gierde. Hij was half overeind geschoten van de schrik toen hij vreemde en alles behalve fijne tintelingen over zijn wond voelde gaan. Met grote ogen staarde hij naar Ephony's slanke vingers, die iets van een zalfje over de wond smeerden. Toen hij zijn ingehouden adem opgelucht liet ontsnappen nadat ze ermee klaar was, zakten zijn schouders wat naar beneden, blij dat hij daar van af was. Met een wat doffe blik in zijn gouden ogen ging hij wat meer overeind zitten toen Ephony hem dat verzocht. Hij tilde zijn armen wat op zodat ze overal goed en fatsoenlijk bij kon tijdens het verbinden van de wond. Hij keek met een zwakke vermoeide glimlach neer op Ephony toen het vastzat en het over was. 'Dank je,' zei hij zacht op haar woorden. Hij slaakte een zachte zucht en wreef de opkomende slaap uit zijn gezicht. Tussen zijn bleke vingers door keek hij naar Ephony, die zich moe en onbehandeld achterover op zijn bed liet zakken. Hij besefte nu pas dat ze waarschijnlijk haar laatste fut gebruikt had om hem te behandelen in plaats van haarzelf. Dat vond hij ergens lief. Maar ook haar wonden moesten worden verzorgd. Savador wierp een twijfelende blik op de verbandtrommel. Hij rommelde er even zoekend in. Wat deed ze ook al weer als eerste? Hij pakte een zalfje en kwakte de halve inhoud op Ephony's wond, nadat hij de lap die ze zolang als verband had gebruikt, eraf haalde. Wat onhandig smeerde hij de grote witte toef met de toppen van zijn vingers voorzichtig uit over de wond, al zat er zoveel op dat hij het ook uit moest smeren tot over haar buik. Zacht trok hij haar daarna half tegen zich aan om haar snel en slordig te verbinden, zonder dat hij eerst een gaasje op de wond had gelegd. 'Klaar,' zei hij daarna kleintjes. Hij ruimde de spullen weer op en deed de trommel dicht, alsof hij dacht dat zijn werk hier definitief gedaan was. Savador staarde even naar het verband om zijn borst, dat behoorlijk strak en professioneel leek in vergelijking met zijn slordige verbinding om Ephony's middel.

Ze glimlachte even naar hem en knikte vermoeid. 'Ja, mijn oma. Het gemeenschap, ik heb nooit het echt doel van die gemeendschap gesnapt, en waarschijnlijk was dat ook de bedoeling, maar het was dan geen gemeenschap die zijn aanwezigheid van de daken schreeuwde, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar er waren vaak wat nogal wat gewonden die verzorgd moesten worden. Mijn oma heeft met andere de medische kant op zich genomen, en is van grote hulp geweest. Op de een of andere manier heeft ze mij al vanaf kleins af aan geleerd wat ze wist. Ik denk dat ik door haar mijn intresse bij medische dingen heb,' legde ze kort uit. Ze glimlachte kort als antwoord op zijn bedankende woorden, te uitgeput om op dat moment iets te zeggen. Ze was blij met het zachte licht van de kaarsen, die niet te vel waren en daardoor haar hoofdpijn niet vergrote. Ze hoorde het gerommel van Savador, maar opende haar ogen niet. In haar hoofd ging ze haar behandeling na, iets wat haar oma erin had gestampt om te doen na elke patiënt. Zo kon je gelijk op dat moment er achter komen of je iets fout had gedaan in een opwelling of slechte concentratie, maar gelukkig waren haar handelingen juist geweest en was ze niets vergeten. Natuurlijk, als ze meer spullen tot haar beschikking zou hebben gehad had ze de wond beter kunnen dichten waardoor kans op een sneller en beter succes groter. Maar de planten en antributen zou ze never nooit in zijn kamer gevonden hebben. Ze was tevreden met haar werk, hoewel hij over een dag of drie even gecontroleerd moest worden. In die tijd moest hij zo veel mogelijk zijn borst ontzien van zware bewegingen. Het beste was als hij gewoon in bed bleef liggen, maar ze wist dat dat er niet in zou zitten. Haar ogen schoten open en ze sloeg een zacht kreetje toen ze plots iets op haar wond voelde. Ze schoot omhoog en viel weer terug op haar ellebogen. Op haar wond lag de wittige zalf, waar ze met grote ogen naar keek. Pas nu zag ze dat de jurk om haar wond weg was, en wat verbrouwereerd keek ze naar Savador. Ze hield hem niet tegen, hoewel ze zich af vroeg waarom hij dit deed en waar die ingodsnaam mee bezig was. Een zacht gegiechel kwam uit haar keel terwijl ze hem bezig zag en keek naar zijn handen. Ze wilde zich net slapjes terug laten zakken op het bed toen ze voelde hoe hij haar naar zich toe trok. Ze voelde het verband om haar buik terwijl ze met half gesloten ogen haar hoofd tegen zijn schouder liet rusten. Haar ogen opende weer en keek naar haar buik toen, terwijl er een grote lach op haar gezicht kwam. 'Dank je. Dat is erg lief,' ze keek hem even aan waarna ze wat omhoog kwam en haar hand op haar de plek waar de wond zat legde. 'Ik denk dat je wel even de verbanddoos moet bijvullen,' zei ze zachtjes met een glimlach waarna ze haar hand een paar centimeter boven de plek waar de wond zat liet hangen. Geconcentreerd keek ze ernaar en mompelde weer op de zelfde manier als ze bij Savadors behandeling had gedaan. Met haar laatste krachten verzorgde ze de zalf die onder het verband lichtelijk opgloeide, waarbij haar gezicht even betrok. Daarna pakte ze de uiteinden van het verband en trok het er iets strakker omheen. Het was geen meesterlijke behandeling, en waarschijnlijk zou ze het morgen even overnieuw doen, maar voor nu was het prima. Hij was afgesloten voor vuil, en de behandelde zalf zal in ieder geval het genezingsproces helpen. Met haar rug leunde ze tegen de muur, haar handen lagen slapjes op haar benen terwijl ze voor zich uit staarde. Haar doffe ogen keken rond in de kamer, gleden over het bureau waar verschillende stapels papier op lagen en over de kasten in de kamer. Ze slaakte een zucht terwijl ze haar ogen langzaam dicht deed. 'Wat een avond,' mompelde ze terwijl haar gedachtes in flarden bij haar voorbij gingen. 'De eerste keer dat ik je tegenkwam, bij de ruïnes. Toen je me wilde vermoorden, weet je nog? Toen ik bij het haardvuur zat, voordat je als redding kwam, wensde ik voor een moment dat je dat gedaan had op die middag,' haar bleke gelaat werd benadrukt in het kaarslicht. Ze trok haar benen wat op zodat ze slapjes op het bed lagen, en ze sloeg voorzichtig haar armen om haar middel. 'Geweldige eerste onmoeting,' grapte ze flauwtjes terwijl er een vage glimlach op haar gezicht lag. Haar ogen waren nog steeds gesloten, terwijl haar ademhaling rustiger werd. Haar lichaam was uitgeput, de avond eisde zijn tol. Er was ontzettend veel gebeurd, en toen ze 's middags weg ging had ze nooit gedacht dat ze rond een uur of één 's nachts gewond op de kamer van Savador zou zitten. Het was haar eerste jaar hier op school, en ze had veel moeten inhalen aangezien ze werd geplaats in een hogere klas. Maar ze had nooit gedacht dat ze zo'n jaar voor haar kiezen zou krijgen. Er was al meer gebeurd in een paar maanden, dan wat ze in alle jaren op haar andere school had beleefd.

'Handig. Je mag blij zijn met zo'n grootmoeder,' reageerde Savador met een glimlach terug op Ephony's uitleg. Nu ze dit zo verteld had, vroeg hij zich af of er hem iets was aangeleerd in zijn jeugd. Zijn liefde voor slangen was gewoon haast een verplichting in zijn familie geweest, zijn denkvermogen had hij van zijn vader geërfd en de zachte kant die, als je niet diep genoeg zocht, nauwelijks aantoonbaar bij hem was, van zijn moeder. Naast dat had zijn oom Marcus hem ook nog eens ongewild de term doodsangst bijgeleerd. Hij kon het niet laten te glimlachen toen hij Ephony wat had laten schrikken toen hij haar vanuit het niets ging behandelen, die alleen maar breder werd bij haar gegiechel. Maar toen hij haar daarna naar zich toegetrokken had, nam zijn stemming een wat andere wending. Er was een piepklein schokje door hem heengegaan toen Ephony haar hoofd tegen zijn schouder liet rusten tijdens het verbinden. Niet van de pijn, dat wist hij zeker. Hij kon niet begrijpen waarom ze dat zomaar deed. De meeste moesten niets van hem hebben, en al helemaal niet op het gebied van lichamelijk contact. Hij hoorde vaag haar woorden en slikte even moeilijk. 'Lief,' herhaalde hij het woord alsof hij er nog nooit van gehoord had. Savador staarde Ephony zwijgend, wat vragend en misschien zelfs wel verlegen aan. Lief, daar had je dat woord weer. Hij kon het misschien wel een mirakel noemde dat het hem een tweede keer overkomen was. Zelfs van Diva kreeg hij dat nauwelijks te horen. Voornamelijk omdat ze haar liefkozing naar hem op een andere manier liet blijken. Nochtans kon het hem nog altijd in ontzetting en verlegenheid brengen, waar hij niet altijd evengoed mee om kon gaan aangezien het hem verwarde. Ephony's woorden drongen daarna pas later tot hem door. Iets over de verbanddoos die hij moest bijvullen. 'Dat doe ik wel een keer,' antwoordde hij terwijl zijn mondhoeken zich steeds verder omkrulden tot een kleine glimlach. 'Ooit.' Savador zocht steun bij de kast en hielp zich zo moeizaam overeind, de terugkerende pijn in zijn borst negerend. De verbandtrommel propte hij ergens op een nog vrij plaatsje in de boekenkast, ergens was hij blij dat ding voorlopig niet meer te hoeven gebruiken, op het verschonen na. Hij draaide zich weer om bij Ephony's woorden die de stilte in de kamer verbraken. Zeg dat wel, normaal gesproken zat er weinig actie in zijn avonden, zat hij alleen tot laat achter zijn bureau om met alle geweld nakijkwerk en administratief werk af te krijgen, of hij zat zoals zijn gewoonlijke hobby was nachten lang spreukenboeken door te pluizen. Vooral als hij niet kon slapen. Maar in plaats daarvan had hij een leerlinge getroost, was hij met haar mee naar buiten gegaan en waren ze allebei gewond geraakt om daarna halfnaakt terug naar de school te strompelen. Als de wond op zijn borst een litteken zou nalaten, zou hij er nog verse herinneringen aan overhouden. Savador zeeg langzaam terug neer op het bed terwijl Ephony begon te praten over hun eerste ontmoeting, toen hij haar had willen vermoorden en dat ze dat gewenst had in haar ongelukkige bui voor het haardvuur. Hij zat nog maar net, of zijn hand greep naar haar bovenste damesondergoed om haar wat ruw naar zich toe te trekken. Als ze nog kleding aan had gehad, had hij haar bij haar kraag gegrepen, maar dat kon nu niet. Zijn gouden ogen, die fonkelden en een furieuze blik hadden, boorden zich diep in die van Ephony. 'Laat me dat geen tweede keer horen!' siste hij hees. Hij liet haar daarna wat met een verzachte en trieste blik weer beschaamd los, maar hij voelde er niets voor meteen erna al zijn excuses aan te bieden. Ze moest blij zijn dat ze leefde en een redelijk leven had. Het kon altijd erger, dat wist hij maar al te goed. Waar hij een absolute hekel aan had was aan klagende mensen die het beter hadden dan ze zelf dachten. Wat nadenkend over zijn zonden die hij zojuist begaan had, luisterde hij zwijgend naar het luide tikken van de klok, die inmiddels al ongeveer een uur na middernacht aangaf. Savador liet zich langzaam achterover zakken tot hij naast Ephony met zijn rug tegen de muur zat. Hij sloot even vermoeid zijn ogen. 'Het spijt me,' bood hij zijn excuses uiteindelijk dan toch maar aan. Toch gaf hij geen reden mee van zijn boze handeling van daarnet. Dan moest hij automatisch iets van zijn eigen mislukte jeugd boven tafel brengen, en dat wilde Savador voorkomen. Het was niet aan haar om te weten. Het was aan niemand om te weten, tot ze er zelf op een dag achterkwamen waarom hij zo nors en in zichzelf gekeerd was.

Ze knikte als antwoord op zijn woorden en probeerde haar lichaam te ontspannen. Ze zag zijn glimlach toen hij merkte dat ze schrok, en haar gegiechel werd alleen maar harder. 'Je hoort iemand te waarschuwen als je die gene gaat verbinden. Anders kunnen er nog hele leuke dingen gebeuren,' grinnikte ze als grapje, terwijl de gebruikelijke vrolijkheid in haar ogen voor een moment terug kwam. Zijn schouder had klam gevoeld, zijn koude huid verbaasde haar nog steeds. Hoewel, als je zijn totaal plaatje bekeek kon je niet echt verwachten dat hij menselijk warm zou aan voelen. Hoe aardiger ze hem ook begon te vinden - beter gezegd, hoe minder de angst om ter plekke te vermoord te worden. Naja, ze begon hem ook aardig te vinden - je wilde hem niet zomaar ongekend en onverwacht in een donker steegje tegen komen. Hoe goed ze hem dan ook zou kennen, wat voor haar gevoel totaal niet was, hij was als een gesloten boek dat ze dolgraag open wilde krijgen, ze zou zich nog steeds een hartverzakking schrikken. Ze tilde haar kin op om hem aan te kijken toen ze hem haar worden deels hoorde herhalen. Ze keek hem vragend aan. Dit was de tweede keer dat hij zo reageerde op dat woord. Op de een of andere manier kreeg ze steeds meer beeld van hem, en werden haar eerdere conclusies over hem eindelijk bewezen. 'Ja lief,' sprak ze zachtjes, terwijl de blik in haar ogen zacht was toen ze hem aankeek. 'Wat anders zou het kunnen zijn?' een lichte glimlach sierde haar gezicht. Ze vond zijn reactie ergens wel leuk, dit was een totaal andere kant van hem dan de harde leraar die je negen van de tien keer op je kop kreeg. Ze gniffelde zachtjes om zijn vaagheid over de verbanddoos. 'Misschien is het slimmer als je hem binnekort bijvuld, aangezien het bijna gebruikelijk word dat zoiets als een verbanddoos nodig is als ik bij je in de buurt ben,' ze keek hem vrolijk aan. De pijn in haar zij trok tragend langzaam weg, maar zo lang ze niet te veel bewoog was het te doen. Hoewel haar lichaam kapot was, doodmoe, was haar natuurlijke vrolijkheid weer bijna zichtbaar. Het vest van Savador was warm, en als reactie op die warmte kroop ze er wat verder in weg. Ze slaakte een gil toen ze plots zijn handen voelde die haar beet grepen bij haar ribbenkast, en ze keken angstig op. Haar vergrote ogen staarde hem aan. Haar adem stokte in haar keel terwijl ze in de goude ogen keken die nu furieus keken, een blik die ze maar al te goed kende. Die zelfde angst kroop voor een moment weer bij haar omhoog. Ze kon alleen maar stomweg knikken op zijn woorden. Haar hart klopte in haar keel toen hij haar langzaam los liet. Slapjes leunde ze weer terug tegen de muur, waarbij haar verschrikte blik op het gezicht van Savador was vast gelijmd. Haar ingehouden adem ontglipte haar waarna ze zachtjes hijgde. Zijn uitbarsting had ze niet verwacht, en ze probeerde in gedachte uit te vissen waarom hij zo op haar woorden had gereageerd. Oke, ze waren misschien wat overdreven geweest, maar het gevoel dat er op dat moment bij het haartvuur door haar heen was gegaan had haar geest zo vervaagd dat ze dat op dat moment echt gewild had. Ze haalde diep adem en dwong zichzelf haar haar eigen knieën te kijken. Ze hoorde vaag zijn woorden en slikte de knoop in haar keel gedeeltelijk weg. 'Het is al goed,' haar stem klonk ongelovig hoe ze haar best ook deed. Ze haalde weer diep adem en ontspande haar lichaam. 'Ik wilde je niet boos maken,' mompelde ze proberend de rede voor zijn uitbarsting boven water te halen. Ze staarde naar haar handen, een deel van haar haar viel over haar schouder. Toch gingen haar ogen langzaam opzij en zochten de zijne. De verwarring was in haar ogen te lezen, terwijl ze hem wanhopig aan keek. Ze sloeg haar ogen daarna weer gauw neer en twijfelde. Uiteindelijk schoof ze wat dichter naar hem toe en kroop weer wat verder in zijn vest. Ze trok haar ene been omhoog, aan de andere kant van haar wond zodat ze daar geen last van zou hebben en sloeg haar armen er omheen waarna ze haar hoofd op haar knie legde. 'Waar is Seahtion?' vroeg ze uiteindelijk terwijl haar ogen door de kamer gingen. De wederhelft van Savador was normaal gesproken altijd bij hem, tenminste als zij hem tegen kwam. Maar nu ze er zo over na dacht had ze hem al heel de avond niet gezien. Niet dat ze hem zo gemist had, ze kreeg het altijd aardig benauwd als de slang haar met zijn priemende en ondierlijke ogen aanstaarde. Ze kon zweren dat hij af en toe haar gedachtes kon lezen, de manier waarop zijn blik dan veranderde was genoeg om haar een rilling te bezorgen. Ze verwachte niet dat ze ooit gewend eraan zou raken, of ze moest bijna elke dag in zijn bijzijn zijn, dan was er misschien een kans. Maar dat zou beteken dat ze elke dag bij Savador moest zijn. En ze wist dat dat er niet in zat. Haar schouders hingen wat naar voren door haar houding, en ze keek sloom voor zich uit. Eigenlijk moest ze zich maar eens naar haar etage begeven, maar hoe ze zich nu voelde wilde ze hier ter plekke op het bed neervallen en wegdoezelen.

Een brede glimlach sierde zijn bleke gelaat, fleurde het wat op doordat de vermoeidheid nu minder zichtbaar was. 'Waarom zou ik iemand van tevoren waarschuwen als er ook een vrije gelegenheid is om die persoon te laten schrikken?' vroeg Savador op een triomfantelijke toon. Hij wist van de term meisjes plagen kusjes vragen, maar hij kon het echt niet laten. Al glimlachend trok hij zijn wenkbrauwen wat op terwijl hij Ephony's woorden overdacht. Hij wist niet precies wat ze bedoelde met de leuke dingen die er anders konden gebeuren, maar misschien kwam hij daar nog achter. Of zat ze hem nu ook voor de gek te houden om hem te kunnen plagen. Hij had zijn ogen wat verlegen teneergeslagen toen de term lief weer aan de orde kwam. 'Alles behalve.. dat,' gaf hij zacht antwoord op wat het anders kon zijn. Zijn gouden ogen gleden weer terug naar haar gezicht terwijl er een klein glimlachje op zijn gelaat gleed bij het horen van haar woorden. 'Dat valt wel mee, kind. In de tijd dat ik hier werk ben ik al meer gewond geraakt dan in mijn hele leven,' vertelde hij met een grijns. De omslag in zijn gedrag had het vredige moment tussen hen mogelijk verpest, iets waar hij toch wel spijt voor voelde. Savador hield zijn blik strak en gespannen op zijn schoot gericht, geërgerd over het feit dat hij weer uit zijn slof geschoten was. Net nu Ephony zoiets liefs voor hem gedaan had. Zelf had hij zich nooit zo goed kunnen verbinden. Als zij er niet bij was geweest, was hij misschien helemaal niet naar de ziekenzaal gegaan en had hij tegen morgen al een ontsteking hebben opgelopen. Hij moest haar juist dankbaar zijn. Met een zachte zucht liet hij zich wat meer op het bed onderuit zakken zodat hij nu haast plat op zijn rug lag en met zijn voeten bijna de grond raakte. 'Het geeft niet,' wuifde hij haar verontschuldiging vermoeid weg. Hij draaide zijn hoofd wat opzij om naar Ephony te kunnen kijken toen ze dichter naar hem toeschoof. Er gleed een glimlach op zijn gezicht bij het horen van haar vraag. 'Saethion,' verbeterde hij haar zacht, glimlachend bij het idee dat hij haar deze avond al meerdere keren had verbeterd. Om haar een antwoord op haar vraag te geven, legde hij zijn arm over zijn buik heen en hief zijn pols voor zijn gezicht op. Eromheen zat met zwarte inkt een soort tatoeage in zijn huid, van een slang die zich om zijn pols leek te hebben gewikkeld. Hij mompelde zacht een spreuk, waarna de afbeelding opbolde en de inkt los van zijn huid raakte. Langzaam maar zeker kroop de geïnkte slang van zijn pols en nam realistische vormen aan terwijl zijn zwarte schubben naar paars verkleurden en uitrekte tot Saethions reusachtige lengte. Uiteindelijk was de slang tot zijn gebruikelijke grootte gegroeid, waardoor zijn lange lijf half over de bleke buik van zijn meester lag en half over het matras. Van de inktafbeelding was nu nog alleen de vage omranding over. Saethion zelf was de inkt die de tatoeage compleet opvulde. 'Ik hou hem bij me wanneer dat nodig is,' legde Savador zacht uit terwijl hij zijn vingertoppen loom over de kille slangenhuid liet gaan. De felle turkoois-gekleurde ogen van Saethion staarden recht in die van Ephony. Hij had haar aanwezigheid direct opgemerkt. Maar hij siste niet en ook zijn ratelstaart ging niet dreigend heen en weer. Savador wierp Ephony een blik met een glimlach toe. 'Hij ziet je niet meer als een bedreiging voor mij. Hij accepteert je.' Saethion draaide zijn kop en leek met een droevige blik naar het verband om Savadors borst te staren, alsof hij erg met hem mee in zat. Maar Savador sloeg er geen acht op en staarde bedenkelijk met een lege blik naar een bepaald punt in de kamer. 'Wellicht moet ik mijn bed vannacht aan je af staan. Ik kan je moeilijk heel die trappen naar de bovenste etage opsturen met die wonden,' sprak hij zijn gedachtes hardop uit terwijl hij afwezig aan de weinige ringen om zijn vingers frunnikte, die speelse fonkelingen op de muur wierpen.

Er kwam een vrolijke grinnik bij haar naar boven en probeerde Savador daarna quasi boos aan te kijken. 'Dat is helemaal niet leuk om te doen,' sprak ze bestraffend en probeerde haar gezicht in de plooi te houden. 'Pas maar op, ik kan heel gevaarlijk zijn. Mijn vingers zijn geoefend in de speciale en duistere kracht van de kieteldood. En daar kan geen spreuk of schaduw tegenop,' ze keek hem streng aan, waarna ze haar kin in de lucht hief en quasi hooghartig voor zich uit keek. Maar meteen daarna verzachte haar blik naar een speelse glimlach toen ze zijn verlegen reactie opmerkte, hoe klein die ook was. 'Je moet jezelf niet zo naar beneden halen. Het was een ontzettend lief en aardig gebaar, er zijn genoeg mensen die me gewoon hadden laten zitten en alleen aan hun eigen pijn gedacht hadden,' haar stem klonk zachtjes, terwijl ze hem probeerde wat zekerder over zichzelf te worden. Ze merkte steeds meer dat als ze aardig tegen hem deed hij was onwennig reageerde, iets wat haar verbaasde. Ze zat half tegen Savador gezakt terwijl ze naar haar voeten keek. Haar kin ruste nu wat meer ontspannen op haar knie terwijl ze in gedachte verschillende dingen over de man naast zich probeerde uit te vogelen. Het irriteerde haar dat ze hem niet kon pijlen, eigenlijk was alles wat hij deed onverwacht. Het ergerde haar dat ze hem nooit kon volgen, en hoe langer ze er over na dacht hoe meer ze besloot dat ze hem zou uitpluizen. Ze beet beschaamd op haar onderlip en mompelde een verontschuldiging toen ze merkte dat ze de naam van de slang verkeerd had gezegt. 'Het is ook niet een van de simpelste namen. Had je hem niet gewoon Fifi kunnen noemen?' sprak ze luchtig, geïrriteerd door haar eigen tekort koming. Ze hief haar kin op van haar knie en keek belangstellend naar Savador, waarbij haar aandacht getrokken werd door zijn arm. Haar ogen knepen iets samen toen ze de tatoeage zag, wat alweer een slang inhield. Pas toen ze zijn gemompel hoorde en de snelle reactie van de tatoeage snapte ze dat het meer was dan dat. Haar scherpe wenkbrauwe fronste lichtjes toen de slang los kwam van zijn huid en een vaste vorm aan nam. Ze zuchte en mompelde iets in de richting dat 'ik kan alles bij jou verwachten' te vormen was. Ze schudde grinnikend en ongelovig haar hoofd toen ze Savadors woorden hoorde en keek naar de slang. Onwillekeurig moest ze weer slikken toen die recht terugblikte en zij terug bleef staren. Ook zij had de verandering van zijn houding opgemerkt, en haar blik werd bijna vragend naar het dier alsof ze wilde vragen wat er aan de hand was. Ze keek met die zelfde verbaasde blik op naar Savador toen hij al uitleg gaf. 'Nou, daar ben ik wel blij mee,' mompelde ze terwijl haar blik terug ging naar de slang. 'Je bent een mooi dier, maar je kan behoorlijk eng zijn met die strenge ogen van je,' sprak ze er rustig tegen alsof ze verwachte dat hij haar elk moment antwoord zou geven. 'Niet dat ik ook echt een bedreiging kan zijn,' ze trok een enkele mondhoek omhoog in een halve glimlach om haar eigen woorden. Ze schudde ongelovig haar hoofd waarna ze haar kin weer op haar knieën legde. Haar ogen waren half gesloten terwijl ze naar het dekbed staarde met een leeg hoofd. Alleen haar ogen schoten daarna in de richting van Savador. 'Weer iets liefs. En ik zou daar heel dankbaar mee zijn, maar waar slaap jij dan?' ze wilde hem niet op de grond laten liggen, zeker niet omdat hij zelf ook gewond was. 'Je zult morgen ochtend me niet eens horen. Ik zal stilletjes vertrekken als ik wakker ben,' verzekerde ze hem. Alles wat ze niet wilde was dat ze hem nog meer tot last zou zijn. Ze had hem al meer zorgen bezorgt deze avond binnen een paar uur dan dat ze in haar hele bijna 18 jaar voor elkaar had gekregen thuis. Plots ging ze rechtop zitten, wat iets te snel ging waardoor haar gezicht vertrok en de lucht uit haar longen in een pijnlijke vloed naar buiten kwam, en hief haar armen op. Ze haalde de paarse oorbellen uit haar oren en pakte de hand van Savador. Voorzichtig legde ze het paar erin en keek glimlachend op. 'Heel erg bedankt voor het lenen,' ze trok haar handen terug en legde haar armen gekruisd over haar buik. Even sloot ze haar ogen en bedacht zich of ze na dit ooit nog op een normale manier deze kamer zou betreden.

Hij keek Ephony zijdelings met een scherpe blik aan toen ze hem begon te plagen, al was het dan niet gemeend bedoeld. 'Werkelijk? Helaas voor jou kan ik daar tegen,' blufte Savador met een smalende glimlach om zijn dunne lippen. In het geheim kon hij daar helemaal niet tegen, maar om genade te smeken bij een meisje die hem zoiets onnozels als de kieteldood gaf, dat zag hij aan als een wat gênant idee. 'En het is nog altijd 'u' voor jou.' Het was gemeend, maar aan de andere kant ook als grap bedoeld. Zijn blik betrok behoorlijk toen hij Ephony's serieuzere opmerking daarna hoorde. 'Ik haal mezelf niet naar beneden!' sloeg hij haar woorden snauwend af. 'Vertel me niet wat ik wel en niet moet doen! Het rolpatroon geld hier nog steeds dat ik dat over jou vertel in plaats van andersom!' Hij merkte dat hij wat licht begon te hijgen van de inspanning. Mensen, en dan vooral personen die qua rang lager dan hem stonden en die hem even gingen vertellen wat het beste voor hem was, daar had hij zo'n hekel aan. Savador slikte zacht een brok in zijn keel door en stond weer op het punt zijn excuses aan te bieden. In plaats daarvan zweeg hij en genoot hij van de stilte terwijl hij de warmte van Ephony voelde, die half tegen hem aan zat. Hij toverde het volgende moment een geforceerd glimlachje tevoorschijn toen ze een opmerking maakte over Saethions naam, waarop de slang hen allebei een chagerijnige blik toewierp. 'Ik heb graag originaliteit. En al zou ik hem zo genoemd hebben, zou Saethion het daar niet mee eens zijn geweest. Het was zijn naam, al van het begin af aan al,' vertelde hij terwijl hij zijn blik op Saethion gericht hield. Hij liet een zachte lach ontsnappen op Ephony's woorden. 'Zoveel zorgen hoef je je niet te maken,' zei Savador nog zacht nalachend. 'Het is enkel een dreigend masker tot je mijn echte orders krijgt om aan te vallen, is het niet Saethion?' Hij liet zijn bleke hand liefkozend over Saethions paarsige schubben gaan, die verontwaardigd siste. Zijn glimlach verzwakte wat op Ephony's woorden die ze daarna zei. 'Geloof me, je wilt liever ook niet als een bedreiging gezien worden,' zei hij zacht. Hij wendde zijn blik even van Ephony af om zijn ongemakkelijkheid te verbergen toen ze weer dat woord zei. Maar hij vermande zich om antwoord op haar woorden te geven. 'Ik zal toch niet zo eenvoudig meer in slaap komen. Het maakt niet uit waar ik slaap,' reageerde Savador glimlachend zonder zich op Ephony te richten. 'Alleen moet je niet schrikken als je vannacht iets over je lichaam voelt kronkelen. Saethion wil kosten wat het kost rusten op zijn favoriete slaapplekje.' Hij wierp een blik op de comfortabel ogende leunstoel achter zijn bureau en bedacht zich dat hij het vannacht als slaapplaats kon gebruiken. Om er even op te zitten gaf een relaxed gevoel, maar om er urenlang in een liggende positie in te zitten zorgde voor stijve spieren en klamme botten. Het maakte niet uit. Hij sloot even zwak glimlachend zijn ogen bij het horen van Ephony's verzekerde woorden erna. 'Doe geen moeite,' zei hij zacht. 'Al maak je me wakker om je te helpen met je ochtend routine. Ik vrees dat ik je toch niet zo.. naakt terug kan laten gaan.' Hij liet zijn gouden ogen even over Ephony's blootliggende delen heen glijden terwijl hij het zei. Savador fronsde even toen ze plotseling rechtop ging zitten waardoor ze wat van de pijn betrok. 'Voorzichtig nu,' herinnerde hij haar er op een wat strenge toon aan. Hij schrok wat op toen hij haar warme slanke vingers om zijn kille hand voelde. Zijn ogen gingen naar zijn handpalm toen ze er iets in legde. Dankbaar sloot hij zijn hand met de oorbellen en keek Ephony glimlachend aan. 'Graag gedaan,' zei hij zacht terug. Savador streek wat gitzwarte lokken achter zijn oren om zijn paarse oorbellen, die hem behoorlijk dierbaar waren, terug in te doen. Saethion keek voldaan toe en het leek alsof hij een verzadigde zucht in zijn gesis liet ontsnappen nu het beeld van zijn meester weer compleet was. De slang kende hem ook niet anders dan met twee paarse oorbellen die hij ten alle tijden droeg.

Ze keek hem aan, probeerde er achter te komen of zijn woorden echt waren of gelogen. Haar blik versmalde terwijl hij sprak, terwijl er een duister glimlachje op haar gezicht lag. 'Hmm, daar zullen we nog wel achter komen. Ik heb wapens achter de hand, menéer,' grijnsde ze met een zachte stem terwijl ze hem aankeek. Ze keek voldaan van hem weg waarna haar gezicht toch in een benauwde staat kwam toen ze zijn harde woorden hoorde. 'Ik vertelde niet wat u moest doen. Ik vatte het alleen zo op,' mompelde ze wat van haar stuk geslagen door zijn reactie. Ze ging niet verder in op zijn woorden, hoewel ze het er totaal niet mee eens was dat hij haar wèl mocht vertellen wat ze moest doen. Ze was een individueel persoon met een eigen wil, en ze zou zich niet laten beheersen. Ze had de blik van de slang niet opgemerkt, omdat ze naar haar eigen voeten staarde. Er kwam een gezocht glimlachje op haar mond die ze met moeite omhoog kreeg. 'Nou, dat is wel handig. Hoef je geen naam weer te verzinnen, weer een lastig iets minder,' mompelde ze en haar ogen schoten nu wel naar de slang. Ze keek hem even met opgetrokken wenkbrauwen aan terwijl ze haar hoofd oplichte en naar hem toe draaide. 'Alsjeblieft geef dat order niet als ik in de buurt ben,' sprak ze menend. Aangezien de lengte van de slang bezorgte het haar nogal wat kriebels dat een simpel woordje het dier in beweging kon zetten. Ze knikte glimlachend naar hem toen hij door ging over zijn slaapplek. 'Ik wil niet dat ik u een slechte nacht bezorg. Hoewel het me tot nu toe al aardig gelukt is volgens mij,' haar woorden waren menend, straks lag hij met een halve hernia op bed alleen omdat hij zijn bed had afgestaan. Ze slikte even terwijl haar ogen naar de slang schoten bij de waarschuwing van Savador. 'Ik zal proberen niet te hard te gillen dan,' zei ze met gesmoorde stem terwijl ze waterig naar Saethion keek. Zijn worden haalde een onbedoeld gegiechel naar boven. 'Ja, straks gaan mensen nog dingen denken,' sprak ze lachend. Ze zag zich zelf al morgen ochtend half naakt naar benenden lopen, mensen in het kasteel ontwijkend om niet gezien te worden. Toch kreeg ze een aardig benauwd gevoel toen ze zijn ogen over haar heen zag glijden. Haar naaktheid werd ermee bedrukt, en ze voelde zich heel eventjes ongemakkelijk. Ze zakte ontspannen terug tegen de muur nadat Savador zijn oorbellen weer in had gedaan. Ze zat licht onderuit gezakt, hoever haar wond dat toe liet. Ze had zelfs moeite om haar armen op te tillen en ze om zich heen te slaan alsof ze zichzelf vast hield, haar lichaam was leeg. Ze sloeg haar hand voor haar mond toen ze plots moest geeuwen, en keek een beetje gegeneerd voor zich uit alsof ze net iets heel onbeschofts had gezegd. Langzaam liet ze zich op haar zij vallen waarna ze op haar rug ging liggen om de wond te ontlasten. 'Maak me wakker als ik praat in mijn slaap,' mompelde ze terwijl ze langzaam haar ogen sloot. Ze had de nare gewoonte de meest genante dingen in haar slaap te zeggen, en ze wilde niet dingen uitkramen terwijl hij het hoorde. Ze trok haar benen op, ging op haar andere zij liggen en krulde zichzelf half op in het vest waarna ze zachtjes en tevrede zuchtte. 'Zal er ooit een rustig moment voordoen als ik bij jou ben,' mompelde ze haar vraag hardop terwijl haar ademhaling steeds regelmatiger werd. Als ze wat wakkerder was geweest had ze het met 'u' gezegt, maar daar dacht ze nu niet meer bij na. Langzaam nam de vermoeidheid van de hele dag het over en zakte ze weg in een diepe slaap. Haar handen lagen naast haar hoofd, haar gezicht ontspannen. Haar ene ben lag wat uitgestrek, waarbij haar tenen bijna Savadors been raakte om haar wond niet te forceren. Toch was haar slaap onrustig, door de belevenissen van de hele dag.

'O, Medusa, ik vraag U mijn genade te verkrijgen.' Zijn gouden ogen gingen met kleine glunderende twinkels naar Ephony. 'De angst slaat me om het hart,' voegde Savador met een sarcastische, smalende glimlach er aan toe op haar plagende woorden. Deels om haar uit te dagen en te zien of ze het echt zou durven zich zomaar op één van de norste leraren op de school te storten om hem vervolgens de kieteldood te geven. Na zijn kleine uitbarsting wuifde Savador haar verontschuldigde woorden weer weg. 'Het maakt niet meer uit,' verzuchtte hij vermoeid. 'Ik denk dat we allebei wat moe beginnen te worden.' Hij toverde een klein glimlachje tevoorschijn op Ephony's volgende reactie over Saethions naam, voornamelijk om aan te tonen dat het weer goed was. 'Als.. als Saethion naamloos was geweest nadat hij uit de hemel neerdaalde.. dan had ik hem de naam van mijn vader gegeven,' bracht hij voorzichtig teweeg. Als dat het geval was geweest, deed hij zijn vader tenminste eer aan. Hij sprak niet veel of vaak over zijn familie, en al helemaal niet tegen iemand die hij pas kende. Het was er dan ook half uitgefloept zonder dat hij dat zelf echt beseft had. De lichte droevigheid die duidelijk van zijn bleke gezicht af te lezen was, gleed van zijn gelaat en maakte plaats voor kalmte. Hij keek Ephony aan bij haar menende woorden. 'Zie je een enkele reden waarom ik dat zou doen? Wellicht zitten we nu al met genoeg wonden. Ik kan het Saethion niet toestaan je er nog een paar bij te berzorgen,' sprak hij kalm, zijn wenkbrauwen licht opgetrokken. Savadors doodserieuze uitdrukking maakte plaats voor een opvrolijkend gezicht toen hij het volgende moment zacht lachte om Ephony's woorden. 'Ik heb slechter meegemaakt,' grijnsde hij zacht nalachend. Hij liet zijn hand met een nagelaten grijns over Saethions slanke lichaam gaan. 'Het spijt me, daar kan ik echt niets aan doen. En ik verzegel hem vannacht niet meer terug in mijn pols, Saethion is al te lang binnen gebleven. Is het niet?' De slang lag opgerold op de buik van zijn meester en verroerde geen spier. Hij liet alleen een zacht gesis als zwak antwoord horen. Savador richtte zich weer met een zwakke glimlach tot Ephony. 'Wellicht moet je in het vervolg reservekleding meenemen. Nu is me het feit ook bijgebracht hoe het lichaam van een Puffoonse schone eruit ziet zonder kledij,' reageerde hij met een bredere glimlach, alsof het de normaalste zaak ter wereld was dat een vijftigjarige leraar dat tegen één van zijn leerlingen zei. In de stilte die daarna volgde, bleef zijn hand als in een vast patroon van bewegingen over Saethions schubben gaan, en staarde hij zelf afwezig voor zich uit. Hij grinnikte zacht toen hij Ephony naast zich een geeuw hoorde onderdrukken. Met een kleine, haast vriendelijke glimlach keek hij toe hoe ze zich op zijn matras oprolde en hem erop wees haar wakker te maken als het voorval voorkwam dat ze praatte in haar slaap. Eigenlijk zou hij haar dan gewoon laten slapen en misschien zelfs wel geconcentreerd luisteren naar wat ze te mompelen had in haar nachtelijke rust. Daar konden nog wel eens interessante dingen tussen zitten. Savador zweeg op de woorden die ze waarschijnlijk al half slaapdronken mompelde, maar het deed ergens iets met hem. Hij kon alleen niet ontcijferen wat precies. Op het moment dat hij dacht dat de slaap Ephony nu wel overmeesterd had, pakte hij zachtjes de deken van het bed en legde dat over haar heen. Zelf maakte hij echter nog geen aanstalten te slapen, maar reikte naar een flink boek met een donkere kaft op het kastje naast zijn bed. Met een knip van zijn vingers doofden alle kaarsen en keerde de duisternis terug in het kantoor. Hij had alleen het maanlicht dat hij als leeslampje kon gebruiken. Savador raakte verstrikt in de feiten over duistere magie die het boek hem wijzer maakte, hij vergat daardoor de tijd. Minuten, zelfs wel uren leken voorbij te vliegen tot hij zelf nog half rechtop zat terwijl hij sliep, het boek open op zijn schoot.

Ze keek hem quasi bedreigend aan toen ze zijn overdreven woorden hoorde op die van haar. Ze kwam voorzichtig dichterbij met haar hoofd terwijl ze hem met priemende ogen aan bleef kijken. 'Pas maar op, als u het minst verwacht slaan de ergste dingen toe,' haar stem klonk zachtjes, terwijl er een duister glimlachje op haar lippen lag. 'Misschien zelfs als u ligt te slapen,' ze grijnsde naar hem voordat ze weer langzaam afstand nam. Ze knikte als teken dat ze het met hem eens was. Het was een hele drukke avond geweest, en ze was uitgeput. Zijn volgende woorden verbaasde haar. Dit was de eerste keer dat ze een woord over zijn familie had gehoord. Nu ze er bij na dacht, had ze onbewust altijd een gedachte gehad dat hij uit het niets was verschenen op de aarde. Natuurlijk een stomme gedachte, maar omdat ze hem er nooit over gehoord had had ze er eigenlijk verder ook niet echt bij na gedacht. Ze knikte alleen maar, niet wetend wat ze erop moest antwoorden. Haar heldere lach was even te horen en ze keek hem vrolijk aan. 'Hmm, zal ik aan denken als ik volgende keer mee ga op een nachtelijk avontuur over het school terrein,' grijnsde ze naar hem. Ze keek hem daarna alleen even aan, en voelde hoe haar wangen zich rood kleurde. 'Ik... jij... ook geen shirt.. niet echt de bedoeling,' mompelde ze terwijl ze beschaamd haar ogen neer sloeg. Ze lachte zenuwachtig en keek naar haar eigen handen.
Ze was zo snel in slaap gevallen na haar laatste zin dat ze niet meer had gemerkt dat Savador de deken over haar heen had gelegd. Haar slaap werd getreiterd met flarden dromen, wazige gebeurtenissen. Sommige erger dan de ander, waarna er gelukkige momenten voorbij vlogen maar gelijk weg gedrukt werden door honderde schaduwwolfen die langs haar heen sprongen. Af en toe mompelde ze wat, terwijl ze onrustig heen en weer woelde in het bed, en haar gezicht van tijd tot tijd vertrok door een droom of een pijnscheut waar ze niet van wakker werd. Met snakkende adem schoten haar ogen open en keken haar ogen tegen een muur aan. Naast zich voelde ze iets bewegen, iets kronkelen. Licht nahijgend van een droom die ze zich niet meer kon herinneren kwam ze langzaam omhoog en keek achter zich. Daar lag Saethion rustig met gesloten ogen. Licht chaggo bleef ze naar hem kijken, waarna ze met een zucht rechtop ging zitten. Haar lichaam was klam van het zweet. Ze wreef in haar ogen en keek daarna om zich heen. Er speelde een glimlach op haar gezicht toen ze Savador slapend half onderuitgezakt zag zitten op het voeteneinde.
Voorzichtig kroop ze het bed uit, over Saethion heen om hem niet wakker te maken, hoewel ze kon zweren dat hij even een oog opende, en rilde door de kou die vanaf haar voeten door haar heen trok. Ze draaide zich om terwijl ze haar vingers over haar slaap liet wrijven en haar warrige haar uit haar gezicht haalde. Haar blik viel op het opengeslagen boek op Savadors schoot die ze voorzichtig pakte en haar ogen over de regels liet gaan. Magie, dat was zeker, duistere magie kwam ze later achter. Ze legde het al gauw opgengeslagen op de zelfde bladzijde op zijn bureau waar ze in gedachte heen was gelopen, aangezien haar ogen begonnen te prikken door de vermoeiheid die er nog in zat. Zachtjes liep ze terug, nu ontzettend dankbaar voor haar lichte en soepele passen die ze altijd had gehad. Haar handen grepen naar de deken en tilde hem omhoog over Saethion heen. Haar ogen gleden naar Savador terwijl er weer een glimlachje op haar gezicht speelde. Er leek een tevrede gloed over zijn gezicht te liggen, terwijl hij daar doodkalm zat. Voorzichtig sloeg ze de deken om hem heen, en stond even bedachtzaam wat ze nog meer kon doen. Uiteindelijk besloot ze maar weer terug naar bed te gaan, waarbij ze spastisch over Saethion heen klom en ging op haar plek liggen. Ze riste het vest open en deed hem uit, waarna ze hem over haar benen heen legde en onrustig op haar rug ging liggen. Haar benen lagen zijwaart opgetrokken, aangezien ze ze niet helemaal kon strekken omdat ze ze anders op Savador moest leggen. Ze strekte ze hierbij toch maar zo ver mogelijk uit, waarbij haar tenen net tegen zijn boven benen lagen. Met een zucht sloot ze haar ogen en hoopte dat haar nachtrust verder rustig verliep. Ze voelde hoe de slang half op haar kroop, niet wetend of het zijn kop of staart was, maar had de fut niet om haar ogen open te doen. Ze had het warm, voelde het drukkende gevoel van haar wond maar wist dat de zalf zijn werk zou doen. Haar verband was lichtelijk verschoven, maar ze dacht er niet eens aan om hem opnieuw te doen. Haar wens werd gehoord en ze sliep rustiger door totdat het zonlicht vel de kamer in scheen, waar ze in eerste instantie niet van wakker werd. Met een rustige ademhaling, ontspannen gezicht en half verscholen onder een slang kwam de zon te voorschijn die nu met zijn ochtendlicht door het raam scheen over haar en Savador.

Met een kalme glimlach die aantoonde dat haar woorden hem totaal niets deden, bleef hij zwijgend toekijken hoe Ephony haar gezicht dichter bij de zijne bracht en hem probeerde te intimideren met haar praatjes. 'Werkelijk?' grijnsde Savador op een toon alsof hij niet overdonderd was door haar handeling. 'Ik denk dat jij hier degene bent die moet oppassen. Je staat nog steeds in het nadeel, want wie is hier nu de oudste en de wijste? Ik zou van alles met je uit kunnen halen als ik dat wil. Wellicht zelfs wel als je ligt te slapen.' Hij had haar laatste zin met opzet herhaald, maar diezelfde grijns sierde nog zijn lippen. Hij liet een zachte grinnik horen op wat Ephony daarna te vertellen had. 'Meegegaan? Ik ben degene die meeging, vergeet dat niet,' herinnerde hij haar er met een lichte glimlach aan. Hij trok lichtelijk een wenkbrauw op bij haar stamelende woorden, al lag er wel een geamuseerde glimlach om zijn dunne lippen. 'Niet echt de bedoeling, nee. Maar een wond verbinden met de kleren nog aan gaat wat moeilijk, nietwaar?' hielp hij haar wat mee haar woorden aan te vullen.
Op het moment dat hij diep in slaap was, vertrok Savador geen spier toen het opmerkbaar was dat er behalve hij en Saethion, nog een aanwezige in zijn kantoor was. Tegen de ochtend zou hij vast al vergeten zijn dat Ephony vannacht bij hem was gebleven en alles van gisteravond eerst even moest overdenken om op het antwoord van de vraag te komen wat ze hier deed. Nu zat hij er nog altijd halfliggend doodstil en roerloos bij. In zijn onderuitgezakte positie lag zijn kin op zijn borst en waren zijn oogleden, die donkerpaars waren, in het duister te zien als twee donkere vlekken op de plaatsen van zijn ogen, die beide een orientale vorm hadden. Zijn bleke gezicht stak fel af tegen het donker in de kamer, maar hij zat half verscholen achter zijn sluike lokken die als zijgordijntjes over zijn gelaat hingen. Het leek haast alsof hij dood was. De kilte van zijn lichaamstemperatuur als je zijn huid zou aanraken, zou dat idee alleen maar sterker maken. Het was Saethion die Ephony in het eerste geval opmerkte toen ze het bed uitkroop, al liet hij nauwelijks merken dat hij wakker was. Hij had alleen voor haast minder dan een seconde één lor fel oplichtend oog geopend en was direct daarna vrijwel meteen weer in slaap verzonken, waarbij de slang al slapend langzaam over het matras kronkelde, vergelijkbaar met slaapwandelen bij tweebeners. Savador was zelf ook in een diepe slaap, maar de druk op zijn schoot die plotseling werd weggehaald gaf een verlichtend gevoel. Hij kreeg er warmte voor terug toen Ephony de deken om hem heen sloeg, wat hij ook nauwelijks merkte. Saethion was in een uitgestrekte positie van zijn lijf eindelijk tot stilstand gekomen. Deze keer besefte de slang Ephony's activiteit niet, maar sliep hij rustig verder. Een klein moment later gleed hij in zijn slaap zelfs half op haar, omdat ze zo warm aanvoelde. Dat was hij niet gewend, aangezien het lichaam van zijn meester aanvoelde als een blok ijs. Savador zat met zijn rug en hoofd naar de opkomende ochtendzon toegekeerd, dus echt last van de ochtendgloren had hij niet. Hij was te diep in slaap verzonken om door een paar zonnestralen al gewekt te worden. Evenals Saethion, die tijdens het luimen zich doodleuk over Ephony's gezicht genesteld had, alsof dat zijn rustkussentje was. Het puntje van zijn staart reikte nog net Savadors tenen, waardoor er even een frons over zijn gelaat gleed. Hij trok de dekens verder over zijn schouders en liet zich langzaam op zijn zij zakken om zijn stijve ledematen de gelegenheid te geven wat losser te komen op het zachte matras. Savador had niet door dat hij met zijn rug tegen het stuk muur onder het raam drukte door de weinige ruimte, en dat hij nu dicht naast Ephony lag.