Hoe rustig ze ook lag, nu opgesloten door de slang en Savador, het leek alsof haar rustige tweede deel van haar nachtrust besloten had haar nog even te teisteren. Haar hand lag krampachitg op haar buik, waar haar verband wat was losgelaten. Maar ze was te diep in slaap om dit allemaal op te merken. Beelden spookte door haar hoofd, die langzaam vorm aannamen en aan elkaar vast paste totdat ze een levendige verbeelding vormde. Af en toe murmelde ze wat in haar slaap, waarbij soms haar gezicht vertrok. Haar lichaam had niet de plaats om te woelen, om de warmte uit haar lichaam te laten. Ze rolde gedeeltelijk tegen de kou aan die plots naast haar lag, en werd voor eventjes rustig. Ze was tegen Savador aangerold voor zover de slang die op haar lichaam lag dat toe liep. Haar hoofd lag tegen zijn borst aan terwijl haar ademhaling voor nu rustig was. Wonder boven wonder werd ze niet wakker toen ze half terug rolde en de slang over haar gezicht heen kronkelde. Hierbij begonnen haar dromen wel weer terug te komen. Het verstikkende gevoel dat ze kreeg door het gebrek aan beweeg en adem ruimte gaven een extra draai. Haar ademhaling werd oppervlakkiger, ze begon steeds meer te mompelen. Haar woorden werden vaster, luider hoewel ze half gesmoord werden door het stukje slang dat bijna over haar hele mond heen lag. Haar benen kronkelde hierbij onrustig over het bed heen.
'NEE,' Haar ogen schoten open en haar lichaam kwam met een ruk omhoog. Het gewicht dat op haar gezicht had gelegen gleed van haar af en gaf een onverwachte weerstand toen het op haar borst terecht kwam. Hierdoor kwam ze niet ver omhoog en plofte ze weer terug in het bed waarbij ze tegen Savador aan kwam te liggen. Haar armen waren opzij geschoten, waarbij haar ene hand het matras had vast gegrepen en de andere de onderarm van Savador omdat hij het dichtsbij was geweest. Ze haalde onrustig adem, hijgend door de schrok en het gewicht dat op haar borst lag. Haar vingers lagen krampachtig om de arm van Savador, terwijl de rest van haar lichaam lichtjes na trilde. Haar ogen waren wijd open gespert en schoten met een wilde blik erin heen en weer over het plafon. 'Nee,' fluisterde ze zachtjes, haar hoofd nog helemaal in de ban van de nachtmerrie. Haar lichaam was klam van het angstzweet maar begon nu langzaam weer te ontspannen doordat ze weer tot een besef kwam. Gedesoriënteerd draaide haar hoofd naar de kamer en keek ze om zich heen. Nu pas voelde ze het koele lichaam naast haar en draaide ze langzaam haar gezicht terug, alsof ze bang was voor wat ze misschien zou zien. Ze zag Savador, haar blik veranderde van wild naar angstig terwijl ze hem aankeek. Hij lag naast haar, in zijn kamer met zijn slang op haar lichaam. Ze haalde een paar keer diep adem terwijl haar kwampachtige vingers zich ontspande en losmaakte van de greep om zijn arm, waarna haar hand slapjes op zijn arm bleef liggen. Hoewel ze nu niet meer hijgde was haar ademhaling nog steeds oppervlakkig en snel. Ze slikte haar droge keel om hem te smeren en bleef naar Savador kijken. Het was een droom, het was een droom geweest. Het was niet echt. Nu pas realiseerde ze dat de Savador die naast haar lag de echte was, en niet die uit haar droom. Ook haar andere hand had het matras los gelaten en ze wreef hiermee nu over haar gezicht waarbij ze een paar keer diep inademde. Hij gleed door over het lichaam van de slang en aaide hem gedachteloos. Ze gaf hem een klein duwtje waarbij ze voorzichtig duidelijk maakte dat hij van haar buik af moest gaan. Zijn gewicht deed pijn op haar wond, en belemmerde haar ademhaling die ze nu behoorlijk nodig had. Haar gezicht vertrok toen ze overspoelt werd met een gevoel van wanhoop. Ze beet op haar onderlip terwijl ze zichzelf bij elkaar probeerde te houden. 'Het was maar een stomme droom... een stomme levensechte droom,' fluisterde ze zo zachtjes dat het bijna niet te horen was tegen zichzelf. 'Godsamme,' kwam er daarna boos achteraan op de zelfde fluistertoon toen ze de eerste traan langs haar gezicht voelde stromen. Ze leek wel een klein kind, hoe ze hier bij lag door een droom. Het verkoelende lichaam van Savador bracht haar iets meer rust, aangezien haar huid brande alsof ze net uit een sauna kwam. Met een onderdrukte snik veegde ze met haar hand onder haar ogen en keek boos voor zich uit, haar gezicht half naar Savador gekeerd.


[ Laalalalaaa :3. *Ja ik verveel me* ]

Hij sliep zorgenloos, in tegenstelling tot de aanwezigheid naast zich zonder gewoel of gedraai. Het gemurmel van Ephony bereikte zijn oren, maar hij hoorde het niet eens. Savador had geen idee toen de warmte die de gebruikelijke kou in zijn lichaam uitdreef, Ephony was die tegen hem was aangerold. Een klein kreuntje van ontsteltenis verliet zijn mond toen de warmte optrok naar zijn borst, en de wond daardoor wat pijnigde. Niettemin wilde hij het verzadigde gevoel niet verliezen en omsloot hij de warmte met beide armen, waarbij zijn handen op Ephony's zij rusten. Hij werd half uit zijn slaap gewekt toen zijn droomloze rust ruw verstoord werd door een roepende stem. Zijn klamme handen gleden van Ephony's lichaam af toen ze uit schrik half overeind was geschoten. Saethion gleed daarbij van haar gezicht af, dat de slang als een warm rustplekje had aangezien, en glibberde met zijn lange zware lijf door naar haar borst, waar hij onverstoord verder sliep. Er gleed een nauwelijks zichtbare glimlach over Savadors emotieloze slapende gelaat toen de warmte even later weer terugkeerde en zich om zijn arm sloot. Hij tilde zijn lichaam even op om zijn andere arm eronder uit te halen en zijn vrije hand op de bron van warmte te leggen. Zijn koude vingertoppen gleden langzaam over Ephony's hand en omsloot die losjes terwijl hij zacht Diva's naam mompelde. Hij voelde de hand zich aan zijn handelingen overgeven, al zo leek het, waardoor zijn glimlach zich tevreden verbreedde. Zijn grip om de slanke hand verstevigde, en met lichte drang trok hij het naar zich toe waarna hij de warme vingertoppen over zijn lijf liet gaan. Alsof hij wachtte tot de hand hem uiteindelijk zelf ging strelen. Vanaf zijn navel ging hij omlaag, maar hij liet de hand weer los zodat het nu op zijn onderbuik rustte. Een stukje lager, en hij zou iets hebben gedaan wat hij nooit tegenover Diva zou kunnen maken, ook al was het in zijn slaap. Terwijl hij met het idee zat dat er totaal iemand anders naast hem lag, merkte hij niet dat Ephony ondertussen te kampen had met het bijkomen van een nachtmerrie. Saethion sidderde even van genot toen hij in zijn rust verwend werd door een aaiende warme hand, al moest hij weten dat het niet die van zijn eigenlijke meester was. Maar de slang schoot plotseling vanuit het niets woedend sissend overeind toen de hand hem begon te duwen en hem daarmee wekte. Op hetzelfde moment schoten Savadors ogen in een fractie van een seconde open en staarden Ephony recht aan. Zodra Saethion dat had opgemerkt, gleed hij van Ephony af naar zijn meester toe en nestelde zich tussen hem en Ephony in tegen zijn broek aan, waar nog een klein vrij plekje over was. Savadors oogleden zakten weer halfdicht terwijl hij luisterde naar Ephony's fluisterende woorden. Ze keerde zich half naar hem toe, hij zag de traan en bedacht zich wat hij er tegen kon doen. Zijn arm hief zich op, zijn hand strekte uit. Met zijn duim veegde hij de traan die over haar gezicht gleed zachtjes weg. 'Last van nachtmerries?' vroeg Savador met een zachte stem.

Langzaam draaide ze haar hoofd terug en keek wazig voor zich uit naar het plafon. Haar hoofd was niet helder, haar lichaam was verward van de nacht en alles wat zich erin had afgespeeld. Alles leek wazig, alsof ze nog steeds in haar droom zat. Hoewel ze nu geen schaduw wolf op zich had die haar keel dicht beet en naast haar Savadors dode lichaam lag die haar met zijn gele ogen leveloos aanstaarde. Ze slikte moeizaam en sloot haar ogen. Ze wilde nog niet wakker worden, haar lichaam voelde nog steeds gebroken, pijnlijk door de afgelopen dingen die er allemaal gebeurd waren. Ze voelde haar hoofd weer licht worden, en dacht dat ze weer terug was gevallen in haar slaap. Toch gingen haar ogen langzaam open toen ze de koude vingers om haar hand voelde. Ze hoorde hem mompelen en haar hoofd draaide lichtelijk naar hem toe, net gemist wat hij zei. Hij was nog in slaap merkte ze, en zij ook. Tenminste, dat moest wel. Hoe kon ze anders naast Savador in bed belanden. Haar wazige blik verwijde iets toen ze de greep om haar hand verstevigde, waarna ze vermoeid haar ogen sloot. Zijn koude huid tegen haar vingertoppen voelde als een verkoeling, iets waar ze erg naar op zoek was. Haar lichaam was bevrijd van het drukkende gevoel van de slang en ze zuchte verlichtend. Ze trok haar hand wat omhoog en liet hem op de buik van Savador rusten, de kou in zich opnemend. Hij was haar persoonlijke, onsmeltbare ijspegel in de warme woestijn die op dit moment het bed voorstelde. Ze mompelde verontschuldigend naar de slang toen ze zijn protesterende en woedende gesis hoorde. Ze glimlachte in het niets toen hij van haar af gleed naar Savador. Haar ogen opende weer met die zelfde wazige blik toen ze zijn duim langs haar gezicht voelde strijken waarbij haar traan werd mee genomen. Ze draaide zich op haar zij en keek even naar Savador, zonder zijn vraag te antwoorden. Voor haar gevoel zat ze nu nog steeds in een droom, en ze zou het niet gek vinden als Saethion straks zou beginnen te praten tegen haar omdat hij het irritant vond dat hij weg moest. Ze zou dan waarschijnlijk flauwtjes glimlachen en het uitleggen, waarna ze weer haar ogen zou sluiten. Ze staarde Savador nog steeds aan, waarna ze na een keer te hebben geknippert zachtjes mompelde. 'Ja.. maar laat maar,' haar stem klonk zwakjes alsof ze haar eigen stem niet vertrouwde. 'Je ging alleen dood,' mompelde ze er achter aan waarna ze tegen Savadors borst aan kroop alsof ze bewijs zocht voor zijn leven. Ze wisselde haar hand en legde haar andere hand op zijn zij, terwijl haar voorhoofd tegen zijn borst aan ruste. Ze slaakte een tevrede zucht toen ze de kou voelde, en kroop voor zover dat ging door Saethion wat verder tegen hem aan zodat de rest van haar lichaam ook de kou kon opnemen. Haar ligaam was weer ontspannen, waarschijnlijk door het besef dat dit alles niet waar was en dat ze niets of alles kon geloven. Ze sloot haar ogen en mompelde iets onverstaanbaars waarna ze langzaam uitademde. Het was de bedoeling om weer terug in slaap te vallen, het wazige gevoel in haar hoofd weer op te komen voelen en dan weer wakker te worden na, voor haar gevoel, een seconden en zich te proberen te herinneren wanneer ze precies in slaap was gevallen. Iets wat altijd irritant genoeg nooit lukte. Maar terwijl ze daar zo lag kwam ze langzaam tot het besef dat het wel erg lang duurde voordat dat wazige gevoel het over nam en haar uit haar droom haalde.

Hij merkte de kijkende ogen niet toen Ephony hem een blik toewierp, hij wist ook amper dat hij iets in zijn slaap gezegd had, wat hij overigens maar zelden deed. Maar een tevreden gevoel overviel hem toen Savador, na het vastnemen van haar hand, die nu wat hoger lag, de warmte door de huid van zijn buik diep tot in zijn spieren voelde doordringen. Saethion nam het tafereel met een norse kop in zich op, siste wat zwakjes terug toen Ephony haar excuses aanbood.
Savador bleef Ephony afwachtend aanstaren toen ze zich op haar zij naar hem toedraaide, een klein glimlachje sierde zijn lippen. In zijn gouden ogen was onverstoorde kalmte te vinden die ontwetend waren over het feit wat er voor gruwelijks zich in Ephony's nachtmerrie had afgespeeld. Maar in tegenstelling tot in zijn persoonlijkheid in haar droom, keek hij gelukkig niet doods en levenloos uit zijn ogen, maar straalden ze leven uit. Zijn mondhoeken zakten naar beneden toen hij hoorde wat er gaande was. Zijn blik was wat verbluft gevestigd op het matras terwijl Ephony dichter tegen hem aankroop, alsof hij haar woorden niet kon geloven. Maar het volgende moment keerde de glimlach weer terug, breder dan net, en begon hij zacht te lachen. Zijn gelach werd steeds luider, tot het in een zacht gehoest eindigde. 'Ik? Dood?' Hij veegde met een vinger langs zijn onderste oogleden om de prettranen weg te vegen, en onderdrukte een zachte proest. 'Hoe ironisch. Dat gebeurt niet zomaar, kind. Alleen Medusa kan me mijn leven in een vingerknip ontnemen, iemand anders heeft daar de aanleg niet voor.' Alsof het een klein bang musje was dat een bron van wanhoop was bij het idee dat hij zijn beste tijd had gehad en haarzelf alleen redding kon brengen door zo dicht mogelijk tegen hem aan te kruipen, leek ze steun van hem te verwachten. Savadors gelaat betrok even tezamen met een kleine kreun toen Ephony met haar voorhoofd kort over zijn wond streek. De siddering die door zijn lijf ging bij het voelen van haar warme contact, voornamelijk haar handen op zijn zij, dreef de pijn weer even goed zijn lichaam uit. Hij wist niet goed wat ze van hem moest of wat ze wilde, maar hij kon niets anders doen dan het toelaten op het moment dat ze nóg dichter tegen hem aankroop. Wat onhandig wurmde hij met een arm een weg tussen hun lichamen door, die nu zowat tegen elkaar aan werden gedrukt, om enig teken van Saethion te vinden. De slang kwam na een moment zelf tevoorschijn gepiept en kronkelde over Savadors dijen naar zijn schouders toe, waar het zijn lange lijf in zijn nek legde. Met een vrije hand tastte hij liefkozend over Saethions schubben, zijn blik nog op Ephony gericht die iets zachts mompelde. Het riep automatisch een glimlach bij hem op toen hij zag dat haar ogen weer gesloten waren. 'Als je nu weer in slaap valt, slaap je door tot laat in de middag. Moet ik je al die tijd hier houden in mijn bed en in mijn kantoor?' Het was niet echt streng gemeend, zijn bleke gelaat toonde een licht plagende glimlach. En toch wist Savador niet wat hij zou moeten als ze even uitgebreid uitsliep op zijn werkplek, al wilde hij aan de andere kant het gezelschap dat vanaf gisternacht bij hem was gebleven niet verliezen.

Haar ogen opende zich verbaasd en ze hief haar hoofd op toen ze hem opeens hoorde lachen. Een beetje verbluft keek ze hem aan, en besefte dat ze in een paar woorden de kern van haar droom had gezegt. Haar blik ging van fronsend naar lichtelijk boos toen zijn lach niet minder werd, maar juist harder. 'Nou, het was helemaal geen leuke droom hoor,' mompelde ze beschuldigt terwijl ze omhoog kwam op haar elleboog. Ze keek hem van bovenaf af aan, haar scherpe wenkrbauwen gefronst terwijl haar ogen beschuldigend stonden. 'En hij was behoorlijk levendig. Dus of Medusa met haar slangenhaar moet zich op de achtergrond houden of ik doe d'r wat. Want je gaat me nooit meer zo aanstaren als toen,' doelde ze op de gebeurtenis in haar droom niet erbij na denkend dat hij totaal geen benul had wat zij had mee gemaakt daarin. Haar stem klonk streng, alsof ze nu naast Medusa lag en haar een preek gaf. Haar hoofd draaide om toen ze Saethion aan zag komen kronkelen. Ze was weer gaan liggen, op haar rug deze keer omdat ze last kreeg van haar heup. Haar kin was opgeheven terwijl ze van Savador naar Saethion keek. Haar ogen werden groot en ze ging verschrikt overeind zitten toen ze Savadors woorden hoorde. Haar ogen schoten naar het raam en ze werd verblind door de plotselinge zonnestralen die haar nu eingelijk konnen berijken. Ze scherme haar ogen af en knipperde een paar keer om haar zicht terug te krijgen. 'Het is al ochtend,' riep ze verschrikt uit en ze haalde voorzichtig haar hand weg zodat haar ogen konnen wennen aan het licht. Haar hoofd draaide met een ruk om en haar nu heldere blauwgrijze ogen keken verschrikt naar Savador. 'Ik.. Ooooh! Het was niet mijn bedoeling hier zo lang te blijven. Ik wilde je... ik bedoel u... ik...wilde je niet tot last zijn,' ze snapte haar eigen woorden op ten duur niet meer. Ze was hem al heel veel tot last geweest, al vanaf gister avond af. Verward schudde ze met haar hoofd. Haar hand ging naar haar zij, waar het losgelaten verband nog gedeeltelijk hing. 'Ik denk dat ik dit eerst moet verzorgen. Sorry, ik wilde niet tot last zijn, niet nu al weer in het begin van een nieuwe dag. Ik heb gister al genoeg veroorzaakt,' haar mompelingen waren meer voor zichzelf terwijl ze voorzichtig haar benen over de rand van het bed sloeg. Langzaam ging ze staan, kijkend of haar wond het zou houden. Met een opgeluchte zucht rechte ze haar rug, terwijl haar ene arm nog om haar middel lag. Ze liep een paar passen de kamer in en draaide zich om, haar ogen onderzoekend door de kamer heen. Ze gleden terug naar Savador, en nu pas drong het tot haar door dat zijn bovenlichaam nog steeds ontbloot was. Wat moest hij nu wel niet van haar denken, ze was in haar slaapdronken toestand tegen hem aangekropen. Haar wangen werden rood en ze sloeg haar ogen neer en keek naar haar tenen. Hierbij kwam ze tot het besef dat zij zelf ook nog half naakt was, waarbij de rode kleur alleen nog maar dieper werd. Ze rende half terug naar het bed, mompelde een sorry en greep de deken die ze om haar heen sloeg. 'Ik wil niet onbeleefd zijn,' mompelde ze weer doelend op haar eigen naaktheid en draaide zich vlug om. Wat had ze allemaal op haar hals gehaald. Ze moest haar wond opnieuw verbinden, maar ze twijfelde of ze dat hier moest doen of op de etage.

Het amuseerde hem Ephony zo gefrustreerd te zien over het feit dat hij wel om haar woorden kon lachen terwijl zij erover in diepe frustratie zat. Het moest vast een bizar echte droom zijn geweest als ze er dan zo serieus over was. Savador trok al glimlachend lichtelijk zijn wenkbrauwen op bij het zien van Ephony's boze gezicht. Het deerde hem alles behalve, want het was naar zijn gevoel zelfs plezierig om naar te kijken. 'Ooh?' bracht hij zacht quasi-verbaasd uit alsof hij er beduusd over was. Hij bleef met een nep verbaasde glimlach op Ephony neerkijken, en schudde zacht zijn hoofd bij haar volgende woorden. 'Geef mij geen schuld. Geef je remslaap de schuld,' wuifde hij haar beschuldigingen achteloos weg. Zijn bleke hand ging over Saethions slanke lijf, kriebelde hem zacht onder zijn onderkaak. Hij kon het niet laten zacht een proest te onderdrukken bij het zien van Ephony's verbouwereerde uitdrukking. Hij kon het echt niet meer inhouden en barstte even later in lachen uit om haar verschrikte reactie. 'Goedemorgen,' zei Savador met een brede grijns nu ze er eindelijk achter was gekomen. Hij raakte weer verstrikt in zijn zachte lachen toen Ephony zichzelf wat verwarde met haar stamelende woorden naar hem. 'Je bent me niet tot last. Ik heb zelf het initiatief genomen je te steunen en met je mee te gaan toen je dat vroeg. Ik had me ook kunnen omdraaien en weglopen zonder je daarna ooit nog aan te kijken,' sprak hij zacht, ieder woord gemeend al vertelde hij het wel met een kleine glimlach om zijn lippen. Kalm keek hij toe hoe ze langzaam opstond om na te gaan hoe dat ging met haar wond, haar woorden overdenkend. Zelf bleef hij nog languit op het bed liggen, steunend op een arm zodat zijn bovenlichaam wel half opgericht was en hij haar kon blijven aankijken. 'Verzorg dan op zijn minst je wond nog voor je zonodig wilt gaan. De verbanddoos ligt waar ik het voor het laatst gelaten heb,' antwoordde hij op Ephony's mompelende woorden. Hij trok een wenkbrauw op toen hij de verkleuring op haar, in tegenstelling tot de zijne, gezond gekleurde wangen zag. De kleur werd steeds dieper en het was hem een waar raadsel waarom. Hij zweeg en keek met ontzetting toe hoe ze plotseling in een sukkelpasje terug naar het bed kwam gesneld om de deken van het matras te grissen en kennelijk haar haaste naaktheid probeerde te verbergen. 'Je hoeft je niet druk te maken. Ik heb toch al genoeg van je gezien,' zei Savador met een smalende glimlach, doelend op haar lichaam. Hij was blij dat hij er nog niet zo bijliep als haar, en hij minstens zijn broek nog aanhad. Hij kon erop wedden dat hij zich dan net zo ongemakkelijk als Ephony moest voelen op het moment.

Zijn onnozele antwoord deed haar verbaasd kijken. Hij nam haar totaal niet serieus, maar dat ook totaal niet. Ze beet op haar onderlip om een glimlach te onderdrukken en stompte zachtjes haar vuist tegen zijn bovenarm. 'Het is niet grappig,' mompelde ze beledigt waarna de glimlach doorbrak, hoe hard ze haar best ook deed om hem te verstoppen. Naar haar paniekerige reactie ging ze met een zucht op het bed zitten. 'Goeiemorgen,' fluisterde ze bedrukt terug en keek hem onschuldig aan. Ze zuchte, waarna ze zich ontspande en weer naar hem op keek. 'Daar heb je een punt,' sprak ze met bedrukte stem. Waarom kreeg ze altijd het gevoel dat ze hem in de weg liep, het van last was. Maar hoe ze zich ook verontschuldigde, hij wuifde ze altijd weg. 'Maar goed dat je me nog aankijkt,' op haar mond sierde een klein charmant glimlachje. 'Ik wil niet zonnodig gaan...,' mompelde ze bedrukt. 'Maar ik moet wel even de wond verzorgen. Ik denk dat jou verband nog wel goed zit,' ze stond langzaam op en liep weer naar het midden van de kamer. Ze voelde haar wangen nog een tintje roder worden toen hij haar mallotische handelingen opmerkte. 'Zeg meneer, pas maar op of jij loopt ook zonder broek,' zij ze waarschuwend waarbij ze haar ene vinger in de lucht hield. Ze draaide zich met een grijns op haar gezicht om waarbij ze hem bleef aankijken totdat haar ooghoeken het niet meer toelieten. Ze liep naar de kast, pakte het ijzere trommelte en opende het bedachtzaam. Met haar ellebogen hield ze de deken vast, nog steeds een beetje opgelaten voelende door haar naaktheid. Langzaam, met onhoorbare passen nam ze het mee naar het bed en legde het trommeltje daar neer. Rustig ging ze zitten, schoof door zodat ze met haar rug tegen de muur zat en wikkelde voorzichtig het witte verband van haar lichaam. De witte zalf eronder was op bepaalde plaatsen van kleur veranderd, en had nu op die plaatse een gelige kleur. Ze glimlachte tevreden, de zalf had wonderbaarlijk snel zijn werk gedaan. Ze pakte een klein opgevouwen doekje eruit en haalde het uit de nog dichte verpakking. Ze veegde ze zalf weg, waarbij de wond weer zichtbaar was. Af en toe verkrampte haar gezicht, maar ze liet niets merken. De plaatsen waar de tanden erin waren gegaan waren nu zwarte gaatjes. Het ware zwart geblakerde gaatjes, de schammen ernaast waren voornamelijk geneest. Ze keek er even naar, met een bedrukt en onderzoekend gezicht. Ze pakte de zalf en smeerde het op de gaten. Ze liet haar hand er weer boven hangen en mompelde deze keer langer dan daarvoor. Het kleurde lichtelijk paars op, waarna het van kleur veranderde naar paas en weer wittig werd. Ze pakte het laatste lint verband en bond het strak eromheen. Ze sloot het doosje en bleef eventjes zitten. Ze keek glimlachend op en keek naar Savador.

Hij haalde onverschillig zijn schouders wat op toen hij door zijn lachen gestrafd werd met een stomp tegen zijn bovenarm. Het deed niet eens zeer, al dacht hij dat dat ook niet de directe bedoeling was. 'Wellicht toch wel,' sloeg Savador triomfantelijk Ephony's woorden af toen hij de doorgebroken glimlach op haar gelaat opmerkte. Hij steunde met zijn elleboog op het matras en ondersteunde met een vuist zijn kin terwijl hij zelfvoldaan toekeek hoe ze zuchtend terug op het bed neerzeeg. Hij glimlachte licht om haar terugwensing. 'Daar hebt u een punt, menéér. Maar goed dat u me nog aankijkt, menéér. Ik denk dat uw verband nog wel goed zit, menéér,' verbeterde hij haar op een hooghartige toon, al kon hij er achteraf zelf wel om grijnzen. 'Nu je het zegt kan ik ook heel simpel van je wegkijken,' gaf hij vervolgens normaal antwoord op haar woorden, waarna er vlug een plagende grijns over zijn gelaat gleed. Er veranderde nauwelijks iets aan zijn uitdrukking toen Ephony het volgende moment opstond en naar het midden van de kamer liep. Enkel zijn gouden ogen die haar volgden en iedere beweging in zich opnamen. Maar de grijns verdween op slag en haar plagende reactie liet een verschrikte blik in zijn ogen na. Ze zou toch niet echt aan zijn broek durven sjorren? 'Werkelijk,' bracht Savador uit op een wat gekwetste toon. Zijn woorden klonken niet eens vragend. Meer in de zin van aanvallend. Die beschamende reactie schond immers zijn overvloed aan trots. 'Dat is niet te hopen. Of mensen gaan straks echt vreemde dingen denken. Wellicht loop jij direct met helemaal niets meer wat betreft kledij rond.' Hij draaide zijn hoofd van haar weg om zich niet langer belachelijk te laten maken, al staken de verkleuringen op zijn wangen duidelijk af tegen zijn grauwe huid. Puffoonse humor, hield hij zich koppig en met alle macht voor, flauwe Puffoonse humor. Humor die warempel voor schaamte bij hem gezorgd had, al gaf hij zich daar kosten wat het kost niet aan toe. Hij keek weer om toen Ephony weer op het bed ging zitten en ze de verbandtrommel had gepakt. Zwijgend keek hij toe hoe ze het verband dat hij gisternacht nog om haar middel verbonden had, eraf haalde en de dikke kwak zalf zichtbaar werd. Hij richtte zijn blik ergens anders op terwijl hij zich nog roder voelde worden. Het zag eruit als eersteklas kleuterwerk, als een kind dat had geprobeerd een afgescheurd oor van zijn teddybeer te genezen met een simpele pleister. Maar toen Ephony de zalf weghaalde met een doekje, zag hij dat het genezingsmiddel wonderbaarlijk snel zijn werk had gedaan. Iets waar hij zich over verbaasde, want zijn eerstehulp kunsten waren nu niet echt wat je noemde buitengewoon. Gaten van de bijtwonden waar de wolven hun tanden op die plaats in haar huid hadden gezonken, werden zichtbaar. Het zag er een heel stuk minder ernstig uit zoals hij het gisteren nog aanvaard had. Als zijn lage handelingen Ephony voor het grootste deel al genezen hadden, dan moest hij weer op en top kerngezond zijn. Hij zag de nieuwe zalf die op de overgebleven wonden werd gesmeerd even oplichten en van kleur veranderen, en vroeg zichzelf af waarom. In plaats van vragen te stellen keek hij in stilte toe hoe Ephony haarzelf opnieuw verbond met het laatste stuk verband. Met grote tegenzin bedacht hij dat, als hij de verbinding om de wond moest verschonen, vanaf nu een bezoek aan de ziekenzaal moest brengen. Iets waar hij dus totaal geen zin in had. Met die vervloekte Hatori met zijn intense haat voor Shadranen, en dan vooral voor hem, en zijn jongere zus Mèadraid die medische handelingen verrichte met behulp van water, één van de weinige dingen waar hij van schrik zijn blaas om kon legen met zijn broek nog aan. Madeline was in zijn ogen als een parel tussen die twee mislukkelingen. Op een dag zijn parel, al moest hij haar ontvoeren. Savador lag nog steeds in dezelfde houding en schonk Ephony een kleine glimlach terug. 'Het is niet aan mij om me te excuseren, al hoewel.. Ik heb een eerstehulp certificaat, dat ben ik gewoon verplicht als leraar, maar die was maar twee jaar geldig. En ik ben nu alweer tien jaar verder,' sprak hij glimlachend zonder zijn blik van Ephony af te scheuren.

Ze negeerde zijn triompfantelijke woorden koppig. Ze kon er niet tegen dat hij haar niet serieus nam, terwijl het zo levens echt voor haar was geweest. Ze sloeg haar ogen ten hemel toen hij al haar zinnen verbeterde. 'Ja nou sorry, menéér. Maar normaal maak ik dit soort dingen niet mee met mensen waar ik 'u' tegen moet zeggen. Niet dat ik ze normaal wel mee maak... Maar aangezien mijn leven al twee keer in úw handen heeft gelegen bent u dichterbij dan andere leraren, en eigenlijk heel veel andere mensen. Dan word het moeilijk om ú te blijven zeggen als er niemand anders bij is,' ze staarde naar haar handen, weg van Savador en haar stem werd steeds zachter. Ze kon niet geloven dat ze dat echt hardop had gezegt. Ze draaide haar hoofd lichtelijk van hem weg, bang voor zijn reactie. Haar ogen schoten wel weer terug toen hij sprak. Ze lachte even om zijn woorden, en schudde hierbij haar hoofd. Met een triomfantelijk glimlachje keek ze hem aan en knikte onschuldig. 'Pas maar op,' fluisterde ze terwijl ze hem vrolijk aan keek. Haar grijns werd breder toen ze merkte dat ze hem had. Ze liet de lucht tusen haar lippen snel ontsnappen en keek hem verbaasd aan. 'Dat is niet voor jou ogen meneertje,' sprak ze terwijl ze quasi hooghartig naar hem keek. 'Ik denk dat er meer voor nodig is om zoiets te laten gebeuren,' triomfantelijk keek ze van hem. Ze had de verkleuring op zijn gezicht opgemerkt, en keek nu grijnsend uit het raam. Als hij haar aan het blozen maakte kon zij dat ook. Ze keek hem vragend aan terwijl haar wenkbrauwen fronste op haar gezicht. 'Wacht... hoe lang geef je dan al les?' het klonk het oprecht vragend. 'Ik bedoel natuurlijk; Hoelang geeft ú al les?' de grijns op haar gezicht verzwakte de woorden behoorlijk, terwijl ze hem bijna uitdagend aan keek. Ze wist, hoe graag ze dat ook weg wilde halen, dat hij ouder was dan de gemiddelde leraar hier op school. Maar nu hij het zo zei klonk het alsof hij al tientallen jaren les gaf. Iets wat ze eigenlijk niet wilde realiseren. Hoe ze hem had leren kennen, hoe ze hem zag was hij niet aan een leeftijd gebonden, en eigenlijk wilde ze dat zo laten. Maar de vraag was al over haar lippen gerold zonder dat ze het had kunnen tegen houden. De deken lag om haar heen op het bed zoals het van haar af was gevallen. Haar blik ging uit het raam waar ze ochtend zon haar best deed de koude nacht te verdrijven, waar de vroege vogels hun lied zongen, waar de boomtoppen heen en weer wiegde op de ademhaling van de wind. Het zonlicht wierp een streep door de kamer. Ze stond op, haar blik op het raam gericht, en liep met doodstille en bijna zwevende passen er naar toe. Ze opende hem zo ver hij kon en steunde met haar ellebogen op het raamkozijn. Nu blies de wind ook de kamer binnen, dat een verlichtend gevoel gaf omdat de warmte hierdoor werd verdreven. De wind blies haar haar achter haar schouders en met een dromerige blik gingen haar ogen langs de lucht waar de vogels vlogen. 'Heb je een droom?' haar stem klonk zangerig, aangezien haar gedachtes weg vlogen naar van alles en nogwat en haar dromerige blik een extra zet gaf.

Hij staarde Ephony een paar tellen zwijgend aan nadat ze was uitgepraat. 'Helaas voor jou gelden de schoolregels nog steeds zolang je je op mijn terrein bevind. Jij bent nog steeds een leerlinge en ik ben nog altijd een leraar. Ik verwacht respect,' zei Savador kalm, met een wat strenge ondertoon. Blijkbaar was ze bang voor zijn reactie geweest, want ze keek hem niet aan. Hij bleef haar een lange tijd aanstaren toen ze weer met haar plagende gedreig kwam. 'Weet je wel hoe oud ik ben?' vroeg hij op een doodserieuze toon. Zijn mondhoeken krulden daarna om tot een geamuseerde grijns. 'Niet iemand met de jonge leeftijd waar je als tienermeisje mee flirt, kan ik je zeggen. Daarbij ben je mijn type niet.' Dat laatste zei hij op een sarcastische toon en met een brede glimlach, waaruit niet was op te maken of het nu gemeend was of niet. Savador staarde even met een lege blik voor zich uit toen Ephony hem vroeg hoe lang hij al les gaf, diep in gedachten verzonken alsof hij iets in zijn hoofd aan het uitrekenen was. 'In totaal acht jaar. Bijna één jaar hier. De rest van mijn ervaring heb ik opgedaan op een Raziaanse school,' gaf hij uiteindelijk antwoord. Zijn voorkeur ging liever uit naar Shadra, maar daar wilde hij niets meer met scholen te maken hebben sinds wat er in zijn jeugd is gebeurd. En dan vooral niet op een basisschool. Hij ging in een nonchalantere houding liggen en deed alsof hij zijn nagels bekeek. 'Van waar die interesse?' vroeg hij zacht. Hij wierp Ephony een priemende blik toe tussen zijn zwarte lokken door. Het was alsof hij dwars door haar heen kon kijken en haar diepste geheimen zo kon ontrafelen. Zijn gouden ogen volgden Ephony's voorbeeld op en gleden richting het raam, waar de morgenstond al duidelijk zichtbaar was en de buitenwereld langzaam weer op gang kwam na de nachtelijke rust en stilte. Hij keek weer terug naar Ephony toen ze zonder pardon het raam opende, en hij door de ochtend meteen begroet werd door een frisse windvlaag in zijn gezicht. Hij sloot zijn ogen tot de bries weer weg was. Er verscheen een kleine frons in zijn voorhoofd bij het horen van haar volgende vraag. 'Dromen zijn bedrog,' gaf Savador direct antwoord op haar vraag op een barse toon. 'Allemaal.' Hij had heus wel dromen en wensen, maar het was alleen aan mensen die dicht bij hem stonden qua relaties om te weten wat die dromen en wensen precies waren. De rest liet hij met vraagtekens worstelen. En dan vooral bemoeizuchtige leerlingen. Hij vond het buitengewoon brutaal zo'n vraag van één van zijn leerlingen te krijgen. Met dezelfde frons ging hij overeind op zijn knieën zitten en schoof de inktzwarte gordijnen met een ruk dicht om het felle zonlicht uit te bannen. Omdat Ephony nog uit het raam hing, zat ze nu achter het gordijn. Door het dichtschuiven gleed er van ergens een foto vandaan die in de buurt van de gordijnen rondslingerde op de grond, zonder dat hij dat door had. Op de foto stond hij met een jong pasgeboren kind op een arm. Diva stond naast hem en droeg er ook één, al was aan de rompertjes te zien dat het kind dat hij in zijn armen droeg een jongen was en die van Diva een meisje. Savador slaakte een zachte zucht terwijl hij zich, in plaats van op te staan, weer lui op het matras liet zakken.

Ze knikte beschaamd maar keek hem niet aan. 'Het spijt me. Ik laat af en toe mezelf een beetje gaan. Dan wil ik nog wel eens niet nadenken,' heel even schoten haar ogen voorzichtig naar Savador, waarna ze meteen weer weg keek. Ze frunnikte wat met haar handen en staarde ernaar zonder het echt te zien. Haar ogen schoten nu weer naar Savador en bleve er deze keer hangen. Ze schudde haar hoofd met een klein glimlachje. Lichtelijk verschrikt rechte ze met een ruk haar rug en keek ze hem met grote ogen aan. 'Ik... ik was niet... hoe kunt u... Ik was niet aan...,' stamelde ze geschokt. Ze voelde haar wangen alweer diep rood worden en draaide haar hoofd weg. Ze wist niet wat voor indruk ze op hem had achtergelaten, maar dat had hij wel degelijk laten horen. Maar nu ze er zo aan terug dacht kon ze zichzelf ook wel slaan. Ze had zich zo makkelijk laten varen. Normaal hield ze altijd afstand van mensen, totdat ze zelf aangaven dat ze haar mochten of iets dergelijks. Nooit was ze op eigen houtje naar iemand toe gerend, om het zo maar te zeggen. Toch bleef zijn laatste zin in haar hoofd galmen. Ze richte haar hoofd weer terug en keek hem aan. 'Natuurlijk ben ik uw typ niet. Ik ben een leerling...,' mompelde ze eerst. Ze had als verdededing willen schreeuwen dat hij haar typ ook niet was, maar ze was eventjes te veel van haar stuk gebracht door hoe hij haar blijkbaar had opgevat dat ze niet verder kwam dan mompelen. Ze was blij dat er een pauze kwam, waarin hij blijkbaar nadacht en zij naar haar handen kon staren. Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan, blij dat het van onderwerp was veranderd en glimlachte lichtjes. 'Dat is al aardig lang,' haar glimlach werd iets breder waarna ze weer naar haar handen keek. Haar hoofd schoot toch weer omhoog waarna hij omdraaide en ze naar Savador keek. 'Nee gewoon... intressen,' zei ze fijntjes. Ze moest onwillekeurig slikken door zijn blik en bleef hem even met grote ogen aanstaren. Ze haalde diep adem, sloot even haar ogen en luisterde naar het gezang van de vogels. Ze gingen weer open en ze sloeg ze beschaamd neer toen ze het antwoord van Savador hoorde. Daar was ze weer gegaan met haar vragen, haar wazigheid waardoor ze weer uit haar eigen ritueel brak. 'Sorry, het was een erg persoonlijke vraag,' ze keek hem even aan toen hij omhoog kwam. Ze beet op haar onderlip en bleef doodstil staan toen het gordijn werd dichtgeschoven. Naja, ze stond nu in ieder geval niet meer half naakt in de kamer. Ze ving het geluid van iets vallends op en haar hoofd draaide om. Voorzichtig duwde ze het gordijn opzij, aan de andere kant dan waar Savador zat en keek naar de grond. Ze hurkte neer en pakte de foto op. Zonder dat het eigenlijk haar bedoeling was geweest keek ze erop, en zag ze een meisje van haar leeftijd, misschien iets ouder met een baby in haar armen. Naast haar stond Savador, met een andere baby in zijn armen. Ze keek ernaar terwijl ze opstond. Haar blik werd teder, terwijl er een vage glimlach op haar gezicht lag. Ze vroeg zich af wie dat waren. Het kwam niet bij haar op om de uiterlijken van de kinderen en het meisje en Savador te vergelijken. Het enige vage wat bij haar op kwam was dat het misschien familie was. Ze draaide zich om met de foto in haar handen. Met moeite sneed ze haar blik ervan los en keek ze naar Savador die zich zuchtend op het matras liet zakken. 'Dit was gevallen,' zei ze zachtjes terwijl ze haar hand uitstak en de foto hem aanreikte. 'Het is een prachtige foto. Is dat meisje en die schattige babys familie van u?' de vraag was er uit voordat ze er erg in had. Ze schrok van zichzelf, en keerde haar blik van hem af. 'Sorry, ik wil niet nieuwschierig zijn. U hoeft niet te antwoorden,' mompelde ze terwijl ze voorzichtig de deken pakte en hem onder haar oksels door om wikkelde. Hij was te lang, en sleepte daardoor bij haar voeten over de grond, als een mini luier. Ze draaide zich weer om en liep terug naar het raam, waar ze met haar schouder tegen de stenen muur naar buiten keek.

Hij begon tijdens Ephony's gestamel al zacht te lachen. Het was pure amusatie mensen zo te kunnen verwarren. 'Als je een verstandige leerlinge was, sprak je me aan met 'u' en 'meneer' en sliep je niet in hetzelfde bed om me als knuffelbeest te gebruiken,' wierp Savador haar reactie breed grijnzend tegen. De brede grijns veranderde in een glimlach. Hij knikte zwak op Ephony's woorden dat zijn tijd van lesgeving al aardig lang was. 'Er was niet echt ander werk waar ik aanleg voor had. Er zijn weinig werkgevers die mannen met de leeftijd als de mijne met open armen ontvangen. Tegenwoordig willen ze alleen de jongste, de fitste en de beste,' vertelde hij met een droevige glimlach. Het deed hem goed haar onderdanige reactie te zien op zijn priemende blik, precies zoals hij verwachtte. Toen hij het volgende moment wat uit zijn slof geschoten was, bedacht hij zich geen moment om zich nu te gaan verontschuldigen. Ephony bood haar excuses aan, vond het een te persoonlijke vraag om te stellen. En dat was het precies. Hij verspilde er geen onnodige woorden aan en sloot geërgerd zijn ogen. Savador keek op toen hij Ephony's zachte stem later hoorde, maar leek ter plekke te bevriezen toen hij de foto in haar handen zag. Zijn blik gleed over zichzelf op de foto, over Diva en de kinderen. 'Dat is..' Zijn ogen verwijdde zich terwijl zijn gezichtsuitdrukking steeds van kwaad tot erger ging. 'Geef terug!' snauwde hij nijdig. Hij griste de foto uit haar handen en hield het met de afbeelding beschaamd tegen zijn borst gedrukt, alsof ze er niet langer naar mocht kijken. Hij hoorde vaag haar vraag en beet uit ergernis op het puntje van zijn tong. Met een ruk draaide hij zijn hoofd richting Ephony. 'Hoe durf je!' hijgde hij woedend, alsof ze net een erge misdaad had begaan in plaats van één van zijn zoekgeraakte foto's terug te vinden. Hij wist uit razernij niet wat hij moest doen of zeggen. Het was onacceptabel dat ze als het ware een stuk uit zijn leven gezien had. Maar haar verontschuldiging bedaarde zijn woede wat, al was het nog lang niet zijn lichaam uitgedreven. Het nam even wat tijd voor hij uiteindelijk antwoord op haar vraag gaf. 'Inderdaad. We zijn familie,' liet hij in een vermoeide zucht los. Niet direct familie uit de Sathandiai stamboom, maar in feite vormden ze wel een familie. Een pas gecreërd gezin. 'Het meisje op de foto is mijn vrouw. De baby's zijn mijn kinderen,' voegde hij er even later zacht aan toe alsof hij liever niet had dat ze dat wist. Savador liet zich vanuit zijn half rechtop zittende houding weer langzaam zakken tot hij met zijn rug op het bed lag. Zijn ogen waren gesloten en de foto hield hij nog steeds tegen zijn borst gedrukt.

Ze voelde haar wangen door zijn gelach nog roder worden, en hield haar mond maar om het niet nog erger te maken. 'Ik zal u vanaf nu af aan altijd met u en meneer aanspreken. Ik zal me niet meer laten gaan,' glimlachte ze verontschuldigend. Bij zijn laatste zin werden haar ogen weer groot en ze keek hem alleen maar even aan. 'Ik..ik gebruik... u bent geen knuffelbeest. Het was alleen...,' een beetje verward bleven haar ogen op hem gericht. Wat hij had gezegt was eigenlijk allemaal waar. 'Sorry, mijn fout,' mompelde ze alleen maar en sloeg haar ogen weer neer. Ze had hem als knuffelbeest gebruikt in haar slaapdronken bui. Ze had het bloedheet gehad en was tegen hem aan gekropen voor verkoeling, en ze schaamde zich rot. Ze glimlachte zwakjes op zijn volgende woorden. 'Ach, zo oud kunt u ook weer niet zijn. En fit bent u zeker wel, dus die werkgevers zijn gewoon blind,' sprak ze vanuit haar hart en bleef naar beneden staren. 'En voor zover ik weet bent u aardig goed in wat u doet. Anders bent u niet de opvolger van de Heer van de Duisternis,' ze keek op met een glimlach op haar gezicht. Het gesprek met Deshas was weer bij haar opgekomen. De hele middag kwam in een flits voorbij. Hoe ze bijna weer vermoord was door Miraç, hoe de panter had besloten dat ze toch geen hapje was en bijna knorrend tegen haar aan was gaan liggen. Hoe ze met Deshas had gepraat, hem dingen gevraagt over van alles en nog wat. Er kwam een vage glimlach op haar gezicht toen ze wazig voor zich uit keek en dacht aan het moment dat Kataro in het moment was gesprongen, en toen Zalas plots met zijn sneeuwwitte haar naast haar stond. Het oefengevecht, waar ze nog steeds rillingen van kreeg, en toen de middag met Kataro waarbij ze naar master Akito waren gegaan voor haar levensdroom. Ze was blij dat Savador verder niet op haar vraag over dromen was ingegaan. Haar adem stokte in haar keel en ze keek hem verschrikt aan toen ze zijn gezichtsuitdrukking zag op het moment dat hij de foto zag. Hij griste het uit haar handen en met een ruk trok ze haar arm terug. Met haar andere hand hield ze de deken vast en haar ogen stonden geschokt en onderzoekend. 'Ik..,' stamelde ze alleen zachtjes op zijn woedende woorden hoewel zijn vraag waarschijnlijk retorisch was geweest. Het verbaasde haar dat hij na een tijdje antwoord gaf op haar vraag, die ze zelf nog weg gewuifd had. Ze haalde diep adem, niet snappend dat hij er zo'n big deal van gemaakt dat als haar conclusie toch goed was geweest. Haar adem stokte midden in haar diepe ademhaling en bleef in haar keel hangen toen ze zijn vervolg woorden hoorde. Zijn vrouw? En zíjn kinderen? Ze was haar leeftijd. Ze keek met een emotieloos gezicht naar de grond een meter voor haar, terwijl haar gedachtes als een wervelwind door haar hoofd heen ging. Hij was vader, hij had een gezin, hij had een geliefde die van hem hield. Ze keek op, zocht zijn goude ogen en voelde zich plotseling ontzettend schuldig voor alles wat er was gebeurd. Ze had bij hem in bed gelegen, terwijl hij was getrouwd. Haar hand ging verward naar haar gezicht waarbij ze een sliert haar uit haar ogen haalde, hem achter haar oor stopte en weer weg keek. 'Waarom was de foto dan verstopt?' haar stem klonk verbazend helder, het verbaasde haar zelfs. Als ze eerlijk was, was ze wel geschokt dat hij kinderen had, getrouwd was met een meisje die misschien hooguit een jaar of twee ouder was dan zij, of misschien zelfs de zelfde leeftijd. Maar wie was zij om conclusies te trekken. Liefde kies je niet uit, het overvalt je, of je het nou wilt of niet. Je kiest niet op wie je verliefd word, liefde kiest het voor je. Ze liep langzaam naar het bed toe en ging op het randje zitten. Ze keek op en haar rustige ogen zochten die van Savador. 'Uw kinderen zien eruit als schatjes, en het is een prachtige foto,' zei ze zacht. Ze wist niet wat er door hem heen ging, maar de woede die hij had gehad toen hij merkte dat ze de foto had gezien verontruste haar. Het leek ervoor dat hij zich schaamde, en als dat het geval was dan wilde ze aan hem tonen dat dat nergens voor nodig was.

Er gleed een voldane glimlach over zijn gelaat bij Ephony's woorden. 'Het is onmogelijk zoiets te beloven. Maar goed dan, ik ga erop letten,' glimlachte Savador. Hij hield zijn hoofd wat schuin terwijl hij Ephony met licht opgetrokken wenkbrauwen en een kleine glimlach op zijn gezicht vragend bleef aanstaren toen haar woorden weer overgingen in gemompel en gestamel. Hij onderdrukte een zacht voldaan gegrinnik. Hij kon het haar niet kwalijk nemen. Het was immers onbewust gebeurd. Zijn gouden ogen bleven even wat droevig gefixeerd op het matras toen Ephony vanuit haar hart sprak. 'Verzin geen excuus,' begon hij zacht. 'Er is een kans dat ik er al niet meer ben als ik uiteindelijk in Heer Deshas' voetsporen moet treden.' Ooit op een dag zou hij zijn sterfelijkheid waarschijnlijk kwijtraken om die taak te kunnen vervullen, iets waar hij tegenop zag. Hij wilde er niet bijlopen als een oeroude demon die met allerlei spreuken zijn ware verschrompelde en foeilelijke aard moest verbergen met een jong masker. Hij was geboren met een sneeuwwitte huid en gitzwart haar, gouden slangachtige ogen en sterfelijkheid. Die dingen hoorden bij hem, het waren zijn eigen persoonlijkheden en van niemand anders. Hij wilde het mee zijn graf innemen. Demonische krachten waren superieur, maar ze braken je ziel beetje bij beetje af. En met zijn ongelofelijke trots zou hij dat nooit laten overkomen. Zijn ziel was helemaal van hem, en dat bleef zo.
Toen Ephony de foto gevonden had, hield Savador zijn ogen hield hij gesloten. Hij wilde Ephony's reactie niet zien, de geschokte reactie die hij vanaf gisteravond al had willen vermijden. Hij hoorde een zacht geluid, van adem dat in iemands keel bleef stokken. Zijn gezicht betrok terwijl er in zijn voorhoofd een lichte frons verscheen. Een moment later opende hij zijn ogen weer, maar in plaats van Ephony aan te kijken ontweek hij haar blik. Er viel even een korte stilte bij het horen van haar vraag. 'Precies met dezelfde reden waarom ik het ook voor jou verborgen hield. Om zulke reacties dus te vermijden,' antwoordde hij uiteindelijk nors. Hij hield van Diva met zijn hele hart. Hij kon het wel van de daken schreeuwen dat ze aan hem toebehoorde en aan niemand anders, dat hij er gelukkig getrouwd mee was en er een gezin mee had. Maar wie was hij om dat aan zijn leerlingen te vertellen, die hem daar alleen maar mee konden jennen. Hij was niet bepaald geliefd. Straks werd behalve hij Diva ook gehaat. Of de kinderen, dat vond hij nog erger. Hij zou ze niets van een slechte jeugd af laten weten, een zo goed mogelijke tijd gunnen. Niet zulke periodes die hij in zijn jeugd doorging, dat kon hij ze niet aandoen. Savador durfde Ephony na een tijd haar blik te hebben ontwijkt, eindelijk weer in haar ogen te kijken. Hij liet een waterig glimlachje zien op haar woorden. 'Dank je,' sprak hij zacht terwijl hij zijn ogen weer sloot.

Ze grinnikte even zwakjes en keek op naar Savador. 'Ik doe me best, dat moet u wel onthouden,' het leek alsof ze een opdracht moest vervullen, hoewel het daar ook wel een beetje op leek. Ze snapte zijn standpunt wel. Hij had gelijk, zij was een leerling, hij een leraar. Het waren ongeschreven regels, vormen van beleefheid. Maar op de manier hoe ze in aanraking was gekomen met hem leek die zelfde beleeftheid beetje bij beetje weg te halen. De eerste keer dat haar leven in zijn handen had gelegen was hij eigenlijk ook de gene geweest die hem had willen nemen, en als ze voor eeuwig boos op hem was gebleven, in die woede was blijven stikken had ze hem waarschijnlijk of minachtend 'u' tegen hem gezegt, of hem behandeld als een klein kind. Maar de tweede keer had ze haar leven aan hem te danken, en dat keerde alles eigenlijk om. Hij had zijn eigen leven kunnen redden en weg kunnen rennen, haar als aas laten liggen. Maar dat had hij niet gedaan, hij had haar mee genomen, terwijl hij zelf lijde onder de pijn. Ze keek op uit haar gedachtes en ontspande haar vuisten die ze onbewust had gemaakt. 'Maar, meneer Deshas heeft u niets voor niets uitgekozen. En hij had me verteld dat hij zelf driehonderdertig jaar was, naja ik heb het zelf eigenlijk uitgerekend met behulp van wat informatie over Miraç enzo... Hoewel driehonderddertig jaar een behoorlijke leeftijd is, maar ook eenzaam. Ik weet niet hoe dat komt, dat de Legendarische Magicans zo oud worden, maar wordt dat niet overgedragen aan de opvolgers als ze eenmaal hun plaats overnemen?' haar vraag klonk oprecht, hoewel ze af en toe van het onderwerp afdwaalde door de overige informatie die dan door haar hoofd spookte. Het was weer zo'n onderwerp waar je, als je informatie erover kreeg je dingen veel makkelijker kon begrijpen erover. Eigenlijk is dat met alles, maar op de een of andere manier was haar nieuwschierigheid, de eeuwige aanwezigheid van die nieuwschierigheid weer opgewakkerd. 'En Zalas. Hij ziet eruit als een jongen van achtien, maar is hij ook niet veel ouder. Hoewel hij er nog heel goed uit ziet,' ze ratelde door, terwijl ze haar gedachtes hardop uitsprak. 'En die maffe Kataro-,' er kwam automatisch een lach op haar gezicht. '-hoewel hij de eerste honderde jaren niet kan herinneren, hij is in werkelijkheid ook geen twaalf jaar,' ze hield haar mond, terwijl ze in het niets staarde, nadenkend over haar eigen gedachtes. Ze merkte hoe hij haar blik ontweek bij het onderwerp 'zijn gezin', iets wat ze hopeloos wilde voorkomen. Haar ogen bleven op hem gericht, terwijl hij stug voor zich uit bleef staren. 'Ik snap het. Eigenlijk, als ik er zo over nadenk, kan ik het heel goed begrijpen. Maar, en ik leg geen woorden in uw mond...,' ze had zijn reactie over het water nog goed in haar geheugen zitten toen hij haar beschuldigde van dingen te snel concluderen en hem woorden in zijn mond te leggen. '...maar u moet u hiervoor niet schamen. Ik weet niet of u dat doet... Natuurlijk schaam je je niet voor de gene van wie je houd, hoewel ik me af en toe wel kan schamen voor mijn zusje,' haar laatste zin klonk bedenkelijk. 'Ik dwaal weer af. Wat ik wilde zeggen is, ik ken uw vrouw niet, en ook uw kinderen niet. Maar toen ik die foto zag, was het enige gevoel wat bij me op kwam een vreugdevol gevoel. Ik snap dat u niet wilt dat leerlingen hier achter komen, dat snap ik. Maar ik ben blij voor u, dat u zoveel liefde heeft gevonden in een vrouw, en zelfs kinderen,' ze probeerde hopeloos te zeggen wat er door haar heen ging. Maar op de een of andere manier kon ze niet de goeie woorden vinden, bang dat bij elk verkeerd zinnetje hij het verkeerd op zou vatten en weer zou breken in een woede uitbarsting. Ze glimlachte vol toen hij haar zachtjes bedankte. 'Hoe heten ze?' vroeg ze voorzichtig, doelend op de drie andere mensen op de foto. Ze wilde aantonen dat ze geen gevaar vormde, dat ze geen vooroordelen zou trekken. Ze wilde dat hij haar kon vertrouwen, dat wilde ze eigenlijk bij ieder persoon die ze kende. Het was een soort natuurlijke drang die ze al vanaf kleins af aan had. Haar ogen waren niet van Savadors gezicht af gegaan terwijl ze sprak, zelfs niet op het moment dat ze in haar eigen gedachtes verzonken was. Nu ze zo naar hem keek, dit wist over hem, kreeg ze een totaal ander beeld voor zich óver hem. Haar glimlach werd breder, de natuurlijke, vrolijke twinkeling in haar ogen werd weer zichtbaar. Ze wist niet waarom dit gebeurde, ze was gewoon blij dat ze hier achter was gekomen op de een of andere stomme manier.

'Dat onthoud ik,' sprak hij oprecht glimlachend op Ephony's woorden. Savador keek haar even zwijgend aan. 'Heer Deshas is al behoorlijk oud, al zegt zijn uiterlijk daar niets over. Hij draagt veel geschiedenis met zich mee en heeft zijn eigen redenen voor de beslissingen die hij neemt. In tegenstelling tot mij leeft er een demon binnenin hem, eentje die hij tevreden moet houden. Ik weet de precieze reden niet van zijn lange levensduur, maar ik blijf liever 'sterfelijk' tot ik zelf de taak als Heer der Duisternis op mijn schouders draag. Zover ik weet komt er heel wat bij kijken, mocht je een absurd lange levensduur krijgen of terug uit de dood worden geroepen. Ik wil liever strijden zoals ik nu ben, niet als een halfdode zombie met geschonken krachten,' legde Savador zacht uit terwijl hij naar het plafond staarde. Hij wierp Ephony over zijn borst een neutrale blik toe. 'De Legendarische Magicans zaten honderden jaren opgesloten in een zelfgecreërde gevangenis. Niet omdat ze een misdaad hadden begaan, maar omdat Heer Deshas er voor had gezorgd. Maar hijzelf kwam ook vast te zitten. Nu zijn ze terug, stuk voor stuk met de eigenlijke reden om deze school te bewaken.' Zijn gouden ogen gleden weer terug naar het plafond, alsof daar iets heel interessants te zien was. 'Dat weet ik,' reageerde Savador zacht toen Ephony hem de ware feiten over Zalas en Kataro vertelde. 'Ik hoop niet hetzelfde te moeten begaan, al denk ik dat ik wel zal moeten. Heer Deshas heeft weinig aan me als ik in mijn sterfelijke status de volgende Heer der Duisternis word. Al die training en moeite zou dan goed zijn voor de overige tien, twintig of dertig jaar die ik nog te leven heb.' Hij liet een zachte zucht ontsnappen en sloot fronsend zijn ogen. 'Wie zegt dat ik me schaam?' vroeg hij zonder zijn ogen te openen op Ephony's volgende woorden. Misschien kon hij er niet tegen dat anderen wisten dat hij een zwakke plek had, genaamd Diva. Vooral voor degene die hem haatte kon dat in zijn nadeel werken. Er gleed een piepklein glimlachje over zijn bleke gezicht en hij opende zijn ogen om Ephony weer aan te kijken. 'Voel je je nu niet vreselijk teleurgesteld?' grapte hij met een smalende glimlach. Savador sloeg de foto op zijn borst half om om vooral Diva en de kinderen in zich op te nemen toen Ephony vroeg hoe ze heten. 'Diva is mijn vrouw. Elwin mijn zoon en Asema mijn dochter,' gaf hij zacht antwoord, nooit geweten dat hij dat ooit in zijn leven had kunnen zeggen. Savador had verwacht een eenzaam leven te lijden zoals hij altijd leed, langzaam maar zeker wegkwijnend in zijn kantoor. Dat was ook gebeurd als hij Diva niet was tegengekomen die hem liefde had geschonken, en Deshas die hem zoveel roem en macht gaf.

Er kwam een glimlach op haar gezicht door zijn woorden, en keek hem even aan. Ze zou het proberen, hoewel ze misschien af en toe weg zou slippen als ze met z'n tweeën zouden zijn. Niet dat dat ooit nog voor zou komen, in ieder geval niet gauw, dat wist ze zeker. Ze keek op toen hij over Deshas door ging. 'Ja, die geschiedenis is geweldig,' mijmerde ze dromerig. 'Naja, eigenlijk heeft hij niet zo heel veel verteld,' sprak ze daarna fronsend en schudde even haar hoofd, verward door haar eigen gedachtes. Ze knikte instemmend over de demon in Deshas, dat wist ze. Er kwam even een heldere lach omhoog en ze keek hem vrolijk aan. 'Ja, je wilt niet als half dode zombie door school lopen, stel je voor,' eigenlijk zag ze het al voor zich, hij als halve mummie met slepende voeten door de gang sluipend. Waarschijnlijk zou geen een leerling hem dan nog tegen willen komen. Ze keek op toen ze een nieuw stukje informatie kreeg over de geschiedenis van de Legendarische Magicans. 'Maar... waarom zou heer Deshas zoiets doen?' ze was oprecht verbaasd, ze snapte het niet. Waarom zou hij, zelf als legendarisch, zijn mede legendarische mensen opsluiten. 'Elk Legendarisch persoon is nodig om de balans van de magie te behouden op de verschillende planeten etc, dat wist heer Deshas zelf ook. Dat heeft hij me zelf verteld. Waarom zou hij ze dan opsluiten?' ze keek verward voor zich uit. Haar gedachtes gingen terug naar Zalas en Kataro toen Savador over hun sprak. 'Ja, en het lijkt me ook onlogisch dat u anders nu al uw eigen opvolger dan moet beginnen te trainen terwijl u zelf nog in training bent... Maar zo'n lang leven lijkt me eigenlijk niets,' ze knoopte de deken vast, aangezien haar lichaam langzaam aan begon af te koelen en ze geen zin had hem de hele tijd vast te houden. 'Toch is Kataro nog even energie vol als een gewone twaalf jarige. Ik snap nog steeds niet hoe hij de eerste driehonderd jaar niet kan herinneren, eigenlijk heeft hij me dat toen niet verteld. En Zalas ziet er ook nog goed uit,' weer sprak ze haar gedachtes hardop uit. Ze vestigde haar blik en aandacht weer op Savador die nog steeds naast haar op het bed lag met de foto tegen zijn borst gedrukt. Ze schudde gauw haar hoofd bij zijn woorden. 'Dat wilde ik niet concluderen. Alleen... uw reactie toen u ontdekte dat ik de foto had gezien, leek het daarop lijken. Natuurlijk schaamt u u niet om uw vrouw en kinderen,' wuifde ze haar eigen woorden weg die ze daarvoor had gezegt. Ze was blij dat hij haar weer even gewoon aan keek, en glimlachte naar hem. 'Over wat moet ik me teleurgesteld voelen?' vroeg ze hem verbaasd. Ze nam de namen daarna in zich op toen Savador ze zei. 'Asema.. wat een mooie naam,' de naam viel haar gewoon op, ze wist niet waarom. 'Hoe bent u daarop gekomen?' haar gedachtes gingen terug naar de foto, naar Diva. Lang zwart haar, heldere blauwe ogen, en zeker geen donkere huid. Of het echt bleek was wist ze niet, haar aandacht was toen ze naar de foto keek het meest op de twee kleine hummeltjes gericht. 'Weten eigenlijk leerlingen van uw vrouw?' op de een of andere manier kon ze de naam niet hardop zeggen. Hoewel het meisje waarschijnlijk de zelfde leeftijd als zij had, was ze in haar ogen nu iemand op een veel hoger level. Ze was getrouwd, had echt liefde gevonden, en had zelfs kinderen. Ze kon niet zeggen dat ze jaloers was, maar toch ergens verbaasde het haar dat ze dat zo gauw, op deze leeftijd al voor elkaar had.

'Vind je?' mompelde hij nauwelijks verstaanbaar in zichzelf, al was het eigenlijk als vraag voor Ephony bedoeld. Savador wachtte nauwelijks op haar antwoord, zijn blik was alweer gefixeerd op de houten balken van het plafond. Hij wierp Ephony weer even een blik toe. 'Natuurlijk heeft hij niet veel verteld. Heer Deshas heeft wel wat betere dingen te doen dan zijn levensverhaal te delen met iemand die hij nauwelijks kent,' zei hij op een toon alsof dat zo klaar als een klontje was. Zijn mondhoeken krulden om tot een kleine glimlach bij Ephony's reactie. 'Wat moeten mijn kinderen dan wel niet van me denken als ik er zo bijloop. En met hun vriendjes moeten ze het feit delen dat hun vader dan ondood is, dat zie ik ook niet zitten.' Er verscheen een kleine fonkeling in zijn gouden ogen toen Ephony er verder op in ging over het feit van de Legendarische Magicans dat hij zojuist verteld had. Hij leek er zichtbaar over te glunderen. Savador liet een zachte kreun ontsnappen toen er een pijnscheut door zijn borst schoot op het moment dat hij half overeind ging zitten om zijn glunderende uitdrukking met Ephony te delen. 'Macht,' zei hij alleen maar, waarna hij haar een smalende glimlach schonk. 'Een heerlijk iets. Als 'macht' een vrouw was in plaats van een term, was ik er tienmaal mee hergetrouwd. Op dat gebied zijn Heer Deshas en ik vrijwel hetzelfde.' Hij ging weer liggen en vouwde zijn beide handen onder zijn achterhoofd. 'Heer Deshas en Heer Aidan wilden door samenwerking beide de macht grijpen, de andere Legendarische Magicans uitbannen. Daarom creërde hij die gevangenis. Maar hij sloot zichzelf en Heer Aidan ook op, waardoor hun plan in het water viel,' legde hij uit alsof hij een verhaaltje voor het slapengaan vertelde. Hij kon zich nog herinneren dat hij zijn moeder vaak gevraagd had verhaaltjes over Deshas te vertellen, omdat hij het destijds zo spannend had gevonden. Zoals hij nu zijn beste vriend was, was hij vroeger zijn idool. 'Elke Legendarische Magican is nodig voor de balans, dat klopt. Maar niet iedere Legendarische Magican kan het hebben de behoorlijke macht te delen. Het is gewoonweg zoveel, een eenmalige kans in je leven. Je zou de absolute leider kunnen worden met zoveel macht. Ik denk dat dat Heer Deshas' bedoeling ook was, en eerlijk gezegd zie ik niets verkeerds in dat idee.' Savador fronsde even toen Ephony een lang leven ook al niets vond. Hij zweeg in plaats van dat hij erop reageerde. Hij bleef geconcentreerd naar het plafond staren toen ze even later weer begon over Kataro en Zalas. 'Driehonderdtwaalf of niet, het is nog altijd een klein onderkruipsel dat ik helaas niet kan verdelgen omdat het toevallig familie is van Heer Deshas,' sprak hij hatelijk over de kleine jongen. Over Zalas zei hij niets, omdat hij die kerel wel kon accepteren. Hij richtte zich met een veelzeggend grijnsje op toen Ephony vroeg waarom ze zich teleurgesteld moest voelen. 'Niets hoor. Uiteraard toevallig dat je geflirt een stuk verminderd is nu je het feit wijzer bent dat ik al bezet ben,' zei hij op een onverschillige toon terwijl hij lichtelijk zijn schouders ophaalde. Hij grijnsde achteraf en liet zijn hoofd daarna weer op het matras rusten. Hij speelde wat stilletjes met zijn oorbel, alsof hij verlegen was. Ephony vond Asema een mooie naam, iets waar hij om stil kon vallen en tegelijkertijd trots op was. 'Ik ben er niet op gekomen. Mijn vrouw heeft de naam verzonnen, evenals de andere. Ik heb haar de gelegenheid gegeven de kinderen te benamen. Zij heeft ze immers op de wereld gebracht, ik heb alleen..' Hij kapte zijn zin af voor hij over het onderwerp ging praten hoe kinderen op de wereld kwamen. Het was en bleef toch een beschamend idee tegenover anderen. 'Een aantal,' gaf Savador zacht antwoord op Ephony's vraag. Waarschijnlijk had 'dat aantal' dat nieuwtje binnen no time al als een lopend vuurtje door de school verspreid, zo ging het er meestal wel aan toe.

Ze knikte vol overtuigen toen ze zijn wazige vraag hoorde en keek weer dromerig voor zich uit. Ze keek lichtelijk beschaamd naar Savador en knikte weer. 'Ja dat is waar. Hoewel ik wel gelijk als babyzitter werd gebruikt,' doelde ze op het stukje dat hij haar nauwelijks kent. Ze grijnsde eventjes, waarna ze in lachen uitbarste door Savador. 'Haha, nee. Dat lijkt me ook heel moeilijk aan je vriendjes te vertellen. Beter dat ze gewoon een papa hebben die lievelijk is, vooral levendig en zijn vrije tijd met zijn kinderen door wilt brengen,' de lach vervaagde langzaam van haar gezicht, en ze keek voor zich uit. Was haar vader maar nog steeds de man die hij vroeger was. Haar hoofd schoot om en haar blik werd eventjes bezorgt toen hij kreunend overeind ging zitten. Die bezorgtheid verdween daarna als sneeuw voor de zon toen ze zijn gezichtsuitdrukking zag, hoewel ze het niet helemaal begreep. Haar wenkbrauwen fronste zich bij dat ene woordje, en fronste zich alleen nog maar dieper terwijl hij sprak. 'Macht voor jezelf alleen willen is gewoon egoïstisch. Zelfs als je weet dat de andere nodig zijn voor al het bestaan. Mijn algemene mening over mensen die de macht voor zichzelf willen is dat ze egoïstisch en verwaand zijn. Dat ze denken dat ze zelf het enige hebben om de wereld goed te regeren, of gewoon alleen maar aan zichzelf en hun eigen belangen denken. Maar dat is mijn mening,' het was eigenlijk wel grappig dat heer Deshas en heer Aiden door hun eigen fouten en machtbelustheid opgesloten werden door hun eigen plan. Ze zei het niet hardop, ze had al gemerkt dat Savador en Deshas behoorlijk veel op elkaar leken. En ze wilde hem niet boos maken. Ze schudde haar hoofd bij de rest van zijn verhaal. 'Ik vind het onlogisch en onveroorloofd. Maar dat zal wel aan mij liggen,' het was toch wel komisch dat juist de Heer der Duisternis alle macht wilde hebben, een duister persoon met duistere plannen. Hoewel ze hem aan de ene kant wel had gemogen toen ze met hem sprak. 'Hee, Kataro is geen klein onderkruipsel,' riep ze bijna uit in een reflex. 'Volgens mij mag u mensen bij voorbaat niet die te veel energie hebben, en altijd vrolijk zijn,' grijnsde ze. Ze zat nog steeds op de bed rand, en haar handen lagen op haar schoot in elkaar. Eerst keek ze Savador alleen vanuit haar ooghoeken aan toen ze zijn grijns zag, en vroeg zich af wat hij er precies mee bedoelde. Haar mond zakte een stukje open en ze keek hem verbrouwereerd aan. 'Najaa... Ìk was niet aan het flirten. U was de gene die er mee begon, als het was gebeurt. U zou zich moeten schamen, u bent getrouwd,' ze tilde haar kin een stukje op en keek hem bijna bestraffend aan. Hoe kon hij zoiets in zijn hoofd halen. Zìj, flirten? 'Ik kan niet eens flirten, dus het moet wel heel moeilijk zijn geweest als ik dat op de een of andere manier had gedaan,' mompelde ze er daarna achteraan en keek nors voor zich uit. Haar vrolijkheid keerde terug toen hij over zijn dochtertje door ging. 'Nou, dan heeft ze een hele goeie taak verricht,' ze barste in lachen uit toen hij midden in zijn zin stopte en sloeg haar hand voor haar mond om haar lach te smoren. 'Najaa, u moet toch iets gedaan hebben,' sprak ze achter haar hand terwijl ze van hem weg keek en haar lachen probeerde te onderdrukken. Ze grinnikte nog wat na en haalde haar hand weg, terwijl ze even hem over haar oog haalde. De pretglimlach bleef op haar gezicht hangen en ze keek hem aan toen hij verder ging. 'Hmm, knap dat ik dan niets erover gehoord heb op de gangen of in de aula. Meestal kom ik achter leuke roddels. Mensen merken me niet zo gauw op als ik in mijn eentje aan een tafel zit, of Ené vliegt rond en komt dan met dingen terug die haar alleen intresseren. Over de ratten plaag in de kassen, of dat soort dingen. En geloof me, ik hoor soms dingen waarvan je denkt; Moet je die midden in de aula aan je vrienden verstellen,' ze rolde licht gefrustreerd met haar ogen waarna ze haar hoofd schudde alsof ze haar eigen woorden niet geloofde. Het gordijn bolde op door een zucht wind, en automatisch draaide ze haar hoofd om het effect te zien. 'Misschien word het tijd dat ik maar naar de lucht etage ga. Ik moet nog... dingen doen,' ze had geen flauw idee hoe ze ongezien de kamer uit zou moeten glippen en zich half naakt door de school te begeven.

Hij knikte instemmend op Ephony's woorden en lachte zacht met haar mee. 'Lieflijk?' herhaalde Savador zacht. Daar had je dat woord weer. Niet direct, maar het kwam er in ieder geval in voor. Hij slikte geschrokken zijn volgende spraakwaterval aan trotse woorden over macht en hoe geweldig het wel niet was door toen hij Ephony's ijzerharde mening hoorde. Eéntje die nogal hard bij hem aankwam en waarmee ze hem in feite onbewust steeds verder mee de grond instampte. Dus volgens haar was hij egoïstisch, verwaand en dacht hij te voldaan over zichzelf. Het raakte hem diep, maar niet in een positieve zin. Er gingen kleine pijnscheutjes door zijn hart, alsof ze hem met die woorden geestelijk en lichamelijk had afgemarteld. 'Dat is niet waar!' wierp hij haar argument ziedend sissend tegen. Was hij egoïstisch? Ja, misschien een beetje. Maar dat lag nu eenmaal in de natuurlijke aard van een gemiddelde Shadraan. Verwaand vond hij zich niet, hij had voornamelijk zelf veel moeite moeten doen om een positie als deze te verkrijgen. Over dat laatste wilde hij in zijn hoofd nog niet eens een argument over verzinnen, omdat hij wist dat het evengoed op hem wees en hij gewoonweg te koppig was zich daaraan toe te geven. Hij staarde Ephony met een wazige blik aan toen ze sprak, haar woorden drongen niet tot haar door. Hij sloeg zijn armen nonchalant over elkaar heen toen Ephony beweerde dat Kataro geen klein onderkruipsel was. 'Is hij wel,' sloeg hij haar woorden simpelweg af, alsof ze onbelangrijk waren. Hij trok lichtelijk een wenkbrauw op bij het horen van haar woorden daarna. 'Ik heb nooit zoiets gezegd,' zei hij beschaamd. Er gleed een brede glimlach over zijn bleke gelaat bij Ephony's wat verontwaardigde reactie. 'Nee, je deed een mislukte poging tot,' stemde hij grijnzend met haar in. 'Nochtans zeer fascinerend, hoor. Vooral als je er voor me uit de kleren gaat. Al is het niet helemaal compleet.' Zijn gouden ogen gleden weer over haar lichaam alsof hij ieder detail diep in zich op wilde nemen, zijn laatste woorden doelend op haar ondergoed. 'Hoe kom je daarbij?' vroeg hij grijnzend toen ze zei dat flirten in andere zin moeilijk zou zijn geweest, al zou ze het dan gedaan hebben. 'Een gewaagde poging is ook een poging. Zelfs als je tientallen keren achter elkaar het risico waagt.' Savadors gezichtsuitdrukking verzachtte weer op slag toen het onderwerp overging naar zijn dochter. Alsof het onderwerp over zijn familie het enige was wat hem teder kon krijgen. 'Ze hééft een goede taak verricht,' sprak hij lieflijk over Diva. 'Zonder haar zou ik.. maar dat gaat je niets aan.' Hij wendde wat beschaamd zijn gezicht van haar af toen ze in lachen uitbarstte om zijn gênante actie. In tegenstelling tot Ephony vond hij het zelf toch een heel stuk minder grappig. 'Ik heb niet niks gedaan, nee!' barstte hij in een gefrustreerd gesnauw uit. Het was overduidelijk dat hij alles behalve blij was met haar jolige reactie. Hij schudde wat streng zijn hoofd en slaakte een zucht. 'Het is ook niet de bedoeling dat je anderen doodleuk gaat afluisteren. Dat nieuwtje zou zich een tijd geleden vast al door de school verspreid hebben, in de tijd dat jij hier nog geen lessen volgde,' zei hij kalm. Er gleed weer een zelfvoldane uitdrukking over Savadors gezicht toen Ephony het tijd vond om weer eens terug naar de Puffoon Etage te keren. 'Uiteraard,' begon hij alsof hij het totaal met haar eens was. 'Ik vraag me alleen af hoe je dat van plan bent te gaan doen.' Hij bleef haar met een kleine, haast uitdagende grijns aanstaren, alsof haar plagen precies ook de bedoeling van zijn woorden waren.

Ze keek hem schuin aan, en glimlachte vaagjes. 'Je moet toch aan dat woord gewend gaan raken,' sprak ze luchtig en keek hem grijnsend aan. Ze had zijn verandering niet opgemerkt toen ze haar mening naar buiten bracht, niet echt er bij nadenkend dat hij net zelf had gezegt dat hij die dingen prachtig vond. Ze keek met een ruk om en bleef hem alleen maar aan kijken. 'Ik zeg niet dat u of heer Deshas dat bent. Toen ik met hem zat te praten mocht ik hem eigenlijk wel, na een tijdje dan wel, aangezien hij eerst niet erg vond dat Miraç in het begin besloten had om mij als lunch te gebruiken,' ze keek hem recht aan en hield zijn blik vast. 'Ik vind u aardig, en als u me deze dingen misschien had verteld toen ik u het liefst nog dood voor me neer zien vallen, dan had ik dat waarschijnlijk in het slechte lijstje over u mee genomen. Maar dat beeld heb ik niet meer,' ze haald haar ene schouder op en keek van hem weg. Ze schoot weer in de lach toen ze zijn snelle reactie hoorde over Kataro. 'Ach, je hoeft niet iedereen te mogen,' haar lach kwam alweer terug en ze keek hem grijnsend aan, alsof ze daarmee duidelijk wilde maken dat hij zichzelf had verraden. 'Nee, dat heeft u niet letterlijk gezegt. Maar dat laat u wel zien,' nonchalant keek ze hem aan, wachtend op zijn reactie hierop. Toch zakte haar mond weer verbijsterd een stukje open waarna ze hem bijna bestraffend aan keek. 'Ik... Naja. U haalt u wel heel veel in uw hoofd hè. Om precies te zijn, heeft u de kleren van mijn lichaam gescheurd. En meer dan dit krijgt u niet te zien. En over dat flirten... nee ik kan d'r geen zak van dus denk nou maar niet dat ik dat heb gedaan,' wuifde ze zijn gedachtes weg met een strenge stem. 'Technisch gezien...' mompelde ze terwijl ze bedenkelijk voor zich uit keek. 'Heeft ú me uit gekleed. Schaam u,' met een grijns die vertelde dat ze gelijk had keek ze hem aan. Haar gezicht werd nors en ze schudde weer haar hoofd. 'Als ik ga flirten zet ik mezelf alleen maar voor schut. Ik heb het één keer geprobeerd, en dat liep niet zo goed uit. De andere keer...' ze keek voor zich uit terwijl ze in gedachtes verzonk. De andere keer liep het zo geleidelijk dat ze voor haar gevoel niets had gedaan. Het was prachtig geweest, maar was toen in een klap weg. Weer galmde haar heldere lach door de kamer terwijl ze lichtelijk naar achter ging met haar lichaam en haar blik naar hem toe gleed. 'Het is al goed, menéér. Ik weet hoe de bloemetjes en de bijtjes werken. Maarja, het is wel waar. Uw vrouw heeft het zware werk verricht... je kan niet echt zeggen dat uw deel zo erg was,' haar stem klonk luchtig alsof het een onderwerp was waar je het dagelijks over had bij de koffie. Ze keek hem doodnormaal aan wat een extra nadruk erop gaf. 'Hee, ik luister niet af. Ik zit gewoon rustig te eten, of te tekenen of rond te kijken. Kan ik het helpen dat ze naast me gaan zitten en keihard gaan praten,' sprak ze verontwaardigt. Ze keek hem bedenkelijk aan en zei niets over het nieuwtje. Nee, zo lang was ze hier nog niet. Maar ze begon hier al aardig gewend te raken. Ze beet op haar onderlip en keek hem doods aan toen ze zijn grijns zag. Resoluut stond ze op en liep de kamer in. Ze keek daarna over haar schouder naar Savador, met precies zo'n zelfde veelzeggende grijns op haar gezicht. 'Waar is uw kledingkast?' met soepele stappen liep ze rond, keek hier en daar en vond toen een deur.

Hij knikte zwakjes op haar woorden. Inderdaad, hij kon niet iedere keer in verlegenheid raken wanneer hij het woordje lief hoorde. 'Ja, Heer Deshas kan bijzonder vriendelijk zijn. Maar onthoud wel dat het de Heer der Duisternis is én voorlopig nog blijft. Maak hem niet boos,' zei hij zacht. Savador keek even vertederd op Ephony neer toen ze zei hem wel aardig te vinden. Ze was de allereerste van de leerlingen die hem dat persoonlijk zei. De allereerste die hem dat in zijn gezicht durfde te zeggen na meer dan vijf jaar in het onderwijs te hebben gewerkt. 'Dat spijt me,' verontschuldigde hij zich kleintjes toen ze de gebeurtenis weer bovenhaalde wat zich toen op de ruïnes tussen hen had afgespeeld. Hij zei dit in plaats van dat hij haar ook wel mocht. Zoiets direct in iemands gezicht zeggen kon hij niet. Het was ook niets voor hem. Hij staarde haar even verbaasd aan toen ze, in plaats van hem te bekogelen met tegenargumenten, in lachen uitbarstte om zijn haat voor Kataro. Iets wat hij niet helemaal kon begrijpen. De meeste anderen haatte hem, simpelweg omdat hij zelf zoveel mensen haatte. Maar Ephony lachte erom. Haar woorden daarna deden hem op het puntje van zijn tong bijten uit frustratie. 'Omdat.. omdat niemand behoefte heeft aan mensen met eindeloze
druktestoornissen!' riep hij wat verontwaardigd uit. 'Vrolijkheid is goed voor de stemming, niet voor schoolwerk. Het wordt beter uitgeband als je serieus met je schoolwerk aan de slag wilt gaan,' voegde hij er op een doodserieuze toon aan toe, waardoor hij even het beeld van de typische strenge leraar op zijn schouders nam. Savador zette met langzame bewegingen zijn handen in zijn zij om Ephony nonchalant aan te staren toen ze verder begon te spreken. 'Enkel en alleen maar om bij die wond van je te kunnen. Die jurk was naderdien toch niet zo geweldig, wel dan? Die goedkope stof was maar wat eenvoudig stuk te scheuren.' Hij sloot zijn ogen terwijl hij sprak om ze zekerder over te laten komen. Eén goud oog staarde Ephony tussen zijn zwarte sluike lokken door aan. Een klein grijnsje sierde zijn lippen. 'Echt niet?' vroeg hij met een smalende glimlach over dat hij niet meer kreeg te zien zoals ze er nu bij liep. 'Hoe ben je daar zo zeker van?' Savador wendde met een ruk zijn gezicht van Ephony af toen ze hem als plagerijtje beschuldigde. 'Wond!' riep hij uit alsof dat haar eraan moest herinneren dat hij haar kleding wel kapot hád moeten scheuren om bij haar wonden te kunnen. Hij glimlachte terwijl hij luisterde naar haar mislukte flirtpogingen. 'In het vervolg is het wellicht dan een idee het aan de experts over te laten,' sprak hij kalm, met de nadruk op experts. Savador schoot zichtbaar rood aan toen Ephony weer over dat 'ene' doorging. Iets waar ze als leerling niet over behoorde te spreken. Het was nogal persoonlijk. Maar hij haalde het volgende moment glimlachend zijn schouders op. 'Ik deed het maar wat te graag,' schepte hij nonchalant op. Hij schoot zacht in de lach om haar volgende reactie. 'De oplossing is dan uiteraard verassend simpel: opstaan en weglopen,' zei hij nog nalachend. Met een brede grijns liet Savador haar nog even langer ten einde raad in haar ondergoed rondlopen, maar zijn gezicht betrok behoorlijk toen ze op zoek was naar zijn kledingkast. 'Jij brutaal nest!' siste hij terwijl hij vlug voor haar ging staan en met zijn rug tegen de deur van zijn kledingkast leunde. Hij staarde met een boze frons op Ephony neer. Van kalm was zijn humeur plotseling overgesprongen naar zijn oude, bloedserieuze zelf. Mantels, jassen, sokken, pyjama's, schone kleding en ook zijn onderbroeken waren er achter die kastdeur te vinden. Een klein rechthoekig gebied dat hij als ten strengst verboden te betreden domein voor iedereen behalve zichzelf beschouwde. Niemand hoefde te weten wat voor ondergoedpatroon er onder zijn broek schuilde, niemand hoefde precies te weten welke sokken hij droeg en bovenal hoefde niemand maar dan ook niemand te weten dat hij er een paar spulletjes in bewaarde die zorgden voor nachtelijk plezier. Producten die hij had aangeschaft om zelf ook een nieuwe zwangerschap bij Diva te voorkomen. 'Desnoods ga je naakt, dan krijgt de rest van de school ook nog eens wat te zien,' stelde Savador met een smalende glimlach voor. Hij sloeg kalm zijn armen over elkaar heen en maakte geen aanstalten bij de kast weg te stappen.

Ze knikte ontzettend overtuigend over zijn waarschuwing over Deshas. 'Ik weet nog heel goed hoe hij u dat zwaard gaf om mij te vermoorden. Geloof me, dat beeld verdwijnt nooit meer,' ze glimlachte als een boer met kiespijn. Ze wuifde wat onnozel met haar hand toen hij zei dat het hem speet. 'Fijn dat u het spijt. En zolang het niet nog eens gebeurd vind ik het al best,' dat moment zou nooit mer uit haar gedachtes verdwijnen, maar ze kon er nu weinig meer aan doen. Zijn woorden deden haar goed, en ze hield het hier maar bij. 'Ach, als ik me laat gaan dan ben ik ook iemand met een eindeloze drukheidsstoornis,' sprak ze overdreven nadenkend, terwijl haar vinger tegen haar kin aan lag. 'Vrolijkheid moet er wel zijn, anders valt schoolwerk niet uit te houden,' sprak ze hem daarna tegen. 'Vrolijkheid onder huiswerk is niet verkeerd hoor, zolang het afraakt,' ze keek hem bijna glunderent aan. Vroeger maakte ze vaak haar huiswerk aan de keukentafel terwijl haar moeder bezig was. Het was gezellig, en vaak hielp haar moeder haar terwijl ze door de keuken heen rende. Ze moest grinniken om zijn strengheid in zijn woorden, en keek hem geamuseerd aan. Haar vrolijke blik gleed langzaam van haar af en ze keek hem bijna boos aan. 'Die jurk was geweldig. Het was een droomjurk, een jurk die je maar eens in je leven tegen komt. Hij was perfect, en waarschijnlijk kan alleen de bruidsjurk die ik ooit hoop te mogen dragen hem verslaan,' haar stem was zacht, maar haar woede was daardoor nog steeds hoorbaar. Ze zuchte teneergeslagen, ze wist dat ze misschien een te groot iets uit dit maakte, maar zo voelde ze zich wel. Ze keek hem sluiks en streng aan. 'Nee. U moet u schamen, u bent getrouwd,' ze keek hem streng aan, maar er lag een glimlachje op haar gezicht. 'Omdat ik volgens mij eerst goed dronken moet zijn wil ik hier naakt in deze kamer staan,' ze sloot haar ogen bij die zin en tilde haar kin op om het plaatje compleet te maken. Ze grijnsde even flauwtjes toen hij zich probeerde te verdedigen en ging er maar niet verder op in. Ze maakte een 'hhmmhmm' geluidje en keek hem belangstellend aan. 'De experts?' haar ogen bleven op die van hem gericht. 'En wie moet ik daar onder laten rekenen?' vroeg ze met een overdreven vragende toon en kneep haar ogen even toe. Ze barste ik een harde lach uit toen ze zijn reactie hoorde over zijn deel van het werk. Ze schudde haar hoofd maar bleef lachen. Ze sloeg haar hand voor haar gezicht, maar kreeg haar lachen niet meer onder bedwang. Ze bleef na hikken van het lachen terwijl ze naar hem luisterde. 'Nou, ik ga niet weg lopen omdat die mensen zo gauw daar moeten gaan zitten. Het is niet mijn probleem, laat ik het zo zeggen,' sprak ze rustig. Ach, ze vond het eigenlijk niet zo erg. Het ware soms wel leuke gesprekken die ze hoorde, maar vaak luisterde ze er niet naar. Ze keek hem verbaasd aan toen ze zijn gesis hoorde en hij blijkbaar naar zijn kast rende en met zijn rug er tegen aan ging staan. 'Het was maar een grapje,' sprak ze met een licht piepend stemmetje. Maar haar verbaastheid werd al gauw weg geveegt. 'Ik ga niet naakt door de school,' haar ogen gleden even over de ontoegankelijke kast deuren. 'Ik denk dat u dan een deken armer bent,' zei ze terwijl ze haar armen over elkaar sloeg en tegenover hem stond.

Savador glimlachte gladjes. 'Wellicht is het in het vervolg dan een goed idee je aan de regels te houden, en niet ieder monument als klimrek te zien,' sprak hij honend. 'Zolang jij het niet meer doet, spijt het me. Anders kan ik het zo weer terugnemen, moet je weten.' Zijn blik betrok even bij Ephony's woorden. 'Waag je liever niet in mijn buurt als je je dolle vijf minuten hebt. Rust is iets waar mijn voorkeur naar uit gaat,' waarschuwde hij vast. Hij was al dik in de vijftig. Dingen van nu interesseerden hem lang niet meer zo erg als dat het twintig jaar geleden deed. 'Vrolijkheid moet er niet zijn tijdens enige vorm van school- en leerwerk. Discipline, verantwoordelijkheid en motivatie zijn de kenmerken die er wel moeten zijn. Vrolijkheid leid enkel af,' reageerde hij bruusk op haar mening. Hij sloeg langzaam zijn armen over elkaar heen toen ze zeurde over haar jurk. 'Goed dan, dus je had liever die jurk boven je gezondheid willen kiezen. Had dat even gezegd, dat had ik dat kledingstuk om je mooie lijfje gelaten terwijl je wond infecteerde en je langzaam leegbloedde,' sprak hij spottend op haar zachte woorden. Dat waren nu echt vrouwendingen om je druk om te gaan zitten maken. Jurken waren er nog zat op de wereld, een leven leefde je maar één enkele keer. Hij trok lichtelijk een wenkbrauw op toen ze tot de conclusie kwam dat mogelijk alleen haar bruidsjurk de vernielde jurk nog kon overtreffen. 'Bruidsjurk? Ik vraag me af welke achterlijke dwaas aan jou het ja-woord wilt geven.' Hij stootte daarna een lach uit en wuifde met zijn hand om aan te tonen dat het niet spottend of iets dergelijks bedoeld was. Zijn gelaatsuitdrukking werd weer doodserieus toen Ephony alsnog de schuld op hem schoof. 'Ik ben getrouwd, uiteraard. Maar ik schaam me niet. Ik ben niet vreemdgegaan. Jij bent degene die tegen me aankroop, ik sliep alleen in mijn eigen bed,' wierp hij haar woorden nors tegen. Zijn mondhoeken krulden om tot een kleine grijns bij haar volgende woorden. 'Wel wel, fantasieën bij meisjes van jouw leeftijd zijn toch weer niet zo onschuldig als ik dacht. Waarom zou je naar mijn kamer komen in je dronken naakte bui?' Hij glimlachte smalend om zijn eigen woorden, zijn ogen fonkelden terwijl hij benieuwd was wat ze daarop te zeggen had. Hij wendde zijn gezicht van haar af, puur omdat hij niet wist wat hij op haar vraag daarna moest antwoorden. 'Dat is voor jou een raadsel en voor mij een weet,' mompelde hij zacht. Savador wreef met een hand ongemakkelijk over zijn nek toen Ephony in lachen uitbarstte over zijn eerdere reactie. Hij bleef verbluft toekijken hoe ze een tijdje door bleef schateren, uiteindelijk betrapte hij zichzelf erop met haar mee te lachen, al wist hij niet eens precies wat er zo vreselijk grappig was. 'Het is niet jouw probleem, inderdaad. En toch meng je je er ongewenst in door ze af te luisteren,' zei hij triomfantelijk. Hij fronste lichtelijk toen ze beweerde dat het maar een grapje was, hij vond het zelf in ieder geval niet zo geweldig. Hij slaakte een zachte verlichtende zucht toen Ephony er niet verder over doorging over zijn kast, maar in plaats daarvan over zijn deken begon. Met een veilig gevoel liet hij de onafgesloten kast achter om weer op zijn bed neer te zijgen. 'De winter zit er weer aan te komen,' zei hij op een zielige toon terwijl het overduidelijk nu hartje zomer was. 'Moet ik de koude nachten doorbrengen zonder deken omdat jij het zonodig van me moet pikken?' Savador pakte de deken op en sloeg het met een ietwat gemeen grijnsje om zijn schouders, om duidelijk te maken dat hij het niet aan Ephony zou afstaan. 'Je gaat niet naakt door de school. Je gaat in je ondergoed door de school. Maar dat eerste lijkt me ook wel interessant,' zei Savador alsof het allemaal één groot spelletje was.

Ze wuifde zijn woorden weg. 'Ik wist niet dat het een monument was. Ik was net op school aangekomen. En u had het ook aardig kunnen zeggen, en niet meteen Ené te gaan lopen bespotten,' sprak ze hem tegen en keek hem aan na zijn laatste woorden met een blik die zei dat ze hem wel zou geloven, een beetje dan. Ze grijnsde even en keek hem bijna uitdagend aan. 'Ach, wie weet. Ik kan niet zeggen wie ik op mijn pad tegen kom dan,' ze trok de deken weer wat op aangezien de knoop niet wilde blijven zitten en ze hem er maar uit haalde, maar ze hield hem nu onder haar eigen armen geklemt. Ze zuchte overdreven en keek hem verveeld aan. 'Tuurlijk meneer,' gaf ze alleen als antwoord. Ze was er al gauw achter gekomen dat in dit soort dingen haar mening totaal anders was dan die van hem, en ze had geen zin in nog een discussie. 'Neenee, dat heb ik niet gezegt. Natuurlijk is mijn leven belangrijker dan die jurk. Niet dat ik hem nog een keertje aan zou doen na wat er gister was gebeurd,' doelde ze op het feest dat totaal mislukt was. Ze keek op bij zijn woorden. Terwijl hij sprak verdween elk sprankje vrolijkheid op haar gezicht. Ze hield met een hand de deken aan de bovenkant vast en haar andere arm hing slap langs haar lichaam. Zijn lach en wegwuivend gebaar merkte ze niet eens meer op terwijl ze hem emotieloos aankeek. Zijn woorden kwamen hard aan, deden pijn op elk plekje waar die woorden haar raakte. Ze beet haar kiezen strak op elkaar terwijl haar ademhaling hoorbaarder werd. 'Hoe kùn je,' haar stem was zacht, akelig kalm en kil terwijl ze haar grijsblauwe ogen zich in de zijne boorde. 'Hoe kun je zoiets zeggen?' haar stem werd harder, sissender en de kalmte trok er langzaam uit. 'U weet wel hoe u iemand pijn moet doen, niet?' haar ademhaling werd haperender. 'Zeker nooit bij nagedacht dat de droom van elk meisje, hoe hard ze het misschien ontkend, is om uiteindelijk die gene te vinden waarvan ze weet dat ze die voor altijd haar liefde kan geven. Waar ze haar hele hebben, haar hart, haar ziel bij in zijn handen kan leggen vol vertrouwen. U mag dan wel al getrouwd zijn, en uw vrouw Diva mag misschien haar droom al voorvuld hebben. Maar hoe durft u in één klap die van mij te bespotten?' ze keek hem woedend aan. 'Nee, je krikt echt iemands zelfvertrouwen om iemand te vinden die van die gene kan houden op met dat soort woorden,' volgens die van hem zou niemand zo veel van haar kunnen houden dat die gene zijn leven met haar wilde delen. Ze kende hem dan misschien niet zo heel goed, maar al zei een wild vreemde dat, dan nog zou zoiets hard aankomen. Als blikken konden doden zou Savador nu leveloos op de grond liggen, zijn laatste adem uitblazend. Ze draaide zich om en liep naar het raam, waar ze met een ruk het gordijn demonstratief weer open schoof en haar blik naar buiten wende. Ze draaide haar hoofd een stukje zodat ze hem over haar schouder kon antwoorden. 'Ik zou niet in mijn dronken bui naar uw kamer komen. Naja, eigenlijk weet ik niet wat ik zou doen dan. Als ik dronken ben ben ik totaal iemand anders. Niet dat ik het zo vaak ben, eigenlijk nooit,' sprak ze rustig, bijna bedenkelijk waarna ze haar hoofd weer terug draaide. Er kwam een zwakke grijns op haar gezicht toen hij haar vraag beantwoorde met een gemompel, en ze ging er maar verder niet op in. Ze draaide zich om, hield de deken slapjes vast met haar hand en leunde tegen het raamkozijn. Langs haar vielen de zonnestralen in een streep de kamer binnen. 'Ik doe helemaal niets verkeerd als ik daar al zit. Ze merken me nooit op, dus zo'n groot probleem zal het ook weer niet zijn,' antwoorde ze kalmpjes, overtuigt van zichzelf. 'Ach, arm schaap,' antwoorde ze met overdreven medelijden op zijn woorden. Met een ruk voelde ze de deken uit haar handen glippen en stond ze weer in haar ondergoed. Een beetje verbrouwereerd keek ze naar de deken die nu in de armen van Savador lag. Ze liep vluchtig naar het bed, greep zijn vest die ze aan had gehad en liep weer gauw weg voordat hij hem kon afpakken. Ze deed hem aan en riste hem dicht terwijl ze hem triomfantelijk aan keek. 'Ik ga niet naakt door school,' antwoorde ze streng en sloeg haar armen over elkaar als teken dat hij het vest ook niet terug zou krijgen. 'Ik denk dat dit wel kan, als ik snel loop zal niemand het denk ik zo gauw opvallen dat ik geen broek aan heb,' sprak ze vrolijk en maakte al aanstalte om naar de deur te lopen.


[ Ik denk dat in rond een uur of twee 's nachts weg ben. Want ik moet om vijf uur vliegen -_-, en dan ben ik over een weekje terug. Op naar Griekeland! :33 ]