Savador lachte zacht om Ephony's woorden. 'Pardon hoor, ik ga niet vriendelijk vragen aan een rebelse leerlinge die de ruïnes nog even meer ruïneerd om er vanaf te komen,' zei hij plagend. 'Hopelijk ben ik dat dan niet. Plagen is amuserend. Constante vrolijkheid gewoonweg ergerlijk,' sprak hij zijn mening hardop uit. Er gleed een tevreden glimlachje om zijn dunne lippen toen ze zich bij zijn mening neerlegde. Precies zoals hij van anderen verwachtte. 'Aha, maar je woorden leiden daar wel naar toe,' zei hij kalm toen Ephony beweerde dat ze niet had gezegd dat haar jurk belangrijker was dan haar leven. De spontane uitdrukking op zijn gezicht verdween direct toen hij opkeek op haar sissende woorden. Hij bleef Ephony zwijgend aanstaren - waarschijnlijk had hij iets heel verkeerds gezegd. Ongewild hoorde hij daarna de spraakwaterval aan van boze zinnen en tegenargumenten. Hij kromp een beetje in elkaar en liet zijn hoofd wat hangen om haar blik te ontwijken. 'Ik wilde niet.. Het spijt me, dat bedoelde ik niet gemeend,' bracht hij wat stamelend uit. Hij kneep zijn ogen dicht toen ze daarna de gordijnen weer openrukte en het zonlicht direct de kamer binnenviel. Hij kreunde zacht bij de pijnsteken die door het felle licht door zijn ogen schoten. 'Ooh?' bracht hij op een overdreven manier uit toen ze begon over dronkenheid. De glimlach en de kalme uitdrukking keerde langzaam maar zeker weer terug. 'Ik ook niet,' voegde hij er daarna liegend aan toe dat ze bijna nooit dronken was. De voorraad aan wijn in zijn kledingkast kon het feit dat hij daarover loog simpel genoeg bewijzen. 'Goed dan, jij wint,' gaf hij glimlachend toe toen ze doorging dat ze niets maar dan ook niets verkeerds deed als ze gewoon ergens zat en toevallig gesprekken om haar heen opving. Hij keek licht verbaasd toe hoe Ephony daarna gewoon zijn vest greep en aantrok. Met een kleine glimlach haalde hij daarna zijn schouders op. Het deerde hem niet, maar het zag er wel naar uit dat ze allebei flink kinderachtig konden zijn. 'Inderdaad, je gaat in je ondergoed door de school,' herhaalde hij zijn eerdere woorden grijnzend. Maar zijn opgelaten uitdrukking gleed direct van zijn gezicht af toen ze doodleuk in zijn vest zijn kantoor wilde verlaten. 'Daar komt niks van in!' siste hij terwijl hij overeind schoot. Hij ging nu pal voor de deur staan en keek met een priemende blik op Ephony neer. 'Denk je dat je zomaar mijn vest mee kunt nemen? Denk je dat ik er daar meerdere van heb? Dat is mijn enige en daar blijf je van af!' Hij hijgde lichtelijk van de inspanning in de kleine pauze tussen zijn woorden. 'Trek uit!' beval hij snauwend met een ruwe beweging van zijn hoofd. 'Of moet ik het zelf doen?' Hij had zijn vest eerder aan haar uitgeleend omdat ze anders niets anders van kleding had dan haar ondergoed, nu wilde hij uit voorzorg dat ze er afstand van deed voor hij zijn vest definitief voor vandaag kwijt was. Maar aan de andere kant misschien ook als excuus om van haar vrouwelijkheid te genieten. Daar had hij ook behoefte aan zo nu en dan. En nu Ephony er toch kledingloos bijliep leek Savador dat een mooie gelegenheid.

( Okee dan, veel plezier enzo! :3 )

Ze schoot in de lach om zijn plagende woorden. 'Sinds wanneer ben ik een rebelse leerling?' antwoorde ze hem plagend terug. Ze wierp hem een veelzeggende grijns toe als enige antwoord op zijn hoopvolle woorden. Ze slaakte een zucht en keek hem licht geërgerd aan. 'U praat nog steeds met een vrouw. En af en toe kan het dan zo lijken dat kledingstukken belangrijker zijn dan iets anders. Maar ik ben wel blij dat u de kleren van me lijf heeft gescheurd waardoor u mijn leven heeft gered,' haar laatste zin sprak ze vol sarcasme, aangezien je het op veel manieren op kon vatten. Maar aan de andere kant was ze wel degelijk blij dat hij had voorkomen dat de wond zou gaan ontsteken. Naast woede die door haar heen stroomde was ook verdriet een van de opperste emoties die van haar gezicht af te lezen was. Ze kwam wat tot rust en keek van hem weg toen ze zijn gestamel hoorde. 'Je moet oppassen met dat soort dingen. Zelfs grapjes kunnen iemand kapot maken,' antwoorde ze hem zacht, niet beschaamd om haar uitbarsting. Ze meende wat ze zei, ze had genoeg meisjes zien barsten, emotioneel en lichamelijk, doordat jongens zogenaamd grapjes liepen te maken. Ze negeerde zijn kreun toen ze het gordijn open schoof, op dat moment vond ze het zijn verdiende loon. Ze glimlachte even naar hem toen hij over zijn eigen dronkenschap sprak. Die glimlach veranderde in een grijns toen hij aan haar toegaf. 'Dank u,' sprak ze hoffelijk waarbij ze een klein hoofd knikje maakte. Ze zuchte weer overdreven en keek hem aan toen hij weer in herhaling viel en ging er niet op in. Zo konden ze blijven doorgaan, en ze moest ooit hier nog weg komen. Ze draaide haar hoofd met een zwaai om zodat haar haren zich in de beweging volgde en keek verbaasd over haar schouder toen ze Savador sisde. Haar ogen volgde hem met een onschuldige blik erin toen hij plots voor haar stond en op haar neer keek. Ze zei niets, keek hem alleen maar aan. 'Nou zeg. Geen kledingstuk, geen deken... En nee ik doe hem zelf wel uit als u met een idee komt wat ik anders aan kon doen. Ik was heus niet van plan om hem te houden hoor,' sprak ze hem kalm tegen met een kleine glimlach. Ze was niet van plan hier weer in haar ondergoed te gaan staan, ze had al veel te veel van zichzelf getoond aan iemand die ze eigenlijk amper kende. Normaal voelde ze zich al naakt als ze bekeken werd in een zwembad of iets dergelijks, dus dit was eigenlijk al ver over haar onzichtbare grenzen. Ze draaide zich rustig om, haar haar volgde weer rustig haar beweging en liep naar het bed waar ze weer op het randje ging zitten en Savador aan keek. Ze sloeg haar benen over elkaar en zette haar handen een stukje achter zich zodat ze erop kon leunen. Ze keek hem uitdagend aan, alsof ze wilde zeggen dat het dit keer zijn beurt was wat te verzinnen en met een oplossing te komen. Haar ogen gleden naar de grond naast het bed, waar ze met een verbaasde uitdrukking de zwarte roos vandaan haalde. Een beetje van haar stuk gebracht keek ze ernaar, waarna ze hem op haar schoot legde en met haar vingers door haar haar haalde als wijze van borstelen. Daarna vestigde ze de roos op de zelfde manier als toen ze eerder had gedaan. Met een dun vlechtje zette ze hem vast en zette haar handen weer achter zich. Ze richte haar ogen weer op Savador, waarna haar blik weer in de zelfde uitdagende manier veranderden.

Savador glimlachte toen Ephony in de lach schoot. 'Sinds ik dat zeg,' zei hij simpel op haar vraag. 'Pardon, dat was ik even vergeten,' grapte hij sarcastisch op haar woorden dat hij nog steeds met een vrouw praatte. 'Daar ben ik ook zeer blij mee dat minstens één keer in mijn leven te hebben kunnen doen,' vervolgde hij al net zo sarcastisch op de reactie over kleren van het lijf scheuren. Hij slaakte daarna een zachte droevige zucht. 'Ik zei toch al dat het me speet? Ik let heus wel op mijn reacties,' antwoordde hij kalm. Hij glimlachte al op een net zo hoffelijke manier terug toen Ephony hem bedankte. Zijn bleke gezicht betrok op het moment dat ze zijn vest heus wel weer terug wilde geven. 'Dat is je geraden ook!' snauwde hij kwaad. Savador keek nors toe hoe ze terug naar het bed liep en erop neerzeeg, alsof zijn strenge woorden er niet toe deden. Zijn norsigheid verdween en maakte even plaats voor verbazing toen hij de zwarte roos zag die ze plotseling tevoorschijn haalde. Hij was het haast bijna vergeten dat hij het nog voor haar had gecreëerd. De vlammen om de gitzwarte bloem waren verdwenen, het viel nu minder op tussen haar blonde lokken. Hij negeerde Ephony's uitdagende blik terwijl hij met langzame passen terug kwam gelopen. Naast haar zeeg hij neer op het matras. 'Vergeef me,' zei hij zacht voor de volgende handeling die hij ongevraagd ging doen. Hij pakte Ephony's gezicht voorzichtig beet onder haar kin en draaide het zijn richting op zodat hij goed overal bij kon. Een bleke hand omsloot zich om de roos terwijl hij zacht sissend een spreuk uitsprak. Nadat hij zijn hand weer terugtrok, werd de zwarte roos weer omringd door onbrandbare vlammen. Alsof het vuur was, maar dan zonder hitte. Het liet alleen een fijn aanvoelende warmte na, ongeveer dezelfde temperatuur dat water had bij een ontspannend bad. De temperatuur van zijn vlammen kon hij zelf bepalen, maar hij wilde Ephony geen tweede brandwond bezorgen. Savador bekeek het resultaat met een voldane glimlach, en keek Ephony daarna aan met een uitdrukking die je vriendelijk kon noemen.

Ze keek hem quasi ongelovig aan, alsof ze met haar blik wilde zeggen dat hij gek was dat hij háár rebels vond. 'Ik ben een bijna perfecte leerlinge,' ze keek hem vrolijk aan als teken dat ze niet van haar mening af gehaald kon worden. Haar ogen schoten naar hem en keken hem weer gemaakt boos aan toen ze zijn sarcasme hoorde. 'Nou zeg, dat blijft dan denk ik ook bij één keer,' sprak ze en keek hem aan. Er kwam een kalme glimlach op haar gezicht en bleef hem aankijken. 'Het is goed. Ik had ook beter moeten luisteren, maar bij sommige mensen is liefde gewoon een gevoelig onderwerp omdat het niet altijd even normaal voorbij komt,' antwoorde ze hem zachtjes en staarde voor zich uit. Ze zuchte weer diep en haar hand gleed even naar de rist, maar ze maakte hem niet open. 'Ik kan hem later, vanmiddag of morgen, natuurlijk gelijk terug komen brengen. Waarom zou ik uw kledingstuk houden?' vroeg ze aan hem om zijn onlogische gedachtes aan het te wijze. Ze ging wat onspannender zitten toen hij naar haar toe kwam lopen en volgde zijn bewegingen, gewoon omdat ze benieuwd was wat er nu weer ging komen. Ze staarde in zijn goude ogen, lichtelijk verbaasd toen ze zijn verontschuldiging hoorde. Ze snapte niet waar hij zich voor verontschuldigde en keek hem vragend aan. Haar blik gleed naar beneden naar zijn hand toen ze zijn koude vingers tegen haar kin voelde, waarna ze bij zijn sissende woorden opkeek. Toen hij zich terug trok voelde ze de warmte weer en zag vanuit haar ooghoeken weer de oranje gloed van de vlammen. Vaag glimlachend gingen haar vingers over de roos, waarbij de warme vlammen langs haar vingers streelde en richte haar blik op Savador. 'Dank u. Dit had ik eigenlijk nog aan je willen vragen,' zei ze zachtjes en verbrede haar glimlach bij zijn blik. Vrolijk bleef ze naast hem zitten, zich beseffend dat er een soort transformatie in hun verhouding was gebeurd. De haat was verdwenen, tenminste aan haar kant, en aan de ene kant werd ze hier vrolijker van. Ze kon er niet echt tegen als iemand haar het liefste dood wilde hebben. 'Zal ik uw vest later terugbrengen? Dan hoef ik nu niet halfnaakt door de school te lopen,' sprak ze bedenkelijk tegen hem, herhaalde eigenlijk haar woorden die ze eerder had gezegt. Ze zou hem op het lopen zetten als ze zo de gangen door moest, en zou onderweg waarschijnlijk een smoes verzinnen om te vertellen aan de mensen die ze misschien tegen zou komen om haar situatie uit te leggen. Ze wilde de echte reden eigenlijk niet hardop zeggen, aangezien ze wist dat mensen het verkeerd zouden opvatten.

Savador slaakte een zachte zucht toen Ephony beweerde dat ze een perfecte leerlinge was. Er gleed een klein grijnsje over zijn bleke gelaat bij haar woorden daarna. 'Ik vrees van niet. Ik heb ook nog een vrouw, weet je nog?' Hij glimlachte sinister. Maar daarna staarde hij doods voor zich uit, alsof hij haar woorden overdacht. 'Goed dan,' stemde hij uiteindelijk toe dat Ephony zijn vest mocht lenen. 'Maar laat ik er niet achterkomen dat er enige scheur, steek, gat of beschadiging in zit!' voegde hij er snauwend aan toe. Een moment later glimlachte hij zwakjes terug bij het opnieuw laten ontvlammen van de roos achter haar oor. 'Zei ik al niet dat het goed was? O, voordat je gaat..' Savador opende zijn hand met zijn handpalm naar boven gekeerd en siste een zachte spreuk. Een tel later vormde zich uit schaduwen een tweede roos, die hij met een volgende spreuk ook liet omringen met onbrandbare vlammen. Glimlachend richtte hij zich daarna weer tot Ephony. 'Je vind het zeker jammer als je die roos zou moeten afstaan?' Zijn klamme hand sloot zich om haar pols om haar hand te openen. De tweede roos legde hij erin waarna hij haar vingers zachtjes omboog om haar hand weer te sluiten. 'Beloof je me dat je die aan Zalas geeft? Je moet niet zeggen dat het van mij komt, maar het uit het diepste van je hart aan hem schenken. Kan ik daarvan op aan?' Savador blikte even streng in Ephony's grijzige ogen, maar de blik verzachtte al gauw weer. Het zou misschien een moedinsprekend middeltje zijn voor Zalas om toch zijn gevoelens te uiten. Daar kon hij niet achterkomen als hij het niet probeerde. Ephony zou de brug tussen hen in vormen waardoor hij zogezegd een onzichtbare hand op Zalas' schouder kon leggen, het in zijn oor fluisteren dat hij er nu voor moest gaan.

Ze grijnsde naar hem toen hij zuchte en keek voldaan. Ze schoot in de lach en schudde licht haar hoofd. 'Ik weet het, ik weet het,' sprak ze lachend op zijn woorden over zijn vrouw. Ze had de rare gevoel dat ze zijn vrouw eigenlijk dolgraag zou willen ontmoeten, en misschien ook zijn kinderen. Maar die kans zou piepklein zijn, dat wist ze en schoof daarom dat gevoel maar aan de kant. Ze keek hem onschuldig aan bij zijn bedreiging en knikte. 'Ik zal hem heel terug brengen, desnoods nog wassen,' stelde ze hem gerust en glimlachte. Ze keek hem verbaast aan, was eigenlijk al opgestaan om zich mentaal en lichamelijk voor te bereiden op haar sprint door het kasteel toen hij op het laatste moment tegen haar sprak. Haar verbaasde blik werd alleen maar sterker toen ze zijn woorden hoorde, en gaf er geen antwoord op. Zachtjes sloot ze haar hand om de tweede roos en keek hem vragend aan, waar was hij mee bezig? Ze slikte haar drooggeworden keel en voelde haar wangen een diepere kleur krijgen bij zijn vraag. Ze moest dit aan Zalas geven? Waarom vroeg hij haar niet gewoon gelijk om een nachtelijke jogpartij door het duister bos te maken, dat zou waarschijnlijk een stuk makkelijker zijn. Ze knikte alleen maar flauwtjes, haar eigen stem vertrouwde ze niet en keek naar de roos in haar handen. 'Waarom?' vroeg ze zachtjes zodat haar onvaste stem niet te veel opviel.

Savador toonde een onschuldig glimlachje toen Ephony om zijn woorden in lachen uitbarstte. Zijn gezicht betrok toen hij daarna half overeind schoot op haar woorden. 'Nóóit! Wassen!' riep hij op een afkeurende en verontwaardigde toon. De laatste keer dat hij zijn vest met de hand gewassen had, had hij rondgelopen met een afwijkende rozige kleur door het wasmiddel. Hij vertikte het dat weer te doen. Er gleed weer een glimlach over zijn gezicht die zijn geërgde uitdrukking uitbande. 'Denk je dat dit het moment is om waarom-vragen te stellen?' vroeg Savador met een kleine grijns op haar vraag. Hij schudde met gesloten ogen glimlachend zijn hoofd even. 'Je zult vanzelf wel zien waarom. Maar ik kan je verzekeren dat er iets moois van komt. Ga nu en doe wat ik je heb opgedragen.' Savador draaide Ephony aan haar schouders om en gaf haar een por in haar rug om haar aan te sporen nu regelrecht naar haar etage terug te keren.

Ze schrok van zijn plotselinge roep en keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Rustig, het is alleen dat ik hem vannacht aan heb gehad en hij nu nogal bezweet moet zijn aangezien ik hem liggen woelen,' verklaarde ze haar was-theorie. 'Ik ga er heus niets geks mee uithalen,' mompelde ze er achteraan waarbij ze haar armen weer over elkaar sloeg. Ze slikte weer bij zijn simpele vraag en keek hem verward aan. Ze gaf hem geen antwoord, en staarde alleen maar naar de roos terwijl haar wangen weer rood werden. Waarschijnlijk zou hij weken op haar kamer liggen, ze had geen flauw idee wanneer ze Zalas weer zou zien. Ze keek verbaasd op, zijn woorden verwarde haar alleen maar meer. Ze voelde haar lichaam omdraaien en deed een paar stappen naar voren toen ze zijn zetje voelde. 'Maar...' pruttelde ze zenuwachtig tegen en gaf het toen op. De draaide haar hoofd en keek hem over haar schouder met priemende ogen aan, alsof ze zijn geest wilde doorzoeken over dingen die hij blijkbaar wist en zij niet over het onderwerp 'Zalas'. Langzaam liep ze naar de deur, starend naar de bloem in haar handen.

Savador slaakte een zachte zucht. 'Mooi,' zei hij zacht op Ephony's woorden. Hij schudde het volgende moment zacht zijn hoofd. 'Het is hoognodig dat jij nu gaat en je acties als je eenmaal tegenover Zalas staat overdenkt,' sprak Savador door haar pruttelend gemaar heen alsof hij geen tegenargument wilde horen. Hij negeerde haar priemende blik daarbij. 'Dag Ephony!' riep hij haar op een quasi-vriendelijke manier gedag waarna hij haar de gang opduwde en de deur met een klap achter haar dichtsloeg. Met een kleine glimlach staarde hij naar het hout van de deur. Dat kind kwam wel terecht. Over een kleine tijd liep ze hand in hand met Zalas, dat wist hij vrijwel zeker. Savador draaide zich om en griste een nieuwe colltrui uit zijn kledingkast. Het voelde wat guur aan de hele tijd halfnaakt rond te lopen met een nog niet eens half geheelde wond in je borst.

Ze wilde tegen pruttelen, hem uitleggen dat ze waarschijnlijk dicht zou klappen als ze dat moest doen, maar wilde eigenlijk totaal niet haar verwarrende gevoelens jegens Zalas aan zijn neus hangen. Ze opende haar mond om iets te zeggen wat ze nog niet wist, maar hij viel met een klap dicht toen ze zijn tegen woorden hoorde en voordat ze het wist werd ze de gang op geduwd, met de roos in haar handen. Voordat ze het door had stond ze in haar ondergoed, bedenkt met het veel te grote vest van Savador op de gang, en keek ze verbrouwereerd naar de dichte deur die met een klap dicht was gevallen. Ze stond met een nogal droge uitdrukking op haar gezicht een tijdje naar de nerven in het hout te staren, totdat ze zich er bewust van werd wat haar positie was. Ze draaide zich met een ruk om en zette haar spionnen pas in, en sloop op rennende pas door het kasteel naar de lucht etage waarbij ze spastisch het vest een stukje naar beneden hield getrokken.

[ Lekker kort als laatste post :3 ]