Lynn keek rustig rond. Ze trok rustig een zwarte rok aan, met een blauwe trui erover en haar blauwe sneakers met witte veters. Ze besloot het rustig aan te doen vandaag, aangezien sommige lessen uitvielen. Eigenlijk had ze nergens zin in, behalve Tomari zien dan. Lynn verwachte weinig, maar ze hoopte natuurlijk dat Tomari in de aula was. Aangezien het zo vroeg was, was dit een kleine kans. Lynn stapte de kamer uit en keek naar de deur, waar de kamer van Tomari achter lag. Lynn hoopte dat die deur zou opengaan, maar liep na een tijdje toch maar door. In de aula ging ze op een stoel zitten. Het was eigenlijk best koud en haar benen bevatte kippenvel. Er was niemand, maar dan ook werkelijk niemand in de aula en Lynn wachtte hoopvol dat Tomari misschien kwam. Xana ging naast haar liggen en legde haar kop op haar voorpoten.

Nog uitrekkend en ongegeneerd breed gapend liep hij door de gangen. Zuchtend betrad hij de aula, zijn hoofd nog helemaal duf en lui wrijvend met zijn rechterhand over zijn hoofd. Hij had eigenlijk echt een op pepper nodig, even een rondje rennen of anders en paar luchtspring oefeningen. Zijn blik gleed ondertussen door de aula waarbij hij waarnam dat deze volkomen uitgestorven is - of wacht even. Zijn blik schoot terug naar een moeder ziel alleen dat zeer triest in haar eentje aan een tafeltje zat. Helder blauwe lokken omsierde haar gezicht die hem te bekend voorkwamen, zijn blik schoot naar beneden en vanzelf krulden zijn mondhoeken om. ‘Xana!’ Het flapte eruit. Zijn blik schoot weer omhoog, maar natuurlijk; Lynn. Het meisje wat hij, wat wat het? gister nog pas had ontmoet. Hij wreef zijn haren uit zijn gezicht wat een wijvig trekje van hem was en liep slingerend tussen de tafeltjes door en glimlachte naar Lynn die omkeek. ‘Morgen,’ Klonk het droogjes als begroeting. Hij trok een stoel naar achter die een schrapend geluid veroorzaakte wat galmde door heel de aula en plofte erop neer. ‘Hoe doe je dat toch?’ Vroeg hij terrecht verbaasd, ‘Zo vroeg in de morgen er zo wakker uitzien,’ Verduidelijke hij zichzelf en dufjes grijnsde hij naar haar. ‘Alles goed?’ Vroeg hij vervolgens vriendelijk.

Lynn lachte. Ze zag er in deze vroege morgen er nog lekker gezond uit. Ze keek naar de lege balie. Wanneer zouden die mensen voor het eten zorgen? Ze had nu al een beetje honger gekregen. Xana's oren wiebelden heen en weer en Lynn glimlachte. Ze wreef over Xana's kop en gaf er een kusje op. Het gemis voor Tomari werd iets groter en Lynn lachte om zichzelf. Jeetje, Lynn, je hebt gisteren nog met hem staan zoenen en nu ben je alweer verdrietig omdat hij nog slaapt, wees blij dat hij nachtrust krijgt! Zichzelf uitkafferen hielp dus ook niet echt, want Lynn moest er alleen maar van gapen. Xana's hoofd ging omhoog en haar oren waren gespitst. Lynn's haar sprong op. Wie kwam daar aan? 'Xana!', riep een stem en Lynn grinnikte toen ze de persoon bij de stem vervoegde. Het was Laurens. Xana keek met wiebelende oortjes Laurens' richting in. Lynn moest lachen om hoe hij zich zwierig tussen de tafeltjes heen drong. Hij leek wel een danseresje. Door die gedachten onderdrukte Lynn een stevige lachbui. 'Morgen', kwam het er droog uit zijn mond en Lynn grijnsde even kort. Nou, nou, wat was hij toch weer goed wakker! Een stoel ging achteruit, wat een rotgeluid in de aula maakte, terwijl Laurens neerplofte. 'Hoe doe je dat toch?', vroeg Laurens en Lynn keek hem op haar beurt vragend aan. Wat bedoelde hij? 'Zo vroeg in de morgen er zo wakker uitzien', zei hij en het werd haar iets duidelijker. 'Ach ja. Van Xana word ik gewoon vrolijk en wakkerder', grijnsde Lynn even kort. 'Alles goed?', klonk zijn stem toen vriendelijk en Lynn knikte. Toen wou ze een leuke streek uithalen. Ze stond op en pakte een bekertje ijskoud water. Ze deed net alsof ze druk bezig was en seinde met haar ogen dat Xana Laurens moest bezighouden. Xana stond op en legde haar kopje in Laurens schoot, terwijl ze hem aankeek. Lynn kwam snel achter Laurens doorgelopen en liet toen een hoop ijskoud water over zijn hoofd plenzen, wat via zijn kaaklijn op Xana's kop ging, die het er weer afschudde in Laurens gezicht. 'Al wat wakkerder?', plaagde ze hem en ze onderdrukte een lachbui.

Zo vroeg als de ochtend was zo wakker was Rosalie. Met nog half dichte ogen liep ze de aula in. Zuchtend, snotterend en kuchend door een verkoudheidje die je nu zo opliep tijdens dit weer. Met een dwaze blik bekeek ze de gangen die akelig stil was. Zoekend naar de aula, daar zou het geheid drukker zijn. Maar Rosalie liep zonder enig idee hoe laat het was de aula binnen, die naar haar verbazing wel 2 mensen bevatte. Verbaast stond ze in de deur opening van de aula, liep naar de andere toe en glimlachte naar hen. Haar rode neus viel op op haar blanke huid maar verdween in combinatie van haar roze/rode haar. "Hallo" klonk ze met een neusklank. Ze sprong lekker tussen het gesprek in en kreeg lichtjes een rood hoofd. "Sorry als ik stoor." Zei ze oprecht. Ze snoof even wat lucht op en keek de twee aan. Ze baalde dat ze zelf niet de krach had om zichzelf te genezen, zou veel schelen. "Zou ik er bij mogen komen zitten?" Vroeg ze nieuwschierig.

Tomari liep wat slaperig de aula in om wat te eten te halen terwijl hij zich nog uitrekte en keek daarna even de aula rondt
Er was weleenswaar geen eten, maar Lynn was er wel, samen met Laurens en Rosalie die hij al eerder had ontmoet.
Tomari glimlachte en liep richting het tafeltje terwijl hijhardop "goedemorgen" zei tegen iedereen en het lint dat om zijn hand zat iets strakker aan trok
"zo te zien ben ik niet de enige die vandaag vroeg op is gestaan" zei hij met een glimlach op zijn gezicht terwijl hij nog een stoel pakte en bij de rest aan tafel ging zitten waarna hij onder tafel Lynn haar hand vast pakte

Lynn keek het meisje die binnenkwam en regelrecht naar hun toekwam rustig en glimlachend aan. Toen ze zich afvroeg of ze zich stoorde, schudde Lynn vriendelijk haar hoofd. Toen het meisje vroeg of ze mocht zitten, knikte ze en schoof ze de stoel naast Laurens uitnodigend achteruit. De stoel naast haar was nog vrij, maar die nam Xana half in bezit door haar poten erop te zetten om te kijken wat er toch allemaal gaande was. Lynn keek nog steeds grijnzend naar Laurens die het ijskoude water in zijn gezicht had gekregen en stak haar tong uit toen hij haar kant inkeek. ''Goedemorgen'', klonk er toen en Lynn's hart sloeg een slag over. Was het...? Ja hoor, daar kwam hij. Het was Tomari! Lynn keek naar hem en haar hart leek nu wel een ventilator, maar Lynn zelf knikte rustig. ''Zo te zien ben ik niet de enige die vroeg op is gestaan'', zei Tomari en Lynn glimlachte naar hem, terwijl ze haar hoofd schudde. De stoel naast haar werd bezet door Tomari en ze voelde hoe zijn hand de hare vastpakte. Lynn deed haar andere hand bij zijn hand en begon zijn hand die in haar hand was rustig te strelen.

Zijn mondhoeken krulde vaagjes om bij de uitleg die volgde. ‘Klinkt logisch,’ Gaf hij toe, Xana was natuurlijk ook gewoon geweldig en alles. Wat wazig keek hij toe naar Lynn die opeens nogal druk en onhandig in de weer leek te zijn in haar eigen wereldje. Een lichte frons was ontstaan, maar deze ontspande weer toen hij voelde dat er een druk op zijn schoot toenam. Hij keek naar beneden en glimlachte breed toen hij daar Xana's geelachtige ogen hem aan zag staren. ‘Goodmorning, darling.’ Zijn hand gleed overhaar kop en ging soepeltjes over om haar achter haar oortje te kroelen waar een grappig en karaktiriestiek pluizig puntje aan vast zat. En daar was, totaal uit het niets. Nat, ijskoud, een hele stroom. Hij schoot half naar voren, verstijfd en holde zijn rug in een poging het ijs en ijskoude water te ontlopen dat nu medogenloos verder over zijn rug liep. Spastische en onwillekeurige kreungeluidjes waren over zijn lippen gekomen terwijl zijn gezicht vertrok omdat het zo onaangenaam voelde. ‘Lynn!’ Brulde hij haast uit, lekker overdreven en gespeelde frustratie. ‘Lynn nog één keer zo'n bekertje over me heen en je krijgt een hele émmer over je heen!’ Dreigde hij, als antwoord op haar droge vraag of hij weer iets wakkerder was. Hij keek om naar haar en zag haar grijns, hij zelf kneep zijn ogen iets samen en boog zijn hoofd naar haar toe waarna hij begon te schudde met zijn haren. Druppeltjes vlogen ervan af; hopend dat ze haar zouden raken. Maar het simpele haar schudden had bij hem grotere effecten, toen hij namelijk weer overeind kwam was zijn haar al gelijk een stuk droger dan het hoorde te zijn. Altijd handig in dit suurt situatie om een beetje luchtmagie te kunnen beheersen. Hij keek Lynn nog aan met een vrolijke en typische grijns die je altijd wel zag op zijn gezicht en keek om toen hij een onbekende stem hoorde. Een meisje met opvallende roze lokken was stilletjes aankomen zetten. ‘Morgen,’ Klonk het opnieuw droogjes als begroeting terug. ‘Oh nee hoor, Lynn was net klaar.’ Benadrukte hij de laatste zin als seintje voor Lynn dat ze niet meer dingen moest gaan doen. Zijn mondhoeken krulde lichtjes om toen hij het gesnuif van het meisje hoorde. ‘Tuurlijk, ga zitten.’ Hij wenkte luchtig naar een vrije stoel die aan het tafeltje zat zodat het meisje met de roze haren daar kon gaan zitten. Een beweging in de deuropening van aula trok zijn aandacht en deed zijn blik afgeleid daarna toe schieten. Een grijns ploepte tevoorschijn, Tomari!! =D Zijn blik volgde de jongen die loomlopend dichterbij kwam en ook aan hun tafel neerplofte, aan de andere kant van Lynn zodat deze nu tussen hem en Tomari in zat. Een grijns kwam te voorschijn en expres zette hij zijn onderarm optafel, boog zich een verstuk over de tafel heen zodat hij helemaal voor Lynn langs heen schoof en bracht zijn gezicht samenzwederig dicht bij Tomari, ‘Tomari, boy, hoe is het gegaan?’ Hij wiebelde een keer met zijn wenkbrauwen, en gaf toen een onopvallend knikje, die daardoor juist zeer opvallend werd, richting Lynn en trok één ooglid omlaag. ‘Alles kunnen fixen wat je wilde fixen?’

Tomari leunde iets achteruit omdat het een beetje oncomfortabel voor hem was om een andere jongen zo dicht bij zijn gezicht te hebben en zette toen een brede glimlach op
hij moest eens weten, het was beter gegaan dan dat hij ooit had durven dromen "ik denk dat mijn uitdrukking meer dan genoeg zegt" zei Tomari met een brede grijns op zijn gezicht
hij duwde nu Laurens zacht achteruit met zijn vrije hand (die met het lint) terug naar zijn plek terwijl hij op zijn andere hand het zachte gestreel van Lynn voelde, haar hij volop van genoot
"En hoe gaat het met jou en Xana, is ze al je vriendin?" vroeg Tomari plagend vanwege dat hij wist hoe mooi Laurens haar vond

Rosalie knikte vriendelijk en ging op de stoel die naast de jongen vrij was zitten, waarom niet naast het meisje, dat wist Rosalie niet(ze zag ook niet de poten op de stoel). Ze glimlachte vriendelijk naar beide toen het meisje, en niet veel later ook de jongen, hun ogen richtte op de deur van de aula. Nieuwschierig draaide ze om en zag Tomari in de deur opening staan. Met een, volgens haar, snel uitziende pas liep hij richting hun tafel en ging naast het meisje zitten. "Hee Tomari." Ze glimlachte even maar al snel zag ze hem niet meer omdat de jongen naast haar zich voorover boog en iets tegen Tomari fluisterde. Rosalie had geen idee waarover het ging en hield voor een keer wijselijk haar mond, en dus haar gedachten, dicht. Niet snappend waar het over ging snoof ze nog eens haar neus op. Tomari liet een woord vallen, nouja eigenlijk een naam. Xana? vroeg ze zich af met een vragende blik. Haar mond bleef dicht wat haar eigenlijk ook verbaasde en dus veranderde haar blik ban vragend naar verbaasd. Ze keek de tafel rond en zag echt maar 3 andere personen. Rosalie snapte het even niet en keek dus al gauw vragend naar Tomari, want misschien zou het wel dom klinken als ze het zou vragen.

Xana keek naar Laurens die met zijn gezicht dichterbij kwam, evenals Lynn. Was het nu de bedoeling dat Xana zijn wang moest likken, of dat Lynn zijn wang moest kussen? Lynn keek hem vragend aan en Xana deed hetzelfde. Een knikje werd naar haar toe gedaan. Nu begreep Lynn er nog minder van en fronsend keek ze de twee aan en toen het meisje met het roze haar. "Ik denk dat mijn uitdrukking meer dan genoeg zegt", zei Tomari en Lynn kon een brede grijns ontdekken, waarna ze ook begreep waarover het ging. Laurens had waarschijnlijk op een nogal rare manier proberen te ontfutselen wat er was gebeurd na zijn wegzijn. En hoe gaat het met jou en Xana, is ze al je vriendin?", vroeg Tomari en Xana's oren wiebelden heen en weer. Xana keek naar Laurens en wiebelde weer met haar oren. Lynn grijnsde even. Xana had precies begrepen wat Tomari had gezegd. Als antwoord ging Xana naar Laurens toe en sprong met haar poten op zijn stoel. Ze keek Laurens aan, in de hoop een stuk vlees of iets dergelijks te kijken. Ze gaf smekend een lik over zijn hand. Lynn zelf streelde liefdevol over Tomari's hand en maakte zachte rondjes over zijn arm, waarna ze zijn been streelde en daarna zijn hand weer.

Tomari gaapte, hij was nog wat moe zins hij niet goed had kunnen, mischien was het wel gewoon een jetlag, dat krijg je wel als je van Erd in een keer doorvliegt naar hier, in elk geval had hij wel wat honger, hij voelde zijn maag al knorren, maar aangezien er nog geen eten was kon hij die niet stillen
Tomari veegde de slaap uit zijn ogen met zijn vrije hand en keek er daarna kort naar, het was alweer een tijd geleden dat het lint was aangebracht, maar hij was er nog steeds niet helemaal aan gewent, maar het was noodzakelijk, dus hij zou er mee moeten leren leven, hij liet even Lynn haar hand los en trok het lint wat strakker en zette het opnieuw vast, dat zou moeten helpen dacht hij terwijl hij Lynn haar hand weer pakte waarna hij de scene die zich voor zijn ogen afspeelde observeerde
Tomari zag op een gegeven moment ook dat Rosalie hem met vragende ogen aankeek "wat is er Rosalie?" vroeg hij vriendelijk

Hij trok langzaam en overdregen beide wenkbrauwen omhoog zodat deze verdwenen onder zijn zwarte en wilde lokken die zijn voorhoofd sierde. ‘Zozo,’ Rolde eruit, zijn mondhoeken lichtjes naar beneden getrokken omdat hij onder de indruk was. Hij wist niet wat hij moest denken van de reactie van Tomari, maar er was duidelijk heel wat meer gebeurt dan dat hij eigenlijk verwacht had.. héél wat meer. ‘Datuh, doe je snel dan.’ Hij grijnsde naar Tomari, ‘Ladieskíllerrr,’ Opnieuw wiebelde hij met zijn wenkbrauwen als teken dat Tomari het maar weer mooi gefixt had dan. ‘Met Xana en mij? Oh kán niet beter, niet waar my beloved?’ Hij draaide zich om naar Xana die haar ogen al op hem gericht had en met een verliefde glimlach op zijn lippen keek hij haar voor een moment smeltend aan. ‘Of ze al mijn vriendin is? Je moet eens weten, over drie maanden staat ons huwelijks gepland!’ Riep hij haast uit. ‘Niet waar Xana? Oh ik kan niet wachten!’ Perste hij eruit alsof hij een jochie van zeven was die voor het eerst een speelgoedzwaardje kreeg. Precies op dat moment zette Xana haar voorpoten bij hem op de rand van de stoel zodat ze een heel stuk omhoog kwam. ‘Ja jij ook niet he? Stoute boebe,’ Hij stak zijn hand uit en kroelde haar hals. Toen hij zijn hand weer terug haalde voelde hij hoe Xana's tong erover heen gleed en lachte hij vrolijk. ‘Ik hou ook van jou,’ Antwoorde hij vervolgens droogjes. Hij boog zich vervolgens zelf ook verover en drukte een kusje op Xana's kop en keek vervolgens weer om naar de rest die aantafel zat. ‘hebben jullie trouwens enig idee waarneer de kantina opengaat? Ik kan ondertussen wel een draak op.’ Om het nog eens te benadrukken gromde zijn buik op een borrelende manier. ‘Dat bedoel ik,’ Voegde hij er maar knullig aan toe.

Rosalie leek al snel te berijpen waar het over ging, en antwoorde op Tomari, " Oow, niks. Ik zat even te denken maar ik snap het al." En ze keek via haar ooghoeken naar de lynx die bij de jongen zat. Ze glimlachte nog wat verlegen en al snel toen ze het over eten had hoorde ze haar maag ook zachtjes mee doen. "Je bent niet de enige... uhm...?" Ze keek de jongen even vragend aan die net vertelde dat hij honger had. Haar maag begon steeds wat harder te protesteren en Rosalie keek een beetje beschamend naar de rest. Ineens schoot haar iets tebinnen. "OOW! ik ben trouwens Rosalie. Ik vergat het helemaal." Ze glimachte naar het meisje en daarna naar de jongen. Knikte zachtjes als begroeting. Hoewel het bijna nooit oorkwam kreeg ze rode wangen omdat ze zo stom was om zich niet voor te stellen. Wat zouden ze wel niet van haar vinden.

Laurens deed idioot tegen Xana die hem vreemd aankeek. Toen ze een kusje op haar hoofd kreeg, maakte Xana een verontwaardigd geluid en gaf Laurens een flinke klap met haar poot op zijn been, terwijl haar oren achteruit gingen. Ze was nu speels, zag Lynn. Hopelijk begreep Laurens het ook. Het meisje keek vragend naar Tomari en Tomari vroeg wat er was. Lynn keek even vragend, met vriendelijkheid naar het meisje, terwijl zij zich ook afvroeg wat er mis was. Toen begon ze zich voor te stellen. Ze heette dus Rosalie. Lynn knikte even vriendelijk naar het meisje die glimlachte. 'Aangenaam. Mijn naam is Lynn. En die lynx die je daar zo ziet kwijlen bij Laurens, is Xana. Laurens is stiekem verliefd op haar, alhoewel ik betwijfel of dat een wederzijds gevoel is', grijnsde Lynn even en ze keek Laurens plagend aan.

Rosalie glimlachte even. Aardig meisje, was haar eerste indruk. Iets wat ze er normaal er wel uitgegooid had maar nu kneep ze haar lippen op elkaar om het niet te doen, wat een hele opgave was. "Hallo Xana." Ze glimlachte naar de Lynx bij de jongen, die Lynn als Laurens beschreef. Leek haar ook een aardige jongen. Ze glimlachte even terwijl ze haar lippen weer stevig op elkaar kneep. Het zag er wat onconvertabel uit maar als snel werd de druk minder. Haar maag kwam er weer even tussen en knorde even opstandig. Vlug pakte ze een broodje uit haar tas, waar ze een stukje afbrak. "Wil iemand een stukje?" vroeg ze vragend en keek eigenlijk een beetje naar de jongen, Laurens. Z hield het broodje in haar hand terwijl ze van haar stukje een hap nam, heerlijk!

Tomari moest een beetje lachen over hoe Xana en Laurens deden en keek toe terwijl er namen werden uitgewisseld hoewel het voor hem niet nodig was omdat iedereen aan tafel hem nu al kende en andersom ook.
Tomari keek ook een tijdje naar Rosalie die nu keek alsof ze moeite had om zichzelf in bedwang te houden en Tomari vroeg zich af waarom ze zich in bedwang moest houden, maar hij hield zijn mond er maar over, hij wist best dat ze haar eerlijkheid soms zeer frustrerend vond
Tomari had eigelijk niet meer gedacht aan zijn honger totdat Rosalie kwam met haar broodje maar zins hij niet verschrikkelijke honger had zou hij wel wachten tot de kantine echt open ging, het viel hem echter op dat Rosalie wat specifiek naar Laurens keek, Tomari glimlachte, zou Rosalie nou een oogje hebben op Laurens?

Zijn aandacht was gericht op het meisje met de roze haren wat nu met hem instemde waardoor een vaag glimlachje omhoog kroop. Hij was dus niet de enige, ‘Laurens,’ Maakte hij haar zin af een soepeltjes ging zijn glimlach over in een vrolijke grijns. Zijn dufheid was al bijna weg, de vrolijkheid in hem nam het alweer over. Deels dankzij Xana die hem een heerlijke op pepper qua wakkerheid in deze vroege ochtend had gegeven. Opnieuw een vrolijke grijns toen Rosalie opeens een uitbarsting qua voorstellen kreeg, vaagjes knikte hij uit gewoonte terug toen ze kort haar aandacht op hem richtte. ‘NOuja zeg, Xana!’ Zei hij verontwaardig tegen de Lynx die duidelijk haar gevoelens op een onsubtiele manier aan het uitte was. ‘Ik hou van je, en dan dit?’ Hij trok een pruillipje. Stilletjes luisterde hij hierna naar Lynns woorden die zich netjes voorstelde aan Rosalie. ‘Niet wederzijds!’ De woorden gooide zich eruit zodra hij dit hoorde. ‘Nou, Lynn, jij weet helemaal niks van mijn relatie met Xana af,’ Klonk het gespeeld arrogant. ‘Ik bedoel, weg gaan trouwen,’ Gebruikte hij als argument. ‘Ze heeft me het jawoord al gegeven,’ Dat betekende toch wel dat ze van hem hield. Zijn aandacht werd getrokken door het borrelende geluid wat ook Rosalies buik begon te produceren en alweer was een grijns te zien. Het feit dat bijna hier iedereen honger zat te lijden maakte hem op één of diebele manier vrolijk. Zodra ze voorstelde dat iemand anders een stuk mocht moest hij moeite doen om zichzelf in te houden en zich niet op het prielle stukje brood te stortten, toen ze zich eenmaal naar hem toedraaide glimlachte hij lichtjes naar haar en nam het aan. ‘Dankje,’ Grijnsde hij vervolgens. Bij de eerste hap werkte hij al meer dan de helft naar binnen, sloot hij zijn ogen en liet een genietend geluidje horen. ‘Da's beter,’ Na het doorgeslikt te hebben werkte hij gelijk de rest naar binnen. Een tijdje viel hij stil, waarna hij een zielige pruillip trok en zei, ‘Heb nog steeds honger,’

Lynn keek hoofdschuddend naar Laurens die het stukje brood aannam en het gelijk begon op te eten als een koe. Xana keek hem met grote ogen aan. Toen Laurens aankondigde dat hij nog steeds honger had, had Lynn zin om hem een mep te verkopen. Hij had net Rosalie's hele broodje naar binnen gewerkt! Lynn liet Tomari's hand los en ging naar Laurens toe. Ze gaf hem een klap op zijn kop en Xana gaf hem ook een mep tegen zijn been. 'Nou zeg! Je hebt heel haar broodje naar binnen gewerkt en dan doe je zo mannelijk!', riep ze gespeeld boos uit. Lynn wist dat het nergens op sloeg, maar het was gewoon lollig. Toen liep ze naar Rosalie toe. 'Dit bewijst toch weer is hoe erg mannen soms kunnen zijn. Wij vrouwen mogen blij zijn dat we niet op Laurens lijken', zei ze expres luid en keek hem expres aan. 'Wil je trouwens nog een bekertje water, Laurens?', vroeg ze toen grijnzend.

- Oops, verkeerde kleur! -

Wat vaagjes keek hij om toen Lynn haar stoel luidruchtig naar achteren schoof en ze zelf ook op stond. Hij had grote, ronde en onschuldige ogen opgezet toen ze met een zelfverzekerde pas op hem af kwam. ‘Autsj!’ Zijn hoofd schoot naar voren onder de tik die hij kreeg en met een zuur vertrokken gezichtje keek hij weer om naar Lynn. Waaraan had hij dat nou weer verdiend? ‘Nouja zeg, Xana! Kies je geen eens mijn kant?’ Hij schoof bij de Lynx weg die hem ook al een mep verkocht. ‘Ho ho,’ Merry X'mas, ‘Niet het hele broodje!’ alleen het stukje wat Rosalie hem aangeboden had. ‘Wat nou mannen erg? Dit slaat nergens op, allemaal vooroordelen.’ Klaagde hij nu. ‘En wat zegt dit dan wel niet over vrouwen,’ Hij wuifde luchtig richting Lynn die net had lopen preken. Pfoe zeg. ‘Nee nee, ik heb geen dorst, alleen honger.’ Beantwoorde hij haar vraag droogjes waarna hij met een te warme glimlach naar haar om keek. Vervolgens draaide hij zich om naar Rosalie, ‘Maarja, zoals Madame wilt,’ Hij draaide zich om naar Rosalie, ‘Mijn excuses,’ Klonk het formeel, ‘Ik wist niet dat ik niet alles mocht van het broodje.. maar,’ hij draaide zich weer om naar Lynn. ‘Ik blijf honger hebben.’

Tomari keek naar hoe Lynn en Laurens met elkaar zaten te dollen en besloot zich er maar buiten te houden terwijl ze flauw tegen elkaar zaten te doen, het was maar een broodje dacht Tomari alleen, maar besloot er geen opmerking over te maken, Xana deed echter wel vrolijk mee met Lynn en Laurens en hij moest toegeven dat het best komisch was om naar te kijken, net een of andere dramavoorstelling
Tomari keek even naar Rosalie om te zien hoe zij zou reageren op het toneel dat zich voor hun afspeelde

"Alsjeblieft." Rosalie glimlachte naar Laurens die de rest van het broodje naar binnen werkte. Waarna hij klaagde dat hij nog steeds honger had. Rosalie nam nu het laatste stukje van haar broodje en propte het naar binnen. Al snel vond het een en ander naast haar plaats. Een dolletje zoals het er uit zag. Waarbij Laurens een mep kreeg van de Lynx, Xana en Lynn. Eerst wilde Rosalie ingrijpen maar al snel wist ze dat als er echt iets was Laurens voor zichzelf op kon komen en Rosalie glimlachte dan ook alleen maar. 'Dit bewijst toch weer is hoe erg mannen soms kunnen zijn. Wij vrouwen mogen blij zijn dat we niet op Laurens lijken' Hoorde ze Lynn zeggen. Waarna Laurens er op in ging. "Niet alle vrouwen!" gooide Rodalie er uit. Jahoor ze deed het weer. Vervolgens bood Laurens zijn excuses en Rosalie glimlachte warm en vriendelijk. "Maakt niet uit. Iedereen heeft wel eens honger, en trouwens, anders bood ik je toch niet de rest aan." Rosalie glimlachte nogmaals en keek even vaan Tomari die al een hele poos niks had gezegd. Ineens bedacht ze dat ze nog meer bij zich had. "Ik lijk soms wel een kantine." mompelde ze zachtjes zonder te merken dat ze het er uit gooide. Ze keek even op om te zien of iemand het gehoord had, waarna haar wangen lichtjes een kleur kregen.

Lynn glimlachte bij Rosalie's uitspraak. Ze vond dit meisje gelijk al aardig. 'Ik plaag onze kleine baby maar. Ik bedoel, dat WIJ hem plagen. Toch, Xana?', vroeg ze met een knipoog en Xana deed een oog dicht en toen weer open. Lynn keek Xana grijnzend aan. Xana ging met haar poten op Laurens' stoel staan en alsof zij zich wou verontschuldigen, likte ze over zijn gezicht en hield dat even aan. 'Xana houdt heus wel van je. Zie is hoe lief ze je vindt', grijnsde Lynn. Het was Lynn opgevallen dat Rosalie wel veel oog had voor Laurens. Zou ze op hem vallen? Lynn moest steeds moeite doen om niet teveel naar Tomari te kijken. Toen ze naar hem keek, verscheen er een glimlach over haar gezicht. Toen zette Lynn haar handen in haar zij. 'Wanneer heeft Xana jou het 'ja' woord gegeven dan, Laurens?', vroeg ze op een bestraffende toon.

Hij had voor een moment met een glimlach omgekeken naar Rosalie toen deze plots haar mond open trok en het zelfs iets voor hem opnam. Heerlijk, pesterij met teamvorming. Hij grijnsde nog een keer vriendelijk naar haar en draaide zich toen weer om naar Lynn die al weer verder babbelde. ‘Weet ik,’ Beantwoorde hij zwijmelend toen Lynn toegaf dat Xana toch wel van hem hield. Natuurlijk wist hij dat, diep van binnen. Xana en hij waren geboren voor elkaar. ahum. Hij lachte toen hij het gelebber van Xana over zijn wang heen voelde, ‘Xanaahaha, gadver.’ Hij veegde met zijn mouw de natte plek weg van zijn wang en woelde toen door Xana's vacht met beide handen. ‘Gek, wild beest van me.’ Hij hield zich voor een moment bezig met Xana door haar te kroelen en te aaien tot dat hij Lynns vraag opeens hoorde. Gespeeld verstijfde hij en keek vervolgens traag naar Lynn om, zijn ogen rond en onschuldig. ‘Nou.. kijk, ik.. ik tjah, kijk.’ Pruttelde hij. ‘Nou oké dan,’ Klonk het een stuk norser. ‘Xana had me gevraagd of we elkaar gister avond 's nachts elkaar nog wilde ontmoeten bij het grasveld.. En toen zijn we wezen wandelen, en ik hield het gewoon niet meer.’ Babbelde hij alles bij elkaar. ‘Ik moest weten dat ze bij mij hoorde, Lynn, dat begrijp je toch wel? Ik wilde het officieel hebben,’ Stortte hij zijn hart uit.

Lynn luisterde lachend naar Laurens die weer eens heftig overdreef met zijn gedoe over Xana. Xana keek hem met platte oortjes aan. Dat bracht Lynn op een nieuw ideetje. Ze keek Xana even veelbetekenend aan, die meteen doorhad dat Lynn iets wilde uithalen bij Laurens en Xana zette zich af en sprong op Laurens' schoot. Xana was voor een lynx toch wel licht. Ze viel moeilijk op te pakken, maar ze was zeker niet zwaar. Zelfs Lynn kon haar op haar schoot pakken. Laurens zou nu vast wel door Xana's gewicht in verwarring zijn gebracht en zou zijn aandacht nu vol op Xana richten, terwijl Lynn een bekertje pakte en er achter Laurens' rug stiekem ijs in deed. Ze voelde aan het ijs. Het was heel erg koud! Toen sloop Lynn weer terug en Xana zat ondertussen likkend om Laurens' aandacht te vragen. Toen hield Lynn het ijskoude bekertje net onder Laurens' hals tegen zijn borstkas aan, zodat deze waarschijnlijk op zou springen en begon te giechelen. Xana sprong ondertussen snel van Laurens' schoot af. Wat waren toch aan het plagen!

Tomari lachde, Laurens en Lynn deden zo'n beetje een wedstrijdje om wie de ander het ergst kon plagen en Rosalie leek bijna wel de oorzaak te zijn met haar ene broodje, Xana werd ook een discussie, Laurens trouwen met Xana? Tomari stelde het zich voor en moest zacht lachen, Tomari zag Lynn een bekertje water pakken en er ijs in doen terwijl Xana Laurens aan het afleiden was, wat was zij nou van plan? nou ja hij zou er snel genoeg achter komen, waar hij gelijk in had, Xana sprong van Laurens' schoot af en Lynn zette het bekertje met het ijs tegen Laurens zijn borst aan, wat moest dat koud zijn, hij kon een glimlach niet onderdrukken en zei daarna "niet al te hard vechten kinders" zei hij terwijl hij grinnikte, hopelijk was Rosalie niet al te erg in de war over dat ze elkaar allemaal aan het plagen waren