Verdwaald.

Enigszins hijgend stapt Myst de aula binnen. Na het lange ronddolen over het schoolterrein hoopt ze een openbare ruimte gevonden te hebben. Zuchtend kijkt ze om zich heen. Haar ogen schieten over de zaal, op zoek naar andere mensen. 'Nog steeds geen leraar gevonden...' mompelt ze zachtjes voor zich uit. Ze haat het om vedwaald te zijn, om aan mensen de weg te moeten vragen. Ze probeert nonchalant een hand door haar haar te halen en ademt diep in en uit. Uiteindelijk besluit ze maar aan een tafel te gaan zitten. Zo stil mogelijk schuift ze een stoel naar achter en gaat zitten. Uit haar tas vol met spullen haalt ze een dik, zwart boek. Er staat niks voorop, en niks achterop. Ze bladert wat erin rond en grabbelt een pen uit haar etui. Ze begint wat te krabbelen in hoop tot rust te komen, ze vind voor vanavond vast nog wel iemand die haar haar slaapplaats kan wijzen.

Met een dienblad waar een bord op lag die al helemaal bezaaid lag met al het eten wat er tenminste een beetje te vreten uit zag liep hij nu langs het schap waar te drinken in stond. Niet te moeilijk; gewoon een glas melk. Een groot glas melk. Er was iets mis met zijn maag, het leek namelijk meer op te kunnen nemen dan de grote van zijn buik zelf. Iets wat af en toe verdomd onhandig was. Met een brommende maag die hij stiekem dan ook af en toe al stilde door sneaky een hap in zijn mond te douwen draaide hij zich dan nu ook om richting het gedeelte waar hij kon zitten en in alle kalmte zijn voedsel naar binnen kon werken. Zijn helder grijze ogen namen de aula in zich op, op zoek naar een plaatje waar hij rustig aan kon schuiven. En daar was het; een meisje wat zijn aandacht trok alleen maar omdat het huist nauwelijks zijn aandacht trok. Een vaag glimlachje was omhoog gekropen en doelbewust liep hij er dan nu ook op af. Zijn passen lichtjes enkel door zijn afkomst. Stilletjes kwam hij dan ook aan, pas toen hij zijn stoel naar achteren schoof maakte hij kenbaar dat hij ook in de buurt was. ‘Do you mind?’ Met een glimlachje, die onbewust charmant was, keek hij het meisje aan terwijl hij zijn dienblad neerzette. Toen hij eenmaal zat schudde hij zijn haar uit zijn ogen en keek op, nam het meisje dat tegenover hem zat voor een kort moment in zich op en duwde toen een hap naar binnen. Droogjes bleef hij haar een tijdje aankijken en liet toen zijn blik naar beneden zakken om de troep die voor het kind lag te bekijken. ‘Huiswerk?’ Vroeg hij haar nadat hij het grootst gedeelte van het voedsel wat zich in zijn mond had bevonden door geslikt had.

Verbaasd keek ze op, naar een zeker niet lelijke jongen. "Do you mind?" Vroeg hij. Ze knipperde even, en bloosde toen toen ze zag wat voor een rotzooi ze gemaakt had. Het was niet de bedoeling dat hij haar gedichten zag, maar ze wilde ook niet als een creep alles heel snel bij elkaar rapen, wegstoppen, en dan eng glimlachen. Beheerst probeerde ze de blaadjes bij elkaar te stoppen. "Huiswerk?" Vroeg hij. Ze bloosde nog roder. Uit schaamte duurde het even voor ze reageerde. "Ehh kom er maar bij zitten." Ze probeerde normaal te glimlachen en keek hem vriendelijk, maar nog steeds blozend aan. Ze schoof haar sjaaltje weer terug op zijn plaats, het was rommelig verschoven tijdens het verwoede schrijven. Toen dacht ze dat ze alle gedichten had, maar miste blijkbaar nog 1 gedicht. Ze sloeg het boek dicht en 'voesj', vloog het gedicht zijn kant op. Het was een oud gedicht, dat al tijden in haar boek zat. Het sloeg niet echt ergens op, het was niet gebaseerd op ware gevoelens. Maar het was wel intiem.

In jouw armen
Warmte, rust
Een dag
Die nooit zal stoppen

De hemel huilt
De ruimte blaast
Maar in jouw armen
Lach ik

Het vuur dooft
De lucht bloedt
Een dag sterft
Maar niet voor mij
Ik zie geen licht, geen donker
Jij verblind mij.

-You oughta know this poem, Lisanne xD-

Kale liep met kalme passen door de gangen met in zijn hand een mok koffie die hij eerst snel nog even in de lerarenkamer gehaald had. Het was net pauze en vandaag was het zijn beurt voor surveillance. Toen Kale de aula in kwam waren de meeste leerlingen als binnen en aan het eten. Hij ademde even kalm in en uit waarna hij zich in de drukte mengde. Hij liep een rondje tussen de tafels langs en corrigeerde hier en daar een leerling op onaanvaardbaar gedrag. Het leken soms net een stel wilde apen. Was het echt zo moeilijk om je gewoon te gedragen en zonder idiotrie je eten naar binnen te werken? Zich een weg banend tussen de leerlingen door liep hij naar de muur van de aula. Met zijn ene arm om zijn middel geslagen leunde hij uiteindelijk tegen de muur aan terwijl hij de rest van de aula in de gaten hield en af en toe een slok van zijn koffie nam.

Niet zo goed wetend of ze nou als een idioot het gedichtje bij Laurens weg moet gaan grissen, of vragen of hij het teruggeeft, wend ze haar rode hoofd af. Nu pas valt haar op dat de aula aardig vol gelopen is. Van haar vorige school op Nova weet ze nog dat er altijd leraren waren om de 'kinderen' in de gaten te houden. Zoekend kijkt ze rond. Kom op er moet toch ergens een volwassene zijn... Maar lang hoefde ze niet te zoeken. Een lange man met wit haar stond verderop koffie te drinken. Typisch een leraar. Op hem aflopen? Hem wenken? Maar als ik weg loop dan loop ik bij deze vriendelijke jongen weg... whatever. Ze sprong op, maar liet haar spullen staan, ten teken naar de vriendelijke jongen dat ze nog niet weg ging. 'Ben zo terug.' Ze glimlachte even kort en lief naar hem. Daarna liep ze in een opgewekte pas naar de man die eruit zag als een leraar. 'Meneer? Of ehh.. Meester?' Ze bloosde licht. 'Ik ben nieuw hier, en ik vroeg me af waar ik moest slapen. Ik had ook nog een paar andere vragen... komt u anders even bij ons aan tafel zitten?' Ze glimlachte opgewekt en gebaarde met haar handen naar de tafel waar de vriendelijke jongen zat. Pas te laat besefte ze dat ze de jongen te lang alleen had gelaten met haar gedicht. Uit angst om om te kijken, bloosde ze nog roder, opgelaten.

Hij zat al een tijdje en moest dan ook breed grijnzen toen hij de onhandige en late reactie hoorde van het meisje dat hij er wel bij mocht komen zitten. ‘Nou da's mooi, anders moest ik weer opstaan.’ De woorden, enkel gedacht, rolde eruit zonder dat dat de bedoeling was. Vrolijk keek hij het meisje aan, dit gebeurde te vaak dat hij zich nog druk maakte over dingen die hij er perongelijk uitflapte. Een wazige glimlach bleef zichtbaar, alleen maar vanwege de rode wangen die het kind voor hem had. Gelijk gingen zijn ogen flitsend naar een beweging in de hoek toen hij zag dat daar een papiertje in de vorm van een saltootje opvloog. Hij haalde zijn hand omhoog, kromde zijn vingers om en stuurde het blaadje zijn richting op waarna hij het simpeltjes ving. Voor een kort moment keek hij op naar het meisje tegen over hem en draaide hierna het blaadje omwaarna hij weer dáar zijn blik op richtte. Zijn blik ging vluchtiger over het lelijke gekrabbel wat hij gemakkelijk kon ontcijferen; was gewend aan zijn eigen spijkerhandschrift. Zijn glimlach verdween toen hij steeds meer zinnen van het gedichtje las, onder de indruk van de woorden die er stonden. Hij werd afgeleid toen hij opnieuw de stem van het meiske hoorde en keek kort op om terug te glimlachen als antwoorden en zich hierna weer te concentreren op het gedichtje. Zonder de bedoeling om te nieuwsgierig te zijn had hij het gedicht terug gelegd en had een ander schrift naar zich toe getrokken. Hij trok het open en haalde één van de bovenste losse papieren eruit om deze vervolgens ook droogjes te gaan lezen. Niet doorhebben dat hij in feite vreselijk onbeschofd bezig was, het boeide hem gewoon te veel om dit te beseffen.

stoute booooy ^.^

Kale's ogen schoten naar het meisje dat hem was genaderd. Op sommige momenten haatte hij zijn werk als leraar, en dit was er een van. Het leek hem nogal logisch dat je sliep op je eigen etage. Maar kennelijk was die logica niet voor iedereen weg gelegd. 'Lopen dan maar' zei hij tegen het meisje terwijl hij zich afzette van de muur. Toen Kale bij de tafel aan kwam lopen zag hij dat de jongen die er al zat een gedicht aan het lezen was. En hij had zo sterk het vermoeden dat het niet van hem was. Hij legde zijn hand plat op de tafel met het gedicht ertussen. 'Misschien kun je in het vervolg toestemming vragen aan de maker van het gedicht voor je iets begint te lezen. Niet iedereen is daar van gediend' zei hij kalm maar met een kille ondertoon. Zowel zijn groene als zijn blauwe oog keken de jongen scherp aan.

-Zullen we dit topic stoppen? Het is namelijk nogal verleden tijd en sindsdien zijn er al heel wat andere dingen gebeurd en weet ze dit al enzoo. ^^ Sorry en thanks voor de moeite!-

PROFILE MAGICIAN

» Verdwaald.
» Verdwaald!
» ik ben verdwaald
» Verdwaald
» verdwaald

Verdwaald.

Verdwaald.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen