Stilte en magie

Tomari lag te genieten van de rust toen hij opeens een bekend deuntje hoorde, waar kende hij het ook alweer van? dacht hij bij zichzelf terwijl hij zacht mee neuriede wie zong het eigelijk, dacht Tomari terwijl hij zacht bleef neurien, Tomari ging rechtop zitten en zag dat Rosalie het aan het zingen was, Tomari hield op met neurien een net toen hij wilde vragen waar het vandaan kwam keek ze omhoog en zei "Ooowjee, volgensmij gaat het regenen" waarna Tomari naar de lucht keek en een donkere wolk het grasveld zag naderen "je hebt gelijk" zei Tomari terwijl hij in zijn hoofd nog steeds zat te denken aan waar hij het liedje gehoord kon hebben

Rosalie knikte en schoof langzaam naar achter. Al snel had ze een boom in het vizier en wees ernaar. "Misschien kunnen we ons daar schuilhouden. Ze glimlachte even en keek verbaast naar het iet wat verbaasde gezicht. Ze haalde haar schouders op en schoof naar achter. Zodra ze tegen de boomstam aan zat keek ze naar de wolk die steeds verder over het grasveld schoof. "Waarom nou juist vandaag?" vroeg ze zichzelf hardop af. Ze had de dag tot nu toe heerlijk gevonden en die stomme wolk verpeste het moment. "Stomme wolk" Zei ze daarom en zuchtte jammerlijk. Al snel begon ze weer zachtjes het liedje te neuriën en glimlachte er verder vrolijk bij. Die stomme wolk was ze al snel weer vergeten.

Tomari volgde Rosalie naar de boom en liet Toki achter hem aan rennen terwijl hij nadacht, waar had hij het nou eerder gehoord. Tomari was zo in gedachte verzonken dat hij de Opmerkingen van Rosalie niet eens gehoord had, hij ging naast haar tegen de boom aan zitten en dacht, maar toen Rosalie het liedje weer begon te neurien bezefde hij het zich "daar ken ik het dus van" zei Tomari hardop terwijl hij tevreden was dat de herrinnering weer terug was gekomen waarna hij ook de tekst van het liedje zong dat hij vanaf dat hij kind was al kende, hoewel hij het de laatste tijd niet meer gehoord had

Rosalie keek verrast om toen ze de tekst hoorde, en niet eens uit haar eigen mond, maar uit die van Tomari, Ze had kunnen weten dat hij het wist. Want het was duidelijk dat hij van Puffoon kwam. Ze glimlachte en zong zachtjes met hem mee. Haar glimlach was groot en genoot van het moment. Zodra het liedje stopte vroeg ze wat aan Tomari. "Ook van Puffoon?" Ze lachte even en keek met pretoogjes. Ze wist niet dat hij van Puffoon was maar ze dacht dat hij van Erd kwam. En als hij het had gezegd was ze het waarschijnlijk domweg vergeten. Bij die gedachten kon ze zich niet voorstellen hoe rood ze zou worden als ze het echt vergeten was. Ze liet haar hoofd tegen de stam leunen toen ze op haar voeten de eerste druppels voelde. Wat op zich niet verkeerd voelde en ze kreeg de neiging om het grasveld op te rennen.

Tomari bleef zingen tot het einde, zelfs toen Rosalie met hem mee begon te zingen, na het liedje vroeg ze aan hem "ook van Puffoon?" Tomari zag even niet wat het verband was maar schudde toen zijn hoofd "nee ik ben niet echt van Puffoon, mijn moeder daarintegen wel, mijn vader komt van Erd en ik heb beide soorten magie" legde Tomari uit "hoezo eigelijk?" vroeg Tomari daarna, zich niet echt bewust van hoe het liedje verband had met waar hij vandaan kwam

Rosalie dacht even na toen hij zei dat hij niet van Puffoon was. Hoe kan dat nou weet. Maar al snel werd de link gelicht. Rosalie glimlachte en wist meteen dat zijn moeder het wel aan hem had moeten leren, net zo als haar moeder had gedaan. Bij de vraag hoezo ze het wilde weten begon ze met uitleggen. "Dit lied is een echt Puffoons lied. Je hoort het eigenlijk ook alleen daar." Rosalie dacht even aan de jaren dat ze op Puffoon had gewoond. Glimlachte. Het lied zongen ze altijd als ze boos waren of als ze rust nodig hadden. Maar ook als ze naar bed gingen. Het lied stond voor zo veel. Ze had het altijd prachtig gevonden en genoot van elk woord en van elke klank en toon. Aan Rosalies gezicht was het duidelijk te zien. "Dan heeft jou moeder het jou waarschijnlijk geleerd. Hetzelfde als bij mij"

Tomari knikte na de uitleg die Rosalie hem had gegeven, hij begreep het nu, zijn moeder had altijd het lied voor hem geneuried als Tomari vroeger niet rustig wilde worden of als hij niet kon slapen, ze had hem echter nooit de woorden geleerd, die waren voor hem als natuurlijk gekomen, hij wist eigelijk niet hoe of waarom, maar hij wist wel dat het waarschijnlijk het beste zou blijven als hij er niemand over vertelde, het was iets met zijn bloed, zijn genen dat er voor zorgde dat hij anders was dan wie dan ook, dat had hij zijn hele leven al geweten, zelfs voordat het zich echt begon te uiten, maar hij had het nog nooit aan iemend verteld en daar zou hij voorlopig ook nog niet aan toe zijn

Rosalie glimlachte warm bij het knikken van Tomari's hoofd. Aan zijn gezicht te zien zat hij wel met iets maar Rosalie wist dat als hij het kwijt wilde het wel zou vertellen. Daarin tegen begon zij opgewekt met het vertellen van haar verhaal. "Mijn moeder zong het altijd als ze boos was." Rosalie lachte even aan de gedachten van haar moeder. "Mijn vader heeft het lied nooit begrepen want altijd als ze boos was begon ze als een gek het lied te zingen. Maar ook als ze me naar bed bracht. Of juist als we te druk waren. Het lied heeft zoveel impact op me gehad." Het kwam er in een keer uit. Rosalie zuchtte even diep bij die herinnering en besefte hoe erg ze haar familie eigenlijk miste. "Ik zing het lied eigenlijk altijd als ik rust wil hebben." Rosalie staarde inmiddels naar de regen die steeds harder naar beneden begon te vallen.

Tomari luisterde naar het verhaal van Rosalie en zei toen "voor mij was het eigelijk hetzelfde, ze zong het vaak voor mij en ook soms voor zichzelf" hij glimlachde toen hij nadacht over de momenten waarbij ze altijd het lied zong en luisterde hoe de regen rustig het landschap bedekde, gelukkig zaten ze onder de boom voorlopig droog
Tomari zuchtte zacht en genoot het de rust, het was bijna compleet stil naast het geluid van de regen "Het is wel lekker rustig zo" zei Tomari hardop terwijl hij zijn ogen sloot en ontspannen onderuit zakte tegen de boom aan

Rosalie knikte, iets wat Tomari waarschijnlijk niet zag omdat hij zijn ogen dicht had. Ze kon niets anders dan stil zijn en naar de regen luisteren. Het was altijd een rustgevend geluid geweest en ook Rosalie volgde nu zijn voorbeeld en zakte onderuit. Sloot haar ogen en haar tenen begonnen te wiebelen op de maat van de regen die ze hoorde vallen. Ze lachte zachtjes terwijl ze wat druppels op haar tenen voelde vallen. "Heerlijk die rust." voegde ze zachtjes aan de opmerking van Tomari toe. En ineens voelde ze een spetter op haar borst/nek vallen. Ze slaakte een kreet van schrik en veegde het druppeltje weg. "De boom begint te spelen met de regen." Zei ze toen de boom zachtjes heen en weer ging, mee met de wind. En steeds vielen er een paar druppeltjes naar beneden waardoor Rosalie moest lachen. "Het klinkt gek, maar ik krijg gewoon zin om door de regen te rennen."

Tomari hoorde Rosalie met hem instemmen maar negeerde het voor de rest, Tomari bleef rustig liggen en ontspande zich terwijl hij zet zijn ogen dicht zijn zintuigen liet uitklappen over de omgeving, hij kon zo elke druppel en beweging horen en voelen, maar dat werd verbroken toen Rosalie opeens een kreet slaakte, hij schoot omhoog en keek rondt, waarom had gil nou opeens die kreet gegeven, hij zag haar in haar nek wrijven en toen zei ze "De boom begint te spelen met regen", was dat alles dacht Tomari en zakte met een zucht terug tegen de boom, daarna zei ze "Het klinkt gek, maar ik krijg gewoon zin om door de regen te rennen." en Tomari moest lachen bij het idee, maar waarom ook niet, het was leuk en zo te zien zouden ze toch wel nat worden, want de regen zou voorlopig niet ophouden en de boom zou ook niet veel meer houden "ok, waarom niet?" vroeg hij terwijl hij opstond en voor haar ging staan, hij stak zijn hand en om haar omhoog te helpen en zette een glimlach op

Rosalie pakte lachend de hand van Tomari vast en trok zich overeind. Terwijl ze stond liep ze langzaam naar het vallende water toe en stapte onder de boom vandaan. De eerste druppels vielen op haar hoofd en Rosalie lachte haar tanden bloot. Vervolgens stapte ze nog verder de regen in. Spreidde haar armen en draaide rondjes. Haar hoofd richtte ze tot de hemel waardoor de regen in haar gezicht kletterde. Met een grijns keek ze Tomari aan. Dit vond ze heerlijk. Rosalie begon nog meer rondjes te draaien en haar tempo versnelde. Tot ze ineens omviel van duizeligheid. "ooowww.." hikte ze lachend. Ze greep naar haar hoofd die nog rond tolde. Ze zat inmiddels en keek een beetje raar uit haar ogen. Iets te veel gedraaid?

Tomari trok Rosalie omhoog en liep onder de bescherming van de boom weg, hij vond het heerlijk om in de regen te staan, hoewel hij het later vaak te verduren kreeg vanwege dat hij kou had gevat, nou ja, dat was een zorg voor later, hij sloot zijn over en richtte zijn gezicht omhoog zodat hij de regen op zijn gezicht kon voelen vallen en voelde hoe de regen langs zijn gezicht liep terwijl hij tot rust kwam, hoe hoorde al even later echter een plof waarvan hij omkeek naar de plek waar het geluid vandaan was gekomen
Hij hoorde haar hikken van het lachen en tegelijk "ooowww.." roepen, Tomari wist niet of ze nou pijn had of niet, maar ze kon er nog om lachen, dus hij was niet al te bezorgt, Tomari ging op het gras zitten in de regen en sloot zijn ogen weer, hij onspande zijn zintuigen en liet ze over het landschap glijden, hij voelde nu elke druppel, elk grassprietje, elk levend wezen in de omgeving en dat alles door zich te concentreren, Tomari vond het echter nog niet goed genoeg en besloot vaker te oefenen waarna hij zuchtte "gaat het nog Rosalie?" riep hij in haar richting terwijl hij haar kant op keek

Rosalie zat nog steeds gehurkt op de grond. Haar hand op haar hoofd. Hikkend van het lachen. "Jahoowr, gaat weel" Het kwam er een beetje uit als iemand die ontzettend dronken was en Rosalie ging liggen op de koude natte grond. Al snel ging ze weer zitten en keek even de omgeving rond. De regen voelde heerlijk aan maar al snel kwam er een kuch. Ze liep richting de boom en liet haar vuurmagie zijn werk doen, al snel waren haar kleren droog en vormde er een soort warme jas om haar heen zonder dat die echt zichtbaar was. "Iets te veel gedraaid ben ik bang" Vulde ze haar eerdere antwoord aan. Ze lachte even en ging tegen de boomstam aan zitten. "Waarom heb je eigenlijk dat lint om je hand?" Rosalie kon zich niet herinneren of ze het misschien al eerder had gevraagd en keek vragend naar Tomari. Ze vond het namelijk apart. Wat ze er dan ook natuurlijk uitfloepte. "Staat wel apart."

Tomari genoot van de regen en hoorde Rosalie opeens kuchen, hij bedacht zich dat ze er waarschijnlijk al langer zaten dan goed voor hun was, hij stond op en liep achter Rosalie aan naar de boom waar hij tegen aan ging staan terwijl hij uitkeek op het beregende grasveld "ben je nog draaierig dan?" vroeg Tomari nadat ze zei dat ze te veel gedraaid had "Je moet trouwens wel voorzichtig zijn met je vuurmagie op het enige stukje droge gras he" merkte Tomari nog op voordat ze aan hem vroeg waarom hij het lint om zijn hand had, Tomari stak zijn hand een beetje omhoog en keek naar het lint terwijl hij terug dacht aan het moment dat het allemaal mis ging voor hem, het had hem een trouma bezorgt waar hij nog steeds niet over kon praten, Tomari reageerde dus simpel en kort "de enige reden dat ik dit draag is omdat het noodzakelijk is voor mij" zei hij terwijl hij de pijn die doorklonk in zijn stem niet goed kon onderdrukken

Rosalie begreep de verborgen hint dat hij er niet over wilde praten na zijn korte antwoord. Ze knikte even. "Als je het niet wilt vertellen snap ik het wel hoor." Ze glimlachte even warm met een blik van begrip. "En mijn vuurmagie heb ik onder controle." Ze gaf een knipoogje en ging nog meer tegen de stam zitten. Ze schudde even haar hoofd heen en weer en haalde opgelucht adem. De draaierigheid was eindelijk weg. Ze wist in iedergeval hoe veel ze kon draaien zonder echt duizelig te worden. Ze glimlachte nogmaals naar Tomari.

Tomari kon maar een kleine glimlach opbrengen terwijl hij haar weer aan keek "bedankt voor je begrip" zei hij toen hij zijn stem weer helemaal onder controle had en kreeg een vriendelijke glimlach van Rosalie nadat ze had gezegt dat ze haar vuurmagie onder controle had, Tomari glimlachte nu weer, hij had de kwestie van het lint uit zijn hoofd gezet en keek weer naar de regen "dus jij zegt dat je de complete controle hebt over jouw magie? Dat vind ik moeilijk te geloven, ten eerste omdat je hier anders niet zat, ten tweede omdat er niemand bestaat die een meester is in zijn of haar elemant" Tomari lachde "ik durf te wedden dat mijn controle beter is dan de jouwe" hij sprak het uit als een uitdaging en die had hij ook eigelijk nodig, anders zou hij nooit beter worden, Tomari keek haar uitdagend aan met een brede glimlach op zijn gezicht, zou ze de uitdaging aan gaan?

Rosalie lachte bij de opmerking van Tomari en ging er eigenlijk gelijk tegen in. "Natuurlijk heb ik het niet helemaal onder controle, maar wel om dit stukje droge gras niet in vuur en vlam te laten staan." Ze stak even haar tong. Daarna beweerde hij dat hij zijn magie beter onder controle had. Rosalie kreeg even een rood hoofd van, nouja, van angst. Ze hield niet zo van gevechten en ze wist zeker dat Tomari daar op duidde. Zelfs al waren het schijngevechten. "Dat zou best wel eens kunnen." Rosalie slikte even. Ze voelde het zweet op haar voorhoofd staan. "Ik wil best het tegendeel bewijzen hoor! Alleen dan meld ik alvast dat ik niet van gevechten houd." Rosalie lachte wat nerveus. "Maar kom maar op!"

Tomari werd iets minder gelukkig toen hij zag en voelde dat ze een beetje bang was en dat verklaarde ze zelf ook later, ze hield helemaal niet van gevechten, gelukkig had Tomari dat ook niet in zijn hoofd, hij glimlachde en zei "wie had het hier over gevechten? Elkaar uitdagen hoeft nog niet te betekenen dat we hoeven te vechten" zei Tomari met een lach op zijn gezicht, Hij verklaarde verder "Als je wil kunnen we elkaar uitdagingen stellen die bijvoorbeeld met controle te maken hebben, de een doed voor, de ander moet nadoen, daarna wisselen en doet de ander voor, snap je?" legde hij uit met een brede grijns op zijn gezicht, hopelijk zou ze zo op haar gemak zijn en zou ze van de ervaring genieten

Rosalie knikte. Als hij het zo bedoelde. "Sorry, ik dacht dat je op een gevecht duidde." Haar wangen kleurde lichtjes rood maar al snel kwam er een grijns op haar gezicht. "Maar dit vind ik een goed idee." Rosalie sprong op en grijnsde breed. "Kom maar op!" Zei ze nu vol zelfvertrouwen. Ze kende wel een aantal truckjes. Die zij zelf met moeite had geleerd maar heerlijk vond om te doen. Ze kon eigenlijk niet wachten op een uitdaging. "Begin jij maar eerst." Glimlachte ze naar Tomari terwijl ze tegenover hem ging staan.

Tomari glimlachde direct bij haar reactie, hij had haar nu wel enthousiast gekregen, Tomari stond op en Rosalie zei tegen hem dat hij zou mogen beginnen en dus begon hij na te denken, hij zou maar met iets simpels beginnen, een opwarmertje zeg maar, en hij had al iets in zijn hoofd, maar eerst een andere kwestie nog even aanspreken "zullen we dat hij wel hier doen, straks zet jij per ongeluk iets in de brand of verpest ik het terein en dan zijn we de klos, ik stel voor om richting de ruines te gaan, dan kan ik daar een soort koepel maken of zoiets" Hij glimlachde, zou ze het met hem eens zijn en met hem in stemmen?

Rodalie knikte. "Is misschien wel beter he!" Rosalie glimlachte. "Ik weet niet of ik wel in aanraking wil komen met die.. uhm.. hoe heet hij? Master... Savador geloof ik. Ik heb gehoord van vele hier dat je dat liever niet wilt, dus.. uhm.. Ik ook niet." Rosalie glimlachte. "Zullen we dan maar?" Ze wees de kant op van de Ruïnes. Ze had er echt zin in. En ze was ook erg benieuwd naar wat er komen zou gaan. Zou ze aan de verwachtingen van haar zelf komen of misschien wel aan die van Tomari. Wat friemelend aan haar vingers liep ze de kant op van de Ruïnes.

(open jij een nieuwe topic?)

~ kopie van de eerste post op het topic ~

Tomari had Rosalie naar het ideale plekje geleid van hun wedstrijdje in de ruines, Hij legde nu zijn hand op de grond en bracht stenen in de goede positie met zijn magie die hij door de grond en de stenen liet lopen, zo bouwde hij langzaam maar zeker een koepel op voor hun op hun wedstrijd onder te houden, met meer dan genoeg licht en een klein gat aan de top om de rook van Rosalie haar vuurmagie te laten ontsnappen, ongeveer een halve minuut later was hij klaar, en uiterst tevreden over wat hij bereikt had

~Topic heet wedstrijdje Tomari & Rosalie en zit in de oude ruines groep~

PROFILE MAGICIAN

» Moment van stilte.
» rust en stilte
» Rust en stilte...of niet.
» Stilte maar niet alleen [ :o ]
» Magie

Stilte en magie

Stilte en magie

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen