Oefening baart kunst!

Yara kwam de slaapzalen uitgelopen. Yara zuchtte en lachte toen. 'Weer een nieuwe dag voor elke leerling hier op school dat begint.' Yara voelde met haar voeten de stenen aan toen ze naar buiten liep. Haar jurk waaide zachtjes mee met de wind. De stenen waren ruw en hard. Yara was daarom ook blij dat ze gras voelde kietelen aan haar tenen. Yara stapte voorzichtig het gras in. Haar hand liet ze losjes langs haar hangen en haar gevoelens en gedachten ebde weg. Yara ging voorzichtig zitten en streek met haar vingers langs het gras. Ze liet een klein sprietje, dat tussen de rest zat, omhoog komen, zodat het kon ademen. Haar bruine haar dansten mee met de lichte bewegingen die Yara uitvoerde. Het was stil. Geen enkele leerling was hier. Of leerkracht. Yara ging op zoek naar kleine sprietjes die ze langzaam vergrootte. Dit was zowel het enigste wat ze kon. Nee, dat was niet waar. Als ze boos was, kon ze makkelijk iemands voet omstrengelen met planten. Spirit, haar poes, liep rustig naast haar en mauwde, terwijl haar ogen gefascineerd naar de lange grassprietjes bleven kijken. Yara aaide haar poes. 'Ik heb nu geen eten voor je', zei ze. Ze streelde de poes zachtjes die snorde en tegen haar aan kwam liggen. Algauw zag Yara dat Spirit's vacht rustig heen en weer ging. Ze sliep.

Gras leeft van zonlicht. En van water. Dat was dus waarom ze hier naartoe gegaan was, om te oefenen. Kijito had besloten dat ze nu wel genoeg bij het meer geoefend had. Het water gehoorzaamde haar nu. Natuurlijk, ze moest nog leren aanvallen en verdedigen.. maar water leren besturen en oproepen was ook belangrijk! Kijito had zichzelf vandaag als doel gesteld water van de grassprietjes of in ieder geval de grond te lenen. Tot haar blijdschap was het veld leeg; geen leraren of leerlingen. Kort daarna verdween dat gevoel van alleen zijn; een slank meisje met lang bruin haar zat op het gras. Haar vingers zweefden boven de grassprietjes, die ter plekke groeiden. Kijito keek geïnteresseerd toe. Ze kende niet zoveel mensen van Gren. Naast haar lag een witte poes. Kijito glimlachte even toen ze zag dat die sliep. Kijito ging wat bij haar uit de buurt zitten, om haar niet te storen, maar ook om niet geheel alleen te zijn als er toch iemand zat. Heel voorzichtig liet ze zichzelf in het gras zakken. Haar handen streelden zachtjes boven de grassprietjes. Even leek er wat te gebeuren, een tinteling trok door haar hele hand. Kijito wachtte, maar er gebeurde niets. Opnieuw dan maar. Het lukte niet! Kijito voelde zich steeds wanhopiger worden. Het enige wat op haar bewegingen reageerde was damp uit de lucht. Dat vormde een kleine bel onder haar hand. Met een vinnig gebaar liet Kijito de bel weer oplossen in damp. Waarom lukte het maar niet? Uiteindelijk zuchtte ze en liet alles even voor wat het was. Zo moeilijk kon het toch niet zijn? Ze was waarschijnlijk gewoon verkeerd bezig. Dat meisje van Gren, die kon tenminste sturen, dacht Kijito mismoedig. Opnieuw hief ze haar hand tot boven het gras, hopend op een reactie.

Door haar voeten die tintelde, wist Yara dat er iemand aankwam. Ze draaide haar hoofd en zag een meisje. Ze liep een beetje van haar weg en ging toen zitten. Yara hield op met de poes te strelen en volgde de bewegingen van het meisje op het gras. Ze probeerde blijkbaar ook gras te sturen. Omdat er echter damp en een bel mee volgde, veronderstelde Yara dat het een Cassiaan was. Yara liet haar poes voor wat het was, omdat ze haar niet wou wekken en liep op het meisje af. 'Je moet je hand geconcentreerd bewegen. Geen paniek en niet wanhopig zijn, want dan heeft het geen effect. Probeer de natuur te voelen en beweeg dan met je vingers naar het kleinste grassprietje', zei Yara rustig terwijl ze uitvoerde wat ze zelf deed. Weer een van de zoveelste kleine sprietjes nam een langere vorm aan en Yara glimlachte. 'Probeer het maar.'

Een rustige stem haalde Kijito uit haar nutteloze concentratie. 'Je moet je hand geconcentreerd bewegen. Geen paniek en niet wanhopig zijn, want dan heeft het geen effect.' Kijito keek op. Het meisje met het lange bruine haar was naast haar komen staan. 'Probeer de natuur te voelen en beweeg dan met je vingers naar het kleinste grassprietjes.' Haar stem klonk erg geruststellend. Kijito keek verbaasd op naar haar. Wat aardig dat ze hielp! Zelf voerde ze haar raad al uit; een klein sprietje groeide richting haar vingertoppen. 'Probeer het maar.' Kijito knikte lichtjes. Toen stak ze haar hand opnieuw uit naar het gras, maar dit keer sloot ze haar ogen en deed ze nog niets met het water. Om haar heen voelde ze de roep van duizenden sprietjes. Een zachte trilling, als een onhoorbare melodie, doorvoer haar. Kijito bewoog haar vingers voorzichtig boven het grassprietje dat ze gekozen had. In plaats van de groei die het meisje van Gren teweeg bracht, kwam er nu langzaam een bubbeltje water los uit het groene leven. Kijito nam niet al het water mee; ze wilde het sprietje niet dood laten gaan. Het water zweefde onder haar hand. Kijito lachte opgetogen toen ze haar ogen opende. Ze keek weer op naar het meisje. 'Bedankt voor je advies!' Kijito's lach was blij en verrukt tegelijk. 'Ik ben Kijito, trouwens,' meldde ze er maar bij.

Het meisje deed haar na en Yara zag, ondanks dat het meisje toch dezelfde bewegingen als haar deed, dat er een waterdruppel loskwam. Het meisje lachte en Yara lachte mee. 'Nu kan je dat ook weer', zei ze lachend. Zelf voerde ze de concentratie nogmaals uit, voelde de natuur aan. Ze voelde hoe de vogels vloten en hoe kikkers kwaakten. Nou ja, sommige kikkers dan, die waren overgebleven. Want verderop was een meertje, dus het geluid kwam waarschijnlijk daar vandaan. 'Bedankt voor je advies!', zei het meisje en Yara haalde verlegen haar schouders op. 'Ach ja. Ik vind het zelf altijd bijzonder als ik zie dat mensen die een andere magie hebben, toch woud proberen te sturen', antwoordde Yara daar verlegen op. 'Ik ben Kijito, trouwens,' zei het meisje die blijkbaar Kijito heette. 'Aangenaam kennismaking. Mijn naam is Yara', zei Yara vrolijk terwijl ze glimlachte. Een hand uitsteken vond ze zo ouderwets. 'Ik kan ook van gras, als het echt moet, of tijdens een gevecht, lange strengels maken die ik dan om de vijand wind', zei Yara glimlachend. 'Ik neem aan dat jij een Cassiaan bent.'

'Nu kan je dat ook weer!' Kijito lachte nog steeds blij. Tot nu toe was ze nog niet echt geholpen door leerlingen, alleen door leraren. Het meisje liet opnieuw een grassprietje groeien, hoewel er bij haar geen water los kwam. Dat lag waarschijnlijk aan het feit dat ze andere magie beoefenden. 'Ach ja. Ik vind het zelf altijd bijzonder als ik zie dat mensen die een andere magie hebben toch woud proberen te sturen.' Kijito knikte. Ze had wel gelijk. Zelf van ze het ook interessant om niet-Cassianen met water bezig te zien. Dit meisje had haar gelukkig willen helpen. 'Aangenaam kennis te maken,' zei ze. 'Mijn naam is Yara.' Kijito knikte, maar stak haar hand niet uit. Dat was best ouderwets, dit kon ook. Yara was een mooie naam, vond Kijito. Zou het wat betekenen? 'Ik kan ook van gras, als het echt moet, of tijdens een gevecht, lange stengels laten groeien die ik dan om de vijand wind,' glimlachte Yara. 'Ik neem aan dat jij een Cassiaan bent?' Kijito knikte. 'Dat heb je goed gezien!' Lange stengels.. vast een goede aanvalstechniek. 'Met planten kun je zoveel meer doen dan met water,' verzuchtte Kijito. 'Ik kan water vervormen, in allerlei dingen. Aanvallen enzo moet ik nog leren, maar ik kan nu al waterstralen op iemand afschieten. Ijs maken moet ik nog leren beheersen, dat lukt me niet zo goed.' Kijito voelde de natuur om zich heen; een heerlijk gevoel. Een idee sloop haar gedachten in. 'Wat als we wat dichter naar het meertje zouden gaan en een schijngevecht hielden?' Kijito glimlachte, met een grappige flonkering in haar ogen. Als Yara het niet wilde, best, dan oefende ze verder. Schijngevechten hielpen haar altijd wel om te oefenen.

Faith liep na de les naar het grasveld. Ze zag twee meiden staan, een daarvan herkende ze. Kijito! Ze kreeg een glimlach op haar gezicht en keek toe wat ze deed. Ze wist dat Sapphire en Kijito allebei probeerde water uit het gras te halen. Zo te zien lukte het Kijito. Faith liep er naar toe. Het meisje met de bruine haren kende ze nog niet. Heey Kijito! Faith glimlachte naar het meisje, stak haar hand uit en stelde zich voor. Ik ben Faith. ze richte zich naar Kijito. Zijn jullie aan het oefenen? vroeg Faith nieuwschierig. Ze glimlachte naar Kijito. Ik heb bijna door hoe ik die bloemen de baas kan zijn en hoe ik ze moet maken! Faith merkte door de aanwezigheid van het andere meisje dat ze niet de enige van Gren is. Ze glimlachte naar het meisje en was benieuwd of ze iets van haar zou kunnen leren.

'Dat heb je goed gezien!' Lange stengels.. vast een goede aanvalstechniek', zei Kijito en Yara knikte. 'Maar het is ook een goede tactiek om mensen de lucht in te houden voor te verdedigen', zei Yara. 'Met planten kun je zoveel meer doen dan met water,' zuchtte Kijito en Yara's ogen werden even groot. 'Pas op wat je daar zegt! Je kan met water heel erg veel doen, gelijk aan met planten. Met woud stuur je de natuur, maar aangezien water daar ook een onderdeel van is, neemt het toch best veel in beslag. Je kan draaikolken en waterhozen veroorzaken. Je kan ijs sturen', somde Yara op. 'Ik kan water vervormen, in allerlei dingen. Aanvallen enzo moet ik nog leren, maar ik kan nu al waterstralen op iemand afschieten. Ijs maken moet ik nog leren beheersen, dat lukt me niet zo goed', zei Kijito en Yara antwoordde daar simpel op: 'Oefening baart kunst. Op een dag heb je alles onder de knie. Het is natuurlijk niet slecht om een leerkracht hulp te vragen.' 'Wat als we wat dichter naar het meertje zouden gaan en een schijngevecht hielden?', vroeg Kijoto en Yara's ogen glommen. 'Ja, leuk idee! Laten we maar meteen gaan!', riep ze enthousiast. Ze voelde toen naderende voetstappen en zag een ander meisje aankomen, die een begroeting naar Kijito riep. Die richtte haar hand naar haar oud, maar Yara glimlachte alleen even en gaf een knikje. 'Ik ben Faith', zei het meisje. 'Yara is de naam', stelde Yara zich voor.Ik heb bijna door hoe ik die bloemen de baas kan zijn en hoe ik ze moet maken!', zei Faith en Yara keek bewonderend. 'Dan kan je maar als ik. Kijito en ik wouden net een schijngevechtje gaan houden. Wil je mee gaan zien?', vroeg Yara glimlachend. Ze tilde Spirit, haar witte poes op en liep naar het Stille Meer toe.

Faith trok haar hand terug toen ze merkte dat het meisje, die zich voorstelde als Yara, hem niet aanpakte. Faith glimlachte en bloosde verlegen. 'Dan kan je maar als ik. Kijito en ik wouden net een schijngevechtje gaan houden. Wil je mee gaan zien?' Faith trok even haar wenkbrauw verbaast omhoog toen Yara zei dat ze meer kon dan dat zijzelf kom. Ow, graag, ik heb zoiets nog nooit gezien! Zei Faith enthousiast maar verlegen. Want wat zou dit dom klinken dat ze het nog nooit had gezien.

'Hey, Kijito!' Een vrolijke stem stroomde over het veld naar haar toe. Verrast keek Kijito op. Het was Faith. 'Hoi Faith!' riep ze vrolijk terug. Yara had haar antwoord gegeven op haar opmerking. 'Maar het is ook een goede tactiek om mensen de lucht in te houden voor te verdedigen', zei ze. Kijito moest er wel even om lachen, het was een grappig beeld. Yara's ogen werden even groot bij Kijito's volgende opmerking. 'Pas op wat je daar zegt! Je kan met water heel erg veel doen, gelijk aan met planten. Met woud stuur je de natuur, maar aangezien water daar ook een onderdeel van is, neemt het toch best veel in beslag. Je kan draaikolken en waterhozen veroorzaken. Je kan ijs sturen.' De opsomming klonk best indrukwekkend. Kijito knikte, blij dat iemand hier wel in haar geloofde. 'Oefening baart kunst,' meende Yara. 'Zeker,' antwoordde Kijito, die zich meteen voornam goed te gaan oefenen. 'Ja, leuk, laten we meteen gaan!' Kijito stond enthousiast op, toen Faith vertelde dat ze bloemen al bijna onder controle had. 'Dat is geweldig,' riep Kijito enthousiast uit. 'Volgens mij ben je een natuurtalent!' Zich pas later bewust van het woordgrapje floepte het gewoon uit haar mond. Yara nodigde Faith uit om mee te gaan kijken. Faith had er nog nooit één gezien, een schijngevecht. Kijito moest bekennen dat ze er zelf nog maar één had gehouden. Nog niet zoveel ervaring, dus. Ze liep met Yara mee, iets dichter naar het meer. Daar was genoeg water voor haar. Yara droeg haar witte poes liefdevol met zich mee. Even wenste Kijito dat ook zij een huisdier had.. maar dat zou ze nooit mogen. Eenmaal bij het Stille Meer aangekomen, wachtte Kijito tot Yara haar kat had neergezet en klaarstond. Daarna zorgde ze dat ze met haar zijkant naar het meer stond, genoeg om het water te zien en de natuur in de gaten te houden. 'Klaar?' vroeg Kijito vrolijk. Het was maar een schijngevecht.

Yara streek even met haar vingers over de oren van de poes, die zachtjes snorde. Ze wandelde naar het meer toe, waar water genoeg voor Kijito was. Ook was er een grasgebied, dus kon Yara ook wel wat magie gebruiken. Haar bedoeling was eigenlijk om Kijito te laten ontdekken hoeveel ze kon, maar gewonnen geven, dat deed ze lang niet. Ze zette de poes neer, die rustig verder sliep. 'Klaar?', vroeg Kijito vrolijk en Yara liet een knik zien, terwijl ze haar tactiek bedachte. Ze liet twee hoge strengels naast haar komen, van hoog gras. Ze liet ze sierlijke bochten maken en liet ze uiteindelijk op Kijito afkomen met zwierige gebaren. Spirit, haar kat werd wakker en keek naar Yara en Kijito, zonder een kik te geven. Spirit had dit soort dingen al vaker meegemaakt. Ze had vaak naar haar baasje zitten te kijken. Die oefende vaak alleen. Yara was dol op gezelschap, maar soms zocht ze een tijd voor haar alleen om haar oefeningen in te studeren. Ook nam ze soms kijkjes bij de Kassen.

Een knik luidde het begin van het gevecht in. Kijito wachtte op Yara om de eerste stap te zetten. Die stuurde na even denken strengels op haar af, die sierlijk door de lucht bogen, met haar als einddoel. Kijito staarde even naar de strengels, gehypnotiseerd door de beweging. Te laat trok ze haar blik los, en schrok van het effect die de bochten hadden. Ze voelde de stengels om haar benen heen krullen. Snel bewogen haar handen in de richting van het meer. Water steeg op, vormde zich in een paar scherpe punten en bevroor. Kijito liet ze eerst wat dichterbij komen en mikte toen op de stengels. Één werd direct aan stukken gesneden, de andere bleef haperend om haar been krullen. Kijito bedacht wat Yara haar geleerd had; water onttrekken aan planten. Kijito sloot haar ogen even in opperste concentratie, stak toen haar hand uit naar de stengel en voelde het water reageren. Water vormde een bel rond haar hand terwijl de stengel verdroog neerviel. Kijito keek even naar Yara, bedacht toen dat zij ook aan moest vallen en bewoog opnieuw haar handen. Nu riep ze meer water op. Het water vormde redelijke bollen die met een handgebaar één voor één op Yara afgestuurd werden. Kijito had al haar concentratie nodig om ze in hun baan te houden.

Yara zag hoe Kijito haar strengels even gehypnotiseerd volgde. Dat zou in een echt gevecht haar eerste fout al zijn geweest. Ook nu reageerde ze redelijk laat. Nog net op tijd liet ze water vanaf het meer bevriezen en liet het tegen haar strengel komen. Yara glimlachte toen de andere onttrokken werd van zijn water. Dat was een slimme zet. Kijito had dus toch goed geluisterd naar een poging om haar raad bij te brengen. Kijito liet een paar flinke waterbollen op haar afgaan. Yara bedacht zich geen moment, haalde een grasspriet omhoog, waar ze een soort scherpe punt van maakte en maakte alle bellen met vlugge bewegingen stuk. Hijgend liet ze de sprieten weer verzachten en korter worden. Kijito was een sterke, moeilijke tegenstander. Yara liet een hoop planten opkomen en stuurde die naar Kijito toe. Het vormde een soort muur rond Kijito en kwam steeds dichterbij. Als Yara nu niet in een schijngevecht zat, zou ze de vijand zo hebben laten panikeren en hebben laten stikken. Maar omdat het Kijito was, liet ze dit natuurlijk niet gebeuren en zou ze op tijd terugtrekken.

Kijito keek hoe Yara al de bellen kapot stak. Eigenlijk had ze ook niet verwacht dat ze doel zouden raken. Yara zag eruit alsof ze wist wat ze deed. Kijito zag ook dat Yara wel wat uitgeput leek, net als zijzelf. Sturen koste best wat energie! Een plotselinge hoop planten stormde op haar af, als een soort onverbiddelijke muur. Hij sloot haar in! Kijito dacht aan haar lessen in ontspannen. Ze streste nogal snel. Hoewel ze het water niet kon zien, voelde ze de aanwezigheid ervan toch. Haar handen stak ze boven haar hoofd uit terwijl ze het water riep. Aan het geluid te horen kwam het nog ook. Een vloedgolf tegen de planten aan laten slaan zou geen enkele zin hebben, dat realiseerde Kijito zich ook wel. Toch liet ze het water tegen de planten aanslaan en het helemaal bedekken. Over de muur kwam zelfs wat water heen, dat haar raakte. Het gaf Kijito vertrouwen. Voor zover het water nog op de stengels zat, boog haar vingers en liet het bevriezen. Met een krakend geluid verspreidde het ijs zich, als een dodelijke ziekte. Daarna kneep Kijito haar handen samen tot vuisten. De muur om haar heen versplinterde in duizenden stukjes ijs. Kijito zag ze alle kanten opvliegen. Haar armen schoten omhoog en riepen de splinters een halt toe. Toen stuurde ze ze met een enkel gebaar op Yara af. Een echte vijand zou moeten duiken. Voor Yara zou ze ze wel terugtrekken, aangenomen dat die de aanval niet tegen zou houden. Wat niet erg waarschijnlijk leek.

Faith keek ademloos toe hoe beide meiden elkaar te lijf gingen, niet letterlijk maargoed, dar kwam het op neer. Verwonderd keek ze naar wat ze deden met de krachten die ze hadden, Faiths mons ging open van verbazing. Volgde elke beweging. Opeens ging ze zich concentreren op Yara's bewegingen, van een afstandje. De bewegingen deed ze na en, niet zo snel als Yara, maar uiteindelijk lukte het haar om zo'n stengel te maken. Faith keek naar een boom en richte haar stengel erop af. Het lukte, alleen Faith schrok van haar bewegingen en de stengel schoot weer terug naar een grasspriet.

Faith keek ademloos toe hoe beide meiden elkaar te lijf gingen, niet letterlijk maargoed, dar kwam het op neer. Verwonderd keek ze naar wat ze deden met de krachten die ze hadden, Faiths mons ging open van verbazing. Volgde elke beweging. Opeens ging ze zich concentreren op Yara's bewegingen, van een afstandje. De bewegingen deed ze na en, niet zo snel als Yara, maar uiteindelijk lukte het haar om zo'n stengel te maken. Faith keek naar een boom en richte haar stengel erop af. Het lukte, alleen Faith schrok van haar bewegingen en de stengel schoot weer terug naar een grasspriet.

Yara zag ondertussen hoe een sterke vloedgolf naar boven kwam en haar muur te lijf ging. Het hielp niet echt. Maar Yara wist dat Kijito deze vloedgolf vast niet voor niets had opgeroepen. Kijito wist wel beter dan zich laten insluiten met water. Tenslotte zou dat de stress niet verhelpen. En gelijk had Yara. Kijito liet haar muur in ijs veranderen en het volgende moment spatte het kapot. Glimlachend keek Yara hoe Kijito haar handen ophief, de duizenden stukjes ijs tot een halt riep en het op haar afstuurde. Yara bewoog haar handen en armen in bochten en grote, sierlijke stengels kwamen vlak voor haar gezicht opdoemen. Het hield natuurlijk niet alles tegen, maar een groot deel wel. Een paar splinters kwamen er nog door, maar die sloeg Yara met een snelle slag weg. Ze was nu heel erg moe. Ze hief haar vingers op en liet kleine plantjes komen bij Kijito die haar helemaal zouden omstrengelen.

Kijito was verbaasd van de kracht die Yara bezat. Ze sloeg alle splinters met gemak weg. Nu kronkelden er allerlei plantjes om haar heen. Kijito wist dat dit een overmacht werd. Voordat ze haar omstrengelden rende ze het water een stukje in. Kijito was gedwongen een paar stengels weg te schoppen en leeg te zuigen toen ze achter haar aan bleven komen. Een paar hardnekkige planten wikkelden zich rond haar enkels. Nu liet Kijito ze zitten, zich concentrerend op het water. Nu riep ze het grondwater op, voelde waar het was. De aarde rommelde zachtjes. Eigenlijk zou Yara het wel aan zien komen. Maar Kijito zorgde dat de aandacht naar de kleine plantjes moest. Plotseling kwam er een muur van water omhoog rond Yara, die op zijn beurt haar in begon te sluiten. Nu schopte ze snel de plantjes van zich af en zorgde dat ze in het water bleef. Dat was veel veiliger. Kijito nam zich voor het water te laten bevriezen tot een solide wand.

Yara zag hoe Kijito vocht met haar plantjes en toen het water in ging. Yara vond dit echt een zeer slimme zet van Kijito, aangezien plantjes niet uit de watergronden opdoken, tenzij er wieren in de zee waren. Maar aangezien dit niet zo was, had Kijito voldoende veiligheid in het water. Kijito liet een grote vloedgolf Yara insluiten en Yara bedacht een fractie van een seconde een antwoord op. Ze wist zeker dat Kijito's volgende zet het misschien bevriezen van deze vloedgolf was. Ze bewoog haar armen naar boven en stengels kwamen tevoorschijn. Met veel moeite en kracht zorgde ze voor een tweede golf, alleen van planten en probeerde de waterwand weg te krijgen. Na veel moeite kreeg ze het een stukje verder weggeduwd. Nu was het alleen hopen dat het water op de grond zou zakken, zo niet, dan zou Yara verloren zijn. Of misschien, als ze nog snel iets wist, toch niet. Maar aangezien Yara zat te hijgen, was deze kans 1/10.

Kijito's adem zwoegde in haar keel. Ze kon het niet lang meer volhouden.. het was vermoeiend en zwaar. Kijito voelde zich toch al beter door het water; anders was ze totaal uitgeput geweest. Yara leek ook niet helemaal opgeladen te zijn. Sturen met zulke grote hoeveelheden kostte heel wat energie! Een plantenwand duwde haar watermuur een stukje achteruit. Kijito moest zich schrap zetten om het water niet retour te krijgen. Het kostte haar teveel energie.. Kijito zag in dat ze de muur nu op moest geven, of anders zelf overspoeld zou worden. Met een enkel gebaar zakte de muur in en verbreidde zich over het grasveld. Een flinke golf spoelde naar Yara, al was deze veel minder gevaarlijk dan de grote golf. Toen Kijito zag dat het water Yara's benen bereikte, al zag ze dat niet zo duidelijk, liet ze het bevriezen. Er lag een enorme ijsplak over het grasveld nu, en Kijito hoopte dat Yara er in vast zat. Niets persoonlijks, natuurlijk.

Yara was zo uitgeput, dat haar muur van plant het niet lang meer volhield, wat gelukkig ook niet nodig was. Kijito's vloedgolf zakte en haar muur van planten liet ze zuchtend neervallen. Het water stroomde bij haar benen en voor Yara op kon springen en kon ontwijken, was het al ijs geworden. Yara was erg moe, maar liet een stengel komen met honderden doorns eraan. Ze snee met gelijknamige opeenvolgende bewegingen het ijs los. Uitgeput viel ze op haar benen neer en keek Kijito aan. Sturen was echt heel erg lastig en het putte veel energie uit. 'Ik geef me gewonnen. Ik ben veel te moe. Zo kan ik niet concentreren en stuur ik dadelijk nog tegen mezelf', gaf Yara zich hijgend gewonnen. Ze liet zich achterover zakken en Spirit, die ondertussen gewekt was, kwam op haar af en gaf haar een lik vol gemiauw. Yara aaide de poes glimlachend. Ze keek naar Kijito. 'Je hebt echt prachtige, krachtige stuurbewegingen. Ook handel je erg slim als er een aanval op je afkomt. Mijn volle complimenten daarover', zei Yara glimlachend.

De vermoeidheid had hen beiden in zijn greep. Het ijs nam Yara gevangen, die het langzaam lossneed. Kijito deed niets meer; ze was te moe. Langzaam stapte ze uit het water en liep tot aan Yara. Naast haar plofte ze op de grond. 'Ik geef me gewonnen. Ik ben veel te moe. Zo kan ik me niet concentreren en stuur ik dadelijk nog tegen mezelf,' gaf Yara toe. Kijito knikte en glimlachte breed. 'Hetzelfde voor mij! Ik kan nauwelijks meer op mijn benen staan!' Kijito zakte met een zucht terug in het gras. Ze was echt trots toen Yara haar complimenteerde. 'Je hebt echt prachtige, krachtige stuurbewegingen. Ook handel je erg slim als er een aanval op je afkomt. Mijn volle complimenten daarover.' Kijito draaide haar hoofd naar Yara toe. 'Be.. bedankt,' stamelde ze. 'Wat jij deed, was ook goed! Ik had echt moeite om overeind te blijven. Die planten van je hadden me bijna te pakken,' grapte Kijito semi-beledigd. De kat van Yara was bij Yara komen zitten. 'Bedankt voor het gevecht, het was echt heel leerzaam,' bedankte Kijito Yara tenslotte.

'Be.. bedankt,' stamelde Kijito, waaruit Yara kon opmaken dat zij complimentjes niet echt gewend was. Yara anders ook niet. Die verwachtte er nooit eentje. Ze deed gewoon haar best en meer kon ze ook niet doen. Als ze uitgeput was legde ze zich daarbij neer en als ze dat niet was, dan ging ze door. Wat jij deed, was ook goed! Ik had echt moeite om overeind te blijven. Die planten van je hadden me bijna te pakken,' zei Kijito en Yara maakte erop uit dat het een grapje was en glimlachte mee. Ze zei niks, wat eigenlijk ook niet hoefde. De stilte was eigenlijk fijn genoeg.' Bedankt voor het gevecht, het was echt heel leerzaam,' sprak Kijito en Yara haalde haar schouders op. 'Ik vind het fijn dat je er tenminste iets uit hebt kunnen leren. Ik betwijfel ik of ik wel zo handig ben', zei Yara onzeker.

'Ik vind het fijn dat je er tenminste iets uit hebt kunnen leren. Ik betwijfel of ik wel zo handig ben,' zei Yara onzeker. Kijito glimlachte. 'Zeker wel, anders had het water je de eerste keer al geraakt! Je hebt de planten goed onder controle.' Kijito streek glimlachend met haar hand over de grassprietjes,al wist ze dat die nooit zouden reageren op haar aanraking. Toen keek ze naar Yara's poes. Wat een mooie kat was dat! 'Je hebt een mooie kat,' zei Kijito. 'Waar heb je haar gevonden?' Kijito keek nog even naar de kat; echt mooi. Hoe zou ze heten? Zelf wilde Kijito ook een huisdier.. maar ze moest wachten tot het mocht van haar ouders. Wachten tot ze meerderjarig werd dus.

'Zeker wel, anders had het water je de eerste keer al geraakt! Je hebt de planten goed onder controle', beantwoordde Kijito Yara's onzekerheden en Yara glimlachte even. Het was fijn om iemand te hebben die kon bevestigen dat je werk goed was. Yara was soms niet erg trots op haar kunst met planten, alhoewel ze zelf ook wel wist dat ze haar best deed. Ze zag Kijito naar de poes kijken en Yara's strelingen werden zachter. De poes spinde en Yara glimlachte. Spirit had het precies goed naar haar zin. 'Je hebt een mooie kat,' zei Kijito en Yara bedankte haar glimlachend. 'Waar heb je haar gevonden?', vroeg Kijito en Yara keek op. Niet veel mensen waren benieuwd naar de geschiedenis van Spirit en Yara. 'Ik heb haar gevonden onder een boom in Gren. Ze had een halsband om en het vlees was hartstikke goed te zien. Ik heb haar beter gemaakt en nu zijn we als zus en zus. We begrijpen elkaar erg snel', zei Yara en ze glimlachte. Soms loog ze over de geschiedenis, maar dit was de echte.

PROFILE MAGICIAN

» Les 1, eigen kunst.
» Kunst met een grote "K" |Quinn

Oefening baart kunst!

Oefening baart kunst!

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen