Met een frons van pure concentratie probeerde ik de rots voor me een nieuwe vorm te geven terwijl de Stone Skin rond mijn lichaam niet teniet gedaan werd. Het lukte me niet. Als ik me te veel focuste op het in stand houden van het stenen harnas kon ik geen andere dingen met mijn magie doen. En als ik te weinig focus bij de Stone Skin hield, dan lukte het wel om te doen wat ik wilde, maar dan brokkelden de stenen van mijn lichaam. Zo ook dit keer.

Ik vloekte luid en echo's kaatsten door de ruïnes alsof ze me uitdaagden en uitlachten. Mijn frons ging van geconcentreerd naar gefrustreerd en ik haalde uit naar de rots. Een kreet van pijn ontsnapte me tezamen met nog meer gevloek en echo's. Oh, ik haatte het als het me niet lukte om te slagen een bepaalde taak uit te voeren. De eerste keer ging dat moeilijk, dat wist ik wel, en daar had ik ook geen problemen mee, maar na dagen oefenen? Na uren aan een stuk na schooltijd hetzelfde keer op keer proberen? Hatelijk! Walgelijk! Frustrerend!

Langzaam wreef ik over mijn pijnlijke vingers en knokkels terwijl ik diep zuchtte. Verslagenheid klonk sterk door, wat ik mogelijk nog meer haatte dan falen zelf. Straks zou ik verder doen, maar eerst was het tijd voor pauze. Mijn geest even leegmaken, wat ontspannen, relaxen. Daarna zou het misschien beter gaan? Op dit tempo zou ik tijdens de Games Of Magic helemaal geen andere spreuken kunnen gebruiken terwijl Stone Skin geactiveerd was... Wat de anderen een voordeel gaf. Niet aan denken, Sep, niet aan denken.

Nog een zucht en ik besloot om de rots van daarnet in een standbeeld te transformeren. Als ik klei had gehad zou ik wat gaan boetseren, maar stenen vorm geven was een goede tweede optie. Langzaam hief ik mijn handen op en richtte mijn palmen naar de rots en toen... niets. Voor enkele seconden stond ik daar gewoon, vertwijfeld. Wat zou ik gaan afbeelden? Master Savador in een narrenkostuum? Miss Roxanne als piraat? Luna in een berenpak? Of... een mooiere versie van de Stone Skin? De Stone Skin zoals ik vond dat die er moest uitzien? Momenteel gebruikte ik een ruwe versie die me meer op een stenen golem liet lijken dan op iemand in een harnas van steen. Dat was ook best cool, maar een harnas was nu net iets meer … stijlvol. Een goed genoeg idee, beter dan niets.

Mijn ogen sloten zich, en voor mijn geestesoog begon er zich een beeld te vormen, het beeld van een harnas. Gladde, glimmende stalen platen die elk deel van het lichaam bedekten. Geen stof, geen leer, enkel ijzer en staal. Een helm zonder pluim, maar met stalen versieringen lanszij die wel op vleugels leken. Dat alles in een statige pose, zwaard met punt naar beneden, tussen de voeten op de grond rustend. Gehandschoende handen op de pommel, blik op oneindig. Ik knikte tevreden, en liet mijn magie los op de rots, de stroom dirigerend met de bewegingen van mijn vingers, handen en armen. Mijn ogen bleven gesloten, mijn focus deels op het beeld in mijn verbeelding en deels op de magie en de rots die ik manipuleerde. Ik voelde de steen van vorm veranderen onder de aanraking van de magie, ik voelde delen ervan weg gebeiteld worden, andere glad geschuurd. Nog andere werden hoekiger, andere rond. Het voelde goed, en ik ontspande helemaal. De frustraties van even daarvoor werden allen weggewerkt in het standbeeld. Mijn mondhoeken krulden omhoog in een glimlach.