I fell

Eén dag… hij was er nog maar één dag en hij zat nu al in problemen. Een probleem die hij niet had kunnen voorzien. Hij zat vast in een ondergrondse tunnel zover het leek. Hij dacht even terug hoe hij hier gekomen was…

Vanochtend vroeg was Lavi zijn wekker gegaan, hij hoefde pas na het weekend te beginnen. Zelf was hij eerder gekomen zodat hij het gebouw in ieder geval al beter kende. Van verhalen wist hij ondertussen dat er een oud gedeelte was, maar dan ingestort. Dit trok zijn interesse toch wel, hoe had het er ooit uit kunnen zien.. Hierdoor was hij naar de ruïnes gegaan.
Hij liep rond met een sjaal om, een dikkere jas en boots. Hij had een goeie grip op zijn schoenen zodat hij niet snel uitgleed door het gesteente met eventueel ijs of sneeuw erboven. Hij was vrolijk aan het verkennen tot hij zich verstapte en van het muurtje viel. Hij viel op zijn schouder op een dun muurtje dat brak onder zijn gewicht. Hij viel nog een aantal meter met een geweldige schreeuw tot het met een klap ophield.
Hoeveel tijd er voorbij was gegaan had Lavi er geen idee over. Hij werd met een bonkende koppijn wakker en een pijn in zijn schouder. Juist… Hij wist weer wat hij had gedaan, of wat hij juist niet gedaan had. Hij ging haast in een kleermaker zit zitten en krampte kort ineen. Een bult en een schouder wat iets mee hand was, maar niet kon zien door de lagen kleding. Toen hij even was blijven zitten ging het wel weer en was toen pas gaan opstaan. Hij keek omhoog waar hij uit vandaan was gekomen en riep een paar keer… Geen antwoord voor zover hij kon horen, ach… Wie was er dan ook op dit uur in de Ruïnes..?

Hij zocht een weg door ook zijn magie te gebruiken als verlichting. Enkele keren moest hij toch een keer pauzeren. Tot bovenop aan ergernis begon zijn maag ook nog luid te rammelen. Met een zucht, maar ook een steun was de jongen gaan liggen. Even nadenken, wat zou nu het wijste zijn om te doen…

Liam hield er van om buiten te zijn. Zelfs als Raziaan in de winter vond hij buiten zijn fijn. Met zijn magie hield hij zijn eigen lichaam altijd warm en droeg er door ook eigenlijk nooit geen jas. In zijn laarzen, simpele broek en shirt met lange mauwen liep hij ook zonder problemen over het grasveld heen. Het gras knisperde onder zijn voeten door het laagje ijs wat er op lag. Zoals gewoonlijk verveelde de jongen zich en kon op het moment niet echt iets bedenken om te gaan doen. Hij had er aan zitten denken om Savador lastig te gaan vallen en die te plagen, maar dat werd nog al moeilijk als je hem niet gevonden kreeg. Om maar wat anders te doen was hij op weg naar de oude ruïnes. Het was bijna zijn standaard hangplekje geworden als hij zich verveelde. Er was iets aan de ruïnes dat hem aantrok. Hij hield er van tussen de half afgebroken muren te lopen en te zoeken naar misschien nieuwe dingen.
Doordat hij vrij bekent was met de ruïnes viel er een gat hem ook bijna meteen op. Hij wist zeker dat die er nog niet zat. Voorzichtig liep hij naar het gat toe en bekeek het. Het zag er vers uit, heel verst zelfs toen hij de rand bekeek. Voorzichtig keek hij het gat in en riep er in, maar kreeg geen antwoord. Hij keek rond, maar zag ook verders niemand. Hij begon zich af te vragen of er iemand in was gevallen, of misschien een dier? Hij bekeek met hoe diep het was en twijfelde kort. Hij zuchten een keer diep waarna hij toch het gat in sprong. Bij de landing voelde hij een enkel steken dat hij er verkeerd op geland was. Ook was zijn vorige blessure op die enkel geweest.

Beneden in het gat keek hij omhoog voordat hij de plek bekeek waar hij beland was. Het leek een soort kerker te zijn. Een brede glimlach kwam op Liam zijn gezicht. Vaarwel boredom. Zoekend op de grond zocht hij naar iets van een aanwijzing om te zien of het een dier of mens was dat hier beneden was gevallen. Hij kon het er niet goed uithalen, maar vond wel een pad van waar het heen was gegaan. Iets was hier duidelijk naar beneden gevallen.
Op een normaal tempo, maar wel op zijn hoede, liep hij de gangen door. Met zijn magie verlichten hij de gangen om te zien waar het spoor heen liep. Na eventjes gelopen te hebben hoorde hij iets galmen door de gang heen. Het leek op een soort grom. Liam zijn nekharen gingen overeind staan. Zijn angst voor het donker was hij niet vergeten, maar tot nu toe had hij licht van zijn magie en niks gehoord dus vond hij het best. Maar nu er geluid klonk voelde hij de angst meteen omhoog kruipen. "H-Hallo?" vroeg hij toch met lichte angst in zijn stem. Wel zei hij het duidelijk genoeg om het hopelijk door de gangen heen te laten dragen.

Een flinke klapper, dat had deze jongeman gemaakt tegen de grond en de brokstukken. Hij voelde zijn hoofd bonken, alsof er een kabouter aan het slaan was. Zijn schedel probeerde open te breken. Verder voelde hij zijn schouder verschrikkelijk steken en pijn doen, de pijn werd omgezet in misselijkheid. Toch wilde Lavi er niet aan toe geven en besloot te gaan lopen nadat het allemaal minder geworden was. Zijn ene arm liet hij hangen, die deed te zeer om te gebruiken op het moment en het feit dat hij zonder het vuurtje, dat hij in zijn andere hield had, niets kon zien. Hij had de zijn andere hand niet eens vrij om te kunnen ondersteunen.
Het was klam en koud in deze grotten, het maakte alles nog een stuk killer om in te lopen. Zodra Lavi een keer ademde zag je gewoon een wolkje door de lucht heen wat weer verdween. “Great…” Mompelde hij en liep een stukje verder waarna hij toch te duizelig werd. De klap was toch harder aangekomen dan dat hij zelf gedacht had. “Shit..” Schold hij toch, wie kon hem hier toch horen? Niemand, daar was hij eerder al achter gekomen. Echter na een kleine tijd hoorde hij toch wel wat, verschrikt ging hij overeind zitten en doofde het vuur in zijn hand. Zijn gedachten gingen al snel verder, was er nog iemand hier beneden? Wie? Wacht… was het Savador? Nee.. het had een vuur magie element… Kort had hij zijn twijfels en ging terug naar de T splitsing, daar zag hij een gloed tegen de muren. Vuur magie, nu wist hij het met alle zekerheid te zeggen. “Hey.” Klonk hij en stond ineens middenin, zonder vuur aan of iets, de persoon voor hem had dat immers al. “Hoe kom jij hier..?” Klonk hij het als eerste willen weten, het was niet dat hij klem zat hoor. Helemaal niet dat hij gevallen was, couch.

Donkere plekken waren nooit zijn favoriet geweest. Dat hij het gat in gegaan was was meer zijn nieuwsgierigheid en op het moment vooral iets om zijn verveling te killen. Voor zijn doen had hij vrij normaal door de gangen heen kunnen lopen. Dat was totdat hij een vreemd geluid, wat hij als grom zou vertalen, hoorden. De angst voor het donker kwam er mee ook in een klap omhoog en lied hem bijna in een paniek aanval schieten. Terwijl hij zichzelf rustig hield had hij zijn vlammen fel om zijn omgeving veilig te stellen. Na zo even gestaan te hebben, en geen antwoord of iets gehoord te hebben na zijn hallo, liep hij voorzichtig verder. Hij bleef staan bij een T splitsing. Hij bleef in de gang staan en niet midden op het kruispunt zelf, bang dat er wat om de hoek zat.

Hij zuchten een keer diep en zag een condens wolkje uit zijn mond komen. Licht verbaast keek hij er na. Doordat zijn magie zijn lichaamstemperatuur regelde had hij vaak niet door hoe koud of hoe warm het was. Pas door dingen zoals het wolkje kreeg hij die door. Hij droeg ook een simpele lange broek en een shirt met lange mouwen. Niks te veel voor hem, maar veel te weinig en bijna zomer kleding voor een normaal mens.

Terwijl hij moed in zichzelf stond te denken om om het hoekje te gaan kijken, kwam er plots iets zijn kant op. "Wha!!" Klonk hij geschrokken. De vlammen op zijn schouders werden hoger en feller. In zijn hand vormde een vuurbal om zich te verdedigen, maar gelukkig zag hij op tijd dat het een persoon was en hield de aanval in zijn hand. Hij hoorde de vraag, maar bleef angstig en allert naar de andere persoon kijken. Het duurde een paar tellen voor hij wat verward antwoord gaf. "Oh.. Uhm.. Ik eh... Ik ben door een gat naar beneden gesprongen. Vertelde hij de ander. "Jij?" vroeg hij ergens achterdochtig. Ondanks zijn leeftijd geloofde deze jongen nog wel in monsters, en er was niemand die hem wat anders kon bewijzen.

Een gerommel van hun boven klonk terwijl Lavi hey riep. Al snel kwam er een klein gesprek tussen de twee. Toch merkte hij even op dat de ander angstig was. Al snel ging hij denken, waarvoor kon hij bang zijn. Zou er een reden kunnen zijn? Hij was immers nog een leerling, zou het de geluiden kunnen zijn? “heeeh?” Zei lavi, toch wat onder de indruk dat de ander naar beneden was gesprongen. “really? You really jumped that? Just like that?” vroeg hij toch even wat ongelovig in het raziaans. “sjees… not something i would recommend..” Mompelde hij nog even door waarna hij hem weer aankeek. “Ik ben… een beetje.. naja.. “ het laatste mompelde hij wat onverstaanbaar, maar als hij zich daarna moest verklaren zou hij het met een blos op zijn wangen zeggen. Het feit dat hij gevallen was. Nu hij er nog een keer over nadacht, hij zou goed bang kunnen zijn voor het gerommel wat zojuist had geklonken… Even knikte hij op zijn eigen gedachtes en zou daarna heel losjes gebaren dat alles goed was.
Even leek het stof te regenen en Lavi kneep zijn oog weer dicht. “That stings. “ Zijn eerdere wonden prikte toch flink door de stof die erin was komen dwarrelen. “weet jij de weg hier? Ik zag dat we net niet terug konden gaan…” En wees daarbij naar de uitgang waar hij doorheen gevallen was, waarop liam naar beneden was gesprongen. Even stond hij verstijfd toen hij rotsblokken zag vallen, iets waar hij niet op gewacht had. Met een paar tellen zou hij liam gelijk aan de kant duwen meer de gang in en zelf bovenop hem vallen als bescherming.. Misschien was de ander wel groter, maar hij was wel wat sterker in magie. Met een schild wist hij hun te beschermen tegen een aanval van een monster, maar Lavi vond het moeilijk nu hij de koppijn beter voelde, maar al helemaal de pijn in zijn schouder. Hij maakte erdoor ook een pijngeluid en greep er kort naar. Het voelde alles behalve fijn en hij beet hard op zijn lip toen hij recht zat. Daar was het misselijke gevoel weer terug, maar zo zag hij ook geen hand meer voor ogen. Door de rotsblok die naar beneden viel, was er geen hand meer voor ogen dan de donkerte die hun omhulde. Een kort gevloek serenade in Raziaans kwam van hem af terwijl hij overeind probeerde te komen en met een klein vlammetje in zijn hand rond begon te zoeken. Heel toevallig *kuch* was er wat hout mee naar beneden gevallen. Het was nog nat van het houd, maar hij nam het wel mee voor de zekerheid, langzaam aan zou hij de tak gaan drogen en de punt in vlam zetten. “Voor nu zal ons dit wel licht gaan geven…” mompelde Lavi. Een geluid kwam van achter hun en even ging hij stok stijf staan… Het was alsof er wat over de grond gleed… “W-wat..” Rilde ook kort zijn stem, nee… Hij was de volwassenen van hun twee, hij moest hierboven gaan staan.

Het was dat de vlam iets wakkerde waardoor Lavi de slag van iets op een haar na miste. Hij was namelijk naar achteren gesprongen, maar het had niet veel gescheeld. Even slikte hij en liet zijn ogen wennen aan de donkerte rond hun heen. “Shit..” Schold de jongeman en keek naar een groot monster. Je kon het glimmen van de tanden zien, vlijmscherpe dat ze ook waren. Gif gele ogen keken hem aan vanuit het donkerte. Uit instinct ging hij voor Liam staan en siste wat woorden, al snel hield hij twee vingers voor zich, de rest van zijn hand als een vuist gebald. Hij rijkte hoger en zwaaide het daarna met een gang naar beneden, de gloed van zijn vingers gingen door naar de grond waar hij een soort lijn had getekend. Een vurig schild kwam omhoog en hield het wezen weg hun beide. Het licht deed hem zeer in zijn oog en al snel was hij door aan het lopen. “Snel!! Dat schild houd dat ding niet eeuwig tegen weet je?!” Riep hij en zou richting een gang rennen, hopend op wat te doen.

Liam zei eerlijk dat hij naar beneden gesprongen was. Bij de woorden van de ander gaf hij een klein schaapachtig glimlachje. "I hear that often.... but, I was bored" gaf hij toe.
Het antwoord van de ander op zijn vraag wat hij hier deed was niet duidelijk, maar doordat het niet duidelijk was werd het juist duidelijk. Hij had gezien dat er iets naar beneden gevallen was en aangezien hij hier een stagiair aantrof, was het niet moeilijk de touwtjes aan elkaar te knopen. "Right..." Antwoordde hij er op.

Hij had het gerommel van eerder niet gemist, en nu de stof die naar beneden kwam vallen was ook moeilijk te missen. Uit instinct deed hij zijn vlammen lager en draaide zijn hoofd naar beneden weg om zijn ogen te beschermen. Een akelig gevoel kwam in hem op en zijn nekharen gingen rechtop staan. " Nee, geen idee. Ben hier nooit eerder geweest." Zei hij eerlijk. Doordat hij naar onder weg keek had hij de rotsblokken niet gezien en ook de sprong van Lavi niet verwacht. "Oef! .... auw..." Klonk hij toen hij op zijn rug lande en de pijn in zijn rug voelde van de landing. Met een oog dicht keek hij de ander aan en probeerde te zien wat er aan de hand was. Echter was het te donker om iets te zien. Wel voelde hij de ander van hem af gaan en ging zelf ook recht en begon op te staan. Net toen hij recht stond en op keek zag hij de tanden van het monster. Met grote ogen staarde hij er naar en stond vast gevroren op de grond. Zijn angst was in een klap zo groot dat hij niks meer kon of wist te doen. Hij kon enkel alleen staren naar dat wat hij van het monster kon zien. Zelfs ademen leek moeilijk te zijn voor hem op het moment.
Tijdens het kijken naar het monster zag hij Lavi half voor zijn zicht gaan staan en iets met magie doen. Pas toen het monster last kreeg van het licht en een zwakte lied zien lukte het Liam pas een voet naar achteren te zetten. Bij de woorden van Lavi bleef hij nog even staan. Zijn lichaam voelde als een zwaar betonblok dat niet in beweging wilde komen. Na een paar stappen naar achteren gezet te hebben haalde hij moeilijk diep adem. Liam bewoon langzaam en kreeg het niet voor elkaar te rennen. "I-I c-can't...." Zei hij angstig en probeerde achteruit te blijven lopen, zijn ogen niet van het monster af willen halen.

De al niet zekere houding van de ander…. Was nu al helemaal niets van over. Hij gromde toch wel wat en dacht niet na. “MOVE IT IDIOT!” Snapte hij toch, hij zei toch rennen? Wou hij dood? Dit bracht hem niet al te vrolijk met hoe hij voelde. “Sjees…” Ademde hij uit met toch wat vurige wolkjes. Nee, hij was niet vrolijk meer… “I can’t doesn’t exist move that shit!” Schreeuwde hij, greep hem bij de arm en zou hem mee sleuren naar de gangen, maar welke stap dat hij deed zou hij zich wel zwakker gaan voelen. Misselijkheid kwam erbij en uiteindelijk redde hij het ook niet en maakte een schild rond hun voordat hij liam gewoon los liet en zelf tegen de muur ging zitten.

occ;; Godmodd was afgesrpoken, sorry dit is zo ongeveer alles wat ik kan met je post.

De angst was te groot geworden voor Liam. Normaal kon hij zich er overheen zetten, maar dit keer niet. Hij stond oog in oog met zijn grootste angst sinds zijn jeugd, een monster in het donker. Alles wat iemand ooit tegen hem gezegd had dat die niet bestonden en hem een beetje had overtuigt was nu compleet weg. Hij merkte dat Lavi een zwakte van het ding gevonden had en dat wat licht, maar het hielp hem niet om weg te rennen, alleen langzame stappen naar achter. Zijn ogen gefixeerd op het beest bleef hij staan.

Zijn pols werd vast gegrepen en hij werd mee naar achteren gesleurd. De eerste stap was om zich op te vangen en niet plat op zijn plaat te gaan. De stappen erna gingen nog wat moeizaam, maar eenmaal in beweging rende hij mee tot Lavi stopte. Liam was flink aan het hijgen, of eerder lucht naar binnen proberen te krijgen. Het duurde even voor hij doorhad dat Lavi moeilijk terug tegen de muur zat. "W-wat is er?" klonk hij duidelijk nog angstig en bang. Hij knielde voor Lavi neer en probeerde te zien of hij gebeten of iets was. " Is er iets dat ik kan doen?" Nu hij het monster niet zag, of niet meer, ging het iets beter. "We need to keep moving... zei en keek vaak richting de hal waar ze vandaan gekomen waren.

PROFILE MAGICIAN