Frisse wind deed zijn mantelzoom wapperen op de tochtige plek waar hij stond: de plaats waar hij moest wezen lag ergens verborgen tussen de eeuwenoude restanten van de ruïnes in, makkelijk herkenbaar aan twee rijen portaalsculpturen. Daartussen stroomde water in zwakke mate, alsof iemand een kraanknop had teruggedraaid. Absoluut niet zijn meest favoriete plek, maar ideaal voor de lesstof die vandaag aan bod kwam. Tussen de sculpturen was een rond stenen plateau verheven, bemost en gesierd met runeninscripties, misschien wel in het Oud-Grenaans. Precies in het midden ervan stond de donkere man met over elkaar geslagen armen op dat kutjong van een Moonus te wachten. En bij Medusa, in de wetenschap dat hij zich al vaker dan gewenst een ontzettende kluns bewezen had, hoopte hij er vurig op dat de imbeciel vandaag zijn verdomde verstand mee zou nemen. Hij had absoluut geen zin om ook vandaag zijn kostbare tijd te verspillen aan luide preken, vijf keer herhaalde oefeningetjes van werkelijk het eenvoudigste soort, loze vragen en domme antwoorden. Nog maar te zwijgen over een nieuwe ongewenste confrontatie met die uit zijn krachten gegroeide hagedis waar Moonus maar al te graag op rond hupste. Dat zwartgeschubde beest had de vorige keer onder hijgend gegrom over hem heen gehangen alsof hij niet een zwartharige man in het oog had, maar een steak op benen. Ja absoluut, voor deze les zou het een erg verstandige keuze voor Mister Moonus zijn om zich voor een keertje gedeisd te houden voor hij besloot om de volgende les zijn lessenwijzer mee te nemen om hem er opnieuw flink mee van langs te geven.

Stille bladeren, meegenomen door een noordelijke luchtstroom, dwarrelden om hem heen en liet de zoom van zijn mantel tegen zijn schenen klapperen. Misschien wel een laatste fragment uit het vorige seizoen. Het zou niet lang meer duren voor de bomen zwaarder beladen zouden zijn met het leven van hun bladeren dan ze ooit zijn beladen met sneeuw, en de jonge lentezon al het nieuwe leven zou belichten. Verscheidende planten en bloemen durfden zich in het prille, natte voorjaarsweer al te laten zien. Veelbloemige salomonszegel en sleutelbloemen; opmerkelijk groen, half verscholen tussen brokken restanten van de ruïnes, alsof ze zelf deze plek hadden uitgekozen die gonsde van oeroude magie. Onder de lichte frons gleed zijn blik - kil en enigszins enigmatisch, zoals gebruikelijk en hoogst kenmerkend was bij de leraar vuurmagie - over zijn borst naar de manchet van zijn overhemd. Een botergele vlinder fladderde een paar centimeter onder zijn arm door; waarschijnlijk de eerste van het jaar die hij zag. Er volgde een vingerknip, een ingewikkelde beweging waarbij zijn hand bijna sardonisch tot een pistool werd gevormd, en tot slot een straal vuur uit de punt van zijn wijsvinger. Een tel later wentelde een zwart geblakerd, onherkenbaar insect in een spiraaltje naar beneden, zijn ooit zo dartele vleugeltjes verkoold. Het moest immers niet zo'n overweldigend surprise zijn dat de volbloed Shadraan niets van dit seizoen en al haar groei en bloei moest hebben.  
Geritsel van struikgewas achter hem kondigde de aanwezigheid van zijn leerling aan, maar de zwartharige leraar vond het alleen nodig om zijn hoofd met een streng rukje in de richting van de jonge vuurmagiër te draaien. Zwijgend - en met een rigide houding alsof hij hem nu al op ieder klein detail kritiseerde - keek hij toe hoe de bruinharige jongen zich een weg over de gronden van de oude ruïnes en het overwoekerde plantsoen baande. Het was hem een raadsel waarom de Raziaanse wurm zich uit zijn hoog elite klas had uitgeschreven, maar hij meende dat het iets te maken had met het feit dat het joch zijn ongewassen boxer én zijn luier vol drukte doordat de hoeveelheid responsabiliteiten hem teveel afschrokken.
Niettemin slingerde het joch hem een slappe begroeting toe om toch maar weer in een goed blaadje bij hem te komen staan. Even bleef de lange man nog een klein ogenblik roerloos op Moonus neerkijken voor hij uiteindelijk zijn smalle lippen met een zachte ademteug van elkaar af bewoog. 'Dat weet ik zo net nog niet,' verklaarde hij toen grimmig, zijn kin ietsje hooghartig opgericht. 'Er valt immers nog steeds flink wat bij te schroeven in die armzalige vaardigheden van u op het gebied van vuurmagie, heb ik begrepen. Het spijt me daarbij zeer om u te moeten vertellen dat puur, dom geluk vandaag is uitgesloten.' Eén enkele wijsvinger duwde op schampere wijze de zwart geframede bril hoger op zijn neusbrug.
'Ik neem aan dat ik niet de moeite hoef te nemen om de vraag te stellen of u ook maar één feit van de te behandelen stof van deze les tot u hebt opgenomen?' siste hij tenslotte zacht, tussen neus en lippen door voor zich uit, alsof hij het tegen het iele boompje voor zijn neus had.

— And at one time or another —

IT BECAME CLEAR THAT WE ALL TOOK A BITE FROM THE APPLE

_{Ongetwijfeld zou Syrax Moonus zich allang hebben afgevraagd wat er toch in hemelsnaam mankeerde aan de emotionele gesteldheid van zijn leraar vuurmagie, dat weleens de reden zou kunnen zijn waarom hij steeds de mist in ging - maar het feit bleef dat dat absoluut geen zaken waren die zijn leerlingen ook maar íets aangingen. Hij kon in zijn misnoeging haast zweren dat zijn woede zich vermengde met zijn pulserende magie, en zo een eigenaardige droesem onder zijn huid, in zijn aderen vormde die hem er bijna tot bracht om zijn hand op te heffen en het joch een corrigerende tik tussen zijn dikke, bruine lokken te geven. Hij werd zo moe van zijn soort. Niets meer dan menselijke emballages die synoniem stonden voor het toppunt van brutaliteit - en die lompe roekeloosheid was gewoonweg om van te huilen. Daar nam het joch zijn momentje dan; foeterend en klagend, misschien zelfs wel de allereerste keer uitbarstend sinds hij hier op school zat. De frons tussen de donkere wenkbrauwen werd mogelijk nog dieper, en de uitdrukking op zijn gelaat mogelijk nog norser. Het kon de zwartharige leraar geen zier schelen dat het joch er kennelijk iedere keer zo tegenop zag om les van hem te krijgen of zich diep beledigd voelde over zijn uit de kluiten gegroeide hagedis. Respect bleef hoe dan ook nog wel altijd iets dat drie keer zoveel waard was - zo vreemd was het dus ook niet dat de man zuur zijn smalle lippen op elkaar drukte, een handvol haar beetgreep en Syrax onder een nijdig gesnuif aan zijn bruine lokken naar achteren trok, zodat zijn hoofd tegen de brede schouder van zijn leraar rustte. De vinnige man boog zich over het jongensgezicht, zijn ontblootte tanden vlak boven de genaakbare oorschelp. 'Seems like you're dying -' begon hij in een hees gesis, de niet veel goeds belovende toon in zijn stem kouder dan tien Cassiaanse noordvlaktes bij elkaar, 'for a bibbidi-bobbidi-foot up your ass.' De toornige leraar maakte zijn zin niet minder huiveringwekkend af, waarbij twee vingers de gehoorgang van de jonge vuurmagiër open hielden, alsof iedere lettergreep anders niet goed genoeg in ieder klein vezeltje van Syrax' lichaam opgenomen zou kunnen worden. 'Als u me niet steeds redenen op een zilveren plaat aanbood, Mr. Moonus, dan was er ook niet de nood geweest,' snauwde Savador terwijl hij nijdig zijn terneder gezakte bril hoger op zijn neusbrug schoof. 'So stop your whining, pull up your frilly panties and get - things - done!'
Hij liet Syrax met een ruk los. 'It's a virtue having a severe teacher like me, you ungrateful scallywag.' Ze zouden nergens zijn zonder de broodnodige harde hand die ze stuk voor stuk voorbereidden op de harde buitenwereld.}