Stilte en magie

Na een nogal haastig vertrek uit Gren was Rosalie aangekomen op de academie waar ze zo graag heen wilde, Starshine. Ze had verschillende verhalen gehoord en stond te popelen om te beginnen. Met een koffer in haar hand liep ze richting het gebouw, maar eerst plofte ze neer op een grasveld voor de school. Met een glimlach keek ze rond over het veld. "Wat mooi." sprak ze haar gedachten hardop uit alsof ze het tegen iemand had. Met haar hand begon ze wat te spelen met vuur. Het was zo rustig dat ze het vuur zachtjes hoorde. Ze glimlachte ernaar en met haar andere hand begon ze lucht erbij te doen. Hiervan maakte Rosalie een draaikolk van lucht en vuur. Zonder erbij na te denken werd de draaikolk steeds een beetje groter. Het was zo rustig en niemand was ergens te bekennen, waren er lessen misschien? "Ik zou het niet weten" gaf ze als antwoord op haar gedachten. Ze liet de draaikolk verdwijnen en sloot haar ogen. De rust keerde in haar en ze liet een zucht ontsnappen. Maar al snel werd de rust verstoord door een geluid achter haar. Snel draaide ze zich om, maar niemand te zien. Ze haalde haar schouders lichtjes op en keek voor zich uit, en weer het geluid, dat ze niet kon plaatsen. Zoeken keek ze rond in de hoop iets of iemand te vinden die het geluid maakte.

een vossenwelpje rende de bosjes uit en Tomari volgde het een beetje hijgend, waarom wou hij nou alles ontdekken, hij was pas net aangekomen en hij moest nu al rennen, Toki bleef echter zitten bij een meisje dat in het gras zat en Tomari liep naar haar toe "sorry als we je gestoord hebben, Toki hier is nogal energiek voor iemand die net wakker is" en Tomari glimlachde

Rosalie schrik toen er ineens een vosje uit de bosjes kwam rennen, dat was het onbekende geluid dus. Het vosje kwam naast haar zitten waarna zij hem aanhaalde. Ze glimlachte en keek om toen er een jongen achter haar stond. "Iets kwijt?" vroeg ze terwijl ze naar het vosje wees. "sorry als we je gestoord hebben, Toki hier is nogal energiek voor iemand die net wakker is". Rosalie keek het vossenwelpje aan. "Dus jij bent Toki" Ze kietelde het vosje onder de kin en begon te lachen. Daarna richtte ze zich op de jongen achter haar. "Maakt niet uit. Gezelschap vind ik heerlijk." Rosalie liet haar stralende lach zien terwijl ze het vosje bleef aaien.

Tomari grinnikte "zo te zien is Toki het met je eens"
Tomari keek even rond om te zien waar ze waren belandt en ging toen zitten
"ik zal er maar bij blijven voordat die ondeugende jongen weer weg rent achter een of ander geluid aan dat niemand anders schijnt op te merken"
Toen ontspande Tomari zich en ging in het gras liggen en keek naar de lucht
"het is in elk geval lekker rustig hier"

Rosalie kon hem alleen maar gelijk geven en ging naast hem liggen terwijl ze zachtjes de vacht van het vosje bleef strelen. Ze richtte haar ogen, net als die van de jongen, omhoog en keek naar de lucht waar bijna geen wolkje aan te zien was. Rosalie zuchte even diep in en uit en liet de lucht door haar longen stromen. Met een volmaakt glimlachje keek ze naar een wolk die zich begon te vormen. "Rustig is het zeker, heerlijk" Zei ze zonder het eigenlijk te merken. "Het is jammer als het verstoord wordt." Het floepte er uit voor Rosalie er erger in had. "Oow. Doe ik het weer, Sorry zo bedoelde ik het niet." Rosalie keek even opzij naar de jongen die naast haar lag en hoopte niet dat hij het zo opnam. Want ze vond het echt niet erg dat hij er bij was komen zitten maar ze hoopte niet dat er iets gebeurde dat het voor altijd zou verstoren. Al snel richtte ze haar ogen weer naar boven.

Tomari grinnikte zacht toen hij haar snel haar excuses hoorde maken, hij kon op zo'n mooie dag nauwelijks boos maken en zei ook "maakt niet uit, in elk geval zeg je wat je denkt" en hij zuchte zachtjes
"Wat is je naam trouwens? de mijne is Tomari" zei hij zo nonchalant mogelijk

Rosalie lachte even bij wat de jongen zij. Ja soms was het handig, soms was het stom. Want ze zei altijd de verkeerde dingen op de verkeerde momenten. Op dat moment vroeg de jongen haar naam maar stelde ook meteen zich voor, en wel als Tomari. Gelijk kraamde Rosalie uit wat ze dacht. "Tomari, apparte naam, lijkt een beetje op tomaat." Met grote ogen keek ze op zij, "Ik zei het weer hard op he. Oooow. Sorry" Rosalie schudde zachtjes haar hoofd en sloeg haar hand tegen haar hoofd aan. "Ik ben trouwens Rosalie." Ze glimlachte, dit keer wat onzeker door haar gedrag.

Tomari grinikte toen het meisje, dat zich voorstelde als Rosalie een beetje over haar eigen woorden aan het struikelen was, het was echter geen reden om gemeen te doen "Ik heet best wel dat ik een aparte naam heb hoor, mischien ben ik zelfs wel gewoon naar een tomaat vernoemt" zei Tomari waarna hij moest lachen van de gedachte
"nee, eigelijk ben ik, volgens mijn moeder athans, vernoemd naar een of andere mythologische held, hoewel ik het verhaal achter de naam nooit heb gehoord" Zei Tomari terwijl hij een beetje in gedachte verzonk van wat voor held het zou zijn geweest
Tomari schudde zijn hoofd en zei tegen Rosalie "In elk geval hoef je jezelf niet te verontschuldiggen, ik vindt het wel verfrissend dat iemand altijd zegt at ze denkt" en hij lachte

Nadat Tomari zichzelf lichtelijk voor schut zette barste Rosalie in lachen uit. "gekke jongen!" floepte er weer uit waarna ze weer lichtelijk rood werd. Daarna legde hij uit hoe hij aan zijn naam kwam. Ze knikte even. Maar voor ze antwoordt zou kunnen geven praatte Tomari verder. Rosalie lag inmiddels weer te spelen met haar magie en begon weer een klein draaikolkje te maken van vuur en lucht, waardoor het er redelijk spannend uit zag. Tevreden keek ze er naar. "Wat jij verfrissend vind, vind ik maar bar irritant." Zei ze zonder er een emotie aan te geven. Ze glimlachte flauwtjes.

Tomari keek gefasineerd naar de magie van Rosalie terwijl ze zichzelf af zat te kraken, Tomari reageerde vrij neutraal met "ik vind de verschillen tussen alle mensen en dieren juist wat ze zo spannend en interressant maakt"
Na nog even naar de magie van Rosalie te hebben gekeken vroeg hij "hij doe je dat eigelijk, ik dacht altijd dat vuur extreem moeilijk was om te besturen"

Door de vraag van Tomari werd Rosalie uit haar gedachten gehaald. "Dit?" En ze haalde een hand weg en bestuurde het alleen nog met haar andere hand, terwijl ze met de vrije hand de draaikolk aan wees. Ze glimlachte en ging zitten, trok haar schouders op. "Mijn vader heeft het me geleerd." Waarna ze haar andere hand er weer bij voegde en ze de draaikolk diverser maakte. Want ditmaal deed ze er nog wat grassprietjes door, die wonder boven wonder, niet verbrandde met het vuur. "Sommige dingen van vuur val wel mee hoor. Alleen er zijn veel struikelblokken" Ze glimlachte naar de jongen en keek uit dat ze het vosje niet zou raken. Waarna ze in een klap in haar handen de draaikolk liet verdwijnen en de grassprietjes op het gras vielen. Het vuur kroop terug via haar handpalmen en de lucht ontsnapte als een soort zucht de lucht weer in.

Tomari glimlachte om het feit dat Rosalie nu trucjes aan het showen was.
Tomari dacht dit echter ook te kunnen en begon zich te concentreren op de omgeving om te kijken hoeveel materiaal er was om mee te werken, normaal was er meer dan genoeg, maar op sommige planeten was er bijna niks
Na tevreden te zijn gesteld met de hoeveelheid materiaal hij had om mee te werken maakte hij een bal van zijn handen en vroeg aan Rosalie "jij hebt nu jouw magie laten zien, zou jij een beetje van de mijne willen zien?" terwijl hij een kleine grijns op zijn gezicht toverde
Hij had de laatste tijd aardig wat geoefent en had aardig wat vertrouwen in zijn vaardigheid, het was weriswaar niet zo spectaculair als dat van Rosalie, maar het was alsnog aardig goed vond hij zelf

Rosalie keek belangstellend naar Tomari toen hij begon met zijn magie te laten zien. "Ga door Ga door!" En met grote ogen keek ze hem aan. Zo had ze ook altijd gezeten als een van haar ouders haar les gaven. Zolang ze het nog niet kende wilde ze alleen maar meer zien. Een stralende lach kwam op haar gezicht terwijl ze met grote ogen toekeek. "Oow ik heb er zo'n zin in!" kierde ze opgewekt. En ze begon bijna te stuiteren terwijl ze aan het gras begon te plukken.

Tomari grinnikte, hij had nog nooit iemand zo enthousiast gezien over magie, dus hij besloot zijn trucje te laten zien "Ben je er klaar voor" zei hij vlak voordat hij zijn handen van elkaar af haalde
Op zijn opeen hand lag opeens allemaal zand en stof, ' eigelijk niet zo speciaal behalve dat hij dat net nog niet had' zat ze nu vast te denken, maar nu begonnen er in het zand figuren te ontstaan en omhoog te komen, een paar seconde later stonden op de hand van Tomari miniaturen van Rosalie en Tomari die nog even bewogen en af en toe zwaaiden of over zijn hand heen liepen.
Tomari grinikte, hij kon die figuren alles laten doen als hij wilde, hij kon alles maken als hij genoeg materiaal had en genoeg tijd, maar hiermee zou hij Rosalie haar aandacht toch wel hebben getrokken
"vind je het leuk?" vroeg Tomari

Rosalie volgde zijn bewegingen en probeerde ze na te doen. Met grote ogen keek ze naar de figuren waar langzaam herkenning in kwam. "HE! dat zijn wij!" riep ze uit, en door die verrassing zwaaide ze terug. Ze keek gespannen toe naar wat Tomari allemaal deed en probeerde het zelf ook te doen. Na een poosje lukte het haar en uit een hoopje vuur in plaats van zand kwam een klein handje tevoorschijn die zwaaide. Verder kwam ze niet want ze was dol enthousiast! "Super leuk!" En haar lach kon niet groter worden. "Zag je het?" Ze klonk wel als een klein kind dat net iets voor de allereerste keer had gezien en er niet over op kon houden. Ze sloeg lachend haar hand tegen haar hoofd aan.

Tomari moest grinniken toen ze het trucje na probeerde te doen en het lukte haar nog aardig ook "goed gedaan, de eerste keer dat ik het probeerde kreeg ik het zand alleen maar laten trillen" zei Tomari waarna hij over zijn hand blies en de figuurtjes wegdreven en verspreiden in de wind
"je bent vast goed in de les, je pakt het behoorlijk snel op" zei Tomari vriendelijk
"nu alleen nog iets doen om die rode plek op je voorhoofd die je krijgt als je niet ophoud jezelf te slaan als je denkt dat je een rare opmerking maakt" zei Tomari als grapje, maar net nadat ie het gezegt had besefde hij hoe rot het klonk en bood zijn excuses aan "sorry, dat was een rotopmerking, het spijt me" zei hij serieus

Rosalie keek Tomari tevreden aan. Ze was zelf ook blij dat het gelukt was. Hoewel het maar voor even was. Ze zag hoe Tomari het zand weg blies en Rosalie klapte een keer in haar handen en ook haar vuurtje was weg. Rosalie knikte met glimmende ogen toen Tomari zei dat ze het goed en snel oppikte. Het was een van haar, je zou kunnen zeggen, gave. Ze was er ook ontzettend blij mee anders had ze nooit zo ver geweest als dat ze nu was. "Is het rood dan?" vroeg ze na de opmerking van Tomari. Ze lachte en wreef er even over. "Maakt niet uit joh! Ik doe het nog altijd zelf!" Ze wierp hem een geruststellende blik toe als teken dat ze het echt niet erg vond, zijn opmerking. "Jij bent gewoon een zorgzame jongen. En dat moet je houden ook! Is een zonde hoor, om het te verliezen, zie het als een gave!" Ze zei het tamelijk serieus, en zo bedoelde ze het ook. Ineens kwam er een koud briesje en het kippenvel stond op Rosalie haar armen. Met haar handen, warm door haar vuur magie, verspreidde ze de warmte over haar lichaam en al snel kwam er een soort onzichtbaar vestje om Rosalie haar armen, en dus haar kippenvel verdween. Terwijl het windje lekker waaide wapperde Rosalies haren tegen Tomari aan.

"het is niet rood hoor" zei Tomari terwijl hij naar Rosalie keek
"en je hebt me eigelijk net een advies gegeven dat ik net zo goed aan jou had kunnen geven wat betreft jouw eerlijkheid en mijn zorgzaamheid" zei Tomari serieus terwijl hij naar de wolken boven zich keek in een poging wat luchtiger over te komen
Hij had in elk geval een lekker rustig plekje gevonden waar hij naar toe kon als hij na wilde denken dacht Tomari terwijl hij zijn ogen sluit en diep in- en uitademde en Toki kriebelde achter zijn oortjes, waardoor die geluidjes maakte om aan te geven dat hij het lekker vond, zelf voelde hij een lichte kriebel in zijn gezich, maar hijj had er niet zo'n last van, dus negeerde hij het en genoot van de rust en stilte om zich heen

Rosalie speelde wat met het gras toen Tomari het zelfde advies gaf als dat zij aan hem gaf. Ze knikte, maar dit keer in haarzelf zei ze dat té eerlijk ook weer niet goed was, wat ze maar al te goed wist. Rosalie keek even op met een stralende lach, waarom wist ze niet, en keek over het veld heen, steeds meer mensen kwamen en dat kwam waarschijnlijk doordat het pauze was ofzo. Terwijl Tomari in het gras lag keek Rosalie op hem neer, Hij straalde veel rust uit, iets wat ze altijd mooi vond om te zien. Maar zodra ze het beestje, Toki, hoorde barste ze in lachen uit. Ze kon er niks aan doen, maar het gebeurde gewoon. Met pretoogjes keek ze naar het vosje.

Toki keek eerder op dan Tomari toen Rosalie opeens in lachen uitbarsten, waarom zou ze dat hebben gedaan, had hij iets verkeerd gedaan of zoiets?
Tomari keek haar vragend aan terwijl ze naar Toki keek, had ze de geluidjes die hij maakte misschien grappig gevonden?
Tomari keek ff rondt om te kijken of hij iets anders kon ontdekken dat de oorzaak kon zijn van de plotselinge lachbui, maar kon niks zien, er waren wel nog wat mensen wat verder op, maar die waren nog te ver weg om echt een invloed te hebben gehad
Toki keek nu ook vragend naar Tomari en die besloot het te vragen "waarom lach je opeens zo?" vroeg Tomari zo beleefd mogelijk

Rosalie keek geschrokken naar Tomari, Had ze iets verkeerds gedaan? Was het erg dat ze moest lachen. Er ontstond even een frons tussen haar wenkbrauwen maar als snel antwoorde ze op Tomari. "Uhm.. Ik moest lachen om het geluid van het vosje..?" Vroeg ze wat onzeker. Haar ogen stonden vragens, "Of... kan dat niet?" Ze was even helemaal in de war. Ze snapte er even niks van. Kon ze niet meer lachen? En om binnenpretje te zeggen stond ook raar want ze gooide altijd alles er uit wat er te denken viel. Rosalie zuchte even. "sorry, ik zei al, ik heb vaak zo mijn acties." Ze glimlachte wat onzeker. Nog steeds een beetje in de war. Ze liet zich achterover vallen en met een knal eindigde ze in het gras.

"het spijt me, het was niet gemeen bedoelt, ik denk dat ik het geluid al zo gewent ben dat ik bijna niet meer kan zien hoe mensen er soms spontaan om moeten lachen terwijl ik het in het begin ook had, dus het spijt me" zei Tomari terwijl hij rood werd, moest hij nou weer zo'n stomme actie maken
Tomari zuchte, hij kon nu niks meer doen om het te fixen, maar mischien wel om het een beetje goed te maken, Tomari pakte Toki op en kriebelde hem weer tot hij zijn bekende geluidje maakte, terwijl Tomari ervoor zorgde dat Toki ze bleef maken, toen pakte Tomari Toki voorzichtig weer op en reikte hem naar Rosalie "wil jij het proberen?"vroeg hij

Ook Rosalie werd rood. "Maakt niet uit hoor" Ze glimlachte even. Ze wist dat ze soms ook raar op dingen kon reageren. Al snel maakte Toki de geluidjes weer en Rosalie moest lachen, niet zo hard als daarvoor, gewoon zachtjes. Niet goed wetend of hij haar weer zo wilde laten lachen. Al snel gaf hij Toki aan haar en Rosalie nam, nadat ze ging zitten, hem aan. Plantte hem tussen haar benen en begon hem te kriebelen. Al snel kwamen de geluidjes wel en Rosalie kreeg een lach op haar gezicht. Wat kon ze genieten van zoiets simpel.

Tomari keek toe hoe Rosalie en Toki van elkaar genoten terwijl hij zich nu iets minder schuldig begon te voelen, hij ging lekker rustig in het gras liggenterwijl hij in alle rust naar de wolken keek en luisterde naar de vrolijke geluidjes die Toki en Rosalie maakte, dit was echt rustgevend vond Tomari

Rosalie gluurde even vanuit haar ooghoeken naar Tomari die leek te genieten van alles. Ze slaakte zachtjes een zucht en kriebelde Toki nogmaals. Daarna Tilde ze hem wat meer op en gaf een kusje op zijn zachte koppie, zette hem weer neer en ging op haar buik liggen waardoor ze goed zicht had over het grasveld. Dit waren de momenten voor zichzelf. Zachtjes zong ze een liedje, wat voor vele wel bekend zou klinken, in iedergeval als ze van Puffoon kwamen. Een liedje wat eigenlijk alleen daar te horen was. Een liedje dat Rosalie haar rust gaf. Met haar hoofd op haar handen leunend keek ze hoe een paar eerstejaars een tiental meter verder een spel aan het doen waren. Rosalies mondhoeken krulde lichtjes omhoog waardoor er een glimlachje op haar gezicht verscheen maar ook waterige ogen. Het bracht haar terug naar haar tijd van eerst en ze besefte hoe erg ze haar familie miste. Maar snel zette ze zich erover heen en keek omhoog. "Ooowjee." mompelde ze zachtjes, "Volgensmij gaat het regenen." Een donkere wolk schoof langzaam richting het grasveld Terwijl Rosalie alweer ging zitten.

PROFILE MAGICIAN

» Moment van stilte.
» rust en stilte
» Rust en stilte...of niet.
» Stilte maar niet alleen [ :o ]
» Magie

Stilte en magie

Stilte en magie

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen