‘Hé, loop niet zo in m’n oor te tetteren,’ riep Reá gefrustreerd uit. De grote Puffoonse Goudvalk voor haar keek Reá schuldbewust aan. Reá wreef even kort in haar ogen. ‘Het is al goed kijk me alsjeblieft niet zo aan,’ kwam er vervolgens bars uit.
Reá was naar het enige open stuk op het terrein gegaan wat ze had kunnen vinden, het grasveld. De gigantische vogel bij haar moest verzorgd worden, en dat was dan ook precies wat ze nu deed. Een echt huisdier kon ze het beest niet noemen. Ze had geweigerd om hem een naam te geven en wilde er al helemaal niet gehecht aan raken. Maar sommige verzorging was nou eenmaal noodzakelijk. Ze had hem immers nodig. Zonder hem kwam Reá helemaal nergens. Het stak haar, letterlijk. Ze voelde ze twee littekens tussen haar schouderbladen haast branden in haar huid. Haar mantel zat er nu overheen en ook al zaten ze op haar rug. Voor Reá waren ze altijd zichtbaar. Sinds de dag dat ze haar vleugels kwijt was had ze andere manieren gevonden om zich over grote afstanden te verplaatsen. Ze had een spreuk waarmee ze tijdelijk goudkleurige vleugels kon oproepen. Maar ze kon er maar een paar meter mee omhoog en ze waren niet sterk genoeg om haar langer dan tien minuten te dragen. Voor de lange afstanden die ze te voet of in haar dierlijke vorm niet af kon leggen had ze de Goudvalk. Hij was groter dan een mens en kon haar makkelijk op zijn rug overal naartoe dragen. Een prettige reisgenoot aangezien hij niet sprak maar wel geluid produceerde. Waren menselijke maar zo simpel. Dat zou Reá’s leven een stuk aangenamer maken.
‘Braaf gedragen, en dan krijg je vanavond wat lekkers,’ sprak Reá zacht terwijl ze zacht over het veren dek van de valk streek als teken dat hij mocht gaan. Ze zette een paar passen achteruit zodat ze hem de ruimte kon geven. Het dier klapte zijn vleugels uit en steeg elegant op. Reá keek hem even na. Dat was ook weer gedaan. Ze sloot even haar ogen en overdacht de laatste paar dagen. Ze was aangekomen op Starshine. Sindsdien had ze eigenlijk alleen nog maar dat idiote schoolhoofd ontmoet. Eigenlijk was ze hem nog een fles wijn verschuldigd bedacht ze zich met een kleine grijns die haar gezicht nu sierde. Ze had nog niet eens haar ‘’collega’s’’ ontmoet, al had ze wel gehoord dat een aantal van hen nu al zaten opgescheept met een opvolger, achtergelaten door hun voorganger. Vreselijk leek het Reá. Op dit moment moest ze er net zo min aan denken als aan kinderen. Al was het praktisch hetzelfde. Alleen was dit kind iets groter. Maar het principe bleef hetzelfde. Een opvolger moest je trainen zodat hij, of zij, op een dag jou over kon nemen. Dat betekende heel veel fouten, veel verontschuldigingen en uiteindelijk een te groot ego omdat ze denken dat ze beter zijn en jou te oud vinden. Nee, niet voor Reá. Dat kwam wel, later.
Reá opende haar ogen weer toen haar oren iets vernamen. De wind bracht een ander geluid met zich mee. Het kloppen van een hart. Maar niet kalm en rustig. Deze klonk gehaast, bijna…paniekerig. Reá draaide haar hoofd naar de richting waar het geluid vandaan kwam. Haar houding kalm. Haar spieren zo strak gespannen als een boog vlak voor het afschieten. Haar rood oranje ogen als kolen in het vuur die gefixeerd naar één plek keken.

(Master Kana)

Een heerlijke dag was het vandaag, een perfecte dag om een blokje te gaan lopen. Dus hij pakte alles in wat hij nodig had. Het was nu de perfecte timing om te gaan sporten en zijn lichaam wat te trainen. Want als gymleraar moest je je lichaam onderhouden. Hij had gisteren een beetje gezondigt, maar met chocolade mocht dat wel. Choco piepte tevreden, dat was een teken dat hij het leuk vond dat ze vandaag naar buiten gingen. “ja we gaan naar buiten Choco, we gaan een toertje lopen” zei hij met een glimlach op zijn gezicht. Het viel hem wel op dat hij de laatste tijd meer glimlachte, dat was aangenaam meegenomen. Sinds hij hier op SSA was had hij wel heel vaak een enorm goed humeur gehad. Ook vandaag ging zeker goed gaan, dat voelde hij gewoon en Kana had eindelijk het plattegrond van SSA te pakken gekregen dus hij wist meteen waar hij naartoe ging, richting de grasvelden. Dat was een open veld waar hij gewoon kon doorlopen zonder enig obstakel tegen te komen buiten wat hompen en bulten op de grond. Dus je moest er nog een beetje je verstand bijhouden, maar dan kon hij met muziek lopen en af en toe zijn ogen sluiten. Zich afsluiten van de wereld. Hij nam zijn tas met water en chocolade mee en liep met Choco op zijn schouder. Hij zou weer wat oefenen op zijn sprinten. Toen hij eindelijk het gebouw had verlaten begon hij op een hoog tempo te lopen. Choco piepte opgewonden, hij vond het altijd leuk als ze zo snel gingen. Maar op de velden ging het totaal mis. Kana had niet opgelet en was over een grote steen gestruikeld, met zijn voorhoofd tegen een scherp voorwerp. Choco vloog wat verder op de grond. Hij begon paniekerig te piepen en Kana had een grote snee over zijn voorhoofd. Maar hij dacht niet aan zichzelf en hij kroop naar Choco die nog steeds paniekerig piepte en naar zijn vleugeltje keek waar bloed uit kwam. “Choco!” riep Kana op een paniekerige toon terwijl hij zijn huisdiertje vastnam en hem begon te helen. “Alles komt goed kleintje, alles komt goed” kwam er sussend uit zijn mond. Tijdens de heling voelde hij ogen branden op zijn rug en hij draaide zich om eenmaal hij het vleugeltje van Choco had geheeld. Een dame met een rustige houding. Kana stond langzaam op terwijl er uit zijn snee op zijn voorhoofd wat bloed sijpelde. Eigenlijk had hij het totaal niet gemerkt dat hij bloedde. Kana naderde de dame en hij stond nu recht voor haar. Zijn blauwgroene ogen keken naar de oranje rode ogen van de dame. “Hallo” zei hij met een kleine glimlach. Was zij een van de legendarische magiërs waar over hij uitleg had gekregen? Dan mocht hij zich zeker vereerd mogen voelen en dat voelde hij zich nu ook. Zijn vinger ging over Choco’s hoofdje die weer wat rustiger ademde en een klein piepje uitstootte, bedoelend dat hij oké was.

De oorzaak en de reden waarom de hartslag zo snel had geklonken, werd al gauw duidelijk voor Reá. De persoon die ze had gehoord was aan het rennen. waarschijnlijk voor de sport. De steen waar zij ook al eerder tegenaan gestoten had, had deze man ook niet gezien. Hij struikelde en viel. Toen Reá hem wat beter kon bekijken zag ze dat de man bij zijn val gewond was geraakt. Bloed sijpelde uit de snee op zijn voorhoofd. Vermengde zich met de blonde kleur van zijn haar. Maar de aandacht van de man leek daar niet naar uit te gaan. Hij maakte zich drukker om het vogeltje dat bij hem was. Bij het zien van het bloed op de vleugel van het dier begreep Reá waarom. Hij moest veel om dat vogeltje geven als hij eerst aan zijn gezondheid dacht dan zijn eigen. Behoorlijk stom, vond Reá. Als je zelf niet in orde was, dan kon je toch ook niet voor anderen zorgen?
Reá's ogen lieten de man niet los toen hij op haar afliep. De afstand die tussen hen slonk stond haar steeds minder aan. Was het echt nodig om zover door te dringen in haar persoonlijke ruimte. Een ruimte die ze met de jaren eigenlijk alleen maar groter had gemaakt. Het was dus niet zo moeilijk om die te betreden, maar dat deed er nu niet toe. Hij groette haar. Ze knikte hem kalm terug waarna haar blik naar het vogeltje ging. Ze trok met haar hand de zoom van haar mantel wat opzij waardoor een klein buideltje aan haar riem zichtbaar werd. Toen ze haar hand er weer uit haalde lagen hierop een paar oranje gekleurde bolletjes. Ze waren zo klein als vogelzaad. Reá hield haar hand open voor het vogeltje. 'Tegen de schrik,' sprak ze kalm om daar mee duidelijk te maken dat het eten was. Het was speciaal vogelvoer. Vogels werden er ontspannen van. Reá gaf het haar Goudvalk altijd na een inspannende tocht zodat hij tot rust kon komen en weer klaar was voor de volgende. Ze gaf het de vogel niet zozeer omdat ze het zielig vond voor het dier. Meer omdat zij het gebonk van een paniekerig hart niet aan wilde horen. Nu ging haar blik pas terug naar de man. Hij was zeker te oud om een leerling te zijn. Reá wilde zelfs zo ver gaan om te zeggen dat het ook geen stagiaire was. Zijn magie voelde te sterk daarvoor. Toch zat hij niet op hetzelfde niveau qua magie als zij, dus het was geen zogeheten ''collega''. Het moest een leraar zijn van de school.
'Je moet even een doekje pakken. Je bloed,' sprak ze simpel tegen hem.

Kana was gaan hardlopen, iets wat Choco leuk vond, de wind onder zijn veren voelen en dan zijn kleine vleugeltjes uitspreiden terwijl de wind hard waaide. Hij had alleen de steen niet gezien en hij viel met een harde plof op de grond, met een harde knal belandde zijn voorhoofd op iets scherps. Uit die wonde sijpelde bloed. Maar daar had hij totaal geen aandacht voor, zijn aandacht ging naar Choco die gepanikeerd aan het piepen was wat verder op de grond. Hij had pijn, dat has Kana al direct opgemaakt uit het gepiep dat het dier uitstootte. “Choco!” riep hij terwijl hij naar het dier toekroop en zijn vleugeltje begon te helen. Hij zette zich recht en hield Choco vast die nog steeds een beetje in paniek was. Kana had zelfs totaal niet doorgehad dat nu ook zijn blonde haar de kleur rood had gekregen. Al de hele tijd brandden ogen op zijn rug, maar maar pas na het hele helingsproces van Choco’s vleugel draaide hij zich om en keek hij naar de dame die al een tijd zijn bewegingen had in het oog gehouden. Het was een beetje eng, maar toch besloot Kana naar de dame te stappen. Ze deed haar mantel opzij en nam een aantal oranje gekleurde bolletjes uit een zakje. Net zo klein als het voer dat Choco altijd kreeg van hem. 'Tegen de schrik,' sprak ze kalm en dat maakte Kana ook duidelijk tegen Choco. Het vogeltje aarzelde een aantal seconden maar pikte dan alle oranje bolletjes van de dame haar hand en at ze smakelijk op op Kana’s hand. Choco vertrouwde de dame niet, maar door het instemmende geknik van Kana had hij toch het voedsel opgegeten. Meteen was het vogeltje meteen een stuk kalmer. Dat stelde Kana toch gerust dat het gepiep was veranderd door een vrolijk gepiep dat normaal altijd uit Choco’s bek kwam. Oké alles was in orde tot de dame wat zei: 'Je moet even een doekje pakken. Je bloedt,' Nu pas voelde Kana de stekende pijn van de wonde op zijn voorhoofd. Met zijn hand ging hij over de wonde en zag het bloed dat plakte aan zijn vingers. “Oeps, ik was te druk bezig met me zorgen te maken over Choco dat ik mijn eigen verwonding niet voelde.” Mompelde hij meer tegen zichzelf. Hij haalde een propere zakdoek uit zijn broekzak en depte de wonde droog en ook de plekken die Choco aanwees met zijn pootje. Toen alles op zijn gezicht en in zijn haar weer weg was keek hij naar de dame voor zich. “Ik ben Kana Sutoraifu, leraar gym hier op SSA, eigenlijk nog maar een aantal dagen. En wie bent u?” vroeg hij op een beleefde toon. Hij voelde hoe de dame meer kracht met zich meedroeg dan hijzelf, dus er was haast geen twijfel meer aan. Ze was een legendary magician.

Reá had in gedachten een wenkbrauw opgetrokken toen ze de naam van het kleine gele vogeltje hoorde. Serieus? Hij had hem Choco genoemd? Zei veel over de man zelf vond Reá. Ze wist haar uitdrukking te verbergen onder een emotieloos masker. Ze wilde eerst weten waar ze mee te maken had voordat ze echt emoties ging tonen. Ze keek toe hoe de man het vogeltje…Choco, heelde. Daarna besteedde ze eerst aandacht aan het vogeltje. Waarschijnlijk zodat ze de confrontatie met de man nog even uit kon stellen. Pas toen de vogel het in haar ogen weer goed maakte, richtte ze zich op de man. Ze reageerde niet op zijn mompelende woorden. Ze vond het niet slim, dat was alles. Maar dat was niet iets wat ze hardop in zijn gezicht zou zeggen. Zodra hij zijn gezicht schoon had stelde de man zich aan Reá voor. Niet iets waar ze op had gerekend. Ze had verwacht dat, nu alles goed was, hij weer verder zou gaan met hardlopen.
Zijn naam bleek Kana te zijn. En zoals Reá al voorspeld had was hij inderdaad een leraar op de school. Gym, om heel precies te zijn. Niet gek als je op de feiten afging. Hij lette overduidelijk op zijn lichaam, dat was aan de buitenkant goed te zien. Daarnaast kwam Reá hem tegen terwijl hij aan het hardlopen was. Hij vroeg naar haar naam. ‘Reárinn Ir’ské. Zeg maar Reá,’ stelde ze zichzelf voor met haar volledige naam. ‘Aangenaam, Kana,’ volgde daar een beleefdheid achteraan. Niet echt haar stijl, maar ze moest een beetje een goede indruk achter laten, toch? Anders zouden de mensen nooit het vertrouwen in je stellen dat je als legendarische magiër soms wel nodig had. Daarbij, hij was zelf met redelijk respect en beleefdheid tegen haar begonnen. Waarschijnlijk wist hij vanaf het begin al wie hij voor zich had. Of liever gezegd, wat hij voor zicht had. Irritant vond Reá soms. Haar kracht was voor de meesten zo goed voelbaar dat ze nooit ergens kon komen zonder dat er een paar mensen niet meteen wisten wat ze was.

(Sorry, het wilde gewoon even niet)