Hij liep nog een laatste ronde door het lokaal. Schoof links nog een tafel recht.. ontstak een nieuwe kaars die had geweigerd om langer te blijven branden. Op de tafels lagen nieuwe werkboeken, bedoeld om huiswerk in op te schrijven, evenals oefeningen die buiten de lessen van de studenten verwacht werden. De dikke, leren kaften glansden flauwtjes in het zwakke schijnsel van de vroege middagzon wat zich door de ramen wist te persen. Het lokaal duistere magie lag op de schaduw zijde van het gebouw. Een verkoelende plek in de zomer en donker genoeg om met duistere magie aan de slag te gaan. In de winter verschafte kaarsen extra licht en warmte zoals nu. Het lokaal was inmiddels volledig opgeruimd en bijna steriel afgestoft. Voor in het lokaal, op het donkere bord, was met wit krijt in een strak en net handschrift geschreven;

Manipulation of the self:
Basisbeginselen schaduw controle

Op zijn eigen bureau lag een zelfde exemplaar van het handboek wat de studenten was uitgereikt met als verschil dat er wat aantekeningen in de kantlijnen stonden. Gabriël was er naartoe gelopen om nog wat laatste, snelle notities te maken. Heel even schoten zijn grijze ogen op naar de staande klonk die tegen de muur aan de andere kant van het lokaal stond. Zijn studenten hadden nog tien minuten. Hij hoopte niet dat hij zijn eerste les meteen met laatkomers te maken had. Het zou jammer zijn om zo hun samenwerking te moeten beginnen.

@Penny
@Gabriella
@Bellamy
- De postvolgorde staat vrij.

Ze had de geruchten vaag gehoord. Dat de nieuwe Dark Magic-leraar er erg op gediend was dat je op tijd was. En Penny wist van zichzelf dat dat niet haar sterkste kant was. Haar time-management was een regelrechte puinhoop en ze accepteerde dat ook. Het nadeel was alleen dat acceptatie helaas niet leidde tot een poging om er iets aan te veranderen. Ze had al zo vaak haar best gedaan om op tijd te vertrekken, maar er was altijd iets wat haar ophield. Als het niet een slome stroom van studenten was, dan was het wel een vriendin die ze tegen het lijf liep, of misschien liep ze langs de grote zaal en zag ze het ontbijt of lunch uitgestald staan en kon ze er gewoon niet omheen. Zo ook niet vandaag.

Penny was nog steeds op tijd, dat wist ze. Maar op tijd zijn was niet genoeg, ze wilde er eerder zijn. Waarschijnlijk was ze daar nu al te laat voor, zolang ze maar binnen was voordat de bel ging. Haar blouseje was los om haar middel geknoopt, haar haren zoals altijd in een vrolijke staart. Penny wist niet of ze bang moest worden van de leraar die ze nog geen enkele keer door de gangen had horen lopen maar toch was ze ergens nerveus. Uiteindelijk sloeg ze de juiste gang in, hield even stil om op adem te komen en haar kleding te fatsoeneren en liep vervolgens het lokaal in. Aan de stilte die er hing kon ze vrijwel meteen stellen dat ze de eerste was. Dat was goed.. right? ''Goedemorgen Master, mijn naam is Penny Ivanova.'' Ze knikte naar hem en liep vervolgens naar de een na voorste rij van tafels, om zich in het midden neer te zetten. Voorin zitten was eng, maar achterin bood geen goede eerste indruk. Dus een compromis moest gesloten worden.

Op tijd komen: niet zijn sterkste punt. Sterker nog, hij was er beter in om éxact een uur later ergens op te komen dagen. Maar vandaag had hij de goede moed erin. Hij zou zijn beste beentje voor zetten! En dus had hij Fremont’s smeekbedes weggewuifd om samen het dak van de school te beklimmen en daar hun lunch op te eten. Nee, vandaag zou hij een goede leerling zijn. Hoopte hij.
Helaas was hij zo gefocust geweest op zijn voornemen op tijd te komen, dat hij er gewoonweg niet bij had stilgestaan wat voor indruk het zou wekken als hij met de grote zak heerlijke snacks het lokaal in kwam banjeren. “Yo- I mean… hello, Master.” Hij kuchte en kauwde zijn mond netjes leeg alvorens de man vriendelijk toe te knikken en verder te slenteren naar de enige andere leerling in het lokaal, haar een halve glimlach toewerpend. “Bellamy Smith, present!” Terwijl hij een volgend hapje opgooide om deze behendig met zijn tanden te vangen, plofte hij schaamteloos naast de rozeharige neer. De zak werd haar uitnodigend voorgehouden. Met zijn andere hand haalde hij nonchalant, bijna achteloos te noemen, zijn lesboek tevoorschijn uit zijn tas, waar nog net een stukje van de bladwijzer uitstak ergens.. halverwege. Het ding werd op de tafel gedropt. Zo. Missie geslaagd!

Dress:

Binnen een seconde was zijn blik van de klok naar de deur gegaan. Zijn grijze ogen pinden zich vast op haar. De enige Shadraanse in zijn les vandaag. Hij hoefde het niet te vragen. Ze straalde het uit. Daarbij was haar energie duidelijk en aanwezig. Gabriella, dat was de naam geweest die op zijn lijst had gestaan. Hij had haar met opzet in deze groep geplaatst. Vooral toen hij hoorde dat de andere studenten die zich hadden ingeschreven geen duistere magie bezaten van oorsprong. Haar natuurlijke voorsprong zou hen wellicht helpen tijdens de klassikale oefeningen. Zijn eigen uitdrukking was neutraal gebleven toen ze het lokaal in gestapt was. De pen had zijn weg terug gevonden naar het bureau terwijl hij zijn rug rechtte. 'A good afternoon, miss Crathas..,' Hij had haar uitgestoken hand even aangenomen en haar kalm toegeknikt. Tot zover was ze een van de meest welbespraakte studenten die hij les had gegeven. Al was het nog erg vroeg voor zulke oordelen. 'I am glad to see such dedication to the subject. Please.. take a seat,' Hij had haar hand weer laten gaan. Zijn blik bleef even in haar branden toen ze naar een van de tafels achterin was gelopen. Maar al snel ging zijn aandacht terug naar de deur waar de tweede leerling binnen stapte. De.. abnormale haarkleur had hem al genoeg verteld voordat hij de duidelijke aanwezigheid van lichtmagie überhaupt gevoeld had. Penny. Zijn allereerste Novaanse studente. Zeker een uitdaging. Tot vandaag had hij enkel gedoceerd aan studenten die toch een zekere aanleg voor Shadraanse magie bezaten. Vandaag zou leren of het werkelijk waar was dat aan iedereen de kunst van de duistere magie te leren viel. Een experiment waar hij naar uit gekeken had vanaf het moment dat hij haar aanmelding op de lijst had gezien. Maar het roze haar liet toch wat vraagtekens achter. Kennelijk kende dit instituut toch hele andere normen en waarden. Hij had terug geknikt naar haar. 'Miss Ivanova,' groette hij haar ondertussen.
Het was de derde leerling die hem zijn wenkbrauw een stukje liet optrekken. Bellamy. De enige jongeman vandaag in zijn les. Wederom geen Shadraan, maar niettemin een interessante aanwinst. 'Mister Smith.. You were not running late, were you?' waarbij de grijze ogen even bij de zak bleven hangen om vervolgens door te gaan naar het boek wat hij op tafel legde. Interessant. Erg.. interessant. Nog een minuut langer bleef het stil in het lokaal, waarna hij kalm richting de deur liep en deze sloot.

'Darkness... in the very essence of the word.. means the absence of visible light. We as human beings are therefore bound by both light and darkness. Because we cannot survive without either of them,' Hij had zich inmiddels weer omgedraaid naar de rest van de studenten. 'It lives by these unbreakable rules. It knows discipline and can only be understood through these rules. And as such.. I too work with certain rules within this classroom. Now what you do outside these four walls is not my concern. But in here... I expect you to be attentive, focused and active. Which means I do not allow eating and drinking of any sort during my lessons,' In het voorbijgaan had hij de zak van Bellamy gepakt. Binnen enkele seconde was de zak en de inhoud volledig verdwenen. Verrot en vergaan tot er niks meer van overgebleven was. Hij draaide zich weer om naar de rest van de klas. 'Now let's continue. My name is Gabriël Tremaine. You shall adres me as sir or Master Tremaine. Stick to these simple rules and we will get along splendidly. If you refuse to oblige that request... I only give out single warnings. Dark magic is not easy to be taught. It's substance is neither alive nor dead. This can make it dangerous for those who do not know what they are doing. To learn dark magic as someone who does not originate from Shadra can be extremely difficult. But with dedication.. not impossible,' Zijn blik was daarbij even bij Bellamy blijven hangen. 'In some cases.. it might go against natural instincts,' Penny. 'And for some of you.. it might come as a pure extension of themselves. But even then.. pride can still lead to misusage and.. accidents,' Gabriella.

'With that being said, today we will focus on the substance of darkness living inside of us. Everyone posseses this. For those of you who have read the first chapter, you know I am talking about shadows. The reflexion of ourselves we always carry with us. In this first lesson we will seperate the shadow from the being. Creating a manipulative, autonomous creature that can be controlled by it's original owner,' Zijn blik ging even langs de drie studenten, waarna zijn eigen schaduw bij hem vandaan stapte. 'The pen..,' Het zwarte gevaarte stoof ervandoor, richting het bureau. Het greep de pen die er lag en bracht deze terug naar Gabriël waarna hij gehoorzaam en slaafs weer versmolt. 'Miss Ivanova, would you come here please,' Hij wenkte haar dichterbij. 'Face the wall. See your shadow staring back. Mister Smith., miss Crathas, if you would join us as well. Visualize a sharp blade. Extending from the tip of your fingers. Imagine cutting your own shadow. Losing a part of yourself like that can be overwhelming. But don't let it overthrow you. We don't want any shadows on the loose here...,' Hij knikte hen toe dat ze een eerste poging konden wagen om in te voelen hoe het was om dat stuk van jezelf te verliezen.

Oké, ze had zich vergist. Blijkbaar was ze niet de eerste in de les. Pas toen ze zich had omgedraaid om te gaan zitten, had ze het andere meisje opgemerkt. En diens blik. Penny had geen seconde meer nodig om te zien dat het andere meisje duidelijk niet van haar gediend was. De glimlach op Penny's gezicht verzwakte, maar hij kwam daarna terug, al was het een stuk ongemakkelijker en onzekerder dan eerst. Master Tremaine leek zelf ook niet erg blij te zijn met haar komst, wat haar bijna in haar stoel liet verdwijnen. Nee, ze kon dit. Ze was Penny Ivanova tenslotte. Zelf had ze geen idee wat dat zou moeten betekenen, maar ze kon het.

De komst van de jongen in de les, maakte de gemoederen er waarschijnlijk niet beter op. De zak met snacks zag er verlekkerend uit en met een lichte blos op haar wangen wilde Penny het aanbod graag aannemen, tot ze Master Tremaine's stem hoorde en diens blik zag. Met een zwak, dankbaar glimlachje trok ze haar hand weer terug, om voorzichtig nee te schudden. ''Thanks.'' Het was haast een fluistering.

Penny schrok op en ging zo recht zitten als ze kon, toen de leraar verder sprak. De zak die plotseling in zijn hand verschrompelde, maakte haar ongemakkelijke gevoel er niet beter op. Ze slikte even moeizaam toen zijn blik op haar viel, om vervolgens op te schrikken toen haar naam werd genoemd. Wat? Ze had toch niets fout gedaan? Oh god, oh godohgod. De rozeharige stond op, keek Tremaine onzeker aan en deed wat haar werd opgedragen. Het was een hele opluchting toen ze hoorde dat de andere twee naast haar moesten gaan staan. Oké, niets fout gedaan, gewoon deel van de les, right?

Wait, what?! Haar blik ging even strak opzij naar Tremaine. Blijkbaar werd haar kunde in dark magic grotelijks overschat. Ze had wellicht aardig wat op haar naam staan maar zomaar haar schaduw lossnijden? Gezellige les zou dit worden. Het meisje sloot haar ogen, keerde haar hoofd weer terug richting de muur en probeerde zich voor te stellen hoe haar nagels steeds langer groeiden, scherp en puntig genoeg om iets door te kunnen snijden. Oké, ging ze dit langzaam en met zorg doen, of zou ze ze dan te veel pijn voelen? Maar als het te snel ging, zou het dan fout gaan? Hoe moest je dit eigenlijk aanpakken? Twijfels, twijfels. Uiteindelijk besloot ze maar gewoon diep adem te halen en opende ze haar ogen weer. De schaduw voor haar, háár schaduw, leek zich van weinig kwaad bewust. Met een secuur doch vlotte beweging ging ze over haar schaduw heen. De leegte die volgde voelde als een klap in haar gezicht en alsof alle lucht uit haar longen werd ontnomen.

@Bellamy

Trots had hij gegrijnsd bij de vraag die hij als eerste van de leraar kreeg. “No, sir. I was actually right on time… this time,” Als een blije pup was hij vervolgens naast de rozeharige neergeploft. “Hey,” Terwijl zijn ene hand haar de zak met snacks aanbood, had de andere zich ook naar haar uitgestoken in een poging haar hartelijk te begroeten. “I’m Bellamy-“ Net toen hij vrolijk verder wilde babbelen, nam de leraar het woord en ging hij netjes weer zitten. Oeps. Even opletten.
Bij de eerste woorden speelde er een vage glimlach om zijn lippen. Hé, Tremaine citeerde een Shadraanse magiër die de essentie van duistere magie beschreef in hoofdstuk drie, alinea twee, vijfde regel. Natuurlijk.. zei hij dit niet hardop. Wat zou dat voor indruk wekken.. De glimlach verdween even snel weer toen plotseling de aandacht naar hemzelf verschoof en met name… de zak met eten. De donkere ogen vertoonde een mistroostige glans op het moment dat de heerlijke snacks… in niets opgingen. Cool trick though. Oké, duidelijk. Hij knikte onbewust even begrijpend. Geen eten en drinken tijdens de les. Dat… moest hij kunnen overleven. Hoopte hij. Misschien.
Dezelfde bruine ogen hadden met een hint van nieuwsgierigheid teruggekeken in de grijze op het moment dat de leraar tijdens zijn introductiespeech naar hem keek. Ergens vroeg hij zich stilletjes af waarom… en waarom juist bij die woorden…

Voor hij er verder over had kunnen puzzelen, begon het interessantste gedeelte: de magie die ze vandaag gingen oefenen. Hij had het stuk tot op de letter gelezen, wat er deels voor zorgde dat hij vooraf al iets rechterop was gaan zitten uit puur enthousiasme. In tegenstelling tot het meisje naast hem… Damn. Ze zag eruit alsof ze op het punt stond flauw te vallen. Medelevend had zijn blik haar gevolgd, tot hij eveneens werd opgeroepen bij de muur te gaan staan. Nu pas merkte hij de derde leerling eindelijk op. Huh? Waar was die ineens vandaan gekomen? Na een paar seconden verwonderd staren, was hij tenslotte opgestaan om tussen Penny en het andere meisje in te gaan staan. “It will be fine. You’ll see…” fluisterde hij nog even geruststellend richting de rozeharige, omdat ze dat nu misschien wel kon gebruiken. Aangezien hij zo gefocust was op haar welzijn, vergat de jongen bijna zelf aan de oefening deel te nemen, waardoor hij tenslotte opschrok. “Sorry,” Het was richting de docent bedoeld. Vervolgens richtte hij zich volledig op zijn eigen schaduw. Oké… als hij het goed gelezen had, was een tip om je voor te stellen dat de schaduw terug keek naar je… om het al te behandelen als een levend wezen… Daarnaast probeerde hij zich voor te stellen hoe een dolk losjes in zijn rechterhand rustte, vertrouwd zoals het altijd had gevoeld. Voor hij enige, andere acties ondernam, nam hij daarbij de tijd zijn ademhaling onder controle te houden en iets te vertragen.
Tenslotte reikte zijn hand naar voren en raakte de muur…

@Gabriella