“Hé Lothbrok?” Hij had even vragend naar de collega gekeken die hij toevalligerwijs passeerde in de gangen van de school. “Heb jij niet je eerste les te geven ofzo?” Een kleine grijns verscheen. “Jep. Over… hm… een minuut of tien?” Schok was op het gezicht van de ander te lezen. “Wat doe je hier dan man! Moet je er niet op tijd zijn om je leerlingen op te vangen?” Maar zijn hoofd werd luchtig geschud wat de woeste, inktzwarte even liet dansen. “Nah. Rustig aan. Ik ga nog even een kop koffie halen en dan langzaamaan die kant op.” Een frons verscheen bij zijn collega. “Je klinkt als een leerling…” Dat deed Hjalmar’s mondhoeken echter alleen maar verder omhoog krullen. “Mooi! Beter dan als een verstofte, vastgelopen platenspeler die dag in, dag uit hetzelfde in zijn lessen moet herhalen. Ehhh… no offense, Geralt. Ahum.” De gouden, katachtige ogen vernauwden zich scherp, waardoor… zijn eigen benen toch maar een pasje harder gingen lopen... “Oooké. Nou, werkse hè? Bye!” En weg was hij.

En inderdaad een minuut of acht later begaf de kersverse gymnastiek leraar zich met een grote kop koffie voor hemzelf en een tweede voor Ryder op zijn dooie gemakje richting het grasveld. Een tevreden glimlach speelde om zijn lippen bij het aanschouwen van hun kleine meesterwerk. Het had niet lang geduurd na zijn aankomst op de school voor hij Ryder tussen zijn collega’s had gespot. Een man van aanpakken en met je poten in de modder staan. Dat kon hij altijd waarderen. Het was bizar hoeveel lesmateriaal je daarbij samen kon bedenken op een koude winteravond met een borreltje erbij. Het resultaat? Een hindernisbaan waar je u tegen zei. Oh boy… Hij zou er bijna zelf nogmaals een ronde over maken! Had hij ook gedaan, om alles uitvoerig te testen op haalbaarheid en veiligheid (Ja Miss Eres, helemaal veilig. Nee Miss Eres, geen zorgen. Uiteraard bleven ze alles goed in de gaten houden, Miss Eres...). Het reinste enthousiasme droop dan ook van zijn lange gestalte af terwijl hij zich naar zijn collega begaf. Een geamuseerde flikkering glinsterde in zijn zilveren ogen. “Yo! Ook goeiemorgen. Ben je er klaar voor?” De mok koffie werd hem uitnodigend aangereikt waarna hij nonchalant met zijn rug tegen het eerste obstakel van de reeks leunde…
_________________________________________

Welkom leerlingen! Nu gaat het echt beginnen. Voor de duidelijkheid volgt nu eerst de postvolgorde:
1. Master Lothbrok
2. Master Ryder
3. Celia
4. Olivia
5. Nardo
6. Sarovyr

Deelnemende leerlingen:
@Celia - @Olivia - @Nardo - @Sarovyr

Met een klein flauw boogje belandde het klokhuis van de appel die ze voor ontbijt had gehad in een mand die speciaal daar had gestaan om het rondslingerende vuilnis van het grote aantal studenten op te vangen. De ochtendlucht was fris, maar zeer welkom. De vluchtige koud deed hielp ontwaken, al was ze al ruim een uur op geweest. Ze had een les vandaag. Gewoon.. normaal.. een les. Het voelde vreemd. Bijna onnatuurlijk. Alsof ze in plaats van in de echte wereld nog steeds in een droom rondliep. Ze zou kunnen zweren dat wanneer ze naar haar eigen kamer op de etage zou lopen ze daar haar eigen slapende gelaat in het bed zou aantreffen. De afgelopen maar maanden hadden eerder als een comateuze droom aangevoeld. Alsof ze opnieuw op 'actief' was gezet en alles wat zich tussen toen en nu had afgespeelt een grote wazige vlek was geweest. Herinneringloos omdat haar brein op automatische piloot was gezet en enkel flarden van bewustzijn had achter gelaten. Maar dat kon niet zo zijn.. toch?

Haar blik schoot op toen ze in de verte de torenklok in Oak's Field de tijd hoorde slaan. Als ze niet nu in beweging zou komen dan zou ze nog te laat zijn ook voor die 'doodnormale' les. Haar lange benen hadden haar al snel naar het grasveld gebracht waar de les plaats zou vinden. Tenminste, dat stond in de omschrijving die ze van de docenten had gekregen. Master Ryder.. van Survival. En een nieuwe. Lothbrok..
Haar zwaard had ze voor de verandering, en met de grootste moeite, op de etage achter gelaten. Het was iets wat ze zichzelf aan probeerde te leren. Het ding overal mee naartoe nemen was eigenlijk tegen de school regelementen. Officieel mocht ze het ding niet eens bij zich hebben. Maar om het ergens in een kluis achter te laten, dat ging haar net een stap te ver. Ze mochten al blij zijn dat ze hem alleen buiten de lessen bij zich droeg. En dan meestal om te trainen.
In de verte spotte ze als eerste de twee mannen. De docenten, ongetwijfeld. Ze herkende Ryder, dus die andere man moest Master Lothbrok zijn. Vervolgens ging haar blik naar de stormbaan die de twee hadden opgesteld. Ze.. kwam terug op de opmerking dat het een 'doodnormale' les zou worden. Dit zag er toch wel pittig uit. De groene ogen lieten de baan weer los terwijl ze verder naar de twee docenten liep. Haar handen hadden zich in de zakken van haar donkere vest gestoken. Samen met de donkere broek van soepele stof deed het haar toch al belachelijke lengte zowaar nog langer te lijken. De lange, witte lokken had ze samengevlochten en hing nu op haar rug. 'Goedemorgen..,' maakte ze haar anwezigheid uiteindelijk bekend toen ze dichtbij genoeg in de buurt was dat ze haar ook daadwerkelijk zouden horen. 'Celia Cartagos..,' stelde ze zichzelf vervolgens netjes voor aan de voor haar nieuwe docent.

Ze was al een uurtje vroeger wakker, om haar Duitse Herder uit te laten en de frisse lucht op te snuiven. De temperaturen zijn heel stil aan het stijgen, heel traag, maar ze stijgen. Gelukkig. Het is nog altijd te koud voor deze jonge Raziaan, maar de sneeuw is sinds gisteren verdwenen. Perfect getimed voor de lessen die er zullen volgen. Voor ze naar de les gaat heeft ze zich voorgenomen om eens een stevig ontbijt te nemen, net zoals in de berichtgeving staat. Twee kommen chocolade kellogs en voor haar rugzak neemt ze een paar chocolade repen voor tijdens de les te kunnen opeten. Ja, zij heeft een chocolade verslaving.
Olivia was wel gespannen, maar opgewonden voor de volgende les. Ze had het gevoel dat dit een pittige les gaat worden, maar deze kleine roodharige meid houdt wel van een beetje pit. Snel doet ze een andere set kleren aan. Een donker blauwe sportbroek met haar goede stapschoenen daar onder. Door de omstandigheden van de laatste paar maanden had ze gehoopt dat ze meer kon rondtrekken, maar door de privélessen die ze op Razen moest volgen hadden dit verhinderd. Ze was wel wat angstig dat ze misschien niet meer zal kunnen volgen. Daarbovenop had ze een zwarte dikke pull met rolkraag en een jas die ze al even niet heeft gedragen omdat die oud en versleten is, maar altijd heeft bijgehouden. Niet dat er veel versleten aan is, je kan gewoon wat krassen op terugvinden en de kap is er half afgescheurd.

Een kleine minuut voor de les zou beginnen, kwam ze op de afgesproken uur toe. Meteen blijft ze even staan, een glimlach op haar lippen. Dit gaat zeker pittig worden. Ze houdt wel van uitdagingen en ze onderzoekt een paar obstakels om in te schatten wat haar formaat hier misschien een probleem kan worden. Ze weet goed genoeg dat ze eerst naar de uitleg van de twee docenten moet luisteren, waarvan ze al met één heeft kennis gemaakt in de arena een paar dagen terug. "Een goedemorgen Masters," begroet ze hen, waarbij ze moet opkijken om de twee mannen in de ogen aan te kijken. "Olivia Williams, aangenaam," Ze groet de andere studente door een simpele knik met haar hoofd en gaat dan bij haar staan.

Nardo was diep.. diep... diep in dromenland. Een arm hing over de rand van het bed en zijn voeten staken uit alsof hij de avond ervoor de moeite niet had genomen om fatsoenlijk onder de lakens te kruipen. Die overigens niet geheel meer om hem heen geslagen waren maar eerder als een warrige draaierige lap stof rond zijn heupen en strakke billetjes was gedraaid. De rand van een boxer met panter print was het enige bewijs dat hij nog iets van kleding droeg. Verder was hij compleet naakt. Zijn half lange wilde lokken nog wilder dan gewoonlijk, als dat al kon, staken als lange donkerbruine grassprieten boven het kussen, onder zijn arm, uit. Zijn gezicht zelf half in datzelfde kussen gedrukt, waardoor zijn neus als een varkensnoetje omhoog werd geduwd en zijn luidde gesnurk nog erger werd. Zijn mond hing ontspannen open, waardoor een klein sliertje speeksel over zijn onderlip naar buiten droop, inmiddels al een hele vochtig plek veroorzakend naast zijn wang. Jup.. diep in dromenland.
De wekker ging. Zo'n ouderwets ding met veel tandwieltjes en van die ringende belletjes bovenop. Het gesnurk werd met een korte snik gestaakt. Zijn hand sloeg de wekker uit en nog geen drie seconde later snurkte hij weer net zo hard verder. Het duurde een paar minuten maar opeens kwam er een meisje naast hem overeind zitten. Haar ogen nog vol slaap. Haar dikke zwart krullende lokken als een pompon alle kanten op. Ze was duidelijk niet in haar hum, te zien aan de zwarte wenkbrauwen die een diepe frons vormde boven haar chocolade bruine ogen. Nardo snurkte niets vermoedend door toen ze hem opeens, met een flinke pets, op zijn wang mepte. Hij gorgelde een geluid alsof hij zijn eigen tong door slikte. Wakker schrikkend duwde hij zich met kleine oogjes van de slaap overeind. "Huh..huh?" Hij zag het meisje naast hem mokken en plofte weer met zijn gezicht in de donskussens die hij in een omhelzing naar zich toetrok. "Herinner me vanavond ff aan dat ik jouw m'n kamer uit trap voor het slapen gaan?" jammerde hij gesmoord in de kussens.

Na die donders goeie manier van wakker worden had Nardo zich kalmpjes aan klaar gemaakt voor zijn eerste les. Lekker ontbijtje.. Een frisse douche... oh nee.. dat kwam later pas.. nouja dan maar een frisse plens in zijn gezicht bij de kraan. Tandjes mooi gepoetst. Wilde haartjes netjes naar achteren gekamd en in een semi man-bun. Zo eentje waar de bovenste helft in een knotje op zijn achterhoofd hing en de rest nog lekker in zijn nek hing. Was wel zo fijn met die kou.. Hij kuste het meisje, dat nog in zijn bed zat met een fotoalbum in haar schoot, vlug op haar voorhoofd en rende gniffelend zijn kamer uit. Hij trok nog net op tijd de deur achter zich dicht toen een kussen, met een doffe klap, tegen het hout aan sloeg. Silly little sis grinnikte hij, waarna hij al fluitend zijn gymtas over zijn schouder heen gooide en de trappen van het kasteel af liep.

Het was nog ochtendfris buiten dus hij blies even zijn handen warm, met de hulp van wat magie. Gelukkig droeg hij een dikke jas en was de zwarte sweatpants ook nog wel warm genoeg. Zijn zwarte kisten zakte wat weg in het zompige gras toen hij het grote veld op stapte. Modder sporen achterlatend aan zijn zool. Hij zou ze dadelijk verwisselen met een paar sportschoenen die wat beter geschikt zouden zijn voor de les. Een obstacle course! Hij had er nu al zin in en verklaarde ook meteen zijn goeie humeur toen hij fluitend bij het "klasje" aankwam. Hij gooide zijn sporttas naast een bebaarde man, die tegen een van de obstakels koffie stond te leuten. Met een brede grijns sloeg hij de survival leraar op zijn schouder "Ryder! Tijd niet gezien man! Gaan we eindelijk weer aan de bak?" Nardo merkte de twee dames op en kreeg een vrolijke twinkel in zijn karamelbruine ogen, want die herkende hij allebei! Voor Celia maakte hij een buigend gebaar waarbij hij begroetend een "Goodmorning Miss Celia," mompelde. Zijn blik verschoof toen naar het roodharige meisje. "Olivia," hij nam haar hand in de zijne "We meet again," en drukte even kort zijn lippen op de rug van haar tengere handje, zonder ook maar een moment oogcontact te verliezen. Hij glimlachte even waarna hij zich terug naar zijn tas begaf. Om daar, naast zijn nieuwste prooi... uhum.. leraar, tegen het opstakel aan te leunen. Een triomfantelijke grijns van oor tot oor. "Jij moet Master Lutjebroek zijn," opperderde hij tevreden. "Welkom op Starshine. De naam is Bernardo." en hij stak een hand uit met de intentie om de zijne stevig te schudden.

Greeting Celia:

Greeting Olivia:

De lach die op zijn gezicht geplakt stond verbreedde even bij de vraag die hem werd gesteld door zijn collega. “Heerlijk. Heb je die sauna’s bij de lerarenetage al geprobeerd? Nooit geweten dat sauna’s ook gemengd waren trouwens…” Een ondeugende schittering was voor een seconde zichtbaar in de zilveren ogen voor deze weer uitdoofde. Terwijl hij de ander aanhoorde, nam hij een gretige slok van de dampende, gitzwarte drank in zijn hand. “Moeilijk te zeggen.” Een kleine frons tekende zich in zijn voorhoofd. “Al deze leerlingen zijn nieuw voor mij, maar dat maakt het des te leuker. Weet je… Ik vind het eigenlijk al super dat ze zich überhaupt vrijwillig voor deze les wilden opgeven,” concludeerde hij tenslotte, waarna zijn blik nieuwsgierig naar de eerste van de desbetreffende studenten ging. Deze nieuwsgierigheid werd vergroot bij het zien van de lange, pezige jongedame. Zo, zo. Zij zag er wel uitermate geschikt uit voor deze specifieke les. Mooi! “Goedemorgen Celia!” werd ze dan ook uitbundig door de zwartharige Puffoon begroet. “En wees welkom. Ik ben Master Lothbrok. Je nieuwe gymdocent. Leuk dat je er vandaag bij bent.” Nog geen tel later werd zijn aandacht getrokken door de volgende. Een vurige roodharige. “Ook goedemorgen en welkom, Olivia.” Aangezien ze daarvoor net dichtbij genoeg had gelopen zijn sonore stem te horen, ging hij er vanuit dat ze de voorstelronde niet had gemist. De eerste jongeman van de groep kwam met heel wat… meer kabaal aangestormd. Het deed zijn ene mondhoek in een staat van geamuseerdheid ietwat omhoog trekken. Geïnteresseerd sloeg hij de stuiterbal gade terwijl hij de dames uitgebreid begroette. God, het was alsof hij zichzelf zag op die leeftijd… Zijn ogen hadden hem niet losgelaten toen de knul tenslotte zijn kant op kwam en naast hem tegen het obstakel bleef leunen. “En jij bent vast de leukste thuis, Bernadus,” kaatste hij met eenzelfde soort grijns terug bij die eerste opmerking, hem onderwijl plagend een duwtje met zijn brede schouder tegen de zijne gevend. “Leuk je te ontmoeten.” De hand werd stevig aangepakt en nog flinker geschud. “Goede greep! Dat zal je vast van pas komen vandaag.”

Uiteindelijk was ook de laatste leerling gearriveerd. Kort was zijn focus bij de kruk blijven hangen, maar hij hield er verder zijn mond over. Het maakte hem enkel nieuwsgieriger naar de desbetreffende student… “Goedemorgen Sarovyr. Oké, dat is iedereen, geloof ik?” Hij knikte bevestigend voor zichzelf. “In dat geval…” Het restant van zijn koffie werd in één teug achterover gegooid en de mok weggezet. “Nogmaals welkom allemaal! Ook namens Master Ryder, die jullie waarschijnlijk al kennen. Zoals ik al zei ben ik Master Lothbrok, de nieuwe gymdocent. ‘Hjalmar’ is ook prima, zolang je me maar niet als één van je maten aanspreekt,” vervolgde hij met een zekere nonchalance die hem eigen was. Soepel duwde hij zichzelf af tegen het obstakel en ging te midden van de groep staan. “Goed. Voor we gaan beginnen, een aantal praktische zaken: Zoals vermeld is het doel van deze les om van de start naar de finish te komen over de hindernisbaan die wij voor jullie hebben gemaakt, binnen de tijd, dat wil zeggen binnen dit lesuur. Voor wie de finish haalt, wacht er een leuke beloning. Als jullie bovendien als team het einde bereiken, dan is er nog een bonus.” Even wiebelde hij betekenisvol met zijn donkere wenkbrauwen. “Eén voor één zullen wij de obstakels met jullie doornemen om uit te leggen wat we van jullie verwachten. Na een obstakel voltooid te hebben, volgt een korte adempauze voor we verder gaan met de volgende. Dit geeft ons ook de mogelijkheid jullie goed in de gaten te houden en in te grijpen mocht je niet verder kunnen. Mocht je nou tijdens een obstakel al merken dat je lichaam het niet langer trekt of je om een andere reden niet verder kunt, geef gewoon een gil. Vandaag bestaat er niet zoiets als opgeven. Opgevers hadden zich überhaupt niet voor deze les ingeschreven.” Een kleine, maar niet minder warme glimlach verscheen. “Vraag dus om hulp als het nodig is en wij staan voor je klaar. Duidelijk allemaal tot zover?” Aandachtig gingen zijn lichte ogen nog even de groep rond.. "Mooi." ..voor hij een blik met Ryder wisselde als om hem te vragen de les te starten door het eerste obstakel toe te lichten.

Ze had de man, Master Lothbrok, nogmaals toe geknikt na zijn verwelkomende woorden, evenals Master Ryder. Maar verder had ze gezwegen en zich een beetje afzijdig gehouden toen de volgende student aan was komen lopen. Een roodharig meisje welke zich voorstelde als Olivia aan de docenten. Ze had even stil terug geknikt naar haar, wachtend op de rest. Ze lieten niet erg lang op zich wachten. De volgende figuur die zich bij hen voegde was een oude bekende. ’Nardo..,’ kwam de wederbegroeting van haar kant waarbij ze weinig inging op zijn verdere… hoffelijkheid. Buiten dat korte gesprek, wat het eigenlijk niet eens als naam mocht dragen, was ze weer stil gebleven. Ze was niet bijzonder spraakzaam. Maar dat was ze ook nooit geweest. In groepsverbanden viel het alleen altijd meer op. Vooral wanneer er zich van die sociale vlinders tussen bevonden die altijd wel iets konden vinden om over te praten.
Slechts enkele minuten na Nardo’s theatrale aankomst voegde zich nog een vierde leerling bij hen. Ze kende hem evenmin als Olivia en het zien van de kruk liet haar afvragen of het wel een goede beslissing van hem was geweest om deel te nemen aan een hindernisbaan. Maar ze hield haar mond. Het was niet aan haar om daarover te oordelen en waarschijnlijk zouden de docenten wel ingrijpen als hij het niet zou trekken. Tenminste.. daar ging ze van uit. Zo kwamen de twee mannen wel over.
Over hen gesproken, Master Lothbrok nam daarna al snel het woord. Hoewel haar lichaam bijna als versteend bleef staan, bleven haar ogen hem volgen zodra hij in beweging kwam. Een teamopdracht. Dat… was niet een van haar sterkste punten. Vooral niet als het op sport neerkwam.
De groene ogen schoten van Master Lothbrok naar Master Ryder, toen hij het woord kreeg. Maar zodra hij zijn uitleg over het eerste obstakel begon.. was haar blik verder gegleden naar de baan. Een klimmuur dus. Daar moest ze met niet al te veel moeite overheen kunnen komen. Dit was een van de weinige keren dat haar lengte haar goed uitkwam.
Zodra ze het startsein kregen schoot ze weg, vaart opbouwend. Dat momentum zoekend wat haar genoeg kracht zou geven om de rand te bereiken. Krachtig zette ze zich af, een eerste stap tegen de muur.. en al snel een tweede… en net aan een halve meer totdat de zwaartekracht haar had ingehaald en ze een laatste stuk omhoog sprong… Net aan grepen haar vingers de rand van de muur. Even hing ze, voordat ze zichzelf op trok en haar lichaam op de rand slingerde. Daar draaide ze zich om naar de rest, en boog weer over de rand, klaar om de andere op te vangen en hen houvast te bieden. ’Kom op… ik beloof niemand te laten vallen,’ riep ze naar de volgende. Ze ging er vanuit dat het vanaf hier alleen maar zwaarder zou worden. Dan konden ze een goed begin wel gebruiken.

Na haar duurt het niet lang voor de volgende studenten langskomen. Geluk, want hadden ze dat wel gedaan dan hadden ze waarschijnlijk in de problemen gekomen. Deze twee mannen lijken geen mensen waar je even met hun voeten kunt rammelen. Al kan het goed zijn dat ze toch iets losser zijn, naargelang hun reactie op de excentrieke Nardo. Ze had al kennis met hem gemaakt, dus enerzijds was ze niet al te verbaast, maar dit gaat zelf voor haar heel ver. Wanneer hij haar hand vast pakt, kan ze het niet laten om een lichte blos op haar wangen te krijgen. "Jaja, het is goed, je bent vergeven," denkend dat ze met hun eerste kennismaking haar bijna de dood had ingejaagd. Het is pas bij de volgend student te zien, dat ze toch heel even moet fronsen. Ze had net het parcour gade geslagen en het was duidelijk dat het niet makkelijk ging zijn, dus respect voor die jongen die het moeilijk lijkt te hebben. Ze stuurt hem een bemoedigend glimlach, in de hoop dat haar respect voor hem er in te zien is.
Wanneer de twee mannen beginnen praten, wordt het haar duidelijk dat deze twee misschien toch niet zo streng zijn als ze lijken. Al kan dit misschien nog snel omslagen als ze een flater begaan. Note to self: try not to fall. Ze houdt de studente in de gaten hoe zij het obstakel trotseert, dit kan nog moeilijker worden dat Olivia had verwacht... en dit nog maar het eerste. Ze laat zich niet ontmoedigen en neemt uiteindelijk ook een aanloop. Ze springt ze hoog ze kan en tot haar geluk is dat toch hoger dan ze had verwacht, maar snel neemt ze niet om hiervan te genieten want ze voelt hoe haar voeten aan het wegglijden zijn. Ze zet de punt van haar schoen op de juiste hoek zodat ze toch een houvast heeft en neemt de volgende sprong. Door haar grote moet ze een sprong meer doen dan de vorige, maar uiteindelijk slaagt ze er toch in om haar arm te grijpen en zich over de rand te hijsen. Zonder een woord te zeggen, maar wel met een korte dank knik, gaat ze ook over de rand leunen om Nardo omhoog te tillen.

Hij nam weer wat afstand toen zijn collega het woord nam en keek geïnteresseerd toe hoe het groepje reageerde op de uitleg, alhoewel sommigen… hij noemde geen namen NARDO… iets meer afgeleid waren dan anderen. Ach ja. Het doel was op zich helder. Over de obstakels heen en bereik finish. Dat zou zelfs een kleuter begrijpen. De uitdaging zat 'm in de uitvoering. Iets wat het witharige meisje met beide handen leek aan te grijpen toen ze een seconde na het startsein er vandoor schoot. Een moment twijfelde hij of ze er misschien helemaal vandoor ging, zich realiserend dat ze een grove fout had begaan zich op te geven voor deze les. Tot zijn opluchting nam ze het eerste obstakel echter zodanig serieus dat ze zonder aarzeling de eerste stap nam om haar medeleerlingen een helpende hand toe te steken. Het leverde een korte blikkenwisseling op met Ryder. Die was gedreven… en niet zonder haar talenten. Het was indrukwekkend te noemen hoe moeiteloos ze op de muur wist te komen. Niet minder krachtig was Olivia die zich met slechts enkele sprongen en Celia’s assistentie bij haar wist te voegen. “Niet slecht…” mompelde hij meer in zichzelf dan tegen de ander en wandelde iets dichterbij om goed uitzicht te hebben op beide zijden van de muur.
Goed, nog twee leerlingen te gaan. Hoe gingen ze dat oplossen? Sarovyr mistte de kracht om de sprong te maken, maar ze moesten er toch allemaal overheen. Wonder boven wonder presenteerde de oplossing zich in de vorm van de breed grijnzende jongen die tegen de muur ging staan. Nou, nou… Er zat toch meer verborgen onder die wilde haardos. Uitstekend. De donkere wenkbrauwen kropen vervolgens nog meer omhoog toen de kruk zowaar helemaal aan de kant werd geworpen. “Als ik ook maar half zo gemotiveerd was in mijn studietijd, had ik er veel korter over gedaan,” opperde Hjalmar zacht gebromd tegen zijn collega wat niet zonder halve grijns gepaard kon gaan. De grijns werd echter een seconde van zijn gezicht geveegd toen Sarovyr zich vervolgens als eerste van de muur liet vallen en maakte plaats voor een uitdrukking van bezorgdheid. Blijkbaar was hij niet de enige hierin, toen een grote wolf uit het niets de hindernisbaan op kwam stormen. Even had hij nodig zichzelf te herpakken, voor de goedlachse man zacht grinnikte en nonchalant naar de rand van de baan liep. “Alles goed. Hij was gewoon bezorgd, toch jongen?” Verrassend kalm en zacht ging de leraar iets door zijn knieën om het dier aan zijn hand te laten ruiken en aan zich te laten wennen, voor hij zich voorzichtig over hem ontfermde terwijl hij hem veilig van de baan wegleidde, zodat een volgende leerling niet onverhoopt bovenop hem zou springen. “Komt helemaal goed. Beloofd. Anders mag je een hap uit Ryder nemen, goed?” Om hem een beetje af te leiden reikte hij ondertussen in zijn zak en haalde daar zowaar een echt hondenbrokje uit welke hij de wolf voerde. Ondertussen wachtte hij rustig af tot de volgende drie veilig hun weg naar beneden hadden gevonden, alvorens hij weer naar voren stapte.

“Goed gedaan allemaal!” Een compliment was op zijn plaats, gepaard met een slow clap. “Neem allemaal een paar tellen om op adem te komen voor we snel verder gaan nu jullie spieren goed warm zijn…” Zijn hoofd knikte naar het volgende obstakel, wat zijn inktzwarte lokken even speels heen en weer deed wiegen. In plaats van een muur, stond hen nu een rijkelijke poel glibberige modder te wachten van zeker een meter of tien in lengte en vijf in de breedte. Er leek verder niets wat hen zou kunnen helpen de overzijde schoon te bereiken, behalve een dik touw. Aan de overkant was deze al stevig bevestigd aan de onderkant van een paal, maar aan hun kant lag het nog los op de grond. “Het doel van dit obstakel is om jullie kant van het touw stevig genoeg aan een paal te binden, dat het jullie lichaamsgewicht zal houden zónder los te schieten. Zodra je denkt dat het touw stevig genoeg vast zit, gebruik je het om over het modderbad naar de overkant te klimmen. Let op: Als het touw los schiet en/of je valt, moet iedereen weer terug om het opnieuw te bevestigen voor een volgende poging, net zolang tot jullie alle vier via het touw veilig de overkant hebben bereikt. Veel plezier alvast!” Glimlachend deed hij weer een stap terug ten teken dat ze konden beginnen.

Spoiler:

@Master Ryder

Het moment dat Olivia binnen haar bereik was, greep Celia haar stevig bij haar pols beet om haar van houvast te voorzien en op te trekken. Ze knikte even kort terug waarna ze zich klaar maakte voor de volgende. Haar groene ogen hadden zich vastgepind op de twee jongens. Waarom deden ze er zo lang over? Tot ze zich besefte... dat een klim als dit lastig zou zijn voor iemand met een been blessure. Haar ogen schoten naar Sarovyr en plotseling.. begreep ze wat Nardo van plan was. Ze wachtte. Tot het punt waarop Sarovyr hoog genoeg was dat ze ook hem stevig bij de pols kon pakken en het laatste stuk de muur op kon helpen. Vandaar leek hij het alleen af te kunnen. 'Kom op Nardo.. Ik kom je niet halen..,' Het was... een poging tot een grap. Ze hoopte maar dat het ook zo over kwam op de ander aangezien humor.. nog niet helemaal altijd vlekkeloos verliep. Ze was op de muur blijven zitten tot iedereen erover was waarna ze er aan de andere kant weer afsprong, een beetje door haar benen zakkend om de klap op te vangen. Haar ogen zochten al naar het volgende onderdeel. Adrenaline gierde door haar lijf. Ze wilde door! Waarschijnlijk  was ze al halverwege de baan geweest als de docenten haar hadden gelaten..
Haar blik volgde dan ook meteen die van Master Lothbrok zodra de man naar het volgende obstakel knikte. Een tip? Ze had geen tip nodig. Ze kon dit nog geblinddoekt met een arm gebonden op haar rug. Master Ryder was nog niet uitgesproken of ze was er al weer vandoor. Compleet in haar element, en dat was te zien. Gewoon alleen naar de overkant hmm? Dat was te doen. Ze stond al met het touw in handen bij de paal toen ze echter stopte. Haar blik ging even kort naar de modderpoel. Als ze hem alleen aan de paal vastmaakte zou hij middenin inzakken. Los van het feit dat die paal er aardig glad uitzag. Misschien dat hij het de eerste twee keer zouden. Maar daarna...? Celia leek weer tot leven te komen en bond het touw eerst om zichzelf en daarna nog eens extra om de paal, zichzelf als tussen gewicht gebruikend. Een extra zekering tussen de klimmer en het touw. Daarbij.. konden ze het touw zo strak houden. Ze plantte haar voeten stevig in de grond. 'Ik houd hem hier tegen. Gaan jullie maar eerst. Ik zal proberen hem zo strak mogelijk te houden. Dat maakt het makkelijker.. geloof me,' Haar groene ogen waren naar haar drie klasgenoten gegaan.

Ze grijpt Sarovyr aan zijn andere pols "En als het echt niet gaat kan je ons anders als krukken gebruiken" had ze hem toegesproken voor hij zich liet vallen. Een grote lach verscheen op haar gezicht als ze de ongeruste wolf ziet. Zelf weet ze hoe haar eigen huisdier heel beschermend is tegenover haar. Ze kijkt terug en wacht af tot Nardo zijn sprong waagt. Bij Celia haar commenaar kan ze een kleine lach niet onderdrukken. 'She got the joke'.
Na Celia laat ze zich ook vallen en luisterd ze naar de Masters hun uitleg.

Ze had naar het touw gekeken, ondertussen dat haar brein al aan het werken, maar wordt lichtjes afgeleid door de heel enthousiaste leerling voor haar. Het touw aan een paal vast maken, wat kan er verkee.... oh. Een ingeving komt haar binnen, waarschijnlijk op hetzelfde moment als Celia, dat het touw het op zichzelf niet zal volhouden. De paal is daarvoor veel te glad, met als gevolg dat die zal gaan zakken en diegene die dan in het midden van het poel is... Het ziet er ook nog eens vies uit. Olivia heeft er geen probleem mee om haar handen vuil te maken, maar misschien is het geen goed idee om al in het begin van dit parcours al van kleren te moeten wisselen.
Ze kijkt toe hoe Celia het touw rond zichzelf draait en zo voor een extra ankerpunt zorgt. Dat is inderdaad een goed plan... Maar...
"Wacht neen," spreekt ze ondertussen dat haar hersenkronkels overuren maken, "ik moet wel als laatste gaan. Sinds dat ik de kleinste en dus ook het lichtste gewicht ben, zal het touw het beter houden." Hierbij kijkt ze om naar de twee jongens. Wie van hen drie is lichtste?
"Nardo kan jij het touw houden, zoals Celia het nu heeft, ondertussen dat Sarovyr en Celia over gaan? Dan zal ik het houden ondertussen dat jij over gaat en met veel geluk zal het touw niet onder mijn gewicht zakken...Ik ben zo terug. Beginnen jullie al maar." Waarbij ze naar het rand van het bos rent. Master Lothbrok en Master Ryder hadden toch geen regels opgezet, alleen dat ze het hindernissenbaan moeten overleven door samen te werken. Extra hulp van moeder natuur kan toch geen kwaad? Hopelijk... Ze vindt een stevige stok. Een die op rechtstaand haar ooghoogte komt en houdt hem schuin ondertussen dat ze wat gewicht met haar voet op zet. Het buigt, maar breekt niet. Got it, Ze rent terug naar de anderen, "Hiermee kan ik het touw tegen houden om naar beneden te zakken,"
Hierna zal ze een stevige knoop rond de paal maken en de stok schuin tegen de paal zetten zodat die ervoor kan zorgen dat het touw wordt tegengehouden om weg te glijden.

Sarvovyr zette zijn voet in zijn handen, waarbij Nardo zich toch even schrap zette. Hij mocht dan wel minder been bespiering hebben, hij was nog steeds een zo goed als volgroeide jongeman. Toen Sarovyr op zijn schouders stond probeerde Nardo zijn enkels vast te houden zodat ze in evenwicht zouden blijven, maar de twee dames hadden hem al snel van zijn schouders getrokken. Pfieuw.. dat was één obstakel... of nouja, bijna. Nu hij nog. Hij nam, net als zijn vrouwelijke studenten voor hem, een aanloop - waarbij hij begon te lachen, silly Celia.. making jokes - en sprong tegen de muur op. Celia's helpende handen grijpend. "Niet eens?" merkte hij quasi verbaasd op, tussen de inspanning in. Een brede grijns op zijn gezicht, terwijl hij zich op de muur trok. Hij zwaaide zijn benen over de muur terwijl hij Celia met een pruillipje en zielige puppy ogen aan staarde. "Zal het onthouden," zij hij met een dramatische snik in zijn stem op hetzelfde moment dat hij zich van de muur af liet vallen. Ook hij zakte iets door zijn knieën om de sprong op te vangen en stapte snel opzij voor zijn klasgenoten.

In plaats van netjes op adem te komen en te luisteren naar de uitleg was Nardo meteen naar het touw gelopen om het even in de handen te nemen. Het was van dat dikke touw wat absoluut niet lekker knoopte. Hij liet het weer vallen en liep nieuwsgierig naar de rand van de modderpoel, maar natuurlijk maakte de sukkel een misrekening met hoe stijl de helling afliep en net toen Lutjebroek hen waarschuwde sliepte zijn voet weg. "Crap! Dat telde niet!" Riep hij al protesterend, want geheid ging hij opmerkingen krijgen. Al kon hij het leedvermaak er ook wel van inzien. De modder maakte een vies smakkend geluid toen hij zijn voeten eruit trok en zichzelf weer de helling op trok. Dus... Nardo had vast een voorproefje gehad.

Zijn klas genoten waren ondertussen al druk bezig toen hij erbij kwam staan. Modderpoten en al. Het leek erop dat ze het al helemaal uitgevogeld had dus hij haalde z'n schouders op "Sure!" en deed braaf wat er van hem gevraagd werd. Het dikke touw stevig om zijn middel knoppend, zoals Celia had gedaan, waarna hij het touw rond de paal trok. Hierdoor kon hij het gewicht het beste verdelen en kon hij de paal ook gebruiken om zich tegen af te duwen. "Go ahead!" riep hij naar Celia en Sarovyr, zijn rug naar hen toe gedraaid om goed stevig in het touw te hangen als tegen gewicht. Alleen... jammer genoeg nog niet goed genoeg. Hij wist niet wie er aan het klimmen was op dat moment of wat er precies gebeurde... Misschien maar goed ook? Het enige wat hij merkte was dat hij opeens naar voren werd getrokken en hij te veel grip verloor. En op datzelfde moment klonk er achter hem de meest smakelijke smak in de modder die je maar kon voorstellen... Whoeps...