De straten zijn nog stil wanneer deze roodharige jongedame haar dagelijkse ochtendwandeling doet. Naast haar de grote Duitse Herder, Siegmund. Olivia kijkt toe hoe hij nog zo zot als een achterdeur de katten in de straten achterna loopt, maar wanneer ze zich omdraaien en naar hem blazen en terug deinst. Siegmund is geen slechte hond, hij heeft soms gewoon nood aan een speelkameraadje. Een kleine glimlach verschijnt op haar lippen, maar in haar ogen is er een diepere duisternis te vinden. Een paar maanden geleden had ze de beslissing genomen dat Starshine haar even geen hulp zal bieden. Er was te veel aan de hand, wat het was weet ze niet. Ze wist alleen dat er weer zo veel mensen haar zonder enige uitleg in de steek lieten. Ze kon het niet verdragen dat ze na zoveel tijd nog altijd geen weg kon met haar krachten. Dus heeft ze toen haar koffers gepakt en een kleine privé leerkracht op de planeet Nova ontdekt. Al die maanden heeft lichtmagie rond haar goed gedaan. Ze is veel positiever geworden en is er daardoor eindelijk in geslaagd om haar krachten te gebruiken. Al doet het soms nog steeds niet wat ze vraagt, het gaat ook niet meer op zichzelf leven.

De reden van haar verdriet op dit moment was dat ze de avond op voorhand het nieuws kreeg dat Jeremy, haar docent, te oud werd om nog veel langer verder te gaan. Ze wist dat hij heel moe was en de ouderdomskwaaltjes komen alsmaar meer op. Soms leek het erop dat hij door haar heen keek, niet weten wie ze juist is, zelf hadden ze net een paar minuten geleden met elkaar gesproken. Hij is een witte magiër met vuurkrachten die ze toevallig had ontmoet. In ruil voor zijn lessen kon ze bij hem intrekken en voor hem zorgen. Wie of waar zijn familie was wist ze niet, hij sprak er nooit over, dus ging ze ervan uit dat hij dan ook geen familie meer heeft.
"Je hebt alles geleerd wat ik je kan leren, Olivia," begon hij de vorige avond. "Het spijt me dat ik je moet laten gaan, maar ik besef ook wel dat ik achteruit ga," hij had haar hand met zijn magere rimpelende handen vast genomen. "Is het dan niet beter dat ik hier blijf?" vroeg ze bezorgd. Ze was wel wat gehecht geraakt aan de oude man. Hij had haar al die maanden geholpen, zonder te veel vragen stellen over de duidelijk littekens in haar hart. Ook had hij geen enkel probleem met haar trouwe viervoeter Siegmund.
Hij schudde rustig zijn hoofd, "Er is hier een woning voor mensen hun laatste dagen, om mij moet je geen zorgen maken. Leef je jonge leven. Geniet van de mensen die om je geven," hij had wel gezien dat Olivia regelmatig een brief kreeg of verstuurde. Al die maanden had ze contact gehouden met Vash. Daardoor wist ze ook over de problemen rond zijn mechanische arm.

Die ochtend had ze al haar spullen bij elkaar genomen. "Dankje wel voor alles, laat je verwennen daar." ze omhelst de oude grijze man. Hij grinnikt zacht. Hij had vele verhalen vertelt over zijn jonge jaren, de hardwerkende jaren die hij met veel liefde heeft ondergaan. Nu is het tijd om te genieten.
"Zorg goed voor jezelf." Hij reikt een hand uit naar de Duitse Herder die hem een lik geeft en zich dan over zijn kopje laat krabben.

Ze stapt met een wild kloppend hart op de shuttle, haar keel beknepen van toch wel de eeuwige vaarwel.
Als ze voet zet op de planeet, kijkt ze op naar het grote kasteel. Het is nog steeds een adembenemend uitzicht. Tot plots Siegmund wegrent. "Hey! Waar ga je naartoe?" roept ze hem achterna. Ze volgt de grote hond, die iedereen achteruit doet springen. Het wordt haar snel duidelijk wat de reden is van zijn enthousiasme. Ook toevallig: Vash die zonder het af te spreken op dezelfde dag toekomt als hen. Siegmund springt rond Nimh, blij dat hij weer zijn speelkameraadje terug ziet. "Vash!" ze loopt sneller, een grote grijns op haar gezicht.