Ik wist niet zeker of ik kon zeggen dat ik deze plek gemist had. De koude, onpersoonlijke gangen. De overvolle grote zaal en de onuitstaanbare drukte van medestudenten. Dringend, blatend als een kudde schapen. Zichzelf geleidelijk maar zeker naar de volgende les laten leiden door de rest van de stroom achter hen. Een oneindig lijkende mierenhoop. Een netwerk wat zich als een vloeiend mechanisme kon voortbewegen en je enkel de afslag in de gaten hoefde te houden om bij het juiste lokaal uit te komen. De omvang van het hele systeem had iets robotisch. Iets.. angstaanjagends. Toch lag daarin ook zijn schoonheid. De uniciteit van het alles. Ja.. die schoonheid had ik wel degelijk gemist. Die verwondering elke keer wanneer ik het mocht aanschouwen.
Ze hadden me thuis nodig gehad. Mijn afwezigheid was daaraan te danken geweest. Niet dat ik me kon voorstellen dat iemand me gemist had hier. Ik had amper mensen ontmoet. Voor de meesten zou ik niet meer geweest zijn dan een voorbijgaande geestverschijning. Iets wat je vanuit je ooghoek denkt te zien, maar wanneer je je erop concentreert, er nooit geweest lijkt te zijn. Misschien was dat ook maar beter zo. Dan kon ik in alle rust observeren en langzaam in het gedrang verdwijnen.
Nog even volgde mijn blik de shuttle die achter me haar deuren weer gesloten had en gestaag aan haar weg terug was begonnen. Cassia... ergens anders, daar had ik niet op gelet. Waarom zou ik. Mijn weg lag hier voor me. Met dezelfde tas als waarmee ik al die tijd geleden vertrokken was had ik me opnieuw naar het imposante gebouw gewaagd. Als vanzelf begonnen mijn gedachten te dwalen. Mijn ogen leken naadloos te volgen. Van leerlingen.. naar docenten.. naar meldingen op het prikbord aangegeven.. en naar de vloer. De slijtage plekken die eeuwen van educatie hadden achtergelaten. Hoe zou mijn oude kamer er nu uit zien?

Een schok trok door mijn lijf. Als bliksem wat zich door je poriën een weg naar binnen baande. Op zoek naar het pad van de minste weerstand. Elke zenuw in je lijf op zijn weg vernietigend tot het je brein gevonden had om daar aan je cellen de onaangename prikkel door te geven dat er iets was wat je aandacht vereiste. Dat alles in een milliseconde. Een normale menselijke reactie. Een die ervoor zorgde dat ik staande werd gehouden, mijn hoofd zich draaide en ik de hand trof die zich zacht op mijn arm had gelegd. Vragend om de eigenaar recht aan te kijken om de reden te proberen ontdekken wat mij zo abrupt gestopt had. Ze sprak. Haar stem helder en duidelijk. Aansluitend bij de hand met de slanke vrouwelijke vingers. Haar voorkomen had iets deftigs. Het was de kleding.
Ze leek hier niet thuis te horen en gaf me eerder het gevoel alsof uit een boek was gestapt. Wat vluchtig weggeschreven proza waar zij, de hoofdpersoon, alle regels en wetten kende. Nu echter overgeleverd aan een wereld die vreemd voor haar was.
Mijn ogen bleven bij de hare hangen, boorden zich bijna in de gloeiende kolen die mij aankeken. Ogen die een dierlijk en ontembare kern dreigde te verraden als ik het zo mocht noemen. Nieuw.. zei ze. Ik draaide me volledig om naar haar, mijn houding weer wat ontspannen nu die tikkende tijdbom in mijn schedel gesust was na een eerste antwoord over de vreemdeling tegenover mij. 'Where do you need to go?' Ik kon er niks aan doen dat mijn Cassiaanse accent nog steeds tussen mijn woorden door sijpelde. Afwachtend bleef ik haar aankijken.

Hij had een duidelijk accent. Eentje die het meisje niet direct kon plaatsen. Nog iets waar ze aan zou moeten wennen. Al die vreemde talen. Al die accenten en al die culturen op één grote hoop. Gabriella wist dat ze hier met een goede reden was. Maar al die bijkomstige zaken...? Daar voelde ze niks voor. Hij had haar verbaasd aangekeken toen ze hem staande had gehouden. Wat niet zo vreemd was uiteraard, maar hij leek haast geschrokken. Alsof hij helemaal alleen door de hal liep en niet verwachtte om überhaupt opgemerkt te worden. Ze vond hem nu al een vreemd... hmm..

"Everywhere." verklaarde ze kortaf, compleet oblivious voor het feit dat ze zelf ook een duidelijk Shadraans accent had, waarna ze even snel om zich heen keek, om te zien of haar "buddy" nu wel al was verschenen. "Is it normal here for people to be late?" merkte ze scherp op waarbij ze de jongen aankeek alsof het zijn schuld was. Ze stak haar kin wat naar voeren en naam een houding aan alsof ze beter was dan iedereen om haar heen. "My suitcases are waiting for me in my room.." ze liet haar ogen minachtend over zijn gelaat gaan. "So that's probably the most logical place for me to go," Ze trok haar zwartleren akte tas open en haalde een kleine koperen sleutel tevoorschijn met een etiket eraan vast geknoopt waar in sierlijke letters een 108 op was geschreven. "My room number is one-oh-eight." las ze het op, om vervolgens de sleutel meteen weer in haar tas op te bergen. Haar ogen vonden de zijne. Zich afvragend waarom hij niet al was begonnen met lopen. "Well? ... Go on? Lead the way please?" ze verwachtte duidelijk dat hij gewoon even alles voor haar aan de kant zou zetten en zou doen was ze hem op droeg. Naast het feit dat ze er ook nog van uitging dat hij precies wist waar dat kamer nummer te vinden was. Dat was ze immers gewend als Head girl op de Lady D’Arbanville Private Institution for girls. Ze realiseerde zich echter nog niet dat haar leventje op Starshine Acadamy heel anders zou lopen...

Haar houding leek een complete omslag te maken vanaf het moment dat ik op haar verzoek om hulp reageerde. Ze werd minachtend en uit de hoogte. Iemand die gewend was om bevelen te geven en dat mensen deze ook meteen opvolgde. Zonder vragen. Zonder twijfel. Het liefste nog voordat ze het had moeten vragen. Ik bestudeerde haar gezicht. Ze had een prachtige huid. Niet verkleurd door een teveel aan zonlicht. Er waren amper oneffenheden in de bekennen. Haar ogen leken er eerder nog meer door uit te springen. Ze herinnerde me aan een ander meisje wat ik ooit gekend had. Ook zij bezat zo'n nagenoeg perfecte huid, al had ik nooit echt over haar oppervlakkigheid heen kunnen komen. Dat was het probleem met mensen die wisten dat ze knap waren. Het was bij haar uiteindelijk gebleken dat er niet veel meer diepgang dan dat in had gezeten. Zonde.
'I assume you mean your guide. Maybe he simply forgot,' De manier waarop ze tegen me sprak leek me weinig te doen. Mijn ogen echter, volgde haar bewegingen toen de aktetas open ging en ze een sleutel tevoorschijn haalde. Die van haar etage en haar kamer, lichtte ze later toe, gevolgd door een bijna direct bevel om haar naar de juiste etage te begeleiden. Ze gaf totaal geen notie, of leek maar enigszins in staat zijn om te bedenken, dat ik hier mijn eigen leven had. Dat ik misschien wel compleet ergens anders naartoe onderweg was geweest. Nog even bleef ik staan. Alsof ik haar bevel moest overdenken, waarna er een kleine glimlach op mijn gezicht verscheen. 'Of course.. Because you asked it so kindly..,' Direct hierna kwamen mijn voeten weer in beweging om een andere gang in te slaan dan waar ik oorspronkelijk naartoe onderweg was geweest. 'I think I can safely presume that your room finds itself on the Shadran floor,' Het was geen vraag. Het was een bevestiging. 'Luckily, that is not very far,'

Vergeten? Phuh! Mensen vergaten Gabriella niet! Daar zorgde ze wel voor. Alleen zij bepaalde wie haar vergat en wie niet. Al gebruikte ze daar niet altijd de meest zuiveren... opties voor. "I have his name writen down so when I find him I'll make sure he never forgets me again." dat laatste zei zacht genoeg om alleen door de jongen gehoord te worden. Haar glanzende blik schoof voor een kort moment naar de glimlach die op het gezicht van de jongen verscheen. Haar linkerhand, die gesierd werd door een zilveren ring met een bloedrode robijn, reikte naar de witte kap over haar hoofd en schoof deze omlaag. Haar ravenzwarte golvende lokken vielen in een volle bos over haar schouders. In compleet contrast met het wit van haar mantel. Haar wenkbrauw schoof een tikkeltje wantrouwend omhoog maar ze negeerde de opmerking verder. De jongeman had het dan misschien nog maar pas ontdekt, maar zij wist al jaren dat ze nooit iets vriendelijk had gevraagd.

Ze volgde hem stilletjes, waarbij haar gloeiende ogen zijn rug bestudeerde. Hij was langer dan haar. En vanaf de zijkant had hij wat ielig geleken. Maar vanaf haar plaatst, stapvoets achter hem, was er geen ieligheid in zijn schouders te bekennen. Haar mondhoeken schoven voor even omhoog. "Well aren't you the observant type," Duidelijk trots op haar komaf. Ze overwoog om hem te vragen waar hij vandaan kwam, maar besloot toch haar mond te houden. Het duurde ook een tijd voor ze eindelijk weer de stilte tussen hen verbrak. "What's you're name? Voor het eerst sinds ze hem had aangehouden leek er eindelijk iets van oprechte interesse in haar stem door te schemeren.  Ze nam hun route in zich op waarbij ze mentaal de omgeving in kaart bracht voor de toekomst. Toen hij haar uiteindelijk een gang in leidde merkte ze direct hoe de energie aangenaam veranderde. Voor haar tenminste.

Mijn ogen bleven zich in de hare boren. Hij zou haar nooit meer vergeten hmm.. Ik moest eerlijk bekennen, die assertieve kant die ze daar zo stilletjes even had durven tonen intrigeerde me. Nieuwsgierig naar hoe ver ze werkelijk zou durven gaan. Waar zou ze haar grens trekken. Dit was pure speculatie natuurlijk. Iets wat ik haar niet hardop zou vertellen. Sommige gedachten hield je gereserveerd voor jezelf. Dus zonder er verder op te reageren willigde ik haar verzoek in, draaide me om, en begon te lopen. De hoek om. De trap op. Dieper en dieper het kasteel in. Gangen die als een verstikkend labyrint konden voelen wanneer je niet bekend was met de weg. Mijn pas stemde zich af op haar. Luisterend naar de echoënde stappen die haar schoenen achter lieten in de vrijwel verlaten gangen die we passeerden. Maar echt omkijken naar haar deed ik niet.
De enige keer dat mijn stem de muren van het kasteel weer raakten was om haar mede te delen dat ik haar naar de Shadraanse afdeling zou brengen. De trots was onmiskenbaar in haar stem. Opgeheven daar op haar voetstuk gesmeed uit ijzer en staal. Haar voeten versmolten met het metaal. Hoogmoed komt voor den val.
Ik keek haar van over mijn schouder aan toen haar stem ineens weer aan mij geadresseerd was. Alsof ze zich spontaan weer bewust was van mijn bestaan als persoon. De interesse die haar stem enigszins verried kwam dan ook als een welkome verrassing. 'Cain Volodya,' antwoordde ik haar met een lichte glimlach. 'Nice to meet you,' vervolgde ik de uitwisseling van beleefdheden. Mijn blik richtte zich daarna weer op de gang voor ons.. tot ik halt hield. 'This is the girls floor for Shadra..,'

"Gabriella Crathas, nice to meet you Cain.." Hij had licht naar haar geglimlacht maar ze schonk hem het plezier van haar glimlach niet. In plaats daarvan bestudeerde ze zijn gelaat. Ze versnelde haar pas iets zodat ze naast hem kon lopen. Haar blik nu op de vloer voor haar gericht. In gedachte herhaalde ze zijn naam en pinde het als een mentale note in haar gedachten voor de toekomst. Het bleef stil tussen hen tot Cain halt hield en ze naar hem om keek. Haar blik viel op de deur. Wait.. "Girls floor?" de slang achtige pupillen in haar oranje rood brandende irissen draaide zich verrast op naar zijn ogen. "You mean boys are not allowed in there?" een zacht spottend gegrinnikt rolde uit haar keel. "This place really doesn't know what it wants, does it."

"Come with me." beval ze hem bijna, waarna ze hem voorging en de afdeling in stapte. Het gangetje was donker en slecht verlicht. Naast elke deur hing een kleine kaars die, met een paarsachtig licht, de nummerbordjes bij scheen. Voor kamer 108 bleef ze staan. Blijkbaar had de kamer al een tijdje leeg gestaan vanwege... complicaties. Dat was al de informatie die ze had gekregen, waarschijnlijk als indekking voor mogelijke beschadigingen en vieze plekken in de kamer. Ze stak de sleutel in het gat en draaide. "Ugh.. it's.. it's stuck." Het slot gaf niet mee. Verontwaardigd keek ze op naar Cain. "Can you try it?"

Gabriella... Het klonk speels. Vrouwelijk. Elegant en toch arrogant. Alsof het meer probeerde te zijn dan het was. Ze had niet terug geglimlacht, maar dat had ik ook niet verwacht. Ik voelde haar ogen in me branden, maar liet haar. We spraken niet veel meer tegen elkaar de rest van de weg naar de afdeling van Shadra. Daar hield ik pas halt. Vanaf hier kon ze de weg zelf wel vinden. Vandaar dat mijn ogen zich even verbaasd op haar vestigde toen ze opnieuw tegen me begon te spreken. Ondanks het spottende karakter van haar gegrinnik klonk hij niet onprettig om naar te luisteren. Ze zou het vaker moeten proberen. 'I think it is more about privacy reasons... and there are still minors in the school..,' Ik had me al omgedraaid, me wederom tot mijn eigen zaken kerend. Maar opnieuw hield ze me tegen. Met een bevel dit keer.
Mijn vurig rode ogen keken haar voor een enkele seconde na. Het kon niet veel langer zijn geweest voordat een kleine glimlach zich wederom op mijn gezicht gevormd had en ik in haar passen volgde. Dit keer was het mijn blik die zich in haar rug boorde. Ik was gefixeerd op het zachte golven van haar donkere lokken bij elke stap die ze zette. Misschien was het vanwege mijn eigen sneeuwwitte haar... maar iets in die donkere strengen had me altijd aangetrokken. Pas zodra zij bleef staan kwamen mijn eigen voeten tot een halt. 'I could try...,' Wachtend tot ze opzij stapte liep ik daarna naar de deur. Met mijn schouder tegen stevige hout en mijn hand op de sleutel probeerde ik het ijzeren geval om te draaien en tegelijkertijd kracht te zetten tegen de deur. Met zacht, steunend gekraak kwam het ding in beweging. Met een tweede poging schoot hij ver genoeg open om toegang tot de kamer te verschaffen. 'After you..,'