back at home, with the family.

Met een rechte rug en haar benen netjes over elkaar geslagen, zat het meisje in een fauteuil die te zeer uitnodigde om gewoon lekker onderuit gezakt te zitten. Uiteraard deed ze dit niet. Zelfs in één van de vele zitkamers van haar ouderlijk huis eiste ze van zichzelf dat ze enkel en alleen perfectie uitstraalde. Dus raakte haar rug de leuning niet van de grote, leren stoel en lag er een boek open geslagen op haar schoot. Een boek over het ontstaan van de strijd tussen Gayaisen of de Percayanen: een onderwerp waar je het waarschijnlijk nooit over zou hebben met iemand, maar Seira verwachtte van zichzelf dat ze van alles wel iets wist. Dus nu zat ze maar een boek te lezen over Erd. Één van de onderontwikkelde planeten als je het haar vroeg. Het feit dat ze nog met hun handen vochten en technologie de rug hebben toegekeerd, maakte ze ze dom. Ondergeschikt. En ondertussen zij maar boeken over ze lezen, omdat ze wel tot de planeten hoorde. Belachelijk.
Geïrriteerd begon het meisje aan één van haar krullen te draaien. Het was nog vroeg in die ochtend en het haardvuur knarste zachtjes op de achtergrond. Op dit moment was ze de enige in deze zitkamer, op een bediende die het meisje geen eens meer opmerkte na, en als het goed is waren haar broers op dit moment ook ergens in het huis. Waarschijnlijk lagen ze nog te slapen en misschien was Emir geen eens thuis, maar was hij mee gegaan met één of ander adellijk delletje. Een schande. Ze trok iets harder aan de krul voordat ze haar haar weer los liet. Gisteravond waren de kinderen weer bij elkaar geroepen voor een diner van de adel. Altijd met zulke deftige aangelegenheden werd het van ze verwacht dat ze er allemaal bij waren.
Het was vreemd geweest om weer haar broers te zien. Hoewel ze samen naar dezelfde school gingen, zag ze ze nauwelijks. De schuld daarvan lag volledig bij haar. Het was een waar feit dat het meisje altijd met haar neus in de boeken zat, altijd bezig was met haar huiswerk of anders wel weer iets aan het oefenen was. Ze moest de beste cijfers van de klas blijven halen en op geen onderdeel mocht ze falen. Ze moest de beste zijn, anders was ze niks.

Rustig sloeg ze een bladzijde van haar boek om. Hoe laat was het ondertussen niet? Waar waren haar broers? Ze hield de neiging in om haar wenkbrauwen bij elkaar te trekken, dat zou er zo niet goed uit zien, maar van binnen borrelde de irritatie. Ja, het was gisteravond laat geworden. En ja, de nodige wijn is er inderdaad door heen gegaan. Maar geen van beiden vormde een excuus om tot zo laat te blijven slapen. Het was zonde om een hele dag weg te gooien door in bed te blijven liggen.

voor de lieve *kuch* Ravin-leden
en Seira stelt zich aan, het zou iets van negen uur of zo zijn c:

Oh, geweldig. Hij was weer thuis met zijn ó zo fantastische familie, met zijn ouders die hij alles behalve mocht en zijn broers en zusje die hij nog veel minder mocht. Ze waren allemaal vervelend in zijn ogen, een verspilling van zijn kostbare tijd waarin hij veel betere dingen kon doen. Reden genoeg voor dat hij geen vrienden had op de school. Hij vond vrienden niet nodig, niet als je een doel had en ze je in de weg konden zitten met hun fuifen en grappen. Wat had je nou weer aan één of ander kinderfeestje? Of een grap waarbij de Hoofdmeester vastgelijmd zat aan zijn stoel? Je werd er niet wijzer van en ook kwam je in de problemen, kon je je toekomst wel weg gooien en ook nog een straf ontvangen van de Hoofdmeester, die zoals hij gehoord had niet al te zachtaardig was. Ha Ha. Amusant hoor.
Bruine ogen - die haast geel leken door de zon - flikkerden open, staarden recht naar de zonnestralen die zijn kamer binnendrongen door de hoge grote ramen, waarvan de gordijnen opengetrokken waren. Wie had gezegd dat de dienstmeisjes zijn gordijnen mochten opentrekken? Hij niet. Dus dan hoorden ze dat ook niet te doen. Nutteloze bediening ook. Hij ging langzaam rechtop zitten in zijn bed, ging even met een hand door zijn blonde haren. Het wijntje was er gisteren iets te gemakkelijk ingegaan. Niet dat hij stomdronken was, gewoon lichtelijk aangeschoten, als het als aangeschoten gezien kon worden. Hij werd alleen nóg chagrijniger dan hij normaal al was, meer was er ook niet gebeurt. Goed, goed. Hij had gekat op zijn ouders, een vork naar ze gegooid en vervolgens was hij een betoog begonnen over hoe slecht de wijn was en dat ze die niet meer mochten verkopen. Hier een vergelijking met braaksel, daar een belediging jegens het etiket. Als de producenten erbij hadden gezeten, zouden ze of zwaar beledigd zijn of zouden ze hun bedrijf opheffen uit schaamte. Hah, geweldig toch, dat hij mensen zo in de put kon praten? Samen met zijn ijskoude houding was dat het ultieme wapen tegen zowel pestkoppen als familieleden als slechte wijnproducenten. Fuck yeah, 1-0 voor Seth.
Al vlug stond Seth op zijn voeten, kleedde zich vluchtig om en temde zijn rechtopstaande blonde manen, die nu netjes naar beneden hingen. Hij gleed in zijn spijkerbroek, donkere overhemd en stropdas, keek nog even vlug of hij er goed uit zag en liep de gang op, op weg naar de zitkamer waar zijn lieftallige zusje ook zat. Oh, wat dolletjes. Moest hij nu aan gaan horen hoe hoog haar cijfers waren? 'Morgen.' mompelde hij in zijn gewoonlijke brompot-stem, deed niet eens zijn best om vriendelijk te klinken en plofte neer in een fauteuil, lichtelijk onderuit gezakt. Hij legde zijn elleboog op de armleuning en leunde zijn hoofd op zijn hand. Lichtelijk gepikeerd door de hoofdpijn sloot hij zijn ogen en ergens had hij gewoon zin om in slaap te vallen. Maar dat zou hij niet doen. Dat zou pas gebeuren als Seira zou beginnen met zijn oren van zijn hoofd te kletsen.

Oh, Seth, je bent zó lief! c:

Voor de zoveelste keer draaide Alexander zich om in zijn bed om daarna terug in de zelfde positie te gaan liggen als daarvoor omdat dat gewoon beter lag. Een murmelend geluidje kwam over zijn lippen terwijl hij een van zijn hazelnootbruine ogen opende toen hij merkte dat er iemand in zijn kamer was. Vanaf het moment dat hij tot de conclusie kwam dat het maar een bediende was, deed hij zijn oog terug toe en draaide zich nog eens om zodat hij verder kon slapen. Het geluid van gordijnen die opengetrokken werden, negeerde hij terwijl hij zijn kussen op zijn hoofd legde. Feit, het was gisteren redelijk laat geweest. Feit, zijn broers hadden sowieso meer gedronken dan hem en toch voelde hij zich niet erg goed. Feit, als hij nu niet zou opstaan kon hij straks waarschijnlijk een preek van Seira verwachten. Hij wist dat zijn zusje er een hekel aan had als iemand van hen lang in bed bleef liggen en aangezien hij liever geen boze Seira had, was het nu maar tijd om op te staan. Met lichte tegenzin kwam de jongen overeind, sloeg de lakens aan de kant en stapte uit het bed. Kalm deed hij zijn kleren aan en ging met zijn hand door zijn bruine haren om ze in model te krijgen. Niet dat het veel zou helpen, maar proberen was nog altijd beter dan niets doen. Alexander glimlachte even naar de bediende die nog in de kamer stond, pakte zijn jasje van de kapstok en liep de gang op. De gang was, op een paar bediendes na, helemaal uitgestorven. Dus Seira zat waarschijnlijk weer verdiept in een boek en Seth zat ofwel bij haar, of lag nog in zijn bed. Over Emir zei hij maar niets, die jongen was veel te onvoorspelbaar om te weten of hij nog in huis was of niet. Nog altijd glimlachend deed hij de deur van de zitkamer open en liep naar binnen. De chagrijnige uitdrukking op Seths gezicht vertelde hem al direct dat hij gelijk had gehad en dat zijn broers sowieso meer dan hem gedronken hadden. “Goodmorning,” begroette hij zijn broer en zusje op zijn gebruikelijke vriendelijke manier en ging in de fauteuil recht tegenover Seira zitten. “Lekker geslapen?” Met een veel betekenende blik keek hij naar Seth en moest moeite doen om zijn gezicht in de plooi te houden.

Crap :C

Of deze jongeman al wakker was? Ja zeker. Of deze jongeman nog in zijn bed lag? Welnee joh. Waar deze jongeman dan wel was? Goede vraag. Dat was zeker een goede vraag, want eigenlijk had Emir liever dat niemand het wist. Eigenlijk had hij velen malen liever dat er ook echt nooit iemand achter dit alles zou komen. En nu.. Nu vraag je, je vast af ‘Waar is die knul dan?’ Deze knul bevond zich buiten, in de vroege ochtend toen iedereen binnenshuis nog sliep was deze jongeman naar buiten geglipt. Niemand had hem gehoord en het was nog behoorlijk donker buiten ook, dus misschien was het geen slimme actie van hem. Maar dit was iets wat hij wel eens eerder had gedaan. Alleen moest hij zo meteen wel weer naar binnen zien te glippen, een lastige actie.
Snel keek hij op zijn horloge en zag een tijd staan waarvan hij lichtelijk schrok. ‘Was het alweer zo laat?’ mompelde de jongen tegen zichzelf met grote ogen. Nu werd het alleen maar lastiger om onopgemerkt naar binnen te glippen. Misschien moest Emir een smoes verzinnen? Iets van: ‘Ik moest de onderdanen weer de juiste opdrachten geven.’ Alleen zouden zijn broers en zusje hem geloven? Zou zijn vader hem geloven? Over het feit of zijn moeder hem zou geloven twijfelde hij niet over. Zijn moeder was ergens echt te goed gelovig, maar aan de andere kant was het wel fijn dat er ook iemand was die hem constant geloofde. No matter what he said, no matter what he did.
Met snelle passen liep Emir naar de ontzettend grote voordeur toe en greep naar zijn hoofd, maar uiteindelijk vrijwel meteen weer naar zijn broekzak om zijn eigenste sleutels te pakken. De deur zou met veel gekraak open gaan, maar dat was dan nou eenmaal zo. Zijn sleutel deed hij in het sleutelgat en, inderdaad, de deur ging met veel gekraak open waarna hij vliegensvlug naar binnen glipte en de deur achter zich aan dicht deed. Hopelijk is het al zijn familieleden niet te veel opgevallen, even bekeek hij zichzelf in de grandioze spiegel in de hal of hij geen rare vlekken op zijn kledij had zitten. Nee, gelukkig niet. Wederom slenterde Emir op zijn gewoonlijke ritme naar de zaal waar zijn broers en zusje vast en zeker al waren.

En ja hoor, zoals hij al dacht. Ze zaten er al, even schraapte hij zijn keel en ging Emir tenslotte op zijn eigenste stoel zitten. De stoel die hij zo ontzettend lekker en fijn vond zitten. De stoel die hij het liefste helemaal zou laten overkomen van hier, Sharda, naar daar, SSA. Maar helaas, mocht het natuurlijk niet zo zijn. ‘Eigendommen van het huis blijven binnenshuis,’ dat waren de exacte woorden van zijn vader. Ja soms kon die man vreselijk zijn, die man die hem totaal niets gunde. De man die hem dit alles had gegeven. Zijn uiterlijk en innerlijk. Maar ook de dingen waar hij om smeekte. Hij hoefde maar om een klein enkel dingetje te smeken en hij kreeg het al. Vindt je het heel gek dat hij zo verwend is geworden zoals hij nu is? .. Oké andere gedachten graag, zei hij tegen zichzelf in zijn eigenste gedachten die niemand anders konden weten of konden horen. ‘Goedemorgen mijn geliefde broeders en zus.’ Blegh. Die woorden alleen al waren echt verschrikkelijk, 'geliefde..' Yeah right.

Derpish maar ik moest reageren van mezelf.

Geïrriteerd als ze was, ging het lezen moeilijk. Ze nam de woorden niet in zich op en dat het onderwerp haar totaal niet aanstond, hielp ook niet mee. Wat maakte het eigenlijk ook maar iemand uit waarom twee half uitgestorven stammen ruzie met elkaar hebben? Correctie: twee half uitgestorven stammen van een minderwaardige planeet. Even was er serieus de verleiding om het boek dicht te doen en aan de kant te leggen, maar er was één gedachte die haar tegenhield. Haar broers die nutteloos in hun bed lagen. Wilde zij zijn zoals zij waren? Nee. Hoe erg ze haar broers ook adoreerde, alleen zij kwamen in de buurt van haar perfectie, het bleef een feit dat ze nu in hun bed niks lagen te doen. En wilde zij dat doen? Nee. Dus ze ging nu braaf haar boek uit lezen, nam alle informatie in zich op en ze zou iets perfecter zijn dan dat ze even geleden was.
En toch kon ze niet ontkennen dat ze blij was toen haar middelste broer besloot haar te verstoren in haar leerwerk. Hij was chagrijnig, wanneer was ie dat niet?, en de begroeting kon je amper aardig noemen en toch schonk het meisje hem een vriendelijke glimlach. “Goedemorgen broertje-lief.” In haar stem kon je de ontelbare zanglessen horen, maar ook een aanvallende spot die de meeste personen op de kast zou jagen. “Als ik naar je o zo stralende gezicht moet kijken, zou ik zeggen dat de wijn zijn wraak heeft gehad.” Ze doelde op het getier dat de oudere jongen gisteren op de drank had geleverd. Schandelijk, maar kennelijk moest hij nu de prijs betalen van het feit dat hij er alsnog van gedronken had. Het was dat ze niet in karma geloofde anders had ze dit nog veel grappiger gevonden dan dat ze het nu al vond. Haar mondhoeken krulden zich omhoog in een geamuseerde glimlach terwijl haar ogen terug vielen op haar boek. Niet dat ze nu nog zin had om het te lezen, het was eerder om een statement te maken tegenover Seth. 'Kijk, jij lag dood in bed terwijl ik al weer hard aan het werk was.'
Ze stond op het punt om weer een genadeloze vraag te stellen toen haar oudste broer in de deuropening verscheen. Zijn haar zat slordig zoals vaak en het meisje vroeg zich af waarom de bediendes daar niks aan deden. Zijzelf zou haar dienstmeisje gelijk ontslaan, of erger, als ze niet gewaarschuwd werd dat een krul of iets dergelijks uitstak. Maar goed, dat zou wel weer aan haar liggen. Hij verdiende het niet om een preek of sarcasme over zich heen te krijgen – naar haar mening was het haar oudste broer geweest die zich gisteravond het beste had gedragen. Dus begroette ze hem met een knikje en die mierzoete glimlach van haar. Een glimlach die niet helemaal gemeend was, maar er waarschijnlijk echt genoeg uit zag.
“Ik heb prima geslapen. De bedden thuis zijn nog altijd veel beter dan op die school van -” ze stopte abrupt met praten toen ze de voordeur open hoorde gaan. Het was een grote, oude, houten deur die altijd flink wat gekraak veroorzaakte als die open gedaan werd. Proberend een frons van haar gezicht te houden, keek ze naar de richting waar het geluid vandaan kwam. Visite? Zo vroeg in de ochtend en dan ook nog op zondag? Dat zou uiterst vreemd zijn. En het was dan ook geen complete verrassing dat er niet een butler in de deuropening verscheen om de visite te aankondigen, maar haar jongste broer. Seira volgde hem wantrouwig met haar grote, rode ogen terwijl hij plaats nam op zijn vaste stoel. Toen hij eenmaal zat, begroette hij iedereen zoals van hem verwacht werd, maar dat was niet genoeg om dit meisje rustig te krijgen.
Wat had hij uitgespookt dat hij via de voordeur binnen moest komen? En was het nou werkelijk niet in hem opgekomen dat als hij onopgemerkt terug het huis in wilde, beter de dienstbode-ingang kon gebruiken? Triest.
“Mijn net zo geliefde broer,” een zeer bewust uitgekozen woordkeuze, want ze twijfelde sterk aan de oprechtheid van de zijne, “hoe was jouw nacht? Nee, ze vroeg niet hoe hij geslapen had, want ze vermoedde dat hij van alles uitgespookt had, behalve slapen. Natuurlijk, het was Emir. Het zou wel weer te normaal voor hem zijn geweest om gewoon braaf naar bed te gaan aan het einde van de avond en rustig te gaan slapen. Nee, meneer moest weer allemaal nutteloze fratsen uithalen. Hopeloos.

_{Als je maar een beperkt aantal dingen in je leven kon doen, dan zorgde je er maar voor dat je die dingen goed kon. Haar armen zaten tot haar ellebogen onder het witte tarwemeel, wat overigens ook op haar ene wang zat. Haar handen kneedden het deeg, wat intussen zacht en bijna beigekleurig was. Op sommige dagen werd het Nanna een beetje teveel en moest ze zichzelf redden. Dat betekende dus ook koken. Nu waren er maar een beperkt aantal activiteiten in Anastasia’s leven, waarvan lezen, muziek en koken de hoofdzaak waren. Ze was nog lang niet zo goed als haar oude voedster, maar haar pasteien waren eetbaar, haar taarten waren goed. Daarom stond ze nu met haar handen in het taartdeeg; Nanna verdiende een taart, vond het meisje. De brief was vanmorgen aangekomen. Haar aanmeldingsformulier was aangekomen en ze stond ingeschreven voor het aankomende schooljaar; het was haar ontsnapping. Een warm gevoel zat in haar buik, maar ze wilde het er nog niet laten zijn. Ze was optimistisch, maar al zo vaak teleurgesteld.
Haar vaardige, slanke vingers bekleedden de taartvorm met het fluwelen deeg. Ze zorgde ervoor ieder mogelijk hoekje te pakken te krijgen, zodat de taart de vorm zou krijgen die ze wilde. Het liefst had ze voor Nanna iets anders gemaakt – of gekocht – maar de vrouw accepteerde alleen haar kookkunsten. Het was iets wat Anastasia niet snapte, maar waar ze haar schouders over ophaalde en er niet verder over nadacht. Ze was al lang blij dat ze iets voor de vrouw kon doen. Haar lange, zwarte haar, wat in een staart hing, krulde licht, maar al lang niet meer zoveel als toen ze klein was. het was, naarmate het langer werd, steeds steiler geworden, tot op het punt dat er alleen nog maar golven over waren. Haar pony was stoffig van het meel, hing half voor haar ogen. Toen ze klaar was met het bekleden, trok ze ovenhandschoenen aan en zette het geheel in de gloeiende oven. Ja, er was een goede keuken in haar vertrekken. Maar zonder keuken was het waarschijnlijk onmogelijk om er te leven.
Haar handen gewassen, schort weg, ging ze op zoek naar aardbeien. Ze kwam bijna nooit buiten, tenzij ze het mini-pietepeuterige binnenplaatsje van net drie bij vier meetelde, wat als moestuin diende. Haar voeten leidden haar daarnaartoe; de aardbeienplanten die Nanna altijd vol liefde verzorgde, waren haar doel. Haar handen tilden wat bladeren op, haar ogen zochten naar de rode vruchten en- Oh bah. ‘Ieeh~ slaakte ze uit, terugdeinzend. De naaktslakken hadden toegeslagen. Hoe dat had kunnen gebeuren – ze was zowat hermetisch afgesloten van alles en iedereen – daar had ze geen idee van, maar alle aardbeien waren weg. Op. Vernietigd. Haar paarse ogen sloten zich, vechtend tegen tranen. Nanna zou zo teleurgesteld zijn dat haar planten vernietigd waren en nu kon ze de taart niet afbakken. Ze liep terug naar binnen, waar de geur van taart intussen de hele kamer vulde. Haar grote, glanzende paarse ogen gleden naar de lege suikerpot in het bovenste kastje. Leeg was hij niet, had ze geleerd toen ze Nanna eens zag vertrekken. De enige sleutel in het huis, op die van Nanna na, die haar vleugel opende en sloot. De oude vrouw wist niet eens dat het meisje ervan wist en dat was het enige geheim wat Anastasia had.
Haar beslissing was snel genomen; op een stoel op het aanrecht klimmen, via de gootsteen oversteken naar de kastjes en de sleutel van de bodem van de pot graaien. Ze wist het te doen zonder te vallen en voor ze het wist stond ze voor de grote, met velours bekleedde deur. Daarachter lag bekend, maar vijandig gebied. Zonder na te denken stak ze de sleutel in het slot, had haar smoes klaar. Ze was Emery, hulpje in de keuken en mevrouw had aardbeien nodig voor haar huid. Simpel, doeltreffend en nog deels de waarheid ook; ze heette Emery.
Op haar rode lakschoentjes, in haar helrode jurk met witte bovenkant, sloop ze door de gangen. Het was niet makkelijk met de hakjes onder haar schoenen, maar ze deed het wel. Angstvallig herhaalde ze de route naar de keuken in haar hoofd; vier jaar was lang. Ze wist niet waarom ze niet eerder uit de kamers was gekomen, terwijl ze had geweten dat het kon. Misschien was het het gevaar. Misschien wel het gevoel dat ze Nanna in de steek zou laten. Ze wist het echt niet.
Ergens was ze een verkeerde hoek omgeslagen, want in plaats van de keuken, keek ze recht in een zitkamer. En hij was niet leeg. Haar hart sloeg een slag over, klopte daarna constant in haar keel. Ongemakkelijk beet ze op haar lip, het tafereel voor zich bijna te pijnlijk voor woorden. Iedereen – op vader en moeder na – was er en daar in de hoek, in de glazen vitrinekast, lag haar viool. Stoffig, oud, ongestemd. Vals, waarschijnlijk. Haar familie was pijnlijk, maar de gemartelde viool deed het hem. Ze slikte zachtjes, stapte daarna de kamer binnen. Ze was bang voor de reactie van de anderen, ja. Maar ze deed het toch. Zonder een woord te zeggen – ze kon niet eens praten op dit moment – dartelde ze door de kamer heen, naar de vitrinekast. Haar viool lag op ooghoogte, waardoor ze haar vingers tegen het glas drukte. Als ze erbij kon had ze hem gepakt, maar de kast zat vast op slot. Ze dacht totaal niet na over gevolgen, haar haren die nog steeds stoffig waren van het meel, net als haar gezicht en haar jurk, haar plotselinge verschijning, het feit dat ze haar hoorden te negeren. Ze dacht er niet aan.
I HAD TO D:
En ze hebben elkaar vier jaar niet gezien. Houd daar rekening mee D:}

PROFILE MAGICIAN

» Back from home
» Back home.
» Home sweet home [Anique's character, shizzle ;'3]
» [GZ] Family
» [GZ] Big family

back at home, with the family.

back at home, with the family.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen