De ochtend begon met een waterig zonnetje. Met een blik op zijn voorraad kast die aardig leeg begon te raken. Een zucht ontsnapte uit zijn mond. Voor de meeste spullen en kruiden moest Vergil naar Oak's Field. De meest zeldzame plannen groeide gelukkig in de kassen, maar die had hij voorlopig niet nodig. Hoewel er nog geen vuur magie lessen waren en Vergil zo nu een dan in de post kamer hielp kreeg hij een klein bedrag Talon's waarmee hij wat kruiden en andere chemische spullen kon kopen. Die gebruikte hij om zijn eigen alchimistische middeltjes kon maken. Jax was al vroeg op stap gegaan, maar die kon hij zeker een halve dag niet zien. Echt erg was dat niet omdat Vergil zeker was dat de papoba zich niet snel in de nesten weken zou. Vergil pakte zijn schouder tas en zijn jas voor hij de deur uit liep van zijn kamer en sloot de deur achter zich. De gangen waren redelijk leeg. Niet gek ook, want het weekend. Hoewel het nog een beetje wennen was, viel het best nog wel mee. Okay hij had dan een paar jongens en lesje geleerd over andere pesten en er een uitbrander van Graham voor gehad. Dus had Vergil zich voor genomen om rook bomen te maken. Mocht er weer zoiets zich voor doen. Kon hij het slachtoffer weg halen zonder klappen uit te delen. Ook al had hij zich toen meer verdedigt dan echt aangevallen. Maar om meer rook binnen te maken had hij Sulvei nodig. Dus moest Vergil naar de winkel. In zijn weg naar de grote deur kwam hij Billy een zijn groepje jongens tegen. Hoewel Vergil niets om die groep gaf, deden ze toch een stapje opzij toen ze de jonge Witcher in hun blik veld kregen. Met een blik op oneindig liep. Hij hield ze wel in de gaten, maar ze deden niets dan enkel hem na kijken. Vergil voelde hun ogen in zijn rug branden, maar hij was het gewent. Dit stel zou wel twee keer na denken voor ze weer zo'n stunt uit zouden halen. Toen hij heb gepaseerd was hoorde Vergil hoe ze verder liepen. Ach die zouden vast weer iets gaan uitvreten of niet? Daar kwam hij nu toch nu niet achter. Met rustige passen liep hij verder. Over dat stelletje ongeregeld ging deze stagiaire nu niet druk over maken. De grote deuren half open waardoor de jonge man zo door kon lopen. Zin weg naar Oak's Field verliep redelijk rustig. Er waren wel wat mensen op de weg maar die hielden zich bezig met hun eigen zaken bezig. Het weer was nog rustig en hoewel het nattig rook was er toch een blauwe lucht te zien. Misschien dat het toch nog een mooie dag ging worden? Oak's Field... Het was er druk, veel te druk als je het hem vroeg, maat ja dit was dan ook het enigste dorpje waar je alles kon krijgen of bestellen als de winkels het op het moment niet in huis hadden. Leerlingen, docenten en andere stagiaireñ liepen er samen rond met de bewoners van dit dorpje. De winkels waren over het algemeen vol, op sommige na die bijna niet bezocht werden op wast men van nodig hadden. Vergil was op weg naar de drogist die hadden het Sulvei waar hij naar zocht. Maar daarna moest Vergil nog naar de kruiden winkel om de rest van zijn voorraad kast aan te vullen. De drogist was rustig en daar hield Vergil wel van. Dan hoefde hij niet te lang te wachten. Met rustige passen verkende Vergil de zaak op zoek naar het Sulvei.

(open)

Vandaag heeft ze wel andere plannen dan Siegmund uitlaten en zichzelf in de boeken van de bibliotheek te begraven. Ze heeft al lang de boeken van vuurmagie opzij gehouden, het wordt toch wel eens tijd dat ze die eens begint te onderzoeken. Ze kleed zich aan met de kleren die ze de dag ervoor had gewassen, de zwarte rolkraag pull en lange zwarte broek. De zwarte kleren steken af tegen de felle rode haren die alsmaar langer worden. Hier en daar kan ze een kleine krul terug vinden en ze lacht zacht bij haar spiegelbeeld. De wallen onder haar ogen worden minder, voor al twee nachten bestonden haar dromen uit zwarte beelden die geen meerwaarde hebben om te onthouden, zelf niet wetend dat ze iets heeft gedroomd. Des te beter, want haar dromen waren alles behalve plezierig.

Ze loopt door de gangen, nog veel te vroeg om iemand tegen te komen. Weekenden zijn voor de meeste leerlingen een perfect excuus om tot de middag in hun bed te liggen. Ze loopt door de deuren en gaat op weg naar Oak's Field.
Zoals gehoopt staat het kraampje met de handgemaakte lere schriftjes er nog... oooooh die met gekerfde vlammetjes is leuk!
Ze neemt de bruine papieren zak met het nieuw schriftje en loopt weer verder. Dit keer had ze haar rugzak niet meegenomen, dus houdt ze die vast voor haar borst met haar beide armen erover.
Natuurlijk was ze vergeten dat de weekends ook momenten zijn dat de straten vol zijn van mensen. Siegmund liep zonder leiband, waardoor veel mensen op Olivia neerkijken. Dat meisje kan geen volwassen grote hond in de hand houden, daarom dat die niet aan de leiband loopt.
"Siegmund zit," zegt ze zonder haar stem op te heffen. Zonder aarzeling gaat hij meteen zitten. Mensen stappen opzij als ze zien hoeveel macht ze heeft over de grote hond. Ze weten allemaal dat het volgend bevel ook zonder probleem zal opgevolgd worden.
Haar lippen maken een grijns en ze haalt een snoepje uit haar zakken voor het aan haar Duitse Herder te geven.
Een papiertje dat tegen een raam plakt trekt haar aandacht. De tekst is naar buiten gericht.
'Dringend een keukenhulpje gevraagd, gevarieerd uurrooster, student, 10 talons per uur'
Door het raam ziet ze dat het over een klein eetcafétje gaat, waar sommigen al hun ontbijt aten. Op dit moment is het wel heel rustig, ze kan het altijd wel eens proberen. Ze trekt haar schouders op en stapt alleen binnen, met Siegmund die naast de deuropening blijft staan.
'Excuseer,' begint ze tegen de man met zijn vuile schort die achter de balie staat. Verbaasd kijkt hij neer op het klein roodharig meisje met de ogen die samen met het weer wat grijzer zijn.
'Ik zag dat u een keukenhulpje zoekt en ik vroeg mij af of dat jullie al iemand hebben gevonden.'
De struise man draait zich om, richting de deur achter hem.
'Brenda!' Een wat tenger vrouwtje met groene ogen en blond haar komt met een handdoek in haar handen loopt door de klapdeur. Het is wel een grappig verschil om die twee naast elkaar te zien.
'Een goedemorgen mevrouw,' lacht Olivia vriendelijk. 'Ze is hier voor die vacature van keukenhulp,' zegt de man ongeïnteresseerd. Hij draait zich om en de vrouw kijkt naar de rug van de man, 'Let maar niet te veel op hem, hij staat nooit in de keuken,' glimlacht de vrouw naar Olivia. 'Kan je volgende week beginnen?' vraagt ze dan. 'Geen probleem mevrouw, ik zal er zijn,' antwoordt Olivia snel en enthousiast. De vrouw moet ervan lachen, 'Noem me maar Brenda. Dan zie ik je vrijdag avond om 18uur? Dan komen de meeste mensen.' Olivia gaat meteen akkoord en hiermee stapt ze weer buiten.
Ze stapt weer verder door de straten, blij dat ze nog wat kan bijverdienen naast haar studies. Dan ziet ze haar spiegelbeeld in een ander raam en ziet ze de benaming van de winkel. Wel, sinds ze toch gaat bijverdienen kan ze zichzelf wel weer eindelijk wat luxe bijkopen. Meteen loopt ze in de winkel en zoekt ze naar de ene geur. LAVENDEL Ze hebben het! Bijna huppelend wilt ze naar de kassa lopen, maar loopt per ongeluk tegen iets aan, iemand in dit geval. Daardoor laat ze ook de papieren bruine zak met het schriftje vallen. Ze kijkt naar de groene ogen die iets lager komen dan die van haar. "Oei, sorry ik had je niet zien staan," verontschuldigt ze zich beschaamd. Dit gebeurt ook niet vaak, dat ze tegen iemand kleiner als zij aanloopt. "Ik vrees dat ik te enthousiast ben,"

@Vergil

De keuze in deze drogist was reuze! Vele verschillende artikelen stonden in de schappen die ze uit gestald hadden staan. Vergil keek goed rond of hij het juiste merk zag staan. Hoewel het geen echte vet pot was wat hij verdiende, had hij nog wel wat talon's opzij gezet van zijn vorige baantjes. Dus kon hij de wat duurdere merken wel nemen, maar niet te vaak natuurlijk. De meeste mensen die hier kwamen hadden het al snel gevonden, maar Vergil was gewoonweg kieskeurig en liep de schappen af naar de Sulvei. Er stonden vier verschillende merken, maar er was nog het Nitraat was de juiste reactie gaf met het Sulvei. Maar het Nitraat was niet zo moeilijk. Dat gaf bij elk merk de juiste reactie dus die kon Vergil dan weer goedkoper nemen. Na even getwijfeld te hebben tussen het huismerk en het Merk Baka nam Vergil toch maar het laatste merk waarna hij richting de balie liep. De rust in de zaak was goed voor zijn humeur en hoewel Vergil graag onder de mensen was, was het weer zijn Witcher aard die het de meeste mensen juist niet graag in zijn buurt waren. Ach het was vast zijn lot om niet echt goed met mensen om te gaan en misschien wel nooit vrienden te hebben? Nou ja... Een of twee misschien. Want Rinn had zich waardig genoeg getoond om zich niet door zijn afstandelijke manier van doen weg te laten duwen. Ze was een lief meisje, maar hoewel Vergil nog altijd niet snapte hoe ze zo tot hem had kunnen doordringen was de jonge Witcher nog altijd een raadsel. Nou ja vrouwen waren nu eenmaal aparte wezens. Bij de balie in de buurt liep iemand tegen hem op. Vergil hield zijn spullen goed vast en terwijl hij omkeek zag hij dat de persoon achter hem iets liet vallen. In het omdraaien pakte Vergil zijn spullen in 1 hand en greep vliegensvlug met zijn vrije hand naar het bruine zakje voor het de grond zou raken. Het bleek om een meisje te gaan die iets groter dan hijzelf was. Vreemd normaal waren de mensen die tegen hem op liepen veel groter. Al was Vergil het wel gewend om over het hoofd gezien te worden. Even keek hij haar sceptische aan. Maar toen ze zich verontschuldigde werd zijn blik weer neutraal. Haar rode haar liet Vergil vermoeden dat ze van Razen afkomstig was. Zeg... Had zij Geralt niet als Mentor gehad? Ja als hij de namen lijst nog goed herinnerde moest dit om... He verdorie!!! Vergil liet haar even in onzekerheid over hoe hij zou reageren terwijl hij nadacht. 'Geeft niet Olivia, Ik ben het wel gewent om bijna overlopen te worden. Voor als je me niet herkent ik ben Vergil Vuur magie stagiaire.' Zijn toon was kalmer als anders. Ze was zo dapper geweest om voor een Witcher als Mentor te kiezen geweest voor Geralt op reis ging om een of andere reden. Hij hield haar de bruine zak voor en wilde zich weer omdraaien. Ze waren nog niet aan de beurt, maar dat wilde nog niet zeggen dat hij zich niet zou laten afleiden. Misschien klonk het vreemd, maar Geralt was ook zijn Mentor geweest vroeger en Vergil kon nu eenmaal heel erg goed met de oude Witcher op schieten. Waaronder dat hij ook de namen lijst had mogen inkijken van toen Geralt nog les gaf. Dus hij kende de namen en de foto's van de leerlingen wel, maar in het echt was het toch even nadenken voor hij ze goed kon benoemen. Normaal onthield je bepaalde gezichten maar even tot je klaar was met zaken doen met die mensen. Nu en dat was misschien maar goed ook, moest Vergil langer diens namen en gezichten onthouden dan voor een korte tijd. In een half omgedraaide staat kon hij goed in de gaten houden hoever de balie mede werker was tot hij zijn ware kon betalen.

Het is een redelijk grote winkel, en ze zag genoeg planten waarvan ze het bestaan niet wist. Er is wel één plant dat ze zich herinnert, een plant dat haar vader ooit naar huis had gebracht toen ze klein was. Hij was dan voor zijn werk naar een andere planeet gereisd en zoals zo vaak nam hij iets mee voor haar. Sindsdien was ze verslaafd aan de lavendel geur, maar het was zoals al haar andere emotioneel kostbare bezittingen verloren gegaan. Ze kan haar geluk niet op als ze de lavendel plant terug vindt, en ze hebben ook vanille stokjes! Dat is voor een andere keer.
Met het omdraaien en enthousiast naar de balie te lopen loopt ze tegen iemand aan die niet veel kleiner is als zij. Wat haar nog meer verbaasd, is dat het om iemand gaat die er niet veel ouder uitziet dan zij. Meteen verontschuldigd ze zich, maar zou beschamend kunnen wegduiken door die ogen die naar haar kijken. Des ondanks vangt hij met een ongelooflijk snelheid het zakje met haar schriftje uit de lucht. Wat een reflexen! Aan de verandering in zijn ogen kan ze wel zien dat hij haar verontschuldigingen kan appreciëren. Ze maakt het zelf genoeg mee en het is zeer frustrerend als ze doen alsof je niet bestaat. Met verbazing en kleine angst in haar ogen kijkt ze terug in de groene ogen.
''Geeft niet Olivia, Ik ben het wel gewent om bijna overlopen te worden." haar verbazing wordt groter als hij haar lijkt te herkennen, ook al heeft ze geen enkel idee wie hij is. "Voor als je me niet herkent ik ben Vergil Vuur magie stagiaire.'' Ah natuurlijk! Master Geralt zal misschien zijn studenten wel besproken hebben met hem. De verbazing verandert snel in een wat verlegen en nog altijd beschamende blik. Wie goed kijkt en oplet zal misschien ook de lichte spijt zien. Ze had Master Geralt heel kort gezien, en vond het wel extreem jammer dat ze hem niet beter kan leren kennen. Er is voorlopig ook geen vervanger dus staat ze weer op nul voor haar magie onder controle te krijgen. Hoeveel zou hij aan zijn stagiaire vertelt hebben?
"Hehe," Elke keer als ze beschaamd is gaat ze met één van haar handen achter haar hoofd, net als nu, "Dat is zo raar om dat van iemand anders te horen dan mezelf," doelend naar zijn opmerkingen over mensen die over hem lopen. Ze vindt het wel verschrikkelijk om het nu zelf te doen, "Hallo, nog eens sorry daarvoor. Tof je te ontmoeten, ook al is het misschien niet in ideale omstandigheden," Ze neemt het zakje van hem over, "Dank je," Ze ziet hoe de balie vooruit gaat en het is bijna aan Vergil. Als het zijn beurt is draait ze zich deels weg, om de nodige privacy te geven. Zelf heeft ze er een grote hekel aan als mensen achter je over je schouders meekijken bij je aankopen. Als hij klaar is en weg stapt van de balie, betaald ze haar eigen gekozen plant. Het is maar een kleine hoeveelheid, maar genoeg om een paar weken door te komen als ze het potje goed dicht houdt.

De verbazing die Olivia al had getoond werd groter toen hij haar scheen te herkennen en de jonge vuur magiër bij naam noemde. Vergil liet niet merken dat hij het wel schattig bij haar vond staan. Die groot getrokken ogen, maar toch om haar uit het lijden te verlossen van verbazing stelde Vergil zich aan haar voor. Dit kalmeerde haar gezicht en keek ze weer met een gewone blik hoewel nog wat verlegen en beschamend. Ze werd zelf vast ook onder de voet gelopen aangezien Olivia niet veel groter dan hem was. Zijn vermoeden werd bevestigt toen Olivia weer begon te spreken hoewel ze één hand achter haar hoofd hield. Vergil liet zijn hoofd even scheef vallen door die actie van haar. Hm... Waarom zou ze dat nu doen? Had ze jeuk??? Nee vast niet, of toch? Vergil schudden die gedachten van zich af en luisterde naar de rest van haar woorden toen de jonge Witcher zijn hoofd weer goed op zijn schouders had staan. Ach soms waren er dingen die moesten gewoon gebeuren. 'Hmmm... Geeft niet.' was zijn eerste reactie en zag hoe ze haar papieren zakje met inhoud weer aan nam. 'Soms gebeuren ontmoetingen niet altijd zoals ze behoren te gaan. Dat gold ook voor hoe ik Geralt ontmoet had.' zei Vergil waarna hij zijn spullen op de balie legde. De vrouw achter de balie nam alle spullen even op en schreef op een papiertje om uit te rekenen wat haar klant moest betalen. 'Dat is dan samen 30 talon's.' zei de oudere mevrouw en keek even tussen Vergil en Olivia, ze had vast ook gezien dat ze hadden staan praten. Maar Vergil negeerde die blik en viste zijn geldzak uit de binnen zak van zijn jas. Een van de veiligste plekken om je belangrijkste spullen te bewaren. Vergil legde de talon's neer en pakte de Sulvei en het Nitraat in zijn meegenomen tas die de stagiaire altijd in een van zijn jaszakken bewaarde. Hm, Olivia had iets vast dat best duur was, misschien kon hij haar laten zien hoe je zulke dingen zelf kon maken. Aangezien er nu toch nog geen vuur magie lessen waren... Maar dan zat hij weer met iemand op gescheept? Hmmm, ach hij kon haar wel wat alchemistische trucjes bij brengen. Met rustige pas liep Vergil tot buiten de winkel en besloot om daar even op haar te wachten.

XD

'Goed begin Olivia! Loop anders de stagiaire van je eigen magie afdeling omver! Tuurlijk waarom niet?' een heel irritant klein stemmetje in haar hoofd zorgt ervoor dat ze zich blijft ongemakkelijk voelen, ook al had Vergil haar wel vergeven. Ze wist het niet zeker, want hij was een persoon die moeilijker was te doorgronden dan anderen. Sommige mensen zijn een open boek, maar deze persoon... Zijn vragende blik valt haar op als haar rare gewoonte weer naar boven komt. Waarom ze het doet bij zenuwen, daar heeft ze het raden naar, het is iets dat ze altijd gedaan heeft. Iedereen zal wel een zenuw trek hebben, dit is eentje van de vele van haar. Ze ziet dat het aan aan de stagiaire is, maar luister naar zijn volgende woorden. Nieuwsgierigheid neemt weer de overhand als hij over zijn ontmoeting met Master Geralt spreekt. Ze weet zelf hoe groot hij is, en ze kan al een grappig tafereel voor zich zien van hoe hij naar zijn stagiaire zoekt, ondertussen dat die gewoon onder zijn neus staat. Als Vergil met zijn rug naar haar gekeerd is, kijkt ze weg om zijn privacy te geven, maar probeert ze ook een grijns te onderdrukken bij de gedachten. Daarna betaald ze haar stalen lavendel.
Bij het buiten stappen ziet ze dat Vergil aan de andere kant van de deur staat dan waar haar volwassen Duitse Herder ligt. Hij zal het niet door hebben dat iemand als zij met iets als Siegmund rondloopt.
"Kom, jongen" zegt ze met een zachte stem en meteen staat Siegmund recht en komt hij naast haar staan. Ze kijkt dan weer op naar Vergil, toch wel verbaasd dat hij niet meteen is weg gestapt.
"Dus euhm,..." begint ze, met weer de zenuwachtige zenuw trek, maar kijkt ze neer op haar trouwe viervoeter, "Dit is Siegmund, let maar niet te veel op hem," stelt ze Siegmund voor en natuurlijk zijn ze allebei even nieuwsgierig, maar bij hem valt het meer op door zijn snuffel gedrag naar Vergil toe. Met een zacht 'sht' gaat Siegmund gewoon naast haar voeten zitten, maar kijkt nog altijd met de nodige nieuwsgierigheid naar de onbekende. Ze aait hem over het hoofd en draait zich dan weer naar Vergil.
"Ik heb geen plannen meer hier, dus ik zal maar weer gaan," vervolgt ze. Ergens heeft ze een gevoel dat Vergil niet de persoon is waar je jezelf moet opdringen, zelf is ze ook geen fan van zo'n mensen. Ze zal hem zeker wel nog (hopelijk) terug zien als er eindelijk een vuur docent op Starshine komt. Tot dan zal ze zich in de boeken begraven, hopen dat ze toch wat theorie kan opnemen, zal wel een positief imago geven.

Toen Vergil zijn boodschappen op de balie neer had gelegd had hij vanuit zijn ooghoek gezien hoe Olivia zich om had gedraaid. Ze was een schat, al zou hij dat niet hardop zeggen. Voor het eerst had een zachte glimlach zins tijden door iemand anders dan een Witcher op zijn gezicht weten te toveren. Het gaf hem een vreemd gevoel. Eentje die hij dacht dat niemand meer bij hem buiten zijn mede soort genoten bij hem zouden kunnen kunnen bezorgen. Vergil had een lichte interesse in Olivia gekregen, meer om haar wat bij te kunnen leren. Hoewel niet op magisch vlak. Maar meer op planten gebied en hoe ze haar eigen Oliën zou kunnen maken. Het was vrij simpel en dat leerde je als Witcher als eerste voor ze je moeilijkere alchemistische dingen aan leerde. Dus wachten hij even buiten op het meisje. Dat er buiten een grote Herders hond zat te wachten had hij wel gezien en het viel Vergil best wel op dat het dier niet naar hem gromde... Zou hij weten hoe een Witcher rook, al was Vergil eigenlijk maar half gemuteerd door zijn eigen experimenten die de Stagiaire vuur magie op zichzelf had uit getest. Of hij had Master Geralt ontmoet gehad? Dat zou natuurlijk gekund hebben en dat de hond dan wist hoe een Witcher rook en hij of zij er dan niet perse bang voor hoefde te zijn. Het duurde niet lang of Olivia stond ook weer buiten. Hm, Kennelijk behoorde de hond haar toe. Ze werd weer zenuwachtig en het gaf haar eigenlijk wel een schattige uitstraling, maar van zulke gedachten gaf het niet prijs op zijn neutrale gezicht en de even neutrale blik toen Olivia dichterbij kwam staan en Siegmund zoals ze haar huisdier noemde begon te snuffelen. Vergil liet hem rustig toe, maar hield alles goed in de gaten. Dieren waren rond om Witcher niet altijd te vertrouwen. Nou ja... Dieren die niet wisten dat Witchers hen niets deden tenzij dat nodig was natuurlijk. 'Hij is verbazend rustig, normaal blijven Dieren niet zo kalm als ik in hun buurt ben.' Vergil loog zelden, want waar was dat het nut van om te liegen? Tja de meeste mensen deden het graag om andere te bedotten, maar zo was hij niet opgevoed. Het was prachtig om te zien hoe goed Siegmund naar Olivia luisterde.
Toen het meisje zei dat ze verder geen plannen meer had en dat ze wilde vertrekken al bleef ze nog wel even staan. Vast tot hij geantwoord had? 'Ja ik ook eigenlijk niet. Maar wat ik je wilde vragen is of je wil leren hoe jij je eigen olie te maken?' vroeg hij en je kon even een ongemakkelijke toon in zijn stem horen. Vergil moest toch socialer worden en misschien ging het met kleine stapjes, zoals het om gaan met studenten en met andere mensen. Dus waarom starten hij dan niet met Olivia? Zij was buiten Melodie van de postkamer de enigste waar hij zelf naar toe gestapt was. Nou ja... Eigenlijk ook naar Rinn, maar dat was doordat zij niet bij een van haar aantekeningen had gekunnen. Vergil voelde hoe zijn innerlijke zelf zich meteen verzetten, maar de jonge witcher bleef kalm staan in de hoop dat ze zijn toenadering zou accepteren???

Bij het betalen van de lavendel geeft de verkoopster haar een knipoog en knikt ze naar de richting van de deur, waar Vergil nu staat. Waarom moet iedereen zo raar doen als er gewoon twee mensen met elkaar praten. Ze rolt met haar ogen en betaald de 18 talons voor de lavendel. Ze loopt naar buiten en ze moet toegeven dat ze wel blij is dat Vergil nog op haar wacht. Wat is er met hem dat ze hem ineens zo interessant vindt? Zou het zijn juist omdat hij zo moeilijk te doorgronden is? Omdat hij net als zij klein is, maar een heel andere indruk geeft dan zij doet met haar gestalte? Er is iets aan hem dat maakt dat ze nieuwsgierig is naar hem. Wat het juist is, wel, dat is natuurlijk wel een raadsel.
Maar wat nu? Ze kunnen moeilijk hier ongemakkelijk blijven staan en ze merkt op dat hij net als zij redelijk onrustig is. Niet dat hij het zo toont als zij. Olivia is één van die mensen die een open boek is. Hoe frustrerend ze het ook vindt, ze kan haar eigen zenuwen of angsten verbergen, waar al vaak misbruik van is gemaakt. Als ze Siegmund bij zich roept en hij opmerkt dat ze er een nieuwe kennis bij had, begint zijn nieuwsgierigheid ook op te vallen.
"Dit is Siegmund, let maar niet te veel op hem," had ze dan gezegd, wetend dat sommige mensen het niet zo aangenaam vinden dat dieren te dicht in de buurt komen. Vergil was niet één van die mensen, maar ze merkt wel hoe hij wel oplet voor wat Siegmund zou doen.
''Hij is verbazend rustig, normaal blijven Dieren niet zo kalm als ik in hun buurt ben.'' verbazend kijkt ze naar Vergil op. Ze bestudeert hem zelf, inderdaad niet goed wetend wat ze van hem moet verwachten of denken. Het valt haar op dat er iets in hem is dat haar aan Geralt doet denken. Er is iets duisters rond hen, maar niet zo zeer gevaarlijk. Net als zij zal Siegmund zal hij wel aanvoelen dat er niks is om zich meteen zorgen te maken of weg te stappen. Hoe ze het juist moet beschrijven dat weet ze niet. Ze kijkt dan terug naar Siegmund die haar nu vragend aankijkt. Ze maakt een kort lach geluid, "We hebben inderdaad een opmerkelijke manier van..." even lijkt ze naar iets kijkt dat voorbij Siegmund staat, maar ze denkt eigenlijk na over hoe ze het moet uitleggen. Voor haar is het ook iets redelijk nieuw, "mensen aanvoelen" zegt ze dan maar. Als er ooit een manier is om het beter uitleggen, dan kan dat nog ter spraken komen. Nu kijkt ze gewoon weer op naar Vergil en werd ze weer zenuwachtig omdat ze niet juist wist wat zeggen. Ze kan zichzelf moeilijk beginnen opdringen tegen hem. Hij is misschien een niet al te open boek, toch weet ze dat je je daardoor niet mag opdringen. Ze zullen wel hun reden hebben om wat afstandelijk te zijn.
"Ik heb geen plannen meer hier, dus ik zal maar weer gaan," haar interesse naar hem blijft groeien. Op het moment dat ze zich wilt omdraaien begint Vergil weer te praten.
''Ja ik ook eigenlijk niet. Maar wat ik je wilde vragen is of je wil leren hoe jij je eigen olie te maken?'' Met een lichte, maar blijde verbazing kijkt ze hem weer aan. Ze merkt een sprankje ongemakkelijkheid bij hem en dat verbaast haar ietsje meer. Haar lippen krullen zich meer naar boven. Dit is wel iets heel positiefs, hij is misschien geen open boek, maar als hij zelf voorstelt om meer tijd door te brengen, dan is het al een stap in de goede richting. Toch?
Ze zegt ook nooit nee tegen aanbiedingen om iets bij te leren. Eeuwige student zoals sommigen het noemen.
"Heel graag," zegt ze simpel om hem uit zijn lijden te verlossen, om ervoor te zorgen dat hij niet te ongemakkelijk wordt bij zijn eigen voorstel. Haar ogen zijn warm en glinsteren blauw/grijs.

Sociaal zijn en dat vol houden... Dat waren dingen net als wanneer iemand je aanviel je jezelf niet eens mocht verdedigen. Het ergste was dat Vergil wel wist hoe het moest gaan, maar in zijn training als Witcher maakte je weinig vrienden. Buiten de Witcher's gilde dan. Mensen mochten je niet omdat ze bang voor je waren en ontliepen je liever dan met je te spreken. Nou ja bij de oude generatie Witcher was praten dan ook niet echt iets wat ze veel deden. Daar was de Stagiaire zo aan gewend geraakt dat echt sociaal contact gewoon overbodig leek te zijn. Maar zins dat de mensen de Witchers niet langer nodig hadden op speciale gevallen na dan. Was Sociaal zijn een echte must. Vergil was dan wel al een heel eind veranderd geweest, maar tja... Hij bleef eigenlijk een halve Witcher waarvan de oudste van de oude generatie dacht dat hij enkel een menselijke monster jager was geworden. Dat waren de Witchers ook wel, maar toch net een tik anders. Het viel Vergil steeds weer zwaar om opnieuw contact met iemand te maken. Hoewel hij nu niet perse zijn hoofd hoefde te kantelen, maar toch bleef hij het moeilijk vinden.

Dus die twee konden mensen aanvoelen he?! Dat was best handig en iets waar je goed voor trainen moest, maar bij dieren was het eigenlijk iets instinctief dan bij mensen. Maar Vergil knikte begrijpend. Hij wist hoe het was om dat te kunnen, maar bij sommige mensen bleef het best lastig. Ook voor hem. Olivia zei dat ze eigenlijk geen plannen meer had in Oak's Field en dus weg wilde gaan. Dit was het punt dat zijn mond toch sneller was geweest dan de rest van zijn lichaam. De gedachten van eerder die nu in een vraag om gesteld werd had een ongemakkelijk effect op zijn innerlijke gevoel. Maar toch mengde zich er een vreugde in mee die steeds sterker werd met elk woord dat Olivia sprak. Het was fijn dat ze op zijn aanbod in ging, maar ze zou vast zijn ongemakkelijke toon gehoord hebben. Misschien had ze hem verder met rust willen laten??? Dat was enkel een gedachte die zo maar in hem op kwam. Haar lippen krulde lichtjes omhoog en die ogen van Olivia waren warm, warmer dan zijn blik zich toonde. Maar dat was iets wat Vergil natuurlijk opwierp. Een muur die hij eigenlijk zelf wilde laten af brokkelen zodat de jonge Witcher zich met der tijd beetje bij beetje bloot gaf over hoe hij werkelijk in elkaar stak. Een lichte zucht verliet zijn mond, maar was bijna onmerkbaar. 'Dat is fijn om te horen. Zo lang het geen probleem is. Ik heb de benodigdheden enkel op mijn kamer staan. Ik heb nog niet in een van de lokalen spullen voor alchemistische lessen zien staan.' zei Vergil en hij voelde zich al iets minder ongemakkelijk. Als er iets was waar hij niet tegen kon was op een slinkse manier voor een jongen om iemand zo ver te krijgen dat die een meisje voor andere doel einden mee sleepte door een smoes op te halen. Al was Vergil gewoon eerlijk met haar en of ze het wilde geloven dat was een ander verhaal. Mocht ze niet naar zijn kamer mee willen gaan, kon de jonge witcher nog altijd de nodige spullen mee nemen naar een van de lege lokalen.

Het valt haar op dat Vergil, net als zij, geen contacten gewoon is en stiekem vraagt ze zich af hoe hij dat dan doet als je als stagiair toch met andere moet omgaan. Anderzijds kan het ook zijn dat het iets nieuws is voor hem, ze weet niet hoe lang Vergil al stagiair is. Ook weet ze natuurlijk niet dat zijn band met Master Geralt hiermee zou kunnen helpen. Er is maar weinig, eigenlijk helemaal niks, dat ze weet over de mensen om haar heen. Zo wilt ze het ook houden tot ze de mensen zelf ontmoet. Iedereen kan overdrijven en een vooroordeel zorgt alleen maar voor ongemakkelijke ontmoetingen. Die wilt ze vermijden en een eigen beeld maken, vertrouwend op haar aangeboren instinct om mensen aan te voelen.
Hoe goed ze soms ook mensen kan aanvoelen, wat in de tijd dat ze haar magie ontdekt heeft zich lijkt te versterken, slaagt ze er toch niet in om Vergil goed te lezen. Ze merkt wel zijn ongemakkelijke houding, en ergens... vind ze het wel... Schattig is echt een verkeerd woord, voorlopig is dit het enige woord dat in haar opkomt. Ze begint hem wel leuker te vinden met de tijd dat ze rond hem staat. Veel mensen sluiten zichzelf af om zichzelf te beschermen, wie weet heeft Vergil ook een zwaar verleden en maakt dit dat hij mensen niet vertrouwt.

Hierdoor was ze aangenaam verrast van zijn voorstel en natuurlijk had ze meteen ingestemd. Heel onmerkbaar ziet ze een verandering in zijn houding als ze dit doet. ''Dat is fijn om te horen. Zo lang het geen probleem is. Ik heb de benodigdheden enkel op mijn kamer staan. Ik heb nog niet in een van de lokalen spullen voor alchemistische lessen zien staan.'' Zeker is het geen probleem, denkt ze bij zichzelf, maar ze geeft hem gewoon een warmere glimlach als hij verder praat. Heel even is er een kleine twijfel in haar ogen, maar ze verstopt die snel door naar Siegmund neer te kijken. Alsof ze mentaal een conversatie houden, twee instincten zijn altijd beter dan één. Alsof hij een antwoord geeft aan haar stille vraag, gaat hij weer terug naar Vergil en geeft hij voorzichtig met zijn neus een tik tegen zijn hand. Daar gaat hij dan zitten en kijkt hij op naar Vergil. Dan kijkt Olivia weer met dezelfde warme blik, misschien zelf met meer vertrouwen, terug naar Vergil. Eigenlijk weet ze vanbinnen wel dat hij meteen haar vertrouwen wint door zo eerlijk te zijn, maar haar automatisme om zichzelf te beschermen is ze nog niet kwijt.
"Wat voor jou het makkelijkst is," antwoord ze dan, "Let wel op, ik ben niet de handigste persoon, dus het kan gebeuren als er gemorst wordt," vervolgt ze met nog een kleine lach om de sfeer nog meer op te peppen. Als Vergil er zelf niet te veel problemen mee om haar in zijn privacy ruimte te laten, dan zal ze dit ook als iets positiefs zien. Hij begint zich meer open te stellen en dat geeft haar wel een warm gevoel. Natuurlijk kan ze niet wachten wat hij haar juist wilt aanleren, wie weet komt het haar nog eens van pas.

Het was lang geleden dat Vergil iets met een vriend gedaan had, Gespeeld. Maar ja spelen daar was hij echt te groot voor geworden, toch? Of gewoon iets ondernomen had, maar dan telde hij even niet zijn huisdier mee, want de meeste mensen zagen dieren enkel als dier en dat terwijl ze veel meer waren dan simpele dieren. Toch was het even slikken geweest vanbinnen toen de stagiaire in zijn leertijd met de jongere generatie monster jagers had gestudeerd. Want toen had hij wel geleerd dat niet iedereen je vriend was of kon zijn. Maar zelfs in de drie jaar die daarop volgde waren niet veel anders. Het was dat Olivia zich open stelde om met hem te praten, hoewel het lastig was viel er toch goed met dit meisje te praten. Hier op Star shine was het toch anders dan Kaer Morhen. De leerkrachten waren hier voor drie kwart milder dan op de school van de wolf op Razen. Maar ze waren wat dat betreft even recht vaardig. Hij zag wel dat Olivia even twijfelde waardoor ze richting Siegmund keek. Zie je wel, ze dacht vast dat het een smoes was. Even vloekte de jonge Witcher van binnen. Shit waarom had hij dan ook zo'n grote mond en zei hij niet dat er een lokaal leeg stond waar hij wilde leren om zelf Olien te maken?! Hoewel hij niet liet zien dat hij boos op zichzelf was keek hij toch even weg door gewoon even rond te kijken tot er iets verrassends gebeurde. De hond van Olivia kwam naar hem toe en meteen keek hij naar de herder die met zijn neus tegen zijn hand tikte. Hm, had hij het dat toch niet helemaal verkeerd gedaan? Nog voorzichtig tilde de stagiaire zijn hand op om het dier een paar aaien te geven tot Vergil de stem van Olivia hoorde. Wat voor hem het gemakkelijkste was? Hm... Tja eigenlijk had Vergil er geen moeite mee om haar in zijn privé ruimte rond te hebben, maar toch viel er nog iets hem dwars. Wat zou Graham wel niet zeggen als hij er achter kwam een Studente op zijn kamer zou halen??? Niet dat de jonge Witcher bang voor Graham was, maar hij waardeerde hem in zekere zin en dat de assistent ook nog eens langer op Star shine dan hem was telde ook mee. Voor heel even was er een lichte rode blos rond zijn neus te zien voor Vergil zijn hoofd even schudden. 'Sorry, ik... euh... Laten we maar eerst het lege lokaal nemen.' He he, gered, toch? Waarom voelde hij zich ineens zo vreemd? Normaal wist de stagiaire altijd wat hij moest doen. Maar met mensen om gaan was toch weer een andere aanpak dan met monsters! Weer leren om sociaal te zijn was lastiger dan dat Vergil had gedacht. Een duidelijke hoorbare zucht volgde. 'Laten we gaan, als je tenminste niet eerst je spullen weg wil leggen?' vroeg Vergil op een vriendelijkere toon dan hoe hij eerder gesproken had. Met die woorden stapte de jonge Witcher weg van zijn plek en verwachten daar ook bij dat Olivia samen met Siegmund hem wel zou volgen, zo niet dan was dat ook okay. Vergil was het gewend om alleen te zijn.

Ook al heeft Olivia's zesde zintuig haar nog nooit in de steek gelaten, toch blijft ze voorzichtig. Het heeft niks te maken met de mensen zelf, maar het is een automatisme die ze heeft opgebouwd. Paranoia zijn is niet iets dat je snel laat verdwijnen. Ook al kijkt ze weg , toch ziet ze in haar ooghoeken dat het Vergil wel iets lijkt te doen dat ze meteen het ergste denkt. Verdomme Olivia... Misschien moet ik hem laten weten dat het niks persoonlijks is? denkt ze bij zichzelf. Toch houdt ze haar blik op Siegmund en herkent ze zijn taal als geen ander. Als iemand hem mag aanraken, dan zegt hij dat de persoon genoeg te vertrouwen is. Zo niet, wel dan loopt dit niet goed af, voor zowel de persoon als voor Siegmund. Het maakt haar altijd angstig om mensen in de buurt te laten, want de laatste keer dat Siegmund niet akkoord was van hoe iemand haar vastpakte, heeft hij het moeten bekopen met een paar trappen in zijn buik. Toch had ze al een voorgevoel dat Vergil niet één van die mannen moet zijn,... Het blijft moeilijk. Ze ziet hoe hij zijn hand opheft, en Siegmund laat het hand op zijn hoofd komen.
Als ze opkijkt is er een kleine glimlach op haar gezicht, een schijn van vertrouwen in haar blik. Haar maakt het niet echt uit waar ze dat doen, maar nadat ze haar antwoord heeft gegeven moet ze er zich aan herinneren dat hij wel een stagiaire is. Hoe werkt dat? Zijn dat dan ook soort studentes, maar die dan ook hoger staan dan de gewone studentes? Het zou misschien toch nog altijd raar zijn. Ze ziet hoe zijn wangen een rodere kleur krijgen, en er is toch een kleine giechel geluid die bijna onhoorbaar uit haar gesloten lippen komt. Ze hoopt wel dat hij het niet kan horen, wie weet duwt ze hem daar mee weg en om eerlijk te zijn zou ze het wel extreem jammer vinden als dit het geval is.
Nee schattig komt toch aardig in de buurt als ze hem zo ziet. Is wel een gedachte die ze altijd bij zichzelf zal houden, sinds ze het ook niet leuk vindt als iemand haar schattig noemt. Ze hoort zijn woorden na zijn zucht, en denkt ze even na wat het makkelijkst is. Ze volgt hem snel, en ze moet niet al te grote stappen maken om iemand te volgen. Dat is ook eens leuk.
"Wel anders als jij je spullen gaat halen, zal ik dit gewoon weg leggen en zien we elkaar weer in de gang?" ze gaat er toch vanuit dat zijn kamer op dezelfde afdeling is dan die van haar, sinds ze allebei vuurmagiërs zijn. In haar stem is er een opwinding te horen, als er iets valt bij te leren, dan is ze altijd wel blij. Zelf heeft ze nooit iets met oliën gedaan of gelezen en wie weet kan ze Vergil ook beter leren kennen. Deze dag heeft op dit moment alleen maar voordelen.

Hoe zouden andere mensen dit aanpakken? Vergil was niet perse bang te noemen om contact met andere mensen te maken, maar het was toch een hele stap om sociaal contact te maken. Olivia leek hem ook niet de persoon te zijn zich snel met andere in liet. Logisch ook. Wie weet wat zij mee gemaakt heeft? Maar die gedachten liet Vergil nu even weg glijden, dat was nu iets waar hij zich niet mee bezig moest gaan houden. Niemand was hetzelfde en toch konden er soms overeenkomsten aanwezig zijn. Olivia keek hem weer aan nadat Siegmund naast hem was komen te zitten en dat de jonge Witcher zijn kop even zachtjes mocht strelen. Tja hij was voorzichtig rond om dieren, omdat hij wist hoe sommige op hem konden reageren. De herder leek hem te accepteren en dat was wel fijn. Met Jax had hij langer de tijd nodig gehad om hem aan zich te laten wennen. Een zacht gegiechel klonk op en hoewel Vergil net deed of hij het niet hoorde. Of ze hem nu uit lachte of juist toe liet Vergil aan het lot over. Het meisje leek hem oprecht genoeg om het eerste niet te laten gelden, maar haar woorden lieten hem even na denken. 'Dat is ook een idee. Dan zie ik je weer in de gang naar de klaslokalen.' zei Vergil na even nagedacht te hebben. De kamers van de Stagiaires lagen op een andere etage dan die van de leerlingen. Een heel eind mee lopen kon hij wel, maar binnen zouden hun wegen scheiden. 'Zo... wel, Hoe vind jij het hier?' vroeg Vergil na een korte stilte. Hij zocht niet perse naar woorden, maar meer naar de juiste formulering. Hij was hier nieuw in en zeker met leerlingen die zeker tien jaar jonger dan hem waren soms ook minder. Maar sociaal contact met jongeren mensen vond hij lastiger dan met de oudere garde. Het was een heel tijd verschil en Vergil hoefde nu vaak niet respect voller te zijn dan tegen de oudere mensen. Toch was het soms ook lastig om tegen zijn eigen leeftijd-genoten te spreken. Zeker als het om sociale dingen ging net als op de dag dat hij net aan gekomen was op Star shine en er meteen een briefje voor hem klaar lag als uitnodiging... Het was voor hem niet gemakkelijk geweest, maar de rest leek positief op een andere jongeman na die ook best stilletjes was geweest. Vergil keek naar Olivia die hem inmiddels had in gehaald en naast de stagiaire vuur magie mee liep samen met haar trouwe viervoeter.

Ze kijkt met een oplettend oog naar het tafereel tussen Vergil en Siegmund. Nog altijd heel voorzichtig laat Vergil zijn hand op Siegmunds zakken en dat stelt haar gerust over zijn karakter. Als ze naast hem loopt, komt ze op het idee om alles tegelijk te doen. Haar spullen weg leggen, en hij zijn spullen ophalen. Hij stemt in en ze lopen verder door de straten die alsmaar drukker worden. Als ze weer zijn stem hoort kijkt ze toch wel verrast op. Ze had verwacht dat hij niet veel zou praten, sinds hij niet heel spraakzaam lijkt, maar het zorgt wel voor een zachte glimlach op haar lippen. Ook de manier hoe hij de vraag stelt maakt haar duidelijk dat hij het niet gewoon is om met mensen te praten en zijzelf is ook geen persoon die veel omgaat met mensen.  
Wanneer ze weer opkijkt ziet ze al de eerste tekenen van de academie en komt er nog een blik van in haar nu blauwe ogen. Ogen die een gevecht hebben gezien en gevochten en eindelijk weer kunnen kijken en genieten. Sinds ze hier is, is er wel een hele last van haar schouders en eindelijk kan ze weer ademen en leven. "Ik moet wel zeggen dat het een hele aanpassing is, maar ik begin toch beter mijn weg te vinden," antwoordt ze na een korte stilte. "Ik heb al een paar lessen achter de rug die nog niet zo slecht zijn gegaan en ik heb er nog een paar op de planning, dus ja ik heb het hier wel naar mijn zin." voor het laatste stuk keek ze weer om naar Vergil. "En jij?" vraagt ze om toch haar nieuwsgierigheid naar hem te voeden. Het heeft ook geen zin om hem tegen een onzichtbare muur te laten lopen. Eigenlijk wilt ze hem ook niet tegen één van haar muren laten lopen, nu ja, wilt niet zeggen dat ze zich volledig gaat opstellen voor hem. Eerst volledige aftasten naar de jongen achter de groene ogen.  

Binnen scheiden hun wegen en loopt ze snel naar haar kamer. Daar gooit ze haar jas gewoon op het bed en legt ze de twee nieuwe aanwinsten voorzichtig op het bureau van de kamer. Als ze zich omdraait heeft Siegmund zich al op het bed geïnstalleerd. Even twijfelt ze om hem weer mee te nemen, maar dat geeft toch ook weer soort van wantrouwen... Siegmund maakt ook geen aanstalten om mee te gaan die kan ze erop vertrouwen dat hij er een goed oog op heeft. Ze wilt weer snel uit de deur stappen, als ze toch bedenkt om misschien wat materiaal mee te nemen. Ze kan het nieuw schriftje gebruiken om op te schrijven wat Vergil haar kan aanleren. Of is misschien overdreven? Och, wat maakt het uit. Ze neemt haar zwarte versleten rugzakje om daar het zakje met het schriftje in te leggen en een grijs potlood.
In de gang waar ze hadden afgesproken wacht ze hem op, leunend tegen één van de muren. Sinds de meeste lessen bezig zijn, lopen er nog maar een paar leerlingen door de gang. In haar zwarte rolkraag pull en zwarte broek wacht ze Vergil op.

Het was vroeger zo bekent dat hij een echte dierenvriend was, maar door omstandigheden die zijn ouders hem nooit hadden willen op noemen had Vergil nooit zelf meer dan een pony gehad, maar het dier had op een van zijn rond zwervingen in de drie jaar na zijn afstudering als Monster jager het niet overleefd. Toen had hij ter voet terug moeten lopen, maar een hond of kat hadden ze nooit gehad. Maar zins de jonge witcher gemerkt had dat de dieren hem echter niet langer meer mochten had hij altijd voorzichtig met de dieren in contact geweest. Wilde ze niet dan was dat hun probleem en liet Vergil ze met rust. Kwamen ze zelf naar hem toe zoals Siegmund deed dan Aaide hij hen voorzichtig. Mochten ze van gedachten veranderen dan kon hij zich nog snel terug trekken. Gelukkig was Olivia's hond een van de meer rustigere dieren en daar was hij eigenlijk wel blij om, al kon je het niet meteen aan hem merken. Toen ze terug naar het kasteel liepen werd het idee al snel geboren dat ze beide hun spullen weg konden leggen en halen wat ze voor het zelf olie maken nodig hadden. Vergil had geknikt op haar woorden en stelde na een korte stilte een vraag van hoe ze het hier vond. Aanpassen... Tja daar kon hij wel in komen. Maar gelukkig vond ze het hier wel leuk op SSA. Toen Olivia vroeg hoe hij het hier vond moest de stagiaire even goed na denken. 'Dat snap ik wel, zelf ben ik ook nog niet zo lang hier en de lessen samen met Geralt waren zeer interessant, Wel jammer dat hij weg is gegaan, maar wie weet is de volgende docent vuurmagie wel net zo interessant als mijn oude Mentor. Al moet ik wel zeggen dat op een paar dingen na gaat het best.' zei Vergil. Zijn woorden eerst goed afgewogen, maar er slipte toch nog een ding mee. Want hij had niet eerder tegen iemand gezegd dat Geralt zijn oude Mentor was geweest. Eenmaal binnen liep Vergil verder en zetten zijn spullen goed neer zodat het niet zou vallen en zocht naar de kist waar hij al zijn alchemistische spullen in bewaarde. Hm, dit had hij niet nodig en dat niet. maar een koperen keteltje met een paar flesjes ingrediënten, Een paar flessen water voor als ze dorst kregen en olie om er reuk olie van te maken. Plus nog wat lege flesjes die hij toch te veel had. Nog gekocht voor hij nar Star shine Academy verhuisde. Met de kist benodigde spullen verliet Vergil zijn kamer weer en liep rustig door de gangen naar de gang waar hij met Olivia af gesproken had. Kennelijk had ze Siegmund niet langer bij zich. Daarbij voelde hij zich toch gek genoeg iets rustiger van worden. Waarom eigenlijk? Met rustige passen kwam Vergil dichterbij. 'Het vuur lokaal is zeker de komende tijd leeg, zullen we maar.' zei hij met een iets vriendelijkere toon in zijn stem. Tja als je sociaal wilde overkomen dan kon je moeilijk afstandelijk blijven spreken natuurlijk. Maar Vergil deed zijn best en liep langs Olivia heen om haar voor te gaan richting het vuurmagie lokaal.

Olivia hield hen beide goed in de gaten, wetend dat Siegmund soms een plotse beweging kan maken dat mensen afschrikt, ook al is dat gewoon uit enthousiasme. Toch lijkt hij zelf ook aan te voelen om rustig te blijven. Zijn staart was wel laag aan het kwispelen, wat nog eens aantoont dat hij positief was, maar voorzichtig. Een kleine glimlach siert haar lippen als ze weer naar hem opkijkt en antwoord op de verrassende vraag wat ze van Starshine vindt. Als je van een gewone school komt waar je gewoon basis kennis krijgt, dan is een magiërs school een hele verandering. Toch kan ze niet verbergen dat het een aangename verandering is en voor het eerst sinds twee jaar is er een rust voor haar. Vergil is hier blijkbaar ook niet lang, maar hij heeft wel al meer kennis gemaakt met Geralt. Verdomme ze blijft het jammer vinden dat ze hem niet beter kan leren kennen! Oude Mentor? Toch merkt ze op dat het meer iets onbewust is dat hij het laat weten, dus beslist ze om het nu te laten rusten. Het kan later nog ter spraken komen om over persoonlijke zaken te praten.

In haar kamer heeft Siegmund zich op haar bed geïnstalleerd, zo te zien ook redelijk uitgeput van hun kleine wandeling. Niet tam worden, he, denkt ze bij zichzelf. Het is inderdaad wel lang geleden dat ze nog eens een lange wandeling hebben gemaakt. Ze moet een nakijken wanneer ze nog eens een vrije dag heeft, sinds dat al haar dagen gevuld worden met de lessen. Met haar rugzakje, waarvan ze nu opmerkt dat één van de ritsen kapot zijn, over één schouder stapt ze (lopen bijna) naar beneden. Lang moet ze niet wachten om Vergil weer in dezelfde gang te zien. De manier van zijn stem was haar zeker niet ontgaan, en als hij haar voorbij loopt voelt ze een heuglijk gevoel dat je in haar ogen kan terugvinden.

Het vuurlokaal had ze zelf nog nooit bezocht en even was ze verbaasd van het beeld van het lokaal. Het is een spiegelbeeld van andere lokalen die ze wel al had bezocht. "Je zou toch verwachten dat ze een ander materiaal gebruiken dan hout," zei ze luidop als ze de zwarte plekken op de houten tafels ziet. Of zijn deze bewerkt met één of ander product of magische kracht waardoor ze niet in brand vliegen bij onhandige studenten? Het was haar eigenlijk niet opgevallen dat ze het luidop zei, maar de klank was duidelijk een steek naar zichzelf en de herinnering van een brandend huis komen weer in haar gedachten en snel duwt ze die weg. Als ze zich weer naar Vergil draait heeft ze weer een glimlach op haar lippen getoverd en gaat ze op de dichtstbijzijnde stoel zitten. "Dus wat is het eerst dat je mij gaat leren?" zegt ze dan, met een opgetogen en geïnteresseerde blik naar het materiaal dat hij uit de mysterieuze kist haalt.

De aanblik op Olivia gaf hem al prijs dat ze benieuwd was om het lokaal te betreden... Was ze daar nog niet geweest dan? Hm... Vergil ging er niet naar vragen dat zou niet nodig zijn. Bij de deur van het lokaal zetten Vergil even de kist neer om de sleutel te pakken en stak deze in het slot van het vuur lokaal. Het slot was goed geolied dus hoorde je het niet kraken, maar wel open klikken. Vergil liet Olivia voor gaan waarna hij zelf de kist weer op raapte en hem later op het bureau zetten. De woorden van Olivia bereikte zijn oren over de typen meubels. 'Daar voor zul je bij het school hoofd moeten wezen denk ik zo maar. Die zullen er vast wel hun reden voor hebben gehad.' was een automatische respons van zijn kant uit. Vergil had er niet bij na gedacht terwijl hij de spullen uit de kist haalde en neer zetten. Dat ging goed tot Vergil de lege kist op de grond zetten en Olivia hem vroeg wat hij haar wilde leren. Wat hij haar wilde gaan leren... Dat was... Dat was toch simpel??? Echter sloeg hij even vast. Voor het eerst zins... tja eigenlijk wel zins tijden. Hij had nog nooit iemand iets aangeleerd tenzij Geralt erbij in de buurt was of een van de andere mentoren op de Witcher school. Vergil schudden zichzelf mentaal door elkaar en sloeg zijn hand voor zijn gezicht waarna hij zacht begon te grinniken om zijn eigen verslagenheid. 'Sorry... Ik..' een kuch volgde en Vergil had zichzelf weer herpakt en draaide zich half van haar weg richting het bureau. 'Wat we nodig hebben om zelf oliën te maken zijn een koperen keteltje, planten die je gaat gebruiken vers of gedroogd, maar vers is beter voor de kwaliteit van de Olien. Er kunnen ook schillen gebruikt worden of hout als je dat graag wil.' begon Vergil zijn eerste uitleg en wees richting de ketel waar ook een vreemd soort deksel bij lag waar een koperen staaf aan een slangetje vast zat. 'Een halve olie, een liter water en een schaal of glas waar we de stoom later als deze af gekoeld is weer in op vangen.' Vergil voelde hoe hij lichtelijk stond te rillen. Dit was toch niet eng?! Het was gewoon iemand een dienst bewijzen door hen aan te leren hoe je zelf oliën maakte... Even slikte Vergil en keek weer naar Olivia in de hoop dat de Stagiaire niet houterig over zou komen al kon je ook best wel horen dat zijn stem iets trilde.

XD

Het enige moment dat ze het lokaal van dichtbij heeft gezien, was toen ze een afspraak had met Master Geralt. Ze heeft niks kunnen opvangen door zijn grote gestalte aan de deuropening, want daarna is hij uit het lokaal gestapt en zijn ze naar buiten gegaan. Toch blijft ze verbaasd bij het idee dat er houten banken staan in een lokaal waar de meest agressieve magiesoort wordt beoefend. De zwarte vlekken tonen ook dat het niet gaat over alleen theorielessen die hier worden gegeven, er wordt wel werkelijk magie gebruikt. Zoals zo vaak gebeurd spreekt ze zichzelf weer voorbij en zijn haar bedenkingen op tafel gelegd. Het is eens hoog tijd dat ze haar mond gesloten kan houden. Ze kijkt naar de vreemde materialen die hij op de tafel legt, geen flauw idee hoe dit allemaal werkt
Misschien was Olivia te enthousiast, maar het is ook te spannend. Ze is al blij dat haar gedachten, die weer sneller uit haar mond ontsnappen, niet zijn opgemerkt. Om niet verder te gaan op haar nare herinneringen zet ze haar gedachten naar het maken van oliën. Een van de redenen dat ze misschien te enthousiast overkomt, ook omdat ze gewoon ongelooflijk nieuwsgierig is. Dat is ze altijd als er iets nieuws is om bij te leren. Als ze kon, dan schreef ze zich voor al de lessen in, al is het maar om meer te weten te komen over de andere magiesoorten en af te tasten waar ze nog hoort dan alleen vuur. Toch weet ze dat dit veel gevraagd is, zowel voor haar als voor de docenten.
Ze ziet hoe hij zich omdraait, maar er bevroren bij staat. Het wordt alsmaar schattiger. Ze beseft wel dat het waarschijnlijk niet vaak gebeurd dat een stagiaire alleen staat, dus zal voor de nodige stress zorgen. Plus het idee dat Vergil nog geen sociale contacten gewoon is. Toch blijft ze alles met een open blik bestuderen, geduldig wacht ze dat hij over de eerste shock heen is voor hij verder kan gaan. Als ze hem zou bekijken en viseren, zal hij het moeilijker krijgen. In haar gedachten maakt ze de notities van al het nodige materiaal en keert ze weer haar blik als ze ziet dat hij zich naar haar draait. Ze vindt het wel leuk om hem zo bezig te zien, zonder het stress factor. Ze ziet hem wel al voor een klas staan en zijn passies delen. Hier staat hij dan om de eerste stapjes te zetten.
In haar enthousiasme merkt ze juist iemand op die veel opener wordt. Als hij zich omdraait, heeft ze nog altijd de open en enthousiaste blik. Ze ziet wel hoe zijn handen licht trillen bij het aanwijzen van de objecten, maar zij zou zelf niet in staar zijn om maar iets te zeggen. Ze is als de dood als ze voor mensen moet praten, laat staan een hele groep. Geef haar maar het veilige studentenleven (ook al zal dat niet voor eeuwig zijn, maar misschien kan ze tegen dan wat meer).
"Ga maar verder," moedigt ze hem warm aan. Dit blijft schattig.

Olivia had kennelijk enkelen geduld met hem, Vergil was ook altijd leergierig geweest en nog. Maar dat wilde nog niet zeggen dat hij even geduldig met alles was. Goed, goed het andere dingen aanleren was toch wel een vak apart. Maar dat was iets waar aan hij gewoon moest wennen. Ze spoorde Vergil aan met een bemoedigende toon die ook warm klonk. Vergil slikte even en liep eerst richting de kist waar hij nog een ding in had zitten waar door je kon voorkomen dat het vuur in het rond greep en de ketel stevig op het vuur kon blijven staan. 'Okay, laten we deze metale bak op de grond zetten dan kunnen we daar wat blokken hout op leggen en aansteken.' begon Vergil en hij tilde de metale bak uit de kist die er net uit zag als het rek van een gasfornuis, alleen zat hier nog een bak onder waardoor er geen as en verkoolde hout resten op de stenen vloer terecht zou komen. Met rustige bewegingen legde hij wat hout blokken die hij ook mee genomen had in het onderstel en stak deze heel simpel aan door in zijn vingers te knippen en een vonk tussen het hout te laten verdwijnen die zich daar nestelde en vlam vatten. Daarna zetten Vergil de ketel op het vuur en keek even richting Olivia. Het was best spannend, maar haar rust en vriendelijkheid zorgde ervoor dat Vergil ook rustig bleef. 'Dan nemen we nu de halve liter olie en het liter water om die dan samen in de ketel te laten lopen.' zei Vergil terwijl hij de twee vloeistoffen samen in de ketel liet lopen. Olivia had een lavendel olie gekocht dus was het misschien wel zo leuk voor haar ook om met lavendel bloesem te beginnen. 'Nu heb ik lavendel mee genomen en daar kun in verhouding tot de hoeveelheid die je maken wil aanpassen, maar de ketel moet wel vol zijn met de kruiden en bloemen die je gebruiken wil. Meestal gaat er wel een kilo in, soms wel twee kilo. Maar vandaag met deze kleine ketel gaat er maar 1 kilo in.' Grrr! Te veel woorden in zijn uitleg. Misschien dat Vergil die nog bij schaven kon? Maar dan misschien bij de volgende zin? Vergil opende de zak met lavendel bloesem en schudden die leeg in de ketel. Daarna deed hij de deksel erop. 'Nu de deksel erop zit moeten we het vuur aan de kook brengen en het schaaltje onder het uiteinde van het pijpje zetten om de olie op te vangen.' legde Vergil nog even uit terwijl hij de deksel dicht draaide op de ketel. Zo dit klonk beter. Kort krachtig en hopelijk ook goed te begrijpen??? Vergil plaatste nog even het schaaltje op de juiste plek waar de eerste druppel al in vielen. Hij was nog steeds licht rillerig, maar dat ging nu wel beter al wachten hij even of Olivia nog respons ging geven?

Eigenlijk heeft ze hier wel plezier aan. Het heeft haar ook een goed gevoel om te zien hoe Vergil veel kalmer wordt. Ze helpt gewoon graag mensen en wie weet. Misschien wordt hij later hier ook echt docent en kan ze gaan opscheppen: "Ik was de eerste aan wie hij les gaf," hihi, dwaze gedachten. Als het hem kan verder helpen om zijn plankenkoorts te overwinnen, dan doet ze het maar al te graag. Natuurlijk doet ze dit ook voor zichzelf, zelf oliën maken heeft ze nooit bedacht om zelf op te zoeken. Maar zo leergierig als Olivia is, neemt ze elke kans op een bredere blik in de wereld en haar gedachten. Met haar hoofd in haar hand, steunend op de tafel waar ze aan zitten, blijft ze hem aankijken. Als hij zich weer omdraait om nog iets uit zijn kist te halen, rekt ze ongeduldig haar nek wat uit om te zien wat hij neemt. Om niet te enthousiast over te komen, zet ze haar hoofd weer stevig op haar schouders en kijkt ze belangstellend naar het nieuw object. Hoe gaaf is dit niet? Gewoon een mini fornuisje! Meteen komt ze van haar stoel en zet ze zich in kleermakerszit op de grond, om verwachtingsvol naar Vergils handeling te kijken. Toch kan ze niet vermijden dat er een jaloers gevoel bij haar opkomt als ze ziet hoe moeiteloos hij de blokken hout in vlammen laat verdwijnen. Ze beseft niet dat er voor de eerste keer sinds lang geen nare gedachten opkomen bij het zien van vuur. Haar blik blijft wel dezelfde enthousiasme houden. Als hij zich weer naar haar draai wordt haar glimlach groter om hem verder aan te sporen. Dit kan ze de hele dag doen als het aan haar lag. ''Dan nemen we nu de halve liter olie en het liter water om die dan samen in de ketel te laten lopen.'' Mmmmh, meer water dan olie? Voor zo ver zij wist bestond olie gewoon uit... Wel, olie. Meteen wordt ze weer uit haar gedachten gehaald als ze ziet wat hij nog heeft meegenomen. Even is ze verbaasd van hoe attent en hoeveel dit wel niet voor haar betekend. Het zal misschien voor hem maar een kleine moeite zijn, maar voor haar heeft dit wel veel betekenis. Deels door de herinnering, maar ook omdat het hem is opgevallen en hij daarop inspeelt. Haar enthousiasme verandert even in een bijna onmerkbare dankbare uitdrukking, om dan weer terug te schakelen naar het ongeduldig enthousiasme.
''Nu heb ik lavendel mee genomen en daar kun in verhouding tot de hoeveelheid die je maken wil aanpassen, maar de ketel moet wel vol zijn met de kruiden en bloemen die je gebruiken wil. Meestal gaat er wel een kilo in, soms wel twee kilo. Maar vandaag met deze kleine ketel gaat er maar 1 kilo in.'' geamuseerd luistert ze naar zijn woorden. Hij is ook heel duidelijk in zijn uitleg, dat is hoe ze het graag heeft. Je hebt niet echt iets aan iemand die alles maar kort en bondig uit legt. Zijn manier van praten toont haar ook aan dat hij zelf in zijn element is. Zijn volgende zin was korter, maar soms heb je niet meer nodig om een goede uitleg te geven.
"Hoeveel blijft daar eigenlijk van over? Ik veronderstel dat er een deel van dat liter en half gaat wegdampen, oooof ben ik even verkeerd aan het redeneren?" denkt ze even luid op als ze opmerkt dat Vergil even gedaan heeft met zijn uitleg. Als haar vraag gesteld is betrapt ze zichzelf wel op hoe belachelijk de vraag niet moet klinken. Tuurlijk dat alles dat vloeibaar is verdampt als het kookt, tot zo ver haar wetenschap kennis, maar toch vraag ze het zich wel af.

Olivia was een van de nieuwsgierigste mensen waar hij tot nu toe mee om was gegaan, nou ja op Rin na dan. Maar het was geen slecht iets. Hij legde alles uit terwijl Vergil voor deed hoe het moest en toen hij de laatste spullen goed had staan hoorde hij haar woorden. Een zachte glimlach verscheen op zijn lippen. 'bijna goed, maar je zat er niet ver naast. Door de olie zullen de kruiden niet aan de ketel blijven plakken door te verbranden, want al het water zal straks verdampt zijn en daar komt enkel een halve liter met etherische olie over.' zei Vergil en hij wees naar het schaaltje dat als je goed keek wel groot was, maar ook een redelijke diepte had. 'Door het koken komen de Olien van de kruiden of bloemen vrij en neemt de damp ze mee, Dit is ook de reden waardoor het door een buisje moet op gevangen worden. Alle damp koelt tegen de buig af en loopt zo het schaaltje in. Wat er dan nog van het water overblijft kunnen we dadelijk weer op vangen. Maar dat duurt nog wel even. Zolang de ketel niet gaat sissen bevat het nog water.' legde de stagiaire aan Olivia uit en de zachte glimlach stond nog altijd op zijn lippen.

Alles moet voor haar de kans krijgen om te ontdekken en te leren. Als het haar dan toch niet interesseert dan haakt ze af, of doet ze toch door omdat je nooit te veel kunt kennen. Grotendeels zal ze voor het tweede gaan, want ze zal altijd een manier vinden dat het voor haar interessant is. In dit geval is dit niet nodig. Haar interesse wordt met de minuut sterker. Je merkt ook haar interesse als ze al vragen begint te stellen, het toont nog eens aan dat ze alle details wilt weten. Olivia houdt ervan om het waarom te weten van alles. Waarom reageert iets op het andere, waarom moet je bepaalde elementen niet bij elkaar houden? Welke effecten heeft het vuur op de olie met het water?
Het leek hem wel goed te stemmen en losser te maken nadat ze de vraag heeft gesteld. Het maakte haar oprecht blij om hem zo te zien bloeien. En haar vraag was misschien toch niet zo dom, want zonder enig probleem antwoord hij zonder haar het gevoel te geven dat het een belachelijke vraag is. Iedereen zegt wel dat er geen domme vragen zijn, maar dat betwijfelt ze ten zeerste. Sommige vergeten dat de normaalste zaken voor andere nieuw en onbekend terrein zijn. Vergil had even goed kunnen antwoorden dat al het water natuurlijk verdampt, maar hij gaf nog eens de extra uitleg dat de olie voor nog een andere functie wordt gebruikt. Natuurlijk zorgt ervoor dat je bijvoorbeeld kunt koken zonder dat het blijft plakken en dus aankoekt.
Het schaaltje was haar al opgevallen, maar nu pas bestudeert ze die echt en ziet ze dat er meer in kan dan op het eerste zicht. Dat noemt ze nog eens gezichtsbedrog. Ze kromt haar rug tot ze op de hoogte komt van het schaaltje om het te bekijken en ziet de eerste druppels al hun weg naar het schaaltje hebben gevonden.
Een klein lachje ontsnapt haar als ze nog eens alles in haar opneemt. De persoon die dit allemaal heeft bedacht is toch echt een genie. Ze voelt zich als een klein kind in een speelgoedwinkel. Dat gebeurd wel vaker als ze iets nieuws leert, het zal altijd een deel van zichzelf zijn.
Het duurt niet lang voor de lavendelgeur de ruimte vult en ze neemt even diep adem door haar neus om de geur volledig op te nemen. Als ze haar ogen opent beseft ze dat ze misschien gek overkomt. Het zal wel iets heel alledaags zijn en zal misschien raar opkijken als hij ziet hoe gefascineerd ze is door zoiets. Een kind is rap content denkt ze dan wat beschamend. De geur sleurt haar ook weer naar de herinnering van de eerste keer dat ze het rook en meteen verkocht was. Nee, we gaan niet in gedachten verdwijnen.
De olie is wel niet het enige wat haar hier en nu interesseert. Die jongen heeft eigenlijk een heel fascinerend uitstraling. Ook al is het afgesloten, ze slaagt erin om er beetje bij beetje door te breken.
"Waar heb je dit eigenlijk geleerd?" vraagt ze ineens uit het niets. Is er daarvoor een specifieke les in de school die nu niet wordt gegeven of wordt dat gecombineerd met andere lessen? Of heeft Vergil les gevolgd op die andere magiërs scholen. Ze weet dat er nog andere zijn dan Starshine.

Het was fijn om te zien hoe gefascineerd Olivia was tijdens zijn uitleg. Het was eens iets anders dan voor jezelf op komen tegenover andere personen. Maar dat drukte de pret niet, ook al kon je het niet meteen aan Vergil aflezen. Ook merkte hijzelf wel dat hij losser werd. Eigenlijk was dat wil fijn. Al liet hij haar alleen zitten hoe ze later zelf ook Olie maken kon. Daar was niks mis mee, al zaten ze in een van de lokalen. Dit was in ieder geval beter als iemand binnen komen zou dan dat hij haar naar zijn vertrekken me zou hebben genomen... Tenminste dat dacht Vergil zo over. De plotselinge vraag van Olivia trok hem uit zijn gedachten. Toen ze vroeg waar hij dit geleerd had. Heel even sloeg hij dicht, maar dat was meer omdat stagiaire even na dacht. Hoeveel zou hij haar over Kaer Morhen kunnen vertellen? Iedereen vertelde over de meest fantasie rijke verhalen over de school van de wolf. Ach wat zou het. Mensen dachten dat je daar de meest gruwelijke dingen moest ondergaan en dat waren allemaal verzinsels. 'Ik heb op Razen gestudeerd op Kaer Morhen. In de volks mond ook wel bekent als de school van de wolf. Dit soort simpele dingen leerde we tijdens de lessen Alchemie.' vertelde Vergil een hij liep zelf om het bureau heen om het glazen schaaltje te controleren. Er zat een rand waar je aan kon zien tot waar het schaaltje zich mocht vullen. Anders zou je een vet laag van de gezonde liter olie erop kunnen krijgen. Daarna ging zijn blik weer naar Olivia met in afwachting op hoe ze zou reageren.

Door het klein budget die ze thuis hadden heeft Olivia nooit meer bijgeleerd dan nodig was. Toch niet de zaken die op het eerste zicht niet levensbelangrijk zijn. Ze had er zelf nooit aan gedacht om een olie zelf te maken. Het lijkt iets heel simpels, maar toch geeft het haar een opener beeld van wat er allemaal is. Dat is een van de redenen waarom ze zich heeft ingeschreven in deze school. Ze wilt zo veel meer ontdekken. Dit eigenlijk een goed begin. Ze zitten hier eigenlijk allebei op vrijwillige basis. Zij is niet geketend aan een ingeschreven les, en hij probeert het docent zijn af te tasten. Dat denkt ze of hoopt hoopt ze toch dat hij dit toch nog vrijwillig doet en er zelf plezier in heeft? Ineens komt het onzekere in haar naar boven dat ze misschien... Nee, dan zou ze dat toch al gelerkt hebben? Wat maakt eigenlijk juist dat ze gefascineerd blijft over deze les? Het is maar iets simpel, maar ze weet nu al dat ze dit wel regelmatiger wilt doen. Gewoon als iets tussendoor. Zonder de druk die er is in de lessen.
Haar plotse vraag had zelf aan haar verrast en werd ze angstig als hij om een onbekende manier dichtklapt. Verdomme, is ze te direct? Te dichtbij? Even is ze bang dat ze te snel vooruit loopt en dat ze alles gad veroest.
Olivia trekt grote ogen als ze de naam "school van de wolf" hoort vallen. Alles wat met wolven of honden te maken heeft kent ze. Maar ze was wel verbaast dat dit iets is dat ze leren, het is zoiets rustigs en.... niet angstaanjagend.
"Is dat niet waar Witchers worden opgeleid?" zegt ze meer in gedachten. "Jij bent een Witcher?" er is geen enkel teken van angst of afschuw. In tegendeel zelf: in haar ogen kan je een plots uitbundige enthousiasme zien. Haar mond in een grote lach. Ze had al zo veel verhalen gehoord over Witchers, maar het beeld dat ze had was toch... groter? Nope, geen goed idee om dit luidop te zeggen. Als de opleidingen daar even verschrikkelijk zijn als ze vertellen, dan is Vergil helemaal niet iemand om te onderschatten. Niet dat ze al die overdreven verhalen ooit geloofde.

Ondertussen dat de Olie aan het door lopen was dankzij het vuurtje onder de ketel vroeg Olivia hem waar hij dit geleerd had. Thuis voor de dood van zijn ouders had hij wel geleerd hoe je geneeskrachtige kruiden kon gebruiken en welke planten giftig waren, maar op Kaer Morhen had Vergil echt pas zijn kennis goed op gedaan over welke vormen de alchemisten er allemaal waren. Hij was er zo verzot op geraakt dat Vergil hedendaags nog altijd aan het spelen was met zijn alchemistische kunsten. In het geheim natuurlijk, maar dit was zo simpel als een konijn vangen was voor een havik. De Stagiaire beantwoorden de vraag van Olivia die er heel anders op reageerde als de meeste mensen deden. Zij dook niet weg, keek hem angstig aan of trok van die grote ogen en verzon dan een smoesje ook weg te komen. Nee zij bleef staan en straalde bijna van top tot teen over te horen dat hij een Witcher bleek te zijn. 'Klopt, je bent een van de weinige die niet weg wil als ze horen dat ik een Witcher ben, al ben ik niet een Witcher van de oude generatie. Heb je Master Geralt eens van dichtbij gezien?' vertelde Vergil en hij trok een stoel naar zich toe en wees uitnodigend naar Olivia dat ze mocht gaan zitten. Ze hadden nog even voor ze het vuur moesten doven.